NORA ROBERTS

pisząca jako J.D. Robb

ŚMIERĆ O TOBIE PAMIĘTA

Na pustkowiu, w walącej się ruderze,

Mieszkała stara niańka klepiąca pacierze;

Sama nie wiedziała, ile ma dzieci;

Karmiła je pomyjami i biła jak leci.

Dziecięca rymowanka, autor anonimowy

Pamięć, strażnik umysłu.

Szekspir

ROZDZIAŁ 1

Śmierć najwyraźniej nie obchodziła świąt. W ten grudniowy dzień 2059 roku Nowy Jork lśnił i migotał bożonarodzeniowe, ale Święty Mikołaj był martwy. A jego elfy nie wyglądały kwitnąco.

Porucznik Eve Dallas, ignorując szaleńczy ruch i hałas panujący na Times Square, dokonywała uważnych oględzin tego, co pozostało po Świętym Mikim. Dwójka dzieciaków, na tyle jeszcze młodych i naiwnych, by wierzyć, że grubas w czerwonym kubraku przeciska się kominem, żeby rozdawać prezenty, a nie - na przykład - mordować śpiących domowników, darła się wniebogłosy. Lada chwila najbliżej stojącym popękają bębenki w uszach. Czemu ktoś ich stąd nie zabierze?

Ja nie muszę się tym zajmować, pomyślała. Dzięki Ci, Panie. Wolała już krwawą jatkę u swoich stóp.

Spojrzała w górę. Z raportu policjanta, który pierwszy przybył na miejsce zdarzenia, wynika, iż nieszczęśnik wypadł z okna na trzydziestym szóstym piętrze hotelu Broadway View. Świadkowie zeznają, że lecąc, krzyczał „Ho, ho, ho”. Aż do chwili, gdy rozbryzgnął się na chodniku. Zabrał ze sobą w zaświaty pechowego przechodnia.

Trzeba teraz rozdzielić dwa zmasakrowane ciała. Średnia przyjemność, oceniła Eve.

Było jeszcze dwoje poszkodowanych, ale u nich skończyło się na powierzchownych obrażeniach - jedna zwyczajnie osunęła się na ziemię i uderzyła głową w krawężnik, gdy ochlapała ją makabryczna maź z krwi, strzępów ciała i mózgu. Dallas postanowiła zostawić obie ofiary pod opieką sanitariuszy i wstrzymać się z przesłuchaniem. Miała nadzieję uzyskać bardziej spójne zeznania, gdy minie szok.

Już wiedziała, co się wydarzyło. Widziała to w szklistych oczach pomocników Mikołaja.

Ruszyła ku nim, a jej długi czarny skórzany płaszcz powiewał targany chłodnym wiatrem. Krótkie, kasztanowe włosy ładnie okalały pociągłą twarz. Duże oczy koloru dobrej starej whisky patrzyły bystro. Była wysoka, smukła i zwinna. Policjantka w każdym calu. - Facet przebrany za Mikołaja to wasz kumpel?

- O, rety. Tubbs! O, rety.

Jeden był czarny, drugi biały, ale w tym momencie twarze obu przybrały kolor lekko zielonkawy. Trudno im się dziwić, pomyślała. Oceniła ich wiek na około trzydziestu lat. Odświętne, dosyć kosztowne stroje świadczyły o przynależności do kadry kierowniczej. Prawdopodobnie menedżerowie średniego szczebla w firmie, której świąteczna impreza została tak brutalnie przerwana.

- Jedziecie ze mną do śródmieścia. Spiszemy wasze zeznania. Proszę, żebyście dobrowolnie poddali się badaniom na obecność nielegalnych substancji. Jeśli się nie zgodzicie... - Przerwała na sekundę i uśmiechnęła się lekko. - Zrobimy to po mojemu.

- O, kurczę, o, cholera. Tubbs. On nie żyje. Nie żyje, prawda?

- To potwierdzone oficjalnie - powiedziała Eve, po czym odwróciła się, by dać znak swojej partnerce.

Detektyw Delia Peabody, dziewczyna o ciemnych włosach ułożonych w niesforne fale, kucała nad splątanymi częściami ciał ofiar. Wstała. Eve zauważyła, że nie tylko elfy miały zielonkawe twarze. Peabody starała się zachować zimną krew.

- Znalazłam dowody tożsamości przy obu ofiarach - poinformowała. - Mikołaj to Max Lawrence, czyli Tubbs, lat dwadzieścia osiem, mieszkał w centrum. Facet, który przerwał mu lot, cha - cha, nazywa się Leo Jacobs, lat trzydzieści trzy. Zamieszkały w Queens.

- Zatrzymujemy tych dwóch, trzeba ich poddać testom na obecność nielegalnych substancji i przesłuchać. Pewnie chcesz pójść na górę, obejrzeć miejsce, z którego wyleciał, porozmawiać z pozostałymi świadkami.

- Ja...

- Ty prowadzisz sprawę.

- Dobra. - Peabody zaczerpnęła głęboko powietrza. - Rozmawiałaś z nimi w ogóle?

- Zostawiam to tobie. Chcesz ich poszturchać na miejscu?

- Cóż... - Peabody najwyraźniej szukała wskazówki w twarzy Eve. Nie znalazła żadnej. - Są wstrząśnięci, a tutaj panuje chaos, ale... Możemy wyciągnąć z nich więcej na gorąco, zanim się uspokoją i zaczną kombinować, myśleć o kłopotach, w jakie być może się wpakowali.

- Którego wybierasz?

- Um. Pogadam z tym czarnym.

Eve skinęła głową i wróciła do świadków.

- Ty. - Wskazała palcem. - Nazwisko?

- Steiner. Ron Steiner.

- Wybierzemy się na małą przechadzkę, panie Steiner.

- Niedobrze mi.

- Wierzę. - Dała mu znak, żeby wstał, chwyciła go pod ramię i odprowadziła kilka kroków dalej.

- Pracowaliście razem z Tubbsem?

- Tak. Tak. W Tyro Communications. My... kolegowaliśmy się trochę.

- Duży facet, nie?

- Kto, Tubbs? No. - Steiner otarł pot z czoła. - Ważył ze sto kilo. Dlatego pomyśleliśmy, że będzie ubaw, jeśli to on przebierze się za Świętego Mikołaja.

- Jakie prezenty miał dziś Tubbs w worku, Ron?

- O rany. - Schował twarz w dłoniach. - Jezus.

- To nie jest oficjalne przesłuchanie, Ron. Jeszcze nie. Dojdzie do niego, ale na razie po prostu opowiedz mi, co się stało. Twój kolega nie żyje, podobnie jak pechowiec, który przypadkiem szedł sobie chodnikiem.

Zaczął mówić, nie odsłaniając twarzy.

- Zarząd zaplanował na dziś biurowe przyjęcie. Właściwie uroczysty obiad. Szwedzki stół. Nawet nie było alkoholu, to ma być impreza? - Ron wzdrygnął się gwałtownie dwa razy i opuścił ręce. - Więc dogadaliśmy się w kilkanaście osób, zrobiliśmy zrzutkę i wynajęliśmy apartament na cały dzień. Kiedy szefostwo wyszło, wyciągnęliśmy flaszki i... jakby to powiedzieć, rekreacyjne substancje chemiczne.

- Takie jak?

Przełknął ślinę i wreszcie spojrzał jej w oczy.

- Wie pani, trochę erotiki, jakiś push i jazz.

- Zeus?

- Trzymam się z daleka od tego świństwa. Przekona się pani po testach. Tylko kilka rundek jazzu. - Eve wpatrywała się w niego bez słowa, oczy Rona zwilgotniały. - Nigdy nie zażywał twardych substancji. Nie Tubbs, naprawdę, przysięgam. Wiedziałbym. Jednak wydaje mi się, że dziś trochę wziął. Może dodał odrobinę do pusha albo kto inny to zrobił. Głupi sukinsyn - mówił, a łzy spływały mu po policzkach. - Był nawalony, tyle mogę powiedzieć. Ale to przecież normalne na imprezie. Po prostu dobrze się bawiliśmy. Ludzie śmiali się, tańczyli. A tu nagle Tubbs otwiera okno.

Jego ręce były teraz wszędzie, przy twarzy, szyi, we włosach.

- O Boże, o Boże. Myślałem, że chce przewietrzyć, bo zaczynało się robić duszno od dymu. Nim ktokolwiek zdążył się zaniepokoić, facet wspiął się na parapet i z tym wielkim głupim uśmiechem na twarzy wrzasnął: „Wesołych świąt i dobranoc wszystkim” i, kurde, zanurkował. Skoczył głową do przodu, Jezu Chryste, i już go po prostu nie było. Nikt nawet nie zdążył pomyśleć, żeby go przytrzymać. To się stało tak szybko, tak cholernie szybko. Ludzie zaczęli biegać, krzyczeć, ja podbiegłem do okna i wyjrzałem.

Otarł twarz rękoma i wzdrygnął się po raz kolejny.

- Wrzasnąłem, żeby ktoś zadzwonił po pomoc, a sam zbiegłem z Benem na dół. Nie wiem dlaczego. Byliśmy jego przyjaciółmi i zbiegliśmy na dół.

- Skąd Tubbs wziął towar, Ron?

- Cholera, ale to wszystko popieprzone. - Spojrzał ponad jej głową, na ulicę. Eve wiedziała, że toczy ze sobą małą prywatną wojnę, podkablować czy milczeć jak grób. Standard.

- Musiał go dostać od Zera. Złożyliśmy się, więc dostaliśmy specjalny zestaw imprezowy. Nic ciężkiego, przysięgam.

- Który teren należy do Zera?

- Prowadzi klub na rogu Broadwayu i Dwudziestej Dziewiątej. Zero. Sprzedaje pod ladą rekreacyjne substancje. Tubbs, kurde, on był nieszkodliwy. Po prostu duży głupi facet.

Duży głupi facet i biedny dureń, na którym wylądował, byli właśnie zeskrobywani z chodnika, a Eve wkroczyła do sali bankietowej. Miejsce wyglądało tak, jak należało się spodziewać: pobojowisko pełne porzuconych ubrań, porozlewanego alkoholu i resztek jedzenia. Nikt nie zamknął okna, i bardzo dobrze, bo w pomieszczeniu wciąż dominował odór wymiocin, seksu i dymu.

Świadkowie, którzy nie uciekli w popłochu, zostali przesłuchani w sąsiednich pokojach i zwolnieni do domów.

- Jaka jest twoja ocena sytuacji? - zwróciła się Eve do Peabody pokonującej pole minowe, jakim była podłoga pełna potłuczonego szkła.

- Poza tym, że Tubbs nie wróci do domu na święta? Nieszczęsny idiota naćpał się i najprawdopodobniej uroił sobie, że za oknem czeka Rudolf z resztą reniferów i saniami. Wyskoczył na oczach kilkunastu świadków. Przyczyna śmierci: niezmierzona głupota.

Eve nic nie powiedziała; uparcie wyglądała przez otwarte okno. Peabody przystanęła i pozbierała do foliowej torebki tabletki, które znalazła na podłodze.

- A jaka jest twoja ocena?

- Nikt go własnoręcznie nie wypchnął, ale ktoś mu pomógł osiągnąć stan niezmierzonej głupoty. - Z roztargnieniem potarła biodro. Wciąż trochę bolało, chociaż rana już się goiła. - W testach toksykologicznych na pewno pojawi się coś poza pastylkami szczęścia i środkami na potencję.

- Z zeznań wynika, że facet nie miał wrogów. Był nieszkodliwym ograniczonym człowieczkiem. I to on przyniósł nielegalne substancje.

- Zgadza się.

- Chcesz dotrzeć do dystrybutora?

- Zabiły go nielegalne substancje. Ten, kto mu je sprzedał, jest odpowiedzialny za jego śmierć. - Eve uświadomiła sobie, że masuje gojącą się ranę i cofnęła rękę. Odwróciła się od okna. - Świadkowie mówili coś o jego skłonnościach do narkotyków?

- Tak naprawdę ich nie miał. Eksperymentował od czasu do czasu na przyjęciach. - Delia zamilkła na chwilę. - Dystrybutorzy mają zwyczaj wzmacniać towar, żeby przyciągnąć klienta. Sprawdzę, czy wydział antynarkotykowy wie coś o naszym Zerze. Potem pójdziemy z nim porozmawiać.

Eve dała Peabody wolną rękę, a sama zajęła się zbieraniem informacji na temat rodzin zabitych. Tubbs nie miał żony ani konkubiny, jego matka mieszkała na Brooklynie. Jacobs był żonaty, osierocił jedno dziecko. Wątpiła, by śledztwo zahaczyło o prywatne życie ofiar, zleciła więc zawiadomienie rodzin policyjnemu psychologowi. To nigdy nie należało do łatwych zadań, zwłaszcza w sezonie przedświątecznym.

Wyszła z powrotem na chodnik przed hotelem. Przystanęła, przyglądając się policyjnym taśmom, gapiom zebranym wokół nich i okropnej mazi pozostałej na betonie. Ta tragedia była wprost idiotycznie pechowa, miała w sobie aż nazbyt wiele elementów farsy. Dwóch mężczyzn, którzy tego ranka jeszcze żyli, wieziono teraz w plastikowych workach do kostnicy.

- Psze pani! Psze pani! Psze pani!!

Za trzecim razem Eve obejrzała się i zobaczyła dzieciaka przechodzącego pod policyjną taśmą. Ciągnął za sobą wysłużoną walizę niemal większą od niego.

- Do mnie mówisz? Czy ja wyglądam na kogoś, do kogo się mówi per „psze pani”?

- Mam tu fantastyczny towar.

Obserwowała go bardziej z uznaniem niż zdziwieniem. Otworzył walizę, która jakimś cudem zamieniła się nagle w stragan na trzech nogach wyładowany apaszkami, szarfami i szalikami.

- Dobry towar. Stuprocentowy kaszmir.

Chłopak miał skórę w odcieniu mocnej czarnej kawy i oczy w niewiarygodnie zielonym kolorze. Na plecach przymocował sobie na pasku powietrzną deskorolkę pomalowaną w jaskrawe wzory imitujące płomienie.

Wyszczerzył do Eve zęby w uśmiechu i machał rękami, wyciągając coraz to nowe szale i apaszki.

- To pani kolor, psze pani.

- Chryste, dzieciaku, jestem gliną.

- Gliny mają gust.

Odpędziła gestem policjanta, który zmierzał pospiesznie, by ją poratować.

- Mam tu dwa truposzczaki i muszę się nimi zająć.

- Wywieźli ich.

- Widziałeś skoczka?

- Niee. - Potrząsnął głową z wyraźnym niesmakiem. - Przegapiłem. Ale słyszałem wszystko. Kiedy ktoś wyskakuje przez okno, na dole zbiera się niezły tłum, więc przyszedłem robić interesy. Co pani powie na ten czerwony? Ładnie się komponuje z płaszczem.

Jego tupet zrobił na Eve wrażenie, ale zachowała surowy wyraz twarzy.

- Słuchaj, mały. Nie jestem jakąś tam damulką i nie interesują mnie twoje fatałaszki. A jeśli to prawdziwy kaszmir, osobiście zjem całą skrzynię tego chłamu.

- Najważniejsze, że mają tak napisane na metkach. - Uśmiechnął się z triumfem. - Będzie pani ślicznie w tym czerwonym. Tanio sprzedam.

Pokręciła głową, ale jej wzrok przykuł szal w czarno - - zieloną kratkę. Znała kogoś, komu się spodoba. Może.

- Ile? - Podniosła szalik w kratkę, był milszy w dotyku, niż się spodziewała.

- Siedemdziesiąt pięć. Tanio jak barszcz.

Upuściła szal i rzuciła mu spojrzenie, które zrozumiał.

- Nie lubię barszczu.

- Sześćdziesiąt pięć.

- Równe pięćdziesiąt. - Wyciągnęła żetony kredytowe. Dobili targu. - A teraz zmykaj z powrotem za linię albo każę cię zamknąć za niski wzrost.

- Niech pani weźmie też czerwony. No, proszę. Za pół ceny. Okazja.

- Nie. A jeśli się dowiem, że podwędziłeś komuś portfel, znajdę cię. Zmykaj.

Uśmiechnął się tylko i zwinął kramik.

- Spoko, luzik. Wesołych świąt i takie tam.

- Nawzajem.

Odwróciła się i zobaczyła idącą w jej kierunku Peabody. Pospiesznie upchnęła szalik do kieszeni.

- Kupiłaś coś. Robiłaś zakupy!

- Nie robiłam zakupów. Nabyłam drogą kupna przedmiot pochodzący najprawdopodobniej z kradzieży. To potencjalny dowód rzeczowy.

- Akurat. - Peabody dotknęła szalika. - Ładny. Ile kosztował? Może też bym wzięła. Nie mam jeszcze wszystkich świątecznych prezentów. Gdzie ten dzieciak?

- Peabody!

- Cholera. Dobra, dobra. Martin Gant, pseudonim Zero, jest notowany. Wydział antynarkotykowy właśnie znów go namierza. Ścięłam się troszeczkę z niejakim detektywem Piersem, ale naszych dwóch nieboszczyków wzięło górę nad jego śledztwem. Możemy zaprosić Ganta na przesłuchanie.

Ruszyły do wozu, Peabody obejrzała się przez ramię.

- A nie miał czerwonych?

Klub Zero, podobnie jak wszystkie w tym sektorze, tętnił życiem dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Atmosferę zepsucia zręcznie maskował wystrój: okrągły obrotowy bar, ustronne, prywatne loże, dużo srebra i czerni w guście młodych karierowiczów. Z głośników dobiegały łagodne dźwięki muzyki, z telebimów spoglądała brzydka męska twarz, na szczęście w połowie ginąca pod gęstą szopą purpurowych prostych włosów. Wokalista zawodził ponuro na temat bezsensu istnienia.

Eve mogłaby go uświadomić, że z perspektywy Tubbsa Lawrence'a i Leo Jacobsa drugi człon alternatywy przedstawił się nie mniej bezsensownie.

Bramkarz był wielki jak autobus, a jego bluza zadawała kłam wyszczuplającym właściwościom czerni. Nie potrzebował nawet sekundy, aby rozpoznać w nich policjantki. Powiedział jej to błysk jego oczu i sposób, w jaki wyprostował plecy.

Podłoga co prawda nie zadrżała od jego kroków, ale nie można powiedzieć, by poruszał się z lekkością gazeli. Spojrzał na nie uważnie orzechowobrązowymi oczami i pokazał zęby.

- Jakiś problem?

Peabody nieco zwlekała z odpowiedzią, przyzwyczajona, że to Eve przejmuje inicjatywę.

- Zależy. Chcemy się widzieć z szefem.

- Zero jest zajęty.

- Ojejku, w takim razie chyba będziemy musiały zaczekać. - Rozejrzała się leniwie po sali. - A w tym czasie równie dobrze możemy przestudiować wasze licencje. - Teraz to ona pokazała zęby. - Jestem pracowita. Pogadamy też z klientami. Trzeba budować relacje z lokalną społecznością. - Wyjęła odznakę. - Tymczasem powiedz szefowi, że detektyw Peabody i jej partnerka, porucznik Dallas, czekają.

Podeszła z wolna do stolika zajmowanego przez mężczyznę w garniturze i kobietę niewyglądającą na jego żonę, głównie dlatego, że biust wylewał jej się obficie z dekoltu różowej świecącej bluzki. Para była bardzo zajęta sobą.

- Dzień dobry panu! - zawołała entuzjastycznie Delia, zbliżając się do nich z szerokim uśmiechem. Mężczyzna zbladł. - Cóż pana sprowadza do tego wspaniałego przybytku w tak piękne popołudnie?

Poderwał się szybko na nogi, wymamrotał coś o jakimś umówionym spotkaniu i uciekł. Kobieta wstała. Była sporo wyższa od Peabody, jej imponujące piersi znalazły się na wysokości twarzy policjantki.

- Ja tu pracuję!

Nie przestając się uśmiechać, Delia wyjęła swój służbowy notebook.

- Nazwisko?

- Co jest, do cholery?!

- Pani Co Jest Do Cholery, chciałabym zobaczyć pani licencję.

- Byk.

- Nie, nie żartuję. Po prostu kontrola.

- Byk. - Odwróciła się do bramkarza. - Ta gliniara wystraszyła mi klienta.

- Przykro mi, chcę tylko obejrzeć pani zezwolenie na pracę. Jeżeli wszystko jest w porządku, będzie pani mogła wrócić do swoich zajęć.

Byk - imię adekwatne do postury - podszedł do Peabody, która wyglądała teraz, zdaniem Dallas, jak cienki aczkolwiek twardy kawałek mięsa między dwoma wielkimi pajdami chleba.

Eve wstała, na wszelki wypadek.

- Nie macie prawa przychodzić tu i straszyć klientów.

- Po prostu pożytecznie spędzam czas, czekając, aż pan Gant zechce z nami porozmawiać. Pani porucznik, zdaje się, że pan Byk nie docenia naszej pracy.

- Znam lepsze zajęcia dla kobiet.

Eve znów się podniosła, jej głos był chłodny jak grudniowy poranek.

- Chcesz spróbować mnie czymś zająć, Byku? Kątem oka dostrzegła ruch, plamę koloru na wąskich krętych schodach wiodących na wyższy poziom.

- No popatrz. Szef jednak znalazł czas na rozmowę. Zero miał około metra sześćdziesięciu wzrostu i nie mógł ważyć więcej niż pięćdziesiąt kilogramów. Niski wzrost rekompensował sobie zadzieraniem nosa i krzykliwym strojem. Ubrany był w jaskrawoniebieski garnitur i kwiecistą różową koszulę. Krótkie proste włosy kojarzyły się Eve z portretami Juliusza Cezara. Podobnie jak oczy były smoliście czarne. Uśmiechnął się, błyskając srebrnym zębem.

- Cóż mogę zrobić dla pań policjantek?

- Pan Gant?

Rozłożył ręce i skinął głową do Peabody.

- Proszę mi mówić Zero.

- Obawiam się, że dotarła do nas skarga. Musi pan pojechać z nami w celu złożenia wyjaśnień.

- Jakiego rodzaju skarga?

- Dotycząca handlu nielegalnymi substancjami. - Peabody zerknęła w stronę jednej z łóż. - Takich jak te zażywane w tej chwili przez część pańskiej klienteli.

- Loże to ustronne, dyskretne miejsca. - Wzruszył ramionami. - Trudno mieć oczy dookoła głowy. Zaraz wyproszę tych ludzi. Prowadzę lokal na poziomie.

- Przedyskutujemy to u nas.

- Aresztujecie mnie?

- Chciałby pan? - Peabody uniosła brwi.

Błysk wesołości w oczach Zera zgasł. W jego miejsce pojawiło się coś o wiele mniej przyjemnego.

- Byk, skontaktuj się z Fienesem, przekaż mu, że spotkamy się...

- Na policji - podsunęła usłużnie Delia. - Z detektyw Peabody.

Zero wziął długi biały płaszcz, który wyglądał na uszyty z czystego kaszmiru.

- Masz idiotę na bramce, Zero - stwierdziła Eve, gdy znaleźli się na zewnątrz.

Gant wzruszył ramionami.

- Przydaje się czasem.

Dallas poprowadziła zatrzymanego okrężną drogą przez komendę policji. Idąc, rzuciła mu znudzone spojrzenie.

- Święta - powiedziała niejasno, kiedy minęli kolejną grupę ludzi sunących ruchomym pasem. - Każdy usilnie stara się opróżnić biurko z niezałatwionych spraw, aby móc potem z czystym sumieniem usiąść i nic nie robić. Jest taki kocioł, że ledwie nam się udało zamówić na godzinę pokój przesłuchań.

- Strata czasu.

- Daj spokój, Zero. Wiesz, jak jest. Przychodzi skarga, trzeba odbębnić swoje.

- Znam większość ludzi z antynarkotykowego. - Popatrzył na nią spod zmrużonych powiek. - Pani nie, ale...

- Istnieje coś takiego jak przeniesienie, prawda? Gdy zeszli z ruchomej taśmy, Eve wprowadziła go do jednego z mniejszych pokoi przesłuchań.

- Proszę zająć miejsce. - Wskazała jedno z dwóch krzeseł przy niewielkim stoliku. - Coś do picia? Kawę?

- Tylko adwokata poproszę.

- Dopilnuję tego. Detektyw Peabody, mogę prosić na moment?

Wyszły na korytarz i zamknęły za sobą drzwi.

- Już miałam zacząć przeszukiwać kieszenie w poszukiwaniu ziaren grochu - skomentowała Peabody. - Czemu kluczyliśmy?

- Lepiej mu nie mówić, że jesteśmy z wydziału zabójstw. Chyba że spyta. Uważa to za rutynowe przesłuchanie w sprawie nielegalnych substancji. Wie, czego się spodziewać, jak się wywinąć. Nie jest ani trochę zaniepokojony. Wydaje mu się, że nawet jeśli dostaliśmy skargę popartą solidnymi dowodami, wykpi się łapówką, zapłaci grzywnę i wróci do biznesu.

- Zarozumiały sukinsyn - wycedziła Peabody.

- Tak, wykorzystajmy to. Poszperajmy trochę. Nie wsadzimy go za morderstwo, ale możemy udowodnić związek z ofiarą. Niech wierzy, że jeden z jego klientów próbuje mu zaszkodzić. Dajmy do zrozumienia, iż próbujemy jedynie zebrać dane. Tubbs kogoś skrzywdził, a teraz próbuje zrzucić winę na Zera. Współpracuje z policją, żeby nie dostać wyroku za posiadanie.

- Rozumiem, trzeba go wkurzyć. Udawać, że osobiście mamy to gdzieś. - Peabody zatarła ręce. - Pójdę przeczytać mu prawa. Zobaczę, czy uda nam się nawiązać nić porozumienia.

- Poszukam jego adwokata. Pewnie poszedł do antynarkotykowego, - Eve uśmiechnęła się i odeszła.

Peabody w przebłysku geniuszu zaczęła szczypać i klepać policzki. Weszła do pokoju ze spuszczonym wzrokiem i zaróżowioną twarzą.

- Ja... Ja włączę teraz magnetofon i przeczytam panu jego prawa, panie Gant. Moja... Porucznik sprawdzi, czy pański prawnik dotarł już na miejsce.

Uśmiechał się z zarozumiałą pewnością siebie, kiedy odchrząknęła nerwowo i zaczęła recytować mu jego prawa, włączywszy magnetofon.

- Eee, czy zrozumiał pan swoje prawa i obowiązki, panie Gant?

- Jasne. Zgnoiła cię, co?

- To nie moja wina, że chce iść dziś wcześniej do domu, a zrzucili na nas tę sprawę. W każdym razie, weszliśmy w posiadanie informacji sugerujących, iż nielegalne substancje są rozprowadzane na terenie lokalu będącego własnością... Kurczę, powinnam poczekać na adwokata. Przepraszam.

- Nie szkodzi. - Rozluźnił się, poczuł się panem sytuacji. Dał jej ręką znak, żeby kontynuowała. - Zacznijmy już. Zaoszczędzimy czas.

- Cóż, zgoda. Pewna osoba zgłosiła nabycie u pana nielegalnych substancji.

- Co? Że niby za drogo sprzedaję? Jeśli handlowałbym nielegalnymi substancjami, czego nie robię, po co iść z czymś takim do glin? Lepiej do Biura Ochrony Praw Konsumenta.

Peabody uśmiechnęła się w odpowiedzi, choć z pewnym przymusem.

- Sytuacja przedstawia się następująco: ten osobnik zranił innego osobnika, pozostając pod wpływem substancji, które, jak twierdzi, kupił od pana.

Zero wzniósł oczy do sufitu w geście niesmaku i irytacji.

- A więc gość się naćpał i próbuje zrzucić winę za to, że jest dupkiem, na faceta, który sprzedał mu towar. Co za życie.

- Można to tak podsumować, jak sądzę.

- Nie twierdzę, że sprzedaję prochy, ale koleś nie ma prawa oczerniać dostawcy, no nie?

- Pan Lawrence twierdzi...

- Skąd mam wiedzieć, o kogo chodzi? Wie pani, iłu ludzi dziennie widuję?

- Nazywają go Tubbs, ale...

- Tubbs? Tubbs nasłał na mnie gliny? Ten tłuścioch?

Eve wróciła tą samą okrężną drogą. Na tyle zagmatwała sytuację, że adwokat będzie ich tropił jeszcze co najmniej kolejne dwadzieścia minut. Zamiast do pokoju przesłuchań, weszła do pomieszczenia po drugiej stronie weneckiego lustra. Zobaczyła, jak Zero zrywa się z krzesła, klnąc głośno.

Uśmiechnęła się z uznaniem.

Peabody wyglądała na zdenerwowaną i zawstydzoną. Dobra robota, uderza we właściwe struny.

- Proszę, panie Gant.

- Chcę porozmawiać z tym draniem. Spojrzeć mu w oczy.

- Naprawdę nie mogę tego teraz zorganizować. Ale...

- Ta tłusta świnia ma kłopoty?

- Można tak powiedzieć. Tak, można powiedzieć... eee.

- To dobrze. Proszę mu przekazać, że nie chcę więcej widzieć jego gęby w swoim klubie. - Zero wycelował w nią gniewnie palec z trzema połyskującymi pierścieniami. - Ma się już u mnie nie pokazywać, ani on, ani żaden z tych dupków w garniturkach, z którymi się prowadza. Będzie miał kłopoty za kupno i posiadanie?

- Właściwie nie miał przy sobie nielegalnych substancji w chwili zatrzymania. Przeprowadzamy test toksykologiczny, więc będziemy mogli udowodnić zażywanie.

- Pogrywa ze mną? Ja też się z nim pobawię. - Bezpieczny w swoim świecie, Zero odchylił się na oparcie krzesła i założył ręce na piersi. - Powiedzmy, że przekazałem komuś trochę towaru - własnego, nie na sprzedaż. Grożą mi za to kara grzywny oraz prace społeczne.

- Zazwyczaj na tym się kończy.

- Sprowadźcie Piersa. Zawsze pracuję z Piersem.

- Nie wydaje mi się, żeby detektyw Piers był teraz na służbie.

- Niech przyjedzie. Zajmie się szczegółami.

- Jak najbardziej.

- Ćwok przychodzi do mnie. Wyłudza towar. Tłusty niechluj i skąpiradło, zawraca tylko głowę. Głównie bierze push, mam z tego grosze, marnuje mój czas. Ale wyświadczam mu grzeczność, bo on i jego kumple to stali klienci. Przysługa dla klienta. Chce zestaw imprezowy, a ja wyłażę ze skóry, żeby go dostał - po kosztach! Żadnego zysku. To powinno wpłynąć na wysokość grzywny - upomniał Peabody.

- Tak, proszę pana.

- Dałem mu nawet osobny pakiet. Podrasowany specjalnie dla niego.

- Podrasowany?

- Prezent świąteczny. Darmowy. Żadnej transakcji pieniężnej. Gdybym tylko mógł go pozwać. Powinienem mieć prawo podać tego szczurzego syna do sądu za straty moralne. Poradzę się adwokata.

- Może pan się poradzić, panie Gant. Jednak trudno pozwać do sądu nieboszczyka.

- Jak to, nieboszczyka?

- Najwyraźniej podrasowany towar nie wyszedł mu na zdrowie. - Wystraszona i niepewna Peabody znikła bez śladu, na jej miejscu pojawiła się zimna, opanowana policjantka. - Nie żyje i zabrał ze sobą niewinnego przechodnia.

- Co to ma znaczyć, do cholery?

- To znaczy, że ja - przy okazji, jestem z wydziału zabójstw, nie z antynarkotykowego - aresztuję pana. Martinie Gant, został pan zatrzymany pod zarzutem zamordowania Maksa Lawrence'a i Leo Jacobsa, posiadania oraz handlu nielegalnymi substancjami, a także zarządzania lokalem rozrywkowym, w którym odbywa się dystrybucja nielegalnych substancji.

Odwróciła się do drzwi, przez które właśnie wchodziła Eve.

- Skończyliście? - spytała wesolutko porucznik Dallas. - Czeka tu dwóch miłych panów policjantów gotowych, by zameldować naszego gościa. A, pański prawnik, zdaje się, zabłądził. Pomożemy mu pana znaleźć.

- Zabiorę wam odznaki.

Peabody chwyciła Ganta pod jedno ramię, Eve pod drugie i postawiły go na nogi.

- Nie w tym życiu - odparła Dallas, przekazując zatrzymanego policjantom i patrząc, jak eskortują go za drzwi. - Dobra robota, pani detektyw.

- Miałam szczęście. I to duże. Poza tym, zdaje się, że facet ma w kieszeni część wydziału antynarkotykowego.

- Tak. Trzeba będzie sobie uciąć małą pogawędkę z Piersem. Napiszmy sprawozdanie.

- Powiedziałaś, że nie wsadzimy go za morderstwo.

- Zgadza się - przyznała Eve, potrząsając głową, kiedy szły korytarzem. - Może nieumyślne spowodowanie śmierci. Może. Ale będzie miał kłopoty. Trafi na jakiś czas do aresztu i cofną mu licencje na prowadzenie działalności. Zapłaci spore grzywny i wyda fortunę na prawników. Zapłaci. To wszystko, co mogłyśmy zrobić.

- Wszystko, na co mogą liczyć Tubbs i Jacobs - dodała Peabody.

Drzwi biura otworzyły się i wyłonił się zza nich Troy Trueheart, wysoki, dobrze zbudowany młody funkcjonariusz. Wciąż jeszcze żółtodziób.

- Pani porucznik, jakaś kobieta do pani.

- W jakiej sprawie?

- Osobistej. - Zmarszczył czoło, rozejrzał się na boki. - Nie widzę jej. Chyba nie wyszła. Kilka minut temu podałem jej kawę.

- Nazwisko?

- Lombard. Pani Lombard.

- Jak ją namierzysz, daj mi znać.

- Dallas? Sporządzę raport, co? Chciałabym - dodała Peabody - wiesz, dokończyć sprawę.

- Przypomnę ci te słowa, kiedy zacznie się proces. Eve udała się do swojego gabinetu, ciasnego pokoiku, w którym ledwie mieściły się biurko, dodatkowe krzesło i wąska tafla przezroczystego szkła uchodząca za okno. Nie mogła nie zauważyć kobiety. Siedziała na krześle dla gościa, popijając kawę z papierowego kubka. Miała burzę loków w odcieniu marchewkowy blond i ciemnozielone oczy. Bladość cery ożywiały plamy różu na policzkach oraz różowa pomadka na ustach.

Wiek około pięćdziesięciu pięciu lat, oceniła Eve, błyskawicznie sporządzając w pamięci rysopis. Grubokoścista sylwetka, biała kobieta w zielonej sukience z czarnymi mankietami i kołnierzykiem. Czarne szpilki i gigantyczna torebka ustawiona starannie obok nich.

Zapiszczała na widok Eve, omal nie wylała kawy, pospiesznie odstawiła kubek.

- Jesteś wreszcie!

Poderwała się z krzesła; róż na jej policzkach pociemniał, oczy rozbłysły, a w głosie dało się słyszeć charakterystyczny zaśpiew i jeszcze coś, co sprawiło, że Eve oblała się nagle zimnym potem.

- Pani Lombard? Nie wolno wchodzić do pomieszczeń służbowych.

- Chciałam tylko zobaczyć, gdzie pracujesz. Fiu, fiu, złotko, popatrz tylko, jak ci się powodzi. - Ruszyła naprzód w kierunku Eve i byłaby zamknęła ją w uścisku, gdyby ta nie wykazała się refleksem.

- Chwileczkę. Kim pani jest i czego chce? Zielone oczy rozszerzyły się i wypełniły łzami.

- Ależ, kochanie, nie pamiętasz mnie? To ja, mamusia!

ROZDZIAŁ 2

Poczuła, że tworzy jej się w żołądku lodowata bryła, która podchodzi do gardła. Nie mogła oddychać. Ramiona kobiety zacisnęły się wokół niej; nie potrafiła temu zapobiec. Obłapiały Eve niczym macki. Dławił ją mdlący zapach róż. Uszy atakował płaczliwy głos z teksańskim zaśpiewem, uderzył ją w głowę jak atakujące pięści.

Słyszała sygnał łącza na biurku, słyszała rozmowy na zewnątrz. Nie zamknęła drzwi. Boże, drzwi były otwarte i każdy mógł...

Potem wszystko zlało się w jeden wielki szum, jakby w jej głowie szalał rój wściekłych os. Żądliły ją, czuła falę gorąca, która zalewała jej ciało i mąciła wzrok.

Nie, nie jesteś. Nie jesteś moją mamą. Nie jesteś.

Czy to jej głos? Taki piskliwy i dziecinny. Czy słowa dochodziły z zewnątrz, czy też rozlegały się w jej umyśle?

Podniosła ręce, jakoś udało jej się je unieść i odepchnąć pulchne ramiona.

- Puść mnie. Puszczaj.

Zatoczyła się do tyłu i prawie rzuciła do ucieczki.

- Nie znam pani.

Wpatrywała się w twarz kobiety, ale nie rozróżniała już rysów. Widziała tylko rozmazany kolorowy kształt.

- Naprawdę pani nie znam.

- Eve, kochanie, to ja, Trudy! Popatrz tylko na mnie, beczę jak dziecko. - Pociągnęła nosem, wyjęła dużą różową chustkę i przyłożyła do oczu. - Głupia jestem. Ubzdurałam sobie, że od razu mnie rozpoznasz, tak jak ja ciebie. Ale oczywiście minęło przecież ponad dwadzieścia lat, mówiąc między nami, dziewczynami. - Posłała Dallas uśmiech przez łzy. - Pewnie się postarzałam.

- Nie znam pani - powtórzyła wolno Eve. - Nie jest pani moją matką.

Trudy zatrzepotała rzęsami, za ich zasłoną coś się kryło. W tych oczach czaiło się coś, czego Dallas nie potrafiła nazwać.

- Słoneczko, naprawdę mnie nie pamiętasz? Ty, ja i Bobby w naszym kochanym domku w Summervale? Na północ od Lufkin?

Niejasny obraz zaczął się wyłaniać z zakamarków jej pamięci. Eve nie chciała, by stał się ostrzejszy. Poczuła się chora na myśl, że mógłby być wyraźniejszy.

- Po tym, jak...

- Taka byłaś cichutka, jakby cię nie było. I chudziuteńka jak patyk. Przeżyłaś piekło, nim do mnie trafiłaś, prawda maleńka? Biedactwo, obiecałam, że będę dobrą mamą dla małej biedulki i zabrałam cię do naszego domu.

- Rodzina zastępcza. - Słowa zdawały się ranić jej usta i z trudem przez nie przechodziły. - Po.

- A jednak pamiętasz! - Trudy przyłożyła dłonie do policzków. - Nie było dnia przez te wszystkie lata, żebym o tobie nie myślała, nie zastanawiała się, na kogo wyrosłaś, jak ci się powodzi... I popatrz tylko! Policjantka w Nowym Jorku! W dodatku mężatka. Ale nie masz jeszcze własnych dzieci?

Eve ogarnęła fala mdłości, strach chwycił ją mocno za gardło i nie puszczał.

- Czego chcesz?

- No przecież nadrobić zaległości! Dowiedzieć się, co słychać u mojej dziewczynki. - Jej głos brzmiał niemal, jakby śpiewała. - Bobby ze mną przyjechał. Ożenił się z najsłodszą istotą na ziemi. Ma na imię Zana. Przyjechaliśmy z Teksasu, żeby pozwiedzać i zobaczyć się z naszą kochaną Eve. Musimy sobie urządzić spotkanie po latach z prawdziwego zdarzenia. Bobby zaprasza nas na kolację. - Usiadła z powrotem na krześle, wygładziła spódnicę i uważnie śledziła twarz Eve. - Wyrosłaś na dużą pannę. Wciąż chuda jak patyk, ale to ci pasuje. Ja wiecznie próbuję zrzucić parę kilo. Bobby z kolei odziedziczył sylwetkę po swoim tatusiu - jedyne co ten żałosny bankrut dał mu kiedykolwiek, albo mnie, skoro już o tym mowa. Padnie, kiedy cię zobaczy!

Eve wciąż stała w tym samym miejscu.

- Jak mnie znalazłaś?

- W najdurniejszy sposób na świecie, wybacz to określenie. Pucowałam kuchnię. Pamiętasz, że moja kuchnia ma zawsze lśnić. Włączyłam sobie telewizor, żeby mi było raźniej, właśnie mówili o tych zamordowanych lekarzach i klonowaniu. Grzech przeciwko Bogu i ludzkości, jeśli kogoś interesuje moje zdanie. Już miałam przełączyć na inny kanał, ale jakoś mnie wciągnęło. Szczęka opadła mi do samej ziemi, kiedy zobaczyłam ciebie. I podpis. Porucznik Eve Dallas, Komenda Policji w Nowym Jorku. Powiedzieli, że jesteś bohaterką. I że zostałaś ranna. Biedactwo. Ale już wyglądasz dobrze. Bardzo dobrze.

Siedziała przed nią kobieta o rudych włosach, zielonych oczach i słodkim uśmiechu, ale Eve widziała potwora wyposażonego w ostre zęby i pazury. Potwora, który nie musiał czekać na zapadnięcie zmroku, by zaatakować.

- Musisz iść. Natychmiast sobie stąd idź.

- Na pewno masz tu urwanie głowy, a ja ci trajkoczę nad uchem. Powiedz tylko, gdzie chcesz zjeść kolację i już mnie nie ma. Poproszę Bobby'ego, żeby zarezerwował stolik.

- Nie. Nie. Pamiętam cię. - Trochę, niektóre rzeczy. Łatwo było pozwolić sobie zapomnieć. Musiała. - Nie jestem zainteresowana. Nie chcę cię widzieć.

- Jak możesz tak mówić. - W głosie zabrzmiała uraza, spojrzenie stwardniało. - Jak możesz tak się zachowywać. Przygarnęłam cię. Byłam dla ciebie jak matka.

- Nie, nie byłaś. - Ciemne pokoje, takie ciemne. Lodowata woda. „Moja kuchnia musi lśnić”. Nie. Nie wolno o tym myśleć. Trzeba zapomnieć. - Lepiej będzie dla ciebie, jeśli już sobie pójdziesz. Natychmiast. Po cichu. Nie jestem teraz bezbronnym dzieckiem, więc wyjdź stąd i nie oglądaj się za siebie.

- Eve, kochanie...

- Wyjdź, wyjdź. W tej chwili. - Zacisnęła dłonie w pięści, by ukryć ich drżenie. - Albo zamknę cię w celi. Tym razem ty będziesz więźniem, przysięgam.

Trudy podniosła torebkę i zabrała czarny płaszcz, który zawiesiła na oparciu krzesła.

- Wstydź się.

Jej oczy były mokre od łez. I zimne jak głaz.

Eve ruszyła do drzwi, żeby je zamknąć, ale nie zdołała. W biurze unosił się obezwładniający zapach róż. Żołądek zaczął odmawiać jej posłuszeństwa; oparła się o biurko, czekając, aż minie najsilniejszy atak mdłości.

- Pani porucznik, kobieta, która była... Pani porucznik? Wszystko w porządku?

Potrząsnęła głową, słysząc głos Truehearta i machnęła ręką, żeby odszedł.

Wyprostowała się, walcząc o odzyskanie kontroli nad sobą. Musiała nad sobą zapanować, była na służbie. Trzeba jakoś dotrwać do czasu, kiedy zostanie sama.

- Powiedz detektyw Peabody, że coś mi wypadło. Muszę wyjść.

- Pani porucznik, jeśli mógłbym w czymś pomóc...

- Właśnie ci powiedziałam, jak masz mi pomóc.

Nie mogła znieść widoku jego zatroskanej twarzy. Wyszła z pokoju, zostawiając nieodebrane wiadomości i stertę zaległej papierkowej roboty. Szybko szła korytarzem, nie odpowiadając na pozdrowienia.

Musiała wyjść, na powietrze. Daleko stąd. Pot spływał jej po plecach zimnymi strużkami. Wskoczyła do pierwszej napotkanej windy i zjechała na dół. Czuła drżenie wszystkich mięśni, uginały się pod nią kolana, ale nie przestawała iść naprzód. Nawet, kiedy usłyszała głos Peabody wykrzykującej jej imię, nie przestawała iść naprzód.

- Zaczekaj! Zaczekaj! Hola. Co jest? Co się stało?

- Muszę iść. Zajmij się Zerem, pogadaj z prokuratorem okręgowym. Rodziny ofiar mogą dzwonić, wypytywać. Zazwyczaj dzwonią. Musisz sobie jakoś poradzić. Ja idę.

- Poczekaj. Jezu, coś się stało Roarke'owi? - Nie.

- Możesz poczekać jedną cholerną minutę?!

Eve poczuła, jak jej żołądek wykonuje salto i popędziła do najbliższej toalety. Pozwoliła sobie zwymiotować - jakie miała wyjście? Pozwoliła, by kwaśno - gorzka fala utworzona ze strachu, paniki i strzępów pamięci opuściła jej ciało, zostawiając po sobie pustkę.

- Dobrze. Już dobrze. - Cała się trzęsła, twarz spływała jej potem. Nie płakała. Czuła się wystarczająco upokorzona, nie było mowy, żeby doszły do tego jeszcze łzy.

- Proszę. Trzymaj. - Peabody wetknęła jej w dłoń zwilżone chusteczki higieniczne. - Nie mam więcej. Przyniosę ci wody.

- Nie. - Eve oparła głowę o ścianę kabiny. - Jeśli cokolwiek teraz przełknę, znowu zwrócę. Nic mi nie jest.

- Akurat. Morris ma w kostnicy gości, którzy wyglądają lepiej od ciebie.

- Po prostu muszę jechać do domu.

- Powiedz mi, co się stało.

- Muszę tylko pojechać do domu. Biorę wolne na resztę dnia. Możesz sama zająć się sprawą, dasz radę. - Ja nie dam, pomyślała. Po prostu nie. - W razie jakichś problemów... wstrzymaj się do jutra.

- Chrzanić sprawę. Zawiozę cię do domu. Nie jesteś w stanie...

- Peabody, jeśli dobrze mi życzysz, daj spokój. Zostaw mnie w spokoju. Zajmij się pracą - przerwała jej Eve, podnosząc się chwiejnie. - Po prostu daj mi spokój.

Peabody pozwoliła jej odejść, ale nim wróciła z powrotem do biura, wyjęła z kieszeni komunikator. Ona musiała się wycofać, lecz znała kogoś, kto tego nie zrobi.

Kogoś, kto nigdy się na to nie zgodzi.

W pierwszym odruchu Eve chciała włączyć automatycznego szofera. Zdecydowała jednak, że lepiej zachować kontrolę nad sytuacją, skoncentrować się na prowadzeniu auta. Wolała zmagać się z korkami ulicznymi, przeszkodami, czasem i kapryśnym miastem niż własnymi emocjami.

Dotrzeć do domu - to teraz jej zadanie. W domu wszystko będzie w porządku.

Żołądek znów dawał o sobie znać, głowa pękała z bólu, ale przecież nieraz już bywała chora. I nieszczęśliwa. Pierwszych osiem łat jej życia można opisać jako powolną wędrówkę przez piekło, a kolejnych lat nikt przy zdrowych zmysłach nie nazwałby cholernym piknikiem na plaży.

Przetrwała, jakoś przez to przeszła.

Teraz też przetrwa, da sobie radę.

Nie pozwoli, by przeszłość ją dopadła. Nie stanie się ofiarą tylko dlatego, że spanikowała, kiedy zobaczyła przed sobą upiora z dawnych czasów.

Mimo to jej dłonie drżały na kierownicy. Opuściła wszystkie szyby, wpuszczając zimowe powietrze i zapachy miasta.

Sojowych hot dogów piekących się na przenośnych rusztach, spalin maxibusa, przydrożnego śmietnika, który od wieków nie był opróżniany. Czuła te wszystkie odory, a także zróżnicowane ludzkie zapachy wydzielane przez tłum na ulicach.

Nie przeszkadzał jej hałas, odgłosy klaksonów i wrzaski; wszyscy mieli gdzieś prawa dotyczące przekraczania poziomu decybeli w mieście. Głosy ulicy docierały do niej falami, przepływały obok. Tysiące ludzi przemierzało chodniki, przekraczało ulice, miejscowi się spieszyli, a turyści plątali się pod nogami, rozglądali na boki, wchodzili w drogę. Niektórzy byli obładowani pudłami i torbami.

Nadchodziły święta. Trzeba się spieszyć z zakupami.

Kupiła dziś na ulicy szalik od przemądrzałego dzieciaka, którego nawet polubiła. W zielono - czarną kratkę, dla męża doktor Miry. Co by powiedziała przyjaciółka na temat jej reakcji na dzisiejsze spotkanie?

Miałaby mnóstwo do powiedzenia. Policyjna specjalistka od sporządzania portretów psychologicznych i lekarka psychiatra powiedziałaby bardzo dużo w ten swój delikatny, taktowny sposób.

Eve to nie obchodziło.

Chciała do domu.

Kiedy stanęła pod bramą, oczy jej się zaszkliły. Ze zmęczenia i ulgi. Przepiękny ogromny podjazd i ogród, hektary spokoju i piękna pośród chaosu miasta, które uczyniła swoim domem.

Roarke miał wyczucie stylu i środki na stworzenie oazy spokoju, która stała się dla niej azylem. Wcześniej Eve nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo potrzebowała takiego miejsca.

Wyglądało niczym elegancka forteca, ale to był najprawdziwszy dom. Po prostu dom, mimo majestatycznego piękna i ogromu przestrzeni. Za tymi murami, za szkłem i kamieniem, toczyło się życie, które dla siebie wybrali i stworzyli. Razem. Ich życia, ich wspomnienia wypełniające przepastne pokoje.

On dał jej ten dom, Eve potrzebowała tej świadomości. I pewności, że nikt nie ma prawa jej tego odebrać, nikt nie może jej ograbić z tego, co osiągnęła i na powrót rzucić w czasy, kiedy nie miała nic, kiedy była nikim.

Nikt nie mógł tego zrobić, musiała o tym pamiętać, nikt poza nią samą.

Ale przenikał ją straszny chłód, taki straszny, a ból głowy atakował czaszkę niczym wygłodniały demon.

Z wysiłkiem wysiadła z samochodu. Kulała. Biodro bolało przeraźliwie. Powoli i ostrożnie stawiała nogę za nogą, aż wreszcie udało jej się pokonać schody.

Otworzyła drzwi. Ledwie zarejestrowała obecność Summerseta, kamerdynera męża, który pojawił się od razu w holu. Nie miała siły na sprzeczki, oby miała jej dość, by wejść na piętro.

- Nie mów do mnie. - Chwyciła się poręczy schodów, a zimny pot sprawił, że ślizgały jej się ręce. Podciągała się do góry. Po jednym stopniu.

Z wysiłku dostała zadyszki. W jej płucach było tak niewiele miejsca, czuła się, jakby ktoś zacisnął jej żelazną obręcz wokół mostka.

Wreszcie dotarła do sypialni, zdjęła płaszcz, pozwoliła mu upaść na podłogę, rozebrała się i poszła do łazienki.

- Pełny strumień - zarządziła. - Czterdzieści stopni. Weszła do parującej kabiny. Wycieńczona, skuliła się w brodziku, pozwalając, by gorąca woda ją ogrzała.

Tak ją znalazł, zwiniętą w kłębek na mokrych płytkach, smaganą strumieniami wody. Para wisiała w powietrzu jak kurtyna.

Serce ścisnęło mu się w piersi na jej widok.

Sięgnął po ręcznik.

- Wyłączyć strumień - polecił i ukucnął, by się nią zająć.

- Nie. Przestań. - Odruchowo przybrała postawę obronną, choć nic jej nie groziło. - Zostaw mnie w spokoju.

- Nigdy w życiu. Ty przestań! - powiedział ostro, z irlandzkim akcentem. - Jeszcze chwila i się ugotujesz. - Podniósł ją i przyciągnął do siebie, kiedy znów próbowała zwinąć się w kłębek. - Już dobrze. Ciii, jestem przy tobie.

Zamknęła oczy. Żeby na niego nie patrzeć, doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Zaniósł ją do sypialni i usiadł na łóżku z Eve na kolanach. Osuszał jej ciało ręcznikiem.

- Zaraz podam ci szlafrok. I środek uspokajający.

- Nie chcę...

- A pytałem cię, czego chcesz? - Uniósł jej podbródek, pogładził kciukiem dołeczek. - Spójrz na mnie, Eve. No, popatrz na mnie. - Spojrzała na niego z wyrzutem i znużeniem. Niemal się uśmiechnął. - Jesteś zbyt chora, żeby się ze mną spierać, wiesz o tym równie dobrze jak ja. Cokolwiek doprowadziło cię do takiego stanu... Opowiedz mi o tym i zastanowimy się razem, co robić. - Delikatnie przyłożył usta do jej czoła, policzków, warg.

- Już się tym zajęłam. Nic więcej nie trzeba robić.

- Cóż, to nam zaoszczędzi czasu, prawda? - Zdjął ją z kolan i poszedł po ciepły szlafrok.

Zauważyła, że przemoczyła mu ubranie. Ten cholerny garnitur kosztował pewnie więcej, niż krawiec zarabia przez dwa lata. A teraz Roarke miał mokre ramiona i rękawy. W milczeniu przyglądała się, jak zdejmuje marynarkę i przewiesza ją przez oparcie krzesła.

Koci wdzięk, pomyślała, i o wiele więcej drapieżności niż u kota. Pewnie wrócił z jednego z setek tych swoich cotygodniowych spotkań, gdzie negocjował kupno pieprzonego Układu Słonecznego. A teraz jest tu, przetrząsa szafę w poszukiwaniu jej szlafroka. Wysoki i szczupły, z doskonałe wyrzeźbionym każdym mięśniem, o twarzy młodego irlandzkiego boga, zdolnego uwieść jednym spojrzeniem tych błękitnych celtyckich oczu.

Nie chciała go tutaj. Nikogo nie chciała.

- Chcę zostać sama.

Uniósł brew i przechylił na bok głowę. Jedwabista grzywa ciemnych włosów otoczyła mu twarz.

- Żeby cierpieć w milczeniu, czyż nie? To już lepiej się ze mną pokłóć. No, jazda.

- Nie chcę się kłócić.

Położył szlafrok i ukucnął, by spojrzeć jej w oczy.

- Jeżeli dostanę w swoje ręce tego, kto doprowadził cię do takiego stanu, ukochana Eve, obedrę go ze skóry. Po kawałku. A teraz włóż szlafrok.

- Niepotrzebnie do ciebie zadzwoniła. - Głos jej się załamał, nim zdążyła nad nim zapanować. Upokorzenia nigdy się nie kończą, pomyślała. - Peabody do ciebie dzwoniła, wiem. Nie powinna była się wtrącać. Doszłabym do siebie za chwilę. Wszystko byłoby dobrze.

- Bzdura. Niełatwo cię złamać. Ja to wiem i ona też. - Podszedł do autokucharza, wstukał zamówienie na środek uspokajający. - To złagodzi ból głowy, ukoi żołądek. Żadnej mocnej chemii - dodał, spoglądając na żonę. - Przyrzekam.

- To głupie. Pozwoliłam, żeby mnie wyprowadziła z równowagi. Głupie. Nie warto. - Odgarnęła włosy. - Po prostu nie spodziewałam się ciosu, i tyle. - Wstała, ale nogi nie dały jej stabilnego oparcia. - Musiałam tylko przyjechać na jakiś czas do domu.

- I myślisz, że zadowolę się takim wytłumaczeniem? Miała do wyboru: wypić miksturę uspokajającą albo zaryzykować, że Roarke wleje jej siłą lekarstwo do gardła. Wypiła trzema dużymi haustami.

- W moim biurze czekała kobieta. Nie poznałam jej od razu. - Odstawiła pustą szklankę. - Powiedziała, że jest moją matką. Nie jest - dodała szybko. - Nie jest i wiedziałam o tym, jednak same te słowa zwaliły mnie z nóg. Jest mniej więcej w odpowiednim wieku i od razu wydawała się znajoma, więc naprawdę zwaliło mnie z nóg.

Roarke wziął ją za rękę, ścisnął mocno.

- Kto to był?

- Nazywa się Lombard. Trudy Lombard. Kiedy mnie... Kiedy wyszłam ze szpitala w Dallas, trafiłam do programu opieki nad sierotami. Nieznana tożsamość, zanik pamięci, trauma pourazowa, ślady wykorzystywania seksualnego. Teraz wiem, jak to działa, ale wtedy nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, co się jeszcze wydarzy. Powiedział mi wcześniej, mój ojciec, że jeśli gliny albo opieka społeczna dostaną mnie w swoje ręce, wrzucą mnie do czarnej dziury, zamkną w ciemnym lochu. Tak się nie stało, jednak...

- Czasem bywa niewiele lepiej.

- Tak. - On coś o tym wie, pomyślała. Rozumie. - Przez jakiś czas mieszkałam w domu dziecka. Może kilka tygodni. Wspomnienia są zamazane. Pewnie szukali rodziców lub opiekunów, próbowali się dowiedzieć, skąd pochodzę, co się wydarzyło. Potem trafiłam do rodziny zastępczej. Żeby zyskać namiastkę normalnego życia. Oddali mnie tej Lombard. Miała dom gdzieś we wschodnim Teksasie i syna o kilka lat starszego ode mnie.

- Skrzywdziła cię.

To nie było pytanie. O tym też coś wiedział. Znał z doświadczenia i rozumiał.

- Nigdy mnie nie uderzyła, nie tak jak on. Nie zostawiała śladów.

Roarke zaklął cicho, z tłumioną wściekłością. Pomogło jej to bardziej niż mikstura uspokajająca.

- Właśnie. Łatwiej znieść bezpośrednie uderzenie niż serię subtelnych drobnych tortur. Nie mieli pomysłu, co ze mną zrobić. - Przeczesała dłonią mokre włosy, już się nie trzęsła. - Nie mogłam im nic wyjaśnić. Nic nie miałam. Prawdopodobnie uznali, że lepiej będzie oddać mnie samotnej matce, ze względu na gwałt.

Nic nie powiedział. Po prostu ją przytulił i przyłożył usta do jej skroni.

- Nigdy na mnie nie wrzeszczała, nigdy mnie nie uderzyła - jeśli nie liczyć paru razów otwartą dłonią. Dbała, żebym była czysta i przyzwoicie ubrana. Teraz wiem niejedno o patologii, ale wtedy miałam dziewięć lat. Nie rozumiałam, dlaczego nazywa mnie brudną dziwką i zmusza do kąpieli w lodowatej wodzie codziennie rano i wieczorem. Zawsze sprawiała wrażenie smutnej i zawiedzionej. Zamykała mnie w ciemnym pokoju i twierdziła, że to dla mojego dobra, żebym się nauczyła zachowywać jak należy. Codziennie za coś mnie karała. Za niejedzenie, za to, że jadłam za szybko albo za wolno, musiałam czyścić całą kuchnię szczoteczką do zębów. I tym podobne rzeczy. „Moja kuchnia musi lśnić”.

- Nie miała pomocy domowej. Ale miała mnie. Zawsze byłam zbyt powolna, niewdzięczna, za głupia, zawsze coś nie tak. Mówiła, że jestem żałosna albo zła, zawsze tym samym cichym, łagodnym głosem, z wyrazem zdziwienia i rozczarowania na twarzy. Zawsze byłam nikim. Gorzej niż nikim.

- Jakim cudem przeszła testy psychologiczne? Kontrole?

- To się zdarza. Bywają jeszcze gorsze przypadki. Miałam szczęście, że nie trafiłam gorzej. Miewałam koszmary. Wtedy niemal co noc. A ona... Boże, wchodziła do mojego pokoju i mówiła, że nigdy nie będę zdrowa i silna, jeśli nie będę się wysypiać.

Złapała go za rękę, bo już mogła. Jego dłoń służyła jej za kotwicę, kiedy zanurzała się w przeszłości.

- Gasiła światło i zamykała drzwi na klucz. Zamykała mnie w ciemnościach. „Płacz tylko pogarsza sprawę”, mówiła. Straszyła, że odda mnie z powrotem i zamkną mnie w zakładzie dla umysłowo chorych. Ponieważ właśnie to się przytrafia niegrzecznym dziewczynkom. Używała mnie jako przestrogi dla swojego syna. Mówiła Bobby'emu, żeby mi się przyjrzał i zapamiętał, co się dzieje z niegrzecznymi dziećmi, dziećmi, które nie mają prawdziwej matki, aby się o nie troszczyła.

