JEDNOSTKA CHOROBOWA	ZASPÓŁ ASPERGERA
OBJAWY	Problemy z dostosowaniem swoich reakcji i zachowań do określonych sytuacji oraz kontekstów społecznych Opór wobec zewnętrznych oddziaływań wychowawczych Brak poczucia potrzeby dzielenia się z innymi swoimi doświadczeniami, emocjami i informacjami Nietypowy język, przypominający mowę profesorską w krzywym zwierciadle, dzieci z zespołem Aspergera niewłaściwie intonują wyrazy, mają problemy z zaimkami, nadużywają niektórych zasłyszanych słów, nie do końca rozumiejąc ich znaczenie Jąkanie się, mówienie zbyt szybko, połykanie głosek Specyficzne zachowanie, odstające od normy Częste wybuchy gniewu, agresji i frustracji w odpowiedzi na brak zrozumienia ze strony otoczenia Odstawanie pod różnymi względami od rówieśników Naiwność Kłopoty z adaptacją w grupie Problemy z realizacją wytyczonych zadań i celów Trudności z koncentracją Zainteresowanie tylko jedną, wąską dziedziną nauki Ekscentryczność Kolekcjomania Fenomenalna pamięć Duże zdolności do nauki, w sensie mechanicznym, dziecko potrafi powtórzyć to, czego się nauczyło, ale niekoniecznie to rozumie Małe umiejętności w rozwiązywaniu problemów Niska samoocena Zła tolerancja porażek Krytyka wobec siebie Częste odczuwanie lęku, urazy i zdenerwowania Trudności w uświadamianiu sobie własnych emocji Trudności w wyrażaniu emocji Upośledzenia motoryczne Słaba koordynacja ruchowa Niskie umiejętności manualne Nadczynność psychoruchowe Specyficzne reagowanie na bodźce zmysłowe Strach przed głośnymi, intensywnymi dźwiękami Nadwrażliwość Obniżony próg bólu Skłonności do popadania w konflikty
DIAGNOZA	Najbardziej specjalizującą się placówką diagnozującą Zespół Aspergera jest Synapsis, prowadzi on diagnozę i terapię. Po zdiagnozowaniu należy udać się do Poradni pedagogiczno- psychologicznej w celu wydania orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
METODY PRACY	Minimalizowanie zmian, unikanie niespodzianek (konieczność przygotowania ucznia na wszelkie zmiany planów) „upodobnianie” nowych warunków do starych Ochrona dziecka przed napastnictwem drażnieniem Wzmacnianie właściwych zachowań Trening umiejętności społecznych Jasno określone reguły zachowania i postępowania Modelowe zachowania pozostałych uczniów w klasie Stopniowe wprowadzanie nowych tematów do zadań (wykorzystywanie obserwacji) dziecka jako sposób na poszerzanie wachlarza zainteresowań dziecka Rozbijanie zadań na małe jednostki Częste udzielanie informacji zwrotnej o ponownych wskazówek Stosowanie limitowanych czasowo sesji roboczych Zmniejszanie ilości pracy domowej/klasowej Wydłużenie czasu pisania sprawdzianów, możliwość pisania w osobnym pomieszczeniu Właściwe miejsce w klasie Kierowanie częstych pytań Opracowanie niewerbalnych sygnałów (np. łagodne klepanie po ramieniu) do użytku w przypadku, kiedy nie uczestniczy w lekcji Wydłużenie czasu pracy Częste pochwały Dodatkowe wyjaśnienia i uproszczenia przy wprowadzaniu pojęć abstrakcyjnych Kontrola rozumienie czytanego tekstu Stosowanie indywidualnego programu nauki pisania z elementami terapii ręki (kalkowanie, odwzorowywanie, lepienie, specjalna liniatura) Możliwość pisania dłuższych wypowiedzi na komputerze Odnotowywanie informacji na temat prac domowych, niezbędnych przyborów, wszelkich zmian w ramowym planie Ćwiczenie umiejętności radzenia sobie ze stresem Pomoc pedagoga wspomagającego Wnikliwa obserwacja zachowań i reakcji Konsekwentne odwoływanie się do wcześniej ustalonych reguł i zasad Nieemocjonalny styl wypowiedzi nauczyciela Krótkie, konkretne polecenia Rozbijanie dłuższych zadań na części Unikanie przenośni, ironii
ROKOWANIA	Edukacja: Uczeń z Zespołem Aspergera ma bardzo duże szanse na powodzenie szkolne. W procesie edukacyjnym, przy dostosowaniu wymagań do jego potrzeb osiąga bardzo dobre wyniki w nauce, często jest laureatem konkursów, uczniem który odbiera świadectwa z wyróżnieniem. Najważniejsze podczas procesu edukacji jest wykorzystywanie jego zainteresowań i kontrolowanie oraz pomoc w kontaktach społecznych. Przy odpowiedniej opiece oraz połączonych siłach: rodziców, nauczycieli, specjalistów i terapeutów poprawne funkcjonowanie dziecka jest o wiele bardziej prawdopodobne. Funkcjonowanie społecznie w dorosłym życiu: Dorośli zwykle wykonują pracę lub zdobywają zawód związany z ich szczególnymi zainteresowaniami, czasem okazują się w swojej dziedzinie bardzo dobrymi fachowcami. Trzeba jednak mieć na względzie że pomimo problemów z nauką i pracą, na ogół wciąż mają pewne kłopoty w kontaktach społecznych. Towarzyska i emocjonalna strona tych kontaktów wciąż stanowi dla nich wyzwanie – pomimo to, wielu wstępuje w związki małżeńskie i ma dzieci. Interakcje z innymi ludźmi, zarówno wewnątrz rodziny jak i poza nią, utrudnia sztywny sposób bycia oraz zauważalny egocentryzm. Jest to częstą przyczyną ich stanów depresyjnych i niepokojów. Prawdziwy charakter ich problemów może jednak pozostać niezauważony w zamęcie spowodowanym standardowym leczeniem. Wielu z nich, często przy pomocy osób bliskich i kochanych, osiągnęło wysoki poziom przystosowania, zarówno na gruncie osobistym jak i zawodowym. Wielu zyskało szacunek w kręgach akademickich za ich pasję i poświęcenie na rzecz poszerzania naszej wiedzy w wybranej przez siebie dziedzinie.