Konspekt zajęć
Data:
Prowadząca:
Temat: Chodź pomaluj mój świat, niech nieśmiałość przyćmią wszystkie kolory tęczy.
Uczestnicy: dzieci z klas 4 – 6 szkoły podstawowej, które mają problem z nieśmiałością i nawiązywanie kontaktów z innymi.
Liczba uczestników: 12 osób
Czas zajęć: 1 godzina 20 minut
Cele ogólne:
nauka otwartości na innych i spontanicznych zachowań,
odreagowanie napięć psycho – fizycznych,
nabycie zdolności w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych,
poprawa samopoczucia uczestników.
Cele szczegółowe:
Uczestnik terapii potrafi budować pozytywne relacje z innymi
Uczestnik terapii czuje się zrelaksowany, jest pełen pozytywnych emocji
Uczestnik terapii uczy się współpracować z rówieśnikami
Formy pracy: indywidualna, zbiorowa.
Środki dydaktyczne: sprzęt audio, bańki mydlane (słomki, pojemniki z wodą i płynem), chusta animacyjna, piłka, instrumenty, farby plakatowe, blok rysunkowy, szare gazety.
Przebieg zajęć
Odreagowanie
Powitanie. Uczestnicy zabawy siadają wokół chusty, twarzą do środka. Każdy wymawia swoje imię – najpierw cicho, następnie powtarza to samo najgłośniej jak potrafi i mówi, jaka jest jego najlepsza cecha: cicho: „Cześć, mam na imię…”; głośno: „Cześć, ma na imię”. Kolejno podaje piłkę do innej osoby ze słowami: „Cześć, a Ty jak masz na imię?” i wstaje, aby nie został pominięty żaden uczestnik.
Powitanie. Dzieci biegają po sali w podskokach zgodnie z melodią "Moja fantazja" zespołu Fasolki. Na przerwę w muzyce wszyscy witają się podając sobie ręce i wypowiadając jakieś miłe słowa.
Zrytmizowanie
Karuzela. Uczestnicy trzymają za uchwyty naprężoną chustę na wysokości pasa. Śpiewając: „Hej, ho, hej, ho, do pracy by się szło…” - rytmicznie przekazują sobie chustę w prawą stronę. Zaczynają od bardzo powolnego śpiewania, stopniowo zwiększając tempo. Po pewnym czasie następuje zmiana i chusta wędruje w lewą stronę.
Muzyczna chusta. Do połączonych utworów: Thirteen senses „Into the fire”, AC DC „Highway To Hell”, Lulu „Shout”, Fryderyk Chopin „Preludium 15 op.28 (Deszczowe)”, Ludwig van Beethoven „Sonata Księżycowa”, a także utworu z filmu “Gwiezdne wojny”. Uczestnicy trzymają rozciągniętą chustę. Grupa porusza się w takt melodii, falując chustą. Prowadzący przygotowuje różne fragmenty muzyczne.
Meksykańska fala.
Do piosenki Oceana’y „Endless Summer”. Uczestnicy trzymają chustę. Zadaniem grupy jest uzyskanie efektu meksykańskiej fali (stojący po kolei przysiadają i wstają). Gdy grupa nabierze wprawy, następuje zmiana kierunku.
Uczestnicy trzymają chustę na której znajduję się piłka. Zadaniem grupy jest takie manewrowanie chustą-rytmiczne podnoszenie jej i opuszczanie aby piłka wędrowała wzdłuż jej brzegu. Gdy grupa nabierze wprawy następuje zmiana kierunku krążenia piłki.
Muzyczne opowiadanie. Uczestnicy trzymają chustę za uchwyty. Podzieleni są na instrumenty np. grzechotki, tamburyn, trójkąt, bębenek, drewienka, klaszczące dłonie (jeśli nie ma odpowiednio dużo instrumentów można improwizować) itp. Grupa wachluje chustą. Prowadzący czyta opowiadanie, a osoby należące do poszczególnych grup przebiegają pod nią zmieniając się miejscami i łapią inne uchwyty. Dodatkowo, trzymając w rękach swoje instrumenty, wygrywają nimi rytm, aby tworzyła się wspólna muzyka.
