SYSTEM PLANOWANIA POTRZEB MATERIAŁOWYCH - MRP - w swojej podstawowej postaci odnosi się do przedsiębiorstwa przemysłowego i dotyczy tzw. zależnych potrzeb materiałowych. Są to potrzeby surowców, materiałów, części, podzespołów itp. Wynikających z następnej operacji produkcyjnej, a więc zależne od zaplanowanych do wykonania zadań produkcyjnych. Do stosowania systemu MRP jest konieczna znajomość czasów trwania pewnych procesów, a przede wszystkim - ORESÓW REALIZACJI zapotrzebowań przez „niższe” (dostawcze) stanowisko produkcyjne bądź zamówień kierowanych do dostawców zewnętrznych.
ZBIÓR STRUKTURY WYROBU- może być prowadzony w dwóch formach: rozszerzonej i pojedynczej. Niezbędne do prowadzenia systemu MRP informacje o zapasach są zawarte w kolejnym zbirze, tj. głównym zbirze zapasów. Jedną z zasadniczych informacji wejściowych do sytemu MRP jest główny harmonogram produkcji powstający na podstawie opracowanych w przedsiębiorstwie prognoz popytu oraz otrzymanych zamówień z przedsiębiorstw produkcyjnych, handlowych, usługowych itp. Zbiór struktury wyrobu pozwala na identyfikacje elementów składowych wyrobów zaplanowanych do wyprodukowania, a także ustalenie potrzeb na te elementy w okresach planowanych. W rezultacie uzyskuje się tzw. potrzeby brutto - nie uwzględniające posiadanych zapasów i „otwartych „ zamówień (dostaw w drodze). Konfrontacja potrzeb brutto w poszczególnych planowanych okresach z danymi głównego zbioru zapasów pozwala na ustalenie potrzeb netto.
SYSTEM MRP II - stanowi naturalne rozszerzenie systemu MRP II i obejmuje planowanie wszystkich czynników (zasobów) produkcji. Tak więc obok surowców , materiałów, części itp., przedmiotem systemu są także m. in. zdolności produkcyjne (powierzchnie produkcyjne i maszyny), finanse i zatrudnienie.
SYSTEM PLANOWANIA DYSTRYBUCJI DRP- usprawnia zarządzanie procesami dostaw wyrobów finalnych do sieci dystrybucyjnej, obejmującymi kompletację partii, dobór i wykorzystanie środków transportu, dyspozycję wysyłek, sterowanie zapasami w magazynach fazy dystrybucyjnej itd.
SYSTEM PLANOWANIA POTRZEB LOGISTYCZNYCH LRP- dzięki któremu ma miejsce bezpośrednie powiązanie rynku odbiorców danego przedsiębiorstwa produkcyjnego z rynkiem jego dostawców.
OUTSOURCING - zastępowanie produkcji własnej przez zakup-pojęcie to oznacza nabywanie usług od oferenta spoza przedsiębiorstwa. Spodziewanym efektem takiego działania ma być obniżenie kosztów działania, podniesienie jakości wytwarzanych produktów oraz skrócenie czasu ich wytwarzania.
„Make - or - Buy czyli „wytwarzać czy kupować”, stało się decyzją o randze strategicznej. Tu bierze się pod uwagę perspektywę długookresową oraz to, w jaki sposób podjęte decyzje wpłyną na przyszły sukces rynkowy przedsiębiorstwa i jego image.
