Zdolności koordynacyjne sciaga

Zdolności koordynacyjne (koordynacja ruchowa) są synonimem wyróżnianej kategorii (cechy motorycznej) zwanej zwinnością. Dawniej odrębnie wymieniano kolejną cechę motoryczną – zręczność, czego konsekwencją było poszukiwanie
i stosowanie w ocenie tych - różnie zresztą definiowanych - ludzkich właściwości zwykle jednego testu zwinności („koordynacji całego ciała”).

Koordynację definiujemy, jako „zdolność do scalania ruchów” różnych rodzajów w jedną całość oraz zdolności do szybkiego przestawiania się z jednych aktów ruchowych na inne”. Wolański odrębnie definiował „poczucie koordynacji dynamicznej" oraz „poczucie koordynacji statycznej”. Ważny prezentował stanowisko, że „koordynacja przejawia się w postaci umiejętności precyzyjnego wykonywania złożonych pod względem koordynacyjnym aktów ruchowych, szybkiego przestawiania się z jednych ściśle skoordynowanych ruchów na inne,
a także w umiejętności szybkiego wyboru odpowiedniego aktu ruchowego do nieoczekiwanie powstających nowych sytuacji”. Starosta interpretował koordynację, jako kompleks takich zdolności, jak: szybkość reakcji, orientacja przestrzenna, rytm, równowaga i różnicowanie kinestetyczne. Szopa określa zdolności motoryczne; jako ,,kompleksy predyspozycji zintegrowanych wspólnym, dominującym podłożem biologicznym i rodzajem ruchów, ukształtowane przez czynniki genetyczne i środowiskowe oraz pozostających
w interakcjach”.

Pokazano, że wcześniej wyróżniana „zwinność” nie odzwierciedla w sposób przeważający jakości procesów informacyjnych (co przypisuje się zdolnościom koordynacyjnym), a na co wskazywały m. in. silne korelacje wyników tradycyjnych testów zwinności z elementarni siłowo-szybkościowymi. Przyjęto, że zwinność ma charakter informacyjno-energetyczny i zajmuje ona odrębne miejsce w strukturze motoryczności w grupie właściwości kompleksowo-hybrydowych razem ze zdolnościami szybkościowymi).

Pojęcie „koordynacji ruchów” odnosi się do konkretnego ruchu, jego zharmonizowanego działania dzięki procesowi sterowania i regulacji. PODSTAWOWE KRYTERIA OCENY ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNYCH

Prawidłowość - czyli w sensie jakościowym to adekwatność działania ruchowego lub w sensie ilościowym to dokładność (precyzja) ruchu;

Szybkość - to w kategoriach jakościowych czasowa aktywność,
a w sensie ilościowym to prędkość wykonywania złożonych zadań;

Racjonalność - to jakościowo celowość, a ilościowo ekonomiczność działania;

Kreatywność - to w aspekcie jakościowym pomysłowość
w wykonywaniu zadania ruchowego, a w sensie ilościowym stałość (powtarzalność) jego wykonywania. Zdolności koordynacyjne związane są z funkcjonowaniem całego organizmu ludzkiego wszystkich jego układów, szczególnie procesów fizycznych, opartych przede wszystkim na właściwościach układu nerwowego.

Organizacja i koordynacja czynności motorycznych odbywa się w móżdżku. Uszkodzenie tej części układu nerwowego powoduje całkowitą dekompozycję, ruchy stają się niezręczne i nieprecyzyjne. Rola, jaką w kontroli ruchów pełni móżdżek, przypomina funkcję komputera. Móżdżek odgrywa rolę w procesach nauczania ruchów i pamięci ruchowej.