Roarke gładził ją po włosach, po plecach.

- Przeprowadzali jakieś kontrole?

- Tak. Jasne. - Otarła łzę - łzy były bezużyteczne, tak samo teraz, jak i wtedy. - Z pozoru wszystko wyglądało dobrze. Schludny dom, zadbany ogródek. Miałam własny pokój, czyste ubrania. Co mogłam im powiedzieć? Wmawiała mi, że jestem zła. Śniły mi się koszmary, w których brodziłam w krwi, więc pewnie miała rację. Kiedy mówiła, że ktoś mnie skrzywdził i wyrzucił na śmietnik, bo byłam zła, wierzyłam jej.

- Eve. - Podniósł obie jej ręce do ust. Chciał ją utulić, owinąć czymś mięciutkim i pięknym. Chciał ją tulić do siebie, póki nie miną wszystkie straszne wspomnienia. - Powiem ci, jaka jesteś. Kim jesteś. Jesteś cudem.

- Była wstrętną sadystką. Jeszcze jednym drapieżnikiem. Teraz to wiem. - Muszę o tym pamiętać, pomyślała Eve, biorąc głęboki oddech. - Ale wtedy wiedziałam tylko, że ma nade mną władzę. Uciekłam. To było małe miasteczko, nie Dallas, więc szybko mnie znaleźli. Za drugim razem lepiej wszystko zaplanowałam, dotarłam do Oklahomy. Kiedy mnie tam złapali, walczyłam.

- No pewnie, dziewczyno. - Powiedział to z mieszaniną dumy i wściekłości, która wywołała szczery śmiech Eve.

- Rozkwasiłam nos jednemu z pracowników opieki społecznej. - Zdała sobie sprawę, że akurat to wspomnienie wcale nie było złe. - Trafiłam na jakiś czas do poprawczaka. Tam było lepiej niż u niej. Odsunęłam to wszystko od siebie, Roarke. Odłożyłam na bok, zostawiłam za sobą. I teraz nagle zjawia się w moim biurze, a ja zamieniam się na powrót w przerażone bezradne dziecko.

Żałował, że nie rozkwasiła nosa przeklętej Trudy Lombard, nie oddała jej chociaż części tego, przez co sama przeszła. Może ulżyłoby jej choć odrobinę.

- Nigdy więcej cię nie skrzywdzi. Eve spojrzała mu prosto w oczy.

- Rozpadłam się na kawałki. Dopiero teraz doszłam do siebie na tyle, żeby być wściekła. Sprawa Icove'ów.

- Co?

Spuściła głowę i ukryła twarz w dłoniach. Potarła ją mocno, nim ponownie uniosła wzrok.

- Powiedziała, że zobaczyła mnie, kiedy udzielałam wywiadu na temat morderstwa Icove'ów i historii Cichych Narodzin. Spytałam, jak mnie znalazła, wtedy ona powiedziała, że słyszała o tej sprawie.

Roarke odruchowo potarł gojącą się ranę na ramieniu.

- Wątpię, czy do tej pory ktokolwiek we wszechświecie o niej nie słyszał. Przyjechała specjalnie, żeby się z tobą zobaczyć?

- Podobno chciała nadrobić zaległości, zobaczyć, co u mnie słychać. Miała nadzieję na miłe spotkanie po latach. - Eve doszła już do siebie na tyle, by w jej głosie zabrzmiały gorycz i cynizm. Była to muzyka dla uszu Roarke'a.

- Przyjechała z synem i synową. Wyrzuciłam ją za drzwi. Przynajmniej na to starczyło mi sił i przytomności umysłu. Spojrzała na mnie po swojemu, z tym pełnym wyrzutu rozczarowaniem - i z zimnym błyskiem pod spodem.

- Powinnaś się upewnić, że wyjedzie, będzie się trzymała z daleka. Mogę...

- Nie. - Cofnęła się i wstała. - Nie. I ty też masz się tym nie zajmować. Chcę o wszystkim zapomnieć, nie będę nawet o niej myśleć. Cokolwiek zamierzała osiągnąć, preparując jakieś lukrowane wspomnienia, nic z tego. Gdyby Peabody pilnowała własnego nosa, nawet byś o niczym nie wiedział. Doprowadziłabym się do porządku przed twoim powrotem. Nie doszłoby do tej rozmowy.

Roarke milczał przez chwilę, po czym również wstał.

- Tak właśnie byś sobie z tym poradziła? Nic mi nie mówiąc?

- W tym wypadku, tak. Wszystko skończone, po sprawie, nie ma o czym mówić. To mój problem. Pozwoliłam, żeby mnie przerósł, ale już odzyskałam kontrolę. To nas nie dotyczy. Nie chcę, żeby nas to dotyczyło. Jeśli chcesz mi pomóc, zostaw tę sprawę, pozwól jej odpłynąć w niebyt. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Wzruszył ramionami.

- Jak sobie życzysz.

Rozmasował ramiona Eve, przygarnął żonę do siebie. Wreszcie poczuł, jak się rozluźniła.

Wciąż nie jest sobą, wbrew temu, co jej się wydaje, pomyślał, jeżeli wierzy, że babsko ją wytropiło po tylu latach i przemierzyło połowę kraju bez wyraźnego powodu.

Prawdziwy cel wyjdzie na jaw wkrótce, to jedynie kwestia czasu.

- Ściemnia się - mruknął. - Włączyć lampki świąteczne. Popatrzyła ponad jego ramieniem i razem podziwiali stojący pod oknem olbrzymi świątecznie przystrojony świerk, który właśnie rozbłysł tysiącem światełek.

- Jak zwykle przesadziłeś - powiedziała cicho.

- W święta nie istnieje nic takiego jak przesada, szczególnie w naszym wypadku. Tak wiele mieliśmy chudych lat. Poza tym, to już tradycja. Na Boże Narodzenie w sypialni musi stanąć choinka.

- Choinka stoi prawie w każdym pomieszczeniu. Roarke się uśmiechnął.

- To prawda. Jestem sentymentalny. - Pocałował ją delikatnie i ponownie otoczył ramionami. - Co byś powiedziała, gdybyśmy zjedli tu, na górze? Nie pracowali już dziś? Obejrzeli jakiś film, napili się wina. Pokochali się.

Objęła go mocno. Potrzebowała domu i oto on.

- Powiedziałabym: Dzięki.

Kiedy zasnęła, zostawił ją na chwilę i poszedł do swojego gabinetu. Przyłożył dłoń do czytnika linii papilarnych.

- Roarke - powiedział. - Włączyć zasilanie.

Konsola zaszumiała i rozbłysła. Użył domowego łącza, żeby skontaktować się z Summersetem.

- Jeżeli osoba o nazwisku Lombard będzie usiłowała nawiązać kontakt z Eve, przyślij ją do mnie. Gdziekolwiek będę.

- Oczywiście. Czy pani porucznik lepiej się już czuje?

- Lepiej, dzięki. - Przerwał połączenie. Ustalenie, gdzie zatrzymała się Trudy Lombard, trochę potrwa. Jednak lepiej, zawsze lepiej znać kryjówkę wroga. Zabrał się do wyszukiwania informacji.

Niedługo dowie się, czego naprawdę chciała ta kobieta. Był pewien, że jego przewidywania się potwierdzą.

ROZDZIAŁ 3

Normalność, pomyślała Eve, przypinając broń. Znów czuła się normalnie. Być może te mięczaki, co to w kółko nadają o nietłumieniu emocji, mają jednak rację.

Boże, miała nadzieję, że nie. Gdyby tak było, skończyłaby, tkwiąc po uszy w rozczłonkowanych zwłokach.

Tak czy inaczej, odzyskała równowagę - o tyle żeby psioczyć na fatalną pogodę za oknem.

- Co to w ogóle jest? - dołączył się do narzekań Roarke, stając za jej plecami. - Na pewno nie śnieg, deszcz też nie, nawet nie deszcz ze śniegiem. To pewnie...

- Gówno - stwierdziła. - Zimne, mokre gówno.

- A. - Pokiwał głową i z roztargnieniem pogładził Eve po plecach. - Rzeczywiście. Może dzięki niemu ludzie zostaną w domach i będziesz miała spokojny dzień.

- W domach też się zabijają - przypomniała mu. - Zwłaszcza kiedy są sfrustrowani patrzeniem cały dzień na padające z nieba gówno. - Doszła do siebie, pomyślał. To brzmiało zupełnie w stylu kobiety, którą ubóstwiał. Poklepał ją przyjaźnie po ramieniu.

- Cóż, tak czy inaczej, czas na ciebie. Ja przez kolejną godzinę będę miał telekonferencję z domu, potem też mnie czeka wyjście z domu. - Obrócił ją ku sobie, chwycił za klapy żakietu i pocałował szybko i mocno. - Uważaj na siebie.

Wkładając płaszcz, wyczuła w kieszeni wybrzuszenie.

- Kupiłam dla Denisa Miry. Taki tam, wiesz, prezent świąteczny.

- Spodoba mu się. - Oczy mu się śmiały. Skinął głową w stronę szalika, który trzymała w ręku. - Znasz się na robieniu zakupów.

- Nie robiłam zakupów. Kupiłam przy okazji. Myślisz, że da się to jakoś w coś zawinąć?

Roarke wyciągnął rękę, uśmiechając się pod nosem.

- Poproszę elfy. Zapakują to, podobnie jak zabytkowy imbryczek do herbaty dla Miry, który, o ile mnie pamięć nie myli, również nabyłaś przy okazji, wcale nie robiąc zakupów.

- Świetnie, mądralo. To na razie.

- Pani porucznik? Czyżbyś zapomniała o naszym świątecznym przyjęciu?

Odwróciła się gwałtownie.

- Świąteczne przyjęcie? To nie dziś. Dziś? Nie.

Chwyt poniżej pasa, sam musiał przyznać. Jakże cudownie było jednak popatrzeć na ten moment paniki na twarzy Eve, kiedy próbowała sobie przypomnieć, co to za dzień.

- Jutro. Więc jeśli chciałabyś jeszcze na coś trafić przy okazji, zrób to dziś.

- Jasne. Dobra. Nie ma problemu. - Cholera, pomyślała, zbiegając po schodach. Jeszcze o czymś zapomniała? Komu jeszcze powinna coś kupić? Czyżby czekało ją sporządzenie listy?

Gdyby miało do tego dojść, chyba lepiej się przeprowadzić i znaleźć nowych przyjaciół.

Oczywiście, mogła zrzucić wszystko na Roarke'a. On naprawdę lubił kupować. Ten facet naprawdę kochał zakupy - Eve unikała ich za wszelką cenę. Skoro jednak wszyscy ci ludzie istnieli jakoś w jej życiu, może warto spróbować poświęcić choćby pół minuty i wybrać coś osobiście. To jedno z tych niepisanych praw, pomyślała.

Nauczyła się, że relacje międzyludzkie i zasady niekoniecznie idą w parze. Ku własnemu utrapieniu wiecznie próbowała jakieś stosować.

Na przykład pilnowała, by zawsze obrazić Summerseta, nim wyjdzie. Stał w korytarzu - oczywiście, że tam był, szkielet w czarnym garniturze.

- Lepiej, żebym znalazła swój wóz w miejscu, gdzie go zostawiłam, Nancy.

Zacisnął usta w wąską linię.

- Znajdzie pani obiekt, który nazywa wozem na zewnątrz, gdzie stoi, szpecąc podjazd i przynosząc wstyd temu domowi. Potrzebuję aktualnej listy pani osobistych gości zaproszonych na jutrzejsze przyjęcie dziś przed czternastą.

- Ta? Skontaktuj się z moją sekretarką do spraw życia towarzyskiego. Będę troszkę zbyt zajęta służeniem miastu i chronieniem jego mieszkańców, żeby robić listy.

Wyszła, mamrocząc pod nosem. Lista? Do tego też potrzeba listy? A co z tradycyjną metodą, gdy się kogoś spotyka i prosi, żeby wpadł?

Skuliła się, czując na sobie krople obrzydliwego zimnego deszczu, i pobiegła do samochodu. Ogrzewanie było już włączone. Prawdopodobnie dzięki Summersetowi. Trzeba to wpisać na listę powodów, żeby go nie udusić we śnie.

Ta przynajmniej nie będzie długa.

Uruchomiła silnik i włączyła komunikator samochodowy. Połączyła się z Roarkiem.

- Już się za mną stęskniłaś?

- Każda sekunda bez ciebie to udręka. Słuchaj, czy ja powinnam mieć jakąś listę? Na przykład listę gości na to jutrzejsze?

- A chcesz?

- Nie. Nie chcę przeklętej listy, ale...

- Wszystko już załatwione, Eve.

- Dobrze, no to dobrze. W porządku. – Pomyślała o czymś jeszcze. - Pewnie wybrałeś też już dla mnie kreację, co? Łącznie z bielizną.

- Niesłychanie gustowną - z wariantem bez bielizny. Eve się roześmiała.

- Och, te twoje sztuczki. Na razie.

Peabody siedziała przy swoim biurku, kiedy Eve weszła. Ogarnęło ją poczucie winy. Podeszła i zaczekała, aż Delia uniesie głowę znad papierów.

- Mogłabyś pozwolić na chwilę ze mną do biura?

- Jasne. Już idę - zgodziła się zaskoczona Peabody.

Eve skinęła głową i weszła do swojego gabinetu - zaprogramowała autokucharza na dwie kawy - jedną słabą i słodką dla Peabody. To jeszcze bardziej zaskoczyło jej partnerkę.

- Zamknij drzwi, dobrze?

- Jasne. Eee, muszę zdać raport na temat... dzięki. - Wzięła kawę od Eve. - Na temat Zera. Prokurator był ostry. Drugi stopień, dwie śmierci, wykorzystanie handlu nielegalnymi substancjami jako narzędzia zbrodni w procesie popełnienia przestępstwa, z...

- Siadaj.

- Jezu, dostałam przeniesienie na Long Island czy co?

- Nie. - Eve usiadła, obserwując Peabody, która niechętnie poszła za jej przykładem. - Przepraszam cię za to, że wczoraj wyszłam, zostawiając cię z niedokończoną sprawą. Nie wywiązałam się ze swoich obowiązków, zrzuciłam wszystko na ciebie.

- Źle się czułaś, a sprawa i tak była już prawie zamknięta.

- Nie była prawie zamknięta, a moje złe samopoczucie to mój problem. Obarczyłam cię nim. Dzwoniłaś do Roarke'a.

Delia okazała nagłe zainteresowanie przeciwległą ścianą oraz stojącą na biurku kawą. Eve odczekała chwilę.

- Miałam zamiar urwać ci za to głowę - przyznała, kiedy Peabody otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. - Ale potem pomyślałam, że pewnie zrobiłaś, co powinnaś w takiej sytuacji, jako moja partnerka.

- Byłaś w fatalnej formie, nie wiedziałam, jak inaczej mogłabym postąpić. Lepiej się czujesz?

- W porządku. - Przyglądała się uważnie brązowemu płynowi w swoim kubku. Partnerstwo też miało swoje zasady. - Kiedy wróciłyśmy wczoraj z terenu, w moim pokoju czekała kobieta. Ktoś, kogo znałam wiele lat temu. Moja pierwsza zastępcza matka - chociaż słowo „matka” to spore nadużycie w tym wypadku. Zdenerwowała mnie. Bardzo. Przeżyłam ciężkie chwile pod jej opieką i zobaczywszy ją po tylu latach... Przyszła sobie, ot tak. To... Nie mogłam...

Nie, pomyślała Eve, zawsze mogłaś.

- Nie poradziłam sobie z tym - sprostowała. - Więc dałam nogę. Zakończyłaś sprawę, którą i tak w ogromnej części prowadziłaś sama. Dobrze się spisałaś.

- Czego chciała?

- Nie wiem, nie obchodzi mnie to. Wyprosiłam ją za drzwi i zakończyłam temat. Jeżeli znów tu przypełznie, nie będę już zaskoczona. I poradzę sobie.

Podeszła do okna i je otworzyła. Do środka wdarło się zimne wilgotne powietrze. Eve wychyliła się i odlepiła od zewnętrznej ściany budynku foliową torebkę na dowody, którą wcześniej tam umocowała. W środku były cztery batony czekoladowe.

- Masz zapieczętowane i przylepione taśmą za oknem batoniki - powiedziała Delia z mieszaniną zaciekawienia i trwogi.

- Miałam - uściśliła Eve. Właśnie straciła najlepsze miejsce, w którym chowała słodycze przed bezwstydną czekoladową kleptomanką. Odpieczętowała torebkę i podała baton skamieniałej Peabody. - Kiedy wyjdziesz, zamknę drzwi na klucz i ukryję torebkę w jakimś innym miejscu.

- Dobra. Schowam to na razie do kieszeni. Najpierw powiem ci, że nie przepchnęliśmy od razu zarzutu zabójstwa drugiego stopnia.

- Tak sądziłam.

Peabody, która zwykle nie traciła czasu, kiedy dostała w swoje ręce wyrób czekoladowy, wsunęła jednak batonik do kieszeni.

- Prokurator ostrzegł mnie, jeszcze zanim zaczęliśmy pertraktacje. Chciał dopaść Zero chyba bardziej niż ja. Tamten prześlizgiwał się nam między palcami. Facet robił wszystko, żeby go przygwoździć.

Eve oparła się o biurko.

- Doceniam takie zaangażowanie w pracę u prokuratorów.

- Pomaga - zgodziła się Peabody. - Postraszyliśmy ich dwoma wyrokami dożywocia, pozaplanetarną kolonią karną, zasugerowaliśmy, że mamy naocznych świadków. - Poklepała się po kieszeni, upewniając, iż baton wciąż tam jest. - Załatwiliśmy nakaz rewizji, zarekwirowaliśmy nielegalne substancje z klubu i mieszkania. Niedużo, niewykluczone, że rzeczywiście na własny użytek, jak twierdzą. Nie poddawaliśmy się jednak. Nim skończyliśmy, Zero i jego papuga błagali o ugodę. Pięć do dziesięciu, pewnie nie odsiedzi nawet całych pięciu, ale...

- Zamknęłaś go, a to sukces. Straci licencję oraz majątek na grzywny i adwokatów, jego klub to już historia. Możesz zatrzymać czekoladę, należy ci się.

- Cieszę się. - Ponieważ czekoladowy batonik wykrzykiwał z kieszeni jej imię, poddała się, wyciągnęła go, odwinęła i odgryzła spory kawałek. - Wspaniale, że się udało. Musieliśmy się spieszyć - mówiła szczęśliwa, z ustami zapchanymi czekoladą. - Szkoda, że to przegapiłaś.

- Ja też żałuję. Dzięki, że mnie zastąpiłaś.

- Nie ma sprawy. Możesz wywiesić torebkę z powrotem za okno. Będzie bezpieczna. Nie, żeby była zagrożona gdziekolwiek indziej - dorzuciła szybko, widząc powątpiewający wyraz zmrużonych oczu Eve. - Nie mówię, że kiedykolwiek miałam coś wspólnego ze zniknięciem jakichkolwiek słodyczy z tego pokoju.

Eve wyglądała jak glina przesłuchujący podejrzanego.

- A gdybyśmy tak zrobiły malutki teścik na prawdomówność w tej sprawie?

- Co? - Peabody przyłożyła rękę do ucha. - Słyszałaś? Ktoś mnie woła. My tu sobie gadu - gadu, a może właśnie ktoś popełnia przestępstwo. Muszę lecieć.

Eve podeszła do drzwi i zamknęła je na klucz. Wciąż miała zmrużone oczy. My tu sobie gadu - gadu? Winna, bez dwóch zdań.

Potrząsnęła torebką ze słodyczami i zaczęła się zastanawiać nad kolejną kryjówką.

W przerwie między spotkaniem z kadrą kierowniczą jednej z fabryk a lunchem z inwestorami, który miał się odbyć w reprezentacyjnej jadalni biurowca, zadzwonił interkom na biurku Roarke'a.

- Tak, Caro. - Uniósł brew ze zdziwienia, kiedy zobaczył, że asystentka korzysta z opcji dyskretnego połączenia.

- Osoba, o której wspominałeś dziś rano, jest na dole. Prosi o rozmowę.

Założył się sam ze sobą o pół miliona, że Trudy Lombard odwiedzi go przed południem. Teraz podwoił stawkę, obstawiając, iż wyciągnie rękę po pieniądze, nim zostanie po raz drugi wyrzucona za drzwi.

- Jest sama?

- Najwyraźniej.

- Przetrzymaj ją jeszcze dziesięć minut, a potem przyprowadź na górę. Nie osobiście. Wyślij asystentkę - młodą, bardzo cię proszę, Caro. I niech czeka u ciebie, dopóki nie dam sygnału.

- Zajmę się wszystkim. Mam zadzwonić parę minut po tym, jak wejdzie do biura?

- Nie. - Uśmiechnął się, ale nie był to miły widok. - Osobiście się jej pozbędę.

Nie mógł się już doczekać.

Spojrzał na zegarek, wstał i podszedł do szklanej ściany oddzielającej jego biuro od reszty miasta. Padał deszcz. Ponury, szary i jednostajny, brudził ulice, lejąc się z brzydkiego nieba.

Cóż, on i Eve wiedzieli, jakie to uczucie być zbrukanym. Los nie dał im zbyt dobrych kart, a nie mieli czym się wykupić. Mimo to każde na swój sposób wygrało. Blefowali, zastraszali i oszukiwali, zwłaszcza on, żeby dotrzeć do garnca złota po drugiej stronie tęczy.

Jednak co chwila zaczynała się kolejna gra, wkraczał następny uczestnik, gotów użyć najobrzydliwszych metod, żeby dobrać się do ich wygranej.

No więc dalej, pomyślał. Sam nie wahał się przed wykorzystaniem najgorszych metod, a miał po temu środki.

Nie mógł cofnąć się w czasie i stłuc tego drania, jej ojca, na krwawą bełkocącą miazgę. Nie potrafił sprawić, by zmarły cierpiał tak, jak wciąż cierpiała Eve. I oto przeznaczenie postawiło pod jego drzwiami mierną namiastkę.

Żywą. Tłustą, różową i zadufaną w sobie. Gotową do obdarcia ze skóry.

Trudy Lombard czeka niemiła niespodzianka.

Już on Roarke dopilnuje, by ostatnią rzeczą, o jakiej pomyśli, gdy stąd wyjdzie, było okręcenie się niczym bluszcz wokół Eve.

Odwrócił się i rozejrzał po gabinecie. Urządził go osobiście według własnego gustu. Wiedział, co zobaczy Trudy, gdy wejdzie z szarej, zimnej ulicy. Zobaczy władzę i dobrobyt, przestrzeń i luksus. Poczuje pieniądze, lecz jeśli nie jest kompletną idiotką, zorientuje się, że garniec ze złotem jest dla niej nieosiągalny.

Prawdopodobnie ta świadomość wystarczy jej na krótko, rozmyślał Roarke. Teraz już działał legalnie, ale nie zamierzał chwalić się publicznie wszystkimi swoimi poczynaniami.

Przechowywał księgi rachunkowe w prywatnym gabinecie w domu i uaktualniał co kwartał. Eve miała do nich dostęp, lecz nie była zainteresowana, pomyślał o tym z lekkim uśmiechem. Pogodziła się już z faktem posiadania olbrzymiego majątku, wciąż jednak czuła się nim zawstydzona.

Chciałby znać imiona bogów, którzy kierowali jego krokami w dniu, kiedy ją poznał. Gdyby położył na szali wszystko co posiadał, zrobił, osiągnął, wciąż nie przeważyłoby tej drugiej, na której była ona, największy z darów losu.

Roarke wsunął rękę do kieszeni i pogładził guzik, który wszędzie ze sobą nosił. Odpadł od jej żakietu tamtego dnia, gdy się poznali.

Niepokoił się, ile czasu zajmie Eve dojście do siebie. Ile czasu minie, nim jej umysł w pełni się oczyści i zacznie funkcjonować normalnie. Kiedy zda sobie sprawę, czemu spotkała tę zjawę z przeszłości.

W chwili gdy to nastąpi, rozmyślał Roarke, ściskając guzik w dłoni, nieźle się wkurzy.

Uznał, że nadszedł czas, podszedł do biurka, usiadł i zadzwonił do swojej asystentki.

- Caro, możesz ją wyprowadzić.

- Dobrze, już idziemy.

Starał się wykorzystać te ostatnie chwile na poskromienie tkwiącej w nim bestii. Tej, która domagała się smaku krwi i rozszarpywanego mięsa.

Trudy Lombard wyglądała dokładnie tak, jak się spodziewał na podstawie zebranych na jej temat informacji.

W pewnych kręgach takie kobiety nazywano przystojnymi. Była wysoka, dobrze zbudowana - postawna, miała staranną fryzurę i dobrze dobrany makijaż. Atrakcyjna twarz nasuwała przypuszczenie o pomocy chirurga plastycznego.

Włożyła dziś fioletowy żakiet ze złotymi guzikami i spódnicę do kolan. Oraz wygodne buty na niezbyt wysokich obcasach. Rozsiewała wokół silny różany zapach perfum.

Roarke wstał. Pozostał na swojej pozycji władzy za biurkiem, ale uśmiechnął się i wyciągnął dłoń na powitanie.

- Pani Lombard. - Gładka, pomyślał ściskając jej rękę. Delikatna, ale nie powiedziałby, że słaba.

- Bardzo panu dziękuję, że znalazł pan dla mnie czas, mimo z pewnością napiętego grafiku.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Zawsze chętnie poznaję... znajomych mojej żony. Dziękuję, Caro.

Chłodny ton miał dać do zrozumienia asystentce, by nie oferowała gościowi nic do picia. Caro skinęła głową i wyszła. Zamknęła za sobą drzwi.

- Proszę usiąść.

- Dziękuję. Dziękuję ślicznie. - Miała promienny wzrok i mówiła radosnym tonem. - Nie byłam pewna, czy mała Eve - przepraszam, wciąż tak o niej myślę - czy Eve o mnie wspominała.

- Sądziła pani, że nie?

- Cóż, widzi pan, czuję się strasznie, po prostu strasznie, z powodu swojego wczorajszego zachowania. - Przycisnęła rękę do serca.

Zauważył, że ma długie, pomalowane na czerwono paznokcie. Na jednym z palców prawej dłoni połyskiwał gruby złoty pierścionek ze sporym ametystem.

Kolczyki do kompletu, zarejestrował, podkreślające dobrze dobrany pozbawiony fantazji strój.

- A jak się pani wczoraj zachowała?

- Cóż, przyznaję, że się nie spisałam. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że należało wcześniej zadzwonić, a nie zjawiać się bez uprzedzenia, jak mam w zwyczaju. Jestem zbyt impulsywna, zbyt emocjonalna. Eve przeżywała bardzo ciężkie chwile, nim u mnie zamieszkała, musiała bardzo się zdenerwować, gdy tak niespodziewanie pojawiłam się znikąd, bez ostrzeżenia. Sprawiłam jej przykrość. - Podniosła rękę do ust, oczy jej zwilgotniały. - Nie ma pan pojęcia, jak to biedne słodkie dziecko wyglądało, kiedy do mnie trafiło. Jak maleńki duszek, bojący się własnego cienia, którego prawie nie było.

- Tak, wyobrażam sobie.

- Obwiniam się, że tego wcześniej nie przemyślałam. Teraz rozumiem, iż mój widok musiał jej przypomnieć te straszne chwile, zanim znalazła bezpieczne schronienie.

- I przyszła pani do mnie, żebym jej przekazał pani przeprosiny. Z przyjemnością to zrobię. Chociaż wydaje mi się, że przecenia pani wpływ, jaki wywarła na moją żonę. - Roarke oparł się wygodnie i przekręcił leniwie razem z fotelem. - Była co prawda lekko poirytowana niespodziewaną wizytą. Przykrość? Nie użyłbym takiego słowa. A więc proszę się nie zadręczać, pani Lombard. Mam nadzieję, że miło spędzi pani ten krótki czas w mieście przed powrotem do domu.

To była odprawa, beznamiętna i uprzejma. Zajęty biznesmen strzepuje pyłek z rękawa kosztownej marynarki.

Tak właśnie odebrała jego słowa Trudy. Świadczył o tym krótki i groźny błysk w jej oczach. Wyglądała jak wąż wystawiający język.

I oto ona, pomyślał. Żmija kryjąca się za nobliwym strojem i słodkim głosem.

- Ależ nie mogłabym wrócić do Teksasu, nie zobaczywszy się z moją małą Eve. Muszę ją przeprosić osobiście i upewnić się, że wszystko w porządku.

- Zapewniam, że Eve ma się dobrze.

- A Bobby? Mój Bobby strasznie chce się z nią spotkać. Byli jak rodzeństwo.

- Naprawdę? Dziwne, że nigdy o nim nie wspominała. Jej uśmiech stał się wyrozumiały i odrobinę wstydliwy.

- Coś mi się zdaje, że troszeczkę się w nim podkochiwała. Nie chciała, żeby był pan zazdrosny.

Roześmiał się. Śmiał się długo i głośno.

- Proszę zostawić swoje nazwisko i adres asystentce. Jeżeli porucznik Dallas będzie się chciała z panią spotkać, z pewnością to zrobi. W przeciwnym razie...

- Nie, to nie wystarczy. Absolutnie nie wystarczy. - Trudy wyprostowała się na krześle, jej głos przybrał ostrzejsze tony. - Opiekowałam się tą dziewczyną ponad sześć miesięcy, przyjęłam ją pod swój dach z dobroci serca. A proszę uwierzyć, nie miała łatwego charakteru. Myślę, że zasługuję na coś więcej.

- Naprawdę? A na co pani zasługuje, pani zdaniem?

- Zatem dobrze. - Przybrała pozę, która, jak sądził, świadczyła o rozpoczęciu negocjacji. - Skoro uważa pan, że spotkanie pana żony ze mną i z moim synem nie jest najlepszym pomysłem, to - sądzę, iż jako biznesmen powinien pan zrozumieć, o czym mówię - zasługuję na zadośćuczynienie. Nie tylko za stracony czas i włożony wysiłek oraz wszystkie kłopoty, z jakimi musiałam się borykać przed laty z powodu tej dziewczyny, której nikt nie chciał, ale także za niedogodności i poniesione koszty podróży, odbytej tylko po to, żeby się z nią spotkać.

- Rozumiem. Ma pani na myśli jakąś konkretną sumę?

- Muszę przyznać, że nie byłam na to wszystko przygotowana. - Zanurzyła czerwone paznokcie w rudych włosach. - Nie mam pojęcia, na ile oszacować to, co dałam temu dziecku oraz ile mnie kosztuje odwrócenie się od niej teraz.

- Jestem pewien, że się pani uda.

Zrobiła się czerwona. Z gniewu, nie ze wstydu. Roarke nie przestawał się jej przyglądać z wyrazem łagodnego zaciekawienia.

- Człowiek z pana możliwościami może sobie pozwolić na szczodrość wobec kogoś takiego jak ja. Ta dziewczyna siedziałaby za kratkami, a nie łapała przestępców, gdyby nie moje dobre serce wiele lat temu. A wczoraj, kiedy ją odwiedziłam, nawet nie chciała ze mną rozmawiać.

Odwróciła wzrok i otarła łzy. Najwyraźniej potrafi płakać na zawołanie, zauważył.

- Już to ustaliliśmy. - Pozwolił sobie na okazanie cienia irytacji. - Jaka jest pani cena?

- Sądzę, że dwa miliony dolarów to niezbyt wiele.

- Dolarów amerykańskich?

- Oczywiście. - Zniecierpliwienie starło z jej twarzy ślady łez. - Co bym zrobiła z zagranicznymi pieniędzmi?

- I za taką kwotę wyjedzie pani w pełni usatysfakcjonowana. Wróci z synem do domu i zostawicie moją żonę w spokoju.

- Nie chce nas widzieć? - Podniosła ręce na znak kapitulacji. - Nie zobaczy.

- A jeśli uznam taką rekompensatę za zbyt wygórowaną?

- Przy pana dochodach byłoby to dziwne... zmusiłoby mnie, bym wspomniała o możliwości podzielenia się z kimś swoim żalem i rozczarowaniem. Na przykład z jakimś dziennikarzem.

Znów powoli, leniwie, nonszalancko zakręcił się na krześle.

- A dlaczego miałoby mnie to obchodzić?

- Jestem sentymentalna. Przechowuję akta wszystkich dzieci, które znajdowały się pod moją opieką. Mam ich udokumentowane historie ze wszystkimi szczegółami. Niektóre z tych szczegółów mogą nie być powodem do dumy dla pana i Eve. Wie pan, że prowadziła regularne współżycie seksualne jeszcze przed ukończeniem dziewiątego roku życia?

- Zrównuje pani gwałt ze współżyciem seksualnym? - Roarke mówił głosem miękkim jak jedwab, choć krew mu zawrzała z wściekłości. - Jest pani ignorantką, pani Lombard.

- Jak pan uważa, niemniej jednak niektórzy ludzie mogą być zdania, że z taką biografią nie powinna była zostać porucznikiem policji. Sama nie jestem pewna - dodała. - Mogłabym uznać powiadomienie mediów oraz jej przełożonych za swój obywatelski obowiązek.

- A dwa miliony uciszą pani obywatelskie zapędy?

- Żądam jedynie tego, co mi się słusznie należy. Wiedział pan, że kiedy ją znaleźli, miała na sobie ślady krwi? Większość zmyła, albo kto inny to zrobił, ale przeprowadzili testy. - Trudy Lombard patrzyła bystro i odważnie, jej spojrzenie było teraz równie ostre, co długie czerwone paznokcie. - I nie cała krew należała do niej. Miewała koszmary - ciągnęła. - Dźgała w nich kogoś nożem. Ciekawe, co by było, gdybym się zdenerwowała i opowiedziała o wszystkim. Niektórzy ludzie szczodrze by zapłacili za taką historię, zważywszy na to, kim Eve jest teraz. I kogo poślubiła.

- Możliwe - zgodził się Roarke. - Często się zdarza, że ludzie znajdują perwersyjną przyjemność w cierpieniu innych.

- Biorąc to pod uwagę, wcale nie uważam, by wysokość mojej odprawy była zbyt duża. Wezmę pieniądze i wrócę do Teksasu. Eve będzie mogła spokojnie zapomnieć o mnie, i o wszystkim, co dla niej zrobiłam.

- Przejęzyczyła się pani. Zapewne chodzi o to, co pani jej zrobiła. Pani wydaje się czegoś nie rozumieć, pani Lombard, właśnie w ten sposób się pani odwdzięczam. W tej chwili.

- Proszę pomyśleć, zanim...

- Odwdzięczam się pani - przerwał jej - tym, że pozostawiam panią przy życiu, zamiast podejść i udusić gołymi rękami.

Wciągnęła powietrze z udawanym przerażeniem.

- Pan mi grozi?

- W rzeczy samej, nie - kontynuował tym samym niezobowiązującym tonem. - Wyjaśniam jedynie, w jaki sposób zostaje pani wynagrodzona za zostawienie nas w spokoju. Tłumaczę pani, czego uniknie, a proszę uwierzyć, wiele mnie kosztuje powstrzymanie się od zabicia pani po tym, co zrobiła pani mojej żonie, kiedy była bezbronnym dzieckiem.

Trudy wstała. Powoli. Tym razem nie było teatralnych gestów. Po prostu zbladła jak ściana i znieruchomiała. Wreszcie zobaczyła, co kryje się pod jego maską, pod wyrafinowaniem i stylem, które kupił za pieniądze.

Nawet żmija nie mogła z tym konkurować.

Roarke, nie spuszczając z niej oczu, wstał zza biurka i oparł się o nie. Znalazł się na tyle blisko, że słyszał jej drżący oddech.

- Wie pani, co może się stać? Co jestem zdolny zrobić bez mrugnięcia okiem? Ot tak? - Pstryknął palcami. - Mogę panią zamordować, tu i teraz, bez chwili zawahania. Każdy, kogo poproszę, przysięgnie na grób własnej matki, że wyszła stąd pani cała i zdrowa. Mogę nawet sfałszować nagrania z kamer przemysłowych. Nigdy nie znaleźliby ciała - tego, co by po nim pozostało na koniec. Proszę więc uznać swoje życie - które, jak mniemam, jest dla pani wiele warte - za rekompensatę.

- Pan zwariował. - Skuliła się, opadając z powrotem na krzesło.

- Proszę to wziąć pod uwagę, kiedy znów wpadnie pani na pomysł, żeby się ze mną targować... Jeżeli zapragnie pani zarobić na sprzedaży historii maltretowanego dziecka... jeżeli kiedykolwiek znów zbliży się pani do mojej żony...

Proszę o tym pomyśleć i bać się. Bardzo się bać - dodał z naciskiem, nachylając się ku niej jeszcze bardziej. - Powstrzymuję się z całej siły, aby nie zacząć powoli odcinać po kawałku pani ciała od kości i mnie to irytuje. A nie lubię być zirytowany.

Zrobił krok w kierunku Trudy. Poderwała się na równe nogi i rzuciła w stronę drzwi.

- Może zechce pani przekazać wiadomość synowi, by również nie wystawiał mojej cierpliwości na próbę.

Stanął tuż za nią, gdy szarpała za klamkę, i powiedział cicho:

- Nie ma miejsca na świecie ani poza nim, w którym znajdzie pani schronienie przede mną, jeżeli mojej żonie stanie się jeszcze jakakolwiek krzywda. Odszukam panią wszędzie, by wyrównać rachunki. - Zamilkł na chwilę, uśmiechnął się i zakończył; - Proszę zmykać.

I uciekła, wydawszy z siebie cichy okrzyk przerażenia. Roarke włożył ręce do kieszeni, zacisnął jedną z nich na guziku Eve, po czym znów zajął się studiowaniem ponurego piękna grudniowego nieba.

Nie odwrócił się, gdy do pokoju weszła asystentka.

- Słucham, Caro.

- Czy życzysz sobie, aby ochrona odprowadziła panią Lombard do wyjścia?

- To nie będzie koniecznie.

- Chyba bardzo się spieszy.

Zobaczył swój uśmiech w odbiciu na szybie.

- Przypomniała sobie o czymś. - Odwrócił się od okna i spojrzał na zegarek. - To już pora obiadowa, prawda? Pójdę przywitać naszych gości. Mam dziś bardzo dobry apetyt.

- Wyobrażam sobie - mruknęła pod nosem Caro.

- Caro? - Odwrócił się w połowie drogi do windy. - Powiadom, proszę, ochronę, że ani pani Lombard, ani jej syn, dostarczę im jego zdjęcie, nie mają wstępu do tego budynku.

- Zaraz to zrobię.

- Jeszcze jedno. Zatrzymali się w hotelu West Side, na Dziesiątej. Chcę wiedzieć, kiedy się wymeldują.

- Zajmę się tym osobiście. Spojrzał na nią, nim wsiadł do windy.

- Jesteś nieoceniona, Caro.

W takie dni jak dzisiejszy cieszyła się, że tak uważał.

ROZDZIAŁ 4

Eve oddała się całkowicie pracy biurowej, żeby nie myśleć o innych rzeczach. Przy okazji może wyrobi się ze wszystkim przed świętami.

Całkiem nieźle jej szło, gdy weszła Peabody.

- Badania Tubbsa wykazały obecność zeusa i innych substancji narkotycznych. Druga ofiara była czysta. Ciała zostaną jutro przekazane rodzinom.

- Dobra robota. - Dallas?

- Mhm. Wysyłam rozliczenia. Większość - dodała ze złośliwym uśmiechem. - Czeka mnie mała pogawędka z Baxterem.

- Dallas.

Eve spojrzała znad biurka i zobaczyła wyraz twarzy Peabody.

- Co?

- Muszę iść do sądu. Celina.

- Złożyłyśmy już zeznania. - Eve wstała.

- Prokuratura przysłała mi oddzielne wezwanie, pamiętasz? Jako jednej z ofiar.

- Tak, ale... Nie sądziłam, że to będzie już teraz, przed świętami... Myślałam, że za jakiś tydzień, dwa...

- Proces toczy się dosyć szybko. Muszę iść.

- Kiedy?

- Właściwie już. Powinnam niedługo wrócić, ale... Idziesz ze mną? - spytała, kiedy Eve złapała swój płaszcz.

- A jak myślisz?

Peabody zamknęła oczy i westchnęła głęboko.

- Dzięki. Dzięki. McNab ma na mnie czekać na miejscu. Jest w terenie, ale spróbuje... Dzięki.

Wychodząc, Eve zatrzymała się przy jednym z automatów.

- Weź sobie jakąś wodę - powiedziała do Delii. - A dla mnie zimną kofeinę.

- Dobry pomysł. Zaschło mi w gardle - mówiła Peabody, obsługując automat. - Prokuratura nieźle mnie wymaglowała. A przecież nieraz już zeznawałam przed sądem.

- Pierwszy raz zeznawałaś jako ofiara. To co innego. Przecież wiesz.

Delia podała Eve pepsi i napiła się wody.

- To nie Celina mnie zaatakowała. Nie mam pojęcia, czego się tak boję.

- Brała w tym udział. Wiedziała o wszystkim z wyprzedzeniem i nic nie zrobiła. Nie bez powodu została oskarżona o współudział, Peabody. Wejdziesz tam, opowiesz, co zaszło, nie dasz się zbić z tropu obronie. Potem po prostu zostawisz wszystko za sobą.

Chociaż to nigdy nie zostawi ciebie, dodała w myślach Eve. Wiedziała, że jej partnerka zapamięta każdą sekundę ataku. Zapamięta ból i strach. Niewykluczone, iż sprawiedliwości stanie się tym razem zadość, lecz nawet sprawiedliwość nie wymaże wspomnień.

Wyszły głównymi drzwiami. Mimo paskudnej pogody spacer dobrze zrobi Peabody.

- Jesteś gliną - zaczęła wyliczać Eve. - Zostałaś ciężko ranna podczas służby. Ława przysięgłych weźmie to pod uwagę. Jesteś kobietą. - Schowała ręce do kieszeni przed zimnym deszczem. - Słusznie czy niesłusznie, to również wezmą pod uwagę przysięgli. A fakt, że ten wielki szalony sukinsyn, który zamordował i okaleczył kilkanaście kobiet, omal cię nie zabił... To już na pewno wezmą pod uwagę.

- Jest w kaftanie. - Cóż za ulga. - Zbyt szalony, żeby odpowiadać przed sądem. Pozostanie do śmierci w zakładzie dla obłąkanych w specjalnym sektorze dla agresywnych pacjentów.

- Musisz pomóc prokuraturze wykazać, iż Celina ponosi odpowiedzialność za to, co się wydarzyło.

- Wsadzą ją za morderstwo Annalisy Sommers, które popełniła osobiście. Może wystarczy.

- Wystarczy tobie?

- Pracuję nad tym, żeby mi wystarczyło. - Peabody popatrzyła przed siebie i napiła się jeszcze wody.

- Idzie ci lepiej niż mnie. Przeżyłaś, pozostałym się nie udało. Ona się przyglądała. Jest odpowiedzialna za śmierć każdej z ofiar zamordowanych po tym, jak nawiązała kontakt telepatyczny z Johnem Blue. Za każdą minutę, którą spędziłaś w szpitalu, każdy moment rehabilitacji. Wszystkie straszne chwile, które przeżyłaś i wciąż przeżywasz, to jej wina. Chcę, żeby za wszystko zapłaciła.

Kiedy wchodziły po schodach do budynku sądu, Peabody głośno przełknęła ślinę.

- Ręce mi się trzęsą.

- Weź się w garść. - To wszystko, co miała do powiedzenia Eve.

Mogła pokazać ochronie odznakę i od razu wejść do sali rozpraw. Zamiast tego czekała z Peabody pod drzwiami. Podeszła do nich zastępczyni prokuratora generalnego Cher Reo.

- Mamy jeszcze chwilę - oznajmiła. - Zeznajesz następna.

- Jak idzie? - spytała Eve.

- Ma dobrych prawników. - Cher zerknęła za siebie w stronę podwójnych drzwi wiodących do sali. Była ładną blondynką o wesołych błękitnych oczach, twardą i nieugiętą jak stal. Mówiła z lekkim południowym akcentem. - Obie strony powołują się na telepatię, każda w inny sposób. Oni twierdzą, że obrazy, które odbierała - morderstwa, przemoc - spowodowały poważny uraz psychiczny i ograniczyły poczytalność. Mają ekspertów gotowych przysięgać na wszystko co najświętsze, w rezultacie próbują obarczyć Blue całą odpowiedzialnością. Jest obłąkany, wdarł się do jej umysłu i proszę bardzo.

- Stek bzdur.

- Oczywiście. - Cher Reo poprawiła ręką włosy. - My twierdzimy, że leżała sobie bezpiecznie we własnym łóżku, w domu, i spokojnie obserwowała, jak Blue torturował, okaleczał i zabijał kolejne ofiary, co nasunęło jej wspaniały pomysł, aby pójść w jego ślady i korzystając z jego modus operandi, zamordować narzeczoną byłego kochanka. Pod pretekstem pomocy policji tak naprawdę utrudniała śledztwo i opóźniała schwytanie mordercy, podczas gdy następne kobiety ginęły, a policjantka została ciężko ranna. Zasłużona policjantka, która się dzielnie broniła, a jej osobiste zaangażowanie doprowadziło do zamknięcia sprawy.

Reo położyła rękę na ramieniu Peabody w geście wsparcia.

- Chcesz to obgadać jeszcze raz? Mamy kilka minut.

- Może. Dobrze, może. - Delia zwróciła się do Eve. Jej spojrzenie było odrobinę zbyt żywe, uśmiech zbyt spięty. - Jak chcesz, to już wejdź. Reo poinstruuje mnie po raz kolejny, a potem pewnie pójdę zwymiotować. Lepiej będzie, jeśli zrobię to sama.

Eve poczekała, aż zastępczyni prokuratora zaprowadzi Peabody do sali konferencyjnej, po czym wyjęła komunikator i połączyła się z McNabem.

- Gdzie jesteś?

- W drodze. - Na ekranie ukazała się jego ładna twarz okolona długimi blond włosami, które często wiązał w kucyk. - Trzy przecznice na południe. W korku. Kto do cholery wypuścił tych wszystkich ludzi na ulicę?

- Jest przerwa, ale zaraz się kończy. Masz kilka minut. Usiądę z tyłu. Zajmę ci miejsce.

Rozłączyła się, weszła do sali, usiadła. Robiła to już tysiące razy. Przybytek sprawiedliwości, pomyślała, rozglądając się wokoło. Przyszli reporterzy i gapie. Czasem - lubiła myśleć, że w większości przypadków - sprawiedliwość naprawdę tu triumfowała.

Chciała jej dla Peabody.

Policjanci doprowadzali do aresztowania i oskarżenia. Potem sprawę przejmowali prawnicy, sędziowie i dwunastu obywateli wybranych na członków ławy przysięgłych.

Przyglądała się im, kiedy zajmowali swoje miejsca.

Po chwili wprowadzono Celinę Sanchez w asyście obrońców.

Ich spojrzenia się spotkały. Szybkie, elektryzujące porozumienie drapieżnika i ofiary. Wszystko wróciło. Ciała, krew, cały bezsens i okrucieństwo zbrodni.

Z miłości, wyznała na koniec Celina. Zrobiła to z miłości.

I to, pomyślała Eve, było kłamstwo wszech czasów.

Celina zajęła swoje miejsce, przodem do sędziego. Bujne włosy miała zebrane do tyłu i upięte - gładka, niemal szykowna fryzura. Zamiast swoich ulubionych jaskrawych kolorów włożyła klasyczny szary garnitur.

To tylko opakowanie, pomyślała Eve. Wiedziała, co jest w środku, podobnie jak ława przysięgłych, jeśli nie składała się z samych idiotów.

Do sali wkroczyła Cher Reo i pochyliła się na chwilę nad Eve.

- Poradzi sobie. Dobrze, że z nią przyszłaś.

Potem przeszła do przodu, na swoje miejsce wśród przedstawicieli prokuratury stanowej.

Padło polecenie, by wszyscy wstali, kiedy do sali wpadł McNab. Twarz miał zaróżowioną od chłodu i biegu, ale i tak o kilka tonów jaśniejszą od landrynkowej koszuli w niebieskie i różowe zygzaki, którą nosił pod mundurem. Była tak jaskrawa i wzorzysta, że aż oczy bolały. Buty pasowały do koszuli. Usiadł obok Eve i przemówił zdyszanym szeptem:

- Nie chciała, żebym z nią usiadł - wolała pobyć chwilę sama. Myśleliśmy, że to dopiero w poniedziałek. Niech to szlag.

- Da sobie radę.

Nie chciała, aby wiedział, że jej samej żołądek podchodzi do gardła. Że wie, jakie obrazy muszą przesuwać się teraz przed jego oczami, kiedy widzowie zajmują swoje miejsca na ławie dla publiczności, a adwokat oskarżenia wzywa na świadka detektyw Peabody.

Przypomina mu się, jak zbiegał bez tchu po schodach apartamentowca, żeby do niej dotrzeć na czas, umierając z niepokoju i krzycząc do swojego komunikatora: „Ranny policjant!”.

Eve przy tym nie było, ale wszystko widziała. Nie było jej na tamtym chodniku obok skrwawionego, okaleczonego ciała Delii, jednak je widziała.

Pragnęła, by zobaczył je również każdy z członków ławy przysięgłych.

Peabody została poproszona o podanie nazwiska, stopnia służbowego oraz numeru odznaki. Oskarżyciel był zwięzły i rzeczowy - dobra strategia, zdaniem Eve. Traktuj ją jak glinę. Przeczytał złożone przez nią wcześniej zeznania, a potem rozpoczął się zwyczajowy pojedynek między prokuratorem a obrońcą.

Poprosili ją o dokładną relację z tamtego wieczoru. Godziny, zdarzenia. Mówiła o tym, jak skontaktowała się ze swoim partnerem policyjnym i życiowym, detektywem Ianem McNabem, po drodze do domu od stacji metra. Sprawiała wrażenie silnej i opanowanej, więc kiedy głos jej się załamał, przedstawiciele ławy przysięgłych usłyszeli to wyraźnie. Zobaczyli kobietę, która musiała walczyć o życie, policjantkę walczącą o przetrwanie.

- Zdołałam użyć broni.

- Ciężko ranna, w trakcie walki na śmierć i życie z o wiele silniejszym od siebie przeciwnikiem, była pani w stanie użyć broni?

- Tak jest. Udało mi się. Strzeliłam. Pamiętam, że strzeliłam, będąc w powietrzu, po tym jak mną rzucił. Potem uderzyłam o ziemię i aż do przebudzenia w szpitalu nic nie pamiętam.

- Mam tu listę obrażeń, które pani odniosła, detektyw Peabody. Za pozwoleniem wysokiego sądu, odczytam ją teraz na głos, do weryfikacji.

McNab chwycił kurczowo rękę Eve.

Pozwoliła mu ją trzymać przez cały czas czytania, weryfikowania, sprzeciwów, pytań. Nie odezwała się, kiedy obrońcy zaczęli swoją grę, a palce McNaba zacisnęły się na jej palcach niczym stalowe imadło.

Peabody była roztrzęsiona, rozbita, a obrona starała się to wykorzystać. Mogą się na tym przejechać, pomyślała Eve. Atakują ofiarę, jedyną ocalałą z serii ohydnych mordów.

- Według pani własnego zeznania, detektyw Peabody, oraz zeznań innych świadków napaści, John Joseph Blue był sam, kiedy panią zaatakował.

- Zgadza się.

- Pani Sanchez nie było. Nie brała w tym udziału.

- Nie. Nie fizycznie.

- Zgodnie z pani wcześniejszymi zeznaniami pani Sanchez nigdy nie rozmawiała ani nie miała żadnego kontaktu z mężczyzną, który na panią napadł, z Johnem Josephem Blue.

- Niezupełnie. Miała kontakt z Johnem Blue. Psychiczny.

- Chciałbym sprecyzować określenie „kontakt”. Pani Sanchez za sprawą swych zdolności stała się świadkiem brutalnych morderstw popełnionych przez Johna Josepha Blue, do których się przyznał. Czyż nie jest prawdą, że pani Sanchez zgłosiła się dobrowolnie na policję, proponując pomoc w śledztwie?

- Nie, nie jest to prawdą.

- Pani detektyw, mam dowody w postaci pisemnych raportów, z których wyraźnie wynika, że pani Sanchez, nie żądając wynagrodzenia, zgłosiła gotowość pomocy oficerom prowadzącym śledztwo i jej oferta została przyjęta. Co więcej, to ona zidentyfikowała Blue jako mordercę i przyczyniła się do jego ujęcia.

Peabody uniosła do ust szklankę z wodą. Kiedy zaczęła mówić, jej głos był znów opanowany i rzeczowy, głos policjantki.

- Nie, nie potwierdzam tego, proszę pana. Pani Sanchez w żaden sposób nie pomogła ani oficerom śledczym, ani ofiarom, ani miastu. Co więcej, utrudniała śledztwo poprzez zatajanie kluczowych informacji, aby móc zabić Annalisę Sommers, co było jej nadrzędnym celem.

- Wysoki sądzie, proszę, by obciążające spekulacje świadka zostały usunięte z protokołu.

- Sprzeciw. - Zerwał się prokurator. - Świadek jest wyszkolonym funkcjonariuszom policji, odegrał ważną rolę w śledztwie.

Sprawa toczyła się dalej, ale Peabody już się odprężyła. Znalazła w niej swoją rolę i swój rytm.

- Masz dwie sekundy na puszczenie mojej ręki, nim użyję drugiej, żeby ci przyłożyć - powiedziała Eve słodkim tonem.

- O, przepraszam. - McNab puścił jej palce i roześmiał się nerwowo. - Trzyma się nieźle, prawda?

- Całkiem dobrze.

Padały dalsze pytania i odpowiedzi. Wstając z miejsca dla świadków, Peabody była nieco blada, ale Eve z zadowoleniem pochwyciła jej spojrzenie skierowane wprost na Celinę.

To też zapamięta, uznała. Zapamięta, że wstała i popatrzyła na nią.

- Moja dzielna dziewczyna - pochwalił McNab, obejmując Delię, gdy tylko opuścili salę sądową. - She - Body, dałaś czadu!

- Było ciężko, ale na koniec udało mi się pozbierać. Okropnie się cieszę, że już po wszystkim. - Potarła ręką brzuch i udało jej się szczerze uśmiechnąć. - Dzięki, że byłaś przy mnie - powiedziała do Eve.

- Nie ma sprawy. - Dallas spojrzała na zegarek. - Służba ci się kończy za dwie godziny. Idź już, weź wolne.

- Nic mi nie jest, ja...

- I tak nic się nie dzieje. - Usłyszała stukot obcasów na betonie i zobaczyła Nadine Furst z Channel 75. Szła w ich stronę z włączoną kamerą. - Przynajmniej, nie oficjalnie.

- Oto i ona. Jak poszło, Peabody?

- W porządku. Myślę, że dobrze.

- Dasz mi krótki wywiad?

Eve zaczęła protestować dla zasady. Dała spokój, gdyż uznała, że jej partnerce prawdopodobnie sprawi przyjemność wystąpienie przed kamerami. Skorzysta również na tym jej zawodowa reputacja. Nadine można zaufać.

- Chyba tak. Jasne. Mogę to zrobić.

- Jest kiepska pogoda, ale jeśli nakręcimy to na schodach, będzie lepszy obrazek w kadrze. Zrezygnuj ze swojej dziewczyny na chwilę, McNab.

- Nie ma mowy, ale mogę ci ją pożyczyć.

- Dallas, do zobaczenia jutro. - Skierowały się ku wyjściu. - Przydałoby mi się też twoje krótkie oświadczenie. Trzeźwe, beznamiętne. Coś w stylu „sprawiedliwości stanie się zadość”.

- Nie. To Peabody jest gwiazdą. Weź wolne - przypomniała Eve Delii, po czym spojrzała w niebo i zaczęła schodzić po schodach.

Odwróciła się. Nadine miała rację. Dobrze to będzie wyglądało na ekranie - Peabody mokra od mżawki, na schodach wiodących do gmachu sądu. Coś, czym można pochwalić się rodzinie. Udziela wywiadu dla telewizji na temat obowiązków stróża sprawiedliwości.

Dallas przyglądała się przez chwilę, bo sama była pod wrażeniem, po czym odwróciła się w samą porę, aby zobaczyć złodzieja przy pracy.

- Moja torebka! Moja torebka!

- O, cholera! - wymamrotała pod nosem. Westchnęła i rzuciła się w pogoń.

Nadine ruszyła za nią na złamanie karku i dogoniła Eve w połowie schodów.

- Filmuj to! - ryknęła do operatora.

Peabody i McNab dołączyli do pościgu. Nadine wykonywała dziki taniec na schodach sądu.

- Nie zgub ich, na litość boską!

Kieszonkowiec był wysoki, długonogi. W ferworze ucieczki potrącał przypadkowych przechodniów, Eve przeskakiwała nad leżącymi ludźmi. Skórzany płaszcz łopotał na wietrze.

Powinna była krzyknąć, by się zatrzymał i powiedzieć, że jest z policji. Nie fatygowała się jednak. Wymienili spojrzenia i, podobnie jak wcześniej z Celiną, zrozumieli się bez słów. Zwierzyna i myśliwy.

Chwycił wózek z hot dogami i pchnął go na środek chodnika, wysypując zawartość: kiełbaski sojowe oraz kubki z napojami.

Złapał przechodnia, pchnął w jej kierunku, a potem kolejnego. Eve oceniła odległość, skoczyła. Oboje potoczyli się na ulicę. Maxibus zahamował z piskiem opon.

Niezagojona rana na biodrze zabolała nieznośnie.

Dallas uchyliła się przed kołami maxibusu. Wtedy złodziej zadał cios. Poczuła smak krwi.

- To było głupie - oświadczyła, wykręcając mu ramiona do tyłu i unieruchamiając ręce. - Niewiarygodnie głupie. Teraz oskarżę cię dodatkowo o napaść na funkcjonariusza.

- Nie mówiłaś, że jesteś gliną. Skąd miałem wiedzieć? Gonisz mnie, prawie wpychasz pod pędzący bus. Brutalność policji! - krzyczał, szamocząc się na chodniku. Szukał wzrokiem współczucia na twarzach przechodniów. - Pilnuję własnego nosa, a tu nagle ktoś próbuje mnie zabić!

- Pilnujesz własnego nosa. - Eve splunęła krwią. Boląca szczęka przynajmniej odwracała uwagę od biodra.

Zabrała mu skradzioną torebkę, znalazła jeszcze trzy i kilka portfeli.

- Całkiem niezły łup - stwierdziła.

Złodziej usiadł i wzruszył ramionami z filozoficznym spokojem.

- Święta. Ludzie wydają, co mają, do diabła. Nie wpisuj mi ataku na funkcjonariusza, co? Proszę, daruj mi tę wpadkę. To był odruch bezwarunkowy.

- Niezłe masz odruchy. - Eve potarła szczękę.

- A ty jesteś szybka. Muszę przyznać, że podziwiam. Odgarnęła do tyłu mokre włosy. Nadbiegli McNab i Peabody.

- Pozbądźcie się gapiów, dobrze? Trzeba sprowadzić radiowóz i zgarnąć tego faceta. Za kradzieże. Ponieważ zbliżają się święta, przymknę oko na napaść.

- Dzięki.

- Do dzieła... Zabierzcie mi tę cholerną kamerę od twarzy - zdenerwowała się Eve.

McNab zajął się zbieraniem torebek i portfeli.

- Krew pani leci, pani porucznik.

- E tam. - Otarła twarz dłonią. - Ugryzłam się w język.

- Samochód w drodze, pani porucznik - zameldowała Peabody. - Niezły pościg.

Dallas przykucnęła, by zamienić jeszcze słowo z zatrzymanym.

- Gdybyś pobiegł w drugą stronę, bylibyśmy już na komendzie i nie moklibyśmy w tej ohydnej zimnej mżawce.

- Taa. Taki głupi nie jestem.

- Wystarczająco głupi, żeby kraść przed budynkiem sądu.

Popatrzył na nią żałośnie.

