Instytucje i źródła prawa UE WYKŁAD 6.

Zasada pierwszeństwa UE- żadne przepisy prawa krajowego ,nie mogą być ponad przepisami traktatowymi. Zakres obowiązywania tej zasady: ma nieograniczony zasięg. Państwa członkowskie nie mogą powoływać się na żadne normy swojego ustawodastwa krajowego wg traktatów.

Simental orz.TS:

1. ETS wypowiedział się za zasada pierwszeństwa stosowania prawa.

2. ETS stwierdził ze odmowa prawa unijnego spoczywa na każdym sądzie orzekającym spór. Jeśli rzeczywiście istnieje jakiś spór i sąd nie wie, co zrobić TS uznaje, ze wówczas sąd powinien zwrócić się do TS z pytaniem (art267 TFUE)

Zasada efektywności-

Orz. Factortime- orzeczenie przeciwko obywatelom, sąd krajowy zwrócił się do TS aby sprawdził czy ustawa jest zgodna z prawem. Sąd krajowy może zastosować tzw. Środek tymczasowy-czyli zwolnienie z korzystania podmiotu, nieodpowiedniej dla nich ustawy. Sad krajowy wystąpił z kolejnym pytaniem do TS. Ts orzekł ze obowiązkiem sadu krajowego jest nie zastosowanie ustawy, która nie jest zgodna z postanowieniami traktatowymi.

Prawo UNIJNE nie wymaga zawsze wzruszania niezgodnych z nim decyzji. Istnieje obowiązek ponownego zbadania sprawy zakończonej ostateczną decyzją, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki:

1. Prawo krajowe przyznaje organom administracyjnym podejmowania decyzji ostatecznych;

2. Decyzja stała się ostateczna , po orzeczeniu sądu ostatniej instancji, orzeczenie to opierało się na interpretacji prawa unijnego dokonanego bez występowania z pytaniem prawnym a interpretacja sądu okazała się błędna w świetle późniejszego orzeczenia TS.

3. Zainteresowana osoba zwróciła się do organu administracyjnego, niezwłocznie po dowiedzeniu się o treści orzeczenia. Po ponownym zbadaniu sprawy organ będzie musiał rozważyć, czy jest zobowiązany do wzruszenia ostatecznej decyzji, jednakże nie może ona naruszać praw osób trzecich.

WNIOSEK: Trybunał nie opowiada się za absolutnym zastosowaniem zasady pierwszeństwa i zapewnieniem prawu efektywności, ale nakazuje również uwzględnienie zasady pewności prawa, interesu osób trzecich, jak również wykorzystania konstrukcji prawnych(proceduralnych) państw członkowskich.

Prawomocne orzeczenia sądowe : przesłanki wzruszania prawomocnych orzeczeń sądowych są określone w prawie krajowym. Prawo unijne nie wymaga pominięcia tych przepisów. Nawet jeśli umożliwiło by to usunięcie prawa unijnego.

Wniosek: zasada pierwszeństwa prawa unijnego i jego efektywności napotyka granice w zetknięciu z zasadami pewności prawa i poszanowania trwałości rozstrzygnięć organów krajowych, dokonanych zgodnie z procedurami państw członkowskich. W krajowych porządkach prawnych są określane przypadki dopuszczalności wzruszania ostatecznych decyzji administracyjnych i prawomocnych orzeczeń sądowych.

Jest to wyrok TK z 27.04.2005 r. w wyroku tym trybunał orzekł, że artykuł 607t par.1 KPK , w zakresie w jakim zezwala na przekazanie obywatela polskiego do państwa członkowskiego unii na podstawie europejskiego nakazu aresztowania jest niezgodne z art. 55 ustawy 1 Konstytucji RP . Ten ostatni przepis przewiduje bezwzględny zakaz ekstradycji obywatela polskiego. Zaskarżony przepis został wydany w celu implementacji do polskiego prawa przepisu decyzji ramowej Rady z 2002 roku, w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedur wydania między państwami członkowskimi. Trybunał stwierdził, że art. 9KoNSTY RP, dotyczy tego, że Polska ma obowiązek wykonywania obowiązków wynikających z członkowstwa, w tym także implementowania decyzji ramowych(decyzje ramowe były to akty tzw. Trzeciego filaru UE na dzień dzisiejszy tego typu akty nie mają już zastosowania, po zniesieniu struktury trójfilarowej). Pro unijna wykładnia prawa polskiego nie może jednak prowadzić do wydawania przepisów niezgodnych z konstytucją.