W móżdżku kodowane są informacje dotyczące ruchów człowieka i przy realizacji kolejnych podobnych ruchów działanie może odbywać się automatycznie. Móżdżek odpowiada za planowanie ruchów, regulację napięcia mięśni, koordynację ruchów i utrzymywanie równowagi

Płat czołowy kory mózgowej uczestniczy w planowaniu aktywności ruchowej. Obejmuje on m. in. tzw. pierwotną korę ruchową, z której aksony wielu komórek nerwowych podążają do rdzenia kręgowego i tworzą synapsy z motoneuronami
i innymi neuronami sterującymi skurczami. Pozostałe płaty kory mózgowej spełniają istotną funkcję w optymalizacji zachowań motorycznych. Płaty ciemieniowe (tzw. pierwotne pola czuciowe) zbierają informację sensoryczną
z receptorów skóry, mięśni i ścięgien ciała, płaty potyliczne obejmują m.in. pierwotną korę wzrokową (analizując wrażenia wzrokowe) i uczestniczą
w analizie informacji z układu nerwowego, a górne części płatów skroniowych
w rozpoznawaniu bodźców płynących z układu słuchowego.

Układ nerwowy jest miejscem realizacji złożonych procesów zachodzących od momentu odbioru aferetnych sygnałów z receptorów aż po wybór sposobu osiągnięcia celu, podjęcie czynności, analizę jej przebiegu i korektę błędów.

Zachowania wymagające wykazaniem się zdolnościami koordynacyjnymi, są regulowane przez:

  1. podstawowe funkcje programowania ruchu: aferentne i eferentne,

  2. podstawowe funkcje przemian materii i energii krążeniowo-oddechowej.

Funkcje percepcyjne związane są z procesem bezpośredniego odzwierciedlania zjawisk w ich różnych właściwościach, co ma związek
z szybkością i jakością spostrzegania, koncentracją i skupieniem uwagi.

Funkcje mnemoniczne (pamięciowe) określają pełnię możliwości zapamiętywania i odtwarzania. Jest to zespół tych właściwości, dzięki którym osobnik, poznając otoczenie i działając w nim, zdobywa doświadczenie, Później, w zależności od potrzeb, człowiek może korzystać z tego doświadczenia w różny sposób, wykorzystując procesy tzw. odpamiętywania.

Procesy kognitywne (poznawcze) opierają się na wrażeniach spostrzeżeniowych i wyobrażeniach. Dzięki tym procesom następuje bezpośrednia więź z rzeczywistością, jej uogólnianie i określenie związków między obiektami rzeczywistości, czyli zachodzi myślenie, jako najwyższa zorganizowana i złożona czynność poznawcza związana z intelektem.

Zdolności motoryczne koordynacyjne są wyrazem i wynikiem współdziałania me tylko funkcji wykonawczej, ale i orientacyjnych oraz aktywacyjnych możliwości działania. W przypadku różnych typów tych zdolności zróżnicowany jest udział i proporcje czynności ruchowych procesów sterowania
i regulacji.

Szopa, jako podstawowe elementy podłoża koordynacyjnych zdolności motorycznych, wymieniał: funkcjonowanie układu nerwowego i narządów zmysłów, zdolności tworzenia „sieci neuronalnych”, łańcuchów kinematycznych
i programów ruchowych.

Natomiast Raczek wyróżnił cztery grupy predyspozycji: strukturalne, energetyczno-funkcjonalne, neurosensoryczne oraz psychiczne.

Wyróżniamy dwa główne sposoby podejścia do rozpatrywania problemów struktury motoryczności:

ANALIZA STRUKTURY MOTORYCZNOŚCI - PODEJŚCIA GŁÓWNE

ELEMENTARNE ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNE - wg Blume

  1. zdolność łączenia ruchów - związana jest z integracją przestrzenną, czasową
    i dynamiczną ruchów, w których zaangażowane są odrębne części ciała,

  2. zdolność różnicowania ruchów - istota sprowadza się do tego, aby dla najkorzystniejszego rozwiązania zadania ruchowego precyzyjnie rozdzielić poszczególne elementy faz całego cyklu ruchowego i umiejętnie różnicować stan napięcia zaangażowanych mięśni, prędkość ruchu i kątowe pozycje
    w poszczególnych stawach,

  3. zdolność poczucia równowagi - znaczenie tej zdolności jest szczególne
    w warunkach częstych zakłóceń pozycji ciała, w przypadku małych płaszczyzn podparcia lub też chwiejnego podłoża,

  4. zdolność orientacji - chodzi tu o postrzeganie przestrzeni (w sporcie: przyrządu, przeciwnika, piłki, przeszkody), pozycji własnego ciała w trakcie ruchu oraz postrzeganie zmian czasowych parametrów,

