Mapa zasadnicza:

Mapa Mapa zasadnicza – zgodnie z art. 2, p.7 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne – jest to wielkoskalowe opracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz elementach ewidencji gruntów i budynków, a także sieci uzbrojenia terenu: nadziemnych, naziemnych i podziemnych.

Mapa zasadnicza stanowi:

-podstawowy element państwowego zasobu geodezyjnego – kartograficznego

-podstawowy materiał kartograficzny wykorzystywany do zaspokojenia różnych potrzeb gospodarki narodowe, w szczególności

-zagospodarowania przestrzennego

zasadnicza

-katastru nieruchomości

-powszechnej taksacji

Mapa zasadnicza

-źródłowe opracowania kartograficzne do sporządzania map pochodnych i innych wielkoskalowych map tematycznych oraz aktualizacji mapy topograficznej w skali 1:10.000.

Zasadniczymi kryteriami doboru skali mapy zasadniczej są:

-stopień zagęszczenia terenu szczegółami sytuacyjnymi, stanowiącymi treść mapy zasadniczej

-stopień zainwestowania terenu w urządzenia podziemne

-przewidywane zamierzenia inwestycyjne.

Wyróżniamy następujące skale mapy zasadniczej:

-skala 1:500 – dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,

-skala 1:1000 – dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,

-skala 1:2000 – dla pozostałych zawartych terenów osiedlowych terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zawartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,

-skala 1:5000 – dla terenów o rozproszone zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolncy i leśnych na obszarach pozamiejskich.

Treść mapy zasadniczej dzieli się na treść obligatoryjną oraz treść fakultatywną

-Treść obligatoryjną mapy zasadniczej stanowią:

-punkty osnów geodezyjnych,

-elementy ewidencji gruntów i budynków,

-elementy sieci uzbrojenia terenu, w szczególności urządzenia nadziemne, naziemne i podziemne.

Do elementów ewidencji gruntów budynków zalicza się:

-granice jednostek podziału państwa

-granice podziału ewidencyjnego

-granice nieruchomości gruntów i działek ewidencyjnych

-punkty graniczne

-granice użytków gruntowych

-kontury klas bonitacyjnych

-obrysy budynków

-numery oraz inne oznaczenie identyfikujące wyżej wymienione obiekty

Do elementów sieci uzbrojenia terenu zalicza się:

-urządzenie inżynieryjno-techniczne nadziemne

-urządzenia inżynieryjno-techniczne naziemne, w tym punkty położenia armatury naziemnej przewodów uzbrojenia technicznego

-pomierzone linie przebiegu uzbrojenia terenu.

Mapa zasadnicza jest tworzona według zasad zawartych Instrukcji technicznej K-1 „Mapa zasadnicza – podstawowa mapa kraju”.

Działka – Obliczanie powierzchni na mapie

Scharakteryzować układ współrzędnych Polski

Układ współrzędnyc i odwzorowania kartograficzne w Polsce

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1942 – odwzorowania Gausa-Kruegera

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1965

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych GUGiK-80 – odwzorowanie quasi-stereograficznym

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych PUK2000 – odwzorowanie quasi-stereograficznym

-układy lokalne,

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1992 – odwzorowanie Gausa-Kruegera w pasie 10-stopniowym

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 2000-odwozorwanie Gausa-Kruegera w pasach 3-stopniowych

(01.01.2010r.)

Uklad współrzędnych 1965

-wprowadzony dla potrzeb całego kraju w 1968r.

-wielkoskalowe mapy, znane pod nazwą mapy zasadniczej, opracowywane w skalach 1:5000, 1:1000, 1:2000, 1:5000

-mapy topograficzne w skalach 1:10.000, 1:25.000, 1:50.000

Układ współrzędnych 1992

-wprowadzony do stosowaniea w Polsce Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 200r.

-odwzorowanie Gausa-Kruegera, w pasie 10-stopniowym, elipsoida GRS80

Układ współrzędnych 2000

-wprowadzony do stosowaniea w Polsce Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 200r.

-odwzorowanie Gausa-Kruegera, w pasach 3-stopniowych, elipsoida GRS80

Błąd średni, wysokość komina

Rodzaje pomiarów odległości

Pomiary długości

Pomiar odległości w terenie wykonuje się w celu określenia poziomej odległości pomiędzy wybranymi punktami.

// rys. trójkąta

D – odl. poz.

