WYKŁAD NR 1, 27.09.2011 r.

1. Teoretyczne podstawy KP

   1. Pojęcie KP (trzy ery)

2. Mediatyzacja polityki i KP

   1. pojęcie mediatyzacji

   2. cztery fazy mediatyzacji

   3. logika polityczna vs logika mediów

3. Media w KP

   1. selekcja informacji w mediach

4. Medialna rzeczywistość polityczna

   1. rekonstrukcja rzeczywistości przez media:

   2. programy informacyjne

   3. programu publicystyczne

   4. programy rozrywkowe

   5. kryteria selekcji informacji politycznej w mediach

5. Tabloidyzacja polityki

   1. pojęcie tabloidyzacji

   2. wyznaczniki

   3. tabloidyzacja KP i polityki

   4. polityczna persona i polityczni celebrities

6. Zintegrowana komunikacja marketingowa

   1. pojęcie ZKM

   2. zastosowanie ZKM w KP

   3. reklama polityczna i polityczne PR

   4. nowe instrumenty politycznej promocji

7. Polityczne PR

   1. Sfery aktywności polityków

   2. spin doctoring

   3. relacje politycy-media

8. Kultura popularna i polityka

   • kultura popularna jako arena polityki

   • obraz polityki w kulturze popularnej – framing polityki

   • politocotainment

   • analiza wybranych przykładów

WYKŁAD NR 2, 4.10.2011 r.

Model systemowy M. DeFleura

• Związek między mediami a systemem społecznym widać wyraźnie. System medialny uwarunkowany jest czynnikami – politycznymi, ekonomicznymi.

• Związki te przedstawił DeFleur na diagramie.

[DIAGRAM]

• System mediów dystrybuuje informacje między wszystkimi elementami systemu społecznemu. Media stanowią centralny punkt – to one umożliwiają przepływ informacji między innymi elementami systemu. Dzieje się to za pomocą mediów masowych.

• Media, dziennikarze są też uczestnikiem i animatorem debaty publicznej. Dziennikarz występuje w imieniu opinii publicznej.

• Ciało ustawodawcze to podsystem polityczny – tworzy normy i ramy prawne, które określają funkcjonowanie wszystkich instytucji społecznych. Np. ustawa medialna, ustawa prawo prasowe. Ustawodawstwo oddziałowuje też pośrednio – np. ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji też wpływa na funkcjonowanie mediów, wpływa np. na sposoby finansowanie instytucji medialnych.

• Najczęściej obywatele nie mają bezpośredniego kontaktu z politykami.

• Jednostki funkcjonują jako konsument, wyborca (instytucje polityczne) i odbiorcy/widza (w odniesieniu do mediów).

• Model pokazuje wzajemną zależność mediów i systemów społecznych.

• Punktem wyjścia były trzy pytania; na ile system mediów (kom. masowe) warunkowany jest czynnikami politycznymi, historycznymi, kulturowymi – na ile poszczególne obszary wpływają na media? System mediów też oddziałuje na system polityczny. Wpływ mediów nie jest jednak bezpośredni i determinujący. Telewizja potrafi wykreować politycznego bohatera.

• W modelu pokazane są zależności systemowe.

• System polityczny i system medialny

Daniel Hallin i Paolo Mancini (2007) – kształt systemu medialnego zależy od:

• rozwoju rynków medialnych (prasa masowa) – zwłaszcza prasy drukowanej; pewne standardy wywodzą się z prasy. To prasa tworzyła pierwsze zasady rynku medialnego.

• paralelizmu politycznego – rozumiany jest w szerokim znaczeniu i wąskim znaczeniu. Wąski – stopień i charakter powiązań między mediami i partiami politycznymi; Szeroki – stopień, w jakim dany system medialny odzwierciedla główne podziały polityczne w społeczeństwie. Przykładem paralelizmu w rozumieniu szerokim jest Holandia – główne siły polityczne wywodzące się ze zróżnicowania religijnego, mają swoje kanały. Na poziomie wąskim można analizować na ile jakaś gazeta jest powiązana z daną opcją polityczną. Paralelizm jest stopniowalny. Wychodzi na podst. powiązań instytucjonalnych.

• profesjonalizmu dziennikarskiego – w Polsce oceniany jest jako średni

• interwencji państwa w system medialny – na ile jest regulowany, a na ile swobodny.

• Stwierdzili, że na tej podstawie istnieją trzy modele systemów medialnych:

  • Liberalny – GB, USA, IRL

  • Demokratyczny korporacjonizm – reprezentowany przede wszystkim przez kraje europejskie (północne – Holandia, Skandynawia), duże regulacje dot. mediów publicznych, duży poziom paralelizmu, duży profesjonalizm, interwencje państwa mają charakter regulacyjny – nie dotyczą polityki

  • Spolaryzowany pluralizm – europejskie kraje śródziemnomorskie – liczne powiązania mediów z polityką, niski profesjonalizm; gł. Włochy

• Koncepcja ta jest silnie ograniczona – nie ma zastosowań w wielu krajach.

Tradycyjne definicje KP

	Meadow	Wolton	Perloff	McNair
Podmiot polityczny	Aktorzy polityczni i instytucje	Politycy	Liderzy polityczni	Polityczne podmioty
Media	Media informacyjne	Dziennikarze polityczni	Instytucje medialne	Media
Obywatele	Opinia publiczna	Opinia publiczna	Opinia publiczna	Publiczność

• Wszystkie definicje zakładają instytucjonalne podejście.

• Niezależnie od różnic wszyscy autorzy odnoszą się do mediów informacyjnych lub dziennikarzy politycznych.

• Meadow -

• Wolton – mogą to być politycy aspirujący i ci mający pozycję wysoką. Media rozumie nie jako instytucje, ale jako dziennikarzy specjalizujących się w tematyce politycznej. Zakładał, że dziennikarze mogą być niezależni od instytucji medialnej, w której pracuje. Opinia publiczna jest legitymizowana, nie chodzi o poglądy pojedynczych jednostek.

• Perloff zwraca uwagę, że wśród podmiotów liczą się liderzy. To oni wpływają na kształt decyzji. Dziennikarz jest zawsze związany z instytucją, którą reprezentują. Obywatele jako publiczność.

• McNair – wskazuje jako instytucje rząd, ale też jednostki terrorystyczne. Mówi o mediach informacyjnych.

Blumer i Gurevitch (1995)

• Inna koncepcja. Opublikowana w książce „Kryzys komunikacji publicznej”. Ma charakter podejścia systemowego, autorzy twierdzą, że system składa się z 4 elementów:

  • instytucji politycznych w ich aspekcie komunikacyjnym

  • media polityczne w ich aspekcie politycznym – media polityczne. Współcześnie już to odseparowanie jest niemożliwe. Media nie są kanałem komunikacji, analizują politykę przez co mają wpływ na politykę. Obecnie media są instytucjami politycznymi.

  • orientacje publiczności względem komunikowania politycznego

  • aspekty kultury politycznej związane z komunikowaniem politycznym.