MARKETING W SFERZE ZAKUPU ŚRODKÓW PRODUKCJI
„buyer marketing” lub „le marketing de l,achat” - jej istotą jest przeniesienie ogólnych znanych zasad marketingu na sferę zakupu. Koncepcja ta może być istotnym źródłem onspiracji dla drobnych przedsiębiorstw oraz innych borykających się z trudnościami zaopatrzeniowymi. MARKETING ZAKUPU została wylansowana przez Kotlera i Levego, ich zdaniem marketing jest narzędziem, które może być z pożytkiem wykorzystywane przez obie strony uczestniczące w wymianie, a nie tylko przez sprzedającego. Nabywca stał się przedmiotem strategii marketingowej, natomiast sprzedawca - podmiotem. Natomiast Lefebver definiuje MARKETING ZAKUPU jako ogół decyzji i działań podejmowanych w celu wykorzystania szans oferowanych przez otoczenie zaopatrzeniowe i zrealizowania dzięki temu celów globalnych firmy. Polega on na badaniach rynku zaopatrzeniowego i określeniu strategii zakupu.
Przesłanki stosowania marketingu w sferze zakupu: I funkcja zaopatrzenia (zakupu), II funkcja zakupu powinna być uznana w przedsiębiorstwie za równie ważną jak funkcja handlowa, finansowa, produkcji czy badań i rozwoju. III fakt, iż w trakcie negocjacji służby zaopatrzeniowe przyjmują na ogół pozycję defensywną. IV niedobory towarowe i rynek dostawcy.
ELEMENTY MARKETINGU MIX Lefebver wymienia: PRODUKT tu można działania podzielić na dwie grupy. Pierwszą grupę stanowią działania zewnętrzne skierowane na dostawce. Służby zaopatrzenia powinny umieć trafnie zdefiniować jakich produktów firma, a zwłaszcza dział produkcji, potrzebuje. Do drugiej grupy zaliczamy działania wewnętrzne skierowane na służby rodzimego przedsiębiorstwa: marketingu, produkcji, badań i rozwoju. Ich celem jest np. spowodowanie lepszego wykorzystania surowców, modyfikacja wymagań technicznych stawianych surowcom i materiałom przez dział produkcji. CENA - cena obiektywna to cena oparta na kosztach produkcji i cenie maksymalnej, którą może zapłacić. Nabywca nie dąży do zakupów po najniższej cenie; poziom cen rozpatruje on zawsze w relacji do szeroko podjętej jakości produktu. ŹRÓDŁO ZAKUPU - to kluczowy element, to zdobywanie rozeznania w możliwych źródłach zakupu jest bowiem najistotniejszym zadaniem służb zaopatrzeniowych przedsiębiorstwa. Dla trafnego wyboru źródeł zaopatrzenia mogą być w szczególności pomocne segmentacja horyzontalna i wertykalna. Celem segmentacji horyzontalnej jest uzyskanie informacji o liczbie i cechach potencjalnych dostawców, może być przeprowadzona na podstawie kryterium geograficznego, wielkości przedsiębiorstwa-potencjalnych dostawców. Kryterium segmentacji wertykalnej stanowi miejsce dostawcy w kanale dystrybucji. Nabywca może wybrać jako dostawcę producenta lub pośrednika handlowego. KOMUNIKACJA Z OTOCZENIEM -polega na słuchaniu otoczenia wewnętrznego, chodzi to o rejestrację potrzeb bezpośrednich użytkowników środków i przedmiotów pracy oraz o trafne przełożenie tych potrzeb na odpowiednie zamówienia.
ZASTOSOWANIE METODY ABC - poprzez wykorzystanie analizy ABC dokonuje się podziału dóbr zaopatrzeniowych na grupy A, B, C według ich relatywnego udziału w wartości całkowitego rocznego zużycia (zapotrzebowania) materiałowego. Dobra fizyczne z grupy A obejmują około 70-80% wartości zapasów magazynowych, natomiast udział ilościowy tej grupy w całkowitej ilości magazynowych materiałów wynosi tylko 20%. Udział dóbr z grupy B w wartości ogółem wynosi około 15% przy udziale ilościowym 30-40%. Udział grupy C stanowią odpowiednio 5-15% i 40-50%. Grupa A to materiały o wysokiej wartości i/ lub dużym udziale w kosztach materiałowych ogółem. Grupa B materiały o średniej wartości i średnim udziale w ogólnych kosztach. Grupa C materiały o niskiej wartości i małym udziale w ogólnych kosztach.