  5. zdolność rytmizacji ruchów - uzewnętrznia się w realizowaniu określonej pożądanej dynamiczno-czasowej struktury ruchów. Rytm może być zlecany
    z zewnątrz lub przyjęty, jako adekwatny przez samego osobnika ćwiczącego (np. rytm rozbiegu). Rytm może być stały lub zmienny, np. zwolnienie - przyspieszenie, napięcie - rozluźnienie itd.,

  6. zdolność szybkiej reakcji - pojęcia tego nie należy zawężać tylko do czasu reakcji, gdyż chodzi tu o cały kompleks zachowań związanych ze zdolnościami szybkiego zainicjowania i wykonania celowego ruchu, w który zaangażowane jest całe ciało lub jego część,

  7. zdolność dostosowania ruchowego - charakteryzuje te szczególne właściwości, kiedy konieczne jest dostosowanie do zaistniałych nowych warunków. Taka zmiana zachowań może być z góry przewidywana lub też konieczne jest podjęcie nagłej decyzji w efekcie pojawienia się zaskakującej, nieprzewidzianej sytuacji. Braki w zakresie tej zdolności łatwo mogą doprowadzić do czasowego osłabienia ekonomii zachowań lub doprowadzić do zatrzymania realizacji programu.

Podział predyspozycji koordynacyjnych (wg. Szopy):

Do pierwszej grupy zaliczamy predyspozycje oparte na sprawności uruchamiania istniejących już w ośrodkach programów ruchowych, tj.:

  1. szybkość reakcji,

  2. koordynację receptorowo-ruchową,

  3. szybkość i częstotliwość ruchów,

  4. czucie kinestetyczne,

  5. różnicowanie ruchów,

  6. rytmizację ruchów,

  7. równowagę.

W drugiej grupie wymieniamy predyspozycje mające znaczenie w procesie tworzenia nowych programów ruchowych, czyli uzdolnienia ruchowe.

Motoryczne zdolności koordynacyjne „określają możliwości organizmu
w zakresie wykonywania dokładnych i precyzyjnych ruchów w zmieniających się warunkach zewnętrznych (zmiany kierunku, płaszczyzny i osi ruchu).

POJĘCIE KZM I KRYTERIA ICH OCENYZMIENNOŚĆ ONTOGENETYCZNA KZM

W trakcie pobytu dziecka w szkole niektóre wskaźniki koordynacyjnych zdolności motorycznych wzrastają o 20 - 30%, ale inne nawet o 600%. Obserwacje te dowodzą, że na podstawie ograniczonej listy tych zdolności nie można wnioskować o przebiegu wielokierunkowo i w różnym tempie zachodzących zmian w całokształcie poszczególnych właściwości.

Dowiedziono, że, 25% ogólnego przyrostu koordynacyjnych zdolności motorycznych dziewczęta i chłopcy osiągają w wieku od 7,7 do 10,8 lat, 50%
w wieku od 8,8 do 12,2 lat, 75% osiągają od 10,3 do 13,3 lat, a pełny rozwój właściwości przypada między 14,5 a 17,0 rokiem życia.

Z analizy danych, wynika, że w okresie życia od 6 do 62 lat obserwuje się wszystkie etapy rozwoju, tj. progresywny, względnej stabilizacji i regresu.

Etap progresywny trwa z reguły krótko i kończy się około 16-18 roku życia.

Okres względnej stabilizacji jest długi i często trwa do 40-50 roku życia. Procesy inwolucyjne przebiegają dość podobnie u mężczyzn i kobiet
i zaznaczają się w piątej lub szóstej dekadzie życia. Zróżnicowanie płciowe najpierw do 16-18 roku życia jest z reguły małe, ale później w takich właściwościach, jak koordynacja wzrokowo-ruchowa, orientacja przestrzenna
i czucie proprioreceptywne, zróżnicowanie to wyraźnie zwiększa się częściej na korzyść mężczyzn.