Dp – odl. przestrzenna

Zależność pomiędzy odległością poziomą, a odległością przestrzenną przedstawia się następująco:

D=d_pcos*alfa

Gdzie alfa… i chuj, przerzuciła…

Pomiary długości możemy podzielić na:

-pomiary bezpośrednie – polegające na zastosowaniu dalmierzy lub wielokrotnym odkładaniu przymiaru (taśmy stalowej, ruletki) wzdłuż mierzonego odcinka

-pomiary pośrednie – polegające na mierzeniu niektórych wielkości i na tej podstawie wyznaczeniu, na podstawie zależności geometrycznej, odległości.

Bezpośredni pomiar odległości

Współcześnie do bezpośrednich pomiarów odległości służą dalmierze elektroniczne. Możemy wyróżnić następujące rodzaje dalmierzy:

-dalmierze świetlne, które w zależności od sposobu pomiaru czasu dzielą się na:

-dalmierze fazowe,

-dalmierze impulsowe,

-dalmierze elektromagnetyczne, wykorzystujące znajomość prędkości rozchodzącej się fali.

W geodezji powszechnie stosowane są dalmierze świetlne, wykorzystujące do pomiaru światło widzialne i z zakresu bliskiej podczerwieni.

Dalmierz świetlny składa się z instrumentu (ustawionego nad punktem początkowym mierzonego odcinka) oraz pryzmatu (ustawionego na punkcie końcowym mierzonego odcinka)

Instrument wysyła strumień światła (falę elektromagnetyczną), która odbija się od pryzmatu i kieruje się do instrumentu jako fala retransmitowana.

[e-mail]

Bezpośredni pomiar odległości

Mierzona długość jest obliczana jako pewna liczba połówek fali oraz pewna końcówka (przesunięcie fazowe):

D=n*lambda/2+R*lambda/2

lambda – dł. Fali elektromagnetycznej

n – całkowita liczba połówek fali

R – przesunięcie fazowe (0<R<1)

Czynności odczytów przesunięć fazowych, zmian długości fali i obliczenie poziomej odległości są wykonywane automatycznie, a wynik jest wyświetlany w specjalnym polu ekranu odczytowego.

Dokładność pomiaru dalmierzem elektronicznym wynosi:

-od +/-(1mm+1mm/km) do +/-(5mm+5mm/km)

| \

Stała wartość błędu wartość błędu zależna od mierzonej odległości

Zasięg pomiaru odległości przy jednym lustrze od 0,7 do 7km.

Do pomiaru odległości możemy również wykorzystać:

-taśmę stalową,

-ruletkę geodezyjną,

-drut inwarowy.

Korzystając z wymienionych przyrządów należy pamiętać aby pomierzyć odległość poziomą:

Jeżeli kąt pochylenia terenu zmienia się wzdłuż mierzonej linii to należy zmierzyć długości odcinków o jednostajnym pochyleniu i zredukować każdy odcinek do poziomu wg zależności d=d_pcos(alfa)

d-odl. pozioma

d_p-odl. skośne

// rysunek

Jeżeli w terenie występują drobne i liczne pochylenia terenu stosuje się tzw. Pomiar metodą schodkowa, czyli taśmę naciąga się pionowo i rzutuje jej koniec za pomocą pionu sznurkowego.

D=nd+x

Do bezpośredniego pomiaru odległości można wykorzystać optyczny pomiar odległości za pomocą dalmierza jednoobrazowego, w który zaopatrzona jest każda luneta geodezyjna.

Do optycznego pomiaru odległości używa się:

-dalmierzy optycznych

-łat geodezyjnych.

Odległość w dalmierzu optycznym obliczamy jako:

d=kl+c

k-stała mnożenia k=100

c-stała dodawania c=0

l-różnica odczytów kreski tórnej i dolnej l=g-d

Obliczyć odl. zmierzoną dalmierzem optycznym jeżeli g=1274mm, d=1071mm

D=kl+c=100(1274-1071)+0==20300mm=20,3m

albo, jeżeli luneta nie jest w poziomie i znamy kąt pionowy alfa:

D=(kl+c)cos²alfa

//rysunek prawie tak sam jak w przyp dalemierza (wyżej)

Do pośrednich pomiarów odległości możemy zaliczyć:

-proste sposoby geometryczne i trygonometryczne

-sposób paralaktyczny

Sprawdzenie warunków prawidłowego kompensowania pochylenia osi celowej w niwelatorze automatycznym