METODA XYZ - tu poszczególne rodzaje materiały zostały podzielone ze względy na regularność zapotrzebowania na: materiały z grupy X - charakteryzują się regularnym zapotrzebowaniom, wysoką dokładnością prognozowania poziomu tego zapotrzebowania, na materiały z grupy Y charakteryzują się zapotrzebowaniem mającym charakter wahań sezonowy i / lub występowaniem istotnego przyrostu ze średnią trafnością prognoz, na materiały z grupy Z charakteryzujące się bardzo nieregularnym zapotrzebowaniem i niską dokładnością jego prognoz.
STRATEGIE POZYSKANIA DÓBR W RELACJI DO LICZBY DOSTAWCÓW-wyróżniamy tu 4 normatywne strategie: SINGLE SOURCING - oznacza sytuację , w której jeden dostawca jest odpowiedzialny za dostawy określonej pozycji zakupowej. Jej zaletą jest możliwość utrzymania ścisłych relacji między dostawcą i odbiorcą, główna wada to ryzyko związane z posiadaniem jedynego dostwcy i ryzyko ujawnienia przed nim tajemnic służbowych. SOLE SOURCING - to szczególny przypadek posiadania jedynego dostawcy, mamy tu doczynienia z monopolem dostawcy. DUAL SOURCING - to sytuacja, w której przedsiębiorstwo zaopatruje się u dwóch dostawców. Pozwala łączyć zalety strategii single i multiple. MULTIPLE SOURCING oznacza zaopatrywanie się przedsiębiorstwa w dane dobro u więcej niż dwóch dostawców. Jej zalety to: duże bezpieczeństwo zakupowe, niski stopień uzależnienia od dostawców. Wady to: małe szansę na prowadzenie wspólnych prac rozwojowych, utrudniona obsługa logistyczna dostaw , skomplikowana obsługa administracyjna, problemy z utrzymaniem stałego poziomu jakości.
STRATEGIE ZAKUPOWE UWZGLĘDNIAJĄCE PRZEDMIOT ZAKUPU. Mamy tu: ZAKUPY POJEDYŃCZYCH ELEMENTÓW- to zakupy mało skomplikowanych komponentów i detali składających się na finalny produkt, realizowane przez przedsiębiorstwa reprezentujące zanikający już model wysokiego poziomu integracji pionowej. ZAKUPY MODUŁÓW to zakupy gotowych modułów i systemów realizowane przez przedsiębiorstwa działające zgodnie z koncepcją lean production.
STRATEGIE ZAKUPOWE WYODRĘBNIONE ZE WZGLĘDU NA GEOGRAFICZNY OBSZAR PENETRACJI, tu zaliczamy: ZAKUPY LOKALNE to historycznie najwcześniejszy typ strategii, czasem z różnych powodów (kosztowych, administracyjnych, politycznych) jedyny do wykorzystania. ZAKUPY KRAJOWE to w przypadku gospodarek autarkicznych bądź w krajach obłożonych embargiem jedyna możliwa strategia zakupów i wtedy właściwie trudno jest mówić o strategii. Do silnych czynników determinujących wybór tej strategii należy zaliczyć bariery celne, kwalifikacje pracowników, wielkość przedsiębiorstwa. ZAKUPY GLOBALNE to wykorzystanie wszelkich możliwych możliwości pozyskania dóbr bez względu na geograficzne miejsce ich istnienia. Zaleca się jej stosowanie gdy: popyt jest w miarę stabilny, koszty robocizny mają duży udział w cenie, występują duże jednostkowe wartości zakupu, zakup jest związany z relatywnie niewielkim ryzykiem, ceny produktu podlegają dużym wahaniom, cena stanowi podstawowe kryterium wyboru, szybkość dostawy i terminy dostaw mają relatywnie małe znaczenie bądź też w obrocie obowiązują światowe standardy jakości, dobra są w fazie dojrzałości.