Przyjmuje się, że podwyższona reaktywność na bodźce zewnętrzne, a w tym na ukierunkowany trening, w przypadku koordynacyjnych zdolności motorycznych, występuje od 7 do 11-12 roku życia. W późniejszych okresach życia owa reaktywność znacznie się zmniejsza.

Ćwiczenia koordynacyjne poprawiają sprawność funkcji percepcyjnych, sensomotorycznych, pamięciowych i intelektualnych, mających swoje znaczenie
w poziomie prawidłowości procesów sterowania i regulacji czynności ruchowych.

METODA ZMIENNOŚCI ĆWICZEŃ

  1. ZMIENNOŚĆ SPOSOBU WYKONYWANIA ĆWICZEŃ

  1. ZAMIENNOŚĆ WARUNKÓW WYKONYWANIA ĆWICZEŃ

Udowodniono ścisłe związki między poziomem koordynacyjnych zdolności motorycznych a szybkością i dokładnością uczenia się najróżniejszych ruchów. Szczególne znaczenie w kształceniu koordynacyjnych zdolności motorycznych ma tzw. metoda zmienności ćwiczeń.

Za istotę postępowania w kształceniu zdolności koordynacyjnych przyjmuje się nauczanie coraz to nowych, jak najbardziej różnorodnych ćwiczeń oraz ich wykonywanie w często zmieniających się sytuacjach. Ćwiczenia mające na celu rozwijanie zdolności koordynacyjnych winny być prowadzone przede wszystkim przy stanie dużej koncentracji i wypoczynku układu nerwowego. Konieczne jest przy tym ciągłe podnoszenie stopnia trudności wymagań.

METODYKA KSZTAŁTOWANIA ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNYCH

DIAGNOSTYKA KOORDYNACYJNYCH ZDOLNOŚCI MOTORYCZNYCH

Większość badaczy uważa, że nie ma możliwości oceny tych właściwości na podstawie jednego kryterium (testu)

Ujmując ogólnie, metody badania koordynacyjnych zdolności motoryczne możemy podzielić na:

METODY BADANIA ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNYCH

Na ogół zakłada się, że diagnostyka poziomu koordynacyjnych zdolności motorycznych w obu przypadkach ma charakter pośredni (asocjatywny), a więc chodzi tu o ocenę takich właściwości, które bezpośrednio (nieinwazyjnie) nie są mierzalne.

W przypadku odwoływania się do metod laboratoryjnych (aparaturowych) można uzyskać informację bardziej precyzyjną o poziomie konkretnych szczegółowych parametrów, w założeniu adekwatnych dla oceny określonego aspektu koordynacyjnych zdolności motorycznych.

Do typowej aparatury wykorzystywanej w diagnozowaniu koordynacyjnych zdolności motorycznych można zaliczyć:

Pomocniczo w interpretacji niektórych zjawisk z obszaru koordynacyjnych zdolności motorycznych wykorzystuje się również w szczególności niektóre metody z zakresu biomechaniki i fizjologii, jak:

7. Zdolność dostosowania (przebudowy) ruchów

Testy: Skok w dal w przód i w tył

Bieg wahadłowy 3 x 10m

W warunkach laboratoryjnych: elektroniczny aparat "obraz w lustrze".

8. Zdolność wysokiej częstotliwości ruchów

Testy: Tapping płaski (stukanie w krążki)

Skipping z klaskaniem pod kolanami

W warunkach laboratoryjnych: aparatura rejestrująca automatycznie liczbę pokonywanych cykli ruchów w jednostce czasu, tzw. tapping - punktowanie.

W procesie szkolnego wychowania fizycznego zaleca się, aby zestaw testów służących ocenie koordynacyjnych zdolności motorycznych, ograniczyć do:

W badaniach laboratoryjnych godny polecenia i sprawdzony jest „Wiedeński System Testowy – WST” składający się z wysoko specjalistycznej aparatury przeznaczonej' do wieloaspektowej diagnostyki podstawowych psychomotorycznych właściwości człowieka.

Początek podęcia pracy fizycznej wymaga zapotrzebowania mięśni na tlen. W pierwszym okresie źródłem energii są przede wszystkim beztlenowe (anaerobowe) procesy metaboliczne. Jeżeli praca trwa dłużej lub też jest podejmowana z dużą intensywnością, zaciągany jest mleczanowy dług tlenowy
i wzrasta stężenie mleczanu we krwi.

