Zasada decorum- odpowiedniość stylu, tragedie pisane stylem wysokim, komedie niższym i średnim. Katharsis- oczyszczenie poprzez litość i trwogę, współczucie dla losów bohatera. Ironia tragiczna- bohater dążący do własnej klęski chcąc zapobiec zbrodniom dokonuje ich. Wina tragiczna- bohater jest jednocześnie ofiarą i winowajcą. Zbłądzenie tragiczne- bohater popełnia błędy nie zdając sobie z tego sprawy. Hybris- grzech pychy, wg Greków poznanie prawdy za wszelką cenę, nawet niewiara w wyroki boskie. Tragizm antyczny- nad bohaterem ciąży fatum, które musi się wypełnić, nie można uciec przed losem, bohater zmaga się z samym sobą i własnym przeznaczeniem, wszystkie próby ucieczki mimo pozornych sukcesów prowadzą do klęski. Parodos- pieśń chóru na wejściu. exodos- pieśń końcowa chóru, podsumowująca. Wyznaczniki literatury wg Arystotelesa- funkcja estetyczna, fikcyjność, obrazowość, specjalne ukształtowanie języka. Cechy eposu- wydarzenia ukazane przez obiektywnego narratora dotyczą przełomowego momentu w życiu reprezentatywnej grupy, liczba ksiąg podzielna na 6, szczegółowość opisów, miejsc, porównania Homeryckie wprowadzają retardację, zapis heksametrem, epos antyczny, epika, styl podniosły, patetyczny, ze stałymi epitetami, świat ludzi pełen ingerencji bóstw.

Mit- organizuje wierzenia, uświadamia odrębność ale i tożsamość społeczną, wyjaśnia to, co było na początku i było nieznane, ma formę narracyjną, początkowo w formie ustnej, następnie spisany w formie eposu, wprowadza w czas i miejsce sacrum w odróżnieniu od profanum, wprowadza toposy. Topos- miejsce wspólne, stereotyp powszechnie funkcjonujący w kręgu kulturowym, powtarzalny, jest uniwersalny od antyku aż do dzisiaj, zbudowany na zasadzie obrazu lub motywu. Archetyp- prastary wzór, pierwowzór, wzór zachowania, sposób myślenia istniejący w zbiorowej podświadomości, wrodzony, wspólny wszystkim ludziom, ujawnia się poprzez symbole. Kalos kagatos- ideał arystokratycznego wychowania w starożytnej Grecji. Mimesis-czyli naśladowanie, przedstawianie, udawanie kogoś. Humanizm- postawa intelektualno-moralna propagująca duchowe i materialne potrzeby człowieka oraz rozwój osobowości ludzkiej. Exegi monumentum- poeta mówi w 1 os. utwór 4 strofy po 4 wersy, brak rymów, Horacy wie że jest wybitnym poetą, uważa, że jeśli umrze to jego poezja będzie istniała przez długie lata, mimo egoizmu jest realistą, dziękuje muzie za swoje talenty, animizacja, personifikacja, hiperbola, poezja zapewnia młodość. Do Apollina- utwóre 5 strof po 4 wersy, sylabiczny, należy do gatunku ody, charakter patetyczny, p. l. jest autor, adresatami są ludzie, utwór powstał na cześć poświecenia świątyni Apolla na platynie.

Zasada decorum- odpowiedniość stylu, tragedie pisane stylem wysokim, komedie niższym i średnim. Katharsis- oczyszczenie poprzez litość i trwogę, współczucie dla losów bohatera. Ironia tragiczna- bohater dążący do własnej klęski chcąc zapobiec zbrodniom dokonuje ich. Wina tragiczna- bohater jest jednocześnie ofiarą i winowajcą. Zbłądzenie tragiczne- bohater popełnia błędy nie zdając sobie z tego sprawy. Hybris- grzech pychy, wg Greków poznanie prawdy za wszelką cenę, nawet niewiara w wyroki boskie. Tragizm antyczny- nad bohaterem ciąży fatum, które musi się wypełnić, nie można uciec przed losem, bohater zmaga się z samym sobą i własnym przeznaczeniem, wszystkie próby ucieczki mimo pozornych sukcesów prowadzą do klęski. Parodos- pieśń chóru na wejściu. exodos- pieśń końcowa chóru, podsumowująca. Wyznaczniki literatury wg Arystotelesa- funkcja estetyczna, fikcyjność, obrazowość, specjalne ukształtowanie języka. Cechy eposu- wydarzenia ukazane przez obiektywnego narratora dotyczą przełomowego momentu w życiu reprezentatywnej grupy, liczba ksiąg podzielna na 6, szczegółowość opisów, miejsc, porównania Homeryckie wprowadzają retardację, zapis heksametrem, epos antyczny, epika, styl podniosły, patetyczny, ze stałymi epitetami, świat ludzi pełen ingerencji bóstw.

