Sztuka wojenna
Wybierzcie sobie, wszystko z jakiegoś aonowskiego słownika
SZTUKA WOJENNA - dziedzina wiedzy i umiejętności dotycząca przygotowania i prowadzenia walki zbrojnej. Sztuka wojenna w armiach państw socjalistycznych dzieli się na strategię, sztukę operacyjną i taktykę.
Mała encyklopedia wojskowa, Warszawa 1971, t. III, s .268.
SZTUKA WOJENNA - teoria i praktyka przygotowania państwa (koalicji) i sił zbrojnych do wojny oraz wykorzystania w czasie działań wojennych materialnych, moralnych i militarnych możliwości do realizacji celów i zadań (strategicznych, operacyjnych taktycznych), nakreślonych przez politykę państwa, oraz kierowanie prowadzonymi działaniami.
Leksykon wiedzy wojskowej, Warszawa 1979, s. 437.
SZTUKA WOJENNA - dziedzina wiedzy i umiejętności obejmująca formy i sposoby wojskowego przygotowania i prowadzenia działań wojennych w skali strategicznej, operacyjnej i taktycznej.
Słownik podstawowych terminów dotyczących bezpieczeństwa państwa, Warszawa 1994, s. 27.
SZTUKA WOJENNA - OPARTA NA PODSTAWACH TEORETYCZNYCH DZIEDZINA UMIEJĘTNOŚCI TWÓRCZEGO ZASTOSOWANIA FORM I SPOSOBÓW PRAKTYCZNEGO PRZYGOTOWANIA PAŃSTWA DO → WOJNY I JEJ PROWADZENIA W KONKRETNEJ SYTUACJI.
SZTUKA WOJENNA1 (w aspekcie wojskowym) – OPARTA NA PODSTAWACH TEORETYCZNYCH DZIEDZINA UMIEJĘTNOŚCI TWÓRCZEGO ZASTOSOWANIA FORM I SPOSOBÓW PRAKTYCZNEGO PRZYGOTOWANIA → SIŁ ZBROJNYCH ORAZ PROWADZENIA WALKI ZBROJNEJ W SKALI STRATEGICZNEJ, OPERACYJNEJ I TAKTYCZNEJ W KONKRETNEJ SYTUACJI.
1 Jeśli pominąć tradycyjne nawyki, należałoby w tym miejscu pisać o sztuce wojskowej – sztuce prowadzenia walki zbrojnej, będącej domeną wojskowych, obok sztuki wojennej – sztuki prowadzenia wojny, będącej domeną polityków.↩