1,traczyk
2.traczyk
3. Konwergencja (zbieżność) polega na oddziaływaniu pewnej liczby niezależnych pobudzeń na wspólny neuron integrujący. Dywergencja (rozbieżność) jest rozejściem się przez rozgałęzienia aksonu pierwotnego pobudzenia neuronu na wiele następnych neuronów. Pola ruchowe kory odpowiadają za nasze mięśnie szkieletowe. Nerwy ruchowe, które wychodzą z mózgu, krzyżują się w pniu mózgu. To dlatego pola ruchowe leżące w lewej półkuli kory mózgowej sterują ruchem prawej ręki czy nogi, a pola leżące w prawej - ruchem lewej ręki czy nogi. Uszkodzenie pola ruchowego lewej półkuli powoduje paraliż prawej strony ciała (i odwrotnie).
4. Astenia (gr. ασθένεια) - stan układu nerwowego charakteryzujący się klinicznie zmęczeniem, wyczerpaniem, osłabieniem, obniżonym progiem pobudzenia, chwiejnością nastroju, zaburzeniami wegetatywnymi i snu. Towarzyszy rozmaitym chorobom somatycznym, infekcyjnym, pojawia się w wyniku przeciążenia organizmu, jeśli przez dłuższy czas występują silne przeżycia i trudne sytuacje.
Somatotopowa lokalizacja pierwotnych czuciowych i ruchowych pól korowych
5. Układ współczulny (sympatyczny):
Składa się z połączonych ze sobą zwojów, które położone są po obu stronach kręgosłupa i tworzą tzw. pnie współczulne oraz sploty włókien nerwowych zlokalizowanych w innych narządach. Ze zwojów i splotów odchodzą nerwy współczulne unerwiające różne okolice ciała.
Rozszerzanie źrenicy oka
Zmniejszanie wydzielania śliny
Zwiększanie wydzielania potu
Przyśpieszanie akcji serca
Podwyższanie ciśnienia krwi
Zwalnianie ruchów jelit
Zmniejszanie wydzielania soku żołądkowego
Zmniejszanie wydzielania moczu
Powoduje jeżenie się włosów
Układ przywspółczulny (parasympatyczny):
Włókna nerwowe wychodzą z pnia mózgu. Większość z nich przebiega wspólnie z nerwem błędnym i dochodzi do płuc, serca, żołądka, jelit, wątroby. W układzie przywspółczulnym zwoje leżą w pobliżu unerwianych narządów lub w samych narządach.
Zwężanie źrenicy oka
Zwiększanie wydzielania śliny
Zmniejszanie wydzielania potu
Zwalnianie akcji serca
Obniżanie ciśnienia krwi
Przyśpieszanie ruchów jelit
Zwiększanie wydzielania soku żołądkowego
Zwiększanie wydzielania moczu
Układ L-T – coś z wysiłkiem i z mleczanem nie wiem dokładnie ocb.
8. Traczyk
9. receptory cholinergiczne, białka błonowe rozpoznające cząsteczkę acetylocholiny,
Receptory adrenergiczne − grupa receptorów metabotropowych zlokalizowanych na błonach komórkowych, których pobudzenie w organizmie przez adrenalinę lub inną aminę katecholową wiąże się z aktywacją odpowiedniego białka G i fosforylacją GDP do GTP, a w dalszej kolejności z regulacją aktywności istotnych dla funkcjonowania komórki układów enzymatycznych. Receptory te związane są z częścią współczulną autonomicznego układu nerwowego.
10. Wpływ bodźców na mięsień
Komórka ruchowa przedniego rogu rdzenia kręgowego poprzez specyficznie ukształtowane zakończenie neurytu, zwane ruchową płytką końcową, doprowadza bodziec do komórki mięśniowej poprzez uwalnianie acetylocholiny, która depolaryzuje receptory błony komórki mięśniowej. W tym miejscu należy wytłumaczyć termin jednostki motorycznej. Określamy ją jako grupę komórek miocytów, czyli komórek mięśniowych, unerwionych przez odgałęzienia tego samego neuronu. Charakterystyczne jest to, że miocyty danej jednostki motorycznej kurczą się zawsze jednocześnie. Bodziec ośrodkowy doprowadzający do skurczu mięśnia jest zawsze asynchroniczny, czyli prowadzi do skurczu miocytów w różnych jednostkach motorycznych w różnym czasie. Daje to w efekcie skurcz równomierny całego mięśnia i jego równomierną relaksację, gdyż różne jednostki motoryczne mają różną fazę pobudzenia/relaksacji w danym momencie.
Od czego zależy siła mięśnia?
Jednostki motoryczne dzielimy na dwa rodzaje: wolnokurczliwe typu I (tzw. włókna czerwone - metabolizm tlenowy) oraz szybkokurczliwe typu II (tzw. włókna białe - metabolizm beztlenowy). Szybkie jednostki motoryczne (typ II) mają wyższy próg pobudzenia (tzw. chronaksję).
Dzięki temu, że nie wszystkie jednostki motoryczne są pobudzane podczas skurczu, mamy do czynienia z różną siłą, z jaką kurczy się mięsień. W przeciwnym razie doszłoby do zerwania mięśnia. Maksymalnie może się kurczyć do 70% miocytów w danym mięśniu. Fizjologia promuje pracę mięśnia poprzez stymulację najpierw wolnych jednostek typu I jako bardziej korzystną dla organizmu, nie męczącą mięśnia. W drugiej kolejności pobudzane są są szybkie jednostki typu II, kiedy mięsień musi pracować długo lub jest pożądana duża siła skurczu.
Jednym z głównych czynników decydujących o sile mięśnia jest zatem tzw. rekrutacja włókien mięśniowych, w szczególności rekrutacja przestrzenna oraz rekrutacja czasowa.
