9.6.Socjalizacja kapitalizmu E.Heimanna

Zacznijmy od tego,że Heimann postawił tezę, że:

*Polityka socjalna ma podwójną naturę: konserwatywno-rewolucyjną, która z jednej strony zabezpiecza kapitalizm a z drugiej go zmienia.Jest również instytucjonalnym wyrazem socjalnych idei w kapitalizmie.

*Kapitalizm jest jedynie racjonalnie uzasadniony przez panowanie kapitału i ujawnia swą rajonalność poprzez niszczącą monopolizację i konkurencję, zaś polityka socjalna jest demontażem panowania kapitału na rzecz pokrzywdzonych.

*Polityka socjalna jest związana z ideą socjalną wyrastającą na gruncie socjalno-gospodarczym kapitalizmu i nabierającą kształtu w ruchach społecznych.

*Heimann traktuje politykę socjalną jako proces przekształcenia od wewnątrz panującego ustroju ,że jest ona środkiem socjalizacji i demokratyzacji kapitalizmu. Dla niego polityka socjalna jest czymś więcej. Jest ona sposobem walki o wolność, godność i wspólnotę.Sa to wartośli liberalizmu, które wymagają ochrony a polityka socjalna temu sprzyja.

*Heiman przeciwstawia się rewolucji i dyktaturze proletariatu.

*W ruchach socjalnych upatrywał przyszłość społeczeństwa. A te ruchy powstają z inicjatywy obywateli a nie inicjatywy państwa.Traktuje je jako zasadniczy czynnik sprawczy, który zapobiega nadmiernym aasymetriom interesów. W tych ruchach wyrażane są pierwotne wartości, dla których ludzie angażują swoją wolę działania.

Jak już wspomniałam Heimann jest przeciwnikiem proletariatu. Według niego dyktatura proletariatu oznacza taki model państwa, który nie gwarantuje społecznego postępu. W naturze każdej dyktatury leży panowanie człowieka nad człowiekiem, a więc ograniczanie wolności czy też godności jako istotnych wartości ustrojowych.

*Heimann sformułował takie trzy koncepcje samopomocy jako metody działania.

1)makrosocjologiczna zawierająca ideę pomocy grupowej przeciwko przeciwnościom .Przykładami są: solidarna pomoc na rzecz głodnych czy skrzywdzonych w innych krajach, może być również produkcja na potrzeby własne określonej grupy.

2)koncepcja mikrosocjologiczna wiążąca się z nieformalną pomocą małych grup wewnątrz albo na zewnątrz organizacji formalnej.

3)indywidualistyczna ,która zakłada aktywność jedności dla siebie samej, czyli jednostka potrafi samodzielnie rozwiązywać swoje problemy oraz osiagać swoje cele bez pomocy innych.

*Heimann najbardziej stawia na koncepcję makrosocjologiczną. Uważe, że klasa robotnicza musi wyzwolić się sama.

9.7.Reformizm Zofii Daszyńskiej-Golińskiej

Do takich podstawowych tez Zofii dotyczących polityki społecznej należą m.in.: to, że

*podstawowym celem tejże polityki jest postęp dobrobytu szerokich mas pracujących i ten powyższy cel jest realizowany za pośrednictwem reform. Zaś

* reformy społeczne idą drogą ewolucji a nie rewolucji oraz to, że

* wprowadzenie w zycie reform społecznych będących normą współżycia klas społecznych wymaga autorytetu państwa.

Głównym podmiotem polityki społecznej jest państwo, które powinno być ustawodawcą, koordynatorem i kontrolerem poczynań. Do innych ważnych podmiotów polityki społecznej zalicza związki zawodowe, Kościół i Międzynarodową Organizację Pracy.

Wskazuje ona na postęp dokonujący się w końcu XIX i XX wieku m.in.: w ubezpieczeniach społecznych ,metodach walki z bezrobociem czy w systemach ochrony pracy robotników, kobiet i dzieci.

9.8.Socjalizm gminny Konstantego Krzeczkowskiego

Dążył on do wykazania, że gmina jest podstawowym podmiotem działań społecznych. Że jest to struktura pierwotna,skupiająca podstawowe więzi społeczne.