• Dwa pierwsze mają największe znaczenie. Między mediami i instytucjami politycznymi występuje ścisła zależność wzajemna. Muszą one ze sobą współpracować, by wytwarzać przekazy w debacie publicznej. Nie oznacza to, że obie są zainteresowane są taką samą treścią informacji i taką samą formą współpracy.

• Dwa podstawowe podmioty:

  • organizacje polityczne

  • organizacje medialne

• Siła podmiotów:

  • politycznych - są traktowane jako instytucje, które artykułują interesy różnych grup społecznych. Mobilizują siły społeczne.

  • medialnych – czynniki strukturalne (strukturalne uwarunkowania mediów wynikają ze zdolności mediów do pozyskiwania odbiorców – tylko media mogą zapewnić częstotliwość pojawiania się), psychologiczne (wynikają stąd, że mimo zmian media cieszą się większym zaufaniem niż instytucje polo tuczne) (wynikają stąd, że mimo zmian media cieszą się większym zaufaniem niż instytucje polityczne) i normatywne (wynikają z założeń doktryny liberalnej – liberalna (doktryna) teoria wolnych mediów – postuluje wolność wyrażania opinii, ma chronić obywateli przed nadużyciami władzy; media jako instytucja, do której każdy powinien mieć dostęp).

• Teoria mediów partycypacyjnych jest odmianą teorii liberalnej mediów.

Ostatnią definicją jest Dentona i Woodwarda (1998) – oni NIE ZAJMUJĄ się strukturą, mówią czego dotyczy komunikacja. Przynależność do poniższych grup decyduje o komunikowaniu.

• Cztery kwestie dotyczące komunikowania politycznego:

  • przychody – wydawanie wypracowanych zasobów – redystrybucja przychodów wypracowanych wspólnie przez społeczeństwo. Jest to przedmiot kontrowersji.

  • kontrola – prawo do decydowania. W jakim stopniu politycy, którzy są wybrani jako reprezentanci społeczeństwa, mogą społeczeństwo kontrolować.

  • sankcje – które mogą być nakładane na uczestników konfliktu.

  • znaczenia – nadawanie znaczeń – kto definiuje role społeczne, definiuje co można, a czego nie, co jest akceptowalne.

Wykład 3, 11.10.2011 r.

Komunikowanie polityczne trzeciego wieku – Blumer i Gurevitch (2000) – w książce mowa o etapach rozmowy k. p., które ulegało przeobrażeniu ze względów:

• zróżnicowania socjokulturowego – próbuje się wyodrębnić coraz więcej podklas. Następuje segmentacja wyborców, nie tylko wg klasycznych płci, wieku itp. Wpływa na odbiorców, a także na aktorów politycznych.

• wzrostu liczby mediów i zmiany w formatach – masowy wzrost liczby źródeł informacji, gł. ze względu na rozwój technologii, zacierają się różnice między gatunkami dziennikarskimi i niedziennikarskimi. Zjawisko infoteiment

• profesjonalizacja KP - rośnie rola mediatorów, badaczy opinii publicznej. Rola ekspertów ds. komunikowania. Powoduje to minimalizację roli dziennikarza. Media na pewnym etapie zajmują się sami sobą.

• zmiana geografii KP – osłabieniu ulegają granice narodowe, wpływ na to także mają organizacje mnd. Następuje internacjonalizacja (przejmowanie wzorców – westernizacja lub amerykanizacja)

• chaos medialny – z powodu obfitości pośredników, mediatorów, tłumaczących politykę, mnogości portali

• rosnący cynizm (odnosi się do obywateli i oznacza, że obywatele nie mają złudzeń co do motywów, którymi kierują się politycy; polityka jest zepsuta) i brak zaangażowania obywateli

Wiek pierwszy	Wiek drugi	Wiek trzeci
l. 40 i 50 XX w. złoty wiek partii – dominują partie polityczne, dominuje logika polityki, media są od niej uzależnione system polityczny jako podstawowe źródło inicjatyw i debat na rzecz reform społecznych, dziennikarze piszą o tym, o czym ich informują politycy identyfikacja partyjna wyborców wysoki poziom zaufania do instytucji politycznych, gł. na przekonaniu, że osoby tam działające działają dla dobra ogółu polityczny przekaz problemowy, nie przetwarzany przez media, media są KANAŁEM a nie uczestnikiem KP	l. 60 XX w. dominacja telewizji – powoduje to obecność polityków w domach (Thomson) , rozwija się też reklama zmniejszenie lojalności partyjnej wśród wyborców – następują przeobrażenia społeczne, dominuje postawa indywidualistyczna zanik selektywności argumentów i mniejszy dostęp do odbiorców przez zanik powiązanych z partiami kanałów komunikowania (prasa) dotarcie do niezainteresowanych polityką odbiorców zmniejszyło długoterminowy wpływ na rzecz efektów krótkoterminowych telewizyjne wiadomości jako podstawowy kanał politycznych przekazów wpłynęły na planowanie politycznych wydarzeń (taktyka dostania się newsów) pojawia się telewizja kablowa, satelitarna, CNN, a dziennikarze sami zaczynają szukać informacji	l. 90 proliferacja głównych mediów obfitość, wszechobecność, zasięg, szybkość mediów 24 godzinne stacje informacyjne Internet nowe formy podawania informacji, brak czasu na refleksję profesjonalizacja politycznego PR (spin doctoring) rozwój kampanii permanentnych (Blumental l 1970) – permanentna mobilizacja poleganie na kampaniach atakujących dziennikarstwo „tu i teraz” wzrost na rywalizację (politycy i media) antyelityzm i populizm, jest to powrót do dziennikarstwa tabloidowego. Czy nastąpi bifurkacja tabliodów i gazet?

Komercjalizacja (hiperkomercjonalizacja) mediów – koncepcja Plassera z 2005 r. Zmieniła standardy dziennikarstwa, zmieniła relacjonowanie polityki przez:

• konkurencyjność i hiperkomercjalizacja rynku – m.in. spot news

• zmiany w relacjach politycy-media – rosnąca rola elit, agenda setting – dziennikarze mają dostęp do źródeł, do których mają mieć dostęp. Np. przez najważniejsze urzędy. Na początku oczywiście decydowały media. Tworzone są „służby” utrudniające dostęp do informacji.

• rosnąca polaryzacja poparcia w społeczeństwie – stronniczość mediów

Zmiany w komunikowaniu politycznym zachodzą w dwóch wymiarach (wg Brantsa i Voltmera – 2011:

• płaszczyzna horyzontalna – politycy i media – dwa podmioty instytucjonalne w KP.

• wertykalna – instytucje (media i politycy) i obywatele

Zachodzą one równocześnie.

dziennikarze (mediatyzacja) politycy / instytucje polityczne

decentralizacja

obywatele / głosujący / odbiorcy

Decentralizacja – utrata kontroli nad obywatelami przez media, gł. przez rozwój Internetu. Instytucje polityczne też tracą kontrolę.

Wykład nr 3, 18.10.2011 r.

Profesjonalizacja KP wg Christina Holzbacha

• Zmiana społeczna polega na tym, że od lat 80 panuje kult indywidualizmu.

• uwolnienie jednostki, które nakładane są historycznie jednostce w procesie socjalizacji. Klasy społeczne straciły na znaczeniu jako grupy społeczne. Dzisiaj nie ma np. znaczenia mezalians.