"Pewnego dnia grzechotka dowiedziała się o istnieniu ulicy dźwięków i postanowiła się tam wybrać. Ponieważ nie mogła znaleźć tej ulicy, poszła do trójkąta, żeby zachęcić go do wspólnych poszukiwań. Grzechotka i trójkąt razem wyruszyły na poszukiwania. Ledwo jednak uszły kilka kroków, spotkały tamburyn, który także chciał dojść na ulicę dźwięków. Przyłączył się do nich. Wyruszyły wspólnie: grzechotka, trójkąt, tamburyn. Wkrótce spotkały bębenek. Gdy usłyszał, gdzie się wybierają, natychmiast zapragnął z nimi pójść. Grzechotka, trójkąt, tamburyn i bębenek razem wyruszyły na poszukiwanie ulicy dźwięków. Krótko potem wyszły im naprzeciw drewienka, które także chciały iść tam, gdzie udają się inne instrumenty, więc przyłączyły się do nich i maszerowały razem z nimi. Teraz grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek i drewienka szły gęsiego i wspólnie muzykowały. Usłyszały to klaszczące dłonie i tak szybko, jak tylko potrafiły, pobiegły do nich i stanęły w rządku. Teraz grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek, drewienka i klaszczące dłonie, cicho dzwoniąc, szły jedno za drugim i wciąż poszukiwały ulicy dźwięków. Jednak choć bardzo się starały, nie mogły jej znaleźć! Wyczerpane zatrzymały się, ciężko oddychając. Grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek, drewienka i klaszczące dłonie wydawały przy tym ciche tony i nagle zrozumiały, gdzie jest ulica dźwięków! Dokładnie tutaj, gdzie stały, tu była ulica dźwięków. Grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek, drewienka i klaszczące dłonie spojrzały na siebie i wspólnie stworzyły cudowną melodię. Po chwili grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek, drewienka i klaszczące dłonie wyruszyły w drogę powrotną do domu, gdyż znalazły już ulicę dźwięków. Po długim marszu klaszczące dłonie pożegnały się, a grzechotka, trójkąt, tamburyn, bębenek i drewienka poszły dalej. Trochę później pożegnały się drewienka, a grzechotka, trójkąt, tamburyn i bębenek poszły dalej. Za chwilę także bębenek był już w domu. Teraz szły tylko grzechotka, trójkąt, tamburyn. Po kilku krokach dotarły do domu, w którym mieszkał tamburyn. Teraz podróżowały już tylko grzechotka i trójkąt. Gdy trójkąt także dotarł do swojego domu, grzechotka sama pobiegła do siebie tak szybko, jak tylko potrafiła, aby móc wreszcie odpocząć. Teraz dookoła jest cicho jak makiem zasiał, a na ulicy dźwięków nic nie słychać."
Ćwiczenia oddechowe. Uczestnicy sięgają po swoje bańki mydlane i ćwiczą oddech.
Uwrażliwienie
Malowanie scen z wysłuchanej bajki za pomocą farb plakatowych. Bajka: „Czerwony kapturek”. Uczestnicy malują na bloku rysunkowym scenę przedstawiającą wybrany fragment z bajki. Na koniec wszyscy składają swoje prace w jednym miejscu, tworząc wspólną historię.
Wierszyki masażyki. Uczestnicy siadają na okręgu chusty. Każdy ma jedną osobę przed sobą, zwróconą plecami. Prowadzący czyta wierszyk, a uczestnicy wykonują różne ruchy odpowiadające przeczytanym fragmentom na plecach osoby siedzącej przed nimi.
Idzie pani, wietrzyk wieje
Idzie pani: tup, tup, tup,
(Dziecko zwrócone do nas plecami. Na przemian z wyczuciem stukamy w jego plecy opuszkami
palców wskazujących,)
dziadek z laską: stuk, stuk, stuk,
(delikatnie stukamy zgiętym palcem,)
skacze dziecko: hop, hop, hop,
(naśladujemy dłonią skoki, na przemian opierając ją
na przegubie i na palcach;)
żaba robi długi skok.
(z wyczuciem klepiemy dwie odległe części
ciała dziecka np. stopy i głowę)
Wieje wietrzyk: fiu, fiu, fiu,
(dmuchamy w jedno i w drugie ucho dziecka,)
kropi deszczyk: puk, puk, puk,
(delikatnie stukamy w jego plecy wszystkimi palcami.)
deszcz ze śniegiem: chlup, chlup, chlup,
(Klepiemy dziecko po plecach dłońmi złożonymi
w „miseczki”.)
a grad w szyby łup, łup, łup.
