KINEZYTERAPIA ĆWICZENIA 23.04.2008
CHÓD O KULACH
* dwutaktowy
- 1 takt
- 2 takty – 2 nogi
- kule-nogi- dwutaktowy jednoimienny
- kula noga kula noga- dwutaktowy naprzemienny
Wybieramy chód według stopniowania trudności danej dla pacjenta
* chód markowany
Zamiast ugiąć kończynę dolną w stawie kolanowym i biodrowym , markuje się obciążenie, kończyna musi się prostować, bo inaczej może dojść do utraty pamięci ruchowej, przykurczu, markuje ruch nogi zdrowej, bez obciążania nogi. Dopuszczalne obciążenie do .
* trójtaktowy-
2 kule, noga, noga-
* czterotaktowy
- naprzemienny
- jednoimienny
- kula, kula, noga, noga
Przy schodzeniu czworogłowy napina się ekscentrycznie.
Objaw Trendelenburga
Brak stabilizacji miednicy w fazie podporu w płaszczyźnie czołowej. W związku z tym miednica opada po stronie zdrowej, przeciwnej, nieobciążonej, podczas stania na jednej nodze. Wynika to z zaburzenia mięśnia pośladkowego średniego lub na zabezpieczeniu w obrębie stawu biodrowego powodującego zaburzenia uniemożliwiające jego funkcje.
Objaw Dischena
Jest to kompensacja objawu Trandelenburga. Pacjent wykonuje skłon tułowia w bok,, w stronę chorą
Mechanizm Puttiniego
Osłabiony m. czworogłowy- można rotować kończynę na zewnątrz, bo stopa przesuwa się wzdłuż łuku poprzecznego..
Np. przeprost przy złamaniu obcasa, wytworzenia przykurczu podeszwowego
CHÓD PRAWIDŁOWY
- dwunożny
- symetryczny (długość kroków)
- naprzemienny
- przedsiębieżny
- harmonijny
- izometryczny- jednakowa długość kroków
- izochroniczny- czas podporu taki sam po obu stronach
- izotoniczny- stałe napięcie mięśni
Chód hepiplanika, koszący
- unikanie obciążenia na nodze zajętej (chorej)
- czas, obciążenia krótszy
- po stronie zajętej zaburzona faza podporu,
- miednica ulega podwyższeniu
- zaburzona faza przenoszenia
- skrócenie tułowia po stronie zajętej
- usztywniona kończyna górna, brak współpracy między kończynami
PNF
To metoda kinezyterapeutyczna, której istotą jest torowanie sprawności układu nerwowo-mięśniowego poprzez stymulowanie proprioreceptorów i eksteroreceptorów
PNF- FIZJOLOFIA PRACY Z PACJENTEM
- pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemu
- globalna obserwacja pacjenta
- intensywny trening ( sumowanie bodźców, redukacja)
- mobilizacja rezerw (zamiana pozycji wyjściowych, zmiana kolejności ruchu)
- myślenie funkcjonalne ( czynności dnia codziennego)
- uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec
- bezwzględna praca z pacjentem
KONCEPCJA PNF
- filozofia
- rehabilitacja ogólna
- funkcja witalna
- wzorce ruchowe
- nauka chodu
- mata
- techniki
Zasady główne
ZASADY GŁÓWNE – warsztat pracy
* bodźce manualne- chwyt limbrykalny (st. Śród-pal, w zgięciu i wyproście)
* bodźce wzrokowe- przygotowanie do ruchu, aktywacja motoryki dawanej, kontrola zwrotna
* bodźce werbalne- stymulacja (krótkie, wyraźne komendy), regulacje (np. rozluźnienie,
uspokojenie)- polecenia – (wyjaśnienie ruchu, komenda rozpoczynająca ćwiczenia, korekcja
* bodźce rozciągające (krótki bodziec działa torująco, długotrwały hamująco)
* optymalny opór (ręczny, trójpłaszczyznowy, przeciwko wszystkim komponentom ruchu, poprzedzany rozciągnięciem mm. utrzymany do końca
* wzorce ruchowe\
* mechanika ciała terapeuty
* trakcja- (dotyczy stawów i tkanek okołostawowych, rozciągnięcie, odciągnięcie) / aproksymacja (docisk, kompresja)
* irradiacja
* sumowanie czasowe i przestrzenne bodźców
Dodatkowe działanie proprioreceptorów
- poprzez ściskanie- dociskanie
- odciągnięcie- trakcje
- przyciągnięcie
- opór kierunkowy, większa jednostka motoryczna będzie zaangażowana
- unerwienie przeciwstawne