• utrata bezpieczeństwa – uzyskanie nowych wolności przez jednostki; Indywidualizacja zatraca konformizm grupowy. Osoba nie czuje obowiązku głosowania tak, jak grupa; głosuje tak, żeby jemu było dobrze. Człowiek musi adaptować się do nowych sytuacji; tracimy jednocześnie poczucie stabilizacji i musimy brać odpowiedzialność za swoje działania. Uwzględniamy swoje potrzeby.

• reintegracja – wynika z nowych sposobów integracji ludzi; zanikają tradycyjne grupy – rówieśnicy, rodzina – mają one już niską wartość integracyjną. Obecnie podstawowym kryterium integracji jest styl życia.

• Blumer wskazuje, że mamy bardziej do czynienia nie z grupą, a z tłumem – łączy ludzi dziejące się wydarzenie i mamy tam do czynienia z bardzo gwałtownymi relacjami; dodatkowo są one chwilowe.

• Mamy tu do czynienia z reakcją kolistą. Jednostki działają razem w określony sposób i polega na wspólnym rozumieniu sytuacji lub działają dlatego, że w danych okolicznościach powinny działać w taki sposób. Dodatkowo dołączenie się osób o podobnych poglądach powoduje wzmocnienie i upewnienie się.

• Zanik lojalności partyjnej

• Jest to konsekwencja różnicowania się społeczeństwa, konsekwencja zmian medialnych – fragmentaryzacji publiczności i stylu życia. Ludzie (patrz wyżej) bardziej wiążą się z osobami o podobnych poglądach.

• Czyli zanik lojalności to:

• różnicowanie się społeczeństwa

• zmiany rynku medialnego – fragmentaryzacja publiczności – jest to związane z rozwojem mediów w kierunku zaspokajania potrzeb widzów.

  • Pojawiają się nowe sposoby zaspokajania tych samych wzorców.

  • Coraz mniejszego znaczenia nabierają kanały ogólnokrajowe.

• styl życia

• W związku z powyższym trzeba stosować strategie zarządzania komunikacją:

• wyboru – dywersyfikacja kanałów i grup docelowych, np. próba wypowiadania jakichś nowości rano w celu wypróbowania, czy temat „chwyci” w ciągu dnia

• zwrócenia uwagi – treści programowe

• rozrywki – skupienie się na treściach (mediach) rozrywkowych

• Popularne KP – takie, które dryfuje w kierunku kultury popularnej.

• Mediatyzacja – przyjęcie logiki mediów

• politicotainment – obecność polityki w gatunkach rozrywkowych, np. jako tematyka filmu.

• Komunikowanie polityczne Kultura popularna

  • popularne KP

  • media inf. i rozrywkowe

• Media informacyjne Media rozrywkowe

• mediatyzacja polityki

tabloidyzacja

• (przyjęcie) logika mediów

  • infotainment

• politicotainment

aktor polityczny – celebryta

• marketing polityczny
  (polityczna promocja)

• W klasycznym były brane tylko informacyjne, były separowane od rozrywkowych.

Wykład 4., 25.10.2011 r.

Popularne KP stanowi wypadkową KP w rozumieniu tradycyjnym (np. z mediami informacyjnymi) i kulturę popularną. Tworzy to popularne KP, w którym dominują media informacyjne i rozrywkowe. Kultura popularna to nie k. masowa. Zaciera się różnica między mediami informacyjnymi a rozrywkowymi.

• Mediatyzacja polityki to proces, który wiąże się z logiką mediów.

• Tabloidyzacja kultury – wpływa na tabloidyzowanie się standardów dziennikarskich.

• Prowadzi to do tego, że dominującym tematem jest infotainment (połączenie informacji i rozrywki, informacja podana w rozrywkowy sposób) i politocotainment (połączenie rozrywki i polityki, przedstawianie polityki w formatach rozrywkowych).

Mediatyzacja polityki

• Element szerszego procesu mediatyzacji. Mediatyzacja odnosi się do zmian społecznych we współczesnych społeczeństwach i roli mediów oraz zapośredniczonej komunikacji w tych przemianach; procesy mediatyzacji wywierają wpływ na prawie wszystkie obszary życia społecznego i kulturowego późnej nowoczesności (Lundby, 2008).

• Jest to koncepcja postmodernistyczna – rzeczywistość pokazana w mediach jest bardziej realna od tej, która realnie istnieje.

Koncepcje mediatyzacji

1. Wg Hjarvarda (2008):

   • bezpośrednia (silna) – działania dokonywane za pośrednictwem mediów (np. usługi bankowe) – wejście mediów w rolę pośrednika do wykonywania czynności, które kiedyś były wykonywane osobiście.

   • pośrednia (słaba) – symboliczny świat mediów i ich wpływ na istniejące działania. (np. reakcja mediów na temat dopalaczy)

2. Wg Franza Krotza (2008) – historyczny, ciągły, długotrwały proces, w którym pojawia się coraz więcej mediów i są one instytucjonalizowane.

   • Proces zaczyna się od:

     • komunikacja jako podstawowa jako ludzka praktyka – komunikacja twarzą w twarz, gesty i język; była to era znaków i sygnałów – dopiero pod koniec tej ery pojawiły się znaki, ale uruchamiane były też przez sygnał;

     • komunikacja zapośredniczona – trzy główne formy wyodrębnione w związku z adresatem: interpersonalne, interaktywne, masowe. Dopiero ok. 100 tys. lat temu pojawił się pierwszy język. To już jest sposób symboliczny. Zaczęło się od pojawienia się pisma, fotografii, telefonu. Dla k. masowego znaczące było wynalezienie telegrafu.

   • Zmediatyzowane formy życia społecznego – znaczenie mediów dla codziennego życia, pracy, czasu wolnego, społecznych relacji, grup, tożsamości, instytucji, polityki, socjalizacji, ekonomii, kultury, społeczeństwa

3. Wg W. Schulza (1997) – „Komunikowanie polityczne”

   • Pośredniczenie mediów w procesach politycznych – pierwotna funkcja polityczna mediów.

   • [funkcje mediów]

   • Cztery rodzaje działań:

   • zbieranie i selekcjonowanie informacji -

   • decyzja, kto będzie miał dostęp do sfery publicznej

   • interpretacja i ocena

   • relacjonowanie bieżących wydarzeń

Wykład 5, 8.11.2011 r.

Mediatyzacja wg Strombacka (2008)

Cztery wymiary mediatyzacji – stopień udziału mediów w procesie mediatyzacji.

• Stopień, w jakim media stają się dominującym (najważniejszym ze wszystkich) i wpływowym (wiarygodnym w znaczeniu zasięgu) źródłem informacji o polityce i społeczeństwie.