Istotna jest także częstotliwość pobudzenia danej jednostki motorycznej. Proporcjonalne zwiększenie częstotliwości pobudzenia powoduje zwiększenie siły skurczu mięśnia. Pobudzenia od 10 Hz do 50 Hz są fizjologiczne. Przy około 50 Hz zaczynają się sumować (nakładać na siebie), przez co okres refrakcji mięśnia skraca się do tak krótkiego czasu, że nie dochodzi do pełnego rozluźnienia i mięsień kurczy się maksymalnie. Jest to tzw. skurcz tężcowy, bolesny i pełny skurcz mięśnia. Siła skurczu mięśni jest więc pochodną ilości pobudzonych jednostek motorycznych w danej chwili oraz częstotliwości pobudzeń ośrodkowych danego mięśnia.
Sam proces pracy mięśnia, wywołany przez bodziec nerwowy ma korzystny, troficzny wpływ na jego funkcję.
11. Kontrola napięcia mięśniowego - w skrócie to tak ze motoneurony gamma wysylaja do miesni sygnaly na temat zazyczonej dlugosci miesnia, no i alfa motoneurony tam sie wysilaja zeby temu sprostac a sprezynki takie co sie je ma w miesniach - nie mam pojecia jak to sie w ojczystej mowie nazywa - no.. to one przesylaja informacje na temat faktycznej dlugosci miesnia. sluzy przy uczeniu sie jakis ruchów oraz wykonaniu czynnosci wymagajacych precyzji.
12.
13. Traczyk
14. Układ przewodzący serca – Traczyk.
Wskaźnik sercowy (ang. cardiac index, CI) - jest to wskaźnik, który jest stosunkiem pojemności minutowej serca do powierzchni ciała. Pojemność minutowa serca w spoczynku przeliczona jest na m2 powierzchni ciała (ok. 3,2 l/min/m2).
Krążenie wieńcowe – Traczyk
15. Bradykardia (łac. bradycardia) – stan, kiedy częstość akcji serca wynosi poniżej 50 razy na minutę. Leczenia wymaga tylko bradykardia objawowa, tzn. powodująca np. omdlenia, utraty przytomności itp. Bradykardia może prowadzić do asystolii.
Tachykardia inaczej częstoskurcz (łac. tachycardia) – przyspieszenie akcji serca powyżej 100 uderzeń na minutę[1]. Tachykardia nie zawsze jest objawem choroby. Najczęściej akcja serca przyspiesza wskutek zdenerwowania lub wysiłku fizycznego (tachykardia zatokowa).
TĘTNICZO-ŻYLNA RÓZNICA ZAWARTOŚCI TLENU WE KRWI (AVd).
AVd podczas wysiłku submax. i max. jest nieco mniejsza u K niż u M (mniejsze stężenie Hb u K).
AVd w spoczynku wynosi : u K 5 ml/100ml krwi
u M 6,9 ml/100ml krwi
AVd podczas wysiłku max. wynosi : u K 14,5ml/100ml krwi u M 17 ml/100ml krwi
Z chwilą rozpoczęcia wysiłku AVd nagle wzrasta i stabilizuje się zwykle po upływie 2 min na poziomie odpowiadającym intensywności wysiłku.
Podczas identycznego obciążenia wysiłkiem AVd jest w pozycji leżącej mniejsza niż w pozycji wyprostowanej.
16. Wstrząs kardiogenny to zespół objawów związany z niedokrwieniem lub niedotlenieniem narządów i tkanek, powstający wskutek obniżenia rzutu serca spowodowanego ciężką jego dysfunkcją, zazwyczaj skojarzony z hipowolemią i oligurią.
Prawo Franka-Starlinga (znane również jako Prawo Starlinga lub mechanizm Franka-Starlinga) mówi, że większa ilość krwi wpływającej do serca w trakcie rozkurczu (objętość końcoworozkurczowa) powoduje wypłynięcie większej ilości krwi w trakcie skurczu (objętość wyrzutowa). Innymi słowy, siła skurczu mięśnia jest wprost proporcjonalna do długości początkowej jego włókien. Długość włókien mięśniowych zależy od stopnia wypełnienia komór serca krwią, a ta z kolei od dopływu krwi do serca. W efekcie obserwuje się zwiększenie objętości wyrzutowej serca (SV). Dzięki temu możliwe jest zsynchronizowanie powrotu żylnego z objętością wyrzutową bez interwencji zewnętrznych czynników (układ nerwowy lub hormony).
17. Wskaźnik barwny, WB - oznacza stopień wysycenia erytrocytu hemoglobiną.
izojonia (izo- + jon – ión ‘idący’) fizjol. utrzymywanie w stałym, względnie równym poziomie stężenia poszczególnych jonów w organizmie.
Choroba hemolityczna noworodka (łac. morbus haemolyticus neonatorum) – choroba, u której podłoża leży reakcja immunologiczna pomiędzy przeciwciałami klasy IgG, wytwarzanymi przez matkę a antygenami krwinek płodu. Występuje ona w przypadku, gdy matka z układem antygenów krwi Rh(-), uczulona na antygen D, rodzi dziecko, które posiada grupę krwi Rh(+) – jest to tzw. konflikt serologiczny.
18, Krzywa dysocjacji hemoblobiny – Traczyk
Układ buforowy krwi = Równowaga kwasowo-zasadowa krwi jest utrzymywana dzięki licznym układom buforującym, oraz aktywnie regulowana przez organy i tkanki, przede wszystkim płuca i nerki.