- Nie mogłem się powstrzymać. Babka machała torebką na wszystkie strony i gadała jak najęta z tą drugą. Praktycznie sama mi ją podała.

- Jasne. Powiedz to w sądzie.

- Porucznik Dallas? - Nadeszła lekko zdyszana Nadine. Trzymała dłoń na ramieniu kobiety o ogromnych brązowych oczach. - Oto Leeanne Petrie, której własność właśnie pani odzyskała.

- Nie wiem, jak pani dziękować, pani władzo.

- Proszę zacząć od nienazywania mnie panią władzą. Pozwoli pani z nami na komendę, potrzebujemy zeznania i pisemnego pokwitowania odbioru własności.

- W życiu nie brałam udziału w czymś równie emocjonującym. Ten facet mnie przewrócił! Pochodzę z maleńkiej miejscowości White Springs, na południe od Wichita w Kansas. Nigdy nie przytrafiło mi się nic podobnego.

Ktoś to musiał powiedzieć:

- Już nie jest pani w Kansas.

Eve zwolniła Peabody do domu, a sama zajęła się bałaganem związanym z niespodziewanym zatrzymaniem. Została po godzinach. Po zapadnięciu zmroku chwycił mróz, mokre chodniki i jezdnie pokryły się warstwą lodu. Jazda do domu okazała się prawdziwym wyczynem i próbą cierpliwości.

Stojąc w korku, popijała zimną wodę, która przynosiła ulgę obolałemu językowi. Pozwoliła myślom wędrować swobodnie. Kilka przecznic od domu zaczęła rozmyślać o Trudy Lombard i wtedy ją olśniło.

- Nie ja, o Jezu, jej nie chodzi o mnie. Dlaczego niby miałoby tak być? Cholera, cholera, cholera.

Włączyła syreny i ustawiła samochód w poprzek chodnika. Przeklinając pod nosem własną głupotę oraz gołoledź, przez którą wszelkie gwałtowne manewry zakrawały na próbę samobójczą, połączyła się z domem.

- Roarke - zdenerwowała się, słysząc głos Summerseta. - Przyjechał już? Daj mi go.

- Dopiero minął bramę wjazdową, jeszcze nie dojechał do rezydencji. Jeśli to pilne...

- Przekaż mu, że będę za dziesięć minut. Muszę z nim porozmawiać. Jeżeli zadzwoni osoba o nazwisku Lombard, nie łącz jej z nim. Zrozumiałeś? Nie łącz.

Zakończyła rozmowę, ostro szarpnęła kierownicą i wjechała na jezdnię, mijając o włos czyjś zderzak.

Jasny gwint! O cóż jej mogło chodzić, jeśli nie o pieniądze? Wielkie lśniące góry pieniążków. A kto ma ich najwięcej w znanej ludzkości części wszechświata?

Nie ujdzie jej to na sucho. A jeśli Roarke brał pod uwagę zapłacenie jej, żeby zostawiła ich w spokoju... Eve poprzysięgła sobie, że obedrze męża ze skóry za samą taką myśl.

Skręciła gwałtownie, zarzucając tyłem samochodu, i wjechała na teren posiadłości. Roarke otworzył jej drzwi, gdy tylko zahamowała pod domem.

- Czy jestem aresztowany? - zawołał i zakręcił palcem w powietrzu. - Kogut, pani porucznik?

Wyłączyła migacz i syreny, zatrzasnęła drzwiczki.

- Jestem bezdennie głupia! Jestem cholerną idiotką.

- Uważaj, mówisz o kobiecie, którą kocham. Jeszcze chwila, a nie zaproponuję ci drinka.

- Chodzi o ciebie. Od początku nie chodziło o mnie. Od razu bym się zorientowała, gdyby mnie to wszystko tak nie wyprowadziło z równowagi. Mówię o Trudy Lombard.

- Aha. A to co? - Delikatnie dotknął siniaka na jej twarzy.

- Nic. - Wściekłość tłumiła ból. - Słuchasz mnie w ogóle? Znam ją. Znam ten typ. We wszystkim, co robi, ma ukryty cel. Sądziłam, że tym razem miała na celu zabawić się moim kosztem, ale wątpię, by zadała sobie tyle trudu tylko po to, żeby mi pograć na nerwach. Chodzi o ciebie.

- Musisz ochłonąć. W salonie. - Wziął ją pod ramię. - W kominku pali się miły ogień. Napijemy się winka.

- Przestań. - Odtrąciła jego dłoń, ale tylko przesunął rękę i zaczął zdejmować z niej mokry płaszcz.

- Daj sobie chwilę na złapanie oddechu - poradził. - Może ty nie chcesz drinka, ale ja tak. Pogoda pod psem.

Eve odetchnęła głęboko i ścisnęła dłońmi głowę, próbując pozbierać myśli i uspokoić się.

- Nie potrafiłam trzeźwo myśleć, w tym problem. Nie myślałam, tylko reagowałam. To błąd. Musiała sobie wykombinować, że spotka się ze mną i spróbuje zagrać na moich uczuciach. Zaaranżuje spotkanie po latach. Byłam tylko dzieckiem, bardzo zagubionym. Mogła mieć nadzieję, że nie pamiętam, co się naprawdę wydarzyło. Wówczas odegrałaby odnalezioną po latach mamusię, anioła miłosierdzia, cokolwiek, byle mnie zmiękczyć, a potem, gdyby poprosiła o pieniądze, ja zwróciłabym się do ciebie, żebyśmy je dali.

- Nie doceniła cię. Proszę. - Podał jej kieliszek wina.

- Plan B. - Wzięła wino, podeszła do kominka i zawróciła. - Ludzie jej pokroju zawsze mają plan B. Ja nie będę współpracować, zwróci się prosto do źródła. Do ciebie. Spróbuje zyskać współczucie historyjką o ciężkim życiu. Jeżeli to nie pobudzi twojej hojności, ucieknie się do szantażu. Zażąda jakiejś ładnej okrągłej sumki, a potem wróci po więcej, ale od razu poda pokaźną kwotę...

Przez chwilę uważnie przyglądała się twarzy męża.

- Nic z tego nie jest dla ciebie nowością.

- Sama powiedziałaś, że od razu byś się zorientowała, gdyby jej widok tak tobą nie wstrząsnął. - Roarke pochylił się i musnął wargami jej policzek. - Chodź, siadaj przy kominku.

- Czekaj, czekaj. - Złapała go za rękaw. - Nie poszedłeś jej postraszyć. Nie poszedłeś się z nią spotkać.

- Nie miałem i nie mam zamiaru do niej chodzić. Chyba, że nie przestanie cię nękać i denerwować. Wiesz, że przez te wszystkie lata pod jej opiekę trafiło jeszcze jedenaścioro dzieci? Ciekawe, ile z nich musiało przechodzić przez podobne piekło co ty.

- Sprawdziłeś ją? Oczywiście, że tak. - Odwróciła się. - Naprawdę wolno ostatnio myślę.

- Wszystko załatwione, Eve. Nie zaprzątaj już sobie tym głowy.

Nadal stała odwrócona do niego plecami. Powoli napiła się wina.

- W jaki sposób załatwione?

- Przyszła dziś do mnie do biura. Dałem jej jasno do zrozumienia, iż dla wszystkich zainteresowanych będzie najlepiej, jeśli wróci do Teksasu i zaprzestanie wszelkich prób kontaktowania się z tobą.

- Rozmawiałeś z nią? - Zacisnęła powieki pod wpływem bezsilnej wściekłości. - Wiedziałeś, kim jest - czym jest - i wpuściłeś ją do biura!

- Bywały u mnie gorsze szumowiny. Co miałem zrobić?

- Miałam nadzieję, że zrozumiesz, iż to moja sprawa i pozostawisz mnie jej rozwiązanie.

- To nie jest twoja sprawa, tylko nasza. Wspólnie się z nią uporaliśmy.

- Nie chcę, żebyś rozwiązywał moje problemy. - Eve odwróciła się gwałtownie i nim którekolwiek z nich się zorientowało, co zamierza zrobić, kieliszek już był w powietrzu. Roztrzaskał się o posadzkę. Wino rozlało się czerwoną plamą. - To była moja prywatna sprawa.

- Nie masz już prywatnych spraw, niezwiązanych ze mną. Podobnie jak ja.

- Nie chcę, żebyś mnie ochraniał. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek się mną zajmował jak dzieckiem.

- Ach, rozumiem. - Jego głos stał się niebezpiecznie łagodny, zły znak. - Nie masz nic przeciwko temu, żebym się zajmował, powiedzmy, irytującymi detalami. Bzdurkami takimi jak pakowanie prezentów. Ale w ważnych sprawach mam się nie wtrącać?

- Nie o to chodzi. Kiepska ze mnie żona, wiem o tym. - Słowa nie chciały przechodzić przez jej ściśnięte gardło. - Zapominam o różnych rzeczach - wielu nie potrafię i nie zadaję sobie trudu, żeby się nauczyć. Ale...

- Nie jesteś kiepską żoną. Pozwól, że ja będę to oceniał. Chociaż jesteś niesłychanie trudną kobietą. Ona do mnie przyszła, Eve. Próbowała szantażu i nie udało się, więcej nie spróbuje. Mam pełne prawo chronić ciebie i swoje interesy. Jeżeli zamierzasz na ten temat dyskutować, to beze mnie.

- Nie waż się teraz stąd odchodzić. - Dosłownie swędziały ją ręce, żeby chwycić jakiś bezcenny bibelot i rzucić w niego. Ale to by było zbyt kobiece i głupie. - Nie wychodź, nie lekceważ moich uczuć.

Roarke zatrzymał się i popatrzył na nią przez ramię. Jego oczy rzucały błyskawice.

- Eve, kochanie, gdyby twoje uczucia nie były dla mnie ważne, nie kłócilibyśmy się teraz. Jeżeli cię zostawiam, robię to tylko dlatego, że jedyną alternatywą byłoby uderzanie twoją głową o coś twardego, póki nie wróci ci zdrowy rozsądek.

- Miałeś przynajmniej zamiar mi powiedzieć?

- Nie wiem. Równie dużo argumentów przemawiało za co i przeciw. Byłem w trakcie ich rozważania. Ona cię skrzywdziła, nie mogłem tego tolerować. Po prostu. Na litość boską, Eve, kiedy się dowiedziałem o swojej matce i straciłem grunt pod nogami, czyż nie pomogłaś mi przez to przejść? Nie zajmowałaś się mną? Przecież załatwiałaś za mnie różne sprawy!

- To co innego. - Paliło ją w żołądku, a słowa ociekały jadem. - Przez co ty przeszedłeś, Roarke? Kogo napotkałeś po drodze, prócz ludzi, którzy cię kochali i akceptowali? Nikogo, cholera. To prawda, że nie miałeś łatwo. Twój ojciec zabił matkę. Ale czego się dowiedziałeś poza tym? Kochała cię. Była młodziutką, niewinną dziewczyną, która cię kochała. Ze mną jest inaczej. Nikt mnie nie kochał. Nikt ani nic, co miało ze mną związek, nie było przyzwoite ani niewinne, ani dobre. - Głos jej się załamał, ale przezwyciężyła to i wypluła z siebie resztę gorzkich słów. - Zgoda, spotkał cię ogromny cios i wyrzucił cię na orbitę. Ale gdzie wylądowałeś? Na workach złota. Nic nowego.

Nie zatrzymywał jej, gdy wychodziła z pokoju. Nie poszedł za nią, kiedy biegła po schodach. Nie mógł znaleźć ani jednego powodu, żeby to zrobić. Nie w tej chwili.

ROZDZIAŁ 5

Poszedł prosto do sali gimnastycznej. Idealne miejsce, aby rozładować wściekłość, a miał jej całe pokłady. Wciąż nie odzyskał dawnej sprawności po ranach otrzymanych kilka tygodni temu, kiedy pomagał swojej nieznośnej żonie w pracy.

Najwyraźniej nie przeszkadzało jej, gdy ryzykował życie, za to pozbycie się przeklętej szantażystki uznała za niewybaczalne.

Chrzanić to, pomyślał. Nie miał zamiaru tego dłużej roztrząsać.

Najwyższy czas, zdecydował, wrócić do formy. Nawet jeśli będzie bolało.

Nie wybrał żadnego z hologramowych przyrządów do ćwiczeń. Zdecydował się na podnoszenie ciężarów. Zaprogramował sobie brutalną sesję powtórzeń i obciążeń.

Gdyby Eve zeszła na dół do siłowni, zamiast iść na górę, pomyślał, stłukłaby na kwaśne jabłko jakiegoś droida.

Każdy ma swoje sposoby.

Pewnie miotała się teraz po swoim pokoju do pracy, kopiąc wszystko, co jej się nawinęło i przeklinając jego imię. Będzie musiała jakoś sobie poradzić. Nigdy w życiu nie spotkał rozsądniejszej kobiety, a mimo to błyskawicznie popadała w idiotycznie irracjonalne stany.

Czego do, jasnej ciężkiej cholery, się spodziewała? - rozmyślał, ćwicząc zaciekle. Miał zadzwonić i poprosić, żeby zabrała od niego to żałosne babsko z Teksasu?

Chyba wiedziała, za kogo wychodzi, prawda? Teraz już za późno.

Nie chce, żeby jej pomagać, kiedy potrzebuje pomocy, do diabła, nie chce, żeby się nią zajmować, gdy jest na wpół przytomna ze strachu, gniewu i żalu? Jej problem.

Roarke ćwiczył niezmordowanie, czerpiąc swego rodzaju masochistyczną przyjemność z bólu mięśni i gojących się ran oraz kapiącego potu.

A ona była dokładnie tam, gdzie się spodziewał i robiła dokładnie to, co przypuszczał. Przerwała nerwowy spacer po gabinecie i wymierzyła biurku trzy solidne kopniaki.

Biodro, w które została ranna, walcząc ramię w ramię z mężem, dało o sobie znać.

- Niech go szlag! Niech go diabli wezmą! Musi się we wszystko wtrącać?

Tłusty kot, Galahad, przybiegł i usiadł w drzwiach, jakby miał zamiar oglądać przedstawienie.

- Widzisz to? - spytała kota, wskazując gwiazdki i belki na ramionach munduru. - Wiesz, czemu mi je dali? Bo potrafię się o siebie zatroszczyć. Nie potrzebuję jakiegoś... jakiegoś faceta, żeby się wtrącał w moje sprawy.

Galahad pochylił łeb i zamrugał dwukolorowymi oczami, po czym wyciągnął łapę i zaczął się myć.

- Taaa, pewnie jesteś po jego stronie. - Eve potarła z roztargnieniem bolące biodro. - Samce dwóch cholernych gatunków. Czy ja wyglądam na biadolącą bezbronną kobietkę?

Dobra, może i wyglądałam, przyznała w duchu, kontynuując nerwowy spacer po pokoju. Przez parę minut. Ale przecież mnie zna, prawda? Powinien wiedzieć, że się pozbieram.

Tak, jak wiedział, że Trudy Lombard przypełznie do niego po pieniądze.

- A czy cokolwiek powiedział? - Uniosła do góry ręce. - Czy powiedział: „Cóż, Eve, sądzę, że ta sadystyczna suka z twojej przeszłości teraz mnie złoży wizytę”? Nie, nie, nie powiedział. To wszystko przez te przeklęte pieniądze, ot co. Mam za swoje. Związałam się z facetem, do którego należy połowa Ziemi i większość jej satelitów. Co ja sobie, u licha, wyobrażałam?

Złość nieco nadwątliła jej zapasy energetyczne, usiadła więc w wygodnym fotelu. Fuknęła sobie jeszcze raz, tak ogólnie. Nie myślała racjonalnie, musiała przyznać, kiedy minął już najgorszy atak ślepej furii. Za to teraz pomyśli.

To jego pieniądze. Roarke ma prawo się bronić przed szantażystami. Ona przecież tego za niego nie zrobiła. Nie ochroniła go. Pewne jak diabli.

Ukryła twarz w dłoniach. Nie, za bardzo była zajęta rozgrzebywaniem własnej przeszłości i użalaniem się nad sobą, a także, cholera, biadoleniem.

Zaatakowała jedynego człowieka, który wiedział o niej wszystko, akceptował ją i rozumiał. Zwróciła się przeciwko niemu właśnie z tego powodu, zdała sobie sprawę. Dostałaby pewnie wielką złotą gwiazdkę w nagrodę od Miry za ten niewesoły wniosek.

A więc była wiedźmą. Nie, żeby nie wiedział o tym przed ślubem. Zdawał sobie sprawę, w co się pakuje, do diabła. Nie będzie za nic przepraszała.

Jednak uderzała nerwowo palcami w kolano, przypominając sobie scenę w salonie. Zamknęła oczy, a żołądek podszedł jej do gardła.

- O, matko, co ja narobiłam?

Roarke otarł pot z twarzy i sięgnął po butelkę z wodą. Zastanawiał się nad kolejną serią ćwiczeń. Może bieżnia? Jeszcze nie przepracował całej złości i nawet się nie zbliżył do żalu.

Wypił kolejny solidny łyk, rozważając, czy by jednak nie pójść na basen. Wtedy weszła. Wyprężył się, dosłownie poczuł, jak prostuje mu się kręgosłup, jeden krąg za drugim.

- Jeżeli chcesz poćwiczyć, musisz poczekać. Jeszcze nie skończyłem, a nie mam ochoty na towarzystwo.

Eve chciała mu powiedzieć, żeby się nie przeciążał. Fizycznie. Że rany jeszcze się wystarczająco nie zagoiły. Ale za coś takiego złamałby jej kark jak gałązkę. I słusznie.

- Przyszłam tylko na chwilę, żeby cię przeprosić. Strasznie mi przykro. Nie wiem, skąd się wzięły te słowa. Nie wiedziałam, że je w sobie noszę. Wstyd mi z tego powodu. - Głos jej drżał, ale była zdeterminowana, aby powiedzieć wszystko, co ma do powiedzenia i nie rozpłakać się na koniec. - Twoi krewni. Cieszę się, że ich odnalazłeś, przysięgam. Kiedy sobie pomyślę, iż najwyraźniej jestem na tyle małym człowiekiem, by gdzieś w środku czuć zazdrość, zawiść, czy co to, do cholery, było, robi mi się niedobrze. Mam nadzieję, że za jakiś czas zdołasz mi wybaczyć. To tyle.

Zaklął cicho, kiedy ruszyła w stronę drzwi.

- Zaczekaj. Zaczekaj chwilę. - Chwycił ręcznik i wytarł dokładnie twarz oraz włosy. - Zwalasz mnie z nóg, przysięgam, jak nikt inny. Teraz ja muszę się zastanowić, jak bym się czuł na twoim miejscu. Gdyby nasze sytuacje rodzinne się odwróciły. Nie wiem, czy nie tkwiłaby we mnie podobna mała brzydka zadra. Wcale bym się nie zdziwił.

- To ohydne i okropne, co powiedziałam. Że mogłam coś takiego powiedzieć. Chciałabym to cofnąć. Och, Roarke, tak strasznie chciałabym cofnąć te słowa.

- Każde z nas powiedziało coś, czego żałuje. Zapomnijmy o tym. - Rzucił ręcznik na ławkę. - Co do reszty...

- Nie miałam racji. Uniósł brwi.

- Czy to już Boże Narodzenie? Jeśli nie, ten dzień należy ustanowić świętem narodowym.

- Wiem, kiedy robię z siebie idiotkę. Kiedy zachowuję się tak głupio, że mam potem ochotę skopać własny tyłek.

- Zawsze możesz to zostawić mnie. Nie uśmiechnęła się.

- Przyszła po twoje pieniądze, więc dałeś jej po łapach. Proste. Ja wszystko skomplikowałam, wzięłam to do siebie, podczas gdy wcale nie chodziło o mnie.

- Niezupełnie. Dałem jej po łapach dużo mocniej, niż było konieczne, ponieważ mnie chodzi wyłącznie o ciebie.

Oczy ją szczypały, w gardle piekło.

- Nie podoba mi się... Bardzo mi się nie podoba... Nie, nie rób tego - powstrzymała go, gdy zrobił krok w jej kierunku. - Muszę znaleźć sposób, żeby ci to powiedzieć. Trudno mi się pogodzić z faktem, że nie byłam w stanie zapobiec tej sytuacji. Nie mogłam, nie potrafiłam, nawet nie byłam blisko. Wyładowałam na tobie złość. - Wciągnęła ze świstem powietrze, kiedy uświadomiła sobie resztę. - Dlatego, że mogłam sobie na to pozwolić i wiedziałam o tym. W całej swojej głupocie wiedziałam, że mi wybaczysz. Nie zrobiłeś nic za moimi plecami ani nie zawiodłeś mojego zaufania, jak usiłowałam sobie wmówić. Po prostu zrobiłeś, co należało.

- Nie bądź dla mnie zbyt łaskawa. - Roarke usiadł na ławeczce. - Miałem ochotę ją zabić. Myślę, że sprawiłoby mi to przyjemność. Ale tobie na tym nie zależało, ani trochę. Wobec tego ograniczyłem się do poinformowania jej w bardzo niemiły sposób, co zrobię, jeżeli spróbuje jeszcze raz choćby tknąć którekolwiek z nas swoimi lepkimi paluszkami.

- Niemal żałuję, że tego nie widziałam. Na ile mnie wyceniła?

- Czy to ważne?

- Chciałabym wiedzieć.

- Dwa miliony. Marne grosze, jak się nad tym zastanowić, ale w końcu nas nie zna. - Jego oczy w niespotykanym odcieniu błękitu, oczy, które widziały ją na wskroś, spoczęły na twarzy Eve. - Nie wie, że nie dalibyśmy jej złamanego punta. Nie wie, że jesteś dla mnie warta nieskończenie więcej. To tylko pieniądze, Eve. A to, co mamy, jest bezcenne. Usiadła mu na kolanach i przytuliła się mocno.

- No, właśnie - mruknął. - Proszę bardzo. Przywarła twarzą do jego szyi.

- Co to „punt”?

- Co takiego? A! - roześmiał się cicho. - To stara nazwa irlandzkiego funta.

- A jak się mówi „przepraszam” po irlandzku?

- Umm... ta bron orm. I ja też - dodał, gdy powtórzyła za nim.

- Roarke, czy ona wciąż jest w Nowym Jorku? - Nie odpowiedział. Eve odsunęła się odrobinę, by spojrzeć mu w oczy. - Wiesz, gdzie się zatrzymała. Wyszłam na idiotkę we własnych oczach. Nie dokładaj mi.

- Kiedy wychodziłem dziś z biura, ani ona, ani jej syn i synowa nie wymeldowali się jeszcze z hotelu.

- Dobrze, więc jutro... Nie, jutro będzie tamto i mam przygotować... coś.

Cokolwiek to było, owo coś co miała przygotować na jutrzejszą wielką imprezę, stanowiło jej karę za głupotę i złośliwość.

- Ktoś będzie mi musiał powiedzieć, co to jest to coś, co mam przygotować na jutro. - Ujęła jego twarz w obie dłonie i powiedziała natarczywie: - Proszę, niech tym kimś nie będzie Summerset.

- Nic nie musisz robić, a to, co będzie jutro, nazywamy przyjęciem.

- Ty robisz różne rzeczy. Organizujesz, koordynujesz, zatwierdzasz, plotkujesz z dostawcami i takie tam.

- Nigdy z nikim nie plotkuję. Nawet z dostawcami. Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, możesz nadzorować dekoracje.

- Będę potrzebować listy?

- Kilku. Czy to ci pomoże przezwyciężyć poczucie winy?

- Zawsze coś na początek. W niedzielę, jeśli Trudy Lombard nie wyjedzie, pójdę się z nią zobaczyć.

- Po co? - Tym razem Roarke ujął jej twarz w obie dłonie. - Po co masz się na coś takiego narażać? Dawać jej okazję, żeby znów cię zraniła?

- Chcę, żeby wiedziała, że już nie potrafi. Muszę jej to powiedzieć w twarz. Będę ci musiała zrobić krzywdę, jeśli komuś powtórzysz, ale chodzi o samoocenę. Nie znoszę tchórzostwa, a mam ochotę schować głowę w piasek.

- Tak robią strusie.

- Nieważne, nie chcę być strusiem. Tak więc, jutro robimy to, co zaplanowaliśmy - ponieważ ona nie jest godna umieszczenia na liście - a jeśli do niedzieli nie wyjedzie, zmierzę się z nią.

- Oboje się zmierzymy.

Eve zawahała się, po czym skinęła głową.

- Dobrze, zgoda. Oboje się zmierzymy. - Przycisnęła policzek do jego policzka. - Cały jesteś spocony.

- Wyładowałem swoją złość konstruktywnie, zamiast kopać w biurko.

- Zamknij się, bo przejdzie mi poczucie winy i nie zaproponuję, że umyję ci plecy pod prysznicem.

- Milczę jak grób - wymruczał, przywierając ustami do jej szyi.

- Ale przedtem... - Zdjęła mu koszulkę przez głowę. - Zrobię z ciebie swojego seksualnego niewolnika.

- Daleki jestem od dyktowania ci, jak masz sobie radzić z poczuciem winy. A dużo go masz?

Ugryzła go w zdrowe ramię.

- Sam się przekonasz.

Zrzuciła go z ławki i oboje wylądowali na macie do ćwiczeń.

- Au! Cóż, najwyraźniej poczucie winy nie uwydatnia twej delikatnej strony.

- Sprawia, że jestem podminowana. - Usiadła na nim i położyła ręce na jego klatce piersiowej. - I nieco wredna. A skoro już skopałam biurko...

Pochyliła się, jej piersi musnęły jego wilgotny od potu tors, przesunęła delikatnie paznokciami po skórze Roarke'a, kierując dłonie ku jego szortom.

- Och, w takim razie zgoda. - Zacisnął palce na macie.

- Nie krępuj się.

Jego umysł pogrążył się w pulsującej czerwieni. Poczuł na ciele jej zęby - tak, rzeczywiście trochę wrednie z jej strony - i całkiem pozbawiła go tchu. Mięśnie, które ćwiczył i smarował oliwką, zaczęły się bezbronnie trząść. Na chwilę przed tym, jak jego świat miał implodować, oswobodziła go. Przesunęła językiem po brzuchu męża.

Miał zamiar odwrócić ją na plecy, ale ścisnęła go nogami jak imadłem i przygwoździła do maty całym ciężarem ciała. Jej ciemnozłote oczy błyszczały zaczepnie.

- Robi mi się jakby trochę lepiej. Roarke wciągnął gwałtownie powietrze.

- Świetnie. Cieszę się, że mogę pomóc.

- Chcę twoich ust. - Pocałowała go namiętnie i krew w nim zawrzała z podniecenia. Słyszał bicie tysiąca werbli.

- Uwielbiam twoje usta - mówiła dalej. - Chcę je poczuć na swoim ciele.

Ściągnęła koszulę i dotknęła jeszcze raz jego torsu, tym razem nagimi piersiami.

Pozwoliła mu przewrócić się na plecy i wygięła je w łuk, by ułatwić dostęp gorącym spragnionym ustom. Mięśnie brzucha zacisnęły jej się gwałtownie w oczekiwaniu rozkoszy. Oddech jej się rwał, kiedy Roarke pomagał jej pozbyć się bielizny.

Jego ręce, pomyślała, są równie wprawne jak usta. Mięśnie brzucha zaciskały się mocniej i mocniej, a potem się rozluźniły.

Wplotła dłonie w czarne jedwabiste włosy Roarke'a i wskazała mu, gdzie go najbardziej pragnęła, tak bardzo, że wystarczyło jedno muśnięcie jego języka, by wysłać ją z powrotem na orbitę.

On czuł dokładnie to samo i każdy oddech, każde uderzenie ich serc odbywało się w zgodnym rytmie. Jednocześnie.

Zadrżała, była rozpalona do czerwoności, dzika, mokra i cała jego. Kiedy podniósł twarz do jej twarzy, znów chwyciła go za włosy.

- Mocno - powiedziała mu. - Szybko i mocno. Spraw, bym krzyczała.

Bestia z ognia i pożądania uwolniła się i zaatakowała w szalonym rytmie. Eve unosiła biodra, żądając więcej, Roarke pocałunkami tłumił jej krzyk.

Bezlitośnie doprowadzili się nawzajem do kresu wytrzymałości i z powrotem.

Prawie odzyskała już oddech i miała nadzieję, że z czasem odzyska również pełną władzę w nogach.

- Tylko nie zapominaj, że to wszystko moja wina. Poruszył się leniwie.

- Hmmm?

- To była moja wina, więc z mojego powodu jesteś obolały.

- Wyłącznie twoja wina. - Sturlał się z niej i położył na plecach. Westchnął. - Zła kobieto.

Zaśmiała się i splotła palce z jego palcami.

- Czy wciąż mam na sobie buty?

- Tak. To nadaje ci interesujący prowokujący styl, szczególnie, że zatrzymały się na nich wywrócone na lewą stronę spodnie. Trochę mi się spieszyło.

Eve uniosła się na łokciach, żeby spojrzeć.

- Hm. Chyba rozbiorę się całkiem i pójdę popływać.

- Wydaje mi się, że zobowiązałaś się do umycia mi pleców.

Rzuciła mu wymowne spojrzenie.

- To dziwne, ale nie czuję się już winna.

Roarke otworzył jedno błyszczące jasnobłękitne oko.

- Ale moje uczucia zostały zranione. Leżę sobie tutaj i tak mi przykro.

Uniosła kąciki warg w uśmiechu i zaczęła rozpinać buty. Roarke usiadł obok niej. Odwróciła twarz w jego stronę. Siedzieli nadzy, dotykając się czołami.

- Umyję ci te plecy. Niech mi się to liczy na następny raz, kiedy zachowam się jak kompletna kretynką.

Roarke klepnął ją w kolano.

- Załatwione. - Wstał i podał jej rękę.

Tymczasem w małym pokoju hotelowym na Dziesiątej Alei Trudy Lombard studiowała swoje odbicie w lustrze. Wydaje mu się, że ją nastraszył. Może i tak, ale to wcale nie powód, by podkuliła ogon i uciekła jak zbity pies.

Zasłużyła na rekompensatę za znoszenie tej małej podłej suki przez prawie pół roku. Pół roku mieszkała pod jednym dachem z tym zepsutym dzieciakiem. Ubierała go i karmiła.

Wielmożny Roarke zapłaci za to, jak potraktował Trudy Lombard, bez dwóch zdań. Zapłaci dużo więcej niż dwa miliony.

Zdjęła kostium i przebrała się w koszulę nocną. Trzeba zadbać o szczegóły, upomniała się w duchu i popiła proszki przeciwbólowe ulubionym francuskim winem.

Nie ma sensu niepotrzebnie cierpieć, pomyślała. Najmniejszego. Jednak odrobina bólu nie zaszkodzi, wyostrzy zmysły.

Oddychała wolno i rytmicznie. Podniosła skarpetę wypchaną monetami. Zamachnęła się nią, celując w twarz, dokładnie w miejsce między szczęką a kością policzkową. Ból eksplodował, poczuła falę mdłości, ale zacisnęła zęby i uderzyła po raz kolejny.

Zawirowało jej w głowie, aż osunęła się na podłogę. Bolało bardziej, niż się spodziewała, ale to nic. Potrafi wiele znieść.

Kiedy ustąpiło drżenie rąk, podniosła własnoręcznie przygotowane narzędzie do zadawania bólu i uderzyła się w biodro. Zagryzła wargi do krwi i wymierzyła sobie dwa mocne ciosy w udo.

Za mało, pomyślała. Łzy spływały jej po policzkach, lecz oczy lśniły uporem i masochistyczną satysfakcją. O wiele za mało, myślała w spazmach bólu. Każdy cios oznaczał dla niej pieniądze.

Uderzyła się w brzuch, jęcząc przeraźliwie. Raz. I drugi. Po trzecim ciosie zwymiotowała do sedesu, przewróciła się na plecy i zemdlała na zimnych płytkach.

Eve musiała przyznać, że świąteczne dekoracje wymagały więcej pracy, niż przypuszczała. Po domu kręciło się pełno ludzi i droidów, ciężko było już odróżnić jednych od drugich. Można by odnieść wrażenie, że kupili cały las i przesadzili go do sali balowej, a jeszcze choinki stały na tarasie. Kilometry girland, tony kolorowych bombek, małe białe lampki, wystarczająco dużo, by rozświetlić cały stan, były właśnie rozwieszane, czekały na zawieszenie albo na decyzję, gdzie mają zostać powieszone.

Drabiny, rusztowania, stoliki, krzesła, świece i tkaniny. Facet odpowiedzialny za rozstawienie sceny dla orkiestry albo zespołu - nie była pewna - kłócił się z facetem od girland.

Eve miała nadzieję, że dojdzie do bójki. Przynajmniej wtedy wiedziałaby, co robić.

Zdaje się, że Roarke trzymał ją za słowo w kwestii nadzorowania dekoracji w sali balowej.

Co on sobie wyobraża?

Ktoś ciągle ją pytał, co myśli o tym czy o tamtym, co woli, i takie tam.

Jedna z pracownic wybiegła z płaczem, kiedy po raz trzeci usłyszała od Eve, że nic a nic jej nie obchodzi, co tamta zrobi.

No dobrze, powiedziała, że ma to gdzieś, ale co za różnica.

A teraz zaczynała ją już boleć głowa. Mózg odmawiał posłuszeństwa.

Chciała się położyć. Albo jeszcze lepiej, żeby zabrzęczał jej komunikator. Mogliby zadzwonić z centrali, że popełniono potrójne morderstwo i jest potrzebna na miejscu zbrodni.

- Masz dość? - szepnął jej do ucha Roarke.

Była w takim stanie, że podskoczyła jak spłoszony zając.

- Radzę sobie. Jest dobrze. - Złamała się, przypadła doń gwałtownie i złapała go za koszulę. - Gdzie się podziewałeś?

- Plotkowałem z dostawcami, rzecz jasna, a co myślałaś? Trufle są wyśmienite.

W jej oczach zapaliło się światełko.

- Czekoladowe?

- Nie, te, które znajdują dla nas świnki. - Z roztargnieniem pogładził Eve po włosach i objął wzrokiem salę. - Ale czekoladowe też będą. Idź, uciekaj. - Ścisnął jej ramię. - Przejmę dowodzenie.

Aż podskoczyła. Instynkt samozachowawczy podpowiadał jej, by ratowała zdrowie psychiczne i salwowała się ucieczką. Jednak więzy małżeńskie i duma zatrzymywały ją na miejscu.

- A co ja jestem, głupia? Nie z takimi rzeczami sobie radziłam, czasem na szali bywało ludzkie życie. Odsuń się. Hej, wy!

Roarke przyglądał się żonie przemierzającej salę pewnym krokiem. Była teraz policjantką w każdym calu.

- Do was mówię! - wkroczyła między faceta od girland i faceta od sceny, nim polała się pierwsza krew. – Dajcie spokój - zarządziła, kiedy obaj zaczęli się skarżyć. - Ty, z tym świecącym, powieś to tam, gdzie trzeba.

- Ale ja...

- Miałeś plan, plan został zatwierdzony. Trzymaj się go i nie zawracaj mi głowy albo własnoręcznie wsadzę ci te świecidełka prosto w tyłek. A ty. - Dźgnęła palcem w pierś drugiego mężczyznę. - Zejdź mu z drogi, albo też dostaniesz trochę tego świecącego. Dobra, ty, wysoka blondyneczko z kwiatuszkami...

- To poinsencje - uściśliła blondynka z silnym akcentem z New Jersey. - Miało być pięćset, a dostałam tylko czterysta dziewięćdziesiąt sześć i...

- Nie ma sprawy. Skończ swoje... co to właściwie, do diabła?

- To poinsencjowe drzewko, ale...

- No, oczywiście. Jeśli ci zabraknie, pójdziesz po brakujące cztery do fabryki poinsencji. Tymczasem pracuj z tym, co masz. A ty, tam, z tymi lampkami.

Roarke kołysał się lekko na krawędziach butów i obserwował, jak Eve sobie radzi z dekoratorami. Niektórzy wyglądali na lekko roztrzęsionych, kiedy z nimi skończyła, jednak tempo pracy wyraźnie wzrosło.

- Proszę. - Wróciła do niego i skrzyżowała ręce na piersiach. - Załatwione. Jakieś problemy?

- Poza tym, że czuję się dziwnie podniecony, ani jednego. Myślę, że natchnęłaś ich bojaźnią bożą i zasłużyłaś na przerwę. - Objął ją ramieniem. - Chodź. Znajdziemy ci trufle.

- Czekoladowe.

- Naturalnie.

Po kilku godzinach, albo tylko jej tak się dłużył ten czas, wyszła z łazienki. Zrobiła, co mogła, ze szminką i tym czymś do oczu. Na łóżku czekała na nią tajemnicza rzecz sprawiająca wrażenie płachty z matowego złota. Sądziła, że na ciele uformuje się w coś w rodzaju sukni.

Przynajmniej nie ma falbanek, pomyślała, dotykając palcami materiału. Były też buty w tym samym odcieniu, jeżeli kilka cieniutkich paseczków doczepionych do jeszcze cieńszego obcasa można nazwać butami. Zerknęła na toaletkę. Roarke pomyślał o wszystkim. Leżała tam otwarta czarna kasetka z diamentami - nic innego nie mogło jej zdaniem tak błyszczeć - w kolorze szampana, ułożonymi w okrąg na atłasowej wyściółce. W innym pudełeczku były kolczyki, a w jeszcze innym gruba bransoletka.

Eve uniosła złotą tkaninę, przyjrzała jej się uważnie i doszła do wniosku, że to jedna z tych sukni, które się po prostu naciąga od dołu. Kiedy już się z tym uporała, obejrzała buty, chociaż nie miała zamiaru ich wkładać do ostatniej chwili, i zajęła się biżuterią.

Bransoletka była za luźna. Na pewno ją zgubi. Potem ktoś ją znajdzie, sprzeda i będzie sobie mógł kupić wyspę na Pacyfiku.

- Nie tak się ją nosi - odezwał się Roarke od drzwi. - Pokażę ci. - Wyglądał bardzo elegancko w czerni. Podszedł i zapiął połyskującą potrójną obręcz tuż nad jej łokciem. - Pasuje ci, wyglądasz jak amazonka. - Odsunął się o krok. - Albo płomień. Wysoki złoty płomień na tle ciemnej zimnej nocy.

Coś się w niej topiło, gdy tak patrzył. Eve odwróciła się i popatrzyła w lustro. Suknia była prosta i zwiewna. Zaczynała się tuż nad piersiami i spływała do kostek.

- Nie spadnie ze mnie?

- Nie, dopóki goście nie wyjdą. - Roarke pocałował ją w odkryte ramię, po czym objął rękami w talii i przyglądał się w lustrze, jak razem wyglądają.

- Nasze drugie wspólne święta - powiedział. - Przechowujemy kilka rzeczy w tej szkatułce na pamiątki, którą dostaliśmy w zeszłym roku od Mavis i Leonarda.

- Tak. - Uśmiechnęła się do niego. Musiała przyznać, że tworzą cholernie ładną parę. - To prawda. Może w tym roku będzie spokojniej i będziemy mogli dodać więcej zamiast uganiać się za pomylonym Mikołajem.

- Miejmy nadzieję. - Zadzwonił domofon. - Przyszli pierwsi goście. Buty?

- Tak, tak. - Schyliła się, żeby je zapiąć i zmrużyła oczy, widząc świecidełka przy paskach. - O, słodki Jezu, nie mów, że mam przeklęte diamenty przy butach.

- Dobra, nie powiem. Zagęszczaj ruchy, pani porucznik. Gospodarze nie powinni być modnie spóźnieni.

Diamenty przy butach. Cóż za szalony facet.

Szalony facet zorganizował fantastyczne przyjęcie, musiała to przyznać. W ciągu godziny sala balowa wypełniła się tłumem ludzi. Światełka migotały jak bąbelki w szampanie, muzyka pięknie grała w tle. Stoliki uginały się pod ciężarem przeróżnych potraw, było ich mnóstwo. Oprócz świńskich trufli fikuśne kanapeczki, paszteciki, musy, smakołyki z różnych stron świata i wszechświata. Eve nie liczyła poinsencji, ale jej zdaniem drzewko wyglądało tak jak powinno. Nawet lepiej, przepięknie. Podobnie jak choinki olśniewające świecidełkami i kolorami. Las, który widziała po południu, zamienił się w krainę czarów.

Tak, ten facet zorganizował fantastyczne przyjęcie.

- Ale czad! - Mavis Freestone, w bardzo zaawansowanej ciąży, zmierzała w jej kierunku. Wpadła na Eve, nim ta zdążyła się odsunąć. - Nikt nie może z wami konkurować, jeśli chodzi o balangi.

Włosy Mavis miały dziś srebrny kolor i opadały na ramiona wielkimi natapirowanymi warstwami. Miała na sobie czerwoną sukienkę tak obcisłą, że Eve zastanawiała się, jak to możliwe, iż jej brzuch nie wydostał się jeszcze na wolność. Jedynym ustępstwem na rzecz zaawansowanej ciąży były płaskie obcasy srebrnych kozaczków ozdobione choinkami.

Zamiast brwi miała półksiężyce srebrnych gwiazdek. Eve wolała nie pytać, jak jej się udało osiągnąć ten efekt.

- Wyglądasz absolutnie kwitnąco. - Roarke stanął u boku żony, ujmując jej dłoń. Uśmiechnął się do potężnie zbudowanego mężczyzny w srebrze i czerwieni obok Mavis. - Właściwie oboje tak wyglądacie.

- Powoli zaczynamy odliczanie. - Leonardo pogłaskał Mavis po plecach swoją wielką dłonią.

- Termin się zbliża. Umm, co to? Mogę jedną? - Chwyciła trzy kanapki z tacy przechodzącego kelnera i pochłonęła je na raz jak cukierki. - No, więc kiedy już nadejdzie ten czas, będziemy się kochać dzień i noc. Orgazmy mogą spowodować rozpoczęcie akcji porodowej. A mój misio potrafi wywoływać orgazmy.

Szeroka twarz Leonarda z brodą w kolorze miedzi przybrała czerwony odcień w okolicach kości policzkowych.

- Zapisaliście się na kurs, prawda?

Eve po prostu nie była w stanie mówić, a nawet myśleć o kursie, na który się z Roarkiem zapisali.

- Hej, to Peabody. Chyba ma truflę.

- Truflę? Czekoladową? Gdzie? Na razie.

- Sprytna dziewczynka - wymruczał pod nosem Roarke. - Uratowałaś nas, podsuwając najlepszej przyjaciółce przynętę w postaci jedzenia. Mirowie właśnie przyszli - dodał.

Nim Eve zdążyła odpowiedzieć, poprowadził ją w ich stronę.

Będzie niezręcznie, wiedziała o tym. Między nią a doktor Mirą zapanowała niezręczna atmosfera, odkąd ścięły się przy sprawie Icove'ów.

Obie starały się niczego nie okazywać, ale zadry pozostały. Eve poczuła je teraz, napotykając spojrzenie przyjaciółki.

- Coś nas zatrzymało. - Mira pocałowała Roarke'a w policzek i uśmiechnęła się do Eve.

- Nic poważnego, mam nadzieję - odrzekł Roarke, potrząsając dłonią Denisa.

- Nie mogłem znaleźć krawata. - Denis wskazał czerwony pasek materiału z małymi zielonymi choinkami.

- Właściwie, ja go schowałam. - Mira spojrzała z ukosa na męża. - I zostałam zdemaskowana.

- Podoba mi się - powiedziała Eve. Denis Mira, z tymi swoimi rozmarzonymi oczami i zwichrzonymi włosami, miał w sobie coś, co ją rozczulało. - Jest bardzo odświętny.

- A ty. - Denis wziął ją za ręce, odsunął się o krok i uniósł do góry krzaczaste brwi. - Wyglądasz rewelacyjnie.

- To jego pomysł. - Wskazała brodą Roarke'a. - Pozbędę się tych butów przy pierwszej okazji.

- Wyglądacie wspaniale, oboje. Wszystko wygląda imponująco. - Mira, jak zwykle piękna, w granatowej sukni, rozejrzała się po sali. Coś zrobiła z włosami, zauważyła Eve. Miała je upięte w duży kok, połyskiwały w nim jakieś świecidełka.

- Czego się napijecie? - Jeszcze nie skończył mówić, a już u jego boku w magiczny sposób pojawił się kelner z tacą. Roarke podniósł kieliszek z szampanem dla Miry. - Szampana, Denis? Czy coś mocniejszego?

- Mocniejszego? Nie odmówię.

- Chodź ze mną. Mam coś specjalnego. Panie wybaczą.

Specjalnie to zrobili, pomyślała Eve. Poczuła, jak napinają jej się mięśnie karku. Pogawędki o niczym były wystarczająco męczące, nie potrafiła ich prowadzić zbyt długo. Ale wymuszone pogawędki o niczym... Na tym polu czuła się zupełnie bezbronna.

Uciekła się do banału.

- Jak tam przygotowania do świąt? .

- Prawie skończone. A u was?

- Nie wiem. Tak sądzę. Słuchaj, jedzenie jest...

- Prawdę mówiąc, mam coś dla ciebie. Nie przyniosłam dziś, bo miałam nadzieję, że może jutro znajdziesz trochę czasu i wpadniesz do nas na kawę.

- Ja...

- Bardzo bym chciała, żebyśmy znów były przyjaciółkami. - Oczy Miry w odcieniu spokojnego błękitu zaszły mgłą. - Tęsknię za tobą. Bardzo mi ciebie brakuje.

- Niepotrzebnie. Jesteśmy przyjaciółkami. - Tyle, że nasza przyjaźń się skomplikowała, dodała w myślach. - Jutro muszę załatwić pewną sprawę, ale potem... Myślę, że chciałabym o tym porozmawiać. Chyba będę tego potrzebować. Potem.

- Coś poważnego? - Mira położyła dłoń na ramieniu Eve i napięcie znikło. - Będę cały dzień w domu.

ROZDZIAŁ 6

Rano czuła się lepiej, niż oczekiwała. Trochę bolały ją stopy, gdyż przez całą noc nie zdołała się pozbyć niewygodnych butów. Ale biorąc pod uwagę, że poszła spać o czwartej nad ranem, obudziła się w nie najgorszej formie.

I to nie dzięki dwóm dniom wolnego, bo rzadko wytrzymywała aż tyle bez pracy. A przygotowanie przyjęcia, wyprawienie przyjęcia, dochodzenie do siebie po przyjęciu to średni wypoczynek. Ale przynajmniej nie myślała o czekającym ją dziś zadaniu.

Tak czy owak, lepiej się czuła w normalnym ubraniu i wygodnych butach.

Zastała Roarke'a w jego gabinecie. Rozmawiał przez telełącze.

- Bardzo dobrze. - Uniósł palec, sygnalizując, że zaraz kończy. - Będę czekał. Tak. Tak, nie wątpię. Dziękuję.

Skończył rozmowę, zdjął słuchawki i uśmiechnął się do żony.

- Wyglądasz na wypoczętą.

- Jest prawie jedenasta.

- Zgadza się. Sądzę, że niektórzy z naszych gości jeszcze śpią - oto skutki udanego przyjęcia.

- Podobnie jak odholowanie Peabody i McNaba do domu przez Mavis i Leonarda. O co chodzi? Zwykle nie używasz słuchawek w domu.

- Krótka rozmowa z Mikołajem.

- Mam nadzieję, że cię nie poniosło i nie przeholowałeś z prezentami.

Roarke uśmiechnął się łagodnie i pobłażliwie.

- Wyglądało na to, że twoje relacje z Mirą wróciły do normy.

Na pewno przeholował z prezentami, pomyślała Eve. Nie było sensu z tym walczyć.

- Tak, wszystko w porządku. Poprosiła, żebym dziś do niej wpadła, i chyba tak zrobię. - Wsunęła ręce do kieszeni i wzruszyła ramionami. - Może rozmowa z nią o tym wszystkim pozwoli mi zamknąć pewien rozdział. A skoro tak, naprawdę nie musisz iść ze mną do tego hotelu. Jeśli wciąż tam są.

- Byli jeszcze godzinę temu. I nie uprzedzali, że zamierzają się wymeldować. Idę z tobą.

- Naprawdę nie trzeba...

- Idę - powtórzył, wstając zza biurka. - Jeśli chcesz porozmawiać z Mirą na osobności, podrzucę cię do niej potem. Wyślę samochód albo przyjadę po ciebie, kiedy skończycie i może pójdziemy na kolację do jakiejś miłej restauracji. Gotowa?

Z tym też nie warto walczyć, zdecydowała Eve. Lepiej zachować całą energię na rozmowę z Trudy.

- Bardziej nie będę. - Podeszła i przytuliła się do męża. - Na wypadek, gdybym później była zbyt wkurzona, żeby ci podziękować.

- Odnotowane.

Hotel nie należał do najlepszych, jak stwierdziła Eve, przyglądając się fasadzie. W mieście pięciodiamentowych hoteli, ten zasługiwał może na pół karata. Nie było miejsc do parkowania, więc Roarke zapłacił nieprzyzwoitą sumę za prywatny parking na sąsiedniej ulicy. Jego samochód był prawdopodobnie więcej wart niż cały hotelowy budynek.

Brakowało również portiera, a za recepcję uchodziła wnęka z ladą. Recepcjonista, droid przypominający mężczyznę po czterdziestce dotkniętego łysieniem plackowatym, siedział przed monitorem komputera.

Był ubrany w wielokrotnie praną szarawą koszulę, a minę miał tak znudzoną, jak tylko to możliwe u droida.

- Zameldować? Bagaż?

- Nie meldować. Bagażu brak. Co powiesz na to? - Wyciągnęła odznakę.

Mina ze znudzonej zmieniła się na pełną ubolewania.

- Ktoś wniósł skargę? Nikt mi nic nie zgłaszał. Wszystkie licencje mamy w porządku.

- Chcę porozmawiać z jednym z gości. Trudy Lombard.

- Aha. - Popatrzył w monitor. - Pani Lombard prosiła, żeby jej nie przeszkadzać. Od wczoraj nie wycofała prośby.

Eve spojrzała mu przenikliwie w oczy i wskazała palcem odznakę.

- Tak, cóż... Jest w pokoju czterysta piętnaście. Mam zadzwonić i uprzedzić ją o wizycie?

- Myślę, że sobie poradzimy.

Eve spojrzała nieufnie na windę. Stopy wciąż miała obolałe po nocy w diamentowych pantofelkach.

- Aktywacja głosowa się popsuła! - zawołał recepcjonista. - Musicie nacisnąć guzik.

Weszła do środka i nacisnęła czwórkę.

- Będziesz wiedział, jak nas wydostać, jeśli się zepsuje, co?

- Spokojna głowa. - Roarke ujął ją za rękę. - Popatrz na nią, jak na tego recepcjonistę, a odechce jej się psucia.

- Jak patrzyłam na recepcjonistę?

- Jakby był niczym. - Uniósł ich złączone dłonie i pocałował ją w rękę. Winda ruszyła z hałasem w górę. Droid nie zauważył napięcia Eve, pomyślał. Wątpił, by Trudy zwróciła na nie uwagę. Jednak niepokój tkwił tam, tuż pod powierzchnią. - Może pójdziemy na małe zakupy po twojej rozmowie z Mirą, jeśli będziesz w stanie?

- Odbiło ci?

- Nie, poważnie. Będziemy się przechadzać Piątą Aleją, oglądać dekoracje, podziwiać popisy na deskorolkach. Jak to nowojorczycy.

Już miała mu uświadomić, że żaden nowojorczyk przy zdrowych zmysłach nie wyszedłby na Piątą w przedświąteczny weekend, a już na pewno nie na spacer. Ale nagle poczuła wielką ochotę na tego rodzaju wycieczkę.

- Pewnie. Czemu nie?

Drzwi windy otworzyły się ze zgrzytem. Korytarz czwartego piętra był wąziutki, ale czysty. Pod drzwiami pokoju numer czterysta dwanaście stał wózek sprzątaczki, a do czterysta piętnaście pukała jasnowłosa dwudziestoparolatka o pełnych kształtach.

- Proszę, mamciu Tru. - Jej głos brzmiał miękko jak jedwab. Zapukała ponownie, a potem nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. Miała na sobie jasnoniebieskie spodnie i płócienne trampki w tym samym kolorze. - Martwimy się o ciebie. Otwórz. Bobby zabierze nas na smaczny obiad.

Spojrzała z zakłopotaniem na Roarke'a i Eve błękitnymi jak u niemowlęcia oczami i obdarzyła oboje zażenowanym uśmiechem.

- Dzień dobry. Miły poranek albo raczej już popołudnie.

- Nie odpowiada? Zamrugała z zaskoczeniem.

- Umm... Nie. Moja teściowa. Wczoraj trochę źle się czuła. Przepraszam, czy pukanie państwu przeszkadza?

- Nazywam się Dallas. Porucznik Eve Dallas. Pewnie o mnie wspominała.

- Eve! - Blondynka rozpromieniła się cała i przyłożyła skrzyżowane dłonie do piersi. - Jesteś Eve! Tak się cieszę, że wpadłaś. Bez wątpienia twoja wizyta od razu poprawi jej samopoczucie. Jestem okropnie szczęśliwa, że mam okazję cię poznać. Mam na imię Zana. Zana Lombard, żona Bobby'ego. Ojej, jak ja wyglądam! - Poprawiła włosy opadające na ramiona w miękkich lśniących falach. - Za to ty wyglądasz dokładnie tak samo jak w telewizji. Mamcia Tru pokazywała mi ten wywiad parę razy. Nie poznałam cię z tego wszystkiego. O, rany, jesteśmy niemalże siostrami, prawda? - Zrobiła gest, jakby chciała ją objąć. Dallas odsunęła się na bezpieczną odległość.

- Nie, zupełnie nie. - Tym razem Eve zapukała. Trzy bardzo głośne uderzenia. - Lombard, tu Dallas. Otwieraj.

Zana przygryzła dolną wargę, przesuwając nerwowo srebrny łańcuszek, który nosiła na nadgarstku.

- Może pójdę po Bobby'ego? Mieszkamy na końcu korytarza. Pójdę po niego.

- Może zaczekaj jeszcze chwilę? - zasugerował Roarke, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Jestem mężem pani porucznik.

- O, Boże, ojej, oczywiście, poznaję, jak najbardziej. Taka jestem skołowana. Zaczynam się martwić, czy coś złego się nie stało. Wiem, że mamcia Tru widziała się z Eve - z panią porucznik - ale nie chciała na ten temat rozmawiać. Była zdenerwowana. No, a wczoraj... - Urwała, zaciskając dłonie. - Nie mam pojęcia, co się dzieje. Nie znoszę, kiedy ludzie są zdenerwowani.

- Wobec tego lepiej idź na długi spacer - poradziła Eve. Potrząsnęła głową, patrząc na Roarke'a, po czym dała znak pokojówce, która wyglądała zza drzwi pokoju czterysta dwanaście. - Otwórz - poleciła, pokazując dziewczynie odznakę.

- Nie mogę bez zgody przełożonego.

- Widzisz to? - Eve pomachała odznaką. - To jest zgoda przełożonego. Otwórz drzwi albo je wyważę. Twój wybór.

- Rozumiem, rozumiem. - Pokojówka pospiesznie wyjęła uniwersalny klucz z kieszeni fartucha i podeszła do drzwi. - Czasem ludzie chcą dłużej pospać w niedzielę, wie pani. Czasem po prostu dłużej śpią.

Eve odsunęła ją na bok, jak tylko zamek ustąpił.

- Przesuń się. - Zapukała jeszcze dwa razy. - Wchodzę.

Nie spała. Nie w takiej pozycji, rozciągnięta na podłodze, z koszulą nocną podwiniętą na biodrach i głową w kałuży krwi.

Trochę dziwnie tak nic nie czuć, skonstatowała Eve, odruchowo wyjmując dyktafon z kieszeni płaszcza. Dziwne, że nie czuje absolutnie nic.

Przypięła dyktafon do paska, włączyła.

- Porucznik Eve Dallas - zaczęła. Nadbiegła Zana i stanęła za jej plecami.

- Co się stało? Co...?

Słowa przeszły w niewyraźny bełkot i zanim Eve zdążyła ją odepchnąć, rozległ się pierwszy wrzask. W następnej sekundzie zawtórowała jej pokojówka. Stworzyły coś w rodzaju histerycznego duetu.

- Cisza. Zamknijcie się! Roarke.

- Cudownie. Drogie panie...

Złapał Zanę, nim uderzyła o podłogę. Natomiast pokojówka popędziła ku schodom z prędkością antylopy. Hotelowi goście zaczęli wychylać głowy ze swoich pokoi, niektórzy przyszli zobaczyć, co się stało.

- Policja. - Odwróciła się z uniesioną odznaką. - Proszę wracać do siebie. - Uszczypnęła się w czubek nosa. - Nie mam przy sobie potrzebnych rzeczy.

- Mam jeden z twoich kuferków w samochodzie - powiedział Roarke, układając Zanę na dywanie w korytarzu. - Pomyślałem, że rozsądnie będzie umieścić po jednym w różnych pojazdach. Takie rzeczy zdarzają się stanowczo zbyt często.

- Będę cię musiała poprosić o przyniesienie go. Przepraszam. Zostaw ją, tak jak leży. - Wyjęła swój komunikator, żeby zadzwonić po ekipę.

- Co się dzieje? Co się stało?

- Proszę pana, proszę wrócić do swojego pokoju. To...

Nie rozpoznała go. Jak mogła go rozpoznać? Odegrał epizodyczną rolę w jej życiu dwadzieścia łat temu. Jednak po tym, jak zbladł na widok zemdlonej kobiety na podłodze zorientowała się, że to Bobby Lombard przybiegł z pokoju na końcu korytarza.

Zamknęła drzwi do numeru czterysta piętnaście i czekała.

- Zana! Mój Boże, Zana!

- Zemdlała. To wszystko. Nic jej nie będzie. Klęczał, ściskając dłoń żony, potrząsając nią, jak to zwykli czynić ludzie, gdy czują się bezradni.

Wyglądał masywnie jak futbolista. Silny i dobrze zbudowany. Włosy koloru słomy miał przycięte krótko i porządnie. Były na nich kropelki wody, Bobby pachniał hotelowym mydłem. Nie zdążył zapiąć koszuli ani wsunąć jej w spodnie.

Coś jej się przypomniało. Przemycał dla niej jedzenie. Zapomniała o tym, tak samo jak nie pamiętała Bobby'ego. Czasem przynosił jej kanapkę albo krakersy do pokoju, kiedy głodowała za karę.

Był dumą i radością matki, więc wiele uchodziło mu na sucho.

Nie zaprzyjaźnili się. Nie, nie zostali przyjaciółmi. Ale nigdy nie okazał jej braku sympatii.

Przykucnęła więc i położyła dłoń na jego ramieniu.

- Bobby?

- Co? Kim... - Miał kwadratową twarz i oczy w kolorze spranych dżinsów. Nadal wyglądał na zdezorientowanego, ale sprawiał też wrażenie, jakby ją rozpoznał. - Mój Boże, Eve, prawda? Mama oszaleje z radości. Zana, kochanie. Okropnie dużo wczoraj wypiliśmy. Może... Kochanie?

- Bobby...

Winda się otworzyła i wypadł z niej droid - recepcjonista.

- Co się stało? Kto został...

- Cicho bądź - zdenerwowała się Eve. - Ani słowa. Bobby, spójrz na mnie. Twoja matka jest w środku. Nie żyje.

- Co? Nieprawda. Boże miłosierny, po prostu nie czuje się najlepiej. Głównie z powodu użalania się nad sobą. Jest obrażona na cały świat od piątku wieczorem.

- Bobby, twoja matka nie żyje. Zabierz żonę do pokoju. Zaraz przyjdę z wami porozmawiać.

- Nie. - Zana jęknęła, ale nawet na nią nie spojrzał. Wpatrywał się w Eve, oddech zaczął mu się rwać. - Nie. Nie. Wiem, że jesteś na nią zła. Zdaję sobie sprawę, jak musiał cię zdenerwować jej przyjazd. Próbowałem mamie to wytłumaczyć. Jednak nic nie daje ci prawa do mówienia takich rzeczy.

