Anna Pieńkowska, pedagogika stacjonarne, II stopnia, rok 1

Przeprowadź charakterystykę i ocenę własnej wybranej nauczycielskiej strategii przetrwania

(na podstawie książki A. Janowskiego „Uczeń w teatrze życia szkolnego, rozdział 9”. Na tej podstawie napisz co powinno być najważniejsze w pracy współczesnego nauczyciela – refleksja własna z uzasadnieniem.

Wśród wymienionych w książce A. Janowskiego nauczycielskich strategii przetrwania najbardziej interesująca wydała mi się negocjacja. Idea ta polega na współpracy nauczyciela z uczniami, w której każda strona ponosi korzyści. Przed rozpoczęciem współpracy pedagog ustala pewne reguły na które uczniowie mogą się zgodzić jeśli stwierdza, że są one dla nich korzystne. W zamian za chęć pracy na lekcji i skupienie uczniów nauczyciel może chwilowo przymknąć oko na reguły i dostosowuje się do dzieci. Przykładem jest wcześniejsze wyjście do domu lub nieco luźniejsza lekcja w postaci filmu o tematyce danego przedmiotu.

Przy apelowaniu do uczniów nauczyciel powołuje się na rodziców lub własną osobę, pokazując w ten sposób, że uczniowie są dla nich ważnymi osobami. Wpływa to pozytywnie na reakcje i zachowanie młodych ludzi, tworzy się u nich poczucie lojalności wobec nauczyciela. Pamiętają, ze nie mogą robić zakazanych rzeczy, bo zobligowali się wcześniej do posłuszeństwa i nie wypada, aby dorośli się na nich zawiedli. W szkołach Brytyjskich walczono z młodocianymi palaczami papierosów, nauczyciele wprowadzili zasadę palenia tylko w określonym miejscu. Moim zdaniem w ten sposób wygrali z uczniami, ponieważ było to już legalne. Najbardziej kusi młodych ludzi to co w ich rozumowaniu jest złe i zakazane. Jeśli cos nie jest już zakazem , to nie ma tej adrenaliny i nie trzeba tego robić.

Pracując z dziećmi w świetlicy przekonałam się, ze jako opiekun- nauczyciel trzeba mieć z nimi dobry kontakt, aby utrzymać pozytywne relacje. Stosowałam strategie negocjacji w codziennych sytuacjach. Ustaliliśmy na początku zasadę- kto będzie grzeczny i odrobi lekcje może grać na komputerze. Była to nagroda za dobre zachowanie, zaś jeśli ktoś był niegrzeczny, miał zakaz gry i siedział nad zadaną pracą domową, aż ją skończył. Uczniowie przestrzegali ustalonych zasad. Starałam się nie trzymać ich na dystans, z powodu mojego młodego wieku chętnie ze mną rozmawiali a nawet zwierzali się ze swych problemów i rozterek.

Ten punkt powinien być najważniejszy w pracy współczesnego nauczyciela. Nie ważne są programy nauczania i oceny, ale kontakt z uczniem. Negocjacja taki kontakt pogłębia, tworzy więź zaufania miedzy nauczycielem i nastolatkami.

Po obserwacji dzieci w świetlicy zrozumiałam, jak ogromną zaletą dla wychowawcy, w tym również wychowawcy świetlicy, ma dokładne poznanie wychowanka. Pozwoliło mi to o wiele łatwiej odnieść się do jego problemów w zachowaniu. Mogłam mu udzielić trafniejszej pomocy dydaktyczno-wychowawczej w szkole. Zrozumiałam też, że każdy nauczyciel-wychowawca powinien w ten sposób poznać przynajmniej tych uczniów, którzy mają problemy dydaktyczno-wychowawcze. To ułatwiłoby każdemu dziecku lepszy start w szkole.