STRATEGIE UWZGLĘDNIJĄCE LOKALIZACJĘ DOSTAWCY- należą tu dostawcy z zewnątrz i dostawcy z wewnątrz. Wyodrębniając te strategie stosujemy kryterium miejsca tworzenia wartości dodanej.
STRATEGIE UWZGLĘDNIAJĄCE CZAS DOSTAW, są to: DOSTAWY NA MAGAZYN to strategia zakupu produktów o relatywnie niskiej wartości, niewiążącej w sposób istotny kapitału. DOSTAWY ZGODNIE Z ZASADĄ PULL to uruchomienie produkcji na zamówienie, co umożliwia minimalizację zapasów przez kupującego. Idea DOSTAW JUST IN TAIME powinna sprzyjać redukcji zapasów w całym łańcuchu dostaw.
STRATEGIE UWZGLĘDNIAJĄCE PODMIOT ZAKUPÓW, są to: ZAKUPY SAMODZIELNE / INDYWIDUALNE -to awansowana do miana strategii tradycyjna koncepcja realizacji zakupów na własne potrzeby. WSPÓLNE ZAKUPY - formą realizacji tej koncepcji są konsorcja zakupowe - struktury horyzontalne tworzone przez niezależnych odbiorców.
STRATEGIE POZYSKIWANIA DÓBR UWZGLĘDNIAJĄCE CHARAKTER POWIĄZAŃ MIĘDZY SPRZEDAJĄCYM I KUPUJĄCYM. Tu wyróżniamy: ADWERSARZY (koncepcja transakcyjna) ich łączy pojedyńczy akt wymiany, powiązania mają charakter ekonomiczny, ściśle związany z realizacją konkretnych transakcji i nie są zorientowane na długookresową współprace. Strony umowy dążą do maksymalizacji korzyści reprezentowanych przez siebie przedsiębiorstw, bez względu na koszy strony przeciwnej. PARTNERZY (koncepcja współpracy).
MARKETINGOWE STRATEGIE ZAKUPOWE , która wykorzystuje takie narzędzia jak: produkt (rozumiany jako pozyskiwane dobro), kanały pozyskania dobra, sposób komunikowania się z dostawcami, usługi przy i pozakupowe. STRATEGIA KOOPERACYJNEGO ROZWOJU jest utożsamiana z pojęciem simultaneous engineering . Tu zaliczamy też strategie kooperacji i strategie dominacji.
STRATEGIE ZAKUPOWE A GRUPY DÓBR ZAKUPOWYCH głównym czynnikiem determinującym wybór strategii zakupowej jest pozycja danego dobra w portfelu zakupów przedsiębiorstwa. Najbardziej popularne metody klasyfikacji dóbr zakupowych to: ANALIZA ABC - dokonuje się tu podziału dóbr na grupy A, B, C, uwzględniające stopień związania kapitału. Proponując strategiczne rozwiązania zakupowe dla poszczególnych grup towarowych, uwzględnia się przede wszystkim strukturę kosztów pozyskania tych dóbr. I tak w grupie A udział ceny w kosztach pozyskania szacowany jest na 95-99%, grupie B udział ten wynosi 80-85%, w grupie C odpowiednio 20-30%. Cele zarządzania poszczególnymi grupami dóbr są zazwyczaj formułowane następująco: obniżenie kosztów zakupu dóbr z grupy C, koncentrowanie się na zakupach dóbr z grupy A i B. STARATEGICZNA ANALIZA PORTFELA ZAKUPÓW - wykorzystuje koncepcje macierzy Krajica uwzględniająca nie tylko wartość zakupów, ale także ryzyko zakupowe. W wyniku tej strategicznej analizy macierzowej otrzymujemy następujące strategiczne grupy zakupowe: dobra strategiczne, dobra kluczowe, dobra zwykłe, „wąskie gardła”. RELACJA DO WYROBU FINALNEGO tu dobra dzielimy na bezpośrednio i pośrednio produkcyjne. Dobra bezpośrednio produkcyjne tu proponowane są strategie zarządzania są to strategie kooperacyjne, bliskiej współpracy partnerskiej w całym łańcuchu dostaw, pozwalające zwiększyć atuty konkurencyjne przedsiębiorstwa poprzez optymalizację innowacji, kosztów i marketingu. Dobra pośrednio produkcyjne tu wyodrębnia się dwie grupy: grupa strategiczna wymaga konsekwentnego, kreatywnego wsparcia ze strony dostawców, natomiast grupa zwykłych dóbr zezwala odbiorcy na strategie wykorzystujące konkurencyjność cenową.
