Funkcje edukacji dorosłych

FUNKCJA WŁAŚCIWA

• polegająca na stałym aktualizowaniu i uzupełnianiu wiedzy i umiejętności ludzi dorosłych z dziedziny polityki, gospodarki, ideologii, różnych dziedzin nauki, sztuki, w zakresie nie objętym programem szkolnym, a koniecznym do właściwego spełniania obowiązków zawodowych i społecznych.

FUNKCJA KOMPENSACYJNA

• polegająca na niezbędnym uzupełnieniu dotychczasowego wykształcenia w zakresie rozszerzonych potrzeb przygotowania jednostki do wejścia w życie zawodowe, społeczne, kulturalne i polityczne.

FUNKCJA ZASTĘPCZA

• polegająca na przekazaniu ludziom dorosłym tych umiejętności i ukształtowaniu u nich tych umiejętności czy tych dyspozycji i sił umysłowych cech charakteru, które z jakichkolwiek przyczyn nie zdołali zdobyć w czasie normalnego nauczania szkolnego, określonego przez ustawowy obowiązek szkolny.

FUNKCJA KONSTRUKTYWNA

• wyrażająca się w przekształcaniu na lepsze, w podnoszeniu na wyższy poziom organizacyjny i cywilizacyjny życia jednostek i grup.

FUNKCJA POLITYCZNA

• polegająca na podnoszeniu przez edukację świadomości politycznej i ideologicznej członków określonych grup - stosownie do wymagań chwili.

FUNKCJA ELIMINACYJNA

• polegająca na usuwaniu ze świadomości i zachowaniu ludzi: wyobrażeń, poglądów idei, upodobań, postaw i zwyczajów już niepotrzebnych, „starych”, stanowiących barierę racjonalnego życia i pracy.

FUNKCJA PROFILAKTYCZNA

• polegająca na zabezpieczeniu przed utratą pracy jak również stagnacją umysłową i moralną człowieka, przeciwdziałaniu procesowi ogromnej inflacji wiedzy, zapobieganiu procesowi starzenia się kwalifikacji.

FUNKCJA TERAPEUTYCZNA

• polegająca na leczeniu poprzez kształcenie różnych dolegliwości somatycznych i psychicznych.

FUNKCJA REORIENTACYJNA

• stwarzająca niezbędne podstawy do tego aby nieustannie czynnie rozwijać i przebudowywać własne życie we wszystkich jego istotnych zakresach przede wszystkim zaś w obrębie podstawowych ról społecznych, a tym samym także w obrębie stylu życia czy miejsca w społecznej strukturze.

FUNKCJA SOCJALIZACYJNA

• polegająca na wprowadzeniu jednostki na drogę czynnego, twórczego udziału w życiu społeczno-politycznym, jak też odgrywaniu w nim konstruktywnej roli.

FUNKCJA KULTUROWA

• otwierająca jednostce możliwie szeroki i nieograniczony dostęp do takiego uczestnictwa w kulturze, jakie przede wszystkim służy zaspokojeniu wielorakich potrzeb i aspiracji jednostki, ale także prowadzi do aktywnego i twórczego wkładu jednostki w rozwój kultury.

FUNKCJA ROZWOJOWA

• polegająca na umożliwieniu jednostce gromadzenia nowych doświadczeń i osiągania nowych kompetencji na miarę własnych, także rozwijanych aspiracji, potrzeb i możliwości.

FUNKCJA PERSONALIZACYJNA

• polegająca na dostarczaniu człowiekowi niezbędnych podstaw do rozwiązywania problemów dotyczących własnego „ja” , a więc zaspokajaniu potrzeb duchowych związanych z kształtowaniem własnego stosunku do świata i siebie samego.

FUNKCJA PRAGMATYCZNA

• polegająca na pomocy człowiekowi w zakresie praktycznego opanowania i wykorzystywania otaczającego go świata materialnego, świata ukształtowanego przez nowoczesną naukę i technikę.

FUNKCJA EMANCYPATORYJNA

• zapewniająca jednostce niezbędny zakres wiedzy, pozwalającej realistycznie rozeznać i ocenić własne możliwości, szanse i perspektywy zajęcia określonego miejsca w życiu społecznym, a więc stwarzające podstawy podnoszenia własnego statusu społecznego w różnych dziedzinach życia.

FUNKCJA EKONOMICZNA

• polegające na podniesieniu poprzez poprawę kwalifikacji dorosłego, wydajności jego pracy i poprawie jakości jej wytworów.

FUNKCJA POPULARYZACYJNA

• polegająca na rozpowszechnieniu wśród szerokich kręgów społeczeństwa najnowszej wiedzy z różnych nauk, polityki, techniki, kultury i sztuki, z codziennego życia i pracy.

FUNKCJA ADAPTACYJNA

polegająca na przystosowaniu człowieka do warunków

Jakie elementy tworzą strukturę procesu wychowania?

Są to podstawowe składniki procesu wychowania oraz istotne relacje zachodzące między nimi. Rozumienie procesu wychowawczego jako dwukierunkowo przebiegającego stosunku wychowawczego prowadzi do wyodrębnienia trzech podstawowych elementów jego struktury:

·         wychowawca;

·         wychowanek;

·         wpływ wychowawczy- wywieranie i odbieranie wpływu. (A. Gurycka)

Trzy elementy składowe procesu wychowania wyróżniał K. Sośnicki: sytuacje wychowawcze, proces rozwojowy i rezultaty procesu rozwojowego. Sytuacje zapoczątkowują proces rozwojowy poprzez działania na jednostkę wywołujące określone przeżycia psychiczne. Proces wyraża się w rozwoju różnych stron psychiki ludzkiej: umysłowej, moralnej, estetycznej i rozwoju fizycznym. Rezultaty odnoszone są do wyższego poziomu procesu rozwojowego.

Często też struktura procesu wychowania odnoszona jest do warstwicowej teorii wychowania (S. Kunowski)