- Bobby? - Zana próbowała wstać. Trzymała się jedną ręką za głowę. - Bobby, chyba... O Boże, o mój Boże, mamcia Tru! Bobby. - Zarzuciła mu ramiona na szyję i wybuchnęła niekontrolowanym szlochem.

- Odprowadź ją do pokoju, Bobby. Wiesz, że jestem policjantką. Wszystkim się zajmę. Strasznie mi przykro, ale teraz musicie wrócić do pokoju i poczekać tam na mnie.

- Co się stało? - Łzy napłynęły mu do oczu. - Zachorowała? Nie rozumiem. Chcę zobaczyć mamę.

Eve wstała. Czasem nie było innego wyjścia.

- Niech ona się odwróci. - Skinęła głową w kierunku Zany. - Nie musi tego oglądać po raz drugi.

Kiedy Zana odwróciła się, ukrywając twarz w ramieniu męża, Eve uchyliła drzwi na tyle, by mógł zobaczyć, co się stało.

- Krew. Tam jest krew - wykrztusił i wstał, trzymając Zanę w ramionach. - Czy to ty? Ty jej to zrobiłaś?

- Nie. Dopiero przyszłam, a teraz mam zamiar wykonać swoje obowiązki i dowiedzieć się, co zaszło i kto ją zabił. Zaczekajcie w pokoju.

- Nie powinniśmy byli tu w ogóle przyjeżdżać. Mówiłem jej. - Bobby zaczął szlochać do wtóru z Zaną i podtrzymując się, wzajemnie poszli do pokoju.

- Zdaje się, że popełniła błąd, nie słuchając - mruknęła Eve.

Zerknęła na windę, która właśnie zatrzymała się na piętrze. Jeden z dwóch policjantów wyglądał znajomo. Skinęła mu głową na przywitanie.

- Bilkey, zgadza się?

- Tak, pani porucznik. Co słychać?

- U niej nic dobrego. - Wskazała brodą otwarte drzwi. - Proszę, żebyście na razie stali z boku. Mój zestaw jest w drodze. Przyszłam tu dziś w sprawie osobistej, więc mój... - Nie znosiła mówić o Roarke'u „mój mąż”, kiedy była w pracy. Ale jak inaczej mogła go nazwać? - Mój, umm, mąż poszedł po walizkę do samochodu. Zawiadomiłam partnerkę. Syn i synowa ofiary są na końcu korytarza w czterysta dwadzieścia. Chcę, żeby tam zostali. Możecie pochodzić po innych pokojach, kiedy... - Przerwała, bo winda zatrzymała się po raz kolejny. - A oto i moje narzędzia - powiedziała na widok Roarke'a. - Zacznijcie przesłuchiwać gości. Ofiara nazywała się Trudy Lombard. Przyjechała z Teksasu. - Wzięła torbę z rąk Roarke'a i wyciągnęła puszkę substancji zabezpieczającej. - Niezły czas. - Spryskała dłonie i buty. - Muszę to powiedzieć, po to żeby mieć czyste sumienie, że to zrobiłam: nie musisz zostawać.

- Muszę to powiedzieć, po to, żeby zostało powiedziane: zaczekam. Pomóc ci w czymś? - Przyjrzał się z pewnym obrzydzeniem puszce, którą trzymała w ręku.

- Lepiej nie, w każdym razie nie wchodź do środka. Jeśli ktokolwiek wyjdzie ze swojego pokoju albo wjedzie na piętro, możesz zrobić groźną minę i kazać mu się wynosić.

- Moje chłopięce marzenie.

Uśmiechnęła się przelotnie, zanim weszła do pokoju. Był standardowy, czyli nijaki. Ponury, wyprany z barw, na ścianach w kolorze tofu wisiało kilka tanich obrazków w jeszcze tańszych ramkach. Wyposażony w mikroskopijną wnękę kuchenną z autokucharzem, minilodówką i zlewem wielkości orzecha włoskiego. Naprzeciwko łóżka z rozgrzebaną pościelą i wyjątkowo brzydką kapą w czerwone kwiaty i zielone liście zmiętą w nogach znajdował się ekran telewizyjny.

Na podłodze leżał cienki zielony dywan z kilkoma wypalonymi dziurami. Wsiąknęło w niego nieco krwi.

Pokój miał jedno okno ze szczelnie zaciągniętymi zielonymi zasłonami. Była też wąska łazienka, na beżowej półeczce przy wannie stały różne kosmetyki do twarzy, ciała i włosów, kremy, balsamy oraz leki. Na podłodze walały się ręczniki. Eve doliczyła się jednego kąpielowego, myjki i dwóch małych do rąk.

Na toaletce - takiej z lustrem - zobaczyła świecę, stojak na płyty, kolczyki ze sztucznych pereł, fantazyjną bransoletkę oraz sznur pereł, które mogły okazać się prawdziwe.

Obejrzała wszystko, nagrywając swoje spostrzeżenia, po czym podeszła do ciała leżącego między łóżkiem a krzesłem o spłowiałym czerwonym obiciu.

Ofiara leżała zwrócona twarzą w jej kierunku, wpatrując się w Eve oczyma przesłoniętymi pośmiertną mgłą. Krew, która wypłynęła z rany z tyłu głowy, zaschła na włosach i skroni.

Miała na palcach pierścionki - trzy srebrne krążki na palcu lewej dłoni i ozdobny srebrny pierścień na prawej. Koszula nocna, uszyta z bawełny dobrej jakości, w miejscach niezaplamionych krwią pozostała biała jak śnieg. Podwinięta do góry odsłaniała siniaki na obu udach. Lewa część twarzy łącznie z okiem była sina.

Zgodnie z procedurą Eve podała tożsamość zabitej.

- Ofiara nazywa się Trudy Lombard. Kobieta, rasa kaukaska. Wiek - pięćdziesiąt osiem lat. Została znaleziona przez porucznik Eve Dallas. Siniaki na udach i twarzy.

To nie pasuje, pomyślała, ale mówiła dalej.

- Prawdopodobna przyczyna śmierci: pęknięcie czaszki spowodowane wielokrotnymi ciosami w tył głowy. W pobliżu ciała nie ma narzędzia zbrodni. - Wyjęła swoje przyrządy pomiarowe. - Czas zgonu, według aparatury, to pierwsza trzydzieści tej nocy.

Odetchnęła z ulgą. Wraz z Roarkiem byli wtedy w domu i mają na to setki świadków.

- Oględziny rany wskazują na użycie tępego narzędzia. Brak śladów przemocy seksualnej. Ofiara ma na palcach pierścionki, na toaletce leży biżuteria. Napad rabunkowy mało prawdopodobny. Brak śladów wałki. Nie widać ran spowodowanych tym, że ofiara się broniła. W pokoju panuje porządek. W łóżku ktoś spał - dodała, zerkając ponownie w stronę posłania ze swego miejsca przy ciele ofiary.

- Więc czemu leży tutaj?

Podeszła do okna i rozsunęła zasłony. Było uchylone.

- Otwarte okno, łatwy dostęp do schodów przeciwpożarowych. Napastnik prawdopodobnie wszedł tą drogą.

Ponownie przyjrzała się scenie zbrodni.

- Ofiara nie biegła w kierunku drzwi. Kiedy ktoś włamuje się do pokoju przez okno, pierwszym odruchem, jeśli jest czas na wyskoczenie z łóżka, powinna być ucieczka w kierunku drzwi wyjściowych, ewentualnie do łazienki. Denatka nic takiego nie zrobiła. Kiedy upadła, stała twarzą do okna. Może miał broń, obudził ofiarę i kazał jej wyjść z łóżka. Miał ochotę na szybki numerek? Czemu nie zabrał tej bardzo ładnej bransoletki? Pobił ją - nikt nic nie słyszał, a przynajmniej tego nie zgłosił - a potem uderzył w głowę i wyszedł? To nie tak. Zupełnie nie tak.

Pokręciła głową, jeszcze raz pochylając się nad ciałem.

- Siniaki na twarzy i udach powstały kilka godzin przed śmiercią. Patolog to zweryfikuje. W co ty się wpakowałaś, Trudy? Co knułaś?

Usłyszała głos Peabody na korytarzu, a potem stłumiony dźwięk kroków za sobą.

- Detektyw Delia Peabody, na miejscu zdarzenia. Masz włączony dyktafon, Peabody?

- Tak jest.

- Przeszukaj szafę. Spróbuj znaleźć jej osobisty komunikator. Ja zamierzam odsłuchać wiadomości z aparatu hotelowego.

- Tak jest. - Najpierw podeszła do ciała. - Cios tępym narzędziem w tył głowy. - Popatrzyła na Dallas. - Czas zgonu?

- Pierwsza trzydzieści w nocy.

Eve dostrzegła przebłysk ulgi na jej twarzy.

- Napaść na tle seksualnym? - spytała, idąc w stronę szafy.

- Brak dowodów.

- Rabunkowym?

- Nie można wykluczyć, że zabójca szukał czegoś konkretnego. Nie skradziono jednak biżuterii.

- Ani pieniędzy - dodała Peabody. Zajrzała do dużej torby. - Portfel został w środku. Kilka kart kredytowych, trochę gotówki. Nie ma komunikatora osobistego. Parę sporych toreb z zakupami w szafie.

- Szukaj dalej.

Eve weszła do łazienki. Technicy przeszukają potem każdy centymetr pokoju. Ale i bez ich magicznych sztuczek potrafiła wiele dostrzec.

Niestety, o różnych mazidłach do włosów, twarzy i ciała wiedziała więcej, niż pragnęła, z własnego doświadczenia. Straszliwa Trina katowała ją nimi co kilka tygodni.

Trudy najwyraźniej nie skąpiła na kosmetyki, miała ich dużo i w dobrej jakości. Eve oszacowała, że w łazience zgromadziła przybory toaletowe wartości kilku tysięcy. Niezła inwestycja w próżność.

Ręczniki na podłodze wciąż były wilgotne, jak zauważyła Eve. Myjka wręcz mokra. Zerknęła na wannę. Mogła się założyć, że technicy znajdą ślady płynu do kąpieli i ślady kosmetyków do twarzy na jednym z ręczników.

Gdzie brakująca myjka i ręcznik kąpielowy? Wszystkiego powinno być po dwie sztuki.

Wykąpała się. Eve pamiętała, jak Trudy lubiła wylegiwać się w wannie. Jeśli ktoś chciał jej zakłócić tę godzinę, musiał mieć dobry powód, inaczej kończył zamknięty w ciemnym pokoju.

Pobito ją wczoraj albo nawet jeszcze w piątek wieczorem, pomyślała. Zamknęła się, bierze długą kąpiel i połyka tabletki. Trudy lubiła tabletki, wspominała Eve.

„Uspokajają moje skołatane nerwy”.

Czemu nie usługiwał jej Bobby albo Zana? Trudy przepadała przecież za tym, by jej usługiwano.

„Przydaj się na cokolwiek i przynieś mi coś zimnego do picia”.

„Jesz tyle, że przez ciebie pójdę z torbami, mogłabyś przynajmniej przynieść mi filiżankę kawy i kawałek ciasta”.

„Jesteś najbardziej leniwym stworzeniem, jakie widziałam. Rusz kościsty tyłek i posprzątaj tu trochę”.

Eve westchnęła i spróbowała się uspokoić. Jeżeli Trudy cierpiała w milczeniu, to nie bez powodu.

- Dallas? - Tak.

- Nie ma komunikatora. - W drzwiach łazienki stanęła Peabody. - Znalazłam więcej gotówki. I biżuterię poutykaną w ubraniach. Kilka rozmów, przychodzących i wychodzących, z synem i synową. Z hotelowego łącza. Fiolka z lekami przeciwbólowymi na szafce nocnej koło łóżka.

- Tak, widziałam. Sprawdźmy aneks kuchenny, może uda nam się ustalić, kiedy jadła ostatni posiłek.

- Nikt się nie włamuje, żeby zamordować kogoś dla komunikatora.

- Zależy, co w nim jest, prawda? - Eve podeszła do autokucharza i nacisnęła przycisk „wstecz”.

- Rosół, tuż po dwudziestej wczoraj wieczorem. Sajgonka koło północy. Dużo kawy do dziewiętnastej. - Otworzyła minilodówkę. - Wino - dobre - w butelce zostało około półtora kieliszka. Mleko, sok - pootwierane - i do połowy zjedzony czekoladowy mrożony deser. - Popatrzyła na zlew i półkę obok niego. - Jednak nie ma ani jednej nieumytej miseczki, szklanki czy łyżki.

- Była schludna?

- Była leniwa, ale może jej się akurat nudziło.

- Drzwi zostały zamknięte od środka. - Dwa kliknięcia, dodała w myślach Eve. Usłyszała je, kiedy pokojówka użyła uniwersalnego klucza. - Zabójca wyszedł przez okno. Możliwe, że wszedł tą samą drogą. Nory dla turystów w rodzaju tego hotelu nie dbają o takie detale, jak dźwiękoszczelne ściany. Ciekawe, czemu nie krzyczała.

Zjawiła się ekipa wraz z policyjnym patologiem.

Wczoraj na przyjęciu, przemknęło jej przez głowę, Morris miał na sobie niebieski garnitur z lamówkami. Długie ciemne włosy zaplecione były w misterne warkoczyki. I trochę wypił. Wystarczająco dużo, by wejść na scenę dla orkiestry i zacząć wymiatać na saksofonie.

Ujawnił, że ma więcej talentów, niż tylko rozszyfrowywanie zmarłych.

Dziś był ubrany w codzienne spodnie i bluzę, a włosy związał w lśniący kucyk. Jego oczy, zmrużone i dziwnie seksowne, przeszukały korytarz i w końcu ją znalazły.

- Nie myślałaś kiedyś, żeby, tak dla jaj, zrobić sobie wolną niedzielę?

- Dzisiaj. - Odciągnęła go na bok. - Przepraszam, że cię tu ściągnęłam, tym bardziej że zdaję sobie sprawę, o której się położyłeś.

- Bardzo późno. Właśnie wróciłem do domu, kiedy mnie ściągnęłaś. Byłem wcześniej w łóżku - dodał z leniwym uśmiechem. - Tylko że nie w swoim.

- Och. Cóż, jest taka sprawa, znałam ofiarę.

- Przykro mi. - Spoważniał. - Dallas. Strasznie mi przykro.

- Powiedziałam, że ją znałam, a nie, że ją lubiłam. Wręcz przeciwnie. Chcę, żebyś potwierdził czas zgonu. Muszę być pewna, że twój licznik wskaże to samo, co mój. Chcę również wiedzieć, z jak największą dokładnością, kiedy doznała pozostałych obrażeń.

- Oczywiście. Mogę spytać...

- Pani porucznik, przepraszam, że przerywam. - Podszedł Bilkey. - Syn ofiary się niecierpliwi.

- Powiedz, że będę za pięć minut.

- Nie ma sprawy. Jak dotąd nic szczególnego. Dwa pokoje na tym piętrze są puste, goście wymeldowali się dziś rano. Przygotowałem dane na ich temat. W pokoju sąsiadującym z pokojem ofiary również nie było nikogo. Odwołano rezerwację wczoraj koło osiemnastej. Też mam nazwisko, na wypadek gdyby okazało się potrzebne. Mam przynieść z recepcji nagrania ochrony?

- Proszę. Dobra robota, Bilkey.

- Jak co dzień.

Odwróciła się z powrotem do Morrisa.

- Nie chcę teraz rozmawiać o szczegółach. Potrzebuję potwierdzenia godziny zgonu, to wszystko. Na końcu korytarza czekają jej bliscy, muszę się nimi zająć. Powiem ci, co trzeba, kiedy przeczytam raport. Byłabym wdzięczna, gdybyś osobiście zajął się tą sprawą.

- Dobrze.

Skinęła głową Peabody.

- Nie będzie łatwo - ostrzegła. Ruszyły w kierunku pokoju na końcu korytarza.

- Może by ich rozdzielić?

- Nie. W każdym razie, jeszcze nie teraz. Zobaczymy, jak nam pójdzie.

ROZDZIAŁ 7

Dziwne, pomyślała Eve, że tak mało go pamiętam. Był pierwszym dzieckiem mniej więcej w moim wieku, które poznałam.

Mieszkali pod jednym dachem przez kilka miesięcy. Wielu rzeczy doświadczyła wtedy po raz pierwszy. Pierwszy raz mieszkała w domu. Do tamtej pory prawie nigdy nie spędziła dwóch nocy w tym samym miejscu i nie miała własnego łóżka. Pierwszy raz mieszkała z rówieśnikiem.

Pierwszy raz nie była regularnie bita i gwałcona.

Widziała go jak przez mgłę, tamtego chłopca, którym wtedy był - jego pucołowatą twarz i jasne krótkie włosy.

On nieśmiały, ona przerażona. Nic dziwnego, że nie udało im się nawiązać kontaktu.

A teraz znaleźli się tutaj, w obskurnym pokoju hotelowym, w atmosferze żałoby i śmierci.

- Przykro mi, Bobby. Bardzo ci współczuję z powodu tego, co się stało.

- Nie wiem, co się stało. - Siedzieli z Zaną na brzegu łóżka, kurczowo ściskał ją za rękę. Miał nieprzytomne spojrzenie. - Nikt nie chce nam nic powiedzieć. Moja matka... moja matka.

- Wiesz, po co przyjechała do Nowego Jorku?

- Oczywiście. - Zana jęknęła cicho, objął ją. - Żeby się z tobą zobaczyć. Od dawna nie wyjeżdżaliśmy na wakacje.

Bardzo się cieszyła na tę podróż. Jeszcze nigdy nie byliśmy w Nowym Jorku. Zaplanowaliśmy spotkanie z tobą, świąteczne zakupy. O, Boże. - Przytulił twarz do ramienia żony. - Jak to się mogło stać? Kto jej to zrobił?

- Czy ktoś ją nachodził? Groził jej?

- Nie. Nie. Nie.

- Cóż... - Zana przygryzła wargi.

- Pomyślałaś o kimś? - spytała Eve.

- No., właściwie... Po prostu toczyła pewien spór z sąsiadką, panią Dillman. - Otarła łzy wierzchem dłoni. - Panią Dillman odwiedza wnuk, przywozi ze sobą takiego małego pieska i strasznie dokazują w ogrodzie. Mamcia Tru pokłóciła się o to z panią Dillman. Padły dość ostre słowa. Pani Dillman powiedziała, że chętnie wbiłaby trochę rozumu do głowy mamci Tru.

- Zana. - Bobby tarł ze znużeniem oczy. - Eve nie o to chodziło.

- Nie, pewnie nie. Przepraszam. Bardzo przepraszam. Chciałabym jakoś pomóc.

- Co robiliście w Nowym Jorku? - pytała Eve. - Jak spędzaliście czas?

Zana popatrzyła na Bobby'ego, najwyraźniej spodziewając się, że to on będzie mówił, ale jej mąż tylko schował twarz w dłoniach.

- Umm, no więc, zameldowaliśmy się tu w środę. Pochodziliśmy trochę po okolicy, zrobiliśmy małe zakupy i poszliśmy na spektakl do Radio City. Bobby kupił bilety od mężczyzny na ulicy. Były okropnie drogie.

Bilety od koników zwykle są drogie, pomyślała Eve.

- Cudownie się bawiliśmy. W życiu nie widziałam równie wspaniałego przedstawienia. Mamcia Tru nie całkiem była zadowolona z miejsc. Mnie odpowiadały. Potem poszliśmy na kolację do włoskiej restauracji, Przepyszna. Wróciliśmy raczej wcześnie, bo jednak byliśmy nieco zmęczeni po podróży i wszystkich tych wrażeniach. - Pogładziła Bobby'ego po plecach. Złota obrączka na jej palcu migotała dyskretnie w przytłumionym świetle, - Rano zjedliśmy śniadanie w kafejce. Mama Tru powiedziała, że idzie cię odwiedzić. Najpierw wolała porozmawiać z tobą sama. Bobby i ja poszliśmy zwiedzić Empire State Building. Mamcia Tru i tak nie chciała. Za długo trzeba stać w kolejce i...

- Zachowywaliście się jak turyści - przerwała Eve, zanim usłyszała resztę szczegółowej relacji. - Spotkaliście kogoś znajomego?

- Nie. Chociaż się spodziewaliśmy. Jest tu tylu ludzi. Ma się wrażenie, że wszyscy zjechali do Nowego Jorku, a reszta świata opustoszała.

- Jak długo jej wtedy nie było?

- Tamtego dnia? Umm. - Zana zmarszczyła czoło i znów zagryzła wargi. - Chyba nie umiem powiedzieć dokładnie, bo przyszliśmy z Bobbym dopiero o czwartej, mama wróciła wcześniej. Była trochę zdenerwowana.

Zana popatrzyła na Bobby'ego. Wzięła go za rękę.

- Sądzę, że spotkanie z tobą nie przebiegło tak miło, jak się spodziewała. W dodatku wróciła, a nas nie było. Zirytowało ją to.

- Była zielona z wściekłości. - Bobby wreszcie podniósł głowę. - Możesz to powiedzieć, Zana. Wściekła się, ponieważ ty ją wyprosiłaś i poczuła się zlekceważona, bo my na nią nie czekaliśmy. Mama bywała trudna.

- Po prostu zostały zranione jej uczucia, to wszystko - usiłowała załagodzić Zana. - A ty wszystko naprawiłeś, jak zwykle. Bobby zabrał ją na zakupy, podarował jej naprawdę śliczne kolczyki i poszliśmy do centrum na wykwintną kolację. Poczuła się wtedy całkiem dobrze.

- Następnego dnia znów wyszła sama - wtrąciła Eve. Bobby wyglądał na zaskoczonego.

- To prawda. Znów poszła do ciebie? Tłumaczyłem jej, żeby dała spokój. Przynajmniej na razie. Nie zeszła z nami na śniadanie. Powiedziała, że woli poleniuchować, a potem pójdzie na terapię zakupową. Zakupy zawsze wprawiały ją w dobry nastrój. Mieliśmy zamówiony stolik w restauracji na wieczór, ale nie miała ochoty z nami pójść. Wolała zjeść w swoim pokoju, mówiła, że jest zmęczona. Miała dziwny głos.

- Jak wyglądała?

- Nie wiem. Była w swoim pokoju. Nie odebrała połączenia stacjonarnego, więc zadzwoniłem na komunikator. Wyłączyła obraz. Powiedziała, że siedzi w wannie. Ostatni raz widziałem ją w piątek rano.

- A w sobotę?

- Zadzwoniła do naszego pokoju około dziewiątej. Zana, ty z nią wtedy rozmawiałaś.

- Tak. Znów miała wyłączony obraz, o ile sobie dobrze przypominam. Powiedziała, żebyśmy spędzili ten dzień we dwoje i robili, co nam się podoba. Chciała być sama. Szczerze mówiąc, wydawało mi się, że jest trochę obrażona. Namawiałam ją, żeby poszła z nami. Chcieliśmy się przejechać podniebnym tramwajem, kupiliśmy już bilety, dla niej też. Odmówiła. Może poszła na spacer. Nie czuła się zresztą całkiem dobrze. Wydawało mi się, że jest zdenerwowana... Czyż nie tak mówiłam, Bobby? „Twoja mama jest zła. Poznaję po głosie”. Jednak zostawiliśmy ją samej sobie i wyszliśmy. Tego wieczoru... Ty powiedz, Bobby.

- Nie chciała nawet podejść do drzwi. Sam zacząłem się irytować. Powiedziała, że nic jej nie jest, ale woli zostać u siebie i pooglądać telewizję. Poszliśmy na kolację tylko we dwoje.

- Zjedliśmy wyśmienity posiłek, wypiliśmy szampana i... - Popatrzyła na Bobby'ego. Eve wywnioskowała, że po powrocie do pokoju oddawali się dalszym zmysłowym przyjemnościom. - Umm, pospaliśmy nieco dłużej dziś rano. Dzwoniliśmy do pokoju i na jej komunikator, ale nie odbierała. Wreszcie Bobby poszedł pod prysznic, a ja pomyślałam, że pójdę tam i będę się dobijać do drzwi, póki mi nie otworzy. Zmuszę ją... - Umilkła i zakryła usta dłonią. - A przez cały ten czas... Ona wtedy...

- Czy wczorajszej nocy widzieliście albo słyszeliście cokolwiek podejrzanego?

Bobby westchnął.

- Jest głośno, nawet przy zamkniętych oknach. A my wypiliśmy butelkę szampana. Po przyjściu do pokoju włączyliśmy muzykę, grała przez cały czas. Aż do rana. No i... kochaliśmy się wczoraj wieczorem, dziś rano też. - Zaczerwienił się. - Prawda jest taka, że byłem wściekły na matkę. Nalegała na przyjazd tutaj i nie chciała wcześniej do ciebie zadzwonić, choć namawiałem ją wiele razy. A potem zabarykadowała się w pokoju, obrażona na cały świat, ponieważ nie zgodziłaś się odegrać roli, jaką próbowała ci narzucić, jak sądzę. Nie chciałem, żeby Zana miała z tego powodu zmarnowaną wycieczkę.

- Och, kochanie.

- Powiedziałem sobie: „Jej sprawa, jeżeli chce spędzić resztę pobytu, siedząc obrażona w swoim pokoju. Ja idę z żoną do miasta”. O, Boże, Boże - powtarzał, obejmując Zanę ramieniem. - Czemu ktoś miałby chcieć ją zamordować? Po prostu tego nie pojmuję. Czy oni... czy ona...

Eve znała ten ton, to spojrzenie.

- Nie została zgwałcona. Miała przy sobie coś wartościowego?

- Nie wzięła ze sobą najlepszej biżuterii - chlipnęła Zana. - Uważała, że to zbyt lekkomyślne, choć lubiła ją nosić.

- Widzę, że macie zamknięte okno.

- Na zewnątrz jest głośno - wyjaśnił Bobby z roztargnieniem, popatrzywszy w stronę okna. - Poza tym są schody przeciwpożarowe. Lepiej nie... Tak właśnie morderca wszedł do jej pokoju? Przez okno? Mówiłem, żeby go nie otwierała. Mówiłem jej!

- Jeszcze tego nie potwierdziliśmy. Zajmę się wszystkim, Bobby. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Gdyby któreś z was chciało ze mną porozmawiać, możecie mnie znaleźć w komendzie.

- Co my mamy teraz robić? Co mamy zrobić?

- Czekać i pozwolić mi wykonać swoją pracę. Musicie zostać w Nowym Jorku przynajmniej przez kilka dni.

- Tak, dobrze. Ja... skontaktuję się ze wspólnikiem, powiem mu... powiem, co się stało.

- Czym się zajmujesz?

- Nieruchomościami. Obrotem nieruchomości. Eve? Mam z nią iść? Mam teraz iść z mamą?

Na nic się nie przydasz w takim stanie, pomyślała Eve. Tylko byś przeszkadzał.

- Nic teraz nie możesz zrobić. Daj sobie trochę czasu. Inni się nią zajmą. Dam ci znać, kiedy tylko dowiem się czegoś więcej.

Wstał.

- Czy mogłem jakoś temu zapobiec? Gdybym poprosił kierownika o otwarcie drzwi wczoraj wieczorem albo dziś rano... Czy to by coś zmieniło?

Eve powiedziała jedyną rzecz, która przynosi ulgę w takiej sytuacji.

- Nie, nic nie mogłeś zrobić.

Kiedy wyszły, głęboko zaczerpnęła powietrza.

- Wrażenia? - zwróciła się do Peabody.

- Wygląda na przyzwoitego faceta. Trochę roztrzęsiony. Ona też. Jedno się trzyma ze względu na drugie. Sprawdzamy ich kartoteki?

- Tak. - Potarła twarz dłońmi. - Robimy, co do nas należy. - Patrzyła, jak wynoszą ciało. Pojawił się Morris.

- Czas zgonu: pierwsza dwadzieścia osiem - oznajmił. - Na podstawie wstępnych oględzin na miejscu zbrodni stwierdzam, iż śmiertelne uderzenie zadano w tył głowy naszym ulubionym - tępym narzędziem. Żaden z przedmiotów znajdujących się w pokoju nie pasuje, skaner to potwierdza. Pozostałe obrażenia są starsze. Sprzed ponad dwudziestu czterech godzin. Będę bardziej dokładny, kiedy obejrzę ją sobie na spokojnie w kostnicy. - Popatrzył jej w oczy. - To chciałaś usłyszeć?

- Tak, dokładnie.

- Będę cię informował na bieżąco.

- Dzięki. - Eve wróciła na miejsce zbrodni i odwołała jednego z techników. - Szczególnie zależy mi na znalezieniu jej osobistego komunikatora.

- Jeszcze go nie mamy.

- Poinformuj mnie, kiedy i jeśli go znajdziecie. - Podeszła do okna, zerknęła na Peabody. - Zejdziemy tędy.

- O, rany.

Eve schyliła głowę i wyszła. Zeskoczyła lekko na wąską platformę ewakuacyjną. Nie znosiła, nienawidziła wysokości i musiała chwilę poczekać, aż uspokoi się żołądek. Przyjrzała się platformie, dając sobie czas na oswojenie z sytuacją.

- Krew. - Przykucnęła. - Śliczna ścieżka z kropelek krwi na platformie. - Nacisnęła przycisk wysuwający schody. - Wiedzie w dół.

- To ma sens. Wygodna droga ucieczki - stwierdziła Peabody. - Technicy pobiorą próbki, dowiemy się, czy krew należy do ofiary.

- Tak. - Eve wyprostowała się, oceniając odległość między oknami obu pokoi.

Ryzykowne, oceniła, ale wykonalne dla kogoś dostatecznie zwinnego i zdeterminowanego. Dobre wybicie i długi skok załatwia sprawę, taki sposób sama by wybrała zamiast powolnego przesuwania się na czubkach palców po wąziutkim parapecie. Zabójca mógł wejść zarówno z zewnątrz, jak i z wewnątrz budynku.

Zasady logiki sugerowały wejście i wyjście schodami ewakuacyjnymi. Sprawca schodzi tędy na sam dół i ucieka. Po drodze pozbywa się narzędzia zbrodni. Gdziekolwiek.

Spojrzała w dół i zacisnęła zęby, zrobiło jej się słabo. Chodnik na dole był zapełniony ludźmi. Cztery piętra, pomyślała. Prawdopodobnie nie podzieliłaby losu Tubbsa, gdyby spadła. Nie zabiłaby jakiegoś niewinnego przechodnia.

Przykucnęła, przyglądając się z bliska gołębim odchodom. Podniosła głowę, kiedy Peabody pojawiła się obok na platformie.

- Widzisz to gówno fruwającego szczura?

- Śliczny wzorek, abstrakcyjny a jednocześnie porywająco urbanistyczny.

- Dla mnie wygląda na rozmazany, jakby ktoś w to wdepnął. - Porucznik Dallas wsunęła głowę z powrotem do środka. - Hej! Mamy tu krew i gołębią kupę. Zapakujcie.

- Dostaje nam się najlepsza robota - zauważył jeden z techników.

- Zaznacz to, Peabody - poleciła Eve, po czym zaczęła schodzić krętymi schodkami. - Trzeba przeszukać wszystkie pojemniki w promieniu czterech przecznic. Mamy szczęście, że dziś niedziela i ich nie opróżniają.

- Powiedz to tym, którzy będą grzebali się w śmieciach.

- Wyjście ewakuacyjne pozwala się dostać praktycznie do każdego pokoju po tej stronie budynku. Potrzebujemy danych meldunkowych.

- W korytarzach i na schodach nie ma kamer - zauważyła Peabody. - Jeżeli to robota kogoś z hotelu, czemu nie wyszedł drzwiami?

- Właśnie, czemu? Nie wiedział, że nie ma kamer? - Buty Dallas stukały o metalowe stopnie. Żołądek nieco się uspokoił. - Bał się, że kogoś spotka?

Dotarła do kolejnej platformy i nacisnęła guzik. Wysunęła się krótka drabinka. Eve teraz już spokojna, pokonała kilka szczebli i zeskoczyła na chodnik.

Peabody tuż po niej.

- Jest kilka rzeczy - zaczęła Dallas. Obeszły budynek, by dotrzeć do drzwi frontowych. - Trudy Lombard była w piątek w biurze Roarke'a, bo chciała wyłudzić pieniądze.

- Co? Co?

- To musi zostać wyraźnie zaznaczone w raporcie. Spotkał się z nią, wysłuchał i kazał jej się wynosić. Nic więcej. Nie mamy nic do ukrycia, dlatego mówię o tym głośno i wyraźnie. Jakiś czas po spotkaniu z Roarkiem ktoś ją pobił, wpakowała się w kłopoty, a potem została zabita. Oboje mamy alibi na czas zgonu, a także z pewnością na okres między wizytą u Roarke'a a godziną śmierci.

- Nikt nie będzie was sprawdzał. Eve przystanęła.

- Sama bym się sprawdziła, gdybym nie wiedziała, że mam alibi. Nie oparłabym się pokusie obicia jej twarzy.

- A morderstwa? Dallas potrząsnęła głową.

- Sprawca pobicia i morderca to niekoniecznie ta sama osoba. Mogła mieć wspólnika. Gdy nadzieje na łatwy zarobek z szantażu legły w gruzach, poturbował ją. Trzeba się przyjrzeć tej hipotezie.

- Dobra.

- Więc tak. - Eve postanowiła złożyć coś w rodzaju zeznania. - Przez całą sobotę kręcili nam się po całym domu dostawcy, dekoratorzy i Bóg wie, kto jeszcze. Przez cały dzień. Kiedy na teren posiadłości wchodzi ktoś obcy, Roarke zawsze włącza wszystkie kamery. Skontaktuj się z Finneyem i poproś o nagrania.

- Zajmę się tym. Powtarzam jednak: nikt was nie będzie sprawdzał. - Delia uniosła dłoń, nie pozwalając, by Eve jej przerwała. - Ty też byś tego nie robiła, Dallas, gdybyś pomyślała chociaż pięć minut. Uderzenie w twarz, pewnie. Mogłabyś to zrobić. I co z tego? Trzeba czegoś więcej niż zwykły policzek, czy nawet cios pięścią, żeby kogoś tak skatować. Trzeba użyć czegoś więcej niż pięści, a to już kompletnie nie w twoim stylu. Szantażowała Roarke'a? Kurczę, musiała mieć ptasi móżdżek. Przegonił ją jak natrętną muchę. Nie ma o czym mówić. Zaufaj mi, jestem policjantką.

- Od jakiegoś czasu nie miałaś okazji wpleść tego w rozmowę.

- Dojrzewam, cierpliwie czekam na odpowiedni moment. - Minęły róg budynku. Peabody schowała ręce do kieszeni. - Trzeba go będzie przesłuchać, wiesz?

- Tak. - Zobaczyła go. Opierał się o jej samochód - skąd się tu wziął jej samochód? - i pisał coś na laptopie. - Wiem.

Podniósł wzrok, zauważył ją. Uniósł brwi i odłożył komputer.

- Wybrałyście się na przechadzkę?

- Nigdy nie wiesz, dokąd zaprowadzi cię śledztwo.

- Najwyraźniej. Cześć, Peabody. Doszłaś już do siebie po wczorajszym?

- Ledwie. Szalona noc.

- Zostaw nas na chwilę samych, dobrze? - poprosiła ją Eve.

- Nie ma sprawy. Pójdę pogadać z ludźmi i postaram się o nagrania z soboty.

Zostali sami. Eve wymierzyła lekkiego kopniaka w oponę swojego pojazdu.

- Jak to się tu znalazło?

- Pomocna dłoń. Pomyślałem, że będziesz wolała własny wóz.

- Tak, masz rację.

- Skontaktowałem się z Mirą, powiedziałem, co się stało. Że będziesz przez jakiś czas zajęta.

- Z Mirą? Ach, no tak. - Zanurzyła rękę we włosach. - Zapomniałam. Dzięki. Co chcesz w zamian?

- Będziemy negocjować.

- Muszę cię prosić o jeszcze jedną przysługę. Złożenie oficjalnego zeznania na komendzie w sprawie piątkowej wizyty ofiary w twoim biurze.

Coś błysnęło w jego oczach.

- Znalazłem się na liście podejrzanych, pani porucznik?

- Nie wygłupiaj się. Nie mów tak. - Wolno wciągnęła i wypuściła powietrze. - Ale oboje na nią trafimy, jeśli nie wyłożymy od razu wszystkich kart na stół. Mieliśmy motyw, znaliśmy ofiarę, a ktoś nieźle ją poturbował. Trudno kogoś zamordować, kiedy się imprezuje z szefem policji. Byliśmy na drugim końcu miasta. To niepodważalne alibi. Aczkolwiek mogliśmy kogoś wynająć.

- Jesteśmy na tyle inteligentni, by wynająć kogoś lepszego. Morderca zostawił wyraźne ślady, był lekkomyślny.

- Zaniedbania bywają celowe. Na dodatek ktoś jej wcześniej zmasakrował twarz. Tym też musimy się zająć.

- Więc nie podejrzewasz mnie o morderstwo, tylko o pobicie...

- Przestań. - Stuknęła go palcem w pierś. - Takie nastawienie mi nie pomaga.

- A jakie wolisz? Mam kilka do zaproponowania.

- Do diabła, Roarke.

- Dobrze, już dobrze. - Machnął niedbale ręką. - Po prostu wkurza mnie perspektywa bycia przesłuchiwanym przez własną żonę w sprawie pobicia.

- Rozchmurz się. Peabody cię przesłucha.

- Cudownie. - Chwycił ją za ramiona i obrócił ku sobie. - Powiedz, popatrz mi w oczy i powiedz mi w tej chwili, czy wierzysz, że tknąłem ją choćby palcem.

- Nie. - Nie zawahała się. - To nie w twoim stylu, a gdyby nawet cię poniosło, powiedziałbyś mi już o tym. Prawdę mówiąc, to raczej w moim stylu. Mam zamiar wspomnieć w raporcie o jej wizycie u mnie.

Roarke zaklął.

- To cholerne babsko sprawia po śmierci tyle samo kłopotów co za życia. Nie patrz tak na mnie. Nie wybiorę się na jej grób, żeby zapalić znicz. Ty byś to zrobiła. Jest teraz twoja, na dobre i złe, staniesz po jej stronie, bo nie potrafisz inaczej. - Wciąż trzymał ją za ramiona, a potem zaczął przesuwać delikatnie dłońmi w górę i w dół.

- Pojadę z tobą od razu. Miejmy to za sobą.

- Nieszczególnie miła niedziela.

- Nie pierwsza taka - stwierdził Roarke, otwierając samochód.

Siedzieli w jednej z sal przesłuchań na komendzie. Zdenerwowana Peabody wierciła się i wpatrywała uparcie w stół.

- Odpręż się - doradził Roarke. - To podejrzany powinien się denerwować, nie oficer śledczy.

- Niezręczna sytuacja. To zwykła formalność. - Peabody podniosła wzrok. - Głupia. Głupia formalność.

- Miejmy nadzieję, że załatwimy ją szybko i bezboleśnie.

- Gotowy?

- Zaczynaj.

Musiała odchrząknąć, ale odczytała, co trzeba.

- Proszę pana, jesteśmy wdzięczni za dobrowolną pomoc w śledztwie.

- Zrobię, co będę mógł, dla dobra... - popatrzył wymownie w stronę weneckiego lustra zza którego, jak wiedział, obserwowała ich Eve - ...śledztwa.

- Znał pan Trudy Lombard.

- Nie bardzo. Widziałem się z nią tylko raz. Poprosiła o spotkanie w moim biurze w miniony piątek.

- Czemu zgodził się pan spotkać z panią Lombard?

- Z ciekawości. Moja żona wiele lat temu trafiła na krótko pod opiekę tej kobiety.

- Pani Lombard była zastępczą matką porucznik Dallas przez pięć i pół miesiąca w 2036 roku.

- Wiem.

- Czy wiedział pan również, iż pani Lombard skontaktowała się z porucznik Dallas w jej biurze na terenie komendy w zeszły czwartek?

- Tak.

- Jak by pan opisał reakcję porucznik Dallas na to spotkanie?

- Jako jej sprawę. - Peabody otworzyła i zamknęła usta, Roarke wzruszył ramionami. - Moja żona nie miała ochoty odnawiać tej znajomości. Jej wspomnienia z tamtego okresu nie są przyjemne i woli nie wracać do przeszłości.

- Jednak zgodził się pan na spotkanie z panią Lombard w pańskim biurze w centrum.

- Tak, jak mówiłem, byłem ciekaw. - Ponownie spojrzał w lustro. Był pewien, że Eve również patrzy. - Zastanawiałem się, czego może chcieć.

- Czego chciała?

- Naturalnie pieniędzy. Na początku próbowała wzbudzić moją sympatię, przekonać, abym się za nią wstawił u porucznik Dallas. Tłumaczyła, że moja żona źle ją ocenia, a jej wspomnienia nie są adekwatne do tego, co się naprawdę wydarzyło. - Przerwał, popatrzył na Peabody i prawie się uśmiechnął. - Jak pani dobrze wiadomo, porucznik Dallas nie ma skłonności do dramatyzowania ani zniekształcania przeszłości, uznałem więc słowa pani Lombard za mało wiarygodne. Nie udało jej się też wzbudzić mojej sympatii ani współczucia. Poradziłem, by dała spokój tej sprawie.

- Ale ona zażądała w zamian pieniędzy?

- Tak. Dwóch milionów dolarów. Za taką sumę zgodziłaby się wrócić do Teksasu. Była bardzo zawiedziona, kiedy jej uzmysłowiłem, że nie mam zamiaru zapłacić nawet centa.

- Groziła panu?

- Nie stanowiła najmniejszego zagrożenia ani dla mnie, ani dla żadnej bliskiej mi osoby. Uznałem ją za irytującą pijawkę. Żerowała na trudnym dzieciństwie mojej żony.

- Czy potraktował pan jej żądania jako szantaż? Grząski teren, pomyślał Roarke.

- Mogła liczyć, że tak pomyślę, trudno mi powiedzieć. Jeśli chodzi o moje odczucia, to uznałem całą sytuację za niedorzeczną i nie widziałem powodu, dla którego ja lub moja żona mielibyśmy sobie nią zaprzątać głowę.

- Nie rozzłościła pana? Przyszła do pana z jakimiś roszczeniami. Ja bym się zdenerwowała.

Roarke uśmiechnął się, szkoda, że nie może pochwalić Peabody za dobrą robotę.

- Mówiąc zupełnie szczerze, spodziewałem się tego. Wydawało mi się bardzo prawdopodobne, że właśnie z tego powodu odnalazła moją żonę po tylu latach. - Odchylił się do tyłu na krześle. - Czy mnie rozzłościła? Nie. Wprost przeciwnie, poczułem niemałą satysfakcję, mogąc powiedzieć tej kobiecie, żeby sobie kategorycznie wybiła z głowy, iż dostanie od nas kiedykolwiek jakiekolwiek pieniądze.

- W jaki sposób ją pan o tym przekonał?

- Po prostu powiedziałem. Rozmawialiśmy w moim gabinecie przez jakieś dziesięć minut i odesłałem ją z kwitkiem. Poprosiłem ochronę o odprowadzenie jej do drzwi. A, mamy nagranie, jak weszła do budynku i wyszła z niego. Rutynowe zabezpieczenia. Skontaktowałem się już z kapitanem Finneyem i poprosiłem o dostarczenie kaset, żebyście je mogli dołączyć do akt sprawy. Wydawało mi się, że tak będzie najlepiej.

- Dobrze. - Peabody otworzyła szeroko oczy. - To dobrze. Umm, czy miał pan kontakt z panią Lombard, po tym jak opuściła pańskie biuro w piątek?

- Żadnego. Pani porucznik i ja spędziliśmy piątkowy wieczór w domu, a w sobotę wydaliśmy duże świąteczne przyjęcie. Cały dzień byliśmy dość zajęci przygotowaniami. Na potwierdzenie tego również istnieją nagrania, które dostarczy kapitan Feeney. W domu przebywało mnóstwo ludzi pracujących dla nas na zlecenie. No i, rzecz jasna, sobotni wieczór spędziliśmy w towarzystwie ponad dwustu pięćdziesięciu przyjaciół, znajomych oraz współpracowników, od dwudziestej do około trzeciej nad ranem. Z przyjemnością dostarczę listę gości.

- Będziemy wdzięczni. Czy kiedykolwiek nawiązał pan fizyczny kontakt z Trudy Lombard?

Jego ton pozostał neutralny, ale na twarzy zagościło lekkie obrzydzenie.

- Podałem jej dłoń na przywitanie. To mi wystarczyło.

- Co pan i porucznik Dallas robiliście dziś rano w West Side Hotel?

- Zdecydowaliśmy oboje, że najlepiej będzie, jeżeli moja żona osobiście porozmawia z panią Lombard. W cztery oczy. Aby ją ostatecznie przekonać, iż nie życzy sobie dalszych kontaktów i żadne z nas nie ma zamiaru za nic płacić.

Peabody skinęła głową.

- Jeszcze raz dziękuję za współpracę. Przesłuchanie zakończone. - Odetchnęła z ulgą i osunęła się na krześle. - Dzięki Bogu, że już po wszystkim.

Roarke poklepał ją po ręku.

- Jak nam poszło?

- Na pewno się dowiemy. Ale moim zdaniem sprawiałeś wrażenie otwartego, mówiłeś jasno, podawałeś szczegóły. Jesteś kryty po same jaja... Och, przepraszam.

- Nie ma sprawy. Lubię wiedzieć, że ta część mojej anatomii jest chroniona. - Zerknął na otwierające się drzwi. - Teraz pewnie czeka mnie zimny prysznic. Myślę, że mógłbym to z czasem polubić.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że kontaktowałeś się z Feeneyem? - spytała Eve.

- Przecież właśnie to zrobiłem.

- Mogłeś... Mniejsza z tym. Peabody, zacznijmy przeglądać te nagrania i sprawdźmy szybko pozostałych gości hotelu. Zaraz wracam.

- Na razie. - Peabody pożegnała się z Roarkiem.

- Zajmie mi to...

- Jakiś czas - dokończył za Eve. - Trafię sam do domu.

- Dobrze zrobiłeś, że zgodziłeś się od razu zeznawać. Przynajmniej jedno mamy z głowy. Mogła cię trochę bardziej przycisnąć, ale wydobyła szczegóły i tylko to się liczy.

- W porządku. A co będę z tego miał? Eve wydęła usta, namyślając się.

- Prawdopodobnie mamy w piwnicy jakieś gumowe węże, więc co do tego zimnego prysznicu...

Roześmiał się.

- Dobra dziewczynka. Wpadnij do Miry, kiedy skończysz.

- Nie wiem, ile czasu...

- Bez znaczenia. Porozmawiaj z nią, a potem wróć do domu, do mnie.

- A gdzie niby miałabym wrócić?

- Prezenty są w bagażniku twojego samochodu. - Przyciągnął ją mocno do siebie i pocałował. - Będę czekał.

Będzie, pomyślała Eve. Miała kogoś, kto na nią czekał. Jej osobisty mały cud.

Siedziała za swoim biurkiem z wielkim kubkiem czarnej kawy i studiowała oficjalne dane na temat Bobby'ego Lombarda. Nie Roberta, zwróciła uwagę. Był starszy od niej o dwa lata, urodzony w zalegalizowanym konkubinacie, który rozpadł się, kiedy chłopiec miał dwa lata. Ojciec, John Gruber, żonaty od 2046 roku, mieszka w Toronto.

Bobby ukończył zarządzanie na poziomie licencjatu. Po dyplomie zatrudniony w agencji nieruchomości Plain Deal, zrezygnował półtora roku temu, żeby rozpocząć własną działalność gospodarczą. Agencja L and E Realtors w Copper Cove w Teksasie. Wspólnik - Densil K. Easton. Rok później Bobby ożenił się z Zaną Kline.

Nienotowany.

Zana, lat dwadzieścia osiem, pochodzi z Houston. Ojciec nieznany. Matka zginęła w wypadku samochodowym cztery lata temu. Ona również skończyła zarządzanie i zajmowała się sprzedażą nieruchomości. Zatrudniła się w agencji L and E niedługo po jej powstaniu. Przeprowadziła się do Copper Cove i wyszła za mąż za szefa, stwierdziła Eve.

Nienotowana, żadnego byłego męża ani konkubenta.

Ich papiery nie wnosiły nic nowego. Ot, zwykli, przeciętni ludzie, którzy mieli straszliwego pecha.

Wreszcie zajęła się Trudy Lombard.

Przeczytała to, co już i tak wiedziała. Uniosła jednak brwi ze zdziwienia, kiedy dotarła do punktu: zatrudnienie.

Trudy pracowała jako asystentka medyczna oraz recepcjonistka w firmie farmaceutycznej. Po urodzeniu syna postarała się o licencję zastępczej matki i pracowała na pół etatu, zgłaszając dochody tuż poniżej dozwolonej kwoty, aby ten status utrzymać.

Sprzedawczyni, czytała Eve. W trzech różnych miejscach. Stenotypistka, w dwóch miejscach. Nadzorca domowy? A co to takiego, u licha? W każdym razie, na tym stanowisku też nie zagrzała długo miejsca.

Ponadto mieszkała w czterech różnych miejscach w Teksasie w ciągu sześciu lat.

Siedziała na walizkach, pomyślała porucznik Dallas. Wszystko pasuje. Oszukiwała w celu osiągnięcia maksymalnych korzyści, a gdy nie pozostawało już nic do zyskania, za to wiele do stracenia, ruszała dalej.

Zgłosiła swoją kandydaturę na rodzica zastępczego, zdała testy, została zaakceptowana. Otrzymała status zawodowej matki, każdy grosz się dla niej liczył, przypuszczała Eve. Okręg Austin, cały rok, nim znów się wyprowadziła, znów złożyła podanie i ponownie została zaakceptowana.

Czternaście miesięcy w Beaumont, potem kolejna przeprowadzka, kolejne podanie. Znowu się udało.

Chęć odmiany? Nie sądzę. Potem ja się zjawiłam, trzy miesiące po moim odejściu znów zwinęłaś manatki. Kolejne podania rozpatrzone pozytywnie, zjeździłaś cały wielki stan Teksas, zgarniając pieniążki od państwa, póki Bobby nie skończył studiów i nie wygasła twoja licencja zawodowej matki.

Analizowała informacje.

Tak, to się mogło udać. Niezły biznes. Miała licencję na terenie stanu. Musiała tylko zmieniać lokalizacje, zgarniać kolejne dzieciaki i kolejne pieniądze. Izba Dziecka to bardzo zakręcone miejsce, wiecznie za mało personelu, za mało funduszy. Na pewno byli przeszczęśliwi, mając pod ręką doświadczoną, zawodową matkę, która brała na siebie część problemów.

Trudy osiedliła się na stałe w jednym miejscu, kiedy wygasły jej uprawnienia jako zastępczej matki, wycofała się z interesu. Trzymała się blisko syna. Znów zatrudniła się na krótko w kilku miejscach. Niezbyt wielkie dochody, jak na potrzeby kobiety, która podobno lubiła zakupy i posiadała biżuterię na tyle cenną, by nie ryzykować zabierania jej w podróż.

Ciekawe, pomyślała Eve. Ciekawe. Mogła się założyć o pół kilo prawdziwych ziaren kawy, że nie ją jedną Trudy skrzywdziła.

ROZDZIAŁ 8

Eve żałowała, że Roarke zobowiązał ją do wizyty u Miry. Była zmęczona, miała jeszcze dużo pracy, wiele do przemyślenia.

A musiała tam iść. Siedzieć, coś pić, rozmawiać. Wymienić się prezentami. To ostatnie zawsze sprawiało, że czuła się głupio, nie wiedziała czemu. Ludzie zdawali się posiadać tę niepohamowaną potrzebę dawania i otrzymywania rzeczy, które mogli sobie sami kupić.

No więc przyszła, stała przed ładnym domem w ładnej dzielnicy. Na drzwiach wisiała jemioła. Potrafiła ją teraz rozpoznać po ostatnim przykrym doświadczeniu z dekoratorami. W oknach paliły się świece, ładne jasne światełka na tle mroku, przez jedno z okien dostrzegła błyszczącą choinkę.

Pewnie leżały pod nią prezenty, dużo prezentów, Mira ma wnuki. Nauczyła się już, że jeden prezent dla współmałżonka na Gwiazdkę nie wystarczy, a tylko pół tuzina z pewnością sprawi dziecku zawód.

Przypadkiem wiedziała, że Peabody kupiła już trzy - policzyła je, trzy - prezenty dla maleństwa Mavis, a miało się urodzić nie wcześniej niż za miesiąc.

I co się, u licha, kupuje dla płodu? Czy nikt poza nią nie uważa, że to nieco upiorne?

Roarke wysłał cały cholerny samolot z prezentami dla krewnych w Irlandii.

Eve zwlekała z wejściem. Stała pod drzwiami na chłodzie, w ciemnościach i odwlekała moment wejścia.

Wreszcie chwyciła mocniej trzymane pod pachą paczki i zadzwoniła.

Po chwili otworzyła jej Mira w domowym miękkim swetrze i spodniach, boso.

- Tak się cieszę, że przyszłaś.

Nim zdążyła się odezwać, została wciągnięta do ciepłego wnętrza pachnącego choinką i żurawiną. Cicho grała muzyka, chyba jakieś kolędy, i migotały świece.

- Przepraszam, że tak późno.

- Nieważne. Wejdź do salonu, wezmę twój płaszcz.

- Przyniosłam coś. Coś, co kupiłam.

- Dziękuję. Siadaj. Przyniosę wino.

- Nie chcę cię odciągać od...

- Proszę. Siadaj.

Eve położyła swoje paczki na stoliku do kawy obok srebrnej misy pełnej szyszek i jarzębiny.

Nie pomyliła się co do góry prezentów pod choinką. Co najmniej sto pudełek. Ile to dla każdego, zastanowiła się. Ile osób liczyła sobie rodzina Mirów? Dużo ich jest. Może ze dwadzieścia osób, więc...

Podniosła się, kiedy wszedł Denis Mira.

- Siadaj, siadaj, siadaj. Charlie powiedziała, że przyszłaś. Chciałem się przywitać. Wspaniałe przyjęcie wczoraj.

Miał na sobie znoszony rozpinany sweter. Jeden z guzików ledwie się trzymał na pojedynczej nitce. Eve ścisnęło się serce na jego widok, Denis zawsze wywoływał w niej jakieś dziwne wzruszenie.

Uśmiechnął się, a ponieważ Eve nadal stała, podszedł i stanął obok niej. Spojrzał na choinkę z tym swoim marzycielskim uśmiechem.

- Charlie nie chce słyszeć o sztucznej. Mówię jej, że powinniśmy kupić sztuczną, ale co roku mówi nie, zawsze jestem z tego zadowolony.

Eve zamarła ze zdumienia, kiedy objął ją ramieniem i uścisnął.

- Nic nie wydaje się takie złe, trudne czy smutne, gdy masz choinkę w salonie. Prezenty, atmosfera oczekiwania. Dowód, że na świecie wiecznie trwają światło i nadzieja. A człowiek jest szczęściarzem, jeśli ma rodzinę, z którą może się nimi dzielić.

Poczuła dławienie w gardle i zrobiła coś, o co nigdy by się nie posądzała. Nawet kiedy już to robiła, nie mogła uwierzyć, że to prawda.

Wtuliła twarz w jego ramię i zapłakała.

Denis nie wydawał się zdziwiony, tylko gładził ją i poklepywał po plecach.

- No już. Już dobrze, kochanie. Miałaś ciężki dzień. Eve zaczerpnęła głęboko powietrza i odsunęła się gwałtownie. Była przerażona.

- Przepraszam. Boże, przepraszam. Nie wiem co... Powinnam już iść.

Denis przytrzymał ją za rękę. Wydawał się delikatny i łagodny, ale chwyt miał żelazny.

- Usiądź sobie. Mam chusteczkę. Chyba. - Zaczął się poklepywać po kieszeniach i grzebać w nich z tym roztargnionym wyrazem twarzy.

To uspokoiło Eve bardziej niż tabletka. Roześmiała się i otarła łzy ręką.

- Nie trzeba. Dam sobie radę. Przepraszam. Naprawdę muszę...

- Napij się wina - powiedziała Mira, wchodząc do pokoju z tacą.

Najwyraźniej widziała wcześniejszą scenę. Eve umierała ze wstydu.

- Trochę źle się czuję, to wszystko.

- Nic dziwnego. - Mira odstawiła tacę i podniosła jeden z kieliszków. - Usiądź i odpocznij. Chciałabym otworzyć swój prezent, jeśli mogę.

- O. Tak. Pewnie. Umm... - Podniosła prezent dla Denisa. - Zobaczyłam to i pomyślałam, że może ci się na coś przyda.

Rozpromienił się niczym dziesięciolatek na widok lśniącego czerwonego roweru powietrznego pod choinką. Radość nie zgasła, kiedy odpakował szalik.

- Popatrz, Charlie. Będzie mi ciepło na spacerach.

- Dobrze ci w nim. Och! A popatrz na to. - Mira uniosła do góry staroświecki imbryczek. - Prześliczny. Fiołki - mruczała, przesuwając palcami po maleńkich kwiatuszkach wymalowanych na białej chińskiej porcelanie. - Uwielbiam fiolki.

Piała nad tym dzbanuszkiem, jak niektóre kobiety nad małymi śliniącymi się dziećmi, uznała Eve.

- Pomyślałam, że skoro lubisz herbatę...

- Jestem zachwycona. Absolutnie zachwycona. - Mira podeszła szybko i ucałowała ją w oba policzki. - Dziękuję.

- Nie ma sprawy.

- Chyba wypróbuję swój prezent od razu, pójdę na spacer. - Denis wstał. Pochylił się nad Eve i ujął ją pod brodę. - Jesteś dobrą dziewczyną i mądrą kobietą. Porozmawiaj z Charlie.

- Nie chciałam go wyganiać - powiedziała po jego wyjściu.

- Nie zrobiłaś tego. Denis jest równie spostrzegawczy, co roztargniony. Zrozumiał, że potrzebujemy trochę czasu, tylko we dwie. Otworzysz swój prezent? - Podała Eve paczuszkę.

- Ładnie zapakowane. - Nigdy nie wiedziała, co mówić w takiej sytuacji. Trzymała w dłoniach pudełko zawinięte w srebrno - złoty papier, przewiązane czerwoną wstążką z wielką kokardą.

Nie była pewna, co to - coś okrągłego z dziurką w środku, ozdobione małymi świecącymi kamieniami. Ponieważ było na łańcuszku, Eve w pierwszej chwili pomyślała, że to jakiś naszyjnik, chociaż większy od jej dłoni.

- Bez paniki - roześmiała się Mira. - To nie biżuteria. Nikt nie ośmieliłby się konkurować z Roarkiem. To coś w rodzaju witrażu, można powiesić w oknie i będzie odbijać promienie słoneczne. Pomyślałam, że może w twoim gabinecie...

- Bardzo ładne - pochwaliła Eve. Przyjrzała się bliżej wzorkowi. - Celtyckie? Wygląda podobnie do tego, co mam wygrawerowane na ślubnej obrączce.

- Tak. Chociaż moja córka mówi, że symbol na waszych obrączkach ma właściwości ochronne. Ten tutaj zapewnia spokój ducha. Został poświęcony - mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu - przez moją córkę.

- Podziękuj jej ode mnie. Dzięki. Powieszę w biurze na oknie. Może zadziała.

- Nie udało ci się zbyt długo odpocząć od pracy, prawda? - Roarke powiedział jej, co się wydarzyło.

- Nie wiem. - Eve przyjrzała się uważnie płytce i przesunęła kciukiem po lśniącej powierzchni. - Chyba zrobiło mi się trochę żal samej siebie, kiedy Denis położył mi rękę na ramieniu. Jego troska, serdeczność, choinka, świąteczne zapachy, lampki... Pomyślałam sobie, po prostu pomyślałam, że gdybym trafiła na kogoś takiego jak on, chociaż raz... Tylko raz. Cóż, tak się nie stało. To wszystko.

- Nie, tak się nie stało. Zawinił system. Na pewno nie ty. Eve podniosła wzrok, musiała włożyć nieco wysiłku, by się nie rozpłakać.