NORMA ZUŻYCIA jest to ilość materiału, którą należy użyć w danym procesie technologicznym do wytwarzania jednostki określonego wyrobu. W innym ujęciu jest to ilość materiału, którą można zużyć na jednostkę wyrobu. NORMA ZUŻYCIA określa ekonomicznie uzasadniony poziom nakładu jednostkowego. Oznacza to, że musi spełniać wymóg minimalizacji łącznych nakładów wszystkich czynników produkcji wyrobów, którego norma dotyczy. Dlatego przy ustalaniu normy zużycia, zwłaszcza surowców podstawowych, są brane pod uwagę wszystkie składniki decydujące o efektywności przerobu : NAKŁADY PRACY ŻYWEJ, KOSZTY PRZEROBU, KOSZTY PRZYGOTOWANIA MATERIAŁU itd. NORMATYWNA WIELKOŚĆ ZUŻYCIA MATERIAŁU jest więc wypadkową zużycia wszystkich czynników produkcji oraz uzysku i jakości wyrobu. FUNKCJE NORM ZUŻYCIA to : FUNKCJA PLANISTYCZNA - w planowaniu norm zużycia służą przede wszystkim do ustalania planu zużycia i zapasów, normy zużycia są również informacją wyjściową w planowaniu kosztów oraz w programowaniu produkcji. FUNKCJA KONTROLNO-ANALITYCZNA tu wykorzystuje się normę zużycia jako układ odniesienia w ocenie poziomu zużycia. NORMA ZUŻYCIA JAKO WIELKOŚĆ STOSUNKOWA składa się z : nakładu materiałowego (przedmiotu normy), oraz z odniesienia normy czyli produkcji na którą jest zużywany materiał. ZASADA NORMY ZUŻYCIA polega na zachowaniu porównywalności przedmiotu i odniesienia normy, co wiąże się z koniecznością ścisłego określenia rodzaju i jakości surowca oraz obiektu odniesienia normy.
STRUKTURA I RODZAJE NORM ZUŻYCIA składa się z ZUŻYCIA TEORETYCZNEGO-to taka ilość surowca, która w trakcie reakcji chemicznej została przekształcona na produkt bez starty materiału, nie można jej obniżyć. Jej skład to: materiał netto i materiał wyjściowy znajdujący się w produkcie w stanie wolnym. STRATY PRODUKCYJNE są to ilości materiału, które w toku operacji transportowych i technologicznych w warunkach techniczno-organizacyjnych przyjętych za optymalne zostały utracone bez możliwości spożytkowania w innych procesach. Je dzielimy na: uchwytne i zanikowe (tych nie można zmierzyć w sposób bezpośredni). ODPADY stanowią ilości straconego surowca w danym procesie, lecz przydatnego w innych procesach produkcyjnych. ODPAD REGENEROWANY, KRĄŻACY.