• Stopień, w jakim media są niezależne od instytucji politycznych w kategoriach tego, jak media są rządzone

• Stopień, w jakim zawartość mediów jest pochodną logiki polityki lub logiki mediów

• Stopień, w jakim aktorzy instytucjonalni, szczególnie ci najważniejsi – partie i kandydaci na urzędy polityczne – kierują się logiką polityczną lub logiką mediów

Rozróżnia politykę zapośredniczoną (mediatel) – kiedy media stają się istotnym źródłem informacji i narzędziem procesu KP; jest wtedy, kiedy obywatele są uzależnieni od mediów o wiedzy o polityce, natomiast politycy o potrzebach obywateli; media są niezbędnym elementem procesu KP; proces ten sięga już prasy drukowanej; i zmediatyzowaną (mediatized) – polityka tracąca autonomię, podlegająca logice mediów, jest wtedy, kiedy jest w nieprzerwanych interakcjach z mediami, polityka jest uzależniona od mediów, a te mogą wpływać na proces polityczny, czyli to, czym zajmują się politycy; pierwsza warunkuje drugą.

• Polityka zapośredniczona – media istotnym źródłem informacji i komunikacji

• Mediatyzacja polityki – efekt rozwoju mediów

• Mediatyzacja i zmiana społeczna – cztery procesy społeczne, w obrębie których kluczową rolę odgrywają media.

• Poszerzenie – media jako proteza naszych zmysłów, telewizji używamy, kiedy nie możemy czegoś zobaczyć

• Zastąpienie – nie tylko umożliwiają zakres społecznego funkcjowania, ale całkowicie zastąpić instytucje społeczne, czym zmieniają charakter tych instytucji

• Łączenie – świata wirtualnego z rzeczywistym

• Akomodacja – modyfikowanie struktur mentalnych i zachowań celem zaadoptowania się do nowych doświadczeń (Piaget); zachodzi przede wszystkim między aktorami i mediami; system polityczny adoptuje się, modyfikuje swoje zachowania próbując dostosować się do systemu medialnego

Logika mediów

• Altheide/Snow - proces tworzenia i udostępniania (przekazywania) informacji. Odnosi się do założeń, w jaki sposób tworzy się przekaz w medium (logika TV, radia). Każde z nich generuje inne założenia, ma inne specyfikę. Format jest efektem logiki mediów, pojawia się procedura organizowania materiałów, schematu postepowania. Sugeruje z jakim przekazem ma odbiorca do czynienia i narzuca klisze interpretacyjne. Wartościowość informacji związany jest z możliwością zapewnienia uwagi widzów, słuchaczy, a nie istotnością wydarzenia. Wszystko w celu, by zarobić. W taki sposób się selekcjonuje informacje.

Formaty / techniki narracji:

• Symplifikacja – uproszenie historii

• Polaryzacja – pokazywanie różnic

• Intenstyfikacja

• Personalizacja – przedstawianie przez pryzmat konkretnych osób (np. powódź przez pokazanie mieszkańców)

• Wizualizacja – możliwość pokazania bohaterów, za pomocą wykresów itp.

• Stereotypizacja

Logika polityki - opisuje procesu, których działanie dąży do zdobycia władzy, dzięki czemu można realizować zaproponowany program.

• Kiedy zderzają się oba, zgodnie z koncepcją mediatyzacji, wygrywa logika mediów. Władza kojarzona jest z obecnością w mediach.

Czterowymiarowa konceptualizacja mediatyzacji polityki wg Strombacka

• Cztery fazy zderzeń:

• Najważniejsze źródło informacji: doświadczenia i komunikacja interpersonalna <-> najważniejsze źródło informacji: media

  • Media stacją się głównym źródłem informacji. Mają wpływ na postrzeganie polityki przez odbiorców. Sposób prezentacji prowadzi do postrzegania przez ludzi. Politycy zaczynają dostrzegać znaczenie mediów w kształtowaniu opinii publicznej. Mają też wpływ na media. Okres do Kennedy’ego, do Kwaśniewskiego.

• Media zależne od politycznych instytucji <-> Media niezależne od politycznych instytucji

  • media mogą relacjonować politykę niezależnie od interesów polityków.

  • lata 60 na świecie, 90 w Polsce.

  • Komercjalizacja tworzy logikę mediów – politycy dostrzegają potrzebę posiada umiejętności PR i komunikacji.

• Zawartość mediów: logika polityczna <-> Zawartość mediów: logika medialna

  • Następuje przesunięcie z logiki polityki na logikę mediów – ważne wydarzenia są wtedy, kiedy spełniają kryterium atrakcyjności dla mediów

  • Wyzwolenie się mediów

  • Rola mediów jako źródeł informacji jest dominująca

  • Niezależność mediów powoduje, że inni dostosowują się do nich

  • Politycy uczą się tworzyć tak wydarzenia, żeby były atrakcyjne dla mediów, by zapewnić sobie obecność w nich; prekursorem w Polsce był Andrzej Lepper.

• Zachowania aktorów politycznych: logika polityczna <-> Zachowania aktorów politycznych: logika medialna

  • Zachowania aktorów politycznych są całkowicie podytkowane logiką mediów, nie tylko pod względem organizowania eventów atrakcyjnych dla mediów, ale działania i decyzje polityczne są podejmowane pod media

  • Zachowania polityków podyktowane są dla mediów

  • Np. inicjatywy ustawodawcze nie z programu, ale z powodu nośności i zapewnienia widoczności w mediach

  • Polityka zdominowana jest przez reakcje mediów lub przez określenie przez media, co jest ważne

  • Istotną strategią rządzących jest utrzymanie popularności, która jest pochodną obecności w mediach; bez tego nie ma możliwości reelekcji.

  • Niektórzy twierdzą, że teraz polityka jest skolonizowana przez media

  • Partie polityczne zaczynają pracować jak redakcje; zatrudnia się specjalistów, którzy pomagają politykom. Cezurą jest tu w Polsce 2005 r.

  • Adoptuje się pewne zachowania mediów, a w sposób pośredni wpływa to na politykę.

  • Widać skłonność polityków do przekazywania informacji, które wg nich chcą odbiorcy usłyszeć.

  • Media nastawione są na maksymalizację zysków, przez liczbę odbiorców.

• Procesy wpływające na mediatyzację polityki

• Sposób relacjonowania wydarzeń przez media

  • Związane jest to z selekcjonowaniem informacji, ocenianiem przez media wydarzeń jako interesujące.

• Mediatyzowana partycypacja

  • Obecnie niemożliwa jest osobista partycypacja. Dokonuje się przez media. To one kontrolują debatę, tematy, uczestników, budują agendę.

• Logika mediów

  • Poprzez formaty

  • Dyskurs musi być spektakularny

• Zachowania polityków (Mazzoleni, Schulz 1999)

Wykład 6, 15.11.2011 r.

Politycy doceniają znaczenie opinii publicznej

Efekty mediatyzacji

• Zdolność mediów do wpływania na agendę polityczną

• Spektakularyzacja i personalizacja polityki

• Fragmentacja polityki – coraz rzadziej implementuje się cały program, podejmuje się jedynie działania z zadowalającym efektem medialnym

• Selekcja elit politycznych wg mechanizmów medialnych – do elit zalicza się człowiek pod względem pozycji w mediach, a nie kompetencji

Selekcja informacji

• Kurt Lewin – model topologiczny (1947) – jako pierwszy zauważył potrzebę selekcji informacji przez media:

[Model komunikowania Lewina]

• Gate-keeperzy – selekcjonują informację (jak śluza na rzece) – przepływ informacji jest nierównomierny, nieuregulowany; na co dzień nie ma znaczenia, ale rzeka może wyschnąć, może wylać – tak samo informacje. Potrzebny jest regulator. Nie jest to ograniczanie informacji, a działanie polegające na tworzeniu głównego nurtu (mainstream).