Skuteczność wysiłków anaerobowych jest warunkowana wielu specyficznymi właściwościami układu nerwowo-mięśniowego oraz zdolnością do uwalniania
i wykorzystywania dużych ilości energii, pochodzącej z rozpadu wysokoenergetycznych związków fosforowych

Szybkość jest cechą silniej uwarunkowana genetycznie niż np. siła. Najwyższe wskaźniki dziedziczenia uzyskano dla szybkości ruchów kończyn górnych i dolnych oraz dla szybkości biegowej, a najniższe dla reakcji prostej. Również wysokie są wskaźniki odziedziczalności dla maksymalnej mocy anaerobowej oraz struktury mięśni.

Zdolności szybkościowe jest to poziom możliwości przemieszczania
w przestrzeni całego ciała lub określonych jego części w możliwie najkrótszym odcinku czasu. Wykonywane zadanie nie może wywoływać zmęczenia obniżającego prędkość ruchu. Czas ćwiczenia nie powinien przekraczać 30 sekund, ale zwykle jest on znacznie krótszy.

Najważniejsze predyspozycje składające się na zdolności szybkościowe:

Trzy składowe szybkości:

Czas reakcji liczy się od momentu zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu.

Na jego wymiar składa się pięć czasów odcinkowych:

  1. powstanie pobudzenia w receptorze,

  2. przekazanie pobudzenia do ośrodkowego układu nerwowego,

  3. przebieg pobudzenia przez ośrodki nerwowe i uformowanie sygnału wykonawczego,

  4. przebieg sygnału z ośrodkowego układu nerwowego do mięśnia,

  5. pobudzenie mięśnia, zmiana jego napięcia, zapoczątkowanie ruchu.

1. Czas powstania pobudzenia podlega wytrenowaniu do pewnych granic
i może być doskonalony w procesie szkolenia.

2 – 4. Czas przekazania pobudzenia wiąże się ze względnie stałą prędkością przewodzenia po drogach nerwowych i wytrenowaniu w zasadzie nie podlega, podobnie jak czas przebiegu sygnału z ośrodkowego układu nerwowego do mięśnia.

3. Czas przejścia pobudzenia z ośrodka czuciowego do ruchowego
i uformowania sygnału wykonawczego
zależy przede wszystkim od ruchliwości procesów nerwowych i jest najdłuższym i najbardziej zróżnicowanym co do wielkości parametrem decydującym o czasie reakcji. W dużej mierze zależy od stopnia zautomatyzowania nawyku ruchowego, jak również jego plastyczności. Doskonałość techniki, dobra kondycja wpływają na obniżenie tego wskaźnika, tak więc poprzez ćwiczenia poprawa jest tu możliwa.

5. Czas pobudzenia mięśnia prowadzący do zmiany jego napięcia
i zapoczątkowania ruchu
, wiąże się m.in. z siłą grup mięśniowych, pokonujących na początku ruchu bezwładność ciała, kurczliwością włókien mięśniowych a także koordynacją. Racjonalny trening pozwala na jego skrócenie.

Wyróżniamy dwa rodzaje reakcji:

Reakcje złożone dzielimy na:

Do reakcji prostych zaliczamy starty na sygnały akustyczne, do złożonych np. gry zespołowe.

Czas reakcji zależny jest od:

Ruch prosty. Zakończenie czasu reagowania stanowi początek ruchu prostego, rozumianego jako przemieszczanie całego ciała lub części.

Czas ruchu prostego zależy od:

Częstotliwość ruchów obrazuje liczbę powtarzanych cykli ruchowych w czasie np. biegu na 100 m liczba kroków w jednostce czasu.

Wysoka częstotliwość ruchów związana jest z ruchliwością układu nerwowego. Obiektywnie wysokie tempo ruchów zależy od sprawności ośrodków nerwowych zawiadujących antagonistycznymi grupami mięśniowymi, prowadzącymi do szybkiego przechodzenia w stan hamowania i odwrotnie.