ZASADY NORM ZUŻYCIA: stosowanie skrupulatnej analizy techniczno-ekonomicznej warunków produkcji, doboru właściwej metody normowania z uwzględnieniem rodzaju i przeznaczenia materiału, skali i ciągłości zużycia, wartości materiału, wykorzystania modeli matematycznych oraz maszyn cyfrowych, zapewnienia minimalnych norm całkowitych kosztów produkcji. NORMOWANIE ZUŻYCIA SUROWCÓW polega gł. Na rozpoznaniu czynników kształtujących poziom norm oraz określeniu ich wpływu na wielkość zużycia. Tu stosuje się dwie metody: STATYSTYCZNĄ tu zużycie normatywne określa się na podstawie analizy zużycia w ubiegłych okresach sprawozdawczych. TECHNICZNĄ ją stosuje się przy normowaniu niektórych mniej cennych surowców pomocniczych i do określenia start i odpadów. Tu wyróżniamy taki metody jak: analityczno-obliczeniowe (z.n. ustala się na podstawie wzorów i receptur wykorzystując literaturę fachową oraz uwzględniając rzeczywiste parametry prowadzenia procesu produkcyjnego). Doświatczalno-laboratoryjną ( z.n. opiera się na analizie materiałów empirycznych, to jest pomiarów zużycia i strat, oraz analizie bilansu materiałowego z uwzględnieniem różnic w skali produkcji). Doswiatczalno-produkcyjną(tu z.n. określa się na podstawie pomiarów i prób wykonywanych w warunkach produkcyjnych oraz opracowuje bilans zużycia i program usprawnień do ostatecznego ustalania normatywnego poziomu zużycia).
WYBÓR SYSTEMU WYKONYWANIA REMONTÓW tu mamy dwa systemy: SYSTEM GOSPODARCZY -polega na tym, że przedsiębiorstwo tworzy u siebie odpowiednie komórki organizacyjne (warsztat remontowy, brygady remontowe) i wykonuje remonty własnymi siłami. SYSTEM ZLECONY- to firma nawiązuje kontakt z zewnętrznym partnerem - przedstawicielstwem specjalizującym się w świadczeniu usług remontowych i jemu powierza przeprowadzenie napraw środków trwałych.
DLA UTRZYMANIA MASZYN I URZĄDZEŃ W STANIE SPRAWNOSCI TECHNICZNEJ STOSUJE SIĘ : SYSTEM NAPRAW POAWARYJNYCH (SNP) - polega na naprawie obiektu po wystąpieniu awarii. Termin i zakres naprawy są więc wielkościami losowymi. W czasie przeglądu poawaryjnego jest ustalany zakres naprawy oraz środki niezbędne do jego przeprowadzenia SYSTEM PLANOWO - ZAPOBIEGAWCZY(SPZR) -stanowi uporządkowany zbiór metod sterowania eksploatacją środków trwałych przez unormowanie obsługi technicznej. W skład jej wchodzą: normatywy i wskaźniki rentowności, procedura planowania przeglądów i remontów, wzory dokumentacji remontowej, zasady odpowiedzialności za eksploatowany obiekt, klasyfikacja obiektów i ogólne zasady eksploatacji. Jej cel to stworzenie warunków zapewniających racjonalne wykorzystanie środków trwałych możliwie w najdłuższym czasie oraz planowe owiązanie działalności remontowej z użytkowaniem tych środków. Tu mamy 3 sposoby postępowania przy planowaniu remontów: remont poprzeglądowy remont okresowy remont normowan. WADY I ZALETY S. 13!!!!! SYSTEM INSPEKCJI ZAPOBIEGAWCZYCH(SIZ) - może on być stosowany w odniesieniu do wszystkich grup i zbiorów maszyn i urządzeń technicznych. Remonty tu planuje się według rzeczywistego stanu maszyn i urządzeń, stwierdzonego podczas okresowych przeglądów bądź obserwacji stanu technicznego.