WNIOSEK: TK działając na podstawie art. 190 ustęp3 Konstytucji, odroczył termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu KPK, o maksymalnym dopuszczalny okres 18 miesięcy, wskazując, że w tym czasie powinna nastąpić niezbędna zmiana prawa polskiego.(zasygnalizował potrzebę zmiany konstytucji). Wyrok ten dotyczył zagadnienia zgodności z Konstytucją. Prawo UE nie było tu bezpośrednim, ani przedmiotem ani wzorcem kontroli. Główną kwestią było to w jaki sposób zapewnić wykonanie obowiązków wynikających z członkowstwa z poszanowaniem rangi norm konstytucyjnych.

TK 11.05.2005 r działając na wniosek 3 grup posłów orzekł w kwestii zgodności Konstytucji z Traktatem akcesyjnym z 2003 r. oraz za jego pośrednictwem wielu norm wspólnotowych. Wyrok jest wielowątkowy. Na pewno jednak po poprzez pokreślenie nadrzędności Konstytucji RP i odmowy uznania pierwszeństwa prawa wspólnotowego nad polskimi normami konstytucyjnymi TK dołączył. do grona tych sądów konstytucyjnych tych państw członkowskich, które zastrzegły sobie w konfliktowych sytuacjach. Trybunał wymienił dziedzinie praw i wolności jednostek jako obszar, w których szczególnie występuje konieczność zachowania nadrzędności Konstytucji RP.

Zakres ODPOWIEDZIALNOSCI ODSZKODOWAWCZEJ:

Dotyczy takich sytuacji jak :

1. Braku implementacji dyrektywy

2. Wprowadzenia dyrektywy w sposób niepełny

3. Naruszenia w inny sposób norm zawartych w źródłach prawa unijnego, zarówno pierwotnego jak i wtórnego.

Odpowiedzialnosc może polegac :

1. Na działaniu

2. Na zaniechaniu władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Nei stanowi przeszkody zasądzenie odszkodowania okoliczność,że wyrządzenie szkody wiąże się z odpowiedzialnością podmiotu, który ma przyznaną odrębną od państwa podmiotowość publiczno-prawną.

przesłankami odpowiedzialności są:

1. Naruszenia prawa, normy prawa unijnego, która jest skierowana na przyznanie jednostkom prawnym

2. Naruszenie jest wystarczająco poważne

3. Występuje bezpośredni związek przyczynowy miedzy naruszeniem prawa unijnego a szkodą wyrządzoną jednostce.

Wymienione przesłanki są wzorowane na przesłankach działalności odszkodowawczej UE. Dochodzenie odszkodowania od państwa następuje przed sadami państw Czołnowskich i stosownie do krajowych procedur. Sady krajowe są zobowiązane do kierowania się w swoich orzeczeniach wymienionymi przesłankami. Prawo krajowe określa zakres odszkodowania, np. miarkowanie . Jego Miarkowanie ze wg przyczynienia się poszkodowanego do zwiększenia się szkody. Sady krajowe są przy tym obowiązane do stosowania takich samych zasad przy zasądzaniu odszkodowania od państwa na podstawie prawa unijnego .

WYKŁAD 7 9.12.2010

Prawa człowieka zostały zagwarantowane w aktach o charakterze wewnętrznym jak w aktach międzynarodowych. Wyróżnia się system uniwersalny i systemy regionalne( europejskie), pozaeuropejskie, wyspecjalizowane systemy praw człowieka

W prawno-międzynarodowym systemie ochrony prawa człowieka można wyróżnić:

-System uniwersalny czyli system ochrony prawa człowieka ONZ

-systemy regionalne zarówno europejskie, Rada Europy, OBWE, UE, jak i poza europejskie np. Liga Państw Arabskich.

