18. 12. 2010r.

Inkulturacji.

Watykan określił inkulturacji negatywnie, aby jej nie stosować.

Jest potrzeba wyrażania Ewangelii w danej kulturze.

Pierwotny okres to, judeochrześcijanie.

Chrześcijaństwo szybko zetknęło się z pojęciami filozofii greckiej. Nowy Testament nie znał pojęć filozofii greckiej, były to pojęcia obce. Chrześcijaństwo za czasów Apostołów zetknęło się z filozofią grecką. Pozwoliło się to, wyrazić w takich pojęciach jak: osoba, natura, unia hipostatyczna. Chrześcijaństwo zaczęło utożsamiać się z cywilizacją zachodnią, grecko-rzymską.

W XX wieku utożsamiono sobie ten proces.

Dziś uświadamiamy sobie, że działalność misyjna Kościoła bez inkulturacji jest niemożliwa. Inkulturacja, to termin wieloznaczny, najczęściej definiuje język religii z kulturą, wzajemne dopasowanie i oddziaływanie się. W historii istniały różne nazwy. Stosowano terminy: adaptacja, akomodacja, indygenizacja. Dopiero w XX wieku zaczęto posługiwać się terminem inkulturacja.

Encyklika Redemptoris Missio Jana Pawła II definiuje inkulturacji „Inkulturacja oznacza wewnętrzną transformację autentycznych wartości kulturowych poprzez ich integrację z chrześcijaństwem i zakorzenienie chrześcijaństwa w różnorodnych ludzkich kulturach […] poprzez inkulturacji Kościół wciela Ewangelie w różne kultury i jednocześnie wprowadza narody z ich kulturami do swojej własnej wspólnoty; przekazując im własne wartości, przyjmując wszystko to, co jest w nich dobre i odnawiając je od wewnątrz. Ze swej strony poprzez inkulturacji Kościół staje się bardziej zrozumiałym znakiem tego czym jest i coraz odpowiedniejszym narzędziem misji” (RM 52).

Chodzi o to, aby wyrazić prawdy zrozumiałe dla danej wspólnoty.

Proces inkulturacji wg RM przebiega w 3 etapach:

1. Początek ewangelizacji danej grupy. Dla misjonarzy oznacza uczenie się wartości danej kultury.

2. Rozpoczyna się wtedy, gdy Kościół lokalny osiągnął wystarczającą zdolność by zrozumieć kulturę lokalną i potrafił wyrazić przesłanie Dobrej Nowiny w ramach tej kultury.

3. Następuje wtedy, gdy Kościół lokalny staje się autentyczną wspólnotą chrześcijańską w jedności z kulturą swego ludu.

Te 3 dekrety – Dekret o Misjach Soboru Watykańskiego II od 11-18.

Właściwy proces inkulturacji powinien być wg zasad:

1. Zasada integralności i zgodności z Ewangelią.

2. Zasada jedności i tożsamości Kościoła.

Różnice nie mogą być na tyle duże, aby wyszło inne chrześcijaństwo.

W Liturgii.

Proces inkulturacji w działalności misyjnej w sposób szczególny wyraża się w Liturgii. W Liturgii chodzi głównie o wprowadzenie narodowych języków do nabożeństw, oraz ubogacenia Liturgii poprzez miejscowe formy wyrazu.

W katechezie.

Problem inkulturacji związany jest z dostosowaniem odpowiedniej metody przekazu treści do mentalności katechizowanych.

W teologii.

Najtrudniej jest o inkulturacji, gdyż polega ona na rozumieniu pojęć filozoficzno-teologicznych przez różne kultury.

Pozytywny stosunek.

Pozytywny stosunek do kultury ewangelizowanych, oraz wynikające od tego obowiązki moralne prowadzą do pytania, czy możliwa jest inkulturacji moralności, która jest częścią kultury? Możliwy jest pluralizm form wyrazów z zachowaniem jednak nauki Kościoła.

Encyklika Redemptoris Missio określa inkulturacji pozytywnie jako narzędzie, dzięki któremu wiara chrześcijańska może stać się zrozumiała. Można powiedzieć, że niemożliwa jest działalność misyjna bez inkulturacji. Tylko wzajemne przenikanie Ewangelii z inkulturacji daje wzrost wspólnotą eklezjalnym. Ważnym zadaniem okazuje się poznanie kultury danego narodu i dobranie odpowiednich metod przeprowadzania.

Dialog Chrześcijaństwa z religiami niechrześcijańskimi.

Nie oznacza to, że z religiami niechrześcijańskimi nie powinno się wchodzić w dialog. Jest zróżnicowanie i odmienność różnych systemów religijnych. Misja Ad Gentes (do narodów) zakłada w sobie misję do religii. A Jezus odkupił każdego człowieka, także tego, który wyznaje inną religię.

Sobór Watykański II w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele rozróżnił przynależność i przyporządkowanie do Kościoła. Należą ci, co mają wiarę i chrzest. Ci, którzy są poza widzialną granicą przynależności do Kościoła nie są wobec Kościoła obojętni. Poprzez swój związek z Chrystusem, który przyjmując ludzką naturę zjednoczył się z każdym człowiekiem, umarł i zmartwychwstał za każdego człowieka. Jeśli ktoś jest w związku z Chrystusem jest w związku ze zbawieniem. A będąc w związku z Chrystusem i zbawieniem nie może pozostawać obojętny wobec Kościoła. To, Sobór określił mianem przyporządkowania.

Kościół wieży, że w wielu przypadkach religie niechrześcijańskie pełniły rolę przygotowawczą do Ewangelii a w jej wnętrzu są elementy prawdy i dobra.

Naczelnym przykazaniem chrześcijanina jest przykazanie miłości. Znając te wszystkie założenia, jedyną możliwą relacją do tych religii jest relacja dialogu i spotkania. Dlatego dialog międzyreligijny (Kościoła z religiami niechrześcijańskimi) stanowi nierozłączny element misji.

Dialog oznacza dwa słowa, które wymieniają się w dwie strony, ale może oznaczać gesty. Motorem dialogu powinna być miłość, która nie ogranicza się do współwyznawców, ale obejmuje każdego. Towarzyszy jej szacunek oraz zaangażowanie w życie kulturalne i społeczne.

Mówi się, że wiem XXI, to wiek dialogu między-religijnego.

Wiara i chrzest – należą w pełni i nie wpełni.

Przyporządkowanie. Bez wiary i chrztu, też są jakoś zjednoczenie z Chrystusem.

1. Żydzi.

2. Muzułmanie.

3. Ci, którzy szukają Boga po omacku.

4. Ci, którzy bez własnej winy nie doszli do poznania Boga, ale próbują wieść życie

zgodne z sumieniem.

Ważnym był Sobór Watykański II a następnie światowy dzień modlitwy o pokój – Asyż 1986r. dialog między religijny jest formą misji.