- Nie szukam winnego. Tak wyglądała rzeczywistość. Teraz Trudy Lombard nie żyje, a ja mam z tego powodu same kłopoty. Moja partnerka musiała przesłuchać mojego męża. Będę odpowiadała na bardzo osobiste pytania. Odpowiedzi trafią do protokołu śledztwa. Muszę odgrzebać w pamięci zdarzenia z przeszłości, ponieważ znajomość ofiary pomaga poznać zabójcę. Muszę to robić, choć gdybyś mnie spytała kilka dni temu, z trudem przypomniałabym sobie nazwisko tej kobiety - mówiła ze złością. - Mam niezły mechanizm wyparcia, działa sprawnie i skutecznie. Dlatego nienawidzę, kiedy wspomnienia wyskakują jak diabeł z pudełka, żeby kopnąć mnie w twarz. Ta kobieta nie ma nic, ale to nic wspólnego ze mną, taką, jaka jestem dziś.

- Oczywiście, że ma. Każdy, kto zagościł choćby na moment w twoim życiu, miał swój udział w jego kształtowaniu. - Głos Miry był cichy jak muzyka sącząca się z głośników, a także twardy jak żelazo. - Pokonałaś Trudy Lombard i jej podobnych. Nie miałaś Denisa Miry. Nie znałaś ciepła i prostoty życia rodzinnego, bezpiecznego domu. Napotykałaś jedynie przeszkody, ból i strach. Pokonałaś wszystko. To twój dar, Eve, i twój krzyż.

- Kiedy przyszła do mojego biura, rozpadłam się na kawałki. Po prostu się załamałam.

- A potem pozbierałaś się i stawiłaś czoło sytuacji. Eve odchyliła głowę do tyłu. Roarke miał słuszność – po raz kolejny. Potrzebowała tej wizyty, musiała powiedzieć pewne rzeczy na głos komuś, komu ufa.

- Bałam się, byłam chora ze strachu na jej widok. Tak jakby sama jej obecność mogła mnie cofnąć z powrotem do tamtego miejsca, w tamte czasy. A jej nawet nie chodziło o mnie. Gdyby nie Roarke, nie poświęciłaby mi dwóch sekund. Czemu mnie dręczy ta świadomość? - Zamknęła oczy.

- Ponieważ to nic przyjemnego, kiedy się dla kogoś nie liczysz. Nawet jeśli nie lubisz tej osoby.

- Pewnie tak. Nie przyjechałaby tu do mnie. Nie da się wycisnąć zbyt wiele z policjantki, chyba że poślubiła miliardera. - Otworzyła oczy i popatrzyła na Mirę z nagłym zdumieniem. - On ma miliardy. Pomyślałaś kiedyś o tym?

- A ty o tym myślisz?

- Czasem. Naprawdę tego nie pojmuję. Nawet nie wiem, ile to zer. Umysł po prostu mi się zamyka. Nie znam też cyfry przed nimi, bo z tymi wszystkimi zerami jest niedorzeczna. Próbowała go szantażować.

- Tak, powiedział mi. Jestem pewna, że postąpił, jak należało. Wolałabyś, żeby jej zapłacił?

- Nie. - Zapiekły ją oczy. - Ani centa z miliardów. Mawiała czasem, że nie mam rodziców, bo się mnie pozbyli. To normalne, że nikt mnie nie chciał. Za dużo zachodu z takim głupim dzieckiem.

Mira uniosła swój kieliszek i napiła się wina. Musiała ochłonąć, odsunąć na bok osobistą wściekłość.

- Nie powinna była dostać licencji, wiesz o tym.

- Była sprytna. Kiedy teraz sobie wszystko przypominam, widzę, jak bardzo była sprytna. Posiadała taki rodzaj sprytu, jaki jest potrzebny zawodowym oszustom. Przejrzała system, znała jego słabości. Sądzę, cóż, to ty jesteś psychiatrą, ale sądzę, że wierzyła we własne kłamstwa. Trzeba w nie wierzyć, żeby nimi żyć i sprawiać, by ludzie postrzegali cię tak, jak tego chcesz.

- Bardzo możliwe, że masz rację - zgodziła się Mira.

- Pewnie doszła do wniosku, że zasługuje na te pieniądze, zarobiła je. Pracowała i poświęcała się, ofiarowała mi dom z dobrego serca, a teraz powinnam się zrewanżować przez wzgląd na stare czasy. Była oszustką - powiedziała Eve na wpół do siebie. - Może oszukała niewłaściwą osobę. Nie wiem.

- Mogłabyś przekazać tę sprawę komuś innemu. Być może nawet zostaniesz o to poproszona.

- Nie zrobię tego. Myślę, że mam wszystko pod kontrolą. Powołam się na stare zobowiązania, jeśli będę musiała, ale muszę osobiście rozwiązać sprawę Trudy Lombard. Koniecznie.

- Masz rację. Dziwisz się? - spytała, gdy Eve wlepiła w nią zdumione spojrzenie. - Przez tę kobietę zaczęłaś się czuć bezradna, bezwartościowa, głupia i pusta w środku. Wiesz, że taka nie jesteś, ale musisz jeszcze to poczuć, udowodnić sobie. W tym celu należy ci się możliwość aktywnego udziału w śledztwie. Tak właśnie powiem komendantowi Whitneyowi.

- Dzięki.

Ledwie przekroczyła próg swojego domu, natknęła się na Summerseta. Czaił się w korytarzu niczym wygłodniały czarny kruk, z tłustym Galahadem u stóp. Poznała po błysku w paciorkowatych oczach kamerdynera, że bardzo jest z siebie zadowolony.

- Zdumiewające - odezwał się tonem, który, jak sądziła, uważał za żartobliwy. - Nie było pani kilka godzin, jednakże powraca pani - ośmielę się zauważyć - niemal modnie ubrana i żadna część odzienia nie została rozdarta ani zakrwawiona. Doprawdy niecodzienne.

- A ja jestem zdumiona, że nikt cię jeszcze nie sprał na krwawą miazgę za brzydotę. Ale ten dzień nadejdzie.

Eve zdjęła płaszcz i rzuciła go demonstracyjnie na poręcz schodów, po czym powlokła się na górę. Pospieszna zwyczajowa sesja wzajemnego obrażania się nieco poprawiła jej humor. Na jakiś czas przestała widzieć zdruzgotaną minę Bobby'ego.

Poszła prosto do swojego gabinetu. Postanowiła, że ustawi sobie w domu tablicę na zapiski związane z morderstwem, stworzy kopie akt. Założy drugą bazę, na wypadek gdyby Whitney jednak nie wziął pod uwagę zdania doktor Miry. Jeśli zostanie oficjalnie odsunięta od sprawy, będzie gotowa do prowadzenia śledztwa na własną rękę, po godzinach.

Zadzwoniła do Morrisa.

- Wpadnę do ciebie rano - powiedziała. - Czekają mnie jakieś niespodzianki?

- Cios w głowę załatwił sprawę, został zadany około trzydziestu godzin po pozostałych obrażeniach, które są stosunkowo niegroźne w porównaniu ze śmiertelnym uderzeniem, natomiast w moim mniemaniu zostały zadane tym samym narzędziem.

- Masz coś na potwierdzenie?

- Włókna w ranie na głowie. Wysyłam je do laboratorium, do naszego przyjaciela Dicka. Kawałek materiału z jakimś obciążnikiem w środku, tak przypuszczam. Testy toksykologiczne wykazały obecność leków przeciwbólowych w organizmie. Zwykłe tabletki z apteki. Jedną zażyła niecałą godzinę przed śmiercią i popiła naprawdę niezłym Chablis.

- Zgadza się, znaleźliśmy w jej pokoju butelkę i fiolkę z lekami.

- Jadła zupę, rosół z kury, i makaron sojowy koło ósmej i jakiś krokiecik z delikatnym mięsem bliżej północy. Na deser mrożony czekoladowy mus i jeszcze trochę wina do późnej kolacji. W chwili śmierci była przyjemnie odurzona winem i tabletkami.

- Dobra, dzięki. Przyjdę rano.

- Dallas, może zainteresuje cię, że miała kilka operacji plastycznych w ciągu ostatnich, powiedziałbym, dwunastu lat. Twarz i ciało. Nic wielkiego, są jednak zauważalne zmiany, dobra chirurgiczna robota.

- Zawsze dobrze znać zwyczaje zmarłych. Dzięki. Eve usiadła za biurkiem, wpatrując się w sufit.

Dała się poturbować w piątek po wizycie u Roarke'a. Nic nie powiedziała synowi ani synowej. Nie zgłosiła pobicia na policji. Zamiast tego najwyraźniej zabunkrowała się w swoim pokoju - z winem, tabletkami i lekkostrawnym jedzeniem.

Zostawiła otwarte okno albo otworzyła drzwi zabójcy.

Dlaczego miałaby mu otwierać, gdyby to on ją poturbował dzień wcześniej? Gdzie strach, gniew? Instynkt samozachowawczy?

Kobieta, która przez dziesięć lat skutecznie naciągała państwo, musiała mieć cholernie dobrze rozwinięty instynkt samozachowawczy.

Sama w pokoju hotelowym, pobita, wciąż zagrożona, jak się okazało. Najbliższa rodzina na wyciągnięcie ręki, a ona się odurza i otwiera drzwi mordercy albo zostawia otwarte okno.

Może rodzina miała coś wspólnego z pobiciem... Niewykluczone, pomyślała Eve. W takim razie czemu się nie wyprowadziła?

Roarke wszedł z sąsiedniego gabinetu.

- Pobito cię - zaczęła. - Nie chcesz angażować w to glin.

- Z pewnością nie.

- Dobrze, w porządku, rozumiem. Ale nic nie mówisz synowi?

- Nie mam jeszcze syna, któremu mógłbym powiedzieć. - Oparł się biodrem o kant biurka. - Jednak nawet gdybym miał, równie dobrze mogłaby mnie powstrzymać duma.

- To męski punkt widzenia. Myśl jak kobieta.

- Trudno mi - odrzekł z uśmiechem. - Może ty?

- Gdybym myślała jak ta kobieta, poskarżyłabym się natychmiast każdemu, kto chciałby słuchać. A ona nikomu słowem się nie zająknęła, co nasuwa kilka przypuszczeń.

- Pierwsze - nie mówi synowi, ponieważ to on zrobił sobie z niej worek treningowy.

- Możliwe - przyznała Eve. - Choć nie pasuje za bardzo do tego, co wiem na temat ich relacji. Oczywiście w przeszłości, teraz mogą być całkiem inne. Czemu wobec tego Trudy nie uciekła? Wiedząc, że sytuacja może się powtórzyć? - Wzięła z biurka posążek bogini, symbol matki, o ile się nie myliła. Bawiła się nim z roztargnieniem, mówiąc dalej: - Oboje wiemy, że związki międzyludzkie to pole minowe. Nie sposób wykluczyć, że Bobby nabrał zwyczaju tłuczenia matki, a ona do tego przywykła i nie miała zamiaru ani nikomu mówić, ani schodzić mu z drogi.

- Jest jeszcze synowa. Nie ma żadnych siniaków, żadnych typowych oznak maltretowania. Facet, który podnosi rękę na matkę, najprawdopodobniej bije również żonę. Coś mi nie pasuje.

- Jeśli zepchniesz to na dół listy... - odstawiła posążek na biurko - ...co się wysuwa na prowadzenie?

- Nie chce, żeby ktokolwiek się dowiedział. Nie z powodu urażonej dumy. Coś planuje, jest zapobiegliwa, ostrożna. Ma jakiś cel, osobisty.

A tak, pomyślała Eve, to o wiele bardziej do niej pasuje.

- Chociaż to nie wyjaśnia, czemu tyle wypiła i wzięła tabletki. Stała się przez to mniej czujna, bardziej bezbronna.

Znalazła zdjęcie ze zbliżeniem twarzy Trudy i uważnie mu się przyjrzała.

- Nie widzę oznak strachu. Gdyby się bała, poprosiłaby syna o ochronę, zabarykadowałaby się porządnie w pokoju albo uciekła. Nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Dlaczego się nie bała?

- Niektórym ból sprawia przyjemność. Eve potrząsnęła głową.

- Tak, są tacy. Ale ona lubiła, kiedy ją obsługiwano, zajmowano się nią. „Nalej mi wody do kąpieli, przynieś coś do jedzenia”. Wzięła kąpiel, z raportu oględzin miejsca zbrodni wynika, że w łazience w umywalce znaleziono ślady krwi. Musiała się umyć po tym, jak ktoś ją pobił. - Brakujące ręczniki, zanotowała w pamięci. - Poza tym, odwróciła się tyłem do mordercy. Cios zadano od tyłu. Nie bała się.

- To ktoś, kogo zna, i komu niesłusznie - jak się okazuje - ufa.

- Nie ufasz osobie, która dzień wcześniej obiła ci twarz. - Chociaż możesz ją kochać. Eve wiedziała, że istnieje pewien rodzaj miłości opartej na przemocy. Jednak zaufanie to całkiem inna rzecz. - Morris twierdzi, że w obu przypadkach użyto tego samego narzędzia, ale moim zdaniem używał go za każdym razem kto inny. Dostałeś nagranie ze swojego biura?

- Tak, kopię. Feeney ma oryginał.

- Chcę obejrzeć.

Roarke wyjął płytkę z kieszeni.

- Tak, sądziłem, że możesz o to poprosić. Włączyła odtwarzanie.

- To moja centrala, biznesowy punkt dowodzenia - powiedział. Eve przyglądała się Trudy wchodzącej do budynku. Kobieta przemierzyła pewnym krokiem kilometry marmuru, minęła animacje na ścianach, łany kwiatów, tryskające fontanny i podeszła wprost do biurka z napisem „Informacja”.

Zwróciła uwagę na kostium, widziała go niedawno w szafie w jej pokoju. Buty też. Trudy nie miała go na sobie, kiedy została pobita.

- Przyszła przygotowana - zauważyła Eve. - Żadnego niepewnego rozglądania się wokół.

- Naciska na moją pracownicę. „Nie, nie byłam umówiona, ale na pewno zechce się ze mną zobaczyć” i tak dalej. Wygląda na pewną siebie, przyjaźnie nastawioną, pasującą do miejsca. Była w tym niezła.

- Poszła na górę.

- Zadzwonili do Caro. Ona mi przekazała informację. Kazałem Lombard czekać. Też jestem niezły. Lekko się zdenerwowała, zobacz, jak napięły jej się mięśnie twarzy. Wskazano jej jeden z foteli w holu. Możesz trochę przewinąć do przodu, chyba że masz ochotę oglądać, jak stuka palcami o poręcz przez kilka minut.

Tak zrobiła. Zatrzymała, gdy do Trudy podeszła młoda kobieta.

- Caro zna się na rzeczy, wysłała asystentkę, wchodzą do windy. Prowadzi ją naokoło na moje piętro, przez zewnętrzny hol, potem jeszcze kawałek schodami. Niezły spacer, a kiedy dociera na miejsce, cóż, znów sobie poczeka. Jestem zajętym człowiekiem, czyż nie?

- Jest pod wrażeniem - zauważyła Eve. - Kto by nie był? Cała ta przestrzeń, szkło, dzieła sztuki, ludzie na każde twoje skinienie. Dobra robota.

- Tutaj widzisz, jak Caro wreszcie ją wprowadza do mojego gabinetu. Potem Caro wychodzi, zamyka za sobą drzwi, a my ucinamy sobie małą pogawędkę.

Eve przesunęła zapis do przodu, rozmowa trwała dwanaście minut. Potem Trudy pospiesznie opuściła gabinet.

Dzikie spojrzenie, szybki krok. Bała się.

- Trochę się zdenerwowała - wyznał Roarke z bardzo szerokim uśmiechem.

Eve nie odpowiedziała, patrzyła. Trudy została sprowadzona na dół i szybko wyszła z budynku.

- Jak widzisz, ani draśnięcia. Nie wiem, dokąd poszła.

- Nie bała się swojego zabójcy. - Spojrzała mu w oczy. - A ciebie się bała.

Podniósł dłonie na wysokość twarzy wewnętrzną stroną od siebie.

- Nawet jej nie tknąłem.

- Nie musiałeś - odparła. - Ale jesteś czysty. Masz zapis rozmowy w biurze. Jestem tego pewna.

Roarke wzruszył ramionami.

- A zmierzasz do...

- Nie przekazałeś go Feeneyowi, nie ujawniłeś dla potrzeb śledztwa.

- To prywatna rozmowa. Wstrzymała na chwilę oddech.

- A jeśli zostaniesz poproszony o to nagranie?

- Wtedy dam je tobie, a ty zdecydujesz, czy jest wam potrzebne. Nie powiedziałem nic, czego musiałbym się wstydzić, chodzi o twoją prywatność. Naszą. Mamy do niej cholerne prawo.

- Jeżeli ten zapis ma jakiś związek ze śledztwem...

- Nie ma. Do diabła, Eve, uwierz mi na słowo i daj temu spokój. Chyba nie myślisz, że zleciłem to pobicie?

- Nie. Ale wiem, że mógłbyś. Miałbyś ochotę.

- Mylisz się. - Zacisnął dłonie na krawędzi biurka i pochylił się, by ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. Jego spojrzenie mroziło arktycznym chłodem. – Gdybym miał ochotę widzieć ją zmasakrowaną, nie odmówiłbym sobie przyjemności zajęcia się tym własnoręcznie. Za takiego faceta wyszłaś, nigdy nie udawałem kogo innego. Od ciebie zależy, czy to zaakceptujesz. Wyprostował się i ruszył do drzwi.

- Roarke.

Odwrócił się. Eve tarła palcami powieki. Wzruszenie złapało go za serce, mimo że gardło wciąż ściskały duma i gniew.

- Wiem, kogo poślubiłam - powiedziała stanowczo. - Masz rację, zrobiłbyś to sam. Mógłbyś, dla mnie... Nie chciałeś, nie zrobiłeś tego, znowu dla mnie... Czasem nie wierzę we własne szczęście.

- Kocham cię ponad wszelki rozsądek. Dla mnie to też cholerna nowość.

- Przerażała mnie. Świadomie. Bałam się jej. Reagowałam jak pies kulący się na widok nogi, która przy każdej okazji go kopie. Trudno nawet uznać taki strach za ludzki, był bardziej pierwotny, bardziej... nagi. Nie wiem, jak to powiedzieć.

- Właśnie powiedziałaś.

- Ona wykorzystywała mój lęk, bawiła się nim. Pilnowała, żebym w nim żyła, aż przestało mi zależeć na czymkolwiek, nie potrafiłam myśleć o niczym innym niż przetrwanie kolejnego dnia. Nie musiała stosować przemocy fizycznej. Maltretowała mnie psychicznie, pozbawiała woli życia, poczucia własnej wartości, prawa do bycia kochaną. W pewnym momencie, przysięgam, udało jej się doprowadzić mnie do takiego stanu, że byłam gotowa ze sobą skończyć, byle tylko się wyrwać.

- Uciekłaś. Udało ci się zostawić za sobą koszmar dzieciństwa, osiągnęłaś więcej niż ktokolwiek mógłby oczekiwać.

- Wszystko, co się teraz dzieje, za bardzo mi przypomina, jakie to uczucie składać się z samego strachu. – Głos jej zadrżał, wspomnienia zaczynały atakować. - Muszę się zająć tą sprawą, Roarke. Muszę ją zakończyć, stawić czoło przeszłości uzbrojona w dzisiejszą siłę. Raczej mi się nie uda bez twojej pomocy.

Podszedł i chwycił ją za rękę.

- Nigdy nie odchodzę daleko.

- Pomóż mi. Proszę. Pomożesz mi?

- Czego potrzebujesz?

- Zapisu rozmowy w twoim biurze. - Zacisnęła dłoń na jego dłoni. - To nie jest brak zaufania. Muszę lepiej zrozumieć Trudy. Chcę wiedzieć, co myślała, co czuła po wyjściu od ciebie. Niedługo potem została pobita. Gdzie poszła? Do kogo? Ten zapis może mi pomóc się dowiedzieć.

- Wobec tego zgoda. Tylko najpierw daj słowo, że nie trafi do protokołu.

- Załatwione, masz moje słowo. Poszedł na chwilę do swojego gabinetu.

- Z dźwiękiem - poinformował, wręczając jej płytkę. Skinęła głową i odtworzyła nagranie.

Znała męża lepiej niż samą siebie, wszystkie jego wady i zalety, a jednak ten wyraz twarzy, ten ton bardziej nawet niż słowa wprawił ją w dziwne drżenie.

Oddała mu płytkę.

- Omal się nie zmoczyła ze strachu. Mało brakowało, a zniszczyłaby twój kosztowny fotel i dywan.

- Z radością bym je poświęcił.

Eve wstała i zaczęła chodzić po pokoju.

- Musiała mieć wspólnika. Z Bobbym... trudno mi go sobie wyobrazić w tej roli. Trzeba mieć określone predyspozycje, żeby uderzyć własną matkę. On ich moim zdaniem nie posiada. To ktoś inny.

- Była dość atrakcyjna. Może kochanek?

- Logiczny wniosek, dość często się zdarza, że kochanek podnosi rękę na partnerkę. A więc jest wystraszona, bardzo wystraszona, chce zrezygnować i wracać do Teksasu. Facet wpada w furię. Miała robotę do wykonania, rolę do odegrania i zawiodła. Bije ją, aby przypomniała sobie, o co toczy się gra. Przychodzi później, Trudy otwiera mu wstawiona i marudna. „Chcę wracać do domu. Nie chcę tu być. Nie chcę już tego robić”. Znowu się wkurza i zabija wspólniczkę.

- Ma sens.

Tak, to ma sens, pomyślała Eve. Ale pokręciła głową.

- Coś mi nie pasuje. Ona tak łatwo się nie poddawała. Ty ją przestraszyłeś, on pobił. Może była rozdarta między strachem a bólem? Jednak nie uciekła ani przed jednym, ani przed drugim. Co zyskał po jej śmierci? Martwa na nic mu się nie przyda. Czemu nie poczekał, aż się uspokoi?

- Stracił panowanie nad sobą?

Dallas przypomniała sobie scenę z miejsca zbrodni, ułożenie ciała.

- Nie. Trzy uderzenia. Trzy przemyślane ciosy. Gdyby stracił kontrolę pod wpływem alkoholu, narkotyków, ślepej morderczej furii, stłukłby Trudy na miazgę, zmasakrował jej twarz. Odreagowałby na niej swoją wściekłość. Nic z tych rzeczy. Po prostu uderzył ją w tył głowy i odszedł. - Wzruszyła ramionami. - Muszę zacząć to wszystko porządkować.

- Świetnie, ale najpierw coś zjedzmy.

ROZDZIAŁ 9

Zgodziła się coś zjeść, bo inaczej Roarke by się nie odczepił. Oddając się mechanicznej czynności dostarczania ciału energii, miała czas na przemyślenia. Zdecydowała się na kieliszek wina i piła je małymi łykami, jakby zażywała nielubiane lekarstwo.

Zostawiła włączony monitor ścienny, studiowała dane. Informacje na temat osób, których związek ze sprawą udało się ustalić. Trudy, Bobby, Zana oraz wspólnik Bobby'ego, Densil K. Easton.

Sytuacja finansowa spółki przez cały czas jej istnienia sprawiała wrażenie więcej niż stabilnej. Easton ukończył ten sam koledż co Bobby, w tym samym czasie. Żonaty, jedno dziecko.

Wdał się w niegroźną bijatykę na ostatnim roku studiów. Brak kartoteki kryminalnej.

Dobry kandydat, gdyby okazało się, że Trudy miała wspólnika albo kochanka. Któż mógłby wiedzieć o niej więcej niż partner syna w interesach?

Nietrudno dostać się z Teksasu do Nowego Jorku. Trzeba tylko powiedzieć żonie o podróży służbowej.

Morderca myślał o szczegółach. Pamiętał o zabraniu komunikatora, zadbał o przyniesienie i wyniesienie narzędzia zbrodni. A może użył czegoś, co już było w pokoju?

Porywczy, skoro roztrzaskał jej czaszkę w ten sposób. Jednak nie furiat. Celowość. Jaki mógł mieć cel?

- Może to przegadamy - zaproponował Roarke. - Będzie ci łatwiej.

- Kręcę się w kółko. Muszę jeszcze raz zobaczyć zwłoki, porozmawiać z Bobbym i jego żoną, sprawdzić tego wspólnika, Densila Eastona, dowiedzieć się, czy ofiara miała kochanków albo bliskich przyjaciół. Technicy dużo nie znaleźli. Trochę odcisków. Ofiary, syna, synowej, sprzątaczki. Dwojga poprzednich gości, którzy pojechali prosto do domu i mają alibi na czas morderstwa. Żadnych odcisków na platformie ani drabinie ewakuacyjnej. Trochę krwi i rozsmarowane gołębie odchody.

- Uroczo.

- Odrobina krwi w odpływie w łazience. Założę się, że należy do ofiary.

- Morderca nie umył się na miejscu zbrodni. Wytarł swoje odciski albo zabezpieczył wcześniej dłonie. Można wnioskować, że przyszedł przygotowany.

- Zaplanował zbrodnię. A może po prostu wykorzystał sprzyjające okoliczności. - Eve zamilkła na dłuższą chwilę. - Nie czuję.

- Czego nie czujesz?

- Tego, co zwykle, kiedy prowadzę śledztwo. Moi zwierzchnicy się martwią, że nie będę obiektywna, ponieważ znałam ofiarę. Ja nie, wręcz przeciwnie. Nie czuję... chyba nie czuję więzi. Zawsze odczuwam pewien rodzaj więzi z ofiarą. Ją znałam, a nie czuję absolutnie nic. Pomogłam zeskrobać z chodnika dwóch facetów kilka dni temu.

Tubbsa - Maksa Lawrence'a w przebraniu Mikołaja - oraz Leo Jacobsa, męża i ojca, pomyślał Roarke.

- Własne matki by ich nie rozpoznały - ciągnęła. - Nie znałam ich, ale czułam... czułam litość i gniew. Trzeba odsunąć na bok emocje. Współczucie ani złość nie pomagają ofiarom, nie pomagają w śledztwie. Ale mnie pomagają. Dają mi motywację do pracy, zacięcie. Teraz mi tego brakuje.

- Czemu miałabyś jej współczuć? Eve spojrzała na niego ostro.

- Ponieważ...

- Ponieważ nie żyje? Śmierć łaskawie uczyniła ją godną twojego współczucia? Dlaczego? Prześladowała cię, kiedy byłaś bezbronnym dzieckiem po strasznych przejściach. A ilu jeszcze poza tobą, Eve? Pomyślałaś o tym?

Zapłonął w niej gniew. To jego złość, nie moja, zdała sobie sprawę.

- Tak. Tak, pomyślałam o tym. Ale pomyślałam jeszcze o czymś. Ponieważ nie potrafię jej współczuć, być może powinnam zrezygnować z prowadzenia sprawy. Z drugiej strony natomiast nie mogę tego zrobić, bo jeżeli odwrócę się plecami i odejdę, w pewnym sensie zdradzę samą siebie.

- Więc tym razem niech cię napędza co innego. - Roarke pogładził ją po włosach. - Na przykład ciekawość. Kto, dlaczego, w jaki sposób? Chcesz to wiedzieć, prawda?

- Tak. - Popatrzyła na monitor. - Tak, chcę wiedzieć.

- Może tym razem to wystarczy. Ten jeden raz.

- Myślę, że nie ma innego wyjścia.

Postawiła tablicę, jeszcze raz przejrzała notatki, sporządziła listy, sprawdziła dane. Zabrzęczało wideołącze w gabinecie; Eve spojrzała na wyświetlacz i zerknęła na Roarke'a.

- To Bobby. Odebrała.

- Dallas.

- Umm, przepraszam. Przepraszam, że niepokoję cię w domu o tej porze. Mówi Bobby Lombard.

- Nie ma sprawy. Co się stało?

Poza tym, że twoja matka nie żyje, pomyślała, a ty sam wyglądasz jak upiór.

- Chciałem zapytać, czy możemy się przeprowadzić. To znaczy, do innego hotelu. - Przeczesał ręką krótkie jasne włosy. - To trudne... trudno tu mieszkać, tak blisko miejsca, gdzie... To trudne.

- Masz na myśli jakiś konkretny hotel?

- Ja... nie. Dzwoniłem w parę miejsc, ale wszystko po - rezerwowane. Święta. No i Zana powiedziała, że nie wiadomo, czy nie będziesz miała nic przeciwko naszej przeprowadzce. Nie pomyślałem o tym wcześniej, ale wolę zapytać.

- Poczekaj. - Zawiesiła na chwilę połączenie. - Widziałeś norę, w której się zatrzymali - zwróciła się do Roarke'a. - Znasz coś o podobnym standardzie z wolnym pokojem na kilka dni?

- Poszukam.

- Dzięki. - Połączyła się na nowo z Bobbym. - Posłuchaj, Bobby, mogę ci coś znaleźć od jutra. Wytrzymajcie jeszcze dzisiejszą noc, a jutro rano będę dla was miała nowe lokum.

- Jesteś bardzo miła. Wiem, że to spory kłopot. Sam jestem zbyt rozkojarzony, żeby się tym zająć.

- Wytrzymacie jeszcze jedną noc?

- Tak. Tak. - Przetarł oczy. - Nie wiem, co dokładnie powinniśmy zrobić.

- Tylko tam zostańcie. Przyjdziemy po was rano. Koło ósmej. Ja i moja partnerka. Chcemy jeszcze z wami porozmawiać.

- Dobrze. To dobrze. Tak. Możesz mi powiedzieć, czy wiecie już coś na temat... czy wiadomo cokolwiek?

- Porozmawiamy rano, Bobby.

- Tak. - Westchnął. - Rano. Dzięki. Przepraszam.

- Nie ma sprawy. - Rozłączyła się.

Roarke stanął za krzesłem i położył ręce na ramionach żony.

- Masz wystarczająco dużo współczucia - zauważył cicho.

Spodziewała się tej nocy złych snów, dręczących koszmarów. Jednak lęki pozostały tylko cieniami o nieokreślonej formie. Obudziła się dwa razy, ciało miała napięte i gotowe do walki, która nie nadeszła. Rano, zmęczona i poirytowana, próbowała odgonić znużenie zimnym prysznicem i mocną kawą.

Przypięła broń i postanowiła oddać się pracy. Wypełnić pustkę działaniem.

Przyszedł Roarke, gotowy już do wyjścia. Patrzył bystro tymi swoimi przeszywającymi wszystkowidzącymi oczami w uderzająco błękitnym kolorze. Kiedyś miała tylko pracę i tę pustkę w środku.

Teraz ma jego.

- Pomyślałam, że piekło zamarzło przez noc. - Napiła się kawy, już drugiej. - Kiedy weszłam dziś rano i nie zobaczyłam cię ślęczącego nad doniesieniami finansowymi.

- Przejrzałem je w biurze, więc w piekle jest nadal gorąco, jeśli się martwiłaś. - Podał jej kartkę z adresem. - Tym też się zająłem w gabinecie. Średni standard, Big Apple Hotel, powinien im odpowiadać.

- Dzięki. - Schowała kartkę do kieszeni. Roarke przekrzywił głowę i przyjrzał się Eve.

- Wyglądasz na zmęczoną.

- Gdybym była dziewczyną, taki komentarz by mnie wkurzył.

Uśmiechnął się i pocałował ją.

- Wobec tego oboje mamy szczęście. - Potarł policzkiem o jej policzek. - Święta za pasem.

- Wiem, bo w pokoju pachnie jak w lesie od tej wielgachnej choiny, którą przywlokłeś.

Uśmiechnął się, patrząc na drzewko ponad ramieniem żony.

- Świetnie się bawiłaś, przystrajając je, prawda?

- Tak, było fajnie. Ale jeszcze lepiej się bawiłam, kiedy się pod nim kochaliśmy.

- Miłe zwieńczenie owocnej pracy. - Przesunął kciuki pod jej oczami. - Nie lubię, kiedy masz tu cienie.

- Kupiłeś to terytorium, Asie. Należą do wyposażenia.

- Pragnę się umówić na randkę z panią porucznik. Nasze niedzielne plany zostały udaremnione.

- Myślałam, że po ślubie nie będzie już randek. Nie ma takiego punktu w umowie przedmałżeńskiej?

- Nie przeczytałaś tego, co napisano drobnym drukiem. Wigilia, nagłe wypadki. Ty i ja razem w bawialni. Otworzymy prezenty, wypijemy dużo świątecznego polepszacza humoru i będziemy się kochać jak szaleni.

- Będą ciastka?

- Bez wątpienia.

- Wchodzę w to. Teraz muszę lecieć. - Podała mu kubek z kawą. - Mam się spotkać z Peabody na miejscu zbrodni. - Chwyciła go za włosy, pociągnęła lekko i odcisnęła na jego ustach mocny głośny pocałunek. - Na razie.

Stwierdziła, że jej mąż budzi skuteczniej niż zimny prysznic i mocna kawa. Ale miała jeszcze jeden niezawodny sposób na poprawienie nastroju.

Zbiegła po schodach, chwyciła płaszcz z poręczy i posłała Summersetowi szeroki uśmiech, kiedy się ubierała do wyjścia.

- Już wiem, co ci kupię na Gwiazdkę. Nowiutki lśniący kij do połknięcia. Ten, który nosisz od dwudziestu lat, musiał się już zużyć.

Szła do samochodu, nie przestając się uśmiechać. Musiała przyznać, że mimo źle przespanej nocy nie czuje się wcale tak źle.

Kiedy zajechała pod hotel, Peabody chodziła tam i z powrotem przed głównym wejściem. Sądząc po tempie, w jakim to robiła, Eve nasunęło się kilka przypuszczeń: albo próbuje zrzucić kilka kalorii, albo jest jej zimno - mało prawdopodobne, bo miała gruby szal owinięty chyba z sześć razy wokół szyi - albo też jest porządnie wkurzona.

Wystarczyło jedno spojrzenie na twarz partnerki, by wybrać bramkę numer trzy.

- Co to? - spytała Eve.

- Co: co to?

- Ta rzecz, która cię dusi. Mam wezwać pomoc?

- To szal. Moja babcia zrobiła go dla mnie na drutach. Eve wydęła usta i przyjrzała się czerwono - zielonym zwojom.

- Świąteczne kolory.

- Jest ciepły i ładny, w końcu mamy ten cholerny sezon świąteczny, tak czy nie?

- Ostatnio, kiedy sprawdzałam, faktycznie mieliśmy. Może jednak zadzwonię po pomoc w sprawie tych owsików, które masz w tyłku. Czy też chodzisz sobie tak dla przyjemności?

- To idiota. Skończony kompletny kretyn. Co ja robię z tym imbecylem?

- Mnie nie pytaj. Naprawdę - powiedziała Dallas, podnosząc rękę w obronnym geście. - Nie pytaj mnie.

- Czy to moja wina, że mamy problemy finansowe? Nie - oświadczyła Peabody, mierząc palcem wskazującym w twarz Eve. - Czy to moja wina, że jego głupia rodzina mieszka w głupiej Szkocji? Nie sądzę. I co z tego, że spędziliśmy kilka nieudanych dni z moją rodziną, kiedy pojechaliśmy na Święto Dziękczynienia? - Szal plątał się i podskakiwał, gdy wymachiwała rękami. - Moi bliscy mają przynajmniej tyle przyzwoitości i zdrowego rozsądku, żeby mieszkać w Stanach Zjednoczonych Ameryki, prawda? Prawda?

- Nie wiem - powiedziała ostrożnie Eve, ponieważ gorejące gniewem oczy Delii przeszywały ją na wskroś. - Dużo ich jest.

- Cóż, mają! Dlatego wspomniałam, zaledwie wspomniałam mimochodem, że być może powinniśmy zostać na święta bliżej domu. No wiesz, to nasze pierwsze święta, które spędzamy jako para, i niewykluczone, że ostatnie, po tym jak się zachował. Głupi gnojek. Co się gapisz? - zagadnęła uprzejmie mężczyznę, który przechodząc, zerknął w jej kierunku. - Tak, idź prosto i patrz przed siebie, głupi mężczyzno.

- Ten głupi mężczyzna to niewinny przechodzień. Jeden z tych głupków, których mamy ochraniać i im służyć.

- Wszyscy faceci to idioci. Syn każdej matki. Powiedział, że jestem egoistką! Powiedział, że nie lubię się dzielić. Bzdury. Czy nie nosi moich kolczyków? Czy...

- Jeżeli nosi cokolwiek innego, co należy do ciebie, nie chcę o tym wiedzieć. Mamy robotę, Peabody.

- Cóż, nie jestem egoistką i nie jestem idiotką. A jeżeli pieczenie przeklętych kasztanów w Szkocji to dla niego taka wielka sprawa, niech sobie jedzie sam. Chrzanić go. Ja nie znam tych ludzi.

Popłynęły łzy i Eve wpadła w panikę.

- Nie, nie, nie. Nie. Żadnego pochlipywania w pracy. Żadnego mazgajenia się na cholernym chodniku przed miejscem zbrodni.

- Jego rodzice i jego rodzina! Kuzynka Sheila! Ciągle o niej opowiada. Nie mogę tak po prostu tam pojechać. Mam jeszcze trzy kilo do zrzucenia i nie skończyłam tej kuracji dermatologicznej, która ma zwęzić pory. Wyglądają przecież jak kratery. Poza tym, kiedy kupimy bilety, zostanie nam niewiele pieniędzy. Powinniśmy siedzieć w domu. Czemu nie możemy zostać w domu?

- Nie wiem. Nie wiem. Może dlatego, że już spędziliście jedne święta z twoją rodziną i...

- Ale on znał moich rodziców, prawda? - Peabody w każdej chwili gotowa była znów wybuchnąć płaczem. - Widział wcześniej moich rodziców. Nie jechał w ciemno. Poza tym, moja rodzina jest inna.

Eve przeczuwała, że popełnia błąd, ale nie zdołała się powstrzymać:

- Skąd wiesz?

- Bo to moja rodzina. Chcę poznać jego bliskich. W końcu do tego dojdzie. Tylko że mam lecieć za granicę i jeść nie wiadomo co, może jakieś obrzydlistwa.

- Tak, założę się, że niespodzianka z tofu w Święto Dziękczynienia była pyszna.

Peabody spojrzała na nią wrogo.

- Po czyjej jesteś stronie?

- Niczyjej. Jestem neutralna. Jestem - jak to się nazywa - Szwajcarią. Możemy już zająć się obowiązkami?

- Spał na kanapie - wyznała drżącym głosem Peabody. - A kiedy wstałam dziś rano, już go nie było.

Dallas westchnęła ciężko.

- O której zaczyna zmianę?

- O ósmej, tak samo jak ja. Eve sięgnęła po komunikator.

- Nie! - Jej partnerka odtańczyła taniec paniki na chodniku. - Nie chcę, żeby wiedział, że się o niego martwię.

- Cicho bądź. Sierżancie, mówi porucznik Dallas. Czy detektyw McNab już się zameldował? - Skinęła głową, otrzymawszy odpowiedź twierdzącą. - Dziękuję, to wszystko. - Rozłączyła się. - Proszę, jest w pracy. I my też powinnyśmy.

- Drań. - Łzy w oczach Delii obeschły, jej spojrzenie stwardniało. Zaciśnięte usta miały grubość ostrza skalpela. - Po prostu poszedł sobie do pracy.

- Jezu. O, Jezu Chryste. Moja głowa. Moja głowa. - Eve złapała się za nią rękami. - Dobra. Miałam zamiar dać ci to później. - Pogrzebała w kieszeni i wydobyła małą paczuszkę. - Bierz teraz.

- Prezent gwiazdkowy dla mnie? To miłe. Chociaż naprawdę nie jestem w nastroju na...

- Otwórz to cholerstwo albo zabiję cię na miejscu.

- Tak jest! Otwieram. - Zdarła papier, schowała go pospiesznie do kieszeni i podniosła wieczko pudełka. - Kod?

- Zgadza się. Otwiera drzwi środka komunikacji lądowej, który będzie czekał na lotnisku w tym zagranicznym kraju. Transport powietrzny także zapewniony, dla dwóch osób, na pokładzie jednego z prywatnych samolotów Roarke'a. Podróż w obie strony. Cholernie wesołych świąt! Zrób z tym, co chcesz.

- Ja... Ty... Jeden z samolotów? Za darmo? - Policzki Peabody przybrały piękną różaną barwę. - I... I... I... pojazd, kiedy wylądujemy? To takie... Prawdziwa bajka.

- Super. Teraz pójdziemy pracować?

- Dallas!

- Nie. Nie. Żadnych uścisków. Nie. Cholera - wymamrotała, kiedy Delia zarzuciła jej ramiona na szyję i mocno się przytuliła. - Jesteśmy na służbie, w miejscu publicznym. Puść mnie natychmiast albo przysięgam, że skopię ci tyłek i te trzy kilo, z powodu których biadoliłaś, wyląduje w Trenton.

Peabody wybełkotała coś niewyraźnie w odpowiedzi, z ustami ukrytymi w ramieniu Eve.

- Zostaw mi smarki na płaszczu, a uduszę cię twoim własnym szalem, po tym jak już skopię ci tyłek.

- Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę uwierzyć. - Pociągnęła nosem i odsunęła się. - Najwspanialszy prezent na świecie. Dzięki. O rany. O kurczę, dzięki.

- Tak, tak, tak.

- Teraz chyba będę musiała polecieć. - Delia wpatrywała się w pudełko. - Zniknęła. To znaczy, główna część wymówki, powodu. Miałam na myśli powód. Główny powód jest nieaktualny, więc... Rany!

- Jak sobie chcesz. - Eve pomyślała z żalem, że czuła się całkiem dobrze, dopóki nie wysiadła z samochodu, a teraz czeka ją potężny ból głowy. - Proponuję, abyśmy w końcu poświęciły choć kilka minut śledztwu w sprawie morderstwa, zgoda? Dasz radę jakoś to upchnąć w swoim planie zajęć?

- Tak, coś wykombinuję. Już mi lepiej. Dzięki, Dallas. Naprawdę. Dziękuję. Boże, teraz muszę lecieć. Nie ma odwrotu.

- Peabody - powiedziała Eve ponuro, gdy wchodziły do budynku. - Stąpasz po cienkim lodzie.

- Już prawie skończyłam marudzić. Jeszcze tylko minutka.

Za biurkiem recepcji pełnił dyżur znajomy droid. Eve nie pofatygowała się, by wyjąć odznakę i od razu ruszyła na górę. Peabody mamrotała coś pod nosem. Coś na temat pakowania, czerwonego swetra i trzech kilogramów.

Eve nie zwracała na nią uwagi. Sprawdziła taśmę zabezpieczającą miejsce zbrodni; była nienaruszona, ruszyła więc dalej w głąb korytarza.

- Chcę, żeby po ich wyjściu przeszukano dokładnie pokój. Zajmij się tym.

Zapukała, a Bobby otworzył prawie natychmiast. Jego twarz wydawała się zapadnięta, jakby żałoba pozbawiła ją części tkanki. Pachniał mydłem, przez uchylone drzwi łazienki widać było zaparowane lustro nad umywalką.

Z włączonego telewizora dochodził przyciszony dźwięk porannych wiadomości.

- Wejdź. Proszę, wejdźcie. Myślałem, że Zana zapomniała klucza.

- Nie ma jej?

- Wyszła po kawę i jakieś bułki. Powinna już chyba wrócić. Spakowaliśmy się wczoraj wieczorem - wyjaśnił widząc, że spojrzenie Eve wędruje w stronę dwóch walizek stojących przy drzwiach. - Żeby od razu się wyprowadzić. Po prostu nie chcemy zostać tu dłużej, niż to konieczne.

- Usiądźmy, Bobby. Możemy porozmawiać, zanim wróci Zana. Szkoda czasu.

- Powinna już być. Zostawiła wiadomość, że wychodzi tylko na dwadzieścia minut.

- Wiadomość?

- Umm... - Rozejrzał się po pokoju, zanurzając z roztargnieniem dłoń we włosach. - Nagrała mi wiadomość. Robi tak czasem. Obudziła się wcześnie i postanowiła pójść do delikatesów. Kupić kawę i coś słodkiego, żeby was poczęstować, kiedy przyjdziecie. Nie podoba mi się, że wyszła sama. Po tym, co się stało z mamą.

- Na pewno jest kolejka. Mówiła, do którego dokładnie sklepu się wybiera?

- Nie pamiętam. - Wziął ze stolika nocnego przy łóżku mały budzik z magnetofonem, przewinął taśmę do tyłu.

„Dzień dobry, kochanie. Pora wstawać. Twoje ubrania na dziś są w górnej szufladzie komody, pamiętasz? Ja już wstałam, nie chcę cię budzić. Wiem, że nie spałeś zbyt dobrze. Wyskoczę tylko do sklepu po kawę i coś do przegryzienia. Będzie mi głupio, kiedy przyjdzie twoja znajoma, a ja nie będę miała czym jej poczęstować. Powinnam była wcześniej napełnić autokucharza. Przepraszam, skarbie. Wracam za dwadzieścia minut, pójdę tylko do tych delikatesów niedaleko, po prawej stronie albo lewej. Nie mogę się połapać w tym mieście. Deli Delish. Gdy wyjdziesz spod prysznica, będę już czekać z kawą. Kocham cię, najdroższy”.

Eve sprawdziła godzinę nagrania i rzuciła Delii ukradkowe spojrzenie.

- Może wyjdę jej naprzeciw? - zaproponowała Peabody. - Pomogę przynieść zakupy.

- Siadaj, Bobby - poprosiła Eve. - Mam do ciebie kilka pytań.

- Dobrze. - Wpatrywał się w drzwi, które zamknęła Delia, wychodząc. - Niepotrzebnie się martwię. Po prostu nigdy wcześniej nie była w Nowym Jorku. Pewnie poszła w złą stronę albo coś w tym rodzaju. Zabłądziła i tyle.

- Peabody ją znajdzie. Bobby, od jak dawna znasz swojego wspólnika?

- D. K.? Poznaliśmy się na studiach.

- Jesteście ze sobą blisko związani? Przyjaźnicie się?

- Tak, pewnie. Byłem świadkiem na jego ślubie, a on na moim. Czemu pytasz?

- Znał twoją matkę?

- Musiałem mu powiedzieć, musiałem do niego wczoraj zadzwonić i wyjaśnić... - Usta mu zadrżały, ale zapanował nad sobą. - Zastępuje mnie. Zaproponował, że przyjedzie, jeśli może mi jakoś pomóc. Nie chcę, żeby przyjeżdżał. Zbliżają się święta, a on ma rodzinę. - Bobby ukrył twarz w dłoniach. - I tak nic nie może zrobić. Nikt nie może.

- Jak się dogadywał z twoją matką?

- Traktował ją z dystansem. - Uniósł głowę, przez usta przebiegł mu nikły cień uśmiechu. - Ogień i woda. Wiesz, jak to bywa.

- Może mi wyjaśnisz?

- Cóż, D. K jest typem ryzykanta. Bez jego namowy nigdy bym się nie zdecydował na założenie własnej firmy. Mama potrafiła być bardzo krytyczna wobec ludzi. Nie wierzyła, że nam się uda, ale jakoś dajemy radę.

- Nie lubili się?

- D. K. i Marita zazwyczaj schodzili mamie z drogi. Marka to jego żona.

- Z kimś jeszcze miała napięte stosunki?

- Muszę przyznać, że mama nie była zbyt przyjacielską osobą.

- Ale musieli przecież istnieć ludzie, z którymi potrafiła się porozumieć?

- Ja i moja żona. Zawsze powtarzała, że nie potrzebuje nikogo innego oprócz mnie, ale zaakceptowała też Zanę. Sama mnie wychowała. Dużo poświęciła dla mojego dobra. Stawiała mnie na pierwszym miejscu. Mówiła, że jestem dla niej najważniejszy.

- Ciężko ci, wiem. A jak wyglądała jej sytuacja finansowa? Miała dom, prawda?

- I to ładny. W końcu ja zajmuję się przecież sprzedażą nieruchomości. Była dość zamożna. Ciężko pracowała przez całe życie, oszczędnie wydawała.

- Ty dziedziczysz.

Bobby nie wyglądał na zainteresowanego.

- Chyba tak. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy.

- Jakie były jej relacje z Zaną?

- Dobre. Na początku trudne. Byłem dla mamy całym światem, nie zachwyciło jej pojawienie się Zany. Wiesz, jakie zaborcze potrafią być czasem matki. - Zaczerwienił się. - Przepraszam, głupio mi się powiedziało.

- Nie szkodzi. Nie była zadowolona z waszego ślubu?

- Raczej z mojego, nie chodziło o wybrankę. Zana ma niesamowity dar zjednywania sobie ludzi. Całkiem dobrze się dogadują... Dogadywały.

- Bobby, wiedziałeś, że twoja matka poszła się zobaczyć z moim mężem w piątek po południu?

- Z twoim mężem? Po co?

- Chciała pieniędzy. Dużej sumy. Wpatrywał się w nią, potrząsając powoli głową.

- To nie może być prawda.

Nie wyglądał na zaszokowanego. Co najwyżej zdezorientowanego.

- Wiesz, kto jest moim mężem?

- Tak, oczywiście. Było o was głośno w mediach po tej aferze z klonowaniem. Nie mogłem uwierzyć, że to ty, kiedy cię zobaczyłem w telewizji. Nie od razu cię poznałem. Minęło dużo czasu. Ale mama rozpoznała cię natychmiast. Ona...

- Bobby, twoja mama przyjechała do Nowego Jorku w konkretnym celu. Postanowiła się ze mną skontaktować, ponieważ poślubiłam bardzo bogatego mężczyznę. Chciała jego pieniędzy.

Jego twarz pozostała bez wyrazu, mówił powoli, ostrożnie dobierając słowa.

- To nieprawda. Po prostu nie.

- A jednak. Prawdopodobnie miała wspólnika, który ją zabił, kiedy szantaż się nie powiódł. Na pewno przydałoby ci się kilka milionów dolarów, Bobby.

- Kilka milionów! Podejrzewasz, że ja ją zabiłem? - Wstał chwiejnie. - Własną matkę? Za kilka milionów dolarów? - Ścisnął się obiema rękami za głowę. - Szaleństwo. Nie mam pojęcia, czemu opowiadasz takie rzeczy. Ktoś się włamał przez okno i zamordował moją matkę. Zostawił ją martwą na podłodze. Myślisz, że byłbym zdolny zrobić coś takiego najbliższej osobie? Własnej matce?

Eve nie ruszyła się z miejsca.

- Nie wydaje mi się, by ktoś się włamał, Bobby - odezwała się tonem rzeczowym i stanowczym. - Myślę, że morderca po prostu wszedł. Znała go. Miała na ciele również inne obrażenia, zadane na długo przed śmiercią.

- O czym ty mówisz?

- Rany na twarzy, siniaki na ciele, wszystkie powstały w piątek wieczorem. Obrażenia, o których, jak twierdzisz, nic nie wiedziałeś.

- Nie wiedziałem. To niemożliwe. - Z trudem wydobywał z siebie kolejne słowa. - Powiedziałaby mi, gdyby coś jej się stało. Powiedziałaby mi, gdyby ktoś ją pobił. Na litość boską, to wszystko jest jakieś niedorzeczne.

- Ktoś ją jednak pobił. Kilka godzin po tym, jak opuściła biuro mojego męża po próbie szantażu. Chciała dwa miliony. Wyszła z pustymi rękoma. Wnioskuję z tego, że miała wspólnika, który się zdenerwował. Przyszła do biura Roarke'a i zażądała dwóch milionów dolarów za powrót do Teksasu i zostawienie mnie w spokoju. Mam nagranie tej rozmowy, Bobby.

Jego twarz okryła się śmiertelną bladością.

- Może... może chodziło jej o pożyczkę. Może chciała wesprzeć finansowo moją firmę. Zana i ja rozmawialiśmy o dzieciach. Może mama... Nic z tego nie rozumiem. Z tego, co mówisz, wynika, że mama była... była...

- Przedstawiam fakty, Bobby. - W okrutny sposób, dodała w myślach, ale dzięki temu mam nadzieję oczyścić cię z podejrzeń. - Pytam, komu ufała, na kim jej zależało na tyle, by go dopuścić do współpracy. Mówisz, że jedyne takie osoby to ty i twoja żona.

- Ja i Zana? Myślisz, że jedno z nas mogłoby ją zabić? Zostawić zakrwawioną na podłodze jakiegoś pokoju hotelowego? Z powodu pieniędzy? Pieniędzy, których nawet nie było? Z jakiegokolwiek powodu. - Opadł z powrotem na łóżko. - Czemu mi to robisz?

- Ponieważ ktoś zostawił ją zakrwawioną na podłodze jakiegoś pokoju hotelowego, Bobby. I wydaje mi się, że z powodu pieniędzy.

- Może twój mąż. - Popatrzył na nią z wściekłością. - Może to on zamordował mi matkę.

- Myślisz, że mówiłabym ci to wszystko, gdyby istniał choć cień prawdopodobieństwa? Gdybym nie była absolutnie pewna istnienia niepodważalnych dowodów jego niewinności, co twoim zdaniem bym zrobiła? Otwarte okno, wyjście ewakuacyjne. Napad rabunkowy, nieznany sprawca. Przykro mi z powodu twojej straty i do widzenia. Popatrz na mnie. - Poczekała, aż spełni jej prośbę. - Mogłabym tak postąpić, Bobby. Jestem policjantką. Porucznikiem z wydziału zabójstw. Współpracownicy mi ufają. Nikt by nie kwestionował mojej decyzji o zamknięciu sprawy. Jednak ja zamierzam się dowiedzieć, kto zamordował twoją matkę i zostawił ją zakrwawioną na podłodze. Możesz być pewien, że dopnę swego.

- Po co? Co cię to obchodzi? Uciekłaś od niej. Zwiałaś, kiedy ona robiła, co mogła, żeby ci pomóc. Ty...

- Wiesz, że to nieprawda, Bobby. - Dallas mówiła cicho i spokojnie. - Wiesz, że to nieprawda. Byłeś tam.

Spuścił wzrok.

- Po prostu było jej ciężko samotnie wychowywać dziecko, wiązać koniec z końcem.

- Być może. Powiem ci, po co to robię, Bobby. Robię to dla siebie oraz dla chłopca, który przemycał dla mnie jedzenie. Ale zapewniam cię: jeżeli okażesz się mordercą, wsadzę cię za kratki.

Wyprostował się i odchrząknął. Jego twarz i głos były teraz bardzo skupione.

- Nie zabiłem swojej matki. Nigdy w życiu nie podniosłem na nią ręki. Ani razu. Źle postąpiła, żądając pieniędzy, ale zrobiła to dla mnie. Szkoda, że mi nie powiedziała. Chyba że... chyba że ktoś ją do tego zmusił. Groził, że ją skrzywdzi. Albo mnie. Albo...

- Kto?

- Nie wiem. - Głos mu się załamał i ucichł. - Nie wiem.

- Kto wiedział, że będziecie w Nowym Jorku?

- D. K., Marita, niektórzy pracownicy, kilku klientów. Boże, sąsiedzi. Nie trzymaliśmy tego w tajemnicy, na litość boską.

- Zrób listę. Wpisz na nią wszystkich, których pamiętasz. Od tego zaczniemy. - Eve wstała.

Drzwi się otworzyły i weszła Peabody, prawie niosąc bladą i roztrzęsioną Zanę.

- Zana! Kochanie! - Bobby podbiegł i objął żonę. - Co się stało?

- Nie wiem. Jakiś mężczyzna. Nie wiem. - Zarzuciła mu ręce na szyję, zanosząc się szlochem. - O, Bobby.

- Znalazłam ją ulicę stąd na wschód - wyjaśniła Peabody Eve. - Wyglądała na zagubioną i roztrzęsioną. Powiedziała, że jakiś mężczyzna ją złapał i zaciągnął do wnętrza któregoś z budynków.

- Miał nóż. Zagroził, że mnie potnie, jeśli będę krzyczeć albo próbować uciec. Tak się bałam. Powiedziałam, że może sobie wziąć moją torebkę. Powiedziałam, żeby ją wziął.

- O, mój Boże. Zana, kochanie, czy on cię skrzywdził?

- Nie wiem. Nie sądzę... Och, Bobby, on twierdził, że zabił twoją mamę.

Eve przeczekała kolejny wodospad łez, po czym odciągnęła Zanę od Bobby'ego.

- Siadaj. Przestań płakać. Nic ci się nie stało.

- Wydaje mi się, że on... - Drżącą ręką dotknęła karku.

- Zdejmij płaszcz. - Dallas zauważyła niewielką dziurę w czerwonej tkaninie i rozdarcie w swetrze, który Zana miała pod spodem. Było też kilka kropel krwi. - Powierzchowne - zawyrokowała, podciągając sweter i oglądając niewielką rankę.

- Dźgnął cię? - Przerażony Bobby odsunął obcesowo dłonie Eve, żeby sam zobaczyć skaleczenie.

- To draśnięcie - powiedziała.

- Nie czuję się zbyt dobrze. - Zana wywróciła oczami. Eve potrząsnęła nią mocno.

- Nie mdlej. Siadaj i mów, co się dokładnie stało. - Popchnęła młodą kobietę na fotel i poleciła jej wsunąć głowę między kolana.

- Oddychaj! Peabody.

- Już. - Jej partnerka wyszła z łazienki, niosąc mokry ręcznik. - To naprawdę tylko draśnięcie - zapewniła łagodnie Bobby'ego. - Nie zaszkodziłoby je przemyć.

- Mam wodę utlenioną. Jest już spakowana. - Głos Zany był słaby i drżący. - W walizce. Boże, moglibyśmy już wrócić do Teksasu? Chcę wrócić do domu.

- Musisz złożyć oficjalne zeznanie - powiedziała Eve, podsuwając jej dyktafon. - Wstałaś i wyszłaś po kawę.

- Niedobrze mi.

- Wcale nie - ucięła brutalnie. - Wyszłaś z hotelu?

- Ja... chciałam was czymś poczęstować, kiedy przyjdziecie. I Bobby prawie nic nie jadł od... Postanowiłam wyskoczyć na drobne zakupy, nim się obudzi. Nie spaliśmy dobrze tej nocy.

- Dobra, zeszłaś na dół.

- Zeszłam na dół i powiedziałam recepcjoniście „Dzień dobry”. Wiem, że jest droidem, ale zawsze. Wyszłam na ulicę. Zapowiadał się ładny dzień, choć trochę chłodny. Po drodze zaczęłam zapinać płaszcz. A potem... on się pojawił znienacka. Złapał mnie tak szybko, czułam ostrze noża na skórze. Powiedział, że mi go wbije, jeśli spróbuję krzyknąć. Szłam tam, gdzie mnie prowadził, patrzyłam w dół, patrzyłam w dół na swoje stopy i szłam. Tak się bałam. Mogę dostać szklankę wody?

- Przyniosę. - Peabody przeszła do części kuchennej.

- Szedł bardzo szybko, obawiałam się, że jeśli się potknę, zabije mnie na miejscu. - Jej oczy znowu nabrały szklistego wyrazu.

- Skup się. Skoncentruj - zdenerwowała się Eve. - Co zrobiłaś?

- Nic. - Zana zadrżała i objęła się rękami. - Powiedziałam: „Bierz torebkę”, ale nic nie mówił. Bałam się nawet na niego spojrzeć. Chciałam uciekać, jednak był zbyt silny, a ja za bardzo przerażona, by walczyć. Potem otworzył jakieś drzwi i weszliśmy chyba do baru, tak mi się przynajmniej wydawało. Wokół była ciemność i pustka, żadnych ludzi, ale pachniało barem, jeśli wiecie, co mam na myśli. Dziękuję.

Trzymała szklankę obiema rękoma, a i tak nie zdołała podnieść jej do ust, nie rozlewając wody.

- Nie mogę przestać się trząść. Byłam pewna, że mnie zgwałci i zabije, czułam się taka bezsilna. Kazał mi usiąść i trzymać ręce na stole, posłuchałam. Zażądał pieniędzy, powtórzyłam, żeby wziął torebkę. On na to, że chce całe dwa miliony albo podzielę los Trudy. Potnie mnie i będę nie do rozpoznania, kiedy ze mną skończy.

Rozpłakała się, łzy błyszczały jej na rzęsach.