19. Regulacja krążenia - Praca serca i regulacja krążenia znajdują się pod kontrolą układu nerwowego i hormonalnego.Serce jest unerwione przez nerwy układu autonomicznego.Wzrost ciśnienia krwi powoduje pobudzenie ośrodka zwalniającego pracę serca oraz ośrodka naczyniowo-ruchowego, które poprzez nerwy przywspółczulne wydzielające neuroprzekaźnik acetylocholinę hamują pracę serca i rozszerzają naczynia. W odpowiedzi na spadek ciśnienia ośrodek pobudzający pracę serca oraz naczynioworuchowy, poprzez nerwy współczulne wydzielające noradrenalinę pobudzają skurcze serca i zwężają naczynia. W regulacji uczestniczą też hormony, np. adrenalina pobudza pracę serca i zwęża naczynia krwionośne. Działanie zwężające naczynia mają też serotonina i wazopresyna, a rozszerzające bradykinina i histamina.
REGULACJA ODDYCHANIA
Ośrodek oddechowy
Regulacja oddychania, czyli częstotliwość i głębokość oddechów odbywa się za pośrednictwem ośrodka oddechowego w rdzeniu przedłużonym. W składa tego ośrodka wchodzą dwa rodzaje neuronów tworzące dwa ośrodki o przeciwnej funkcji. Są to neurony wdechowe tworzące ośrodek wdechu (znajdują się w jądrze samotnym i w części przedniej jądra tylno-dwuznacznego nerwu błędnego) oraz ośrodek wydechu (w jądrze dwuznacznym nerwu błędnego i w części tylnej jądra tylno-dwuznacznego błędnego)
Ośrodek wdechu wysyła impulsy nerwowe do rdzenia kręgowego, do neuronów ruchowych unerwiających Miśnie wdechowe, ośrodek wydechu pobudza zaś neurony ruchowe unerwiające mięśnie wydechowe.
Ośrodek pneumotaksyczny hamuje zwrotnie ośrodek wdechu na 1-2 sekundy po czym neurony ośrodka wdechu ponownie pobudzają się i wysyłają salwę impulsów do rdzenia kręgowego. Rytmiczność oddechów związana jest z występującymi po sobie kolejno okresami pobudzania i hamowania ośrodka wdechu.
Modulacja aktywności ośrodka wdechu
Pobudzenie powstające w ośrodku wdechu jest modulowane, a więc oddechy przyspieszają się i są pogłębiane lub zwalniają się i spłycają na skutek:
Impulsów wysyłanych przez receptory i odbieranych przez neurony wdechowe
Zmiany wartości pH w bezpośrednim sąsiedztwie neuronów wdechowych, czyli po podrażnieniu chemodetektorów
Impulsy nerwowe modulujące aktywność neuronów ośrodka wdechu biegną od:
Chemoreceptorów kłębuszków szyjnych i kłębków aortowych
Interoreceptorów w tkance płucnej oraz proprioreceptorów klatki piersiowej
Ośrodków znajdujących się w wyższych piętrach mózgowia: z kory mózgu, układu limbicznego i ośrodka termoregulacji w podwzgórzu
Chemoreceptory
Zasadniczym modulatorem aktywności ośrodka wdechu są impulsy aferentne biegnące od chemoreceptorów kłębuszków szyjnych i kłębków aortowych. Bodźcem drażniącym chemoreceptory jest nieznaczne zwiększenie ciśnienia parcjalnego CO2 i koncentracji jonów wodorowych lub znaczne zmniejszenie ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej.
Interoreceptory i proprioreceptory
Rozciągnięcie tkanki płucnej pobudza interoreceptory – mechanoreceptory inflacyjne – znajdujące się pomiędzy mięśniami gładkimi oskrzeli i wyzwala wydech. Przeciwnie – zmniejszenie stopnia rozciągnięcia płuc w czasie wydechu pobudza inne mechanoreceptory deflacyjne i wyzwala wdech.
Wdechowe lub wydechowe ustawienie klatki piersiowej drażni odpowiednie proprioreceptory i wpływa modulująco na częstość i głębokość oddechów. Im głębszy jest wdech, tym głębszy wydech po nim następuje.
20. oddech apneustyczny — po głębokim wdechu dochodzi do zatrzymania oddechu na pewien czas, a następnie do gwałtownego wydechu
Hipokapnia, hipokarbia (hypocapnia, hypocarbia) – stan obniżonego ciśnienia parcjalnego dwutlenku węgla (pCO2) we krwi poniżej normy. Wywołana jest podczas hiperwentylacji przy zwiększonym wydalaniu dwutlenku węgla przez płuca. Stan taki powoduje tzw. "mroczki" przed oczyma, występują zawroty głowy, szum w uszach, osłabienie mięśniowe. Hipokapnia może prowadzić do okresowego bezdechu, odruchowego niedokrwienia mózgu oraz do alkalozy.
Stanem przeciwnym do hipokapni jest hiperkapnia.
21. Próba Tiffeneau, jest to maksymalna ilość powietrza jaką można usunąć z układu oddechowego w ciągu pierwszej sekundy maksymalnie szybkiego, głębokiego wydechu wykonywanego po maksymalnym wdechu.
