Warunki utrudnionej diagnostyki ambulatoryjnej

• Stroiki

• a) wyniki istotne tylko dla częstotliwości średnich, mniejszych niż 1000Hz (odróżnienie wibracji od słyszenia oraz dodatkowe przewodzenie droga powietrzną >1000Hz)

• b) wątpliwa? próba Webera- czy wyrównanie głośności?

• c) fałszywie ujemna próba Rinnego=odbieranie przewodnictwa kostnego uchem zdrowym np. 0/20 zamiast wartości 0/0 (dla głębokiego niedosłuchu odbiorczego jednostronnego)- próba określa długość słyszenia a nie próg słyszenia

• Audiometria tonalna: granica błędu różnicy krzywych: 5-10dB- próg przewodnictwa kostnego jest o 30-40dB niższy niż próg przewodnictwa powietrznego

TYMPANOMETRIA- powiązania pomiędzy impedancją akustyczną ( opornością stawianą przez ucho środkowe przy przenoszeniu dźwięku) a ciśnieniem na błonę bębenkową

• Kształt krzywej (A, B, C1, C2)- ciśnienie w jamie bębenkowej (odpowiada ciśnieniu zmierzonemu manometrem w przewodzie słuchowym zewnętrznym przy największej podatności błony- szczyt krzywej)= wartości +-50mm H2O są nieistotne

• Wysokość wierzchołka (As, A, Ad)- maksymalna podatność błony bębenkowej= 0,3-0,8cm3 (ml)

• Ostrość wierzchołka- stosunek podatności przy zmianie ciśnienia +-50mmH20 do podatności ogółem=0,4-0,6 (40-60%)

Odruch strzemiączkowy (z m. stapedius a nie m. tensor tympani)

• Jego istotą jest ochrona ucha wewnętrznego przed urazem akustycznym w zakresie tonów 500-4000Hz

• Skurcz mięśnia usztywnia łańcuch kosteczek i zmniejsza podatność błony ( która jest zapisywana)

• Głośny dźwięk wywołuje skurcz obu mm. strzemiączkowych

• Nie natężenie dźwięku, ale odczucie głośności decyduje o skurczu mięśnia

• W uszkodzeniu ucha środkowego odruch jest praktycznie nieobecny ( wysięk, otoskleroza, także uszkodzenie n. VII)

• Prawidłowy poziom odruchu= 70-100dB powyżej progu słyszenia ( badanie do 75dB ubytku słuchu)

Odruch strzemiączkowy -droga anatomiczna

Ocena odruchu strzemiączkowego

• Porównanie obecności odruchu ipsi- i kontralateralnie

• porównanie poziomu odruchu z poziomem niedosłuchu

• obserwacja zanikania odruchu

Otoemisje akustyczne: Kemp 1978 - dźwięki emitowane przez ucho wewnętrzne

• Spontaniczne= 40-60% zdrowych osób, fizjologicznie rzadko słyszalne, f=1-2kHz, natężenie 10-15dB

• Wywołane ( zależnie od metody):

• a) specyficzne częstotliwościowo- synchroniczne echo o nisiej A, mniejszej niż:

• b) przemijające- trwają 25ms po ekspozycji na klik= prawie wszyscy osobnicy zdrowi, też natężenie ok.15dB

• c) produkty dystorsji- jednoczesna prezentacja dwóch tonów: ich interakcja stymuluje emisję nowej częstotliwości, nieobecnej w tonach stymulacyjnych= konsekwencją jest lustrzane odbicie audiometru tonalnego, gdy znamy zależność amplitudy odpowiedzi (dB) od częstotliwości przy natężeniu stymulacji np.75dB

ANLIZA OTOEMISJI PRZEMIJAJACYCH (PRZEJŚCIOWYCH)

Korelacja

sprawność układu przewodzącego?, wyniki nieadekwatne do progu słyszenia

Natężenie

• Stosunek hałasu do sygnału

WYWOŁANE POTENCJAŁY SŁUCHOWE

• OBIEKTYWNE USTALENIE PROGU SŁYSZENIA

• LOKALIZACJA SZKODZENIA DROGI SŁUCHOWEJ

• MONITOROWANIE EFEKTU TERAPEUTYCZNEGO

Pomiar ABR

Geneza fal

• Fala I= nerw ślimakowy

• Fala II= nerw ślimakowy blisko pnia

• Fal III= jądra ślimakowe

• Kompleks fal IV-V= jądra oliwki górnej, wstęgi bocznej ( i wzgórka dolnego?)

• Fale VI-VII- może wzgórze?

• Fale N100, P200= korowe pole słuchowe

Diagnostyka lokalizacyjna:  morfologia, latencje, interlatencje

• Niedosłuch przewodzeniowy: morfologia prawidłowa, przesunięcie całościowe w prawo (w tym też fali I), interlatencje w normie

• Niedosłuch odbiorczy ślimakowy: morfologia o nieco większym nachyleniu fal, niekiedy brak wczesnego komponentu, latencje bez zmian przy natężeniu >80dB, interlatencje krótsze lecz w normie

• Niedosłuch neuronalny: morfologia zamazana, wydłużenie latencji z wyjątkiem fali I, zwiększenie interlatencji ( szczególnie I-V), zwiększenie interalatencji międzyusznej fali V (>0,5ms), stosunek amplitudy fali I do fali V większy

4