Mit- organizuje wierzenia, uświadamia odrębność ale i tożsamość społeczną, wyjaśnia to, co było na początku i było nieznane, ma formę narracyjną, początkowo w formie ustnej, następnie spisany w formie eposu, wprowadza w czas i miejsce sacrum w odróżnieniu od profanum, wprowadza toposy. Topos- miejsce wspólne, stereotyp powszechnie funkcjonujący w kręgu kulturowym, powtarzalny, jest uniwersalny od antyku aż do dzisiaj, zbudowany na zasadzie obrazu lub motywu. Archetyp- prastary wzór, pierwowzór, wzór zachowania, sposób myślenia istniejący w zbiorowej podświadomości, wrodzony, wspólny wszystkim ludziom, ujawnia się poprzez symbole. Kalos kagatos- ideał arystokratycznego wychowania w starożytnej Grecji. Mimesis-czyli naśladowanie, przedstawianie, udawanie kogoś. Humanizm- postawa intelektualno-moralna propagująca duchowe i materialne potrzeby człowieka oraz rozwój osobowości ludzkiej. Exegi monumentum- poeta mówi w 1 os. utwór 4 strofy po 4 wersy, brak rymów, Horacy wie że jest wybitnym poetą, uważa, że jeśli umrze to jego poezja będzie istniała przez długie lata, mimo egoizmu jest realistą, dziękuje muzie za swoje talenty, animizacja, personifikacja, hiperbola, poezja zapewnia młodość. Do Apollina- utwóre 5 strof po 4 wersy, sylabiczny, należy do gatunku ody, charakter patetyczny, p. l. jest autor, adresatami są ludzie, utwór powstał na cześć poświecenia świątyni Apolla na platynie.

Zasada decorum- odpowiedniość stylu, tragedie pisane stylem wysokim, komedie niższym i średnim. Katharsis- oczyszczenie poprzez litość i trwogę, współczucie dla losów bohatera. Ironia tragiczna- bohater dążący do własnej klęski chcąc zapobiec zbrodniom dokonuje ich. Wina tragiczna- bohater jest jednocześnie ofiarą i winowajcą. Zbłądzenie tragiczne- bohater popełnia błędy nie zdając sobie z tego sprawy. Hybris- grzech pychy, wg Greków poznanie prawdy za wszelką cenę, nawet niewiara w wyroki boskie. Tragizm antyczny- nad bohaterem ciąży fatum, które musi się wypełnić, nie można uciec przed losem, bohater zmaga się z samym sobą i własnym przeznaczeniem, wszystkie próby ucieczki mimo pozornych sukcesów prowadzą do klęski. Parodos- pieśń chóru na wejściu. exodos- pieśń końcowa chóru, podsumowująca. Wyznaczniki literatury wg Arystotelesa- funkcja estetyczna, fikcyjność, obrazowość, specjalne ukształtowanie języka. Cechy eposu- wydarzenia ukazane przez obiektywnego narratora dotyczą przełomowego momentu w życiu reprezentatywnej grupy, liczba ksiąg podzielna na 6, szczegółowość opisów, miejsc, porównania Homeryckie wprowadzają retardację, zapis heksametrem, epos antyczny, epika, styl podniosły, patetyczny, ze stałymi epitetami, świat ludzi pełen ingerencji bóstw.

Mit- organizuje wierzenia, uświadamia odrębność ale i tożsamość społeczną, wyjaśnia to, co było na początku i było nieznane, ma formę narracyjną, początkowo w formie ustnej, następnie spisany w formie eposu, wprowadza w czas i miejsce sacrum w odróżnieniu od profanum, wprowadza toposy. Topos- miejsce wspólne, stereotyp powszechnie funkcjonujący w kręgu kulturowym, powtarzalny, jest uniwersalny od antyku aż do dzisiaj, zbudowany na zasadzie obrazu lub motywu. Archetyp- prastary wzór, pierwowzór, wzór zachowania, sposób myślenia istniejący w zbiorowej podświadomości, wrodzony, wspólny wszystkim ludziom, ujawnia się poprzez symbole. Kalos kagatos- ideał arystokratycznego wychowania w starożytnej Grecji. Mimesis-czyli naśladowanie, przedstawianie, udawanie kogoś. Humanizm- postawa intelektualno-moralna propagująca duchowe i materialne potrzeby człowieka oraz rozwój osobowości ludzkiej. Exegi monumentum- poeta mówi w 1 os. utwór 4 strofy po 4 wersy, brak rymów, Horacy wie że jest wybitnym poetą, uważa, że jeśli umrze to jego poezja będzie istniała przez długie lata, mimo egoizmu jest realistą, dziękuje muzie za swoje talenty, animizacja, personifikacja, hiperbola, poezja zapewnia młodość. Do Apollina- utwóre 5 strof po 4 wersy, sylabiczny, należy do gatunku ody, charakter patetyczny, p. l. jest autor, adresatami są ludzie, utwór powstał na cześć poświecenia świątyni Apolla na platynie.