Warunek ten sprawdza się metodą podwójnej niwelacji wykonanej raz ze środka i raz z miejsca obranego w pobliżu jednej z łat. Obieramy w terenie dwa punty a i b które oznaczamy żabkami i stawiamy na nich łaty. Następnie ustawiamy niwelator na środku odcinka ab i po jego spoziomowaniu za pomocą libelli pudełkowej celujemy na łacie w punkcie a i po doprowadzeniu do poziomu libelli rurkowej za pomocą śruby elewacyjnej wykonujemy odczyt O’w1 w ten sam sposób robimy odczyt O’p1 na łacie b. jeżeli założymy ze występuje błąd nierównoległości osi celowej i libelli poprawne odczyty powinny wynosić Ow1 i Op1 ponieważ odległość od instrumentu a i b są jednakowe wiec obliczona różnica wysokości według zależności ∆h1=O’w1-O’p1

Następnie ustawiamy niwelator na prostej ab w możliwie jak najbliższej odległości od łaty a ok2-3m , poziomujemy instrument, wykonujemy odczyt na łacie a O’w2 oraz nałacie b O’p2. Możemy uważać że odczyt na łacie a nie jest obarczony błędem nierównoległości osi celowej i osi libelli a ewentualny cały podwójny błąd wystąpi na łacie w punkcie b. jeżeli po obliczeniu różnicy wyskości ∆ h2=O’w2-O’p2 okaże się że |∆h1-∆h2| <=3mm to należy uznać że warunek nierównoległości osi cleowej i osi libelli jest spełniony

Sposób wyznaczania linii jednostajnego spadku

Podczas wykonywania prac inżynierskich często spotyka się na zagadnienie tyczenia linii jednostajnego spadku. Tyczenie linii jednostajnego spadku ma zastosowanie przy:

-budowie kanałów,

-układania przewodów rurowych,

-budowie pasów transportowych,

-budowie pochylni.

Spadek linii i jest to stosunek liczbowy różnicy wysokości delta hab. Pomiędzy dwoma punktami od odległości d_AB pomiędzy tymi punktami i oznacza tg kąta nachylenia linii AB od poziomu.

i=(delta h_AB)/d_AB = tg alfa

Spadek wyrażamy w procentach lub w postaci ułamka dziesiętnego.

A,B – pkt. początkowy i końcowy odcinka

1,2 – pkt. pośrodkowe

//foto2

Wyznaczenie linii jednostajnego spadku przebiega w sposób nasypujący:

-ustawiamy niwelator na środku odcinka AB

-pomiar odległości od punktu początkowego A do punktów pośrednich, które będą realizowały określony spadek

-ustawienie laty na punkcie początkowym A i wykonanie odczytu wstecz W_A

-oblcizenie odczytów w przód zgodnie z zależnością:

P_i = w_A i id_Ai

-ustawiamy łaty na punktach pośrednich i podnosimy je lub obniżamy do czasu uzyskania na nich obliczonych odczytów,

-dół laty wskaże punkt realizujący zadany spadku.

Metody i dokładność metod niwelacji geometrycznej

Niwelacja – jest to pomiar różnicy wysokości pomiędzy dwoma punktami. Możemy wyróżnić następujące metody niwelacji:

-niwelacja barometryczna,

-niwelacja trygonometryczna,

-niwelacja geometryczna,

-niwelacja metodą GPS.

Niwelacja barometryczna polega na określeniu różnicy wysokości pomiędzy dwoma punktami na podstawie pomiaru ciśnienia atmosferycznego na tych punktach. Dokładność tej metody niwelacji 2-3m, stosowana na terenach górskich przy dużych różnicach wysokości.

Niwelacja trygonometryczna polega na określeniu różnicy wysokości jako przyprostokątnej trójkąta prostokątnego, w którym zmierzono kąt ostry alfa oraz jeden z boków przyległych do tego kąta d lub d_P

Niwelacja geometryczna – polega na pomiarze różnicy wysokości z zastosowanie niwelatora oraz łat niwelacyjnych. Dokładność niwelacji w zależności od zastosowanej metody 1-5mm.

Niwelacja metoda GPS – wyznaczenie wysokości danego punktu na podstawie pomiarów GPS, dokładność tej metody niwelacji 2-3cm.

Niwelacja geometryczna:

Wyróżniamy nastepujące metody niwelacji:

-niwelacja metodą w przód

-niwelacja metodą ze środka

Oblicz dane niezbędne do wytyczenia punktu 1 i 2 metodą biegunową α=118,2070 r=175m

Oblicz objętość graniastosłupa mając bok a=7m H1,H2,H3,H4

V_k=$\frac{a^{2}}{4}(H_{1} + H_{2} + H_{3} + H_{4})$