-wyspecjalizowane systemy ochrony praw człowieka, zarówno regionalne , jak i uniwersalne., Międzynarodowy Czerwony Krzyż, Czerwony Półksiężyc, Międzynarodowa Organizacja Pracy, UNESCO.

W prawie międzynarodowym prawa człowieka nie są zdefiniowane w żadnym akcie prawa międzynarodowego. Wynika to zapewne z tego ,że państwom trudno jest porozumieć się co do definicji samego pojęcia, a często także, co do tego , jakie prawa podporządkować temu pojęciu i jak ustalić ich treść. W doktrynie prawa międzynarodowego mamy do czynienia z dwoma pojęciami:

-Pierwsza z nich zakłada, że definicja praw człowieka w prawie międzynarodowym nie ma,

-pomija kwestię definicji i wylicza katalog prawa i wolności, wg tego trendu należy uznać, że prawa człowieka są to prawa przysługujące wszystkim jednostkom, niezależnie od ich przynależności państwowej, religijnej , rasowej , etnicznej , wyznaniowej, obywatelstwa, narodowości i wielu innych czynników.

W prawie unijnym nie ma pełnej jasności ,co do sposobu i zakresu rozumienia praw człowieka . ze WZGLĘDU na brak definicji , zarówno w traktatach jak i aktach podejmowanych przez instytucje unijne, a także w orzecznictwie TS Unii Europejskiej używa się różnych terminów.

Termin ‘prawa człowieka’ w źródłach UE występuje równolegle z określeniem ‘prawa podstawowe’, przy czym te ostatnie dominują w orzecznictwie TS. Brak merytorycznych podstaw w rozumieniu tych dwóch terminów skłania doktrynę do stwierdzenia, że w istocie są tożsame.

Jedni uważają, że prawa podstawowe(prawa zasadnicze) stanowią synonim praw człowieka , inni natomiast twierdzą, że zakres tych pojęć jest różny. Uważają ,że zakres pojęcia prawa podstawowe , prawa zasadnicze jest węższy, gdyż nie wszystkie prawa człowieka mogą być do nich zaliczone, np. prawo skargi przewidziane w instrumentach konwencji, prawa wynikające z regulacji stricte wewnątrz krajowej, lub prawa nie stanowiące wspólnej tradycji państw członkowskich. Z drugiej strony uważa się, że zakres tych pojęć jest znacznie szerszy, gdyż pojęcia prawa podstawowe( zasadnicze) zawierają ponad powszechnie uznane prawa człowieka- wiele kategorii praw ekonomicznych i społecznych , istniejących w UE, ponadto SA one ściśle związane z zasadami prawa, gdyż stanowią ich integralną część. Prawa zasadnicze są ponadto stricte kategorią unijną i dla swej realizacji, posiadają szeroką gamę środków prawnych.

