Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne w kontaktach z dziećmi i rodzicami.
Jestem nauczycielką przedszkola. Z dużym powodzeniem już od 6 lat stosuję metodę Ruchu Rozwijającego w pracy z dziećmi i rodzicami. Pragnę podzielić się moimi doświadczeniami z koleżankami młodszymi, rozpoczynającymi dopiero pracę w zawodzie. Zachęcam do stosowania tej metody w codziennej pracy z dziećmi. Dzięki tym ćwiczeniom dzieci uczą się poznawać przestrzeń i zachowywać się w niej, stają się otwarte, bardziej wrażliwe na drugiego człowieka, dokładne poznanie własnego ciała, co pozwala na jego kontrolowanie . Dzieci wykazują większą opiekuńczość, umiejętność współdziałania, reaguje na potrzeby i możliwości innych.
Metoda Weroniki Sherborne urzekła mnie swoją prostotą i wieloma zaletami. Ćwiczenia mogą być prowadzone jako planowane zajęcia ruchowe, jak i wykorzystać można elementy w pracy indywidualnej z dziećmi, wypełniacz czasu wolnego bądź ,,przerywnik” w trakcie innych zajęć.
Zazwyczaj w grupie mamy różne dzieci otwarte i zamknięte, wesołe, smutne, ruchliwe i zahamowane, bardzo sprawne ruchowo jak i niepełnosprawne. Początkowo dzieci są nieufne, bacznie obserwują zachowanie pani, mają problemy z okazaniem miłości, czułości, troski drugiemu człowiekowi. Zachowanie to spowodowane było zmianą otoczenia, oraz nawykami wyniesionymi z domu, nowe miejsce, nowa pani, nowe dzieci, nowe sytuacje i wymagania.
Obserwując rodziców moich dzieci, widząc jak są zabiegani, zmuszeni do podejmowania pracy dodatkowej zauważam, że istotną sprawą dla nich jest to aby dziecko było najedzone, dobrze ubrane, uczęszczało na zajęcia dodatkowe. Stwierdziłam, że brak jest między rodzicami i dziećmi tych najprostszych czułości jak przytulenie, głaskanie. Postanowiłam się temu bliżej przyjrzeć i naocznie przekonać się jakie relacje panują między dziećmi, z którymi miałam problemy wychowawcze a ich rodzicami. By nie zrazić rodziców do mojego pomysłu- zorganizowałam warsztaty edukacyjne pod hasłem ,,Ćwiczmy razem bawiąc się”, wyjaśniłam cel i zasady spotkania oraz zaprosiłam na nie wszystkich chętnych rodziców z dziećmi w wygodnych do ćwiczeń strojach. Spotkanie to poprzedziłam informacją wywieszoną na tablicy o znaczeniu ruchu w rozwoju osobowościowym dziecka, jak uchronić je przed nieprawidłowymi nawykami, zachowaniem, jak pomóc rozwijać takie cechy jak poczucie własnej wartości i pewności siebie, odpowiedzialności wrażliwości, poczucia bezpieczeństwa, umiejętności kontaktowania się z drugim człowiekiem. Mimo, iż środowisko lokalne jest dość trudne, wiele rodzin niepełnych, patologicznych, to frekwencja była bardzo dobra, uczestniczyli w niej również ojcowie. Pierwsze zajęcia wymagały ode mnie wiele cierpliwości, także zachęty z mojej strony. Starałam się prowadzić zajęcia proste, aby rodzice i dzieci poczuli się odprężeni i radośni. Chwaliłam za wysiłki, dobrze wykonane ćwiczenia. Wbrew pozorom widać było chęć otwarcia się rodziców na proponowane ćwiczenia, z każdą minutą opory malały i ćwiczenia poprzez zabawę stawały się przyjemnością. W trakcie takich ćwiczeń mogłam zaobserwować relacje rodzic- dziecko- dziecko- grupa. Umiejętność dobrego i skutecznego komunikowania się z innymi ludźmi jest dla dziecka niezbędnym warunkiem prawidłowego rozwoju, pozwala otworzyć się i zrozumieć drugiego człowieka. Nie wszyscy rodzice aktywnie włączyli się na początku zajęć do wspólnych ćwiczeń. Widać było pewną nieśmiałość, zdziwienie, że zachowując swój autorytet można z dzieckiem baraszkować, tulić, przekazywać dotykiem swoje ciepło miłości, poczucie bezpieczeństwa.
W zajęciach zaczęli uczestniczyć również ojcowie, co dało możliwości obserwacji ich zachowań wobec własnych dzieci. Zainteresowanie rodziców i dzieci wspólnymi zajęciami dało możliwość wymiany doświadczeń, między sobą, a mnie pomogło właściwie ustalić działania wspierające dzieci z trudnościami emocjonalnymi, wychowawczymi oraz nakreślić program pedagogizacji rodziców, wyjść naprzeciw ich potrzebom i problemom.
Zachęcam do stosowania metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne ponieważ zaletą tych zajęć jest to, że pozwalają łagodniej wejść w grupę przedszkola, okres aklimatyzacji w przedszkolu jest znacznie krótszy, współpraca z rodzicami na tak bliskiej dziecku płaszczyźnie jakiej są emocje daje wspaniałe efekty prawidłowego rozwoju dziecka emocjonalnego, ruchowego- społecznego. Nie boimy się zejść do poziomu wzroku dziecka, nie potrzebujemy żadnych szczególnych pomocy, wystarczy dużo wolnej przestrzeni, podłoże i świeże powietrze. Nie musimy trzymać się kurczowo wcześniej przygotowanego scenariusza, gdyż wszystkie zmiany powinny uwzględniać stan emocjonalny dzieci, ich potrzeby, możliwości ruchowe w danym dniu, inwencje twórcze. Należy przestrzegać pewnych zasad na które można zwrócić swą uwagę w czasie ćwiczeń są to:
udział w zajęciach jest dobrowolny,
staramy się nawiązać kontakt z każdym dzieckiem ( rodzicem )
dziecko decyduje o przebiegu ćwiczenia
staramy unikać rywalizacji,
nie krytykujemy, a chwalimy za wysiłek, starania, efekt,
stosujemy stopniowanie trudności od osobniczych, do ćwiczeń w parach, grupach.
Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne bardzo pomogła mi w pracy z dziećmi, zacieśniłam więzi z rodzicami, ułatwiła wspólne działanie dla ich dobra. Ćwiczenia przyczyniły się do stworzenia lepszego porozumienia na płaszczyźnie dziecko- rodzic- nauczyciel- dziecko- grupa a także o wiele lepsze osiągnięcia w przyswajaniu treści z różnorodnych dziedzin.