(lekko stukamy dłońmi zwiniętymi w pięści,)
Świeci słonko,
(gładzimy wewnętrzną stroną dłoni ruchem kolistym.)
wieje wietrzyk,
(Dmuchamy we włosy dziecka,)
pada deszczyk.
(z wyczuciem stukamy opuszkami palców w jego plecy,)
Czujesz dreszczyk?
(leciutko szczypiemy w kark.)
Relaksacja
Czytanie bajki relaksacyjnej „W tajemniczym ogrodzie.” Do utworu Roberta Haiga Coxona “You can fly”.
Połóż się wygodnie, tak, aby nic Ci nie przeszkadzało. Zamknij oczy. Oddychaj spokojnie. Zapomnij powoli o wszystkich problemach, o tym co dzieje się wokół, poczuj ciepło, które rozchodzi się po Twoim ciele.
Wyobraź sobie, że jesteś w pięknym, tajemniczym ogrodzie. Rozglądasz się wokoło.
Twoją uwagę przyciągają piękne CZERWONE maki. Jest ich cała polana! Patrzysz i sycisz wzrok tą czerwienią. Jak tu pięknie.
Idziesz dalej...Oto napotykasz POMARAŃCZOWE róże. Właśnie otwierają swe pąki, dotknij delikatnie jednej... Popatrz, jaka piękna jest natura!
Dalej widzisz całe morze ŻÓŁTYCH żonkili. Nie możesz oderwać wzroku od pięknej żółci. Chciałbyś położyć się i zasnąć. Ale szkoda Ci kwiatków. Kładziesz się w ich pobliżu, na ZIELONEJ trawie. Jest miękka, puszysta jak dywanik. Patrzysz, sycisz wzrok pięknem zieleni. Odczuwasz radość i przypływ energii. Nad Tobą BŁĘKIT nieba. Żadnej chmurki zakłócającej harmonię tego magicznego miejsca. Jesteś spokojny i zrelaksowany. Cóż to?
Na niebie pojawił się ptak w kolorze GRANATOWO - FIOLETOWYM i leci wprost do ciebie. Nie boisz się go, czujesz się dobrze i bezpiecznie, obserwujesz jego lot. Przyfrunął...
W dziubku trzyma FIOLETOWĄ lilię dla ciebie. To symbol prawości i odwagi. Niech doda ci sił w codziennych zmaganiach.
Trzymasz lilię i jesteś szczęśliwy. Czujesz się doskonale.
To uczucie wywołałeś sam. Możesz je przywołać w pamięci, kiedy tylko zechcesz.
Wróć teraz ponownie w miejsce, gdzie jest Twoje zrelaksowane ciało. Otwórz powoli oczy. Przeciągnij się i powoli podnieś. Wracasz silniejszy do rzeczywistości.
Aktywizacja
Rozciąganie do utworu muzycznego. Do muzyki „Lot trzmiela” Korsakova uczestnicy naśladują przebudzanie się owada, rozprostowywanie łapek (gimnastyka rąk i nóg), jego lot; a kiedy muzyka cichnie zupełnie – dzieci siadają w grupie
Ludzie do ludzi. Do utworu Gummy Bear “I am your Gummy Bear”. Dobrze, jeśli liczba uczestników jest nieparzysta, jedna z osób może być wtedy prowadzącym wydającym polecenia. Prowadzący podaje hasła, które pozostali muszą wykonać, np. na hasło "ludzie do ludzi" – uczestnicy dobierają się parami; "głowa do głowy" – dotykają się głowami; "ręka do ucha" – łapią za ucho swojego partnera; "ręka do ramienia" – łapią jedną ręką za ramię swojego partnera; "kolano do kolana" – dotykają się kolanami; "ręka do ręki" – łapią się za ręce i robią 2 kółeczka. Następnie pada hasło „ludzie do ludzi”, tworzą się nowe pary i zabawa zaczyna się od początku.
Zakończenie zajęć. Podziękowanie dla uczestników terapii. Zadanie pytań uczestnikom:
„Jak czujesz się po zajęciach?”,
„Co Ci się na nich najbardziej podobało?”,
„Co podobało Ci się najmniej?”.