Fałszywy komentarz

Agata wstała z łóżka z bólem głowy. Wróciło do niej to, że pewnie dziś dyrektor znów wezwie ją do swojego gabinetu i pokaże jakiś anonim, w którym ktoś napisze o niej, że źle pracuje, że ma niewłaściwy stosunek do klienta, że jest nierzetelna i opryskliwa. Agata nie mogła zrozumieć dlaczego ktoś tak bardzo psuje jej opinię.

- Nic się nie martw – pocieszała ją Renata, koleżanka z biura – w końcu komuś znudzą się te listy i sprawa ucichnie.

Ale sprawa nie jakoś cichła, dyrektor był wobec niej nieprzyjemny a ludzie pokazywali ją sobie palcami.

Agata westchnęła ciężko, łyknęła przeciwbólowa tabletkę i wyjęła z kieszeni różaniec. Lubiła go odmawiać w drodze do pracy. Czuła się silniejsza, gdy Maryją przeżywała swoje kłopoty.

Gdy weszła do biura dyrektor już czekał na nią. Był wściekły.

- Pani Zwolińska - powiedział patrząc jej z pretensją w oczy – dotychczas nie podejmowałem drastycznych kroków choć te skargi i donosy na pani temat spędzały mi sen z powiek. Ale wczoraj znalazłem wpis na jednym ze społecznościowych profili. Wpis, który mnie bardzo ośmieszył.

- Ale dlaczego to pan wiąże ze mną? Ja nic takiego nie zrobiłam – próbowała bronić się Agata.

- Niech pani nie kłamie! Wpis był z pani konta – dyrektor był pewien swego – jeszcze miesiąc temu uważałem, że jest pani wyjątkowym pracownikiem, szykowałem dla pani awans. A teraz musze panią po prostu zwolnić.

Agata poczuła pod powiekami łzy. Spojrzała błagalnie na Renatę, ale tamta milczała. Dopiero jak dyrektor wyszedł z biura powiedziała:

- I po coś głupia powypisywała te wszystkie bzdury na Facebooku ?

- Skąd wiesz, że na Facebooku? –zdziwiła się Agata - przecież dyrektor nie wymienił nazwy profilu.

Renata zmieszała się. Jej twarz zalał purpurowy rumieniec.

I wtedy Agata przypomniała sobie, że dała kiedyś koleżance hasło do swojego konta, gdy ta chciała obejrzeć jej wszystkie zdjęcia. Nagle ją olśniło.

- To twoja sprawka! Te anonimy i ten komentarz na Facebooku. Ale po co? Dlaczego?

Renata wykrzywiła złośliwie usta.

- Bo teraz to ty pójdziesz na zieloną trawkę a ja będę awansować. Nie jestem od ciebie ani głupsza ani mniej zdolna!

- To o to chodziło, pani Renato!? – dyrektor musiał wrócić, bo stał w drzwiach i przysłuchiwał się ich rozmowie z niedowierzaniem – o awans? I gdyby się te pani kłamstwa nie wydały to uczciwa koleżanka znalazłaby się na bruku?!

Renata jeszcze bardziej poczerwieniała i Agacie zrobiło się smutno. Ale nie chciała być obecna przy dalszej rozmowie dyrektora z Renatą, więc tylko sięgnęła do kieszeni po różaniec i po cichu wyszła z biura…

Propozycja pytań

1. Dlaczego taki złem jest fałszywe oskarżenie?

2. W jaki sposób należy naprawić krzywdy (moralne lub materialne) wyrządzone drugiemu człowiekowi wynikające z kłamstwa ?

KKK

2464 Ósme przykazanie zabrania fałszowania prawdy w relacjach z drugim człowiekiem. Ten przepis moralny wypływa z powołania Ludu świętego, by był świadkiem swojego Boga, który jest prawdą i chce prawdy. Wykroczenia przeciw prawdzie - przez słowa lub czyny - wyrażają odmowę zobowiązania się do prawości moralnej; są poważną niewiernością Bogu i w tym sensie podważają podstawy Przymierza

2483 Kłamstwo jest najbardziej bezpośrednim wykroczeniem przeciw prawdzie. Kłamać oznacza mówić lub działać przeciw prawdzie, by wprowadzić w błąd tego, kto ma prawo ją znać. Raniąc związek człowieka z prawdą i bliźnim, kłamstwo narusza podstawowy związek człowieka i jego słowa z Panem.

2487 Wszelkie wykroczenie przeciw sprawiedliwości i prawdzie nakłada obowiązek naprawienia krzywd, nawet jeśli jego sprawca otrzymał przebaczenie. Jeśli jest rzeczą niemożliwą naprawienie szkody publicznie, należy to zrobić w sposób ukryty; jeśli ten, kto doznał krzywdy, nie może zostać wynagrodzony bezpośrednio, powinien otrzymać zadośćuczynienie moralne w imię miłości. Obowiązek naprawienia krzywd dotyczy również przewinień popełnionych wobec dobrego imienia drugiego człowieka. Naprawienie krzywd - moralne, a niekiedy materialne - powinno być ocenione na miarę wyrządzonej szkody. Jest ono obowiązkiem sumienia.