PODSUMOWANIE: Prawa człowieka oraz prawa zasadnicze(podstawowe) różnią się zakresem i sposobem regulacji . Pojęcie prawa podstawowe jest specyficznym pojęciem prawa UE i unijne prawo stanowione , nie zawiera definicji praw podstawowych(praw zasadniczych) .Przyjmuje się, że prawa podstawowe wywodzą się z konwencji rzymskiej i wspólnych państwom członkowskim, tradycji konstytucyjnych. Dlatego tez prawa człowieka mają charakter nadrzędny, wobec praw podstawowych. Pojęcie prawa podstawowych zostało ukształtowane w orzecznictwie TS poczynając od sprawy Studeer & miasto Ulm. W sprawie tej poruszono ochronę praw człowieka, a ściśle mówiąc prawo do prywatności ,podważając decyzję wspólnotową. Kwestia dotyczyła przekazania nadwyżek masła osobom potrzebującym- uprawnionym do korzystania z zasiłków pomocy socjalnej. Wydanie produktu mogło nastąpić pod warunkiem przedłożenia odpowiedniego dokumentu , na którego podstawie można było ustalić nazwisko i adres uprawnionego. Tego typu praktykom nie zgodził się obywatel niemiecki i zaskarżył decyzję . Sprawa trafiła do europejskiego TS w drodze pytania prejudycjalnego , czyli inaczej pytania prawnego. Europejski TS orzekł, że celem działania decyzji nie było naruszenie prawa do prywatności , stanowi ono bowiem część praw fundamentalnych, uznawanych przez wspólnotę. W przypadku, gdy dany przepis wspólnotowy jest interpretowany poprawnie, warunkiem jego zastosowania nie jest odtajnienie danych osobowych. Wykonując decyzję organy administracyjne w mieście ULM okazały nadgorliwość.

Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podpisana została 4 listopada 1950r w Rzymie. Powszechnie uznaje się, że Konwencja ta stanowi fundament w kwestii ochrony praw człowieka. Europejska Konwencja prawa człowieka i wolności zawiera szeroki katalog praw obywatelskich i politycznych. Państwa ratyfikując konwencję zobowiązują się do ich poszanowania i dostosowania swojego prawa wewnętrznego do ich wymagań oraz dokładania wszelkich starań aby prawa te nie były naruszane w praktyce. Prawa te obejmują: prawo do życia, zakaz tortur i niewolnictwa, prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, prawo do rzetelnego procesu sądowego, zakazu karania bez podstawy prawnej, prawa do poszanowania prawa prywatnego i życia w rodzinie oraz wiele innych praw. Katalog praw chronionych przez konwencję od początku nie miał charakteru zamkniętego, czyli nie był traktowany jako ostatecznie ukształtowany. Zarówno poszerzenie katalogu praw, jak też doskonalenie rozwiązań instytucjonalnych i mechanizmu kontroli , miało dokonywać się na mocy tzw. Protokołów dodatkowych. Dotychczas takich protokołów przyjęto 14. System konwencji opiera się na dwóch zasadach:

1. Zasada subsydialności , która oznacza, że odpowiedzialność za realizację praw i wolności uwzględnionych w Konwencji, spoczywa na organach krajowych . Dopiero, gdy państwa te nie wywiązują się z tego zadania , odpowiednią decyzję podejmuje trybunał praw człowieka.

2. Zasada solidarności powoduje, że orzecznictwo tego trybunału staje się częścią Konwencji i jest jej prawnie wiążącym składnikiem.

PODSUMOWUJĄC:

Europejska Konwencja Praw Człowieka pozostaje najskuteczniejszym instrumentem ochrony praw i wolności jednostki w systemie prawno międzynarodowym. Mimo tego, że UE nie jest jeszcze na dzień dzisiejszy stroną Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podst. Wolności i w związku z tym nie jest związania z postanowieniami tego organu , należy uznać ,że TS musi brać pod uwagę to, że wszystkie państwa są stronami tej Konwencji. Traktat reformujący podpisany w Lizbonie 13grudnia 2007 roku , wyposażył UE w kompetencje do przystąpienia , do Europejskiej Konwencji PrAW Człowieka i zobowiązuję Unię do jej przystąpienia. Przystąpienie Unii do Konwencji nie stanowi włączenia jej do Rady Europy, oznacza jedynie przyjęcie ograniczonego zakresu zobowiązań , wynikających z Konwencji . Dla Unii i jej organów oznacza to zobowiązanie do przestrzegania postanowień przestrzegania postanowień Konwencji, a dla jednostek prawo do zaskarżania indywidualnego rozstrzygnięcia przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka.

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI.

