4. Problematyka sztuki poestyckiej Bolieu

Księga I

Talent, wg B., jest nadany odgórnie nie można go w żaden sposób zdobyć ani zafałszować. Źródłem talentu jest natura, która to ściśle określa, co jest komu dane: jedni są powołani do tworzenia poezji miłosnej, inni do epigramatów. Opisuje rym i jego funkcje: - zarówno w tematach niskich jak i wysokich rym ma być dokładny, ma być sługą rozumu a nie emocji. Był przekonany, iż rzetelne poszukiwanie odpowiednich rymów wzbogaca rozum. Zalecał należycie dobierać język poetycki do tematu dzieła. Celem wszystkiego jest zdrowy osąd. Trzeba pisać prosto i klarownie, nie wdając się w niepotrzebne, rozpraszające szczegóły i dygresje, ponieważ takie dzieła są męczące w odbiorze i nudzą, należy jednak uważać, by nie pójść w innym kierunku i żeby utwór był zrozumiały dla odbiorcy. To samo pisze o stylu pisania: powinien cechować się zmiennością i żywością, aby nie nudzić.

Boileau zwraca uwagę na średniówkę, postuluje harmonijny dobór słów, następnie opisuje historię francuskiej poezji, zauważając, iż w zamierzchłych początkach była chaotyczna, rządził nią byle jaki rym, a uporządkował to Villon, podjął również Marot.

Najpierw, pisze, trzeba ćwiczyć myśl, aby umieć dobrze ubrać ją w słowa. Każde dzieło potrzebuje dużo czasu, nie należy tworzyć w pośpiechu, dzieło należy szlifować zadbać o jego spójność, samemu sobie być krytykiem. Do oceny tekstów trzeba wybierać przyjaciół, którzy szczerze wypowiedzą swoje zdanie.

Księga III

Boileau pisze w niej o tragedii, przywołuje postaci Edypa i Orestesa, aby dać wskazówki; dobra sztuka ma wywoływać grozę i litość. Na samym początku ma się zawiązać wątek i ma być zaznaczone miejsce akcji, a także ma być utrzymana zasada trójjedności (miejsca, akcji, czasu). Przedstawione wydarzenia maja być wiarygodne, niekiedy zawikłane, ale rozwiązanie akcji ma być proste. Dalej B. przedstawia historię tragedii od dionizji, przez Ajschylosa, Sofoklesa do początków teatru francuskiego.

Zajmuje się opisem romansu (wciąż w teatrze) - nie podoba mu się przerabianie postaci z wielkich tragedii greckich na bohaterów sielanki, drobiazgowość i małostkowość historii miłosnych. Zauważa, że każda wielka postać powinna mieć swoje słabostki. Mówiąc o stosowności, poeta ma na myśli taką sytuację, kiedy postać ma jeden charakter od początku do końca, a język ma być dopasowany do sytuacji.

EPIKA: Religia nie jest dobrym tematem epopei, nie można się tez wypierać dziedzictwa antycznego. Bohaterowie powinni być wysocy, pełni cnoty i męstwa, ale nie pozbawieni także wad, godnych bohaterów. Opis, wg niego, powinien być żywy, bogaty, ale bez wdawania się w szczegóły. Sam epos powinien zaczynać się prosto, bez zbędnych uniesień, aby później pokazać swe bogactwo tak jak to było u Homera.

KOMEDIA ANTYCZNA: dla autora komicznego wzorem powinno być studium natury, naśladowanie, żeby napisać dobrą komedię musi dobrze poznać ludzi; ich słabostki, marzenia, charaktery, zachowania charakterystyczne dla wieku; żarty mają być szlachetne a nie błazeńskie, nie urągające zdrowemu rozsądkowi, akcja wartka z jasnym rozwiązaniem, sceny powiązane miedzy sobą.