Akt ruchowy składa się z dwu faz:

  1. zwiększenia prędkości (rozpędu),

  2. względnej stabilizacji prędkości.

Z badań nad prędkością biegową wynika, że fazy te są względnie niezależne. Korelacje pomiędzy zdolnością przyspieszenia na starcie a wielkością prędkości maksymalnej dystansie nie występują wcale lub też są bardzo niskie.

Struktura zdolności szybkościowych:

WARUNKI KSZTAŁCENIA ZDOLNOŚCI SZYBKOŚCIOWYCH

Wyróżnia się 2 typy testów anaerobowych, które mogą być używane do oceny mocy mechanicznej:

W pierwszym wypadku chodzi o wyznaczenie szczytowej mocy, a w drugim zmierza się do oceny lokalnej wytrzymałości mięśniowej, określanej, jako zdolność wykonywania wysiłków beztlenowych). W badaniach laboratoryjnych powszechnie wykorzystuje się w ocenie charakterystyk anaerobowych również kryteria metaboliczne i biochemiczne (np. maksymalny poziom deficytu tlenowego, dług tlenowy, poziom kwasu mlekowego we krwi itd.).

Gibkość, czyli ruchomość odcinków ciała w poszczególnych stawach, należy do predyspozycji z pogranicza cech strukturalnych i funkcjonalnych, jest to właściwość układu ruchu, umożliwiająca osiąganie dużej amplitudy wykonywanych ćwiczeń zgodnie z możliwościami fizjologicznego zakresu ruchów w stawach. W sporcie gibkość określa się jako zdolność do wykonywania ruchów w stawie lub kombinacji stawów w optymalnym zakresie ruchu.

Na przeciwstawianie się oporowi zewnętrznemu w stawach mają znaczenie:

Do czynności mających wpływ na poziom gibkości i jej rozwijanie należą:

Gibkość jest cechą specyficzną i niejednorodną. Zostało dowiedzione, że aktywność fizyczna silniej określa gibkość niż cechy wolincjonalne i wiek.

Trening gibkości może mieć znaczenie w:

W programie kształtowania gibkości wyróżniamy fazy:

Efekty ćwiczeń gibkościowo – rozciągających to zwiększenie zakresu ruchu, utrzymanie zakresu ruchu, doskonalenie postawy, zredukowanie bólów mięśniowych, zapobieganie urazom mięśniowo – szkieletowym, zapewnienie relaksacji i zmniejszenie napięcie nerwowo – mięśniowego.

Wśród ćwiczeń podnoszących ruchomość bierną wyróżniamy:

1) ruchy bierne wykonywane przy pomocy partnera,

2) ruchy bierne wykonywane z obciążeniem,

3) ruchy bierne wykonywane z pomocą ekspanderów i gum (Thera Band),

4) ćwiczenia statyczne polegające na utrzymaniu pozycji odwodzenia przez 3-6 sekund.

Do ćwiczeń rozwijających ruchomość czynną należą wymachy i krążenia, ruchy proste obejmujące skłony i wyprosty oraz ruchy pogłębiające oraz ćwiczenia
z przeciwdziałaniem – z obciążeniem, ze współćwiczącym, z przedmiotami sprężystymi.

Programowanie treningu gibkości

Wymaga uwzględnienia uwarunkowań ruchomości stawów i reakcji mięśni na rozciąganie. Wyróżnia się ty dwa zasadnicze podejścia metodyczne. Pierwsze z nich polega na wielokrotnym powtarzaniu ruchów o jak największej amplitudzie (wymachy, odrzuty, krążenia kończyn, skłony, skręty). Drugie podejście oparte jest na działaniu w warunkach prawie statyki. Jej przykładem jest stretching. Stosowane w nim ćwiczenia statyczne charakteryzują się rozciąganiem mięśni i wytrzymywaniem określonej pozycji w bezruchu.

Ćwiczenia dynamiczne

Kształtowanie gibkości odbywa się metoda powtórzeniową.