STRATEGIE REMONTOWE (utrzymanie w ruchu) jest to zbiór reguł i zasad postępowania, które umożliwiają określenie zakresów rzeczowych odpowiednich czynności utrzymania ruchu i ich terminów. NAPRAWA POAWARAYJNA --sprowadza się do usuwania granicznych stanów elementów czyli awarii i uszkodzeń, które uniemożliwiają dalsze użytkowanie obiektów. Pojawia się w chwilach losowych stad naprawa poawaryjna nie może być planowana. INSPEKCJA - jej zadaniem jest dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, ocena jest podstawą podjęcia decyzji o konieczności podjęcia decyzji realizacji innych przedsięwzięć utrzymania ruchu. ODNOWA PREWENCYJNA - polega na wymianie i / lub regeneracji zużytych częściowo elementów , które przed rozpoczęciem naprawy są w stanie umożliwiającym dalsze użytkowanie obiektu. RODZAJE STRATEGII REMONTOWYCH
WEDŁUG KRYTERIUM PREWENCYJNOŚCI: STRATEGIA POAWARYJNA- opiera się na regule , że działanie naprawcze zlokalizowane jest dopiero po wystąpieniu awarii lub symptomowo o mającej nastąpić awarii. Cechuje ją losowość i bark planowania w przedsięwzięciach remontowych. Prowadzi do zakłóceń w realizacji bieżącej produkcji, wymaga pełnej dyspozycyjności służb remontowych., stosowana przez firmy o słabej kondycji finansowej. STRATEGIA PREWENCYJNA - opiera się na regule napraw prewencyjnych czyli w tych momentach czasu, kiedy obiekt jeszcze funkcjonuje normalnie, a stan zużycia elementów jest określony jako częściowy. PODZIAŁ WEDŁUG KRYTERIUM WYSTĘPOWANIA INSPEKCJI: STRATEGIA INSPEKCJYJNA - opiera się na przeprowadzeniu kontroli przeglądów obiektów dla wyznaczenia przedsięwzięć remontowych. Stosuje się gdy niemożliwe jest bezpośrednie i natychmiastowe ustalenie stanu niezawodnościowego elementu. STRATEGIE BEZISNSPEKCYJNE - stosuje się kiedy inspekcja nie jest konieczna w sterowaniu procesami utrzymania ruchu i użytkowania obiektu, z uwagi na możliwość rozpoznania stanu na podstawie informacji z bieżącej eksploatacji lub zastosowania nowoczesnych metod sygnalizacji stanu obiektu, konieczność wymiany. PODZIAŁ WEDŁUG KRYTERIUM WYZNACZANIA TERMINÓW REMONTÓW: STRATEGIA PERIODYCZNA- opiera się na zasadzie realizacji zabiegów prewencyjnych zdeterminowanych ( z góry określonych) terminach. STRATEGIA SEKWENCYJNA- cechuje ustalanie terminów odnowy zapobiegawczej zwłaszcza na podstawie wieku elementów. Ta strategia powoduje wzrost kosztów pośrednich, wymaga od systemu utrzymania w ruchu dużej elastyczności działania i wykonywania czynności utrzymania ruchu. Z PUNKTU WIDZENIA STOPNIA ZŁOŻONOŚCI OBIEKTÓW: STRATEGIE PROSTE - nadają się dla tzw. obiektów prostych tj. wyodrębnionych z pewnych względów jednostek układu produkcyjnego lub ich elementów. STRATEGIE KOMPLEKSOWE - dotyczą wyłącznie obiektów złożonych, których elementy charakteryzują się dodatkowo zależnością ekonomiczną. Z PUNKTU WIDZENIA OKRESU REALIZACJI DZIAŁAŃ PREWENCYJNYCH: STRATEGIE OPORTUNISTYCZNE - regułą jest przeprowadzanie działań prewencyjnych w okresach postojów obiektu spowodowanych innymi przyczynami, które stanowią szczególną okazję do realizacji przedsięwzięć zapobiegawczych. STRATEGIA NIEZALEŻNA - nie wiąże terminów odnowy prewencyjnej i inspekcji z chwilami pojawienia się specjalnych okazji, terminy ustalone zgodnie z planem remontów.
Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl