3. Poetyka historyczna i opisowa

Poetyka dzieli się ze względu na sposób ujęcia na historyczną i opisową.

Poetyka opisowa:

- zajmuje się właściwościami strukturalnymi dzieła literackiego, jego częściami składniowymi, typologią form literackich

- nie zajmuje się problemem ich kształtowania i rozwoju

- w ujęciu poetyki opisowej dzieło lit. Dane jest jako gotowe i od razu ukształtowane

- odtwarza ona repertuar form lit. I współtworzy narzędzia ich analizy, zajmuje się elementami konwencji literackiej, ale nie pyta o jej status historyczny

- jest najwcześniej (już od starożytności) znaną dziedzinę teorii lit., zawsze jednak występowała w połączeniu z poetyką normatywną

- najważniejsze dzieło „Poetyka” Arystotelesa

- do końca XVIII w. razem z poetyką normatywną stanowiła podstawowy dzieł teorii lit.

Poetyka historyczna:

- rezygnuje z typologii i systematycznego opisu form lit (to przede wszystkim odróżnia ją od poetyki opisowej)

- na pierwszym planie umieszcza problem ich przekształceń i rozwoju (tych form lit:P)

- matody postępowania zbliżają ją do historii literatury

- bada funkcjonowanie form w danym okresie a także powiązaną z nimi świadomość literacką

- jej zasadniczy cel to analiza systemów form w poszczególnych epokach

- rekonstruuje poetykę immanentną i poddaje analizie poetykę sformułowaną

- pionierem był uczony rosyjski A. Wiesiełowski i jest ona stosunkowo „młodą” dyscypliną jej zapowiedzi pojawiły się pod koniec XIX wieku.