(Do tego sądu nie mogą zwracać się osoby fizyczne, jednostki. Pośrednią drogą są pytania prejudencjalne.- Jest to pośredni dostęp obywateli Unii do Trybunału. Rozstrzyga tylko pytania dotyczące nieważności decyzji unijnych ale tylko tzw. Podmiotów uprzywilejowanych są nimi państwa członkowskie i instytucje Unii. Jednostki osobowe są traktowane jako przedmioty nieuprzywilejowane. Osoby fizyczne nie mogą wnosić do TS. Jest również skarga na bezczynność mogą wnosić przedmioty uprzywilejowane a jednostki osobowe Nie mogą. Charakterystyczną skargą jest skarga dotycząca niewykonania postanowień traktatowych. Jeśli państwo nie wykonuje postanowień traktatowych naraża się na postępowanie. Składa się z fazy administracyjnej, którą prowadzi Komisja Europejska. Większość dyrektyw nakłada obowiązek o poinformowanie o ich nadaniu.

Kompetencje byłego SĄDU I Instancji jest bliski obywatelom Unii , ponieważ obywatele mogą wnosić do niego skargi , tylko w niektórych sprawach.

NP. Sprawa z Doliną Rospudy- chodziło o dyrektywę ptasią .)

Europejski Trybunał Sprawiedliwości jego siedzibą jest Luksemburg. Był bardzo małym organem ponieważ początkowo składał się z 7 sędziów i Rzeczników Generalnych. W Trybunale Sprawiedliwości zasiada Polak Marek Sawko, Boruta- sąd ds. Służby publicznej, a w Sądzie- Inrena Wiśniewska .

Sędziów Europejskiego TS jest 27. Podstawą działania Sądu jest Traktat O Unii, TFUE.

Podstawą działania sądu ds. służby publicznej jest też regulamin traktatów, regulamin sądu pierwszej instancji. Osoby na sędziów są wybierane z osób, które posiadają niekwestionową niezależność.

W zakresie sądu ds. służby publicznej UE – spory dotyczące:

-stosunku pracy w ścisłym znaczeniu ( wynagrodzenia, przebiegu kariery, naboru, środków dyscyplinarnych ) a także zabezpieczenia społecznego, czyli inaczej: choroby, starości, niezdolności do pracy, wypadków przy pracy, zasiłków rodzinnych (CHODZI TUTAJ TYLKO I WYŁĄCZNIE O personel unii europejskiej.) Sąd ten jest również właściwy w sporach dotyczących niektórych grup, w szczególności personelu EUROJUSTU, EUROPOLU, EBC i Biura Harmonizacji w ramach rynku wewnętrznego .[ NIE MOŻE ON NATOMIAST ROZPOZNAWAĆ SPORÓW MIĘDZY KRAJOWYMI ORGANAMI ADMINISTRACYJNYMI I ICH PRACOWNIKAMI ].

WYKŁAD 8 16.12.2010

Postępowanie wynikające z naruszenia postanowień traktatowych regulowane jest przez 2 główne fazy:

1)faza przed zawiśnięciem sporu (faza administracyjna)

2) faza po zawiśnięciu sporu( faza sądowa)

Pora przed zawiśnięciem sporu dzieli się na 3 główne elementy:

-powzięcia wiadomości przez Komisje Europejską o możliwym naruszeniu

-nieformalnej procedury wstępnej zwanej fazą nieoficjalną

-formalnej procedury wstępnej

Celem fazy administracyjnej jest umożliwienie państwu członkowskiemu przygotowania obrony swej pozycji lub umożliwienia Komisji europejskiej przekonania państwa do dobrowolnego usunięcia naruszenia. Każdy poszczególny podetap formalnej procedury przesądowej wymaga politycznej zgody Kolegium Komisji:

1)w ten sposób wydawane jest upomnienie zwane pismem ostrzegawczym

2) umotywowana opinia zwana uzasadnioną opinią

Procedura przesądowa- ustalenie naruszenia nastepuje w tzw. Procedurze przesądowej.

1)Komisja Europejska monitoruje implementację dyrektyw z urzędu, analizując pytania, petycje, zapytania deputowanych do parlamentu europejskiego.

2)Śledzi wiadomości, informacje przekazywane przez media.