Głosił, że gmina ma odrębne, własne walory swego istnienia i ,że na jej obszarze są zaspokajane samoistne potrzeby lokalne

Według niego gmina była pierwotna i to państwo wciągnęło ją w swe interesy ogólne.

Gmina jest strukturą , która tworzy pierwotną więz opartą na pracy i stosunkach międzyludzkich. Łączy interesy kulturalne, społeczne i gospodarcze ludzi wspólnie zamieszkujących dany teren.

-rozwija się w sposób naturalny w oparciu o emocjonalny stosunek np: do pracy. I to własnie praca jest decydującym czynnikiem rozwoju gminy, oraz wytwarza lokalne patriotyzmy i wzmacnia wspólnotę.

Następnie zostaje omówiony samorząd jako forma upodmiotowienia społeczeństwa lokalnego wyjaśniany jako organ gminy czy też gospodarz, który pełni odpowiedziałną służbę społeczną związaną z zaspokajaniem potrzeb . Samorząd uczy dobrowolności, kształci uczucia, poglądy i postawy.

Krzeczkowski porusza problem pracy w skali małego środowiska. Samorząd i gmina uświadamiają konieczność pracy ale nie stosują na ogół przymusu. Stwierdza, że potrzebny byłby nawrót do takiego samorządu, który zdolny byłby wydobyć wszystkie motywacje społeczne i przekształcić je w czyny. W angażowaniu się w działalność samorządową zasadniczą sprawą staje się wola ludzi.

9.9.Humanizacja polityki społecznej Juliana Hochfelda

Więc tak :

*eliminowanie nierównego podziału władzy nad podstawowymi obszarami życia społecznego wymaga stałego wyboru wartości, odległego od narzuconych przez ideologię biurokracji.

*systemy wartości są przyporządkowane zorganizowanym grupom, które realizując swoje cele wchodzić mogą w konflikty interesów, ujawniające się w życiu społecznym.

*Hochfeld ostrzegał, że szukanie ideologicznegoneutralizmu w socjotechnice politycznej jest zwykłą iluzją.

*Uważa on, że problematyka wartości nie kurczy się lecz wobec nowych możliwości socjotechnik rozrasta się.

*Jego zdaniem, w sytuacji, gdy wciąż aż nadto realny jest problem panowania człowieka nad człowiekiem, szczegolnie ważna staje się wrażliwość intelektualna i moralna na te systemy wartości, które przeciwstawiają się takiej nierówności.

9.10.Trzecia droga Anthony'iego Giddensa

Jego praca była próbą odnowienia myśli lewiowej. W swojej pracy prezentuje dwie odmienne filozofie polityczne klasycznej socjaldemokracji oraz brytyjskiego neoliberalizmu jako punkt wyjścia do rozważań.

*Klasyczna demokracja charakteryzowała się tym, że Państwo było silnie zaangażowane w życie społeczne i gospodarcze, występowała supremacja (przewaga) państwa nad społeczeństwem, było pełne zatrudnienie oraz silny egalitaryzm w przeciwieństwie do *Neoliberalizmu, który cechował się minimalną ingerencją rządu, było autonomiczne(możliwość stanowienia norm samemu sobie, samodzielność prawna)społeczeństwo, rynek pracy regulowany analogicznie do innych rynków oraz dopuszczenie nierówności.

-Ważną tezą Giddensa jest stwierdzenie o zmianie rozkładów wartości, nie odpowiadających dawnemu, klasycznemu podziałowi na lewicę i prawicę.

-Zauważono również, że z wielu rozwiniętych krajów,że wartości związane z osiągnięciami ekonomicznymi tracą na znaczeniu, gdyż rośnie zamożność społeczeństwa co oznacza, że partie socjaldemokratyczne nie mogą liczyć na poparcie klasowe tylko muszą tworzyć nowe zaplecze polityczne.

-Propozycją trzeciej drogi Giddensa była próba ulokowania socjaldemokracji poza tradycyjnym stylem uprawiania przez nią władzy oraz poza neoiliberalizmem opartej na wartościach takich jak :

równość, ochrona słabych , wolność jako autonomia, nie ma praw bez obowiązków, nie ma autorytetu bez demokracji, kosmopolityczny pluralizm oraz filozoficzny konserwatyzm

A program realizacji spisał w postaci swoistego dekalogu.