• Media masowe nie są w stanie relacjonować wszystkich wydarzeń dziejących isę w społecznej rzeczywistości

• Przepływ informacji w społeczeństwie jest nierównomierny i niecałkowity

Galtung i Ruge (1965) – norwescy badacze, którzy opublikowali artykuł, który stanowił próbę zdefiniowania kryteriów. Analizowali treści na podstawie 4 gazet. Nie jest to lista zamknięta i nie muszą być wszystkie spełnione, ale im więcej, tym większa pewność na emisję. Na tej podstawie ustalili kryteria:

• Częstotliwość (nie jako częstotliwość wydarzenia - czasowa zgodność między wydarzeniem i emisją wiadomości) – jeśli np. wydarzenie jest długotrwałe, szansa publikacji newsa jest mniejsza; wymagałoby to od czytelnika współuczestniczenia w procesie, musiałby znać całą historię.

• Intensywność, przekroczenie pewnego progu, np. w liczbie ofiar, wielkość środków finansowych

• Jednoznaczność, która ułatwia zrozumienie i interpretację wydarzenia – te czarno-białe mają większe szanse

• Znaczenie (podobieństwo kulturowe tworzące ramy odniesienia) – jeśli coś jest nam bliskie

• Zgodność z oczekiwaniami odbiorców – jeśli przebiega z naszymi oczekiwaniami jest większa szansa

• Nieprzewidywalność

• Ciągłość – jeśli wydarzenie raz stało się newsem, to ma szansę pojawiać się znów

• Kompozycja (nie dlatego, że w nim tkwi potencjał informacyjny, ale dlatego, że mieści się w ogólnej kompozycji informacji danego medium lub pozwala zachować równowagę między różnymi emocjami)

• Odniesienie do narodów elitarnych; elitarność narodu zdefiniowana jest kulturowo, politycznie, ekonomicznie

• Odniesienie do elit

• Odniesienie do osób, dających się nazwać z imienia bohaterów

• Odwołanie się do negatywności; zdarzenia negatywne są postrzegane jako jednoznaczne, konsensualne, niespodziewane, krótkotrwałe.

Trzy ogólne hipotezy:

• Im bardziej wydarzenia spełniają wymienione kryteria, tym większa szans Ana relację jako news

• Ten czynnik, który stał się kryterium selekcji wydarzenia jako newsa, będzie eksponowany, co prowadzi do zniekształcenia obrazu; np. negatywność jakiejś osoby

• Selekcja i zniekształcenie zachodzą na wszystkich etapach przekazu informacji od wydarzenia do odbiorcy.

Zasady ogólne Galtunga i Ruge:

• Im bardziej odległy naród, tym silniejsza tendencja do pokazywania tylko jego elit

• Im wyższa pozycja społeczna osób, tym silniejsza tendencja do pokazywania negatywnych stron ich funkcjonowania

• Dystans kulturowy między miejscem wydarzenia a miejscem odbioru informacji ma wpływ na społeczną ocenę zdarzeń

• Rekonstrukcja rzeczywistości przez media: medialna selekcja informacji – gatekeeper research z lat. 50 XX w.

• Selekcja informacji jest procesem złożony, zależnym od subiektywnych, indywidualnych doświadczeń, nastawień i oczekiwań indywidualnych dziennikarzy

• Wybór informacji uzależniony od organizacyjnych i technicznych uwarunkowań redakcyjnych i wydawniczych

• Wybór informacji często uzależnionych jest od stosunków wewnątrzredakcyjnych, nacisków kolegów i przełożonych

• Uzależniony jest od linii redakcyjnej, określonej przez wydawcę lub wynikającej z nieformalnych poglądów dziennikarzy

• Znaczenie jakości i ilości wykorzystywanej informacji agencyjnej

Harcup i O’Neill (2001)

• Analiza pierwszych stron trzech dzienników brytyjskich : weryfikacja

• Podstawa klucza – czynniki wskazane przez Galtunga i Ruge

• Wyniki: tylko częściowo potwierdzają wnioski Galtunga i Ruge

• Lista: jednoznaczność wydarzeń, odniesienie do elit, częstotliwość, negatywizm i personalizacja, jako najmniej istotne: intensywność, zgodność z oczekiwaniami odbiorców oraz kompozycja

• Nowe kryteria: własne agendy mediów, historie, których wyłącznym celem jest rozrywka, odwołanie do seksu, odwołanie do zwierząt, humor, show biznes, odwołanie do pozytywów, odwołanie do organizacji czy instytucji elitarnych

• Własne agendy mediów: m.in. kampanie inicjowane przez media na rzecz różnych spraw lub osób, także spory z innymi mediami

• Współczesne informacje wcale nie muszą odnosić się do wydarzeń rzeczywiście dziejących się; ich przedmiotem mogą być sytuacje wymyślone, wypowiedzi bez żadnego rzeczywistego znaczenia, pseudowydarzenia, wydarzenia mediatyzowane

• Własna koncepcja czynników:

  • Elita władzy

  • Celebry ci

  • Rozrywka, tematyka dowolna. Decyduje cel newsa, rozrywka, rozbawienie, przyciągnięcie uwagi odbiorcy

  • Zaskoczenie

  • Złe wiadomości

  • Dobre wiadomości

  • Waga ( w znaczeniu dużej liczby zaangażowanych bądź związanych z wydarzeniem konsekwencji)

  • Związek (naród, obywatele danego kraju, bądź związane z narodem wiadomości)

  • Kontynuacja (historie dotyczące wydarzeń już będących newsami)

  • Własna agenda: historie, które budują lub pasują do własnej agendy danej instytucji medialnej.

Herbert Gans (1979/2004)

• Podział na informacje ważne i interesujące (te cechy mogą się rozmijać)

• Trudności w ustaleniu wynikające z istoty komunikowania masowego

• Decyzje mają charakter operacyjny i podejmowane są w oparciu o temat i osoby obecne w wydarzeniu

• Wydarzenia krajowe:

  • Pozycja w hierarchii rządowej i innych hierarchiach ( władzy, zamożności, prestiżu)

  • Wpływ na naród i narodowy interes

  • Wpływ na dużą liczbę osób, rzeczywisty lub potencjalny

  • Znaczenie dla przeszłości i przyszłości

• Informacje interesujące wg Gansa

  • Historie o ludziach

  • Odwrócenie ról

  • Ludzkie sprawy

  • Anegdoty demaskujące

  • Historie o bohaterach

  • Historie typu „bój się boga” (gee-whiz stores)

• Istnieją dwa rodzaje względów, wpływających na selekcję informacji:

  • Produkcyjne: historie stanowiące podstawę informacji muszą pasować do szczególnych wymogów każdego medium, jak i do formatu, w którym są prezentowane

  • Technologiczne: wybór takich historii, które będzie można wykorzystać w rywalizacji z mediami opartymi na innych technologiach

Niklas Luhmann (2002)

• Dwa kryteria: musi być zaskoczeniem (choćby małym) i musi być zrozumiała.

