Cele emocjonalne uczenia się
Cele uczenia się dzielimy na 4 dziedziny: dwie zasadnicze – emocjonalną i poznawczą oraz dwie pochodne – światopoglądową i praktyczną.
Cele emocjonalne dotyczą uczuć.
Taksonomia celów kształcenia dziedziny motywacyjnej:
Uczestnictwo w działaniu – czyli uważne wykonywanie określonych czynności w ramach wyznaczonej roli, na ogół poprawne, ale bez wykazywania inicjatywy.
Podejmowanie działania – czyli samorzutne rozpoczynanie wybranych czynności i chętne angażowanie się w działalność pod wpływem bodźców zewnętrznych.
Nastawienie na działanie – czyli konsekwentne wykonywanie danego rodzaju czynności na skutek trwałej potrzeby wewnętrznej i dodatniej oceny uzyskiwanych wyników. Jest to stała gotowość do wykonywania tych czynności.
System działań – integracja danego rodzaju czynności z głównymi cechami osobowości ich wykonawcy, wyrażająca się niezawodnością i swoistością stylu działań.
Cztery podstawowe kategorie celów stanowią hierarchię w tym sensie, że podejmowanie działania wymaga choćby fragmentarycznego w nim uczestnictwa, nastawienie na działanie jest szukaniem i wykorzystywaniem okazji do jego podjęcia, a system działań jest trwałą regulacją odpowiednich nastawień.
Emocje nie powinny być uważane za przeciwwagę intelektu, na zasadzie „albo serce, albo głowa”. Rozwinięte i właściwie odbierane, są cennym sojusznikiem rozumu.
Duży wpływ na edukację ma koncepcja inteligencji emocjonalnej, obejmującej rozumienie własnych i cudzych emocji oraz zdolność skutecznego kierowania nimi. Mieści się w niej zdolność motywowania się, rozumiana jako samokontrola emocjonalna – „odkładanie w czasie zaspokajania pragnień i tłumienie popędliwości”, a więc w istocie zdolność do wytrwałej pracy.