3) temu samemu celowi służą tzw. Ankiety międzysektorowe wykrywające nieprawidłowości w transpozycji. Przypadki braku powiadomienia Komisji Europejskiej o środkach przyjętych przez państwo członkowskie w celu implementacji dyrektywy są wykonywane w ramach specjalnej procedury kontroli, która odbywa się co 2 miesiące we wszystkich dyrektoriatach Komisji. Wykrycie naruszenia powoduje przygotowania sprawy przez dyrekcję generalną przy współpracy z departamentem prawnym KE a następnie zostaje przekazana Komisarzowi, któremu podlega zakres materialny danej sprawy (dyrektywy) oraz pod obrady całego kolegium KE.

Po trzecie istotnym źrodłem informacji dla KE są tzw. bezpośrednie skargi od osób fizycznych i od prawnych z państw członkowskich. Ważne jest to że taka skarga zostaje wpisana przez sekretariat generalny komisji europejskiej do centralnego rejestru i zostaje jej nadany numer. Skarżący jest informowany jakiego typu działania informowany o korespondecji z odpowiednimi organami krajowymi.
Decyzja o zamknięciu sprawy lub jakakolwiek decyzja do istoty skargi jest nie zaskarżalna przez osobę fizyczna  lub osobę prawną. Taką decyzję jest podejmowana w ciagu 1 roku od upłynięcie skargi.
Część nieformalna
w części nieoficjalne pisma są wwypełniane przez dyrektora danego dyrektoriatu lub szefa danej komórki. Jeśli w ramach tej procedury nie zostanie znaleziona żądane rozwiązanie zadowoalające strony komisja europejska ma prawo prześc do  tzw procedury przedsądowej. Część formalna postępowania przed zawiśnieciem sporu rozpoczyna się od wniesienia upomnienia( pisma ostrzegawczego) wraz z podaniem dokładniej daty przed upływem której państwo członkowskie powinno przedstawić KE środki podjęte w celu usunięcia naruszenia. Treść upomnienia wskazuje najczęściej na naruszenie, które zostało już wytknięcie państwu członkowskiemu w czasie trafionie form niesformalizowane.  Upomnienie ma za zadanie stworzyć państwu członkowskiemu sposobność formalnego ustosunkowanie się do zarzutów i przedstawienia argumentów na poparcie swoich  racji w określonym terminie. Upomnienia:
1) ma za główny cel określenie przedmiotu sporu
2) wskazanie państwu członkowskiemu alimentów koniecznych do przygotowania obrony
Treści upomnienia :
1) wskazanie w którym faktach decyzjach organów krajowych lub przepisach prawnych  komisja europejska upatruje np. brak implementacji dyrektywy
2) przyznanie państwu członkowskiemu odpowiedniego terminu na udzielenie odpowiedni (jest to  z reguły termin 2 miesięcy)

3)poinformowanie państwa członkowskiego, że KE gotowa jest rozpocząć procedurę zmierzającą do wniesienia skargi do TS, jeżeli naruszenie nie zostanie usunięte.

Jeżeli KE nie jest usatysfakcjonowana odpowiedzią lub odpowiedź państwa nie została dostarczona w określonym terminie podejmuje ona decyzje w okresie daszej strategii. Może ona postępowanie zawiesić, bądź zdecydować o skierowaniu do państwa członkowskiego.

Umotywowana opinia jest krokiem ostatecznym KE, jest podstawą do wniesienia sprawy przed TS. Skierowanie do państwa motywowanej opinii od państwa członkowskiego:

1)przedstawienia państwu członkowskiemu całości stanu faktycznego na podstawie, którego podważa się właściwość przedsięwziętych przez to państwo środków implementacyjnych (musi to być dokładny stan faktyczny, który sprawił,że KE doszła do wniosku o naruszenie zobowiązań traktatowych.

2)dokładnego wskazania, które przepisy prawa unijnego zostały naruszone.