• Kryteria codziennej selekcji

  • Wydarzenie musi zaskakiwać, choćby w niewielkim stopniu

  • Musi być pokazane w kontekście umożliwiającym jego zrozumienie; kontekst-formaty

  • Seryjnie produkowane wydarzenia nowe: zaskoczenie w połączeniu ze standaryzacją

  • Konflikt: buduje napięcie, umożliwia jednoznaczne opowiedzenie się po którejś ze stron, spekulacje, zaskakujące zwroty, dynamika, które wywołują napięcie

  • Możliwość przedstawienia wydarzenia przez pryzmat liczb; im większa liczba, tym większe prawdopodobieństwo medialnego nagłośnienia wydarzenia, niezależnie od pozytywnego czy negatywnego wydźwięku wartości

  • Wydarzenie musi mieć znaczenie (odniesienie) lokalne

  • Pogwałcenie norm (szczególnie znane osoby)

  • Opinie, sądy, komentarze: potencjał newsów, gdy wypowiedziane przez polityków, uznanych ekspertów ludzi, którzy odnieśli niekwestionowany sukces

• Campbell (2004)

  • Nie istnieją żadne wypracowane formuły, ani uniwersalny zbiór wartości

  • Najbardziej znane modele selekcji informacji – analiza działań dziennikarzy i wydawców mediów zachodnich (różnice z przyczyn technologicznych i charakteru mediów)

  • Wartość wydarzenia jako informacji medialnej jest silnie zależna od kontekstu oraz od zasobów materialnych, ludzkich, sytuacyjnych, którymi dana instytucja medialna dysponuje

  • Najczęstsze kryteria atrakcyjności wydarzenia pod kątem jego medialnej relacji:

    • Osoby należące do elity (różnie definiowanej)

    • Ważność w rozumieniu wpływu lub konsekwencji

    • Dramatyczność (konflikt, negatywność, zaskoczenie, kontrowersyjność, skandal)

• McQuail (2007)

  • Ludzie, miejsce i czas jako determinanty wartości informacyjnej wydarzenia

  • Czynniki selekcji informacji:

    • Pozycja i sława jednostek biorących udział w wydarzeniach

    • Osobiste kontakty reporterów

    • Lokalizacja wydarzeń

    • Lokalizacja władzy

    • Przewidywalność i rutyna

    • Bliskość przedstawianych ludzi i zdarzeń dla widowni

    • Aktualność zdarzeń i relacji

    • Czas z punktu widzenia cyklu produkcji informacji

    • Wyłączność

• Informacje wg G. Tuchman (1979)

  • Hard news i ich antyteza – soft news. Hard news musi być opublikowany tak szybko jak to możliwe, decyzję o publikacji (czasie, bądź czy w ogóle będzie opublikowana) podejmuje wydawca

  • Spot news, które dotyczą wydarzeń niespodziewanych, nagłych. Może być realizowane jako breaking news

  • Wiadomości rozwojowe, które dotyczą „nagłych sytuacji”

  • Wiadomości trwające (continuing news) – zwykle wcześniej zaplanowane, stanowiące serię historii na ten sam temat (np. obrady sejmu)

• Informacja ważna (Lehman-Wilzing, Seletzky, 2010)

  • Aktualne kwestie ekonomiczne, społeczne czy kulturalne, które powinny być opublikowane, ale niekoniecznie natychmiast

  • Ważne dane demograficzne, raporty eksperckie, odkrycia naukowe czy wynalazki technologiczne, które powinny być upublicznione, ale niekoniecznie natychmiast

  • Wydarzenia ważne i znaczące, ale nie dla społeczeństwa jako całości, lecz dla określonej jego części

  • Ważne dla odbiorcy osobiście, które jednak nie muszą być relacjonowane natychmiast (np. zmiany w prawie podatkowym)

• Rekonstrukcja – flaming

  • Ramy – wzorce poznania, prezentacji, interpretacji

  • Narzędzie poznawcze używane w kodowaniu, interpretowaniu i odczytywaniu informacji

  • Ramy szersze lub węższe

  • Ramy nie są neutralne

• Kryteria definiowania ogólnego wzorca ram

  • Charakterystyczne cechy konceptualne i językowe

  • Powinna być zauważalna w praktyce dziennikarskiej

  • Wyodrębniona spośród innych

  • Powszechnie uznana

• Entman

  • Obecność lub brak:

    • Pewne słowa – klucze

    • Typowych sformułowań

    • Stereotypowych wyobrażeń

    • Źródeł informacji i zdań, które dostarczają wzmocnienia faktom czy sądom

  • 5 najpopularniejszych sposobów ramowania wydarzeń relacjonowanych przez media. Wydarzenie jako:

    • Konflikt – strony, stawka konfliktu

    • Historia ludzka (personalizacja) – konkretne osoby, emocje,

    • Konsekwencje

    • Kwestia moralna

    • odpowiedzialność

• model kaskadowy ramowania (wg Entmana)

  • administracja

    • elity polityczne

      • media

        • ramy wiadomości

          • publiczność

• typy ram

  • związane z konkretnymi tematami (issue specific frames)

  • rodzajowe (generic frames)

• ramy newsa:

  • wg Neumana

    • efektu ludzkiego

    • bezsilności

    • ekonomiczna

    • wartości moralnych

    • konfliktu

  • wg Semetko i Valkenburga

    • konfliktu

    • ludzkiego interesu/spraw

    • przypisania odpowiedzialności

    • moralności

    • konsekwencji ekonomicznych

Wykład 7., 13.12.2011 r.

Tabloidyzacja polityki jest wynikiem tabloidyzacji dyskursu publicznego.

Etapy rozwoju dziennikarstwa politycznego – wytyczone przez Franka Esera

Są one zbieżne z etapami Strombacka.

1. Relacjonowanie problemów od 1900 r.

• Schemat polityki

• Ramy opisowe

• Neutralne relacjonowanie

• Politycy jako główne źródło informacji

• Skupienie na programach politycznych

1. Relacjonowanie strategii od 1972 r. (kampania Nixona) – relacja dotyczy strategii kandydatów

• Schemat gry

• Ramy interpretacyjne

• Relacjonowanie bezdyskusyjne

• Dziennikarze jako główne źródło informacji – skupiają się na politykach, ich osobistych rywalizacji, cytowanie wypowiedzi polityków z opiniami i komentarzami

• Skupienie na kontrowersjach

• 1990-1995 – kampania Kwaśniewskiego, dziennikarze skupiają się na problemach. W 94/95 pojawił się Polsat, ale nie miało to istotnego wpływu. Ważniejsze było pojawienie się 97 r. TVN. Kampania była przełomowa. Media przyjęły koncepcję dwóch rywali, stworzyły obraz gry między dwoma kandydatami.