Zaburzenia wentylacyjne płuc - Na czynność wentylacyjną składa się ruch powietrza w drogach oddechowych (wentylacja przestrzeni martwej) oraz rozdział powietrza w pęcherzykach płucnych, w których odbywa się wymiana gazów (wentylacja pęcherzykowa). W czasie ruchów oddechowych klatka piersiowa działa jak pompa – przede wszystkim ssąca – wspólna dla układu oddechowego i krążenia. Zmiany ciśnienia powodują przedostawanie się powietrza do płuc w czasie wdechu i wydostawanie się z płuc na zewnątrz w czasie wydechu, ułatwiają również napływ krwi żylnej do serca oraz przepływ krwi przez naczynia niskociśnieniowego krążenia płucnego.Praca mięśni oddechowych polega na pokonaniu w czasie wentylacji sił przeciwstawiających się zmianie objętości płuc. Zaliczamy do nich tak zwane opory nieelastyczne stwarzane przez tarcie tkanek klatki piersiowej i płuc, bezwładność tkanek oraz przepływ gazów w drogach oddechowych.Klatka piersiowa i płuca – będące strukturami elastycznymi – zachowują się jak sprężyna, to jest ulegają rozciąganiu pod wpływem skurezu mięśni wdechowych, a po ustąpieniu skurczu tych mięśni wracają do stanu wyjściowego. Siły elastyczne płuc są skierowane przeciwstawnie do sił elastycznych klatki piersiowej.Ruchy oddechowe klatki piersiowej powodują zmiany panującego w niej ciśnienia (w jamie opłucnej) potrzebnego dó pokonania oporów elastycznych płuc oraz ciśnienia śródpłucnego (w drogach oddechowych) potrzebnego do pokonania oporów nieelastycznych dróg oddechowych. Ciśnienie w opłucnej jest zawsze niższe od atmosferycznego. W czasie wdechu staje się ono bardziej ujemne, a w czasie wydechu mniej (rys. i).Ciśnienie śródpłucne jest w przerwie między oddechami równe ciśnieniu atmosferycznemu. W czasie wdechu klatka piersiowa poszerza się, co powoduje zwiększenie się objętości płuc i stopniowe obniżanie się ciśnienia śródpłucnego w stosunku do atmosferycznego, dzięki czemu powietrze wpływa do płuc. Na szczycie wdechu ciśnienie śródpłucne staje się wyższe od atmosferycznego, dzięki czemu powietrze zostaje wydalone z płuc.Wdech jest aktem czynnym, powodowanym pracą mięśni wdechowych. Ruch dolnych żeber (od VII do X) poszerza klatkę piersiową i unosi ją w górę, natomiast ruch górnych żeber (od II do VI) wysuwa mostek do przodu i w górę. Najbardziej rozszerzają się dolne partie płuc, najmniej śródpiersiowe, przykręgosłupowe oraz szczyty płuc.Przy wykonywaniu spokojnego wdechu biorą udział sriięśnie wdechowe właściwe, to jest przepona, będąca najważniejszym mięśniem wdechowym, oraz mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne. W czasie wdechu kopuła przepony obniża się i uciska trzewia jamy brzusznej, przesuwając je ku dołowi. Skurcz przepony unosi żebra, do których się ona przyczepia, co powoduje wysunięcie mostka do przodu i w górę. Prawidłową czynność przepony warunkują silne mięśnie brzucha oraz różnica ciśnień między jamą brzuszną a jamą k1atki piersiowej, ułatwiająca unoszenie się kopuły przepony ku górze w czasie wydechu.Przy nasilonym, względnie utrudnionym wdechu biorą udział mięśnie wdechowe pomocnicze, zwane również rezerwowymi lub wspomagającymi. Podczas utrudnionego wdechu najpierw podejmują pracę mięśnie pochyłe, a w miarę potrzeby również mięśnie mostkowo-obojczykowo-sutkowe. Bardzo nasilona hiperaenty1acja (tj. znaczne przyspieszenie i pogłębienie oddechów zależne od woli) wymaga ponadto włączenia innych mięśni, jak: mięsień zębaty tylny górny, zębaty przedni, podobojczykowy, piersiowy mniejszy, czworoboczny (część górna), równoległobocżny, dźwigacz łopatki, prostownik grzbietu, najszerszy grzbietu. Spośród wymienionych mięśni mięsień piersiowy mniejszy, podobojczykowy, zębaty przedni, czworoboczny, równoległoboczny, dźwigacz łopatki i najszerszy grzbietu działają jako pomocnicze mięśnie wdechowe wówczas, kiedy obręcz kończyn górnych jest ustabilizowana. Mięśnie mostkowo-obojczykowo-sutkowe pracują wydatnie tylko przy ustabilizowanej glowie i kręgosłupie szyjnym, unosząc mostek, a wraz z nim klatkę piersiową.Spokojny wydech jest aktem biernym, rozpoczynającym się po ustąpieniu skurczu mięśni wdechowych i przebiegającym na skutek wyzwalania się energii elastycznej płuc i klatki piersiowej nagromadzonej w czasie wdechu. Nasilony lub utrudniony wydech wymaga natomiast użycia siły mięśni wydechowych właściwych, to jest międzyżebrowych wewnętrznych oraz wydechowych pomocniczych, do których zaliczamy mięśnie: prosty brzucha, skośny brzucha wewnętrzny i zewnętrzny, poprzeczny brzucha, czworoboczny lędźwi oraz inne – mięsień poprzeczny klatki piersiowej, zębaty tylny dolny, zębaty przedni, najszerszy grzbietu.Wentylację płuc dzielimy na wentylację anatomicznej przestrzeni bezużytecznej, którą stanowi powietrze wypełniające tchawicę i oskrzela (a więc nie docierające do pęcherzyków płucnych) oraz na wentylację pęcherzykową, to jest tę ilość powietrza, która bierze udział w wymianie gazów wentylując pęcherzyki płucne o prawidłowym przepływie krwi.Ilość powietrza znajdującego się w płucach dzielimy na objętość i pojemność, których wielkość zmienia się w różnych stanach patologicznych. Podstawową, niepodzielną składową całkowitej ilości powietrza znajdującego się w płucach jest objętość (volume). Jednostką miary objętości jest mililitr. Dwie lub więcej objętości tworzą pojemność (capacity).