Przy zwiększaniu zakresu ruchu w stawach należy przestrzegać pewnych zasad:

1) ćwiczenia rozciągające stosuje się po rozgrzewce,

2) najlepiej w końcowej części jednostki treningowej,

3) regułą metodyczną jest wykorzystanie okresów sensytywnych,

4) ćwiczenia należy prowadzić systemem z góry w dół,

5) rozpoczynać od największych grup mięśniowych.

Ćwiczenia statyczne

Wyróżniamy następujące techniki:

1) rozciąganie statyczne,

2) rozciąganie sprężynujące,

3) rozciąganie pasywne

4) metoda stretchingu wzrastającego,

5) technika PNF

Efektywność treningu gibkości zależna jest od częstotliwości, intensywności
i czasu trwania.

Metoda PNF (Prorioceptive Neuromuscular Facilitation) (proprioreceptywne nerwowo - mięśniowe torowanie ruchu) – jest oparta na założeniu ułatwionego rozluźniania (relaksacji mięśnia) poprzez mechanizm odruchu rdzeniowego oraz na koncepcji wzajemnego hamowania. Wcześniejsze izometryczne napięcie mięśni antagonistycznych wywołuje ułatwione rozluźnienie i odruchowe torowanie oraz stwarza korzystne warunki do przeciwstawnej aktywności w późniejszej fazie wolnego, statycznego rozciągania. Podczas takiego działania aktywizowany jest tzw. aparat Golgiego, co powoduje w odpowiedzi odprężające działanie w mięśniach.

Wskazówki, do stosowania metody PNF:

POMIAR GIBKOŚCI CIAŁA

Do oceny gibkości najczęściej używa się przyrządów takich jak:

goniometry,

flexometry,

inclinometry,

antropometry,

taśma miernicza, pomiar miejsca dotknięcia.

Metody bardziej złożone, jak:

elektrogoniometry,

Fotogoniometry

radiogoniometry.

Przyczyny powstawania kontuzji:

8 grup ćwiczeń, które są uznawane za niebezpieczne (wg Altera):

  1. rozciąganie w siadzie płotkarskim,

  2. leżenie na plecach przy zgiętych stawach kolanowych (stopy pod pośladkami),

  3. głębokie zgięcie w stawie kolanowym w przysiadzie,

  4. głęboki skłon tułowia w przód przy prostych kończynach dolnych,

  5. różne warianty przegięcia tułowia w tył („mostek”, „kołyska”, wypchnięcie bioder w przód),

  6. skręty tułowia (z obciążeniem i bez obciążenia),

  7. ćwiczenia z odwróconą grawitacją („głową w dół”),

  8. ćwiczenia w leżeniu z podparciem na barkach lub na karku.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
zdolnoscikoordynacyjne, PRZEJAWY TECHNIKI W PRZYKŁADOWYCH ZDOLNOŚCIACH KOORDYNACYJNYCH
Zdolności koordynacyjne, Kształcenie Ruchowe i Metodyka Nauczania Ruchu
ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNE, Prywatne, Studia
Zdolnoœci koordynacyjne
zdolności koordynacyjne
Zdolnosci koordynacyjne
Zdolności koordynacyjne, AWF, Ściągi
Ocena zdolności koordynacyjnych, BILOGIA, FIZJOLOGIA CZŁOWIEKA
MOTORYCZNE ZDOLNOŚCI KOORDYNACYJNE
Doskonalimy zdolności koordynacyjno kondycyjne w grach i zab doc
6 Przygotowanie sprawnościowe osób niepełnosprawnych – kształcenie szybkości, skoczności, wytrzymało
zdolności koordynacyjne
sciagi rok 5, sciaga, AUKSYNY- związki organiczne, które charakteryzuje zdolność wywoływania wzrostu
Psychologia, SCIAGA 2Zdolności poznawcze a wymiary inteligencji., Zdolności pozn a wymiary inteligen
Kolokwium 1, sciaga fizjo 1, Pobudliwość - zdolność reagowania żywych komórek na działanie różnych b
Psychologia, SCIAGA 4 PSYCHOLOGIA notatki EGZAMIN, inteligencja-to zdolność do przystosowania się-ad
diagnozowanie koordynacyjnych zdolności motorycznych
diagnozowanie koordynacyjnych zdolności motorycznych
29 Zdolność pracownicza

więcej podobnych podstron