- Spytałam: „Ty zabiłeś mamę Tru, ty ją zabiłeś?”. Odpowiedział, że mnie i Bobby'ego czeka gorsza śmierć, jeśli nie damy mu pieniędzy. Dwóch milionów dolarów. Przecież nie mamy dwóch milionów dolarów, Bobby. Powiedziałam mu: „Mój Boże, jak my zdobędziemy tyle pieniędzy?”. A on na to: „Spytaj tę policjantkę”. I podał mi numer konta. Kazał mi go powtarzać w nieskończoność, groził, że jeśli zapomnę, znajdzie mnie i wyryje mi go na tyłku. To jego słowa. 505748711094463. 505748711094463. 505...

- Dobra, mamy. Mów, co było dalej.

- Kazał mi tam siedzieć. „Siedź tu, ty mała suko”. Tak powiedział. - Otarła dłonią mokre policzki. - „Siedź przez piętnaście minut. Jeśli spróbujesz wyjść wcześniej, zginiesz”. I poszedł. Siedziałam sama w ciemnościach. Bałam się wstać, bałam się, że wróci. Siedziałam, dopóki czas nie minął. Kiedy wyszłam, nie wiedziałam, gdzie jestem. Byłam zdezorientowana i ogłupiała. Ten hałas. Zaczęłam biec, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Nie mogłam znaleźć drogi powrotnej. Wtedy nadeszła pani detektyw i mi pomogła. Zostawiłam torebkę. Musiałam zostawić tam torebkę. A może on ją zabrał? Nie kupiłam kawy.

Po raz kolejny zalała się łzami. Eve pozwoliła im płynąć przez całą minutę, po czym wróciła do przesłuchania.

- Jak on wyglądał, Zano?

- Nie wiem. Naprawdę niewiele widziałam. Miał czapkę, taką jak noszą narciarze, i gogle przeciwsłoneczne. Wydawał mi się wysoki. Był ubrany w czarne dżinsy i czarne wojskowe buty. Patrzyłam pod nogi, jak kazał, i widziałam jego buty. Sznurowane, z kwadratowymi czubkami. Wciąż patrzyłam na jego buty. Miał wielkie stopy.

- Jak wielkie?

- Większe niż Bobby. Ale chyba niedużo.

- Zwróciłaś uwagę na kolor skóry?

- Nie jestem pewna. Wydaje mi się, że był biały. Miał czarne rękawiczki. Ale wydaje mi się, że był biały. Mignął mi tylko przez ułamek sekundy, nim weszliśmy do tego ciemnego pomieszczenia. Przez cały czas stał za mną, a potem było ciemno.

- Zarost, blizny, tatuaże.

- Nic takiego nie widziałam.

- Jego głos? Mówił z jakimś akcentem?

- Mówił niskim gardłowym głosem. Nie wiem. - Spojrzała żałośnie na Bobby'ego. - Byłam przerażona.

Eve maglowała ją jeszcze przez chwilę, ale dostawała coraz bardziej niejasne informacje.

- Zostaniecie odwiezieni pod eskortą policyjną do nowego hotelu, dostaniecie ochronę. Jeżeli przypomnisz sobie coś jeszcze, cokolwiek, nawet jeśli wyda ci się to błahe, zadzwoń do mnie.

- Nie rozumiem. Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego miałby zabić mamę Tru? Dlaczego sądzi, że możemy mu zapłacić tyle pieniędzy?

Eve popatrzyła na Bobby'ego. Dała znak Peabody, żeby zorganizowała eskortę.

- Bobby wszystko ci wytłumaczy.

ROZDZIAŁ 10

Dallas osobiście odwiozła Bobby'ego i Zanę do nowego hotelu. Wyznaczyła dwóch mundurowych, aby poszukali miejsca, do którego została zaciągnięta Zana; mieli przeczesać budynki w promieniu czterech przecznic od West Side Hotel. Przeszukanie pustego pokoju zostawiła Peabody i grupie techników, a sama po rozstaniu z Bobbym i Zana pojechała do kostnicy.

Poprosiła wcześniej Morrisa o ponowne udostępnienie zwłok do oględzin. Trudy czekała.

Nic, pomyślała Eve, patrząc na ciało. Wciąż nic nie czuła. Ani współczucia, ani złości.

- Co mi możesz powiedzieć? - spytała.

- Obrażenia na twarzy i ciele zadane od dwudziestu czterech do trzydziestu sześciu godzin przed śmiercią. Wrócimy do nich za chwilę. - Morris wręczył jej parę gogli ze szkłami mikroskopowymi. - Popatrz tutaj.

Eve pochyliła się nad śmiertelnymi ranami z tyłu głowy.

- Krawędzie. I okrągłe albo półokrągłe odgniecenia.

- Masz dobre oko. Pozwól, powiększę jeszcze trochę. - Na ekranie pojawiła się część czaszki w zwielokrotnionej skali.

Eve przesunęła gogle na czoło.

- Mówiłeś, że znalazłeś włókna w ranie na głowie.

- Czekam na wyniki z laboratorium.

- Te odgniecenia. Mogą być od monet albo żetonów. Materiał wypełniony monetami. Staroświecki niezawodny sposób. Odznaczyły się krawędzie, mamy też te półokręgi i okręgi. Tak, to mogły być monety. Dużo monet, spory ciężar, mogłoby strzaskać czaszkę.

Nasunęła gogle z powrotem na oczy i jeszcze raz przyjrzała się ranom.

- Trzy ciosy. Pierwszy - oboje stoją, ofiara plecami do mordercy. Upada, drugi cios nadchodzi z góry, jest mocniejszy. I trzeci, zamach obiema rękoma, uderzenie w lewą stronę głowy. - Skinęła głową. - Takie ślady mógł zostawić kawałek materiału obciążony bilonem - torba, skarpetka, jakiś mały woreczek. Żadnych obrażeń wskazujących na to, że się broniła. Atak z zaskoczenia. Od tyłu, nie miała czasu się wystraszyć. Może morderca pokazał jej inną broń, na przykład nóż, straszak, i zmusił ją, żeby się odwróciła. Nie robiła hałasu. Powalił ją pierwszy cios, nie zdążyła krzyknąć.

- Proste i klarowne. - Morris zdjął gogle. - Cofnijmy się odrobinę.

Palcami zabezpieczonymi warstwą izolacyjną nacisnął jakieś ikony na monitorze diagnostycznym. Długie ciemne włosy miał dziś splecione w warkocz sięgający nieco poniżej karku. Nosił dziś ciemnogranatowy garnitur, który mógłby nawet uchodzić za konserwatywny, gdyby nie był w czerwone paski.

- Rana twarzy. Wyczyśćmy nieco obraz.

- Podobne odgniecenia. Ta sama broń - zauważyła Eve.

- Identycznie na brzuchu, piersiach, udach, lewym biodrze. Coś mnie jednak zastanowiło. Przyjrzyj się jeszcze raz uważnie ranie na twarzy.

- Powiedziałabym, że napastnik znajdował się bardzo blisko. - Przerwała zdumiona. - Patrząc na kąt, można by sądzić, iż cios został zadany z góry. - Odwróciła się do Morrisa i zamierzyła się pięścią w jego twarz. Patolog mrugnął zaskoczony i cofnął głowę o milimetr, gdy ręka Dallas zatrzymała się tuż przy jego policzku.

- Użyjmy symulacji komputerowej, co?

Nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu.

- Nie uderzyłabym cię.

- Jednak nalegam. - Przesadnie schował się za monitorem komputera. Włączył program i na ekranie ukazały się dwie wirtualne sylwetki. - Teraz możesz sobie zobaczyć kąty padania ciosów i ruchy napastnika, zaprogramowane tak, by odtworzyć obrażenia naszej ofiary. Rana twarzy powstała wskutek uderzenia lewą ręką, z góry, jak mówiłaś. To dziwne.

Eve zmarszczyła czoło, przyglądając się symulacji.

- Nikt nie uderza w ten sposób. Nawet gdyby sprawca był leworęczny i wziąłby zamach zza pleców, cios padłby gdzieś tu. - Wskazała własną kość policzkową. - A zakładając, że uderzał z góry, obrażenia byłyby niżej. Może praworęczny, który... nie. - Przeniosła wzrok z ekranu z powrotem na ciało. - Być może pięścią udałoby się zadać tego rodzaju obrażenia. Jednak bronią tego typu jak ta tutaj trzeba wziąć zamach, nawet jeśli stoi się blisko.

Morris zmarszczył brwi, Eve zmrużyła oczy, po czym podniosła wzrok na kolegę.

- Na Boga, chyba nie zrobiła sobie tego sama?

- Wprowadziłem dane do komputera i oto wynik: prawdopodobieństwo - dziewięćdziesiąt kilka procent. Rzuć okiem. - Otworzył inny program. - Jedna osoba, zamach obiema rękoma, cios wyprowadzony z prawej strony.

- Psychopatyczna suka - powiedziała cicho Eve.

- I niezwykle zdeterminowana. Sposób, w jaki powstały pozostałe obrażenia, kąty zadawania ciosów - z wyjątkiem rany głowy - wskazują na efekt samookaleczenia. Prawdopodobieństwo wynosi dziewięćdziesiąt dziewięć i osiem dziesiątych procent, jeśli dodamy rany twarzy.

Wszystkie teorie, które miała do tej pory, straciły wartość w świetle nowych faktów. Będzie musiała zacząć od nowa.

- Żadnych obrażeń świadczących o tym, by się broniła, żadnych śladów walki ani przytrzymywania.

W głowie kłębiły jej się setki myśli; włożyła gogle i jeszcze raz dokonała oględzin ciała, centymetr po centymetrze.

- Siniaki na kolanach i łokciach?

- Prawdopodobnie powstały wskutek upadku w tym samym czasie co rany głowy.

- Dobrze, dobrze. Ktoś defasonuje ci twarz w ten sposób i zbliża się z zamiarem zadania kolejnych ciosów, więc uciekasz albo upadasz, unosisz ręce, próbując się osłonić. Powinny być przynajmniej sińce na przedramionach. Ale nie ma, ponieważ sama zadawała sobie ciosy. Nic pod paznokciami.

- Skoro już o tym wspominasz... - Morris się uśmiechnął. - Parę włókien pod paznokciem palca wskazującego i serdecznego prawej dłoni, a także pod wskazującym lewej.

- Będą identyczne z tymi, które znalazłeś w ranie na głowie. - Eve zacisnęła prawą pięść. - Chwyta w dłoń worek z bilonem, zbiera się na odwagę. Szalona suka.

- Dallas, mówiłaś, że ją znałaś. Jaki mogła mieć powód, żeby zrobić coś podobnego?

Eve odrzuciła na bok okulary teleskopowe. Odnalazła w sobie upragnioną złość, przenikała ją teraz do szpiku kości.

- Żeby oskarżyć kogoś o pobicie. Mnie albo Roarke'a. Pójść z tym do mediów - mówiła, chodząc nerwowo po policyjnej kostnicy. - Nie, nie, to nie jest sposób na zdobycie dużej kasy. Uwagi i jakichś tam pieniędzy, owszem, ale nie dużej kasy. Szantaż. Wykombinowała sobie, że nie odpuści nam tak łatwo. Zapłacimy albo sprawa o pobicie trafi na forum publiczne, wszyscy się dowiedzą, co jej zrobiliśmy. Jednak obróciło się to przeciwko niej. Ktoś, z kim współpracowała, najwyraźniej przestał jej potrzebować. A może zgubiła ją chciwość i sama chciała się pozbyć wspólnika.

- Trzeba mieć tupet, żeby szantażować policjantkę i faceta pokroju Roarke'a. - Morris popatrzył na zwłoki. - Trzeba być poważnie chorym na umyśle, żeby się tak urządzić z chęci zysku.

- Dostała swoją zapłatę, czyż nie? - powiedziała cicho Eve. - Słono jej ktoś zapłacił.

Peabody zrobiła sobie małą wycieczkę. Dallas urwałaby jej głowę, gdyby się dowiedziała, a przecież wyszła tylko na chwilę. Technicy nie znaleźli dotąd niczego w opuszczonych przez Lombardów pomieszczeniach.

Nie miała nawet pewności, czy zastanie McNaba. Mógł być na patrolu czy też akcji w terenie. Nie raczył jej zostawić wiadomości.

Z facetami są tylko problemy, czasem sama się sobie dziwiła, czemu zawraca sobie głowę jednym z nich. Dobrze jej było w pojedynkę. Nie szukała przecież kogoś takiego jak McNab?

Kto by szukał?

Dziwnym trafem znalazła się w trwałym konkubinacie, ze wspólną umową najmu. Razem kupili nowe łóżko - naprawdę eleganckie. A to chyba znaczy, że łóżko jest ich, a nie po prostu jej. Delia nie myślała o tym aż do tej chwili.

Nie myślałaby o tym również teraz, gdyby McNab nie okazał się skończonym palantem.

On wyszedł, więc powinien pierwszy wyciągnąć rękę na zgodę. Zawahała się, chciała zawrócić, jednak pudełko z prezentem od Dallas wypalało jej dziurę w kieszeni, a w brzuchu skręcało ją od niewygodnego i nieokreślonego przypuszczenia, że być może sama także ponosi część winy.

Prawdopodobnie to tylko zwykła niestrawność. Niepotrzebnie kupiła sojowego hot doga w budce na rogu.

Z uniesionym dumnie podbródkiem wkroczyła do biura. Oto i on, w swoim boksie. Nie sposób było go nie dostrzec; nawet na tle tęczowych barw zielone spodnie i żółta koszula McNaba robiły piorunujące wrażenie.

Fuknęła i podeszła z impetem, by szturchnąć go mocno w ramię, dwa razy.

- Chcę porozmawiać.

Jego spokojne zielone oczy zatrzymały się na moment na jej twarzy.

- Jestem zajęty - powiedział, odwracając wzrok. Zabolała ją ta odprawa.

- Pięć minut - wycedziła przez zęby. - Na osobności.

Wstał ze swego stanowiska i obrócił się na pięcie, potrząsając grzywą długich jasnych włosów. Dał jej znak ręką, żeby poszła za nim i ruszył naprzód w swoich błyszczących żółtych butach na podeszwach powietrznych.

Peabody podążała za nim przez plątaninę korytarzy czerwona ze wstydu i złości. Nikt się z nią nie witał ani nie przystawał, żeby pogadać. Najwyraźniej McNab nie zachował ich problemów dla siebie.

Cóż, ona też nie. Co z tego?

Weszli do małego pokoju, gdzie dwoje detektywów sprzeczało się ze sobą, używając niezrozumiałego języka komputerowych dziwaków. McNab po prostu pokazał im drzwi.

- Potrzebuję pięciu minut.

Policjanci zabrali swoje napoje i poszli się kłócić na korytarz. Kobieta, wychodząc, rzuciła Peabody współczujące spojrzenie.

McNab wziął sobie cytrynowy napój, jak pomyślała złośliwie Peabody, pewnie dlatego, że kolor pasował mu do stroju. Zamknęła drzwi, podczas gdy on oparł się o wąski blat.

- Jestem zajęty, więc się streszczaj - powiedział.

- Och, będę się streszczać. Nie tylko ty pracujesz. Gdybyś rano nie wymknął się cichaczem, moglibyśmy wyjaśnić pewne rzeczy przed wyjściem.

- Nie musiałem wymykać się cichaczem. Śpisz jak zabita. Chciałem uniknąć twoich humorów z samego rana.

- Moich humorów? - Jej głos przeszedł w pisk, umarłaby ze wstydu, gdyby sama siebie usłyszała. - To ty nawy - myślałeś mi od egoistek. To ty oświadczyłeś, że mi nie zależy.

- Wiem, co powiedziałem. Więc jeśli to ma być powtórka z wczorajszej...

Peabody zagrodziła mu drogę. Po raz pierwszy cieszyła się, że ma nad nim przewagę wagową.

- Jeśli zbliżysz się do drzwi, nim skończę, skopię twój kościsty tyłek.

Oczy rozbłysły mu gniewem.

- Wobec tego mów, co masz do powiedzenia. Może to będzie więcej, niż miałaś mi do powiedzenia przez ostatni tydzień.

- Co ty wygadujesz?

- Jesteś wiecznie zajęta. Zawsze, kiedy próbuję z tobą porozmawiać, słyszę: „Wrócimy do tego później”. Jeśli planujesz mnie rzucić, mogłabyś przynajmniej mieć na tyle przyzwoitości, żeby to zrobić po świętach. Wytrzymałabyś chyba jakoś, do cholery.

- Co? Co? Rzucić cię? Postradałeś do szczętu te śladowe ilości inteligencji, które pozostały?

- Unikasz mnie. Późno wracasz, wcześnie wychodzisz, każdego przeklętego dnia.

- Robiłam świąteczne zakupy, imbecylu. - Zamachała rękami, jej głos przeszedł w krzyk. - Chodziłam na siłownię. Przesiadywałam u Mavis i Leonardo, bo... Nie mogę ci powiedzieć dlaczego. A jeśli rzeczywiście cię trochę unikałam, to tylko z tego powodu, że jedynym tematem, który cię interesuje, jest wyjazd do Szkocji.

- Zostało nam już tylko parę dni, żeby...

- Wiem, wiem. - Ścisnęła głowę rękami.

- Załatwiłem sobie pracę dorywczą, żeby zapłacić za podróż. Chcę tylko... Nie miałaś zamiaru ze mną zrywać?

- Nie, chociaż powinnam. Powinnam rzucić cię w diabły i oszczędzić sobie tych dramatów. - Delia opuściła ręce i westchnęła. - Unikałam cię, ponieważ nie chciałam rozmawiać na temat wyjazdu do Szkocji.

- Zawsze mówiłaś, że chciałabyś kiedyś zobaczyć Szkocję.

- Wiem, co mówiłam, ale to było wtedy, kiedy wyjazd wydawał się odległy i mało realny. Teraz ty naciskasz, a ja się denerwuję. Nie, nie denerwuję. Jestem przerażona.

- Czym?

- Spotkaniem z twoją rodziną - całą. Tym, że będę dziewczyną, którą przywiozłeś do domu na święta.

- Jezu, Peabody, a kogo mam według ciebie zabrać do domu na święta?

- Mnie, ty idioto. Ale kiedy przywozisz kogoś ze sobą do domu na święta, to poważna sprawa. Stały związek. Wszyscy będą mi się przyglądać, zadawać pytania, a ja nie mogę zrzucić przeklętych trzech kilo, bo jak się denerwuję, to jem. Więc pomyślałam, że moglibyśmy zostać w domu i nie musiałabym się tym martwić aż do... kiedyś tam.

Po prostu na nią patrzył, z tym wyrazem dezorientacji i niezrozumienia na twarzy, z którym mężczyźni wszystkich epok przyglądają się czasem swoim kobietom.

- Ty mnie zabrałaś do domu na Dziękczynienie.

- To co innego. Naprawdę - powiedziała, nim zdążył zaprotestować. - Poznałeś wcześniej moich rodziców, poza tym jesteśmy wyznawcami Wolnego Wieku. Każdego byśmy nakarmili w Święto Dziękczynienia. Ja jestem gruba i twoi mnie nie polubią.

- Dee. - Mówił tak do niej tylko w chwilach wyjątkowej czułości - lub rozpaczy. Teraz, sądząc po tonie, czuł jedno i drugie. - To rzeczywiście wielka sprawa zabrać kogoś do domu na święta. Ty będziesz pierwsza.

- O, Boże. To jeszcze pogarsza sprawę. Albo polepsza. Nie wiem już sama. - Przełknęła ślinę i złapała się za brzuch. - Niedobrze mi.

- Na pewno cię polubią. Pokochają cię, ponieważ ja cię kocham, She - Body. - Uśmiechnął się do niej tym swoim wyjątkowym uśmiechem, który zawsze przywodził jej na myśl małe puchate szczeniaczki. - Proszę, pojedź ze mną do domu. Długo czekałem, żeby się tobą pochwalić.

- Ojej. O, rany. - Po jej policzkach pociekły łzy wzruszenia. Wskoczyła mu na biodra. McNab podtrzymał ją rękoma za pośladki.

- Muszę zamknąć drzwi - wymamrotał, podgryzając ją radośnie w ucho.

- Wszyscy się domyślą, co robimy.

- Uwielbiam być obiektem zazdrości. Mmmmm, tęskniłem za tobą. Pozwól mi tylko...

- Czekaj, czekaj! - Odsunęła się i sięgnęła ręką do kieszeni. - Zapomniałam. Boże. To prezent dla nas od Dallas i Roarke'a.

- Wolałbym prezent od ciebie. Teraz.

- Patrz. Musisz spojrzeć. Zafundowali nam podróż - powiedziała, otwierając pudełko i pokazując, co jest w środku. - Prywatny samolot, transport po wylądowaniu. Wszystko.

McNab zabrał ręce z jej pośladków, z czego Peabody wywnioskowała, że był równie oszołomiony co ona.

- Jasny gwint.

- Pozostało nam jedynie się spakować - zauważyła z błogim uśmiechem. - Nie musisz brać tej dodatkowej pracy, chyba że chcesz. Przepraszam, że tak spanikowałam. Ja też cię kocham.

Zarzuciła mu ramiona na szyję i mocno go pocałowała. Odsunęła się po chwili i szelmowsko zmrużyła oko.

- Ja zamknę drzwi.

Eve wróciła do swojej klitki, by skoordynować kolejne poczynania. Po chwili wpadła Peabody.

- Mam wstępny raport z przeszukania pokoju zwolnionego przez Lombardów - nic - mówiła szybko. - Grupa wyznaczona do przeszukania terenu wokół hotelu znalazła bar, jedną przecznicę na wschód, dwie na południe. Drzwi były otwarte. Torebka Zany w środku, na podłodze. Wysłałam tam już ekipę.

- Byłaś zajęta - zauważyła Dallas. - Jak znalazłaś czas na seks?

- Na seks? Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Na pewno chcesz kawy. - Rzuciła się w stronę autokucharza, po czym odwróciła się i spojrzała na Eve. - Skąd wiesz, że uprawiałam seks? Masz jakiś seks - radar?

- Źle zapięta koszula i świeża malinka na szyi.

- Cholera. - Peabody zakryła dłonią kompromitujący ślad. - Bardzo widać? Czemu nie masz tu lustra?

- Ponieważ, pomyślmy, czy powodem może być fakt, że to miejsce pracy? Przynosisz hańbę mundurowi. Idź coś ze sobą zrobić, zanim komendant... - Zabrzęczało wideołącze na biurku. - Za późno. Odsuń się. Odsuń się, do cholery, żeby cię nie było widać na ekranie. Chryste.

Peabody spuściła głowę ze wstydem, ale za to na ustach miała mimowolny uśmiech. Cofnęła się z zasięgu kamery.

- Pogodziliśmy się.

- Cicho! Dallas.

- Komendant Whitney chce cię natychmiast widzieć w swoim biurze.

- Już idę. - Rozłączyła się. - Streść mi krótko sytuację.

- Pójdę z tobą. Muszę tylko...

- Streść mi sytuację, detektyw Peabody. Potem napiszesz raport.

- Tak jest. Ekipa, która przeszukała pokoje opuszczone przez Bobby'ego i Zanę, nie znalazła żadnych dowodów wskazujących na ich udział w morderstwie. Torebkę Zany Lombard odnaleziono w barze o nazwie Kryjówka na Dziewiątej między Trzydziestą Dziewiątą a Czterdziestą. Policjanci weszli do środka po ustaleniu, że doszło do złamania kłódki i rozbrojenia alarmu. Pomieszczenie zostało zabezpieczone, technicy w drodze.

- Nazwisko właściciela baru, właściciela budynku.

- Zamierzałam zdobyć te informacje po zapoznaniu cię z sytuacją.

- Zrób to teraz. Sprawdź nazwiska. Za pół godziny chcę mieć te dane i twój pisemny raport.

Eve wypadła z wściekłością na korytarz. W windzie chociaż raz nie musiała używać łokci, żeby zdobyć minimum prywatnej przestrzeni.

Całe szczęście, uznała. Mogłaby połamać żebra jakiemuś palantowi.

Potem uspokoiła emocje. Whitney nie zobaczy nic poza opanowaniem i profesjonalizmem. Zrobi wszystko, żeby nie odsunął jej od sprawy Lombard.

Czekał, siedząc na krześle za biurkiem. Jego szeroka ciemna twarz nie zdradzała więcej niż twarz Eve. Czarne włosy miał gęsto przyprószone siwizną. Wokół oczu i ust pojawiły się zmarszczki wywołane upływem czasu, a także, była tego pewna, ciężarem sprawowanej władzy.

- Poruczniku, przejęła pani dowodzenie w sprawie o morderstwo. Śledztwo trwa już drugi dzień, a zwierzchnictwo nie zostało o niczym przez panią poinformowane.

- Panie komendancie, trafiłam na tę sprawę wczoraj rano. W niedzielę rano, panie komendancie, kiedy żadne z nas nie było na służbie.

Skwitował to lekkim skinieniem głowy.

- Podjęła się pani prowadzenia sprawy, nie będąc na służbie, wykorzystała pani personel oraz sprzęt, nie informując o niczym przełożonych.

Nie ma sensu kręcić, postanowiła.

- Tak, panie komendancie, to wszystko prawda. Uznałam, że okoliczności usprawiedliwiają takie postępowanie. Jestem przygotowana do złożenia raportu z owych okoliczności i swojego dotychczasowego postępowania.

Whitney uniósł rękę do góry.

- Czy to sytuacja z kategorii „lepiej późno niż wcale”?

- Nie, panie komendancie. To sytuacja z kategorii „pilna potrzeba zabezpieczenia miejsca zbrodni i zebrania dowodów”. Z całym szacunkiem, panie komendancie.

- Znała pani ofiarę.

- Zgadza się. Nie miałam z nią żadnego kontaktu, nie widziałam jej przez dwadzieścia lat. Dwa dni przed śmiercią zjawiła się w moim biurze.

- Wchodzisz na grząski grunt, Dallas.

- Nie wydaje mi się, panie komendancie. Znałam ofiarę przelotnie, będąc jeszcze dzieckiem. Tak więc...

- Trafiłaś pod jej opiekę na kilka miesięcy, kiedy byłaś dzieckiem - sprostował.

- Termin „opieka” jest w tym wypadku nieadekwatny, ponieważ nie zapewniła mi żadnej. Nie rozpoznałabym tej kobiety na ulicy. Nie byłoby nawet mowy o dalszych naszych kontaktach po tej wizycie w zeszły czwartek, ale następnego dnia poszła do mojego męża z zamiarem szantażu. Zażyczyła sobie dwóch milionów dolarów.

Whitney uniósł brwi.

- I to nie jest grząski teren?

- Mój mąż pokazał jej drzwi. Kapitan Feeney jest w posiadaniu zapisu z kamery w biurze Roarke'a, który udostępnił je na potrzeby śledztwa. Wyszła tą samą drogą, którą weszła.

- Siadaj, Dallas.

- Dziękuję, postoję, panie komendancie. W niedzielę odwiedziłam Trudy Lombard w hotelu, bo chciałam zapewnić ją osobiście, iż nie dostanie ani centa. Nie zrobiły na nas wrażenia jej wcześniejsze groźby. Twierdziła, że przechowuje moje akta i zamierza je opublikować. W tamtym czasie...

- Miała je?

- Bardzo prawdopodobne. Nie znaleźliśmy ich na miejscu zbrodni, stojak z płytami został opróżniony. Teraz ma je zapewne morderca.

- Rozmawiałem z doktor Mirą. Przyszła do mnie dziś rano. Tak jak i ty powinnaś była zrobić.

- Tak jest, panie komendancie.

- Uważa, że jesteś w stanie poprowadzić tę sprawę, co więcej - leży to w twoim dobrze pojętym interesie. Rozmawiałem również z koronerem, więc mam jakiś obraz sytuacji. Nim usłyszę twój raport, chcę wiedzieć, czemu nie zgłosiłaś się do mnie od razu. Mów prawdę, Dallas.

- Uważałam, że znajdę się na mocniejszej pozycji, kiedy śledztwo będzie w toku. Moje osobiste powiązania z ofiarą mogły wpłynąć negatywnie na decyzję kierownictwa o przydzieleniu mi tej sprawy.

Zamilkł na długą chwilę.

- Powinnaś była przyjść do mnie. Proszę o raport. Dallas z trudem zapanowała nad jąkaniem, składając klarowne sprawozdanie od pierwszego spotkania z ofiarą aż do danych przekazanych właśnie przez Peabody.

- Sama zadała sobie obrażenia, mając zamiar je wykorzystać do dalszych prób szantażu. Czy taka jest twoja opinia?

- Tak, w świetle ostatnich dowodów i raportu koronera.

- Jej partner albo pomocnik zabija ją, porywa synową i przez nią ponawia żądanie pieniędzy, posługując się groźbą podania do wiadomości publicznej twoich utajnionych akt.

- Wątpię, by morderca był świadom faktu, iż w chwili popełnienia przez niego zbrodni, oboje z Roarkiem znajdowaliśmy się w towarzystwie szefa policji oraz pańskim, panie komendancie. Niewykluczone, że miał nadzieję rzucić na nas podejrzenia.

- To było udane przyjęcie. - Whitney uśmiechnął się lekko. - Sprawdziliście numer konta?

- Kapitan Feeney już się tym zajmuje. Chciałabym prosić o pozwolenie włączenia Roarke'a w ten etap śledztwa.

- Dziwię się, że jeszcze się nie włączył.

- Nie informowałam go o wszystkim. Dużo się dziś działo od rana, panie komendancie.

- A to jeszcze nie koniec. Błędem byłoby utrzymywanie twoich powiązań z ofiarą w tajemnicy. Wyjdą na jaw prędzej czy później. Poproś Nadine, żeby ci pomogła się tym zająć.

Komendant miał rację. Należy rzecz wyjaśnić jak najszybciej. Nawet jeśli trzeba sobie przy tym będzie ściągnąć na kark uciążliwych dziennikarzy.

- Skontaktuję się z nią od razu.

- I z agencją informacyjną. Zawiadamiaj mnie o postępach w śledztwie.

- Tak jest, panie komendancie.

- Możesz odejść.

Ruszyła do wyjścia, jednak przy drzwiach zatrzymała się i odwróciła.

- Panie komendancie Whitney, przepraszam za tę samowolkę. To się więcej nie powtórzy.

- Nie, to się nie powtórzy.

Wyszła, nie mając pewności czy właśnie otrzymała wsparcie czy też burę. W końcu uznała, że prawdopodobnie jedno i drugie.

Na dźwięk otwieranych drzwi Peabody wyskoczyła zza swojego biurka i popędziła do klitki Eve.

- Są dane, o które pani prosiła, pani porucznik. Mój raport również jest gotowy.

- To dobrze. Nie mam kawy.

- To karygodne niedopatrzenie zostanie niezwłocznie naprawione, pani porucznik.

- Jeżeli zamierzasz lizać mi buty, Peabody, okaż choć trochę subtelności.

- Aż tak widać? Zasłużyłam na upomnienie - nie powiem, że nie było warto, ale zasłużyłam. McNab i ja wszystko sobie wyjaśniliśmy, oczyściliśmy atmosferę. Myślał, że z nim zrywam. Głupi idiota.

Zostało to powiedziane z taką czułością, że Eve aż ukryła twarz w dłoniach.

- Jeśli nie chcesz dostać kolejnego kopa, oszczędź mi szczegółów.

- Przepraszam. Kawa, pani porucznik, dokładnie taka, jaką pani lubi. Życzy pani sobie jakieś słodycze z automatu? Ja stawiam.

Eve uniosła głowę i spiorunowała wzrokiem swoją partnerkę.

- Jak długo to robiliście? Nie, nie, nie chcę wiedzieć. Przynieś mi cokolwiek i zadzwoń do Nadine. Muszę się z nią spotkać.

- Już się robi.

Po wyjściu Peabody wybrała prywatny numer Roarke'a. Odezwała się poczta głosowa. Eve przeczesała włosy palcami.

- Przepraszam, że zawracam ci głowę w pracy. Wystąpiły pewne komplikacje. Odezwij się do mnie, kiedy będziesz mógł.

Wzruszyła ramionami, syknęła z niechęcią, po czym połączyła się ze straszną agencją informacyjną. Po wypełnieniu tego obowiązku wsunęła do komputera płytkę z danymi od Peabody.

- Wzięłam ci batonik Go - oznajmiła Delia, wchodząc. - Nadine chętnie się spotka, sama chciała z tobą porozmawiać, proponuje lunch.

- Lunch? Nie może po prostu przyjść tutaj?

- Jest bardzo rozemocjonowana, Dallas. Chce się spotkać w Scentsational, w południe.

- Gdzie?

- O, to bardzo modna knajpa. Musi mieć niezłe znajomości, skoro udało jej się dostać stolik. Tu jest adres. Mnie też zaprosiła, więc...

- Pewnie, pewnie. Czemu nie, do cholery? Poplotkujemy sobie.

ROZDZIAŁ 11

Eve pojechała do Kryjówki spotkać się osobiście z właścicielem pubu. W raporcie z przeszukania napisano, że ktoś grzebał przy zamkach i alarmie, mimo to postanowiła faceta sprawdzić.

Roy Chancey był wkurzony, zarówno włamaniem, jak i tym, że został wyciągnięty z łóżka.

- Pewnie bachory. Jak zwykle. - Podrapał się po wydatnym brzuchu i ziewnął, roztaczając woń nieświeżego oddechu.

- Nie, to nie bachory. Gdzie pan był dziś rano między siódmą a dziewiątą?

- W łóżku, a gdzie miałem być? Bar jest otwarty do trzeciej nad ranem. Zanim wszystko pozamykam i się położę, robi się już czwarta, do cholery. Śpię w dzień. Niewiele zresztą tracę. Nic tylko słońce i korki uliczne.

- Mieszka pan nad barem.

- Ta. Na drugim piętrze jest szkoła tańca, na trzecim i czwartym mieszkania.

- Mieszka pan sam, Chancey?

- Ta. Słuchaj paniusiu, po co miałbym się włamywać do siebie?

- Celne pytanie. Znasz tę kobietę? - Pokazała mu zdjęcie żywej Trudy.

Przyjrzał się uważnie, doceniła to. Gliny i barmani, pomyślała Eve, znają się na ludziach.

- Nie. To ta, którą napadli?

- Nie. To ta, którą zabili parę dni temu.

- Hola, hola, hola! - Wreszcie się ożywił. - Nikt nie zginął w moim barze. Bójki, owszem, czasem się zdarzają, ale nikt nigdy nie zginął.

- A tę tu znasz? - Pokazała mu fotografię Zany.

- Nie. Jezu, ona też nie żyje? O co chodzi?

- O której otwierają szkołę tańca?

- Gdzieś koło ósmej. W poniedziałki na szczęście jest nieczynna. Straszny hałas robią.

Nie jest w to zamieszany - stwierdziła Peabody, gdy wyszły.

- Nie. - Eve przyjrzała się budynkowi z ulicy. - Łatwo się włamać. Zamki marne, alarm słabiutki. Żadna sztuka. - Rozejrzała się po chodniku i ulicy. - Przyprowadzić ją tutaj też nie było trudno. Średnio ryzykowne. Facet i kobieta, szybko idą, ona ma spuszczoną głowę. Kto zwróci na nich uwagę? Gdyby spróbowała walczyć, narobiła trochę hałasu, opierała się, może udałoby się jej go spłoszyć.

- Dziewczyna z prowincji, w dużym mieście, po traumatycznych przeżyciach. Teściowa nie żyje. - Peabody wzruszyła ramionami. - Nic dziwnego, że była uległa. Szczególnie kiedy postraszył ją nożem.

- Wszystko to jednak jakieś nieudolne, A w dodatku głupie. Walczy o dwa miliony dolarów, a musi wiedzieć, że mógłby dostać o wiele więcej. Po co się dobija o drobniaki?

- Jesteś bardzo nonszalancka.

- No. I co z tego?

- Nie, chodzi mi o podejście do pieniędzy. Nazywasz dwa miliony dolarów drobniakami.

- Nie jestem. - Zniewaga ugodziła Eve głęboko. - Walczysz o dwa miliony, po czym leje się krew. Stawka idzie w górę, gdy leje się krew, więc żądasz więcej. Brak tu rozmachu. Musiał ją zabić z innego powodu.

- Może sprzeczka kochanków. Złodzieje nie kierują się kodeksem honorowym. Mogła próbować go wykiwać.

- Taa, chciwość.

Komunikator zapiszczał, gdy szły do samochodu. - Dallas.

- Komplikacje? - spytał Roarke.

- Kilka. - Przedstawiła mu sytuację. - Możesz się włączyć w śledztwo, jeśli znajdziesz czas.

- Mam parę spraw, których wolałbym nie odkładać na potem, ale skontaktuję się z Feeneyem. Popracuję trochę nad tym w domu dziś wieczorem. W towarzystwie ślicznej żony.

Eve spięła się odruchowo, zwłaszcza że Peabody przyglądała jej się z rozbawieniem, trzepocząc rzęsami.

- Jestem dość zajęta. Muszę jechać do laboratorium... Nie, cholera, najpierw spotkanie, potem laboratorium. Muszę złożyć oświadczenie dla mediów, więc skorzystam z pomocy Nadine. Wsparcie będzie mile widziane, jeśli dasz radę.

- Nie ma sprawy. Zjedz coś.

- Umówiłam się z Nadine na lunch w jakimś głupim miejscu.

- Scentsational - powiedziała Peabody, nachylając się nad ekranikiem komunikatora.

- Świat jest pełen niespodzianek. Dajcie znać, czy wam się podobało.

Eve od razu się domyśliła.

- Jesteś właścicielem?

- Trzeba trzymać rękę na pulsie. Też się umówiłem na lunch. Spróbujcie sałatki z nasturcji. Bardzo smaczna.

- Tak, jasne. Na razie. To kwiaty, dobrze myślę? - zwróciła się do Peabody po skończeniu rozmowy.

- Jadalne.

- W moim świecie nie je się kwiatów.

Najwyraźniej w świecie Roarke'a jadło się kwiaty. A także popijało i wąchało, a wszystko to w pełnym uroku wnętrzu, w którym stoliki wyrastały z podłogi na łodygach, rozkwitając feerią barw.

W powietrzu unosił się zapach łąki, co jak przypuszczała Eve, miało być miłe.

Posadzkę zrobiono z zielonego szkła, pod którym znajdował się ogród pełen kwiatów. Było wiele poziomów różniących się między sobą tylko trzema stopniami. Przy barze spowitym girlandami kwiecia podawano kwiatowo - - ziołowe drinki oraz napoje bardziej pospolite, na przykład wino.

Nadine zajęła stolik obok małej sadzawki ze złotymi rybkami i liliami. Eve zwróciła uwagę na włosy dziennikarki. Zazwyczaj falujące tym razem były idealnie proste.

Wyglądała poważnie i profesjonalnie w fiołkowym kostiumie. Mówiła coś cicho do mikrofonu, popijając jednocześnie niezwykle różowy napój.

- Muszę kończyć. Wstrzymajcie się jeszcze godzinę. Tak, wszystko. - Zdjęła zestaw słuchawkowy i wrzuciła go do torebki.

- Czy tu nie jest fantastycznie? Marzyłam, żeby w końcu przyjść.

- Twoje włosy wyglądają absolutnie bosko - pochwaliła Peabody, siadając.

- Tak sądzisz? Pierwszy raz używałam prostownicy. - Nadine w typowo kobiecy sposób przeczesała włosy dłonią aż po podwinięte końcówki. - Na próbę.

Odstawiony na zielono kelner pojawił się znienacka jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki.

- Witamy panie w Scentsational. Mam na imię Dean i będę dziś was obsługiwał. Mogę zaproponować koktajl?

- Nie - odmówiła Eve, ignorując radosny błysk w oczach Peabody. Pozostała niewzruszona, kiedy na twarzy partnerki pojawił się wyraz rozczarowania. - Macie pepsi?

- Oczywiście. A dla pani?

- Mogę dostać to co ona? - Delia wskazała szklankę Nadine.

- Virgin.

- Jak najbardziej.

- A tak przy okazji, dzięki za fantastyczne przyjęcie - zaczęła Nadine po odejściu kelnera. - Jeszcze dochodzę do siebie. Nie miałam wtedy zbyt wiele czasu, żeby z tobą pogadać, a poza tym miejsce ani okazja nie wydały mi się odpowiednie na tego typu rozmowy. A zatem...

- Poczekaj z tym, dobrze? Coś się wydarzyło i potrzebny mi wywiad przed kamerą.

Brwi Nadine wystrzeliły w górę.

- Masz już coś świeżego? Czemu ja nic nie wiem?

- Kobieta ze strzaskaną czaszką w hotelu na West Side.

- Mmmm. - Nadine przymknęła na chwilę oczy. - Tak, może się przydać. Turystka, włamanie. Co w tym niezwykłego?

- Ja znalazłam ciało. Znałam ją. To nie było włamanie, które wymknęło się spod kontroli.

- Pozwól, że to sobie nagram.

- Nie, zapamiętaj. Na razie żadnego nagrywania.

- Nigdy mi niczego nie ułatwiasz. No dobra. - Nadine rozsiadła się wygodnie na krześle. - Dawaj.

Eve krótko i zwięźle przedstawiła najważniejsze fakty.

- Moi przełożeni są zdania, że dla dobra śledztwa powinnam od razu podać do wiadomości publicznej mój związek z ofiarą, jakkolwiek jest niewielki i przypadkowy. Byłabym wdzięczna za... - Nie mogła znaleźć odpowiedniego słowa. - Chyba za delikatność. Nie chcę wielkiej burzy wokół instytucji rodziny zastępczej.

- Ja nie poruszę tej struny, ale inni mogą. Jesteś na to przygotowana?

- Nie mam wyboru. Trzeba podkreślić fakt, że kobieta została zamordowana i toczy się śledztwo. Poszlaki wskazują, iż ofiara znała sprawcę.

- Zrobimy wywiad jeden na jednego, powiesz, co będziesz chciała. Trzeba pokazać twoją twarz. Ludzie nie zapomnieli jeszcze afery Icove'ów, Dallas, zapewniam cię. Twój widok dodatkowo odświeży im pamięć. „A tak, to ta policjantka, która przyskrzyniła stukniętych lekarzy”. Jeśli przedstawię historię w taki sposób, twoje budzące wątpliwości powiązania z ofiarą morderstwa zejdą na drugi plan.

- Może. Może. - Eve przerwała, ponieważ właśnie zjawił się kelner z drinkami. Rozpoczął długą litanię specjalności lokalu i potraw rekomendowanych przez szefa kuchni.

Z powodu długości oraz szczegółowości opisów - mnóstwo zwrotów w stylu „przyprawione szczyptą”, „aromatyzowane” czy „delikatnie obtoczone w” - Eve przestała słuchać i zamyśliła się nad propozycją Nadine.

- Daj mi jakiś makaron - poleciła, gdy nadeszła jej kolej. - Kiedy możemy zrobić ten wywiad?

- Potrzebuję tylko kamery, więc zaraz po lunchu, jeśli trochę się pospieszymy. I tak muszę zrezygnować z deseru.

- Dobra. Świetnie. Dzięki.

- Zawsze dobrze wpływasz na oglądalność. A jeśli już o tym mowa, moje rankingi oglądalności wystrzeliły w kosmos. Jedna z rzeczy, o których chciałam z tobą porozmawiać. Dałaś mi pierwszeństwo w sprawie Icove'ów - dzięki wielkie - i teraz mogę przebierać w propozycjach. Zamówienia na książkę, film i coś dla mnie wielkiego... bębny w tle, proszę - powiedziała uszczęśliwiona - ...dostanę swój własny program!

- Własny program! - Peabody aż podskoczyła na krześle. - Łał! Mega - łał! Gratulacje, Nadine. To prawdziwa rewelacja.

- Dzięki. Pełna godzina tygodniowo i całość zależy ode mnie. Będę miała pod sobą łudzi. Jezus, nie mogę uwierzyć. Mój własny personel, mój własny program. - Klepnęła się ze śmiechem w pierś. - Zostanę przy tematyce, na której się znam i dzięki której jestem znana. Czyli przestępczość. Program będzie się nazywał „Z ostatniej chwili”, ponieważ chcemy się zajmować bieżącymi sprawami, co tydzień. Dallas, będziesz moim pierwszym gościem.

- Nadine, gratuluję i bla - bla - bla. Szczerze. Ale wiesz, jak tego nie znoszę.

- Będzie świetnie, zobaczysz. Zapoznasz nas z tajnikami umysłu najgorliwszej policjantki w Nowym Jorku.

- O, kurde.

- Jak pracujesz, jak wyciągasz wnioski, cała procedura. Kroki i etapy śledztwa. Porozmawiamy o sprawie Icove'ów...

- Ludzie naprawdę jeszcze się tym interesują?

- Naprawdę. Niedługo zaczynam pracę nad książką i scenariuszem. Z pomocą pisarki, oczywiście. Chciałabym, żebyś się z nią spotkała.

Eve machnęła palcem w powietrzu.

- Są jakieś granice.

Nadine uśmiechnęła się przebiegle.

- To zostanie zrobione, z tobą czy bez ciebie, Dallas. A chcesz być pewna, że zostanie zrobione dobrze, prawda?

- Kto cię zagra w filmie? - zainteresowała się Peabody, atakując kurczaka w kwiatach pomarańczy w tej samej sekundzie, w której się przed nią znalazł.

- Jeszcze nie wiem. Dopiero zaczynamy.

- O mnie też coś będzie?

- Naturalnie. Młoda zrównoważona policjantka tropiąca morderców u boku swojej seksownej pyskatej partnerki.

- Zaraz kogoś kopnę - wymamrotała Eve, ale została zignorowana.

- To zbyt piękne! Ale numer. Niech no tylko McNab się dowie.

- Nadine, cieszę się twoim szczęściem. Jeszcze raz gratuluję i tak dalej. - Eve pokręciła głową. - Ale to nie jest coś, w co sama chciałabym się angażować. Nie tym się zajmuję, nie takie rzeczy mnie interesują.

- Byłoby super, gdybyśmy mogły nakręcić ten wywiad u ciebie. Porucznik Dallas w zaciszu domowym.

- Nigdy w życiu.

Reporterka uśmiechnęła się szeroko.

- Tak sądziłam. Przemyśl jednak niektóre z moich propozycji, dobrze? Nie będę naciskać.

Eve spróbowała swojego makaronu i spojrzała z rezygnacją na Nadine. - Nie?

- Nie. Trochę pozrzędzę, będę się naprzykrzać, ale nie będę naciskać. A wiesz, dlaczego? - powiedziała, machając w powietrzu widelcem. - Pamiętasz, jak uratowałaś mi życie? Kiedy ten psychol Morse dopadł mnie w parku i chciał pociąć na plasterki?

- Coś mi świta.

- To jest ważniejsze. - Przywołała kelnera. - Jeszcze jedna kolejka, proszę. Nie mam zatem zamiaru naciskać - mówiła. - Za bardzo. Ale nie zaszkodziłoby, gdybyś w lutym prowadziła jakąś ciekawą sprawę. Wtedy zaczynamy emisję.

- Mavis ma rodzić w lutym - przypomniała sobie Peabody.

- Boże, rzeczywiście. Mama Mavis - roześmiała się Nadine. - Wciąż nie mogę się z tym oswoić. Zaczęliście już z Roarkiem ten kurs, Eve?

- Zamknij się. Nie wspominaj o tym więcej.

- Chowają głowę w piasek - poinformowała Peabody reporterkę. - Grają na zwłokę.

- Właściwe określenie to „unikają” - poprawiła Eve. - Ludzie zawsze oczekują nienaturalnych rzeczy.

- Rodzenie dzieci to naturalna sprawa - zauważyła Delia.

- Nie, jeśli ja mam w tym uczestniczyć.

Wizyta w laboratorium z zamiarem skopania komuś tyłka - to co innego, pomyślała Eve. To jest naturalne. Dicky Berenski, o pająkowatych palcach, był na swoim stanowisku. Siorbał kawę swoimi obwisłymi ustami.

- Wyniki analiz poproszę.

- Z wami, gliniarzami, to tak zawsze. „Daj mi” i „daj mi”. Jakby wasze sprawy były najważniejsze.

- Gdzie moje włókna?

- W wydziale włókien - fuknął najwyraźniej ubawiony własną ripostą. Obrócił się na krześle do monitora i wstukał coś. - Harvo nad tym pracuje. Zapoluj na nią. Zbadała już włosy z rur odpływowych w obu pokojach. Muszą je w tej norze przepychać raz na dziesięć lat. Część należy do ofiary, na razie nie wszystkie zidentyfikowaliśmy. Brak śladów krwi w odpływie w drugim pokoju, tylko krew ofiary na miejscu zbrodni, i w umywalce. Zidentyfikowaliśmy włosy należące do ofiary, syna ofiary, synowej ofiary, sprzątaczki, dwojga byłych gości znajdujących się już na twojej liście. Cała krew na miejscu zbrodni należy do ofiary. A to ci niespodzianka.

- Innymi słowy, nie masz mi do powiedzenia nic, czego bym już nie wiedziała.

- Nie moja wina. Pracuję na tym, co mi przynosisz.

- Daj mi znać, kiedy porównasz włosy i odciski z hotelu z tymi z baru.

- Dobra, dobra, dobra.

- Ale mamy humorek - wymamrotała Peabody. Ruszyły, mijając szklane ściany, do innej części laboratorium.

Harvo siedziała na swoim stanowisku, przyglądając się czemuś na monitorze komputera. Jej rude włosy ułożone w ostre kolce, kontrastowały z bladą, niemal przezroczystą cerą. W uszach dyndały kolczyki w kształcie Mikołajów.

- Aha - powiedziała.

- To moje włókna?

- Te same. Włosy już oddałam.

- Ta, Barani Łeb mnie poinformował. Myślałam, że jesteś Cesarzową Włosów, nie włókien.

- Cesarzową Włosów - przyznała Harvo, robiąc balona z gumy do żucia. - Boginią Włókien. Po prostu pieprzonym geniuszem.

- Dobrze wiedzieć. Co mamy?

- Biały poliester z domieszką elastanu. Taki sam jak w czaszce ofiary. Skarpetka albo pas wyszczuplający. Raczej nie gorset, za mało elastanu.

- Skarpetka - powtórzyła Eve.

- Wygrałaś toster. Porównałam włókna z pojedynczą białą skarpetką z miejsca zbrodni. Pasują. Nowa skarpetka, nigdy nienoszona, nigdy nieprana. Ślady gumy od metki i maleńki kawałek plastiku przy dużym palcu. Wiesz, jak łączą skarpetki? Takim małym plastikowym czymś?

- Tak, nie znoszę tego.

- Nikt nie lubi. Trzeba rozciąć, a kto ma pod ręką nóż albo nożyczki, kiedy chce włożyć nowe skarpetki? - W ustach Harvo pękł kolejny balon z gumy do żucia, zrobiła kółko w powietrzu palcem z pomalowanym na czerwono i ozdobionym zielonymi choineczkami paznokciem. - Cholera, nikt. A zatem... - Złączyła obie pięści, a potem je rozsunęła.. - I zazwyczaj masz dziurę w skarpecie albo mały kawałek plastiku kłuje w stopę.

- Wkurzające.

- Jeszcze jak.

- A co z metką?

- To twój szczęśliwy dzień, ekipa była bardzo dokładna i dostarczyła nam zawartość kubła na śmieci z łazienki. Zajęłam się tym, skoro i tak badałam włókna. - Pokazała Eve metkę. - Była zgnieciona. Zazwyczaj tak robi się przed wrzuceniem papierka do kosza. Kawałek rozdarty. Włókna przywarły do lepiącej się strony. W każdym razie wyprostowałam ją, wygładziłam i możesz odczytać bardzo użyteczny kod kreskowy, rozmiar, oraz inne szczegóły. Zabezpieczyła dowód. - Damskie, sportowe, siódemka do dziewiątki. Kolejna rzecz na mojej osobistej liście wkurzających głupot. Noszę siódemkę i kiedy kupuję ten rozmiar, zawsze jest za duży. Czemu nie mogą robić wszystkich rozmiarów? Mamy technologię, umiejętności. Mamy stopy.

- Zastanawiające - zgodziła się Eve. - Odciski?

- Ofiary, na skarpecie i metce. Dodatkowe na metce. Sprawdziłam je. - Wróciła do monitora. - Należą do Jayne Hitch zatrudnionej w Blossom Boutique na Siódmej, sprzedawczyni. Nie wiem, możesz mnie uznać za wariatkę, ale założę się, że Jayne sprzedała niedawno ofierze parę skarpet.

- Dobra robota, Harvo.

- Tak, codziennie rozpływam się w zachwycie nad sobą.

Znalezienie Jayne nie stanowiło problemu. Stała za ladą w butiku ze skupioną determinacją żołnierza na linii frontu.

W sklepie było tłoczno. Klientów z pewnością wabił wielki pomarańczowy znak z napisem „Wyprzedaż” na każdym wieszaku, stole, każdej ścianie. Tak przynajmniej sądziła Eve. Panował tu niesamowity zgiełk, a do tego z głośników płynęła nachalna świąteczna muzyczka.

Przecież można robić zakupy przez Internet, pomyślała Eve, jeśli już ktoś musi. Nie pojmowała, czemu ludzie uparcie pchają się na wyprzedaże razem z innymi ludźmi, którzy prawdopodobnie chcą kupić ten sam towar, skoro czekają ich tam kilometrowe kolejki oznaczające długie minuty w ścisku i nerwach oraz sprzedawczynie zgorzkniałe jak surowy szpinak.

Kiedy podzieliła się swoimi przemyśleniami z Peabody, otrzymała zdumiewającą odpowiedź:

- Bo to frajda!

Ku irytacji i sprzeciwom wielu klientów Eve przecięła kolejkę i przepchnęła się prosto do lady.

- Hej! Ja jestem następna.

Eve odwróciła się do kobiety ledwie widocznej zza sterty ubrań i błysnęła odznaką.

- To znaczy, że ja jestem następna. Muszę z tobą porozmawiać, Jayne.

- Co? Czemu? Jestem zajęta.

- Coś takiego! Ja też. Masz tu jakieś zaplecze?

- No, ładnie. Sol? Zastąp mnie na drugiej kasie. Zaraz wracam. - Poczłapała na koturnowych podeszwach powietrznych przez krótki korytarz. - O co chodzi? Proszę posłuchać, wyprawialiśmy przyjęcie. Na przyjęciach bywa głośno. Są święta, na litość boską. Sąsiadka z naprzeciwka to straszna jędza.

- Następnym razem proszę ją zaprosić - poradziła Peabody. - Trudno narzekać na coś, w czym samemu bierze się udział.

- Wolałabym jeść robaki.

Zaplecze było zawalone towarem, pudłami, torbami. Jayne usiadła na kartonie z bielizną.

- Nawet się cieszę, że mogę na chwilę usiąść. Istne szaleństwo dziś mamy. Ludzie wariują przed świętami. A ten kawałek o miłości bliźniego? Z pewnością nie ma nic wspólnego z zakupami.

- Sprzedała pani skarpetki pewnej kobiecie w okresie między czwartkiem a sobotą - zaczęła Eve.

Jayne pomasowała się po karku.

- Kochana, sprzedałam w tych dniach setki par skarpetek.

- Porucznik Eve Dallas - pouczyła ją Eve, pokazując odznakę. - Białe, sportowe, rozmiar siedem - dziewięć.

Jayne sięgnęła ręką do kieszeni. Wyciągnęła landrynkę i odwinęła z papierka. Miała długie i spiczaste jak sople lodu paznokcie pomalowane w biało czerwone paski.

Tak, ludzie wariują przed świętami.

- Aha, białe sportowe skarpety - powiedziała cierpko Jayne. - To doskonała podpowiedz.

- Proszę spojrzeć na zdjęcie. Wygląda znajomo?

- Ledwo pamiętam, jak sama wyglądam po takim dniu jak dzisiejszy. - Bawiła się cukierkiem, który grzechotał jej między zębami. Zwróciła jednak zmęczone oczy na fotografię.

- Coś podobnego! Co za zbieg okoliczności. Tak, ją pamiętam. A propos strasznej jędzy - powiedziała, wciągając ze świstem powietrze. - Weszła i wybrała tylko tę parę skarpet. Jedną zakichaną parę! Podchodzi do mnie, narzeka na obsługę i żąda promocyjnej ceny. Wyraźnie zaznaczyliśmy na transparencie reklamowym, że cena promocyjna obowiązuje tylko wtedy, jeśli kupi się trzy pary. Jedna para kosztuje dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć. „Kup trzy za dwadzieścia pięć pięćdziesiąt!”. A ona się upiera, że chce kupić skarpetki za osiem pięćdziesiąt. Tak sobie obliczyła i tyle zapłaci. Ustawiła się za nią kilometrowa kolejka, a baba przypiera mnie do muru o jakieś drobniaki.

Rozgryzła cukierek.

- Nie jestem upoważniona do decyzji o obniżkach, a małpa nie chce ustąpić. Ludzie zaczynają się niecierpliwić. Muszę zadzwonić do kierownika. Kierownik się zgadza, bo po prostu wszystko to nie jest warte takiego zamieszania.

- Kiedy to było?

- Kurczę, dni mi się plączą. - Jayne potarła kark. - Pracuję od środy. Siedem dni w piekle. Jutro i pojutrze mam wolne i nie zamierzam nawet ruszyć palcem przez większość czasu. Po lunchu. Pamiętam, bo pomyślałam sobie, że przez tę piekielną babę zwrócę gyros, który właśnie zjadłam. Gyros! Piątek. W piątek poszłyśmy z Fawn na gyros. Miała wolny weekend i pamiętam, jak jej zazdrościłam.

- Przyszła sama?

- A kto by z nią wytrzymał? Jeżeli ktoś z nią był, trzymał się z tyłu. Wypełzła też sama. Patrzyłam, jak odchodziła. - Uśmiechnęła się lekko. - Udałam, że strzelam jej w plecy. Kilkoro klientów zaczęło klaskać.

- Macie zapis z kamer?

- Pewnie. O co chodzi? Ktoś skopał jej tyłek? Dobry człowiek.

- Tak, ktoś skopał jej tyłek. Chciałabym obejrzeć nagrania z piątku po południu. Zrobimy kopie.

- Dobrze. Kurczę. Nie będę miała chyba kłopotów?

- Nie. Proszę tylko o nagranie z kamer. Jayne wstała.

- Muszę zawiadomić kierownictwo.

Po powrocie do biura Eve obejrzała nagranie. Popijała kawę i patrzyła: Trudy wchodzi do sklepu, pasek z zegarem wskazuje czternastą dwadzieścia osiem. Od wizyty u Roarke'a minęło dość czasu, by zdążyła się zagotować z wściekłości, myśląc o niepowodzeniu, pomyślała Eve. Dość czasu na rozmowę ze wspólnikiem albo spacer bez celu i zaplanowanie zemsty.

Jest wściekła, zauważyła Eve. Nacisnęła pauzę i zrobiła zbliżenie twarzy Trudy. Niemal słyszała zgrzytanie zębami. Ślepa furia, nie zimna kalkulacja. Przynajmniej w tamtym momencie. Prawdopodobnie impuls. Ja im pokażę.

Musiała poszukać skarpetek, rozpychała się łokciami między ludźmi, przetrząsała stoły. Znalazła to, po co przyszła... i to w korzystnej cenie.

Błysnęła zębami w triumfalnym grymasie, kiedy sięgała po skarpetki. Zmarszczyła brwi, patrząc na metkę, a potem na transparent reklamowy, nim stanęła w kolejce.

Tupała niecierpliwie nogą, obserwując z irytacją ludzi stojących przed nią.

Niecierpliwa. I sama.

Eve oglądała dalej: kłótnia ze sprzedawczynią, Trudy robi wściekłą minę, opiera pięści na biodrach. Rozkręca się. Odwraca się na moment, żeby odpyskować stojącej za nią w kolejce kobiecie.

Awantura o kilka centów.

Kupiła na przecenie narzędzie, którym zostanie zamordowana.

Nie czekała na reklamówkę ani na rachunek, wcisnęła skarpetki do torebki i wyszła.

Eve rozparła się na krześle, patrząc w sufit. Potrzebowała jeszcze monet. Nikt nie nosi ich przy sobie tyle, aby dało się wypchać skarpetkę. Sposób, w jaki nosiła torebkę, świadczył o tym, że nie była ciężka.

- Komputer, znajdź i podaj listę banków od Szóstej Alei do Dziesiątej, między... Trzydziestą Ósmą a Czterdziestą Ósmą.

Przetwarzanie...