3) przedstawienie dowodów( środków dowodowych)

4)szczegółowego uzasadnienia prawnego

Wynik ma charakter deklaonatoryjny, Trybunał może orzec o nie wywiązywaniu się państwa członkowskiego z obowiązkow członkowskich,w takim wyroku TS nie może unieważnić krajowych przepisów, niezgodnych np. dyrektywę czy też wypowiedzieć się o rozmiarach ewentualnego odszkodowania.

Skarga na nałożenie kary administracyjnej: Skarga ta dotyczy sytuacji, gdy TS orzekł o naruszeniu prawa unijnego przez państwo członkowskie. W takim przypadku państwo członkowskie ma:

1)obowiązek podjęcia wszelkich niezgodnych działań w celu wykonania orzeczenia Trybunału, czyli:

a) powstrzymywanie się od stosowania tych norm prawa krajowego, które Trbynał uznał za sprzeczne

b) orgny krajowe mają obowiązek podjęcia działań w celu zapewnienia pełnej skuteczności prawa unijnego. W przypadku niestosowania się państwa członkowskiego do wyroku istnieje możliwość nałożenia na nie kary pieniężnej. W tym postępowaniu:

1)KE daje państwu członkowskiemu możliwość przedstawienia uwag na temat orzeczenia.

2)KE wydaje opnię wraz z uzasadnieniem w sprawie niewykonania orzeczenia

3) KE w opinii wskazuje na te punkty orzeczenia do, których państwo nie zastosowało się

4)Komisja ma Możliwość wyznaczenia dodatkowego terminu. Dostosowanie się do podjętych działań koniecznych w celu wydania orzeczenia

5) podstawą do wniesienia sprawy do TS przez KE jest brak podjęcia stosownych działań koniecznych do wydania orzeczenia. KE w zależności od okoliczności określa wysokość ryczałtu lub kary pieniężnej.

6)jeżeli Trybunał uzna,że państwo członkowskie nie dostosowało się do orzeczenia przekłada, np. karę pieniężną. Począwszy od 1996 r. KE przedkłada komunikaty dotyczące zasad stosowania kar pieniężnych oraz obliczania ich wysokości.

Odpowiedzialność UE:

Wymienia się odpowiedzialność:

-umowną

-paraumowną

W ramach odpowiedzialności UE Trybunał rozstrzyga skargę odszkodowawczą z tytułu odpowiedzialności konkrektowej i z tytułu odpowiedzialności deliktowej UE. Chodzi tutaj o odpowiedzialność Unii za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy Unii, odpowiedzialność kontraktowa: to odpowiedzialnośc umowna EU, podlega ona prawu właściwemu dla danej umowy. Zgodnie z zasadami narodowego prawa publicznego. W dziedzinie odpowiedzialności deliktowej poza umownej unii odpowiada za szkody wyrządzone przez jej funkcjonariuszy, przy wykonaniu ich funkcji. Legitymacje czynne to występowanie z skargą odszkodowawczą przysługuje osobom fizycznym i osobom prawnym, a więc( skarga jest rozpatrywania przez sąd). Okres przedawnienia wynosi 5 lat do wystąpienia zdarzenia będącego przyczyną powstania szkody. Przesłanie odpowiedzialności deliktowej:

1. Bezprawne zachowanie po stronie instytucji bądź funkcjonariusze, które może polegać na np. udzieleniu błednych informacji w wydaniu aktu niezgodnego z prawem, bądź wznowienia wydania aktu. UE nie ponosi odpowiedzialnośc za szkody wyżadzone jednostkom w wyniku podjętych działań legislacyjnych. W ramach polityki gospodarczej, jeżeli nie nastąpiło wystarcząco poważne naruszenie nadrzędnej normy prawnej dotyczącej ochrony praw jednostek. W konsekwencji jednostka musi wykazać, że organ przetwórczy w sposób wyraźny i ciężki przekroczył granice powierzonych mu kompetencji a szkoda polega na naruszeni jej praw podstawowych.

2. Trybunał nie jest właściwy w sporach między osobami fizycznymi a instytucjami.