Integracja nordycka uchodzi za najstarszą, współczesną formę integracji europejskiej. Sprzyjały jej rozwojowi czasy już po pierwszej wojnie światowej, ale dopiero po zakończeniu drugiej wojny udało się sfinalizować integracyjne procesy. W roku 1963, nordyckie stowarzyszenie pozarządowe, w składzie których znajdowali się politycy oraz przedstawiciele kół rządowych, powołują do życia Ligę Stowarzyszeń Nordyckich. Ich wspólne dziania skierowane były zwłaszcza ku ustawodawstwie gospodarczym oraz socjalnym, ale równie ważnymi kwestiami były uregulowania transportu czy wspólnej kultury. Integracja ta omijała raczej strefy obronności i polityki bezpieczeństwa, bowiem zdecydowania odcinała się od totalnego charakteru porozumień. Generalnie rzecz ujmując, integracja europejska politykę gospodarczą oraz społeczną stawiała sobie na pierwszym miejscu, a w pozostałych dziedzinach ograniczała się do równoważnej współpracy międzynarodowej, prowadzonej nie tyle usilnie co spontanicznie. Sama integracja nordycka jest procesem dosyć specyficznym, bowiem nie przebiega ona wedle odgórnie ustalonych reguł i założeń, ale powstają one na bieżąco - wedle niemalże potrzeby. Ponadto, udział poszczególnych członków nie jest taki sam, ale zależy od kwestii i interesów - nie wszystkich jednocześnie one dotyczą. W końcu, integracja nordycka posiada charakter w pełni nie-instytucjonalny - brak jakiejkolwiek obszernej organizacji, która stałaby na czele zawiązanej współpracy. Istniejące bowiem - Rada Nordycka oraz Nordycka Rada Ministrów są instytucjami przede wszystkim symbolicznymi, nie posiadającymi żadnych ponadnarodowych praw.

W dziedzinie gospodarki natomiast, od 1948 roku istnieje Nordycki Komitet Współpracy Ekonomicznej. Od roku 1954 działa również Komitet Współpracy Ekonomicznej Państw Skandynawskich, skupiający się od chwili swego założenia na pracach budujących wspólny rynek. Komitetowi temu udało się zresztą przedstawić szeroki plan powstania "Północnego Wspólnego Rynku" w roku 1957, w obrębie którego zniesione miały zostać wszelkie taryfy celne i inne ograniczenia w swobodnym handlu i wymianie towarów i usług pomiędzy krajami skandynawskimi. Ów wolny rynek przejawiać miał się również stworzeniem jednolitej taryfy celnej wobec państw z zewnątrz wspólnoty nordyckiej, powołaniem do życia nordyckiego banku inwestycyjnego, a także stworzeniem wspólnej polityki finansowej oraz inwestycyjnej.

W ramach wewnętrznego rynku, obejmującego początkowo Danię, Norwegię oraz Szwecję, nie dokonywano wymiany produktów rolnych, artykułów rybnych, tekstylnych oraz pewnych towarów wytwarzanych z metali. Rokowania podejmowane jeszcze w 1959 roku w tej sprawie nie przyniosły żadnych pozytywnych rezultatów, co było rezultatem sprzecznie prowadzonych polityk państw zainteresowanych (zwłaszcza Norwegii, Szwecji oraz Danii). W dziesięć lat później (24 lipca 1969 roku) przekazana została państwom Skandynawii koncepcja NORDEK czyli Nordyckiej Unii Ekonomicznej (stworzona przez grupę ekspertów pochodzących z krajów skandynawskich). Z czasem jednak okazało się, że państwa tamtego regionu wiele wciąż dzieli i nieudane rokowania z roku 1959 nie były sytuacją przypadkową. NORDEK bowiem miał zostać wprowadzony w życie na początku 1971 roku, jako unia o dziesięcioletnim okresie istnienia. Ponadto, do pierwszej połowy lat siedemdziesiątych wprowadzona miała być jednolita taryfa celna oraz wspólna polityka finansowa oraz polityka rolnictwa. Niestety, rozwój tej koncepcji hamowała Finlandia - nawet po jej oporach próbowano zmienić nazwę Unii z NORDEK na SKANDEK, ale i to zakończyło się niepowodzeniem. Sukcesem natomiast okazało się powołanie do życia Nordyckiego Banku Inwestycyjnego w roku 1975, skupiającym się na wsparciu finansowym reorganizacji i przebudowie systemu energetycznego i elektrowni wodnych w Indiach, a także pomocy wobec zakładów przetwórstwa metali kolorowych i przemysłu drzewnego. Oczywiście celami działalności tego banku jest nie tylko finansowe wspieranie tych dziedzin gospodarki, ale również starania na rzecz podnoszenia poziomu konkurencyjności gospodarek nordyckich. Kolejnymi jeszcze krokami w zacieśnianiu współpracy w Skandynawii stało się stworzenie w 1980 roku Rady Badań Ekonomiki Nordyckiej (zajmującej się analizą podobieństw i powiązań gospodarek państw skandynawskich), a wcześniej - w 1973 także NORDTEST czyli program do badań technicznych o standaryzacji.