Andragogika wykład 14/04/2015

Kształcenie permanentne

Basil Yeaxlee Lifelong education

R. Livingstone

Historia systemu:

• 1763 – wprowadzenie obowiązku szkolnego w Prusach,

• XIX/XX w. – rozwój szkolnictwa zawodowego i (?)

• Formalizacja opieki żłobkowej

Rozwój oświat dorosłych:

• oświata robotnicza (Anglia)

• uniwersytety ludowe (Dania)

• uniwersytety powszechne (Włochy, Niemcy)

• kształcenie korespondencyjne (Anglia, Skandynawia)

• samokształcenie (Polska pod zaborami)

• alfabetyzacja (Afryka i Azja)

• studia podyplomowe (kraje socjalistyczne)

• wszechnice antenowe i uniwersytety radiowo-telewizyjne

• uniwersytety trzeciego wieku.

(Tu mam lukę)

Powody istnienia:

• inflacja wiedzy,

• zachowanie kondycji i sprawności,

• krytyczne spojrzenie,

• integracja jednostki ze zmieniającym się otoczeniem.

Cechy kształcenia ustawicznego:

• wielość organizatorów,

• różnorodność form edukacji (zwiększa atrakcyjność i wykorzystuje zasoby),

• ciągłość kształcenia (można uczyć się do późnego wieku),

• wielopoziomowość edukacji (silniej motywuje),

• drożność edukacji (przechodzenie z jednej formy kształcenia do drugiej, zmiana studiów),

• elastyczność,

• integralność.

4 systemy kształcenia ustawicznego:

1. Konwencjonalny – Polska po 1989 roku,

2. Przemienny – USA, Europa Zachodnia ( dokształcani w czasie pracy, douczanie podczas przerwy),

3. Centralistyczny - w PRLu CKU, Uniwersytety otwarte w Europie i USA (szkolenia, kursy, matury, technika),

4. System sieciowy – Peru (?)

Momenty szczegółowe generujące uczenie się:

• Miłość jako związek i przyjemność (erotyzm, zdrada, ojcostwo, rodzina, praca)

• Zabawa jako ucieczka i poszukiwanie (wykroczenie, podróż, przygoda, gra, klasztor, pustelnictwo, oddalenie się)

• Praca jako obowiązek i praktyka (odpowiedzialność, zmęczenie, kreatywność)

• Śmierć jako kres i cierpienie (rana, choroba, starość, nuda, wina, wojna).

Technologie dydaktyczne:

• Transmisyjne, gdy wiedza jaką należy zdobyć implikuje procesy mnemotechnicze (słuch, skojarzenia, wzrok) – asymilacja, powtórzenie, reprodukcja.

• Praktyczne, gdy wiedza jaką należy zdobyć implikuje czynności mające na celu rozwiązywanie problemów technicznych i materialnych.

• Wirtualne, gdy wiedza nie implikuje zdobycia lecz stworzenie wiedzy za pomocą aktów kognitywnych związanych z projektowaniem, hipotetyzowaniem, czy wyobrażaniem siebie.

• Autorefleksyjne, gdy wiedza jaką należy zdobyć implikuje czynności umysłowe, które podmiot odnosi do siebie samego – retrospektywne, introspektywne, świadomościowe (praca nad sobą).

Fazy szczytowe dorosłości:

1. Próba dostosowania się

2. Brak synchronii

3. Nabranie dystansu

4. Reintegracja.