22. Ośrodek głodu jest pobudzany przez niskie stężenie glukozy we krwi, dając odczucie łaknienia. Ośrodek sytości jest pobudzany przez wysokie stężenie glukozy we krwi, dając brak łaknienia i uczucie sytości. Ponieważ adrenalina powoduje zwiększenie stężenia glukozy w krwi, w sytuacjach stresowych ośrodek sytości jest silnie pobudzany, w wyniku czego u niektórych osób silny stres może skończyć się nawet mdłościami.
Przepływ wątrobowy to ok. 1500 ml/min to 28% pojemności minutowej serca
Zmniejszenie przepływu wątrobowego może być wywołane przez:
Uraz operacyjny, zamknięcie mechaniczne w czasie operacji
Lekarstwa i anestetyki
Wentylacje mechaniczną ze zwiększonym ciśnieniem, np. PEEP (dodatnie ciśnienie końcowowydechowe), CPAP (stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych)
Hipokapnię
Stymulację alfa-adrenergiczną
Hipoksję
Marskość wątroby
23. Lipidemia krwi – za dużo lipidów we krwi
klirens nerkowy, test diagnostyczny, liczba określająca objętość osocza krwi (w ml), która przepływając w ciągu 1 min przez nerki zostanie oczyszczona z określonej ilości jakiejś substancji (w mg).
Oczyszczanie krwi?
24. czynność krwiotwórcza – szpik kostny czerowny
Zaobserwowano, że ilość wydalanej wody z organizmu jest nieco wyższa (przeciętnie o V7) od ilości pobranej przez zwierzę. Dzieje się to na skutek wytwarzania się pewnej ilości wody w procesach metabolicznych. Na przykład w czasie utleniania się glukozy w organizmie powstaje dwutlenek węgla i woda.
Woda metaboliczna ma duże znaczenie w pewnych szczególnych warunkach, np. przy śnie zimowym zwierząt.
Wydzielanie wody. Spożycie wody przez zwierzę zależy od zapotrzebowania na nią przez organizm. Woda jest składnikiem tkanek ciała oraz służy do tworzenia takich produktów, jak mleko, jaja i in. Poza tym jest potrzebna do pokrycia strat powstających przy wydalaniu kału, moczu, potu i przy oddychaniu. Straty te są w pewnym stopniu skorelowane z wielkością zwierzęcia i uwarunkowane procesami zachodzącymi w organizmie, ponadto zależą od jakości pokarmu oraz jakości końcowych produktów przemiany i innych czynników.
Straty wody przy wydalaniu kału są niejednakowe u poszczególnych gatunków zwierząt, o czym świadczy konsystencja kału, np. owce wydalają mniej wody przez przewód pokarmowy niż bydło. Pasze rozwalniające zwiększają straty wody.
W moczu woda wydziela się jako rozpuszczalnik końcowych produktów przemiany materii, szczególnie związków mineralnych i ciał azotowych (mocznik). Im więcej jest w pokarmie białka i soli mineralnych, tym więcej wydala się wody w moczu i tym większe jest zapotrzebowanie zwierzęcia na wodę. Poza tym przy utlenianiu białka mniej powstaje wody metabolicznej niż przy utlenianiu cukrów czy tłuszczów.
Duże różnice w ilości wody wydalanej przez nerki u zwierząt poszczególnych gatunków zależą od końcowych produktów rozpadu substancji odżywczych, które tą drogą są wydalane. U zwierząt ssących produkty rozpadu białka wydalane są głównie w postaci mocznika, który łatwo rozpuszcza się w wodzie, lecz może być szkodliwy w większych stężeniach. Z tego względu przy dużej ilości mocznika zwiększa się zapotrzebowanie na wodę konieczną do zmniejszenia koncentracji mocznika i wydalenia go z organizmu. U ptaków końcowym produktem rozpadu białek jest kwas moczowy, który nie jest toksyczny, i dlatego mocz ptaków jest silnie zagęszczony. Tym się tłumaczy mniejsze zapotrzebowanie ptaków na wodę.
Przez płuca wydziela się pewna ilość wody, szczególnie przy pracy fizycznej. Parowanie wody przez skórę jest zarówno drogą wydalania wody, jak i mechanizmem regulującym ciepłotę ciała. Gruczoły potowe tracą więcej płynów przy wysiłku fizycznym i przy wyższej temperaturze zewnętrznej. U większości zwierząt gospodarskich gruczoły potowe są nieliczne lub nie ma ich zupełnie; w tych wypadkach rolę regulatora ) ciepłoty ciała przejmują płuca.
26. metoda kalorymetrii bezpośredniej – wydatek energetyczny człowieka podczas wysiłku można ocenić na podstawie pomiaru ilości ciepła wytworzonego w organizmie metoda kalorymetrii bezpośredniej, wykonywanego w specjalnych komorach (laboratoriach) kalorymetrycznych
metoda kalorymetrii pośredniej – opiera się na zależności między ilością pobieranego przez organizm tlenu w jednostce czasu a ilością energii uwolnionej w procesach metabolicznych. Kalorymetria pośrednia jest szczególnie przydatna podczas wysiłków, w których przeważają procesy tlenowe (aerobowe).
Na podstawie zależności między wentylacją płuc a zużyciem tlenu można obliczyć przybliżoną wartość wydatku energetycznego posługując się równaniem Datta – Ramanathana.
E = 0,21 x VE (STPD)
VE (STPD) – wentylacja płuc w l/min, w warunkach STPD
STPD – objętość gazu suchego w temp. 0 st. C i ciśnienia atmosferycznego 101,3 KP
Aby wyliczyć wydatek energetyczny należy:
- przeprowadzić chronometraż czynności roboczych w ciągu zmiany roboczej wyodrębniając powtarzające się cykle czynności głównych, pomocniczych i przerw w pracy
- przeprowadzić pomiar wydatku energetycznego dla każdej czynności lub cyklu
- dokonać wyliczenia wydatku energetycznego netto dla poszczególnych czynności i cykli
- podsumować wartości wydatku energetycznego wszystkich cykli roboc27. na logike
28. Hormon wzrostu lub somatotropina[1], STH (ang. Growth Hormone[2], GH) – ATC: H 01 AC 01. Polipeptydowy hormon produkowany przez komórki kwasochłonne przedniego płata przysadki mózgowej. Wydzielanie hormonu wzrostu odbywa się pulsacyjnie, a częstość i intensywność pulsów zależna jest od wieku i płci.
Przysadka mózgowa (łac. hypophysis) – gruczoł dokrewny o masie 0,7 g, którego funkcją jest wytwarzanie i wydzielanie hormonów.
wydzielanie insuliny – trzustka
Katecholaminy – organiczny związek chemiczny pochodne aminokwasu – tyrozyny. Niektóre z nich to aminy biogenne.
Katecholaminy są rozpuszczalne w wodzie i w 50% krążą we krwi związane z białkami osocza. W największej obfitości występują:
29. Opóźnienie synaptyczne – powodowane bezwładnością chemicznych procesów związanych z przewodnictwem synaptycznym
Reobaza - natężenie prądu niezbędne do wywołania minimalnego, odczuwalnego skurczu mięśniowego przy czasie impulsu 1000ms, wartość reobazy mieści się w zakresie od 2 do 18mA dla różnych mięśni.
• Chronaksja - wskaźnik pobudliwości nerwu i mięśnia mierzony czasem impulsu koniecznym do wywołania progowego skurczu mięśnia przy natężeniu równym podwójnej reobazie. Normalne wartości chronaksji są mniejsze od 1ms.
• Czas użyteczny - minimalny czas impulsu do wywołania skurczu progowego dla wartości natężenia prądu równej reobazie30. Tlenowe i beztlenowe _źródła energii do skurczu mięśni – Traczyk
31. Nadciśnienie tętnicze (HA, AH) |
|---|
(łac. hypertonia arterialis) to choroba układu krążenia, która charakteryzuje się stale podwyższonym ciśnieniem tętniczym krwi.
Zdecydowana większość (ponad 90%) przypadków nadciśnienia ma charakter pierwotny, tzn. bez znanej somatycznej przyczyny, którą da się usunąć interwencją medyczną. Etiologia nadciśnienia tętniczego pierwotnego nie została w pełni ustalona. Uważa się, że odgrywają w niej rolę czynniki genetyczne i środowiskowe. Pozostałe przypadki to choroba o charakterze wtórnym, czyli jest dobrze znana przyczyna choroby, np. choroby nerek, miażdżyca, choroby gruczołów dokrewnych lub choroby mózgu.
32. Odma - jest to przedostanie się powietrza atmosferycznego lub innych gazów w obręb tkanek lub jam ciała, gdzie prawidłowo gazy te nie występują. Odma może wystąpić na skutek urazu, pojawić się samoistnie lub też może zostać wykonana celowo w trakcie zabiegu medycznego.
33. chyba jasne 1 stopień zmienia o 17% przemianę materii
34?
35. prezentacja
36. prezentacja
37 prezentacja
38. prezentacja
39.prezentacja
40. Hipotonia (niedociśnienie) - obniżenie ciśnienia tętniczego poniżej 100 mmHg ciśnienia skurczowego lub 60 mmHg ciśnienia rozkurczowego. Problem dotyczy około 15% społeczeństwa. Hipotonia to także zmniejszenie napięcia (np. mięśni).
Zaburzenia Hematokryt (HTC) - stosunek objętości krwinek do objętości całej krwi
41. Równowaga kwasowo-zasadowa - to stan, w którym zachowany jest swoisty stosunek kationów i anionów w płynach ustrojowych, warunkujący odpowiednie pH i prawidłowy przebieg procesów życiowych. Zaburzenia gospodarki kwasowo-zasadowej to kwasica i zasadowica. W obu przypadkach jest to stan zagrażający życiu, w którym dochodzi do zaburzeń odczynu pH krwi. Optymalny zakres pH krwi dla większości procesów przemiany materii wynosi 7,35-7,45. Spadki poniżej 6,8 i wzrosty powyżej 7,8 są dla organizmu zabójcze, ponieważ: białka ulegają denaturacji, przestają działać enzymy komórkowe, ustaje wymiana gazów oddechowych. Do głównych przyczyn kwasicy (pH 7,45) należą: biegunki, nasilone wymioty, niedożywienie, dyslipidemie, zaburzenia hormonalne, nadmiar alkalizujących medykamentów. Objawy zasadowicy: hiperwentylacja, napady senności, astma, hipotermia, bolesność mięśni.
Zwiększenie kwasowości organizmu (a więc również spożywanie żywności kwasotwórczej) zwiększa jego podatność na przewlekłe i nieuleczalne choroby, takie jak: choroby onkologiczne, zaburzenia odporności, skleroza, choroby serca, cukrzyca, artretyzm.
Produkty spożywcze różnią się zawartością pierwiastków kwasotwórczych (najważniejsze: chlor, fosfor i siarka) i zasadotwórczych (najważniejsze: wapń, sód, potas, magnez), dlatego skład racji pokarmowej nie pozostaje bez wpływu na gospodarkę kwasowo-zasadową ustroju. W większości produktów spożywczych stanowiących podstawę naszej diety przeważają pierwiastki kwasotwórcze. Dla zachowania równowagi kwasowo-zasadowej organizmu zaleca się aby, 80% jadłospisu stanowiły produkty zasadotwórcze, a 20% produkty kwasotwórcze. W rozróżnieniu co jest kwaso, a co zasadotwórcze, jest wiele nieporozumień. Produkty kwaśne, np. cytryny są w naszym organizmie zasadotwórcze i można się nimi leczyć z nadkwasoty.