Popatrzyła na zegarek. Banki już były pozamykane, jednak Trudy miała czas, by pójść do któregoś i zaopatrzyć się w monety.

Trzeba to jutro sprawdzić.

- Wydrukuj dane - poleciła Eve, kiedy komputer zaczął wyliczać banki. - Skopiuj do pliku, wyślij na mój komputer domowy.

Przyjęte. W trakcie realizacji...

Już wiedziała. Będzie musiała odszukać bank i to zweryfikować, ale wiedziała. Ten najbliżej sklepu. Trudy Lombard wpadła tam, wciąż jeszcze gotując się z wściekłości. Skorzystała z gotówki, jeśli chwilę pomyślała. Inaczej transakcja zostałaby zapisana. Pozbyła się torby z banku po drodze do hotelu.

Sama.

Na komendę też przyszła sama, potem do Roarke'a także. Nikt nie czekał na nią w korytarzu.

Możliwe, że skorzystała z komunikatora po wyjściu z budynku. Nie ma jak tego sprawdzić, skoro aparat zniknął. Sprytne posunięcie - zabranie go z miejsca zbrodni.

Eve chodziła po pokoju. Zrobiła sobie kolejną kawę.

Trudy wyszła od Roarke'a przestraszona i skontaktowała się ze wspólnikiem. Wypłakała mu się w rękaw. Razem mogli obmyślić dalszy ciąg planu.

Popatrzyła na tablicę i przyjrzała się zbliżeniom twarzy ofiary.

- Co może doprowadzić człowieka do takiego stanu? Skłonić go do samookaleczenia? - mruczała do siebie. - Bardzo silna motywacja. Mnóstwo złości. Ale jak, u diabła, chciałaś udowodnić, że to ja albo Roarke tak cię urządziliśmy?

Kolejny przejaw głupoty, pokręciła głową. Złość, głupi impuls i ślepa furia. Mądrzej byłoby pod jakimkolwiek pretekstem wywabić któreś z nas albo oboje z domu, gdzieś, gdzie nikt by nas nie widział, nie mielibyśmy alibi. Głupotą było zakładać, że nie będziemy mieli alibi. Niechlujna robota, nieprzemyślana.

Mignęło jej jakieś wspomnienie i niemal od razu się rozwiało. Eve zamknęła oczy, zacisnęła powieki i spróbowała się skoncentrować.

Ciemno. Nie może zasnąć z głodu. Drzwi są zamknięte od zewnątrz. Trudy nie lubiła, kiedy Eve wędrowała po domu - skradała się, sprawiała problemy.

Została zamknięta za karę.

Rozmawiała z chłopakiem z przeciwka i jego kolegami. Starsi chłopcy. Pozwolili jej się przejechać na desce. Trudy nie lubiła chłopaka z przeciwka ani jego kolegów.

„Chuligani. Młodociani przestępcy. Wandale. Albo i gorzej. I ty, zwykła dziwka. Dziewięć lat i już daje! To dla ciebie nic nowego, co? Na górę, już. Zapomnij o kolacji. W moim domu nie karmi się degeneratów”.

Niepotrzebnie rozmawiała z tym chłopakiem. Tylko że obiecał ją nauczyć jeździć na desce. Nigdy dotąd nie jeździła. Oni potrafili robić różne ewolucje - salta, obroty, skoki. Eve lubiła się im przyglądać. Chłopak zauważył, że się przyglądała i przywołał ją z uśmiechem.

Nie powinna była iść, słono przyszło jej zapłacić. Ale on wyciągnął przed siebie tę kolorową deskę i spytał, czy chce spróbować. Pokaże jej jak.

Kiedy wystartowała jak burza, aż gwizdnął z podziwu. Jego koledzy się roześmiali. Powiedzieli, że ma jaja.

Pomyślała, że to najszczęśliwszy, najbardziej wyzwalający moment w jej życiu do tamtej pory. Nawet teraz pamiętała dziwne uczucie, kiedy pojawił się na jej twarzy uśmiech. Nienaturalne wrażenie, jakby nie pasował. Policzki się rozciągnęły, z gardła wydobył się śmiech. Trochę zabolało w piersiach. Nie szkodzi, to był dobry ból, najlepszy, jakiego doświadczyła.

Powiedział, że może przejechać się jeszcze raz, ma wrodzony dryg.

Wtedy z domu wypadła Trudy z tym wściekłym wyrazem twarzy. I Eve już wiedziała, że słono zapłaci za chwilę beztroski. Wrzeszczała, darła się na nią, żeby natychmiast zeszła z tego przeklętego urządzenia.

„Przecież zabroniłam ci wychodzić poza podwórze. Nie słyszałaś? Kto będzie winien, jeśli skręcisz ten swój bękarci kark? Pomyślałaś o tym?”.

Nie pomyślała. W głowie miała jedynie radość z jazdy na desce po raz pierwszy w życiu.

Trudy nawrzeszczała również na chłopców, zagroziła, że wezwie policję. Wiedziała, co im chodzi po głowie. Zboczeńcy, chuligani! A tamci tylko się śmiali i wydawali obraźliwe odgłosy. Ten, który pożyczył Eve deskę, prosto w oczy nazwał Trudy starą wiedźmą. Eve pomyślała wtedy, że to najodważniejsze zachowanie, jakiego była kiedykolwiek świadkiem.

Uśmiechnął się do Eve, mrugnął porozumiewawczo i powiedział, że znów pożyczy jej deskę, jak tylko uda jej się uciec od starej wiedźmy.

Jednak nigdy więcej nie jeździła. Trzymała się z daleka od niego i jego kolegów.

A za chwilę przyjemności zapłaciła głodówką.

W nocy stanęła w oknie swojego pokoju. Burczało jej w brzuchu. Zobaczyła, jak Trudy wyszła z domu. Kobieta wzięła kamień i poobijała swój samochód, potłukła szyby. Napisała na masce: „Stara wiedźma”.

Następnie pomaszerowała na drugą stronę ulicy, wytarła puszkę po farbie w jakąś szmatę i wrzuciła ją w krzaki przed domem chłopaka.

Kiedy wracała do domu, miała na twarzy uśmiech; odrażający, odsłaniający zęby triumfalny grymas.

ROZDZIAŁ 12

Eve miała do zrobienia jeszcze jedną rzecz przed skończeniem służby i postanowiła zrobić ją sama.

Hotel, który Roarke załatwił dla Bobby'ego i Zany, był o klasę lepszy niż poprzedni. Nie zdziwiło jej to. Miejsce o rozsądnym standardzie za rozsądne pieniądze. W sam raz dla turystów i oszczędnych biznesmenów.

Ochrona dyskretna, ale obecna.

Ruszyła przez schludny korytarz prosto do windy i została zatrzymana.

- Przepraszam panią. Mogę w czymś pomóc? Kobieta, która dotknęła jej ramienia, miała miłą twarz i uśmiechała się przyjaźnie. A pod pachą eleganckiego żakietu rysował się dyskretny kształt paralizatora.

- Policja. - Eve wyciągnęła prawą rękę, lewą odszukała odznakę. - Porucznik Eve Dallas. Moi ludzie mieszkają w pięćset dwanaście. Idę do nich zajrzeć i do policjanta, który ich pilnuje.

- Pani porucznik, dostaliśmy polecenie, żeby skanować dokumenty, więc...

- W porządku. - W końcu sama wydała to polecenie. - Proszę.

Kobieta sięgnęła po podręczny czytnik - fajniejszy niż policyjne - i sprawdziła odznakę.

- Zapraszam na górę, pani porucznik. Zadzwonić do pełniącego dyżur policjanta i uprzedzić, że pani idzie?

- Nie. Lubię sprawiać niespodzianki.

Na szczęście dla siebie, policjant stał przy drzwiach. Znali się z widzenia, toteż nie poprosił Eve o pokazanie odznaki, tylko wciągnął brzuch i wyprostował ramiona.

- Pani porucznik.

- Bennington, jak wygląda sytuacja?

- Spokój. Wszystkie pokoje na tym piętrze poza pięćset piątką i pięćset piętnastką są pozajmowane. Kilka osób wychodziło i wracało. Z torbami na zakupy albo walizkami. Z pięćset dwanaście nikt nawet nie wyjrzał, odkąd tu jestem.

- Zrób sobie dziesięć minut przerwy.

- Dziękuję, pani porucznik. Za pół godziny zostanę zmieniony, więc mogę postać.

- Dobrze. - Zapukała, ktoś wyjrzał przez wizjer. Otworzyła Zana.

- Cześć. Nie byłam pewna, czy dziś wpadniesz. Bobby jest w sypialni. Rozmawia przez telefon z D. K. Zawołać go?

- Nie trzeba. - Eve weszła do pokoju. Roarke znalazł dla Lombardów apartament z kuchnią i przytulnym salonikiem. Sypialnia znajdowała się za drzwiami, które teraz były zamknięte.

- Jak się czujecie? - spytała Eve.

- Lepiej, dzięki, lepiej. - Zaczerwieniła się odrobinę i nerwowo przeczesała ręką falujące jasne włosy. - Zdałam sobie sprawę, że za każdym razem, kiedy się spotykamy, ja akurat histeryzuję. Nie jestem histeryczką. Naprawdę.

- Miałaś powody do histerii. - Eve rozejrzała się po pokoju. Kamery włączone. Dobrze. Włączony telewizor. Leci jakiś babski talk show. Nic dziwnego, że Bobby ewakuował się do sypialni i zamknął drzwi.

- Napijesz się czegoś? Może coś zjesz? Mamy dobrze zaopatrzoną kuchnię. - Zana uśmiechnęła się słabo. - Nie trzeba wychodzić po bułeczki. Mogę ci zrobić kawę albo...

- Nie, dziękuję.

- Ten pokój jest ładniejszy niż poprzedni. Choć powód przeprowadzki okropny.

- Nie ma sensu robić sobie wyrzutów.

- Nie. Nie. Chyba masz rację. - Zaczęła bawić się obrączką. Kolejny nerwowy zwyczaj, pomyślała Eve. Na palcu prawej ręki miała pierścionek z małym różowym oczkiem, w uszach kolczyki z takimi samymi kamieniami.

Pasują do jej szminki, zauważyła Eve. Jakim cudem i po co kobiety pamiętają o takich szczegółach?

- Tak się cieszę, że zdołaliście odnaleźć moją torebkę. Miałam w niej wszystkie rzeczy, zdjęcia, dokumenty, nową szminkę i... Boże. - Potarła rękoma twarz. - Siadaj, proszę.

- Tylko na chwilę. Znasz Bobby'ego i D. K. od dość dawna.

- Odkąd zaczęłam u nich pracować. Bobby jest taki kochany. - Usiadła i wygładziła spodnie. - Z miejsca się zakochałam. Jest trochę nieśmiały, wiesz, w stosunku do kobiet. D. K. zawsze się z nim drażnił z tego powodu.

- Bobby wspomniał, że D. K. i Trudy nie przepadali za sobą.

- No, cóż. - Zana znów się zaczerwieniła, ale tylko odrobinę. - Niezgodność charakterów, jak sądzę. D. K. starał się nie wchodzić Trudy w drogę. Ona mówiła prosto z mostu, co myślała. Niektórzy ludzie mieli z tym problem.

- Ty nie?

- Ona jest - była - matką mężczyzny, którego kocham. Wychowała go całkiem sama. - Oczy jej się zaszkliły. - Wychowała wspaniałego człowieka. Nie przeszkadzało mi, że dawała mi rady. Nie miałam doświadczenia w prowadzeniu domu. A poza tym Bobby potrafił z nią postępować.

- Tak?

- Mówił, żebym kiwała głową i na wszystko się zgadzała, a potem robiła swoje. - Zana roześmiała się głośno, ale po chwili przysłoniła usta dłonią. - On tak postępował, prawie nie było między nimi konfliktów.

- Jakieś jednak się niekiedy pojawiały.

- Ostrzejsze słowo od czasu do czasu, jak to w rodzinie. Eve, czy mogę tak do ciebie mówić?

- Tak, w porządku.

- Kiedy będziemy mogli wrócić do domu? - Jej usta zadrżały. - Tak się cieszyłam na ten przyjazd. Marzyłam o zobaczeniu Nowego Jorku. Teraz nie mogę myśleć o niczym innym poza powrotem do domu.

- Na tym etapie śledztwa lepiej, żebyście zostali z Bobbym tu, gdzie jesteście.

- On też tak mówi. - Westchnęła. - Nie chce wracać do domu na święta. Rozumiem go. Tylko że... - Łzy zalśniły w jej oczach, ale nie popłynęły. - To takie samolubne z mojej strony.

- Co?

- To pierwsze święta, odkąd jesteśmy małżeństwem, a mamy je spędzić w pokoju hotelowym. Egoistyczne podejście, wiem. - Potrząsnęła głową, walcząc ze łzami. - Nie powinnam się przejmować takimi rzeczami, kiedy jego mama...

- Całkiem naturalne odczucia.

Zana spojrzała z miną winowajczyni na rozsuwane drzwi do sypialni.

- Nie powtarzaj mu tego, proszę. Dość ma już zmartwień.

Drzwi się otworzyły i szybko wstała.

- Cześć, kochanie. Zobacz, kto przyszedł.

- Eve, dzięki, że nas odwiedziłaś. Rozmawiałem właśnie ze swoim wspólnikiem. - Uśmiechnął się z wysiłkiem do żony. - Zamknęliśmy transakcję.

Klasnęła w dłonie i podskoczyła lekko.

- Ten wielki dom?

- Ten wielki. D. K. podpisał dziś rano umowę i przyjął zaliczkę.

- Ojej, kochanie! To cudownie. Gratuluję. - Podbiegła go uściskać. - Obaj ciężko przy tym pracowaliście.

- Duża transakcja - wyjaśnił Bobby Eve. - Nie było łatwo się pozbyć tego koloseum. Już mieliśmy się poddać, a tu w zeszłym tygodniu ktoś połknął przynętę. Mój wspólnik dopełnił dziś rano wszystkich formalności.

- W Teksasie.

- Tak. Trzy razy pokazywał im dom i dokumenty w ten weekend. Nie chcieli się zobowiązać. Dziś rano znów poprosili o spotkanie, ponownie przedstawił im ofertę i tym razem się udało. Dla nas to oznacza ogromną prowizję.

Usuwa też wspólnika z listy podejrzanych, pomyślała Eve. Chyba że D. K. potrafi przebywać w dwóch miejscach jednocześnie.

- Moje gratulacje.

- Mama szalałaby z radości.

- Kochanie. - Zana ujęła go za ramiona. - Nie smuć się. Ona by tego nie chciała. Byłaby strasznie dumna. Trzeba to uczcić. Mówię poważnie. - Potrząsnęła nim lekko. - Zamówię butelkę szampana, a ty się na chwilę odprężysz i będziesz z siebie dumny. Napijesz się z nami, Eve?

- Dzięki, muszę lecieć.

- Miałem nadzieję, że masz jakieś nowe wiadomości dotyczące mamy.

- Śledztwo posuwa się naprzód. Tylko tyle mogę ci dziś powiedzieć. Zajrzę do was jeszcze jutro. Gdyby coś się wydarzyło wcześniej, dam znać.

- Dobra. Dzięki. Cieszę się, że zajmujesz się tą sprawą, Eve. Jest mi trochę łatwiej ze świadomością, że to właśnie ty.

Ona mogła wrócić do domu. Eve myślała o tym, torując sobie drogę w korku. Nie tak jak teraz Bobby. Mogła wrócić do domu, gdzie czekały spokój i normalność. A w każdym razie to, co dla niej znaczyły te słowa.

Utknąwszy na dobre w sznurze stojących pojazdów, przyglądała się jednemu z kolorowych ruchomych billboardów. Reklamował wycieczkę na Arubę w promocyjnej cenie.

Wszyscy pragną być gdzie indziej, niż są, rozmyślała. Ludzie z Teksasu czy skądśtam zjeżdżali do Nowego Jorku. Nowojorczycy ruszali do Hamptons albo wsiadali w samolot i lecieli na jakieś tropikalne wyspy.

Gdzie jeżdżą ci z wysp? Zastanawiała się. Prawdopodobnie do głośnych i zatłoczonych metropolii.

Czemu ludzie po prostu nie mogą się zdecydować na jakieś miejsce i tam zostać?

Dlatego, że nie mogli, robiły się zatory na jezdniach i chodnikach, a tunele powietrzne tam w górze wyglądały niewiele lepiej. Ona doceniała swoje miejsce na ziemi. Nie pragnęła się znaleźć nigdzie indziej. Dotarła do domu.

Wszystkie okna były oświetlone. Błyszczały płomienie świec i lampki choinkowe. Jak z obrazka, pomyślała Eve. Granatowe niebo, księżyc w nowiu, zarys pięknej budowli, cienie, które rzuca, i te rozświetlone okna.

Mogła wrócić do domu.

Skąd więc to przygnębienie? Czuła je w całym ciele, ze znużeniem wysiadła z samochodu. Miała ochotę się położyć - i nie dlatego, że była zmęczona. Chciała choć przez pięć przeklętych minut odpocząć od własnych myśli.

Summerset jak zwykle powitał ją przy drzwiach, posępny blady szkielet na tle świątecznych dekoracji.

- Roarke jest w swoim gabinecie, zajmuje się jakąś waszą sprawą.

Eve nie była w nastroju na słuchanie wymówek.

- Nikt mu nie przystawił paralizatora do gardła - zdenerwowała się. - Marzę każdej nocy, by zrobić to tobie.

Poszła na górę, nie zdejmując płaszcza.

Nie weszła do gabinetu. Udała się prosto do sypialni i opadła twarzą na łóżko, ciągle w płaszczu. Wiedziała, że głupio postępuje.

Pięć minut, pomyślała. Mam prawo do pięciu cholernych minut ciszy i samotności. Gdyby tylko mogła wyłączyć mózg.

Po chwili usłyszała tupot małych łapek i materac ugiął się lekko pod ciężarem Galahada. Odwróciła głowę, by spojrzeć w jego dwukolorowe ślepia.

Odwzajemnił spojrzenie. Pokręcił się leniwie w kółko, ułożył obok jej głowy i dalej patrzył. Próbowała go przetrzymać, zmusić, żeby pierwszy odwrócił wzrok.

Przegrała, a kot fuknął z wyższością.

- Koleś, powinieneś być gliną, podejrzani łamaliby się jak zapałki.

Podrapała go za uszami, aż zamruczał niczym silnik od - rzutowy. Eve wpatrywała się w świeczki na choince.

Pomyślała, że nie jest źle. Wielkie miękkie łóżko, ładna choinka, fajny kot. O co jej chodzi?

Prawdopodobnie nie usłyszałaby jego kroków, gdyby nie nasłuchiwała, oczekując na nie.

Materac ugiął się ponownie. Odwróciła głowę i napotkała dziko intensywne błękitne spojrzenie.

Tak, zupełnie dobrze jej się powodzi.

- Już miałam do ciebie iść - wymamrotała. - Potrzebowałam tylko paru minut dla siebie.

- Ból głowy?

- Nie. Jestem tylko... Nie wiem. Roarke pogładził ją po włosach.

- Smutna?

- Czemu miałabym być smutna? Mam ten wielgachny dom. Widziałeś, jak wygląda z zewnątrz cały oświetlony?

- Widziałem. - Musnął dłonią jej kark i rozmasował lekko napięte mięśnie.

- Mam też grubego kota. Może byśmy się z nim trochę podrażnili w święta? Na przykład przebrali za renifera, założyli mu takie śmieszne sztuczne rogi?

- Poniżyli go? Świetny pomysł.

- No i mam ciebie. Naprawdę nie wiem, co mi jest. - Zwinęła się w kłębek i wtuliła w męża. - Nie obeszła mnie jej śmierć, więc czemu jestem w takim stanie?

- Za dużo od siebie wymagasz, oto co ci dolega. Wdychała jego zapach, dawał jej poczucie bezpieczeństwa.

- Byłam w kostnicy. Kolejny trup, nic ponadto. Patrzyłam, co sobie zrobiła, żeby nam zaszkodzić, i czułam obrzydzenie. Nie byłam zaskoczona, kiedy się dowiedziałam. Po zastanowieniu uznałam, że to całkiem w jej stylu. Patrzyłam na rany zadane przez kogoś innego i pomyślałam tylko: „Zasłużyłaś na to”. Nie powinnam tak myśleć.

- Co jeszcze robiłaś?

- Dziś? Złożyłam raport Whitneyowi. Dostałam burę za samowolne rozpoczęcie śledztwa. Zjadłam lunch z Nadine, umówiłam się na wywiad, aby ujawnić swoją znajomość z Trudy. Pojechałam do laboratorium, poszłam tropem zbadanych włókien do sklepu, gdzie Trudy kupiła skarpetki. Jedna z nich, wypełniona monetami, posłużyła jej do zadania sobie obrażeń, a później komuś jako narzędzie zbrodni. Wydrukowałam listę banków znajdujących się po drodze ze sklepu do hotelu. Musiała pójść do któregoś po monety. Jutro sprawdzę, do którego. Pojechałam do baru, gdzie morderca wciągnął Zanę, rozmawiałam z właścicielem. Obejrzałam zapis z kamer. Umm... Uaktualniłam raporty. Zajrzałam do Bobby'ego i Zany. Dobra ochrona w tym hotelu. Świetny portier.

- Dobrze wiedzieć.

- Potem wróciłam do domu. To ogólny zarys, były też inne rzeczy.

- Krótko mówiąc, wykonywałaś swoją pracę jak należy. Mimo że jej śmierć cię nie poruszyła, starasz się odszukać mordercę.

Odwróciła się na plecy i popatrzyła w sufit.

- Brakuje mi energii.

- Co jadłaś na lunch? Roześmiała się cicho.

- Odwracasz moją uwagę od użalania się nad sobą? Jakiś makaron z ziołami. Dobry. Nadine i Peabody też się zachwycały swoimi daniami. Lokal pęka w szwach. Wielki sukces. Cóż za zaskoczenie.

- A obsługa?

- Upiorna. Kelner pojawia się jak spod ziemi, jeśli choćby pomyślisz o zamówieniu czegoś. A w ogóle to Nadine dostała własny program.

- Słyszałem. To świetnie.

- Podpisała też umowę na książkę i na film. Masz z tym coś wspólnego?

- Owszem.

- Chce przeprowadzić ze mną dłuższy wywiad do programu. Może się zgodzę. Chciałaby go nagrać tutaj, u nas. Na to na pewno się nie zgodzę.

- Na pewno nie.

Popatrzyła na niego. Jak jeden mężczyzna może być tak piękny, dzień po dniu?

- Wiedziałam, że mnie poprzesz w tej sprawie.

- To dom. - Roarke położył rękę na jej dłoni. - Nasze sanktuarium.

- A ja ciągle pracuję w domu.

- Ja też.

- Ty nie sprowadzasz tu glin.

- Nie. Z pewnością nie mam takiego zamiaru. Powiedziałbym ci jednak, gdyby mi przeszkadzało, że ty to robisz.

- Coś mi się dziś przypomniało. Ach, pomyślał. Dotarliśmy do sedna.

- Powiedz mi.

- Zastanawiałam się nad tym, w jaki sposób się skatowała. Wyszła, kupiła skarpetki, na litość boską, tylko po to, żeby zmasakrować sobie twarz i posiniaczyć ciało. Mściwe i autodestrukcyjne zachowanie. I wtedy sobie przypomniałam tamten dzień, kiedy...

Opowiedziała mu całe zdarzenie, tak jak je zapamiętała. W trakcie opowiadania przypominała sobie coraz więcej szczegółów. Na przykład, że było gorąco i w powietrzu unosił się zapach siana. Wydawał jej się dziwny, nie czuła go przedtem zbyt często. Jeden z chłopaków włączył odtwarzacz i grała muzyka.

Radiowóz policyjny podjechał pod dom bardzo cicho tamtej nocy. Guziki przy policyjnych mundurach połyskiwały w świetle księżyca.

- Weszli do domu naprzeciwko. Musiało być bardzo późno, bo w żadnym oknie nie paliło się światło. Po chwili rozbłysły światła po drugiej stronie ulicy. Drzwi otworzył ojciec tamtego chłopaka. Gliniarze weszli do środka.

- Co się stało? - spytał, kiedy umilkła.

- Tak naprawdę nie wiem. Pewnie dzieciak powiedział im, że nic nie zrobił. Spał. Oczywiście nie mógł tego udowodnić. Gliniarze wyszli i zaczęli szperać wokół domu. Znaleźli puszkę po farbie. Jeden z nich zapakował ją do torebki. Kręcił głową. Głupie chłopaczysko, myślał pewnie. Gnojek. Podeszła ona, zaczęła się skarżyć. Wskazywała na puszkę, swój samochód, ich dom. A ja tylko stałam w oknie i patrzyłam, aż w końcu nie mogłam dłużej na to patrzeć. Wróciłam do łóżka i naciągnęłam kołdrę na głowę. - Zamknęła oczy. - Słyszałam, jak inne dzieciaki gadały o tym w szkole. Musiał pojechać z rodzicami na posterunek. Nie słuchałam. Nie chciałam wiedzieć. Parę dni później Trudy kupiła sobie nowy samochód. Śliczny, błyszczący i nowiutki. Niedługo potem uciekłam. Nie mogłam dłużej znieść mieszkania z nią. Nie mogłam patrzeć na dom po drugiej stronie ulicy.

Eve wpatrywała się w mrok za oknem nad swoją głową.

- Aż do dziś nie zdawałam sobie sprawy, że właśnie to skłoniło mnie do ucieczki. Nie potrafiłam zapomnieć, co zrobiła. I nie mogłam sobie wybaczyć, że nie zareagowałam. Podarował mi najpiękniejsze chwile w życiu i znalazł się przez to w tarapatach. Tymczasem ja nie zrobiłam nic, żeby mu pomóc. Nikomu nie powiedziałam, co zobaczyłam. Pozwoliłam, żeby chłopak poniósł niezasłużoną karę.

- Byłaś dzieckiem.

- I to ma być usprawiedliwienie?

- Tak.

Usiadła, by spojrzeć na niego z góry.

- Do diabła z takim usprawiedliwieniem. Zaciągnęli go na posterunek, prawdopodobnie napaskudzili w papierach, nawet jeśli w końcu nic nie udowodnili. Jego rodzice musieli zapłacić.

- Z ubezpieczenia.

- Och, goń się, Roarke.

Usiadł i ujął ją stanowczo pod brodę.

- Miałaś dziewięć lat i byłaś przerażona. Obwiniasz się o wydarzenia sprzed dwudziestu lat, chociaż nie miałaś na nie wpływu. Sama się goń, Eve.

- Nic nie zrobiłam.

- A co mogłaś zrobić? Pójść na policję i powiedzieć, że widziałaś, jak ta kobieta - twoja zastępcza matka przydzielona przez instytucję rządową - zdemolowała własny samochód, żeby oskarżyć chłopaka z naprzeciwka? Nie uwierzyliby ci.

- Nie o to chodzi.

- Nie. Oboje wiemy, że dla tego chłopaka to był tylko niemiły, niezrozumiały incydent, nad którym szybko przeszedł do porządku dziennego. Miał dom, rodziców, przyjaciół i wystarczająco dobry charakter, żeby zaproponować małej sąsiadce przejażdżkę na ulubionej desce. Domyślam się, że całkiem nieźle sobie poradził. Całe swoje dorosłe życie poświęciłaś służbie publicznej, niejednokrotnie ryzykowałaś życie. Więc mogłabyś, do cholery, przestać się obwiniać o to, że kiedyś zachowałaś się jak małe przerażone dziecko, którym wtedy byłaś.

- Też coś.

- Nie żartuję. I zdejmij wreszcie ten płaszcz. Chryste, przecież się ugotujesz.

Nieczęsto czuła się... jedyne słowo, jakie jej przyszło do głowy to „zmieszana”. Wyplątała się z płaszcza, ale ciągle na nim leżała.

- Nawet nie można sobie pomarudzić we własnym łóżku.

- To również moje łóżko i dosyć już marudzenia. Chcesz spróbować czegoś innego?

Wzięła na kolana kota. - Nie.

- Dobrze, możesz trochę się teraz podąsać, lepsze to niż marudzenie. - Sturlał się z łóżka. - Chcę wina.

- Mogła mu zostać blizna na całe życie.

- Proooszę cię.

Eve zmrużyła oczy. Roarke otworzył barek.

- A jeśli został z tego powodu zawodowym kryminalistą?

- Coś sobie właśnie pomyślałem. - Wybrał dobre białe wino. - A jeśli go osobiście wsadziłaś za kratki? To by dopiero była historia!

Usta jej drgnęły, ale stłumiła śmiech.

- Może robiłeś z nim interesy w swojej niechlubnej przeszłości. Prawdopodobnie jest teraz jakimś królem podziemia w Teksasie.

- I wszystko to zawdzięcza tobie. - Roarke wrócił do łóżka z dwoma kieliszkami wina. Podał Eve jeden. - Już lepiej?

- Nie wiem. Może tak. Zapomniałam o tym, wiesz. Tak po prostu, jak się zapomina o różnych rzeczach, nawet jeśli wszystko jest normalne. A kiedy to wróciło, wróciło też poczucie winy. Miał tylko czternaście, może piętnaście lat. Zrobiło mu się mnie szkoda. Wyczytałam to w jego twarzy.

Żaden dobry uczynek nie uchodzi bezkarnie - zakończyła, unosząc kieliszek w toaście.

- Odszukam go, jeśli chcesz. Zobaczymy, co kombinuje, czy rzeczywiście jest szefem teksańskiej mafii.

- Może. Pomyślę jeszcze.

- Tymczasem chciałbym cię o coś poprosić. - O co?

- Nie mam żadnych twoich zdjęć z czasów przed naszym poznaniem.

Nie zrozumiała od razu, o co mu chodzi.

- Zdjęć?

- No tak, z czasów kiedy byłaś seksowną nastolatką, a potem żółtodziobem w mundurze, w którym mam nadzieję jeszcze cię zobaczyć. Kocham swoją kobietę w mundurze. Mógłbym zdobyć stare zdjęcia z dowodu, ale wolałbym dostać jakieś od ciebie.

- Może. Chyba. Pewnie tak. Ale po co?

- Nasze życia nie zaczęły się z chwilą, gdy się poznaliśmy. - Musnął palcami jej twarz. - Chociaż lubię myśleć, że zaczęła się wtedy najlepsza część mojego. Chciałbym mieć część ciebie z tego poprzedniego życia.

- To okropnie ckliwe.

- Przyznaję się do winy. A gdybyś znalazła jakieś swoje zdjęcia jako osiemnastolatki i jeszcze skąpo odzianej, nie wahaj się ich pokazać.

Eve nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Zboczeniec.

- Ponownie przyznaję się do winy.

Wyjęła mu kieliszek z ręki i postawiła oba, swój i jego, na szafce nocnej. Niedbale zrzuciła płaszcz na podłogę.

- Teraz mam ochotę spróbować czegoś innego.

- O? - Przekrzywił głowę. - A czego?

Była szybka i zwinna. Błyskawicznie znalazła się nad nim, oplotła go nogami, złapała za włosy i wpiła się ustami w jego wargi.

- Czegoś w tym rodzaju - powiedziała, pozwalając mu złapać oddech.

- Wobec tego będę musiał znaleźć dla ciebie chwilkę w moim napiętym grafiku.

- Prawda jak jasna cholera. - Rozpięła mu koszulę. - Nakrzyczałeś na mnie. To już drugi raz dzisiaj. Najpierw Whitney, potem ty.

- Mam nadzieję, że nie zareagowałaś tak samo na burę od przełożonego.

- Komendant to prawdziwy ogier, jeśli ktoś lubi facetów o szerokich ramionach i zniszczonej twarzy. Jeśli chodzi o mnie, wolę ładnych. - Ugryzła go leciutko w ucho i przewróciła na plecy.

Kot może i był gruby, ale również doświadczony. Szybko uskoczył.

- Jesteś taki śliczny, że czasem mam ochotę cię schrupać. - Przesunęła rękoma po jego klatce piersiowej. - Cóż za ciało, jakie mięśnie. I wszystko moje. - Przesunęła zębami po jego torsie, poczuła jak drżał. - To dopiero smakowity kąsek.

Pieścił ją dłońmi. Wiedziała, że pozwala jej dyktować tempo tylko do czasu. Nie wiedziała, jak długo będzie miała władzę, co jeszcze bardziej ją pobudzało.

Rozpięła koszulę i poprowadziła jego dłonie ku swoim piersiom. Zamknęła oczy.

Znów się nad nim pochyliła, opierając na łokciach. Usta przy ustach - długie, namiętne pocałunki i mocne uderzenia serca. Podsunęła mu swoją pierś, a on ją przyjął. Wciągnęła powietrze, po czym wypuściła je z drżeniem.

Należała teraz do niego, tak samo jak on do niej. Jej ciało lgnęło do jego. Roarke przewrócił ją na plecy i przytrzymał jej ręce nad głową. Oczy Eve pociemniały z pożądania i zabłysły.

- Chcę cię widzieć nagą. Leż spokojnie, kiedy będę cię rozbierał.

Pocałował żonę w usta, potem w podbródek, szyję, piersi i brzuch. Jęknęła.

- Ciiii. - Kojący pomruk, kiedy doprowadził ją ustami na krawędź rozkoszy i poza nią.

Zdjął jej buty, potem spodnie, po czym rozpoczął powolną okrutną wędrówkę z powrotem ku górze.

- Roarke.

- Cóż za ciało, jakie mięśnie - powtórzył jej wcześniejsze słowa. - I wszystko moje.

Znów poczuła to napięcie w sobie, niesamowity pozbawiający tchu ucisk, który narastał i narastał, póki cała się nie otworzyła. Wyciągnęła ku niemu ręce.

Byli połączeni, mocno i głęboko. Ustami, dłońmi. Smakowali się, dotykali, przytulali i razem dochodzili na szczyty.

Tak, wróciłam do domu, pomyślała Eve oślepiona miłością.

Przez chwilę leżeli w ciszy, odpoczywali. Położyła mu głowę na piersi, a rękę na sercu, które wciąż biło jak oszalałe.

- Częściej powinienem na ciebie krzyczeć.

- Nie rozpędzaj się. Następnym razem może nie być tak przyjemnie. Dziś cały dzień czułam się niewyraźnie. Robiłam, co do mnie należało, miałeś rację, ale czułam się niewyraźnie. Prawie jakbym patrzyła na siebie z boku. Biernie. To nie w moim stylu. Muszę złapać rytm.

Roarke pogłaskał ją po brzuchu.

- Moim zdaniem twój rytm jest bez zarzutu.

- Seks tak na mnie działa. W każdym razie z tobą. - Podparła się na łokciach. - Muszę zacząć od początku, zmienić nastawienie. Pozbyć się tej mgły, która zasłania mój umysł i zacząć jeszcze raz.

Sięgnął po wino.

- Wobec tego tak właśnie będzie.

Napił się i podał jej kieliszek.

- Pójdę teraz pod prysznic, a potem się ubiorę. Jeszcze raz przejrzę swoje notatki, raporty i zeznania. Poświęcę godzinkę na ułożenie ich w głowie.

- Świetnie. Ja spróbuję dotrzeć do konta, którego numer podała ci synowa ofiary.

- Będę mogła z tobą pogadać, jak już sobie uporządkuję fakty?

- Inaczej byłbym rozczarowany. Umówmy się na randkę za godzinę, będziemy główkować przy kolacji.

- Zgoda. To się powinno udać. - Wzięła go za rękę. - To się udaje.

Roarke podniósł jej dłoń do ust.

- Nie mam żadnych wątpliwości.

ROZDZIAŁ 13

Eve cofnęła się myślami do samego początku, krok po kroku, z pomocą nagrań, własnych notatek, raportów, testów laboratoryjnych.

Wysłuchała ponownie zeznań, zwracając baczną uwagę na modulację głosu i sposób formułowania zdań przesłuchiwanych osób.

Obejrzała dokładnie każde zdjęcie.

Zwróciła się w stronę Roarke'a, który właśnie wszedł ze swojego gabinetu. Dostrzegł światło w jej oczach. Zareagował szerokim uśmiechem i uniesieniem brwi.

- Pani porucznik.

- Cholerna racja. Zachowywałam się jak glina, robiłam to, co robią gliny... Choć nie czułam się jak glina. Ale wróciłam.

- Witaj.

- Zjedzmy coś. Na co masz ochotę?

- Skoro znów czujesz się jak glina, sądzę, że pizza byłaby najbardziej stosowna.

- Wielkie nieba. Gdybym cię już nie przeleciała, prawdopodobnie wskoczyłabym teraz na ciebie za ten wspaniały pomysł.

- Zapisz to na moje konto.

Usiedli przy jej biurku z pizzą i winem. Nawet tutaj wstawił mi choinkę, pomyślała. Małą, jak na jego upodobania. Stała pod oknem i błyszczała w mroku. Eve z przyjemnością na nią spoglądała.

- Widzisz, rzecz w tym - zaczęła - że nic tu nie ma sensu.

- Aha. Cieszę się, że ustaliliśmy fakty.

- Nie, poważnie. Oto co widać na pierwszy rzut oka, co wysuwa się na pierwszy plan: mamy martwą kobietę, zabitą uderzeniem w głowę tępym przedmiotem, ciosy padły od tyłu. Wcześniejsze obrażenia na ciele wskazują, że została zaatakowana i pobita dzień wcześniej. Drzwi zamknięte od wewnątrz, otwarte okno.

W jednym ręku trzymała kawałek pizzy, drugą wskazała na tablicę.

- Z pozoru, na podstawie pierwszych zebranych dowodów, wygląda na to, że napastnik wszedł przez okno, zabił ją i wyszedł tą samą drogą. Ponieważ nie ma obrażeń, które powinny powstać, gdyby się broniła, prowadzący śledztwo może zakładać, iż ofiara znała sprawcę lub/i nie uważała go za niebezpiecznego. Tylko że jeśli ktoś cię pobił poprzedniego dnia, raczej nie siedzisz spokojnie, kiedy wraca.

- Chyba że obrażenia są wynikiem samookaleczenia.

- Właśnie, ale tego nie wiesz - dlaczego miałbyś tak pomyśleć? Morderca musiał widzieć przynajmniej obrażenia na twarzy. Są wyraźne. Użył tej samej broni. Zaczynamy od początku, z tą nową informacją i wychodzi nam, że morderstwo zostało celowo tak zaaranżowane, żeby rzucić podejrzenie na sprawcę pobicia.

Eve ugryzła olbrzymi kęs pizzy.

- Zabójca posłużył się wcześniejszymi obrażeniami jak zasłoną dymną. Nieźle wykombinowane. Całkiem nieźle. Podobnie jak zabranie komunikatora z miejsca zbrodni.

- Bazował na słabościach ofiary: jej chciwości i skłonności do agresji.

- Tak. Ale pozostają szczegóły. Wszystko psują. Nie ma obrażeń świadczących o tym, że ofiara się broniła lub choćby miała zamiar walczyć bądź przynajmniej osłonić się przed ciosem. Nic nie świadczy o tym, że była związana w trakcie pobicia. Potem sprawdzamy kąty padania ciosów i wychodzi nam samookaleczenie.

- Co zupełnie zmienia sytuację.

- No właśnie. Przyglądamy się jeszcze raz miejscu zbrodni, ułożeniu ciała, bierzemy pod uwagę czas zgonu. Ktoś obcy wchodzi do pokoju w środku nocy, przez okno. Wyskakujesz z łóżka, wrzeszczysz, uciekasz. A ona nic takiego nie robi. Morderca wszedł drzwiami. Wpuściła go.

- Niekoniecznie. Gdyby rzeczywiście miała wspólnika i pokłóciła się z nim, mógłby raczej wybrać okno niż ryzykować pukanie do drzwi.

- Okno było zamknięte. Pamięć sprawia czasem niespodzianki. - Eve ugryzła kolejny kawałek pizzy i napiła się wina. - Wspomnienia zaczynają się budzić jedno po drugim. Wyraźnie sobie przypominam, że Trudy zawsze dokładnie zamykała każde okno i każde drzwi. Świat według pani Lombard był pełen złodziei, gwałcicieli i niegodziwców. Nawet w ciągu dnia, kiedy wszyscy byliśmy w domu, siedzieliśmy zamknięci jak w twierdzy. Nie pamiętałam o tym wcześniej. Nie zostawiłaby otwartego okna w strasznym wielkim Nowym Jorku. To wbrew jej naturze.

- Wpuściła więc mordercę - podsunął Roarke. - Późna wizyta.

- Tak. Późna. I nie zawracała sobie głowy wkładaniem szlafroka, chociaż wisiał w szafie. Przyjęła gościa w koszuli nocnej.

- Co wskazuje na pewien stopień zażyłości. Kochanek?

- Być może. Nie możemy tego wykluczyć. Dbała o siebie. Korzystała z usług chirurga plastycznego. Nie pamiętam żadnych facetów - wymruczała Eve, wracając znów do przeszłości. - Mieszkałam tam tylko pół roku, ale nie pamiętam, by odwiedzali ją mężczyźni albo żeby chodziła na randki.

- Od tamtych czasów aż do dziś to byłby bardzo długi okres wstrzemięźliwości.

- Nie zdziwiłyby mnie jednonocne przygody - mówiła dalej - ale przejrzałam listę jej rzeczy, wszystkiego, co miała w tym pokoju: żadnych gadżetów, seksownej bielizny, prezerwatyw ani innych środków antykoncepcyjnych. Nie wykluczam trwałego związku - nie znajduję żadnych dowodów, ale to możliwe. Jednak nie związek partnerski. Nie na równych prawach.

- Nie?

- Ona musiała rządzić. Wydawać polecenia. Lubiła mówić innym, co mają robić, i patrzeć, jak wykonują jej rozkazy. To rodzaj patologii. Weźmy choćby jej historię zatrudnienia. Zmieniała posady jak rękawiczki, nigdzie nie zagrzewała miejsca na dłużej. Nie przyjmowała poleceń, ona je wydawała.

- Wobec tego, w swoim chorym umyśle, musiała założyć, że rola zastępczej matki będzie dla niej idealna. - Roarke pokiwał głową. - Ona jest szefem, ona rządzi. Absolutne posłuszeństwo.

- Tak, tak chyba rozumowała - zgodziła się Eve. - Zbliżała się do sześćdziesiątki i nigdy nie była zamężna. Tylko jeden oficjalny konkubent. Nie, nie była graczem zespołowym. Partnerstwo jej nie leżało. Może zadzwoniła po tego kogoś. „Przyjdź do mnie, musimy porozmawiać”. Napiła się wina, wzięła leki. Mogła być wstawiona, pewna siebie.

- Mniej czujna i ostrożna niż zazwyczaj. Eve pokiwała głową.

- Odprężona i na rauszu. Wpadła na pomysł, jak zdobyć dwa miliony. Zrobiła sobie krzywdę. Tak, była pewna siebie. Tylko jak zamierzała cię szantażować, siedząc zamknięta w pokoju hotelowym?

- Już się nad tym zastanawiałem. Zgubiłaś rytm - przypomniał Roarke, widząc, że Eve zmarszczyła gniewnie czoło. - Udokumentowała obrażenia, zrobiła obdukcję, pewnie zdała komuś okraszoną łzami fałszywą relację z rzekomego napadu. Napadu dokonanego przez któreś z nas albo oboje. Gdyby była sprytna, mogłaby wymyślić nieznanego sprawcę, który ją ostrzegł, że jeżeli się od nas nie odczepi, dopilnujemy, aby następnym razem bardziej bolało. Dolał wina do kieliszka Eve.

- Zaznaczyłaby, że zapisuje te informacje, aby zostały ujawnione w razie jej nagłej śmierci. Lub kolejnego ataku. Wtedy dowody miałyby trafić do mediów i policji. Najpierw jednak trafiłyby do mnie z informacją: „Zapłać albo rozgłoszę to od razu”.

- No cóż. - Eve wzięła sobie kolejny kawałek pizzy. - A gdzie teraz są te sfabrykowane dowody?

- Ma je morderca, oczywiście.

- Tak, bez wątpienia. Czemu w takim razie porywacz Zany nic o tym nie wspomniał? Czemu nie otrzymałeś kopii?

- Morderca mógł założyć, że dowody przemówią same za siebie i był tak nieostrożny, by wysłać je pocztą.

- Sam widzisz. Na przemian zachowuje się sprytnie i głupio. Coś mi tu nie gra. To pozorne niedbalstwo nie jest przypadkowe. On jest na tyle sprytny, by udawać głupiego. Morderstwo w afekcie, zacieranie śladów, małe błędy tu i ówdzie. Większe błędy. Zdaje mi się, zaczynam myśleć... że większość z tych wpadek była celowa. - Znów popatrzyła na tablicę. - Niewykluczone, iż kręcę się w kółko.

- Nie, mów dalej. To mi się podoba.

- Ta kobieta miała trudny charakter. Nawet jej syn to potwierdza. Poczekaj - dodała w reakcji na minę Roarke'a. - Nie skreślam go z listy podejrzanych. Nie jest wysoko na mojej liście, potem ci powiem dlaczego. Wyobraź sobie, że odwalasz czarną robotę dla trudnej kobiety. Dostaniesz zapłatę, ale nie masz szans na połowę zysków. Załóżmy, że mówi ci o milionie, masz z tego dostać dziesięć procent za fatygę. Całkiem nieźle. Do ciebie należy dostarczenie przesyłki.

- Ryzykowała - zauważył Roarke.

- Zgadza się, ale była pewna swojego człowieka. Jeśli coś poszłoby nie tak, zamierzała się wycofać. Wszystko pasuje do profilu ofiary.

- Tylko że pomocnik okazał się mniej posłuszny, niż zakładała - mówił Roarke. - Zamiast dostarczyć paczkę jak grzeczny piesek, zajrzał do środka. Pomyślał, że to jest warte o wiele więcej.

Eve odnalazła swój rytm. Widziała kolejne kroki, fragmenty układanki, możliwości.

- Tak, wrócił i zażądał większej zapłaty. Dałoby się na tym ugrać więcej niż nędzny milion, przekonywał.

- To ją wkurzyło.

- Jeszcze jak. - Eve się uśmiechnęła. - A była wstawiona. W dodatku zmieszała alkohol z tabletkami. Mogło jej się wymsknąć, że dostanie dwa. Ups.

- Albo powiedziała wprost, że nie da ani grosza więcej.

- Tak czy inaczej zrobiło się niemiło. Cokolwiek wydarzyło się wcześniej, w sobotę wieczorem czy raczej wcześnie rano w niedzielę znalazł się z nią sam w pokoju hotelowym. Odwróciła się plecami. Miał dokumenty z obdukcji, pod ręką było idealne narzędzie. Jest motyw, jest okazja. Załatwił ją, zabrał komunikator, jej kopie dokumentacji, płyty z danymi, wszystko co mogłoby go obciążyć albo mu się przydać. Wyszedł przez okno.

- I tym sposobem ma szansę na całe dwa miliony. - Roarke zerknął na resztki pizzy. Prawie ją pochłonęli.

- W poniedziałek rano zaczaił się na Zanę. Świetnie się złożyło, że postanowiła sama pójść po zakupy.

- Może to nie Trudy miała kochanka.

- To jest myśl, co? - Eve przechyliła głowę i odsunęła od siebie pizzę, by się nie pochorować z przejedzenia. - Zamierzam się bliżej przyjrzeć ślicznej małej żonce Bobby'ego.

- A jemu nie?

- Też. Ale matkobójstwo jest zazwyczaj bardziej krwawe. Więcej w nim wściekłości.

Podobnie jak ojcobójstwo, dodała w myślach. Ona sama aż pływała we krwi, kiedy zabiła swojego ojca.

Nie było to coś, co chciałaby lub potrzebowała rozpamiętywać, skupiła się więc na teraźniejszości.

- Poza tym motyw jest jakiś niewyraźny. Gdyby chodziło o pieniądze, Bobby lepiej by zrobił, czekając, aż Trudy już je dostanie. Potem zaaranżowany wypadek w domu i odziedziczyłby wszystko. Nie można wykluczyć działania pod wpływem nagłego impulsu, jednak...

- Lubisz go - powiedział Roarke.

- Nie o to chodzi. - Choć w duchu przyznała, że mąż ma rację. - Jeśli tylko udawał rozpacz, marnuje swój talent jako agent nieruchomości. Nie zapominaj też, że był ze mną, kiedy Zana została napadnięta, musiałby mieć więc wspólnika. Może siedzą w tym razem z Zaną. Wszystko jest możliwe, wszystko trzeba sprawdzić. Tylko nic z tego mnie nie przekonuje.

Spojrzał na nią uważnie.

- Masz jednak jakieś podejrzenie. Widzę.

- Wracamy do ofiary. Lubi rządzić, pomiatać ludźmi, trzymać ich w garści. Tak jak mówiłeś, nie zajmowała się dziećmi wyłącznie dla pieniędzy. Brała je do domu, żeby mieć nad kimś władzę, żeby mieć kogoś, kim by się mogła wysługiwać i kto by się jej bał. Wspomniała, że przechowuje akta podopiecznych. Czemu miałabym być pierwszą, którą próbowała szantażować?

- W takim razie nie wspólnik. Były wychowanek.

- Dobre określenie. - Eve rozparła się w fotelu. - Wychowanek. Całkiem w jej stylu. Z dokumentów, które już sprawdziłam, wynika, że przyjmowała tylko dziewczynki. To by wyjaśniało, czemu była w koszuli nocnej. Po co wkładać szlafrok, kiedy gościem jest inna kobieta? Nie ma powodu, by się starać czy zachować ostrożność, gdy odwiedza cię ktoś, kim niegdyś pomiatałeś, i kogo nadal masz w garści.

- Jeżeli wierzyć Zanie, została napadnięta przez mężczyznę.

- Jeśli jej wierzyć i pójść tym tropem, szukamy dwóch osób. Chyba że Trudy jednak z kimś się związała. Sprawdzę dzieciaki, które kiedyś u niej mieszkały.

- A ja się pobawię cyferkami.

- Jak ci idzie?

- Tylko kwestia czasu. Feeney ma nakaz. Dzięki temu nie muszę łamać prawa.

- Zabrał ci połowę uciechy.

- Czasem trzeba pójść na kompromis. Wracam do pracy.

- Roarke, nie powinnam cię wciągać w swoje dochodzenia.

- Sam niejednokrotnie wtykałem w nie nos wbrew twoim wyraźnym protestom. - Uśmiechnął się nieznacznie. - Musiałem się nauczyć czekać, aż zostanę poproszony o pomoc.

- Często proszę. Nie zapomniałam, że zostałeś poważnie ranny, pomagając mi przy ostatnich dwóch sprawach. Ponieważ cię poprosiłam.

- Ty też zostałaś ranna - przypomniał jej.

- To moja praca. Mój dobrowolny wybór.

Roarke uśmiechnął się znów, tym razem szeroko - mógł łamać serca tym uśmiechem - podszedł i wziął żonę za rękę, a potem pogładził palcem obrączkę.

- Mój też. Czas popracować, pani porucznik.

- Dobra. Dobra - powtarzała, kiedy Roarke wychodził z pokoju. Odwróciła się do monitora. - Zacznijmy zarabiać na naszą pensję.

Wydrukowała listę dzieci, które trafiły pod opiekę Trudy i sprawdziła ich życiorysy.

Jedna z dziewcząt odsiadywała trzeci wyrok za napad ze szczególnym okrucieństwem. Dobra kandydatka, pomyślała Eve, tyle że siedzi w celi w Mobile w Alabamie. Na wszelki wypadek zadzwoniła do więzienia. Potwierdzili.

Jedna z głowy.

Inna wyleciała w powietrze razem z całym nielegalnym nocnym klubem w Miami. Robiła striptiz, gdy wpadli jacyś szaleńcy. Terroryści samobójcy, przypomniała sobie Eve, oddali życie - własne i dwustu innych osób - by wyrazić sprzeciw przeciwko wykorzystywaniu kobiet.

Następna mieszkała w Des Moines, w stanie Iowa. Mężatka, nauczycielka w szkole podstawowej. Jedno dziecko, syn. Mąż informatyk. Nieźle im się powodzi. Trudy mogła się do nich dobrać.

Eve zadzwoniła do Iowa. Kobieta, której twarz pojawiła się na ekranie, wyglądała na wyczerpaną. W tle rozlegały się jakieś dudnienia i łomot.

- Wesołych świąt. Boże dopomóż. Wayne, błagam cię, możesz być cicho przez pięć minut? Przepraszam.

- Nie szkodzi. Carly Tween?

- To ja.

- Porucznik Dallas z policji w Nowym Jorku.

- W Nowym Jorku. Muszę usiąść. - Westchnęła z wysiłkiem, a wtedy Eve zobaczyła jej ogromny ciążowy brzuch. Carly była w zaawansowanej ciąży. Kolejna z głowy, pomyślała, ale postanowiła kontynuować rozmowę.

- O co chodzi?

- O Trudy Lombard. Brzmi znajomo?

Na twarzy kobiety zagościły napięcie i wrogość.

- Tak. Była moją matką zastępczą przez kilka miesięcy.

- Kiedy ostatni raz się kontaktowałyście?

- Po co to komu? Wayne, nie żartuję. Czemu pani pyta? - powtórzyła.

- Trudy Lombard została zamordowana. Prowadzę śledztwo.

- Zamordowana? Proszę chwileczkę poczekać, muszę się przenieść gdzie indziej. Nic nie słyszę w tym zgiełku.

Nastąpiła seria postękiwań, nim kobiecie udało się podnieść; przeszła przez bawialnię i zamknęła za sobą drzwi.

- Została zamordowana? W jaki sposób?

- Pani Tween, chciałabym wiedzieć, kiedy ostatni raz rozmawiała pani bądź widziała się z Trudy Lombard.

- Czy jestem podejrzana?

- Zaczynam się zastanawiać. Nie odpowiada pani na rutynowe pytanie.

- Miałam dwanaście lat - odparła opryskliwie wzburzona Carly. - Mieszkałam u niej przez osiem miesięcy. Potem opiekę przyznano mojej ciotce. To wszystko.

- Więc czemu się pani denerwuje?

- Ponieważ dzwoni do mnie policjantka z Nowego Jorku i zadaje pytania na temat morderstwa. Mam rodzinę. Jestem w ósmym miesiącu ciąży, na litość boską. Pracuję jako nauczycielka.

- I wciąż nie odpowiedziała pani na moje pytanie.

- Nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie. Nic. I nie powiem nic bez adwokata, więc proszę mnie zostawić w spokoju.

Rozłączyła się.

- Nieźle poszło - skwitowała Eve.

Raczej nie sądziła, by Carly w tym stanie przyjechała do Nowego Jorku i osobiście zatłukła Trudy, ale zatrzymała ją na liście podejrzanych.

Połączyła się z następnym numerem. Trafiła na pocztę głosową, usłyszała dwa głosy, oba irytująco promienne i radosne.

- Cześć! Mówi Pru! - I Alex!

- Nie możemy odebrać, bo polecieliśmy na miesiąc miodowy na Arubę!

Nowożeńcy na ekranie popatrzyli na siebie, chichocząc jak idioci.

- Oddzwonimy, kiedy wrócimy. Jeśli wrócimy.

Najwyraźniej ktoś korzysta z tych promocji biur podróży, pomyślała Eve. Pru i Alex musieli się pobrać niedawno, nic jeszcze nie figurowało w aktach.

Potwierdziła zawarcie małżeństwa, dzwoniąc do Urzędu Stanu Cywilnego w Novi w Michigan. Pobrali się w zeszłą sobotę.

Szczerze wątpiła, czy w drodze na wyspę słońca, surfingu i seksu zahaczyli o Nowy Jork, żeby popełnić morderstwo.

- Dobrze, Maxie Grant z Nowego Los Angeles, zobaczmy, co ty masz na sumieniu. Prawniczka, co? Własna firma. Musi ci się nieźle powodzić. Założę się, że Trudy też by chciała na tym skorzystać.

Biorąc pod uwagę różnicę czasu, zadzwoniła do kancelarii.

Na ekranie łącza pojawiła się kobieta z burzą rudych włosów, o regularnych rysach i oczach w kolorze mchu.

- Maxie Green, w czym mogę pomóc? - spytała rzeczowym tonem, przeszywając Eve wzrokiem.

- Porucznik Dallas z policji nowojorskiej.

- Nowojorskiej? Pracuje pani do późna, pani porucznik.

- A pani sama odbiera połączenie, pani Green.

- Zbyt często. Co mogę zrobić dla nowojorskiej policji?

- Trudy Lombard.

Maxie uśmiechnęła się niezbyt przyjaźnie.

- Proszę powiedzieć, że jest pani z wydziału zabójstw i ta suka nie żyje.

- To właśnie zamierzałam powiedzieć.

- Poważnie? Alleluja. Jak?

- Nie była pani jej wielbicielką?

- Nie znosiłam baby. Nienawidziłam z całego serca. Jeśli macie już mordercę, chciałabym uścisnąć mu dłoń.

- Gdzie pani była od soboty do poniedziałku?

- Tutaj. To znaczy na wybrzeżu, nie w kancelarii. Nawet ja nie spędzam w pracy całych dni. - Oparła się wygodniej na krześle, wydęła usta w zamyśleniu. - No dobrze, sobota, od ósmej do dwunastej pracuję jako wolontariuszka w St. Agnes. Trenuję dziewczęcą drużynę siatkówki. Mogę dostarczyć listę nazwisk zawodniczek. Potem poszłam na świąteczne zakupy, z koleżanką. Wydałam o wiele za dużo, ale co tam, do cholery, w końcu to święta. Mam nazwisko koleżanki i rachunki z zakupów. Wieczorem przyjęcie. Wróciłam do domu o drugiej nad ranem. Nie sama. Seks i śniadanie w łóżku w niedzielny poranek. Potem poszłam do siłowni i posnułam się trochę po mieszkaniu. Wieczorem pracowałam w domu. Mogę poznać jakieś szczegóły? Czy cierpiała? Proszę powiedzieć, że cierpiała.

- Ucieszyłaby się pani, gdyby tak było? Mogę wiedzieć dlaczego?

- Przeżyłam u niej piekło. Dziewięć miesięcy w piekle. O ile nie jest pani kompletną kretynką - a nie wygląda pani na taką - widziała pani moje akta. Trafiłam do systemu, kiedy miałam osiem lat, po tym jak mojemu ojcu wreszcie udało się zatłuc matkę na śmierć i wsadzili jego żałosne dupsko do więzienia. Nikt mnie nie chciał. Wylądowałam u tej sadystycznej wiedźmy. Zmuszała mnie do czyszczenia podłóg szczoteczką do zębów, co noc zamykała na klucz w sypialni. Czasem odłączała prąd, żebym musiała siedzieć po ciemku. Mówiła, że moja matka na pewno zasłużyła na to, co ją spotkało, a ja skończę tak samo.

Wzięła głęboki oddech, napiła się wody z butelki stojącej na biurku.

- Zaczęłam kraść, zbierać pieniądze na ucieczkę. Zostałam przyłapana. Pokazała glinom siniaki na rękach i nogach, powiedziała, że ją pobiłam. Palcem suki nie tknęłam. Trafiłam do poprawczaka. Było ciężko, zeszłam na złą drogę. Na pewno wie pani, o czym mówię.

- Tak, dość dobrze.

- Handlowałam narkotykami, zanim skończyłam dziesięć lat. Przestępczyni - powiedziała z uśmiechem świadczącym o tym, że nie jest dumna z tamtego okresu. - Byłam regularnym gościem w poprawczakach do piętnastego roku życia. Potem zdarzyła mi się nieudana transakcja, dostałam nożem. Najlepsze, co mnie mogło spotkać. Poznałam pewnego księdza... To brzmi jak ckliwa telenowela, ale cóż. Był przy mnie, nie dawał za wygraną. Zmienił moje życie.

- Zdała pani na prawo.

- Wydawało mi się odpowiednie. Trafiłam do tej sadystki jako przerażona ośmiolatka. Widziałam, jak umierała moja matka, a Trudy Lombard to wykorzystywała, żeby mnie zniszczyć psychicznie. Prawie jej się udało. Nie poślę kwiatów na jej pogrzeb, pani porucznik. Będę tańczyć i pić szampana.

- Kiedy widziała ją pani po raz ostatni?

- Nie spotkałam się z nią twarzą w twarz od czterech łat.

- Twarzą w twarz? Zawahała się przez chwilę.