1. Metarelacje od 1988 r. (kampania Busha, kampania negatywna) – dziennikarze analizują, zajmują się jak sztaby chcą manipulować dziennikarzami, by ci relacjonowali w ten sposób, by potem pomogło to w wygraniu wyborów; w Polsce istotne było pojawienie się TVN24

• Schemat zza kulis – jako podstawowe źródło informacji

• Ramy autoanalityczne – interpretowanie taktyki, posunięć polityków

• Refleksyjne relacjonowanie procesu

• Spin doktorzy jako źródło newsów – w Polsce Bielan i Kamiński

• Skupienie na manipulacji mediów – media poddawane są manipulacji

• W Polsce 2001 r. – TVN24

Metarelacjonowanie – odejście od zwyczajowej roli mediów jako kanału informacji o tym, jak jest, do roli uczestnika kampanii (mechanizm autoreferencji). Koncentracja na własnej roli, meta komunikacja świadomości bycia manipulowanym i poddanie publicznej dekonstrukcji tej manipulacji (Esser er al. 2001b).

Metarelacjonowanie – autoreferencyjne refleksje na temat natury relacji między politycznym PR i dziennikarstwem politycznym.

Dziennikarze zaczynają koncertować się na samych sobie i są centralnymi osobami. Polega to na świadomości dziennikarzy, że są manipulowani. Pokazując swoją rolę meta komunikują odbiorcom ­– zobaczcie, jak politycy nami metakomunikują (czyli nie mówią wprost, a nie KOMUNIKUJĄ). Stawiają się w roli ofiar, dzięki czemu chcą wzbudzić empatię.

Newsy autoreferencyjne

• Tendencja do koncentrowania się dziennikarzy na sobie i czynienia z siebie centralnych postaci relacjonowanych historii.

• Relacjonowanie sporów między redakcjami, kwestionowanie innych dziennikarzy, ich wypowiedzi, grożenie sądami. W Polsce od 2005 r.

Klisze autoreferencji

• Przedstawianie mediów – jako uczestników procesu politycznego, dziennikarze pokazują, na czym polega ich praca

• Wpływ mediów – dyskusja dziennikarzy na ile ich działanie ma siłę sprawczą

• Relacjonowanie kampanii – relacja kuchni kampanii, sztabu, co się tam dzieje, w 2007 r. zwłaszcza

• Relacjonowanie kwestii programowych

Newsy dotyczące produkcji newsów

• Relacjonowanie zakulisowych działań polityków

• Strategie, umiejętności, spin

• Newsy o relacjach kandydat – media:

  • Relacje dotyczące zachowania w kampanii

  • Dotyczące motywów kandydatów -

  • O relacjach kandydat – media – np. pokazywanie polityków uciekających, zachowujących się arogancko

Zbliża się to do dziennikarstwa popularnego (tabloidowego) – typ prasy w USA i w Anglii opozycyjne wobec dziennikarstwa (jakości, opozycyjnego). Informacja wg Neila Postmana przestała pełnić rolę reduktora niepewności. Było to spowodowane rozwojem telegrafu, który przekształcił informację w towar, którą można kupić i sprzedać

TABLOID – termin z farmacji – skondensowana postać leku, np. pastylka, zastrzyk.

• Możliwość skondensowania treści

• Zamieszczanie fotografii kosztem tekstu

• Względy praktyczne – przemieszczanie się ludzi; wzrost popytu

• Efekt komercyjny – treści odwołujące się do najbardziej elementarnych zainteresowań ludzi, niezależnie od ich statusu społecznego, wykształcenia czy doświadczeń

• Prasa jako narzędzie realizowania celów ekonomicznych właścicieli, finansowana ze sprzedaży egzemplarzy i wpływów z reklam (wg koncepcji rozwoju prasy Habermasa prasa w II etapie politycy byli właścicielami prasy, którzy propagowali treści)

• Presja reklamodawców: wprowadzanie tematów interesujących dla masowej publiczności: sportu, rozrywka, sensacja, ilustracje, grafika

• Sprzedawalność informacji – kryterium selekcji informacji

Wykład 8., 20.12.2011 r.

Joseph Pulitzer

Dziennikarstwo popularne przeciwstawiane jest dziennikarstwu informacyjnemu. Typowe jest utożsamianie się tych dziennikarze z klasami niższymi, utożsamianie z przeciętnymi czytelnikami.

Infotainment

Stąd wywodzi się dziennikarstwo tabloidowe.

• Infotainment pierwotnie to pewna maniera mówienia o sprawach poważnych w sposób charakterystyczny dla programów rozrywkowych

• Odnosi się do telewizji i dotyczy przekazywania informacji

• Pierwotnie misją było dotarcie do obywateli, którzy uciekali przed informacją; chodziło o przekazanie ważnej informacji w łatwy sposób, do osób, do których by nie dotarła

• Coraz częściej przestaje być formą przekazywania informacji ważnych (połączenie formy i treści), na rzecz mało ważnych (jedynie formy)

• News z dużym potencjałem zaspokajania emocjonalnych potrzeb odbiorców

• Edukacja ograniczona do prostych instrukcji, które mają ułatwić odbiorcom radzenie sobie z problemami codziennego życia.

Tabloidyzacja jest konstytuacją infotainmentu

Newszak (Franklin, 1999)

• Nowy rodzaj informacji, która jest sformatowana, przycięta, do określonego rynku odbiorców. Dostarczany jest w coraz bardziej homogenicznych skrawkach, które stawiają bardzo skromne wymagania odbiorcom.

• News przekształcony w rozrywkę

Tabloidyzacja

Pierwsze definicje – l. 90

1. Kalb: pomniejszanie twardych wiadomości, wynoszenie seksu, skandalu, infotainmentu

2. Howard Kurtz: powszechne, obniżenie standardów dziennikarskich, zmniejszenie ilości informacji twardych, generalna zmiana (bądź poszerzenie) definiowania przez media tego, co ich zdaniem wyborca powinien wiedzieć, aby ocenić przydatność konkretnej osoby do funkcjonowania w życiu publicznym.

Może być rozumiana jako proces – coś co się dzieje lub jako rezultat procesu – zjawisko.

Wszystkie poniższe poziomy to: proces i rezultat.

1. Nabywanie cech tabloidu przez prasę codzienną i magazyny

2. Nabywanie cech tabloidu przez inne media (forma i treść) – przede wszystkim internet

3. Bycie pod wpływem mediów tabloidowych (kultura, polityka)

Poziomy mediatyzacji (wg Essera)

Mikro(społeczny)

• Zjawisko medialne powodujące rewizję tradycyjnych formatów

• Wywołane przez preferencje odbiorców i wymagania komercyjne

• Oznacza zmianę w doborze relacjonowanych tematów (więcej rozrywki, mniej informacji), w formie prezentacji (mniej dłuższych relacji, więcej krótszych ze zdjęciami i ilustracjami), w trybie mówienia (więcej potocznej mowy kierowanej do czytelników)

Makro(społeczny)

• Społeczne zjawisko wywołujące (prowokujące) i jednocześnie symbolizujące zasadnicze zmiany w konstytucji społeczeństwa (np., przywiązywanie mniejszej wagi do edukacji i więcej do politycznego marketingu, co owocuje rosnącą alienacją polityczną)

Colin Sparks

• 3 sposoby posługiwania się terminem:

• W dziennikarstwie: zmiana w tematach, zmiana standardów dokładności i obiektywizmu; sfera prywatna w sferze publicznej. Zjawisko uwarunkowane kulturowo i historycznie, inne są tabloidy amerykańskie, inne niemieckie a jeszcze inne są polskie

• Zmiana priorytetów w konkretnym medium (radio i telewizja) na rzecz rozrywki

• Przekroczenie granic dobrego smaku w obrębie różnych form przekazu (np. Jerry Springer Show)

Wg Stevena Harringtona

Dziennikarstwo popularne	Dziennikarstwo jakościowe
Tabloid	Duży format (broadsheet)
Miękkie	Twarde
Śmieci	Wartości
Osobiste	Polityczne
Prywatne	Publiczne
Kultura popularna	Kultura wysoka
Emocjonalne	Racjonalne
Wiedza potoczna	Wiedza ekspercka
Celebracyjne	Intelektualne
Konsument	Obywatel
Zysk	Służba
Mikropolityka	Makropolityka
Żądania	Potrzeby
Żeńskie (pierwiastek żeński, sfera prywatna)	Męskie
Trywialne	Poważne

Persona polityczna

Zmienne do badania tabloidyzacji

• Rodzaj newsa, temat, aktor, lokalizacja wydarzenia, długość relacji, materiały ilustracyjne, zapowiedzi newsa, stand-upy, sposób narracji

• Struktura programów: kilka wyraźnie oddzielonych od siebie newsów

• Tematyka newsów, czyli główny problem stanowiący treść relacji reporterskiej: polityka, gospodarka, sprawy społeczne, sprawy zwykłych ludzi, zdarzenia dramatyczne, kultura popularna, sport

• Aktorzy, czyli uczestników relacjonowanych wydarzeń

• Lokalizacja w rozumieniu miejsca, gdzie zachodzi (lokalna, krajowa, zagraniczna – regionalna, ogólnokrajowa)

• Materiały ilustracyjne

• Obraz: podstawowa funkcja -> wizualizacja treści słownych; inne funkcje pełnionych: wywoływania skojarzeń przez tworzenie kontekstu, wywoływanie emocji (obraz czarno-biały i muzyka)

• Zapowiedzi całości programu i poszczególnych newsów, wystrój studia, ubiór i zachowanie prowadzących

• Stand-up: autorski komentarz dziennikarza, uwiarygodniający informacje oraz budujący rodzaj quasi osobistej relacji między nim i odbiorcą; kontekst interpretacyjny

Założenia

• Przewaga informacji miękkich nad twardymi, nie tylko w ilości informacji, ale także czasu im poświęconego

• Dominująca tematyka: historie zwykłych ludzi, sprawy społeczne, wypadku, kultura popularna, mniejsza liczba relacji dotyczących polityki, ekonomii, spraw zagranicznych

• Aktorzy: zwykli ludzie, osoby urzędowe, nie politycy i eksperci

• Dominacja tematyki krajowej i informacji miękkiej w newsie zagranicznym

• Materiały ilustracyjne, język relacji, rodzaj narracji, muzyka: budowanie emocji i narzucanie interpretacji wydarzenia – nie chodzi o to, czy jest materiał, ale jaka jest jego funkcja – trzeba było nadawcę zapytać jaka jest funkcja

• Zapowiedzi i tytuły jednostek informacji: funkcja marketingowa (przyciągnięcie uwagi i zaintrygowanie odbiorcy)

Tabloidyzacja komunikowania politycznego

• Rosnąca liczba polityków w materiałach dziennikarskich (soundbites – w prasie ingbites – czyli bardzo krótkie wypowiedzi wyrwane z kontekstu, fragmentaryzacja wypowiedzi, wybór tych elementów, które wpisują się w sposób prezentowania wydarzenia)

• Koncentracja na liderach jako osobach (personalizacja), a nie przywódcach ideowych i programowych

• Przewaga wypowiedzi polityków o innych politykach, nie o problemach

• Malejąca liczba ekspertów w newsach, fragmentaryzacja ich wypowiedzi

• Skracanie przez dziennikarzy dystansu wobec polityków w relacjach i komentarzach (style narracji i wypowiedzi)

Personalizacja polityki

• Osoby ważniejsze niż procesy

• Jednostka ważniejsza niż instytucja

• Efekt indywidualizacji życia społecznego

• Może wynikać z działań partii, mediów lub samych polityków

Personalizacja – zmiany w polityce

• Instytucje mogą eksponować indywidualnych polityków - czyli powodować sytuację nie pokazywania funkcjonowania instytucji, ale konkretnych polityków jako emanację danej instytucji

• Prezentowanie polityki – podkreślanie roli indywidualnych polityków

• Uwaga mediów – indywidualni politycy i liderzy, ich cechy, kwalifikacje

• Wyborcy – postrzeganie polityki jako rywalizację pomiędzy indywidualnymi politykami i liderami, a nie zorganizowanymi interesami zbiorowymi

• Polityczne wybory oparte na preferencjach powstałych na bazie ocen indywidualnych polityków

• Wybory, których dokonują obywatele w oparciu o oceny indywidualnych polityków mogą decydować o wynikach wyborów

• Relacje władzy w polityce i społeczeństwie mogą rozstrzygać się w oparciu o indywidualne cechy polityków

Holenderskie badaczki van Santen i van Zoonen stwierdziły, że jest 7 typów personalizacji:

1. Personalizacja instytucjonalna

2. Skupienie się na politykach: osobowości zyskują uwagę mediów kosztem partii

3. Przywódcy partyjni jako uosobienie partii: lider jako główna osobowość partii w ocenie polityków i partii

4. Indywidualne polityczne kompetencje: indywidualne kompetencje zawodowe coraz częściej szczegółowo oceniane przez media

5. Osobiste narracje: osobiste zaplecze i emocje pojedynczych polityków pokazywane przez media – polityka opowiada historie, marketing narracyjny (E. Mistewicz)

6. Prywatyzacja: prywatne życie polityków wysuwa się w mediach na pierwszy plan

7. Personalizacja zachowań: tendencja do pomniejszania działalności partii na korzyść indywidualnych zachowań politycznych

Skutki personalizacji

• Wzmocnienie roli stylu i estetyki (postmodernizm)

• Wyborcy wolą osoby niż instytucje

• Wzrost roli kultury popularnej w komunikowaniu politycznym

Pośrednia quasi interakcja - Thompson – 1997 r. „Media i nowoczesność” – odnosi się do stosunków społecznych wytworzonych przez środki komunikowania masowego. Nie dochodzi do bezpośredniej interakcji. Jest też ona pozorna (polityk występująca w mediach). Możliwe jest od momentu powstania telewizji, choć niektórzy twierdzą, że od czasu fotografii. E. Goffmann jest inspiracją (teatr).

Cechy:

1. Wydłużony w czasie i przestrzeni dostęp do informacji i treści symbolicznych

2. Zawężony zakres dodatkowych sygnałów symbolicznych w porównaniu z interakcją bezpośrednią

3. Ukierunkowanie na niezidentyfikowaną grupę potencjalnych odbiorców, która z założenia jest liczna

4. Monologowy charakter, sztywny podział na role nadawcy i odbiorcy