42. Hipokinezja, negatywne dla zdrowia osobniczego i społecznego zjawisko, nasilające się w 2. poł. XX w., polegające na dysproporcji pomiędzy zwiększającym się obciążeniem układu nerwowego, a zmniejszającym się obciążeniem układu ruchowego. Prowadzi do zaburzeń w zakresie układów: sercowo-naczyniowego, trawiennego, autonomicznego, psychonerwowego.
Hiperkalcemia – podwyższenie poziomu wapnia we krwi.
43.prezentacja
44?
45. Glukoneogeneza (ang. Gluconeogenesis) - enzymatyczny proces przekształcania niecukrowcowych prekursorów, np. aminokwasów, glicerolu czy mleczanu w glukozę. Resynteza glukozy następuje głównie w hepatocytach i w mniejszym stopniu w komórkach nerek, a głównym punktem wejścia substratów do tego szlaku jest pirogronian[1]. Szybkość zachodzenia procesu jest zwiększana podczas wysiłku fizycznego i głodu. W wyniku glukoneogenezy wydzielają się duże ilości energii.
46. Superkompensacja - okres zwiększonej wydolności po okresie wypoczynku po treningu i powrocie do stanu wyjściowego. Jest to zwiększenie zdolności do wykonywania wysiłku i utrwalenie tego przez systematyczne powtarzanie ćwiczeń ruchowych.
Zjawisko superkompensacji zależy od:
intensywności wysiłku;
głębokości zmęczenia;
jakości wypoczynku.
47. prezentacja
48. prezentacja
49. Transformacja włókien mięśniowych chodzi o to że włókna szybkie zamieniają się wolne.
50. Glukagon (ATC: H 04 AA 01) - jest polipeptydowym hormonem wytwarzanym przez komórki A (α) wysp trzustkowych. Hormon ten ma znaczenie w gospodarce węglowodanowej; wykazuje działanie antagonistyczne w stosunku do insuliny, które przede wszystkim objawia się zwiększeniem stężenia glukozy we krwi. Wzmaga on procesy glukoneogenezy i glikogenolizy oraz utleniania kwasów tłuszczowych.
51. Tachykardia inaczej częstoskurcz (łac. tachycardia) – przyspieszenie akcji serca powyżej 100 uderzeń na minutę[1]. Tachykardia nie zawsze jest objawem choroby. Najczęściej akcja serca przyspiesza wskutek zdenerwowania lub wysiłku fizycznego (tachykardia zatokowa).
Zespół Marfana (ang. Marfan syndrome, MFS) – stosunkowo częsta choroba genetyczna tkanki łącznej, charakteryzująca się dużą zmiennością fenotypową. Przyczyną zespołu jest mutacja w genie fibryliny-1. Mutacja w około 25% występuje de novo. Zmiany narządowe w przebiegu zespołu Marfana dotyczą narządu wzroku, układu kostnego, serca i naczyń krwionośnych.
52.
1. próg weglowodanowy (PCHO)
2. próg mleczanowy (PPA)~próg beztlenowy (AT)
3. fosfagenowy (PPCr)
Stan wytrenowania zawodnika-charakteryzujemy wystepowaniem kolejnych progów metabolicznych podczas wykonywanych wysiłków.
PCHO wystepuje, gdy podczas wysiłku głownym materiałem energetycznym przestana byc tłuszcze, a w głownej mierze siegamy po weglowodany
PPA oznaczamy za pomocą stężenia LA ( średnio 4 mmol/l), ale są róznice osobnicze
PPCr oznaczamy poziomem PCr fosfokreatyny i ATP adenozynotrójfosforanu w mięsniach.
Progi metaboliczne najlepiej analizować u zawodników za pomocą steżenia kwasu mlekowego lub % VO2max.
*utlenianie tłuszczy-1,2-2mmol/l-30% VO2max
próg węglowodanowy
*strefa tlenowo-beztlenowa-2-4mmol/l-60% VO2max próg mleczanowy
*strefa beztlenowa-4-12mmol/l-90% VO2max próg fosfagenowy
Opisane powyżej progi metaboliczne stanowia punkty informacyjne na drodze aktywnosci motorycznej od stanu spoczynku do obciażeń supramaksymalnych.
Im moment ich wystepowania przesuwa sie wczasie i ku wyzszym wartosciom tym organizm zawodnika jest bardziej wydolny i dostosowany do ciezszej pracy
Korelacja próg mleczanowy - tetno bardzo mała!!!!!!!!
diagnoza przypadkowa niedopuszczalna przy zwodnikach dużej klasy.
PRÓG PRZEMIAN BEZTLENOWYCH AT
Kwasica, acydemia (łac. acidosis) – stan zwiększonej kwasowości krwi, w którym pH krwi spada poniżej normy spowodowany zwiększeniem zawartości kwasów lub utratą zasad. Kwasica może być wyrównywana, jeżeli odczyn pH krwi nie ulega zmianie, oraz niewyrównywana, jeżeli zawiodą mechanizmy regulacyjne i dojdzie do spadku pH krwi. Kwasica prowadzi do pobudzenia ośrodka oddechowego mózgu i chemoreceptorów, co objawia się przyśpieszeniem i pogłębieniem oddechu (tzw. oddech Kussmaula).
53. Prezentacja
54. ?
55. prezentacja
56. Lipoliza – proces rozkładu hydrolitycznego triacyloglicerolu (trójglicerydu) w tkance tłuszczowej prowadzący do powstania kwasów tłuszczowych i glicerolu, które uwolnione do krwiobiegu, wychwytywane są przez większość tkanek (z wyjątkiem mózgu i erytrocytów) i estryfikowane do acylogliceroli lub utleniane jako główne źródło energetyczne do dwutlenku węgla i wody. Lipazy tkanki tłuszczowej są aktywowane przez traktowanie jej komórek hormonami – adrenaliną, noradrenaliną, glukagonem lub adrenokortykotropiną. W adypocytach te hormony za pośrednictwem receptorów 7TM aktywują cyklazę adenylową. Zwiększenie stężenia cylkicznego AMP stymuluje wówczas kinazę białkową A, która aktywuje lipazy przez fosforylację. W ten sposób hormony: adrenalina, noradrenalina, glukagon i adrenokortykotropina indukują lipolizę, natomiast insulina hamuje lipolizę. Uwolnione kwasy tłuszczowe nie są rozpuszczalne w osoczu krwi, w związku z czym wiążą się z albuminą, która służy jako ich przenośnik. W ten sposób wolne kwasy tłuszczowe stają się dostępnym źródłem energii dla innych tkanek.
Wartość VO2 max jest dla każdego człowieka inna i jest pochodną wielu różnych czynników, takich jak wiek i płeć. Badania wykazały, że osiąga ona wartości maksymalne dla osób w wieku około 20 lat z uwagi na zmiany maksymalnych prędkości skurczów serca, związanych z okresem dojrzewania. Stopniowo, wraz z wiekiem zdolność poboru tlenu maleje tak, że u osób w wieku 60 lat osiąga około 70% wartości maksymalnej. Również wartości maksymalne osiągane przez kobiety kształtują się na niższym poziomie, niż u mężczyzn. Na wartość VO2 max wpływa także wysokość nad poziomem morza. Wiąże się do z mniejszą zawartością tlenu w powietrzu wraz ze wzrostem wysokości, przez co wartość VO2 max spada (przyjmuje się, że około 5% na 1500m).
58. prezentacja
59. Test 6-minutowego marszu – 6MWT (ang. 6 Minute Walk Test), zwany także testem marszowym lub testem korytarzowym, test stosowany najczęściej do określenia tolerancji wysiłku u chorych na choroby układu oddechowego, choć może też służyć do określenia tolerancji wysiłku u osób z chorobami układu krążenia[1]. Test można wykonać w każdym miejscu, pod warunkiem możliwości wyznaczenia prostego odcinka o długości 30 metrów, na którym istnieje twarde podłoże. Najczęściej jest to korytarz szpitalny, stąd alternatywna nazwa testu. Dystans marszu powinien być wyznaczony słupkami, a na trasie co 3 metry powinny znajdować się znaczniki odległości. Do wykonania testu konieczne jest też posiadanie stopera, pulsoksymetru, ciśnieniomierza lekarskiego, źródła tlenu oraz kwestionariusza Borga, pozwalającego na subiektywną (przez pacjenta) ocenę stopnia duszności i zmęczenia (tak zwana skala Borga). Nie jest wymagane, jedynie zalecane, posiadanie sprzętu do reanimacji w miejscu przeprowadzania testu. Przed rozpoczęciem testu badany odpoczywa w pozycji siedzącej przez 10 minut. Do 2 godzin przed wykonaniem testu nie powinien wykonywać intensywnych wysiłków, badanie powinno być wykonane na czczo lub po lekkim posiłku. Wówczas wykonuje się wstępne pomiary ciśnienia tętniczego, tętna, saturacji, mierzy się dane antropometryczne. W przypadku braku przeciwwskazań do wykonania testu, instruuje się się badanego, że w trakcie badania powinien chodzić własnym tempem, nie wolno mu podbiegać, ale może zwolnić lub się zatrzymać. Celem badania jest przejście jak najdłuższego odcinka, a nie osiągnięcie tego w jak najlepszym czasie.
W trakcie testu ocenia się: długość marszu, średnią prędkość marszu, wydatek energetyczny wyrażony w równoważnikach metabolicznych (MET). Rejestruje się także liczbę przerw w trakcie testu i ich długość, ocenia się nasilenie duszności i zmęczenia w skali Borga. Określa się także saturację w trakcie wykonywania testu i po jego zakończeniu.
PRÓBA PWC 170: Jest to metoda oznaczająca siłę obciążenia na cykloenergometrze rowerowym. Przeciętny badany może osiągnąć częstotliwość skurczów mięśnia sercowego 130 do 150 uderzeń na minutę. Częstość skurczów serca powinna się znormalizować osiągając poziom około 170 na minutę. Obciążenie wyznacza się, porównując zależność pomiędzy częstotliwością skurczów serca w czasie spoczynku i częstotliwość skurczów podczas wysiłku. Badanie należy powtórzyć co najmniej dwukrotnie na cykloenergometrze. W pierwszej próbie częstość skurczów powinna utrzymać się na poziomie 120-130, natomiast w próbie drugiej nie powinna przekroczyć 170 skurczów na minutę.
TEST MARGARII – wytrzymałość beztlenowa
Energia dla krótkotrwałych wysiłków mięśniowych o dużej intensywności czerpana jest rozkładu fosfagenu czyli ATP i fosforanu kreatyny(CP) występującego w komórkach tkanki mięśniowej. Zawartość fosfagenu w mięśniach jest niewielka. Dlatego podczas supramaksymalnych wysiłków fizycznych dochodzi w ciągu 20-30 sek. Do prawie całkowitego wyczerpania energii dostępnej z układu ATP-CP. Próba Margarii polega na określeniu składowej prędkości w biegu w czasie wbiegania po stopniach o dość znacznym kącie nachylenia. Badania Margarii pozwoliło ustalić, że prędkość maksymalna w omawianym wysiłku osiągana jest w 2 sekundzie od momentu startu i utrzymać ją można do 5-6 sekundy