- Jestem prawnikiem. Wystarczająco dobrym, by wiedzieć, że powinnam mieć adwokata. Nie powinnam z panią rozmawiać. Ale tak się cieszę z jej śmierci, zamierzam zaszaleć. Cztery lata temu pracowałam w dużej firmie. Byłam młodszym wspólnikiem. Zaręczyłam się z pewnym kandydatem do Senatu. Miałam przyzwoitą pensję, harowałam na nią jak wół. Trudy przyszła do mnie do biura. Do pracy, na miłość boską. Cała rozpromieniona. Zrobiło mi się niedobrze. „Jesteś kimś, to wspaniale”, mówiła. Powinnam ją była od razu wyrzucić za drzwi, ale mnie zaskoczyła. A potem oznajmiła, że ma kopie moich akt, wszystko. Handel narkotykami, odsiadki w poprawczaku, sprawy o pobicie, kradzieże. Nie chciałabym chyba, żeby to się wydostało na światło dzienne, prawda? Zwłaszcza że mam teraz świetną pracę w wielkiej ważnej kancelarii. I jestem zaręczona z człowiekiem, który ma zostać senatorem.

- Zaszantażowała panią.

- Pozwoliłam jej. Idiotka ze mnie. Zapłaciłam pięćdziesiąt tysięcy. Po trzech miesiącach wróciła po więcej. Tak to działa. Nie jestem całkiem zielona, powinnam się była domyślić. Ale zapłaciłam jej znowu. Związek diabli wzięli. Z mojej winy, byłam cały czas spięta, przerażona, że się dowie... - Przerwała na moment.

- Żałuję tamtego rozstania - kontynuowała cicho. - Wciąż żałuję. Płaciłam jej przez dwa lata. W sumie nazbierało się ćwierć miliona. Dłużej nie mogłam tego znieść. Zrezygnowałam z pracy. Następnym razem, kiedy zadzwoniła, powiedziałam jej, żeby robiła, co chce. Dalej, ty suko, pokaż, na co cię stać. Nie mam już nic do stracenia. Wszystko straciłam.

- Jak to przyjęła?

- Była wściekła. Przynajmniej jakaś satysfakcja. Darła się, jakbym jej wbijała rozgrzany pogrzebacz w tyłek. Miła chwila. Groziła, że stracę uprawnienia. Oczywiście to bzdura. Że nikt mnie nie zatrudni. Tu mogła mieć trochę racji, ale gówno mnie to obchodziło. Zaparłam się i w końcu dała mi spokój. I, dzięki Bogu, już nie wróci.

- Powinna pani była pójść na policję.

- Może. Powinnam dużo rzeczy. Postąpiłam tak, jak postąpiłam. Teraz mam własne biuro i jestem szczęśliwa. Nie zabiłam jej, ale ofiaruję swoje usługi gratis temu, kto to zrobił. Codziennie zmuszała mnie do kąpieli w lodowatej wodzie. Mówiła, że to dla mojego dobra. Studzi gorącą krew.

Dallas wzdrygnęła się. Pamiętała tamte kąpiele w zimnej wodzie.

- Proszę mi podać nazwiska ludzi, którzy mogą potwierdzić, gdzie pani była w czasie, który nas interesuje.

- Nie ma sprawy. Proszę mi powiedzieć, jak zginęła.

- Uderzenie w tył głowy tępym narzędziem, strzaskana czaszka.

- O. Liczyłam na coś bardziej spektakularnego. Cóż, dobre i to.

Zimna, pomyślała Eve później. Zimna i brutalnie szczera. Wzbudza szacunek.

Potwierdziła jej podejrzenia w sprawie szantażu.

Dwie kolejne osoby nie przyznały się wprost, zdradziła je reakcja. Trzeba sprawdzić ich alibi. I jeszcze te dwie, których nie udało jej się zastać.

Postanowiła zrobić sobie kawę, ale najpierw zajrzała do Roarke'a.

- Jakieś postępy?

- Wygląda na ślepy zaułek. - Wstał zza biurka, wyraźnie zirytowany. - Skąd możemy wiedzieć, że dobrze zapamiętała numery?

- Była w szoku, mogła coś pokręcić. Powtórzyła je jednak dwa razy w tej samej kolejności. Bez wahania.

- Nic nie mam. Wrzucę je do komputera, niech sprawdzi wszystkie możliwe kombinacje. Zobaczymy, co znajdzie. A u ciebie?

- Jedna osoba potwierdziła wprost, że była szantażowana. Prawniczka z Kaliforni. Na morderczynię mi nie pasuje, ale twierdzi, iż Trudy wyłudziła od niej ćwierć miliona przez dwa lata, póki nie powiedziała jej „dość”. To dużo pieniędzy z pojedynczego źródła, a założę się, że było więcej. Trudy miała zapewne kilka kont, o których nie powiadomiła Urzędu Skarbowego.

- Te namierzę z łatwością.

- Prawniczka z Kaliforni podała mi dwa rachunki, na które Trudy kazała przelewać pieniądze. Ale minęło kilka lat, może nie trzymała kasy zbyt długo w jednym banku.

- Najlepszy sposób na oszukanie Urzędu Skarbowego. Zacznę od nich, potem znajdę resztę.

- Będziemy wtedy mogli dotrzeć do źródeł, jeśli transakcje były załatwiane przez internet.

- Dziecinna igraszka. Zrelaksuję się po tej frustrującej robocie.

- Chcesz kawy?

- Tak, żono. Dziękuję.

- I tak miałam robić sobie.

Roarke się roześmiał. W swoim gabinecie Eve po raz kolejny podeszła do tablicy. Jeśli Trudy miała poutykane w różnych miejscach pieniądze z szantażu, ile dokładnie odziedziczy Bobby?

Ładną sumkę, jak sądziła.

Pomyślała przez chwilę o chłopcu, który przynosił jej kanapki do pokoju, gdy była głodna i samotna. Bez słowa, z cieniem uśmiechu, przykładając palec do ust.

Zrobiła kawę i postanowiła się dowiedzieć, czy zabił własną matkę.

ROZDZIAŁ 14

Stała w jasno oświetlonym pokoju w towarzystwie innych kobiet. Popijała szampana. Znała te kobiety.

Prawniczka z Kaliforni piła prosto z butelki, poruszając biodrami i podskakując na czerwonych szpilkach w takt muzyki. Carly Tween siedziała na krześle z wysokim oparciem, sączyła powoli alkohol z kieliszka i gładziła się po brzuchu wolną ręką.

Pozostałe, podobne do niej kobiety plotkowały, jak to się zwykle robi na babskich przyjęciach. Eve nigdy nie interesowała się zbytnio modą, gotowaniem ani uwodzeniem mężczyzn, popijała więc swoje musujące wino w milczeniu, nie słuchając za bardzo, o czym mówią.

Wszystkie były odstawione. Ona miała na sobie tę samą suknię co na przyjęciu świątecznym. Nawet we śnie - nawet ze świadomością, że śni - bolały ją stopy.

Część sali została oddzielona od reszty. Tam siedziały dzieci, którymi kiedyś były, i obserwowały zabawę. Używane ubrania, głodne twarze, oczy pozbawione nadziei - oddzielone od świateł, muzyki i śmiechów szklaną ścianą.

Pożerały chciwie kanapki serwowane przez Bobby'ego.

Była obca w tym towarzystwie. Nie czuła się jedną z nich, nie całkiem. Pozostałe kobiety rzucały jej ukradkowe spojrzenia i szeptały coś między sobą.

Podeszła pierwsza do ciała leżącego na środku pomieszczenia. Koszula Trudy była poplamiona krwią, lśniąca podłoga lśniła czerwienią.

- Naprawdę nie jest odpowiednio ubrana - odezwała się Maxie, z uśmiechem popijając z butelki. - Wyłudziła od nas tyle forsy, stać by ją było na przyzwoite ciuchy. To przecież przyjęcie, no nie?

- Nie planowała się na nim znaleźć.

- Wiesz, co mówią na temat planów. - Porozumiewawczo szturchnęła Eve łokciem. - Rozluźnij się. W końcu są tu sami swoi. Jesteśmy rodziną.

- Nie moją. - Popatrzyła przez szklaną szybę na dzieci. Nie była pewna. - Mam robotę do wykonania.

- Jak sobie chcesz. Ja zamierzam dobrze się bawić. - Maxie chwyciła opróżnioną butelkę obiema rękami i roztrzaskała ją o poranioną głowę Trudy.

Eve doskoczyła i odepchnęła ją, ale pojawiły się inne. Odsunęły ją na bok, staranowały, po czym dopadły ciała niczym głodne psy.

Przeczołgała się w bezpieczne miejsce i usiłowała wstać. Wtedy zobaczyła dzieci za szybą. Wiwatowały.

Dostrzegła cień za ich plecami. Ojciec.

- Mówiłem ci przecież, mała. Ostrzegałem, że trafisz do ciemnicy z pająkami.

- Nie. - Podskoczyła i odsunęła się. Ktoś pomógł jej wstać.

- Spokojnie - odezwał się cicho Roarke. - Już jestem.

- Co? Co? - Zbudziła się w jego ramionach. Serce jej waliło. - Co się stało?

- Zasnęłaś za biurkiem. Nic dziwnego, jest druga nad ranem. Miałaś koszmary.

- To nie były... - Potrzebowała chwili, żeby się uspokoić. - To nie był koszmar, niezupełnie. Po prostu dziwaczny sen. Sama pójdę.

- Wolę tak. - Zaniósł ją do windy. - Poszlibyśmy do łóżka wcześniej, ale coś mnie zatrzymało.

- Dziwnie się czuję. - Potarła twarz dłońmi, usiłując zetrzeć z niej ślady zmęczenia. - Odkryłeś coś?

- Co za pytanie. Na razie trzy konta. Podejrzewam, że jest więcej. Feeney mnie zmieni rano. Mam kilka własnych spraw, którymi muszę się zająć.

- Co...

- Rano. To już niedługo. - Wyszedł z windy i zaniósł Eve prosto do łóżka. Zaczął rozpinać jej spodnie, ale odsunęła jego ręce.

- Dziękuję. Jeszcze coś ci przyjdzie do głowy.

- Nawet ja mam swoje ograniczenia, aczkolwiek niewielkie. - Przytulił ją mocno do siebie.

Usiłowała wydobyć z niego jakieś informacje. Nim się obejrzała, nadszedł ranek.

Roarke pił kawę w salonie, czytając raporty giełdowe i poranną prasę. W tej chwili nie interesowało jej ani jedno, ani drugie. Burknęła coś w rodzaju powitania i zniknęła w łazience.

Po powrocie powitał ją zapach smażonego bekonu.

Na stole stały dwa talerze. Przejrzała go. Nic jej nie powie, póki nie zje. Usiadła naprzeciwko męża i sięgnęła po kubek z kawą.

- No więc?

- Dzień dobry. Choć pogoda pozostawia nieco do życzenia. Zapowiadają mżawkę, potem może spaść śnieg.

- Zabawa nigdy się nie kończy. Konta, Roarke. Wyciągnął ostrzegawczo palec w stronę kota, który już czekał na jedzenie. Galahad przystanął i zaczął się drapać po uszach.

- Rachunki, które podała prawniczka z Kaliforni, zostały zlikwidowane. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy przestała płacić. Znalazłem inne, pozakontynentalne i na innych planetach. Na nazwiska Roberta True i Robin Lombardi.

- Niezbyt pomysłowe.

- Nie wydała mi się pomysłowa. Chciwa, niewątpliwie. Na każdym miała prawie milion. Znalazłem ślad przelewów prawniczki. Oraz inne przelewy z konta Thoma i Carly Tween.

- Tak, tak sądziłam.

- A także Marlee Peoples.

- Peoples - to ta lekarka pediatra z Chicago. Nie zastałam jej wczoraj.

- Jest więcej. Zrobiłem ci listę. Z tego, co zdążyłem się zorientować, proceder trwał od jakichś dziesięciu lat.

- Od czasu, kiedy straciła status zawodowej matki. Jeśli dziecko jest na studiach, zachowuje się status, póki ich nie ukończy lub nie skończy dwudziestu czterech lat.

- Sprytny sposób na podreperowanie nadwątlonego budżetu.

- Ale nie kupiła sobie ładnej sukienki na przyjęcie.

- Słucham?

- Głupi sen. - Eve pokręciła głową. - A może wcale nie taki głupi. Co u diabła robiła z całą tą forsą? Zatrzymała się w tanim hotelu.

Roarke podał jej plasterek bekonu.

- Dla niektórych ludzi ważne jest samo posiadanie, gromadzenie. Nie interesuje ich wydawanie.

Eve zjadła bekon, skoro już miała go w ręku.

- Morris wspomniał o operacjach plastycznych, musiały trochę kosztować. Synowa zeznała, że najlepsza biżuteria została w domu. Więc na błyskotki też nie żałowała. Akcesoria. Wygląd. To do niej pasuje. Niewykluczone, że część zainwestowała. Bobby jest agentem nieruchomości. Może ładny domek. Spokojne miejsce na emeryturę, kiedy już przestałaby wysysać krew z byłych podopiecznych.

- Jakie to ma znaczenie?

- Nie wiem. Może mieć. Ile zgromadziła, kto o tym wiedział, kto miał dostęp. - Eve pogrążona w myślach, zabrała się do jedzenia. - Nie znalazłam nic na Bobby'ego ani jego żonę. Przejrzałam akta finansowe, medyczne, szkolne, kryminalne. Jeśli któreś z nich wiedziało o odłożonych paru milionach i widokach na kolejne dwa, mieliby motyw. Przez chwilę bawiła się tą myślą.

- Gdybyśmy tak zamrozili rachunki, dowiedli, że pieniądze pochodzą z działalności przestępczej... Moglibyśmy sprowokować mordercę do podążenia ścieżką Trudy, do szantażu. Z pewnością byśmy go wkurzyli. Może udałoby się nawet zwrócić pieniądze tym, do których należały.

- Sprawiedliwość dla wszystkich.

- W idealnym świecie, dalekim od naszego. Ale to jakiś pomysł. Jeżeli motywem były pieniądze, zabranie ich będzie dobrym posunięciem. Ruszy z miejsca sprawy. - Z pewnym zaskoczeniem zauważyła, że skończyła śniadanie. Wstała. - Idę się ubrać, zacząć dzień. Chyba utajnię ochronę Bobby'ego i Zany. Niech wygląda, że wszystko przycichło. Potrzebujemy przynęty. - Przypomniała sobie, co mówił na temat mżawki i śniegu i wzięła sweter z szafy. - Dziś dwudziesty trzeci, prawda?

- Tylko dwa dni na świąteczne zakupy.

- Będzie wyglądać naturalnie. Mniej dyżurujących policjantów przed samymi świętami. Para turystów w hotelu. Zaczną jęczeć, że mają już dość siedzenia w pokoju. Więc ich wypuścimy. Zobaczymy, co zrobią.

Zwołała zebranie w jednej z sal konferencyjnych. Wezwała detektywa Baxtera i funkcjonariusza Trueharta, a także Feeneya, Peabody i McNaba.

Przydzieliła zadania.

- Feeney, ty dalej idziesz tropem pieniędzy. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest twoja jedyna sprawa, będę wdzięczna za tylu ludzi i takie środki, jakie możesz nam poświęcić.

- Panuje ogólne rozprzężenie. Wielu chłopaków wyjeżdża za dzień lub dwa. Łącznie z tym tutaj. – Wskazał McNaba. - Nie widzę powodu, żeby ich nie wykorzystać do oporu, póki jeszcze tu są.

- Dzięki. Będę potrzebowała dwóch kamer wyłapujących też dźwięk - dodała Eve. - Mają być małe i dyskretne. Postaram się o nakaz. Chcę ich użyć do pilnowania dwójki naszych podopiecznych.

- Nakaz? - Feeney podrapał się po głowie ze strzechą rudych kręconych włosów. - Nie zgodzą się sami?

- Nie będę ich prosić o pozwolenie. Potrzebuję czegoś, co mogę im przypiąć bez ich wiedzy. Na pewno masz coś odpowiedniego wśród swoich zabawek.

- Niepewny grunt. - Pogładził w zamyśleniu podbródek. - Żeby dostać tego rodzaju nakaz, zazwyczaj trzeba mieć dowody, które stawiają obiekt obserwacji w kręgu podejrzanych. W przeciwnym razie delikwent musi się zgodzić.

Dallas już to przemyślała.

- W opinii prowadzącej śledztwo rodzina zamordowanej znajduje się pod wpływem silnego napięcia i stresu. Celem założenia podsłuchu jest ich własne bezpieczeństwo, kobieta już raz została rzekomo napadnięta.

- Rzekomo? - powtórzyła Peabody.

- Mamy tylko jej słowo. Z tą dwójką sprawa jest niepewna. Mogą być równie dobrze ofiarami, jak i podejrzanymi. Założenie im podsłuchów to mój sposób na dotarcie do prawdy. Poproszę grzecznie o nakaz. W razie potrzeby ściągnę Mirę, żeby mi udzieliła wsparcia. Okablujemy ich i otworzymy klatkę. - Zwróciła się do Baxtera. - Wtedy wkroczycie ty i twój partner. W cywilu. Będziecie ich śledzić. Chcę wiedzieć, gdzie pójdą, co zrobią.

- Wyrzucasz nas na ulicę w wigilię Wigilii, Eve - zauważył z szerokim uśmiechem Baxter. - Ktoś to musiał powiedzieć.

- I ty powiedziałeś. Jeśli tamci się rozdzielą, wy też się rozdzielicie. Pozostaniecie w kontakcie ze sobą i ze mną.

Akcja nie jest ryzykowna, ale nie życzę sobie fuszerki. Ktoś może do nich podejść. Mało prawdopodobne, by stała im się krzywda. Prawdopodobieństwo poniżej dwudziestu procent. Zredukujmy je do zera, bądźmy czujni.

- Pani porucznik? - Swoim zwyczajem Truehart uniósł do góry rękę. Zaczerwienił się, kiedy Eve na niego popatrzyła. - Czy jeżeli ktoś się do nich zbliży, mamy reagować?

- Obserwujcie, sami podejmiecie decyzję. Nie chcę, żebyście rzucili się w pościg i zgubili podejrzanego w tłumie. Zatrzymacie go, jak nie będzie ryzyka. Kiedy będziecie wystarczająco blisko. W innym wypadku, pójdziecie za obiektem, podacie mi współrzędne. Z tego co wiemy, celowo wybiera ofiary. Stanowi niewielkie zagrożenie dla pozostałych przechodniów, niech tak zostanie.

Wskazała zdjęcie Trudy umieszczone na tablicy.

- Nie możemy zapominać, że mamy do czynienia z mordercą. Przyciśnięty do muru zabije ponownie. Chcę, żeby wszyscy spędzili mile święta w domach.

Zatrzymała Peabody po wyjściu pozostałych.

- Idę porozmawiać z Mirą. Poproszę, żeby mnie poparła w sprawie tego nakazu. Mam nazwiska byłych podopiecznych. Zaznaczyłam osoby, z którymi nie udało mi się porozmawiać. Może tobie się uda. Najpierw skontaktuj się z Carly Tweed. Nie chciała ze mną gadać, jest w ósmym miesiącu ciąży, boi się i ma humory. Użyj swoich sztuczek. Może uda ci się dowiedzieć, gdzie przebywał jej mąż w chwili morderstwa.

- Ma ojca? Braci?

- Cholera. - Eve klepnęła się kark. - Nie pamiętam. Co do ojca, wątpię, skoro trafiła do zastępczej matki, ale sprawdź.

- Tak jest. Powodzenia z tym nakazem.

Ku nieopisanemu zdumieniu Dallas sekretarka Miry nie broniła własnym ciałem dostępu do drzwi gabinetu lekarki. Zamiast tego użyła interkomu, dostała zgodę i zaprosiła Eve do środka.

- Wesołych świąt, pani porucznik, gdybym później nie miała okazji.

- Dzięki. Nawzajem.

Dallas zerknęła za siebie, zdezorientowana. Cerber nucił „Jingle Bells”.

- Koniecznie przebadaj swoją sekretarkę - powiedziała od progu do Miry. - Jest radosna i śpiewa.

- Popatrz, co te święta wyprawiają z ludźmi. Kazałam jej wpuszczać cię o każdej porze, o ile nie prowadzę akurat sesji. Chcę być na bieżąco nie tylko w kwestii śledztwa, ale również twojego stanu emocjonalnego.

- Nic mi nie jest. Wszystko dobrze. Potrzebuję jedynie...

- Siadaj, Eve.

Eve przewróciła oczami za plecami Miry, która właśnie odwróciła się do autokucharza. Usiadła na jednym z ładnych niebieskich foteli.

- Cały czas trafiam w ślepe zaułki. Trzeba pchnąć śledztwo do przodu. Muszę...

- Napij się herbaty.

- Naprawdę nie...

- Wiem, ale zrób mi przyjemność. Widać, że źle spałaś. Miewasz koszmary?

- Nie. Nie całkiem. Pracowałam wczoraj do późna. - Wzięła herbatę. Był jakiś inny wybór? - Zdrzemnęłam się kilka minut. Miałam dziwny sen. Nic takiego.

- Opowiedz mi.

Nie przyszła na sesję terapeutyczną, do cholery. Wiedziała jednak, że spieranie się z Mirą na jej własnym gruncie to jak uderzanie głową w ścianę.

Opisała sen i wzruszyła ramionami.

- Dziwny, i tyle. Nie czułam się zagrożona ani pozbawiona kontroli.

- Nawet kiedy pozostałe kobiety cię stratowały?

- Nie. To mnie tylko wkurzyło.

- Widziałaś siebie jako dziecko, przez szkło.

- Tak. Jadłam kanapkę. Zdaje się, że z serem i szynką.

- A na koniec zobaczyłaś ojca.

- Zawsze go widzę. Nie zmienię tego. Słuchaj, ja wszystko rozumiem. On z jednej strony, ona z drugiej. Ja pośrodku. Wtedy i teraz. Tkwię pośrodku tej sytuacji. Przynajmniej nikt nie próbuje mnie zabić, jak to zwykle bywało.

- Naprawdę czujesz się taka inna - odległa od pozostałych? Od reszty kobiet?

- Czuję się inna niż większość kobiet, jakie znam. Nie mogę zrozumieć, jak to możliwe, że z niektórymi się zaprzyjaźniam, skoro zazwyczaj mam wrażenie, iż należą do innego gatunku. Rozumiem Maxie. Wiem, czemu zareagowała tak jak zareagowała. Przynajmniej na początku. Osoba, która ją skrzywdziła, nie żyje. Ze mną jest inaczej. Nie mam ochoty otwierać szampana. Gdybym życzyła śmierci każdemu, kogo nie lubię, miasto zmieniłoby się w krwawą jatkę. Nie dziwię się Maxie, ale się z nią nie zgadzam. Śmierć to nie odpowiedź, tylko koniec. A morderstwo jest zbrodnią. Co czyni z Trudy, lubiłam ją czy nie, moją klientkę. Ktokolwiek ją wykończył, musi za to zapłacić. - Przerwała na chwilę, zawahała się, ale postanowiła dokończyć myśl. - Żałuję, że nie miałam okazji powiedzieć jej tego, co zamierzałam. Stawić jej czoła. Wolałabym, aby żyła. Mogłabym ją wtedy zamknąć za prześladowanie tych kobiet przez całe lata, wykorzystywanie ich, odbieranie im pieniędzy i spokoju ducha.

- A teraz nie możesz.

- Nie. Życie jest pełne rozczarowań.

- Radosna myśl - orzekła cierpko Mira.

- Oto radośniejsza: Ona nie jest w stanie odebrać mi tego, co osiągnęłam. Myślała, że może mnie podejść, wykorzystać. Nie udało jej się. Nie miała szans. Ta świadomość pomaga. Nie mogła mi odebrać tego, kim jestem. A jestem policjantką, która rozwiąże sprawę jej morderstwa. Kropka.

- W porządku. Czego potrzebujesz ode mnie? Eve powiedziała jej o pomyśle z podsłuchem.

Mira sączyła herbatę z miną świadczącą o całkowitym braku przekonania co do słuszności przedsięwzięcia.

- To ryzykowne, Eve.

- Zamrażam rachunki. Odcinam dopływ gotówki. Nikt się nie zbliży do Lombardów, póki siedzą w hotelu. Prędzej czy później będę musiała spuścić ich z oka. Morderca poczeka, aż wrócą do Teksasu i zostaną bez ochrony. Wtedy skontaktuje się z jednym z nich. Na razie brakuje motywu do ataku. Kontakt, tak, ale nie atak. Nie, jeżeli tu chodzi o pieniądze.

- Co jeszcze?

- Zemsta. Nie wykluczam jej. Jak już mówiłam, trafiam w ślepe uliczki. Ofiara mogła wkurzyć - i z pewnością wkurzyła - mnóstwo osób, o których nie mamy pojęcia. Uprowadzenie Zany sugeruje motyw finansowy. Od tego zaczynamy.

- Poprę cię w tej sprawie. Zgadzam się, że zagrożenie fizyczne nie jest duże. Można wyciągnąć argument, że trzymanie tych dwojga pod strażą w pokoju nie wpływa dobrze na ich stan emocjonalny. Pewna doza normalności dobrze im zrobi, a tobie pomoże w śledztwie.

- Dobrze brzmi, powiedz tak. - Dallas wstała. - Peabody i McNab lecą jutro do Szkocji.

- Do Szkocji? Ach tak, do jego rodziny, oczywiście. Pewnie się cieszą.

- Peabody umiera ze strachu przed spotkaniem z jego rodziną. Jeśli dziś nic się nie wydarzy, sprawa ostygnie przez święta. Dlatego postanowiłam działać.

- Wobec tego życzę ci powodzenia. A gdybyśmy się już nie spotkały przed świętami, wszystkiego najlepszego. Dla ciebie i Roarke'a.

- Dzięki. Muszę jeszcze załatwić parę świątecznych spraw.

- Ostatnie zakupy?

- Niezupełnie.

Nim wyszła, przyjrzała się Mirze po raz kolejny. Przyjaciółka miała na sobie rudy kostium i pasujące do niego buty. I naszyjnik na krótkim grubym złotym łańcuszku wysadzany błyszczącymi kamieniami. Wielobarwny, w kształcie trójkąta. A także podobne kolczyki.

- Coś jeszcze?

- Tak sobie pomyślałam - zaczęła Eve. - Ile czasu straciłaś dziś rano, żeby się tak odstawić?

- Odstawić? - Mira popatrzyła na swój kostium.

- No wiesz, dobrać strój i dodatki, uczesać się, umalować. Te wszystkie rzeczy, które sprawiają, że wyglądasz na odstawioną.

- Nie jestem pewna, czy powinnam potraktować to jako komplement. Pewnie jakąś godzinę. Czemu pytasz?

- Byłam ciekawa.

- Poczekaj. Ile czasu ty się szykowałaś?

- Ja? Nie wiem. Dziesięć minut?

- Wynocha z mojego gabinetu! - zaśmiała się Mira.

Eve musiała bardzo się postarać, żeby otrzymać nakaz. Załatwianie formalności zajęło prawie godzinę, wreszcie się udało.

Podobno dostała go w ramach prezentu świątecznego. Ucieszyła się.

- Przebierz się - poleciła Baxterowi. - Zawołaj swojego chłopaka. Za pół godziny macie być pod hotelem.

- Zaraz ma spaść śnieg. Wiedziałaś o tym?

- Włóż kozaczki.

Nie zwracając uwagi na jęki protestu Baxtera, podeszła do biurka Peabody. Delia dała jej delikatny znak ręką, żeby poczekała.

- Rozumiem, Carly.

Partnerka miała na uszach słuchawki.

- Teraz powinnaś się martwić tylko o swoją rodzinę. O to, żeby urodzić następnego ślicznego, zdrowego chłopczyka. Bardzo nam pomogłaś. Teraz nie myśl już więcej o tej sprawie i ciesz się świętami.

Słuchała przez chwilę z uśmiechem.

- Dzięki. Dam ci znać, kiedy będziemy coś wiedzieli. Wesołych świąt dla całej rodziny.

Peabody zdjęła słuchawki.

- Dobra jestem - pochwaliła się.

- Wysłałaś jej prezent gwiazdkowy? Jezus. Czego się dowiedziałaś?

- Męża możemy wykluczyć. Był z nią w sobotę w szpitalu. Spędzili tam kilka godzin, fałszywe bóle porodowe. Sprawdziłam w trakcie rozmowy. Zgadza się. Żadnego ojca czy brata. Jedynaczka. Rany boskie, Dallas, ta dziewczyna nie miała łatwego życia.

- Opowiesz po drodze. Nakaz załatwiony, chcę zabrać zabawki od Feeneya.

- Matka narkomanka, ćpała w ciąży. Carly urodziła się uzależniona, przechodziła z rąk do rąk, od krewnych do krewnych. Nie dawali sobie rady, za duże wydatki, za dużo kłopotów.

Wskoczyły na puściutką, ruchomą platformę. Każdy, kto mógł, wziął już wolne.

- Wrzucili ją do systemu. Nie była już uzależniona, ale i tak trudno ją było gdziekolwiek umieścić. Słabe zdrowie, ryzyko powikłań. Matka poszła na odwyk i sąd ponownie przyznał jej opiekę. Potem znów zaczęła brać. Dziewczynka miała dziesięć lat, kiedy matkę znów zamknęli, ale najpierw zdążyła wykorzystać małą. Sprzedawała jej zdjęcia pornograficzne w sieci. Carly ponownie trafiła do systemu i prosto w ramiona Trudy.

- Która jej jeszcze dokopała.

- No chyba. Zmuszała ją do kąpieli w lodowatej wodzie każdego wieczoru oraz wymyślała inne wyrafinowane tortury. Dzieciak się skarżył, ale nikt nie chciał słuchać. Nie było śladów przemocy, żadnych widocznych oznak znęcania się. Złożyli wszystko na karb problemów małej. Próbowała się zabić. Podcięła sobie żyły nożem kuchennym.

Eve wciągnęła ze świstem powietrze.

- O, cholera.

- Bobby ją znalazł, zadzwonił po karetkę. Kiedy się obudziła w szpitalu, usłyszała, że zaatakowała swoją zastępczą matkę. Przysięgała, że to nieprawda, ale Trudy miała powierzchowne rany kłute na przedramionach.

- Sama je sobie zrobiła, suka jedna.

- Też tak sądzę. Carly z powrotem trafiła do systemu, tym razem przebywała w stanowych szkołach z internatem aż do osiągnięcia pełnoletności. Wygrzebała się z tego, Dallas, co jest naprawdę godne podziwu. Uciułała pieniądze na studia pedagogiczne, postarała się o kilka stypendiów. Osiedliła się w Iowa, powiedziała, że chce zamknąć tamten rozdział. Pięć lat temu poznała swojego męża, pobrali się.

- I Lombard wróciła.

- Niektórzy rodzice mogliby nie być zachwyceni, że ktoś z taką przeszłością zajmuje się ich pociechami, tak to ujęła Trudy. Jeżeli nie chce, żeby się dowiedzieli, musi zapłacić. To nie są zamożni ludzie, ale Carly się przestraszyła. Zapłacili. Rozpłakała się, usłyszawszy, że staramy się odzyskać pieniądze.

- Ile z niej utoczyła Trudy?

- Na przestrzeni kilku lat pięćdziesiąt tysięcy.

Tuż po ślubie Roarke założył dla Eve konto. Nigdy z niego nie korzystała, nie miała nawet takiego zamiaru.

Teraz pomyślała, że jeśli i tym razem system nie zadziała na korzyść Carly Tween, ona sama to zrobi.

Porucznik Dallas wpatrywała się w urządzenia proponowane przez Feeneya. Były większe, niż chciała, prawie wielkości kciuka.

- Niby jak mam je przyczepić bez ich wiedzy? Popatrzył na nią surowo.

- Hej, to twoja działka. Chciałaś podsłuchów. Gdybyś zgodziła się na same kamerki, miałabyś cacka wielkości pchły.

- Muszę mieć dźwięk. Coś wymyślę.

- Nie ma za co - burknął.

- Przepraszam, przepraszam. Jezu. Jesteś bogiem elektroniki. Doceniam wszystko, co robisz. Wiem, że brakuje ci ludzi.

- Równie dobrze mogę coś zrobić. - Wskazał drzwi swojego gabinetu, zza których dochodziły głośne śmiechy i dźwięki muzyki. - Urządzili przyjęcie. Krótkie. Dałem im godzinę na odreagowanie, Mikołaj i takie tam bzdury. Większość ma wolne jutro i pojutrze.

- Policja powinna wiedzieć, że przestępcy nie próżnują w święta.

- Tak, oczywiście. Kilku chłopaków będzie pod telefonem. Ja też przyjdę na parę godzin, żeby ogarnąć wszystko z grubsza. Żona przygotowuje świąteczny obiad. Można by pomyśleć, że spodziewamy się rodziny królewskiej. Kazała wszystkim się ubrać.

- A co? Zwykle jadacie nago?

- Ubrać, Dallas. Odświętnie czy coś. - Jego i tak już pomarszczona twarz zmarszczyła się jeszcze bardziej. - To przez ciebie wpadła na ten przeklęty pomysł!

- Przeze mnie? Przeze mnie? - Eve poczuła się śmiertelnie obrażona i nieco przestraszona. - Nie obwiniaj mnie o dziwactwa swojej małżonki.

- Przez twoje przyjęcie. Wszyscy przyszli wystrojeni i obwieszeni biżuterią. Teraz moja żona też tego chce! Przy moim własnym stole!

Dallas ugięła się pod ciężarem winy. Przeczesała włosy palcami, próbując coś wymyślić.

- Mógłbyś od razu oblać się sosem. Oczy mu rozbłysły.

- Wiedziałem, że kiedyś się na coś przydasz. Sos mojej żony to śmiertelna broń biologiczna. Pewnie wypali dziurę w materiale. Wesołych świąt, dziecko.

- Wzajemnie.

Eve zabrała aparaturę inwigilacyjną i wyszła. Złapała się za policzek. Nerwowy skurcz. Wpadła niemalże na Peabody i McNaba całujących się namiętnie i używających muzyki w tle jako pretekstu do napierania na siebie biodrami.

- Przestańcie natychmiast! Oddalcie się od siebie w tej chwili albo zamknę was w oddzielnych celach pod zarzutem czynów lubieżnych w miejscu publicznym.

Nie zatrzymała się. Peabody dogoniła ją zdyszana. Raczej nie od biegu.

- My tylko...

- Nic nie mów - ostrzegła ją Eve. - Milcz. Idę do hotelu. Dopilnuję, byśmy mieli naszych podopiecznych na podglądzie i podsłuchu, porozmawiam z nimi. Ty sprawdzisz banki z listy, którą ci dam. Pokazuj zdjęcie Trudy. Pytaj, czy przyszła po reklamówkę monet w czwartek albo piątek.

- A potem?

- Skontaktuję się z tobą i dam znać.

Rozstały się przed hotelem, w holu Eve podeszła do pracownika ochrony.

- Odwołuję swojego człowieka. Pozornie. Mogę go wysłać na jedno z waszych stanowisk? Chcę, żeby miał dostęp do kamery na piątym piętrze.

- Da się zrobić.

- Nie chcę, żeby Lombardowie wiedzieli.

- Nie ma sprawy. Proszę przysłać swojego człowieka do mnie.

- Dzięki. - Wsiadła do windy, układając sobie w głowie plan działania.

Wydała polecenia policjantowi i zapukała do drzwi. Otworzył Bobby.

- Masz jakieś wiadomości?

- Zrobiliśmy pewne postępy. Niewiele mogę ci jeszcze powiedzieć. Wpuścisz mnie?

- Pewnie. Pewnie. Przepraszam. Zana jest pod prysznicem. Późno wstaliśmy. Nie mamy zbyt wielu zajęć.

- O tym właśnie chciałam z wami porozmawiać - zaczęła Eve. - Może powiesz Zanie, że przyszłam?

- Och, dobrze. Zaraz wracam.

- Bez pośpiechu.

Zniknął w łazience. Eve szybko podeszła do szafy przy drzwiach wyjściowych. Porządek w apartamencie sugerował, że Lombardowie należą do ludzi, którzy odkładają rzeczy na miejsce. Nie zawiodła się. Płaszcze wisiały tam, gdzie się spodziewała je znaleźć.

Wyjęła kamerki, umieściła po jednej przy kołnierzu każdego płaszcza i włączyła. W szafie wisiały też dwie kurtki. Przez chwilę Eve nie była pewna.

Jest zimno, pomyślała. A oni pochodzą z Teksasu. Na pewno włożą ciepłe płaszcze.

Zerknęła na drzwi łazienki.

- Feeney, jeśli masz odbiór, puść mi sygnał.

Jej komunikator zabrzęczał. Eve zamknęła szafę i odeszła. Po chwili pojawił się Bobby.

- Za chwilę wyjdzie.

- Pewnie nie możecie już wytrzymać w tym pokoju.

- To prawda. - Uśmiechnął się lekko. - Ale trochę pracuję. I załatwiam formalności pogrzebowe. Zana bardzo mi pomaga. Nie wiem, co bym bez niej zrobił, nie pamiętam, jak sobie radziłem, zanim się poznaliśmy. Niezbyt wesołe święta ją czekają. Pomyślałem, że mógłbym zamówić małą choinkę.

- Mam zamiar pozwolić wam wyjść do miasta.

- Wyjść? - Popatrzył na okna, jakby były w nich więzienne kraty. - Naprawdę? Myślisz, że to bezpieczne po wszystkim, co się stało?

- Myślę, że nie ma zbyt wielkiego zagrożenia. Mało prawdopodobne, by ktoś spróbował się do was zbliżyć, kiedy jesteście we dwoje. Przede wszystkim, Bobby, nie mogę was tu trzymać jak w areszcie. Tym bardziej że jesteście świadkami, którzy właściwie nic nie widzieli. Może przypomniałeś sobie coś jeszcze, cokolwiek, co mogłoby nam pomóc?

- Ciągle myślę. Nie sypiam zbyt wiele od... od czasu, kiedy to się stało. Nie mogę zrozumieć, czemu matka poszła do ciebie po pieniądze. Ona... ona była... dosyć zamożna. Ja też dobrze sobie radzę. Wystarczająco dobrze, a ostatnio nawet więcej niż wystarczająco - Ktoś musiał ją do tego nakłonić. Nie wiem tylko kto. Ani dlaczego.

- Idź się przejść, zaczniesz jaśniej myśleć. Może coś ci przyjdzie do głowy? - Gdyby tak się nie Stało, Eve miała zamiar zaprosić oboje na oficjalne przesłuchanie na komendę. Wyłożyć im fakty prosto z mostu. Uderzyć w stół i zobaczyć, czy nożyce się odezwą.

- Moglibyśmy... - Przerwał, gdy do pokoju weszła Zana ubrana w biały sweter i bawełniane spodnie w brązowo niebieskie paski. Eve zwróciła uwagę, że była dyskretnie umalowana, trochę pomadki i róż na policzkach.

- Przepraszam, że musiałaś czekać. Późno dziś wstaliśmy.

- Nie szkodzi. Jak się czujesz?

- Dobrze. Wszystko zaczyna mi się wydawać długim dziwacznym snem.

- Eve mówi, że moglibyśmy wyjść na jakiś czas - odezwał się jej mąż.

- Naprawdę? Ale... - Podobnie jak wcześniej Bobby, Zana spojrzała w stronę okna i przygryzła wargi. - A co jeśli... On może nas obserwować.

- Będę przy tobie. - Bobby uspakajająco objął ją ramieniem. - Przejdziemy się, kupimy jakąś niedużą choinkę. Może spadnie prawdziwy śnieg.

- Bardzo bym chciała, jeśli jesteście pewni, że to bezpieczne. - Popatrzyła na Eve. - Muszę przyznać, że od siedzenia cały czas w pokoju zaczynamy już trochę wariować.

- Weźcie ze sobą komunikator - doradziła Eve. - Będę co pewien czas sprawdzać, czy wszystko w porządku. - Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami, nim wyszła. - Jest dość zimno. Ubierzcie się ciepło.

Po wyjściu skontaktowała się z Peabody.

- Podaj swoje położenie.

- Dwie przecznice na zachód. Znalazłam właściwy bank, przy pierwszym podejściu.

- Spotkaj się ze mną pod hotelem.

- Ruszamy?

- Ruszamy - potwierdziła Eve. Połączyła się z Baxterem. - Jesteśmy na miejscu. Odbieracie sygnał?

- Potwierdzam.

- Dajcie im trochę przestrzeni. Zobaczymy, jak zamierzają spędzić ten dzień.

Rozejrzała się po ulicy. Gdyby zabójca Trudy odkrył nowe miejsce pobytu Lombardów - możliwe, choć mało prawdopodobne - skąd by ich obserwował? Pełno tu wkoło potencjalnych punktów obserwacyjnych. Restauracja, inny pokój hotelowy, nawet ulica przez jakiś czas. Mógł być wszędzie.

Namierzenie ich wymagałoby od mordercy umiejętności, sprytu i szczęścia. Znalezienie dogodnego punktu obserwacyjnego i czekanie w ukryciu przez parę dni świadczyłoby o jego dużej cierpliwości.

Co nim kierowało? Jeżeli chciwość, o wiele łatwiej i skuteczniej byłoby podążyć tropem szantażu. Skąd miał pewność, że Eve zapłaci? Czemu próbował do niej dotrzeć za pośrednictwem synowej ofiary, nie bezpośrednio?

Oparła się o samochód i czekała. Skoro motywem zabójstwa były pieniądze, sprawca powinien bardziej nalegać na wypłatę.

Nadeszła Peabody.

- A co, jeśli pieniądze to przykrywka?

- Czego?

- Przykrywka, Peabody. Raz po raz wracam do motywu zemsty. Bardziej pasuje niż morderstwo dla zysku. Ale w takim razie po co czekał na jej przyjazd do Nowego Jorku? Dlaczego rozwalił jej głowę po tym, jak Trudy się ze mną skontaktowała? Załóżmy, że motywem były pieniądze. Ona ich jeszcze nie dostała. Wystarczyła odrobina cierpliwości, a potem upozorowany wypadek w domu.

- Zabójca mieszka w Nowym Jorku? Szantażowała dwie osoby jednocześnie?

- Możliwe. Na razie nie znalazłam nikogo podejrzanego wśród jej znajomych ani byłych podopiecznych. Zakładając, że mamy do czynienia ze zbrodnią pod wpływem chwili, czemu sprawca kręci się koło Zany, próbując wydusić z niej pieniądze, których ona nie ma?

- Chciwość?

- Tak, to dobre wytłumaczenie. - Ale nie była przekonana.

Wsiadła do samochodu. Nie chciała rzucać się w oczy, kiedy Lombardowie wyjdą z hotelu.

- Czego się dowiedziałaś? - spytała partnerkę.

- National Bank, następna przecznica za butikiem. Jedna z kasjerek od razu rozpoznała Trudy na zdjęciu. Przyszła w piątek tuż przed zamknięciem. Zażądała dwustu monet jednodolarowych. Była opryskliwa, jak twierdzi kasjerka. Zabrała bilon luzem, bez torebki i nie w rulonach. Po prostu wsypała wszystko do torebki. Zanim udostępnią nagrania z kamer, chcą zobaczyć nakaz.

- Zdobądź go. Musimy sprawdzić wszystkie tropy.

- Gdzie jedziemy?

- Z powrotem na miejsce zbrodni. Chcę zrobić wizję lokalną, symulacje komputerowe już widziałam. - Dallas położyła odbiornik na tablicy rozdzielczej. - Baxter i True - hart dadzą sobie radę. My tak czy inaczej będziemy mieć wszystko na oku.

- Jeszcze nie wyszli - zauważyła Peabody.

- Wyjdą.

Eve wjechała na ulicę prowadzącą do West Side Hotel.

- Jak to możliwe, że w tym mieście zostało jeszcze cokolwiek do kupienia? - Patrzyła z niesmakiem na tłumy kłębiące się na chodnikach. - Czego oni mogą więcej chcieć?

- Ja na przykład chcę mnóstwa rzeczy. Stosów pudełeczek z pięknymi kokardkami. A jeśli McNab nie kupił mi jakiejś błyskotki, będę musiała go zabić. Mam nadzieję, że spadnie śnieg. - Delia wciągnęła powietrze niczym pies myśliwski. - Czuję go w powietrzu.

- Jak możesz poczuć tutaj cokolwiek poza zapachem samego miasta?

- Mam rewelacyjny węch. Wyczuwam zapach sojowych hot dogów i proszę, są tuż za rogiem. Będzie mi brakowało Nowego Jorku w Boże Narodzenie. Strasznie się cieszę - i trochę boję - że jadę do Szkocji, ale na pewno daleko jej do Nowego Jorku.

W recepcji siedział znajomy droid.

- Hej! - zawołał. - Kiedy oddacie pokój?

- Jak tylko sprawiedliwości stanie się zadość.

- Kierownik mnie nęka. Mamy rezerwacje. Pełen komplet w sylwester.

- Jeżeli ma jakieś skargi związane z moim miejscem zbrodni, niech kontaktuje się bezpośrednio ze mną. Powiem mu, co ma sobie zrobić z sylwestrem.

Po drodze na górę sprawdziła odbiornik.

- Baxter? - skontaktowała się ze swoimi ludźmi. - Wychodzą.

- Mamy ich. Słyszymy, co mówią. Wybierają się na Piątą pooglądać wystawy sklepowe. Chcą kupić sobie małą choinkę do pokoju.

- Ja też ich słyszę. Wyłączam dźwięk. Daj mi znać, jeśli wydarzy się coś, o czym powinnam wiedzieć.

- Mój młody towarzysz i ja przespacerujemy się trochę. Na razie.

Eve schowała komunikator do kieszeni i wyjęła klucz. Z pokoju po drugiej stronie korytarza wyjrzała kobieta.

- Pani z policji?

- Tak. - Dallas pokazała odznakę.

- Podobno kilka dni temu zginęła tu kobieta.

- Miało miejsce pewne zdarzenie. Nie ma powodu do niepokoju.

- Łatwo pani mówić. Larry! Larry, mówiłam ci, że popełniono tu morderstwo. Gliny przyszły. - Ponownie wystawiła głowę. - Chce tam wejść z kamerą. Mielibyśmy jutro co pokazać dzieciakom.

Roześmiany Larry otworzył drzwi na całą szerokość. Trzymał kamerę wideo.

- Witam! Mogłaby pani wyjąć broń i pokazać odznakę? Stanąć w pozie twardzielki. Dzieciaki będą zachwycone.

- To nie jest odpowiednia chwila, Larry.

- Momencik. Wchodzi pani? Wspaniale! Zrobię ujęcie miejsca zbrodni. Jest tam jeszcze krew?

- Ile pan ma lat, dwanaście? Proszę odłożyć kamerę i wracać do pokoju. Albo aresztuję pana za skrajną głupotę.

- Wspaniale! Wspaniale! Proszę mówić dalej.

- Jezus Maria, skąd się biorą tacy ludzie? Jakaż czarna otchłań pluje nimi prosto w moją twarz? Peabody?

- Muszę pana prosić o natychmiastowy powrót do pokoju. Prowadzimy dochodzenie. - Zniżyła głos i zasłoniła mężczyźnie widok. - Nie chciałby pan zobaczyć jej zdenerwowanej, proszę mi zaufać.

- Mogłaby pani podać swoje nazwisko? Coś w rodzaju: „Jestem funkcjonariuszka Smith i nakazuję panu się wycofać”.

- Jestem detektywem. Proszę się wycofać, nim... Eve wyrwała mu kamerę z ręki.

- Hej!

- Cofnij się albo ją roztrzaskam o podłogę i poprawię butem.

- Larry, daj spokój. - Żona wciągnęła go do środka. - Wezmę kamerę.

- To dobry materiał - upierał się Larry. - Nie kupisz czegoś takiego za żadne pieniądze. - Drzwi nareszcie się zamknęły.

Eve popatrzyła na nie. Dobrze wiedziała, że tamten stoi z kamerą przy wizjerze. Uchyliła drzwi i weszła do czterysta piętnaście, dając znak Peabody, żeby poszła za nią. Zatrzasnęła zamek.

- Dupek. - Przeżywała jeszcze incydent w korytarzu. Rozejrzała się po pokoju. - Przychodzi w piątek, nakręcona. Ma nowy plan. Już wcześniej okaleczała się bądź niszczyła swoją własność, żeby obciążyć kogoś innego. To dla niej nic nowego, a skomplikuje życie wrogom. Dostaną za swoje. Przyniosła sobie prowiant. Sprawdzimy w sklepach i marketach. Może z tym być trochę trudności. Potrzebowała wałówkę. Wino, zupa, lekkostrawne jedzenie.

- Pomyślała o tabletkach przeciwbólowych. Troszczy się o siebie i jest przewidująca - dodała Peabody.

- Też musiała je kupić, jeśli nie przywiozła ze sobą lekarstw. Sprawdzimy. Wypiła sporo wina. Coś zjadła. Rozmyślała, układała sobie wszystko w głowie.

Eve wyobraziła sobie całą sytuację. Chodziła tam i z powrotem po pokoju.

- Zadzwoniła do mordercy? Nie wiem. Nie wiem, po co? To jej sprawa. Ona tu dowodzi. Jest nakręcona. Na adrenalinowym haju.

- Musiała być, żeby zrobić sobie coś takiego.

- Wyobraża sobie rezultaty. Wystraszonego Roarke'a. Myślał, że może ją tak potraktować bezkarnie? Cóż, przekonamy się. Rozrywa skarpetki, zdejmuje metkę, zgniata ją, wyrzuca do kosza i rozdziela parę. Rzuca niepotrzebną skarpetkę na podłogę obok komody. Drugą wypycha monetami. Sprawdza, czy jest wystarczająco ciężka. Łyka tabletkę, żeby zminimalizować ból.

Eve przeszła do łazienki.

- Tutaj. Zrobiła to w łazience. Na wypadek gdyby zwymiotowała z bólu. Nie chciała zwymiotować na podłogę. Kto by posprzątał?

Podeszła do umywalki i spojrzała w lustro.

- Przegląda się długo. Niemało zapłaciła za tę twarz. Nic nie szkodzi, dostanie więcej. Nie ma mowy, żeby ten sukinsyn bezkarnie ją traktował w taki sposób. Nie ma pojęcia, komu się naraził.

Eve zamierzyła się mocno pięścią w szczękę. Zrobiła to tak szybko i gwałtownie, że Peabody aż podskoczyła przestraszona.

- Chryste, prawie to poczułam.

- Gwiazdy przed oczyma. Przeszywający wnętrzności ból. Mdłości, zawroty głowy. Świadomość, że trzeba dokończyć dzieła, póki starczy siły i odwagi. - Markowała ciosy, wyobrażając je sobie. Zachwiała się i chwyciła za brzeg umywalki dla złapania równowagi.

- Zdjęli odciski palców z umywalki? Gdzie były? Peabody zadzwoniła, żeby sprawdzili w aktach.

- Z grubsza tam, gdzie trzymasz rękę. Wyraźne odciski wszystkich palców lewej ręki.

- To by się zgadzało. Prawą ma ciągle zajętą. Musiała się czegoś przytrzymać, żeby nie upaść. Mocno chwyciła, stąd wyraźne odciski. Na pewno poleciało jej też trochę krwi. Z twarzy. - Eve wzięła ręcznik. - Powinny być dwa. Jeden przyłożyła do twarzy, może zmoczyła. Stąd krew w umywalce. Jednak ręcznika nie było przy zwłokach, kiedy je znaleźliśmy. Nie było go w pokoju ani w łazience.

- Morderca zabrał? Po co?

- Dla podtrzymania wrażenia, że została pobita. Trudy przyłożyła wilgotny ręcznik do skaleczeń, może zawinęła w niego kostki lodu. Żadne z jej ubrań nie zostało poplamione krwią, tylko koszula. Najprawdopodobniej miała ją na sobie, kiedy się poturbowała. Wolała nie brudzić ładnych strojów. Poza tym i tak miała zamiar później się położyć, żeby przespać ból.

- To nadal nie ma sensu.

- Dostarcz mi listę jej rzeczy. Jest wśród nich kamera?

- Poczekaj chwilę. - Peabody odgarnęła włosy z czoła i odszukała właściwe dane. - Nie ma kamery, ale... hej, jest czysta płytka. W jej torebce.

- Turyści nie przyjeżdżają do Nowego Jorku bez kamery wideo. Spójrz na naszego kumpla Larry'ego. A ona już wcześniej korzystała z nagrań. Najpierw się wysypia. Musi trzeźwo myśleć podczas dokumentowania uszkodzeń ciała. Przygotowuje sobie całą tę scenę, płacze na zawołanie, udaje roztrzęsioną. Obciąża mnie albo Roarke'a. Może nas oboje.

Eve zerknęła na łóżko. Wyobraziła sobie siedzącą na nim Trudy. Zapłakaną, ze zmasakrowaną twarzą. „Obawiam się o swoje życie, po tym, co mi zrobili”.

- Potem wystarczy dostarczyć nam kopię nagrania. Ostrzeżenie między wierszami. „Nie wiem, jak się zachować. Pójść na policję? Ale przecież ona jest z policji. Boże, dopomóż mi”. Bla, bla, bla. „A on jest taki bogaty i wpływowy. Czy będę bezpieczna, jeśli ujawnię nagranie?”.

- Zakłada, że zrozumiecie groźbę.

- Gdybyśmy się z nią skontaktowali, nalegałaby, aby któreś z nas tu przyszło. Żadnych rozmów przez wideołącze, bo mogłyby zostać wykorzystane przeciwko niej. Tylko bezpośrednie spotkanie, na osobności. Pieniądze albo was zniszczę. Jednak do tego nie doszło.

- Ponieważ załatwił ją jej chłopiec na posyłki. Albo dziewczynka.

- Zabójca wszedł drzwiami. Nie wierzę w otwarte okno. Ochrona nie jest tu zbyt uważna. Wchodzi, kto chce. Może też zatrzymał się w hotelu. Miałaby go w ten sposób na oku, pod ręką. Byłby na każde zawołanie. Jeszcze raz przejrzymy listę gości, tym razem dokładniej. Trzeba znaleźć powiązanie. Wolałaby trzymać swoje popychadło blisko siebie. Wezwała tego kogoś.

- Na pewno nie czuła się najlepiej pomimo tabletek przeciwbólowych i alkoholu.

- Prawda. W takim razie chciałaby się komuś wyżalić. „Przygotuj mi drinka. Zjadłabym zupę”. Czemu jeszcze nie przybiegliśmy do niej w panice? Dlaczego tak długo? Przecież dostaliśmy nagranie. Mogła narzekać, albo zdradziła się przez przypadek, ile zamierza od nas wyciągnąć. A może powiedziała coś innego, równie niewłaściwego. Nie przejęła się tym. Nadal chodzi po pokoju w koszuli nocnej. Staje tutaj.

Eve wskazała kąt pokoju, a jej partnerka stanęła w hipotetycznej pozycji Trudy.

- Tyłem do niego. Zabójca podnosi narzędzie i uderza. Na ręku miała odgniecenia od dywanu. Na kolana, Peabody.

- Gliny nie mają godności. - Delia uklękła, wyrzuciła ręce w górę, jakby jeszcze usiłowała złapać równowagę.

- I jeszcze raz, z góry. Trzeci, dla pewności. Krew. Musiał się chociaż trochę ubrudzić. Pozostaje jeszcze posprzątać po sobie, zatrzeć ślady. Zabiera komunikator, narzędzie zbrodni, kamerę. Nagranie zapisało się na twardym dysku. Dotarlibyśmy do niego. Nie mógł ryzykować. Ręcznik, gąbka, skarpetki. Wszystko ze śladami krwi. Zawinął te rzeczy w ręcznik kąpielowy i wyszedł przez okno. Zostawił je otwarte, żeby nam zasugerować, którędy się tu dostał. Eve wyjrzała na zewnątrz.

- Zejście tędy nie stanowi problemu. Chyba że... - Oceniła odległość do sąsiedniego okna. - Pokój obok był pusty. Może... - Odwróciła się do Peabody. - Niech technicy przeczeszą sąsiedni pokój. Niech sprawdzą rury odpływowe. Może znajdą krew. Zadzwoń po nich od razu. Ja pójdę na dół pogadać z droidem.

Nie ucieszył się. Pokój był zajęty, a goście na ogół nie okazują zachwytu, kiedy się ich przenosi.

- Jeszcze mniej im się spodoba przetrząsanie pokoju przez moich ludzi w ich obecności. A ty nie będziesz zachwycony, jeśli zadam sobie trud zdobycia nakazu, aby zamknąć ten hotel do czasu zakończenia śledztwa.

Poskutkowało. Musiała chwilę poczekać. Zadzwoniła w tym czasie do Baxtera.

- Co tam?

- Nadrabiają stracony czas. Chyba przeszliśmy z dziesięć kilometrów. A niebo wypluwa jakąś mokrą śniegopodobną breję.

- Owiń się szalikiem i zapnij płaszcz. Co robią?

- Głównie zakupy. Właśnie kupili drzewko po obejrzeniu wszystkich małych choinek na Manhattanie. Mówią o powrocie do hotelu, dzięki Ci o maleńkie Dzieciątko Jezus. Jeśli mają jakiś ogon poza mną i moim przybocznym, możesz mnie odtąd nazywać szympansem.

- Nie spuszczaj ich z oka.

- Ani na chwilę.

Baxter schował komunikator do kieszeni płaszcza. W słuchawkach słyszał głos Zany wspominającej o obiedzie. Czy zjeść po hot dogu i jeszcze trochę pochodzić? A może zamówić coś w hotelu, zostawić rzeczy w pokoju?

- W hotelu - mruknął. - Idźcie do hotelu. Tego z miłą kawiarenką po drugiej stronie ulicy.

Trueheart wzruszył ramionami.

- Na ulicach jest całkiem miło. Miasto świątecznie przystrojone. Pada śnieg.

- Dobijasz mnie, dzieciaku. Wieje, jest mróz, leje deszcz ze śniegiem. Na chodnikach tłumy, a my zdzieramy sobie zelówki. Cholera jasna. Niech to szlag. Idą po hot dogi.

- I kawę z automatu. - Trueheart pokręcił z politowaniem głową. - Pożałują tego.

- Znowu gapi się na wystawy sklepowe. Typowa baba. Mąż nosi torby, kupuje hot dogi i żongluje tym wszystkim, podczas gdy ona gapi się na błyskotki, na które nigdy nie będzie ich stać.

- Jeżeli są szantażystami, to będzie ich stać.

Baxter spojrzał na Truehearta z ojcowską dumą i aprobatą.

- Oto cynizm, który jest muzyką dla moich uszu. Stań przy wózku, kiedy facet będzie kupował hot dogi. Też kup dwa. Jest tłok. Mamy kłopot z obrazem. Ja będę się kręcił z tyłu na wypadek, gdyby wciągnęła go do sklepu.

Baxter ruszył w prawo, w stronę budynków. Zana obejrzała się przez ramię i uśmiechnęła na widok Bobby'ego nadchodzącego z jedzeniem i zakupami.

- Przepraszam, kochanie! - Roześmiała się i wzięła od niego jedną z toreb oraz hot doga. - Nie powinnam była zostawiać cię samego z tym wszystkim. Chciałam tylko zerknąć.

- Masz ochotę wejść do środka? Znów się roześmiała.

- Cóż za zbolały ton. Nie, chciałam tylko zerknąć na wystawę. Szkoda, że nie pomyślałam, żeby wziąć czapkę. Zimno mi w uszy.

- Możemy już wracać albo kupić ci czapkę. Rozpromieniła się.

- Bardzo bym chciała jeszcze trochę pochodzić. Po drugiej stronie ulicy jest sklep z czapkami i kapeluszami.

- Ten, obok którego przechodziliśmy, żeby przejść na tę stronę?

- Wiem, wiem - zachichotała. - Ale oni mają wyprzedaż. Czapki i szaliki w promocyjnych cenach. Tobie też by się przydała czapka, skarbie. I ładny ciepły szalik. Nie chcę jeszcze wracać do hotelu, Bobby. Nie dam rady. Czuję się, jakby mnie ktoś wypuścił z więzienia.

- Rozumiem, ze mną jest podobnie. - Przełożył pakunki i choinkę do drugiej ręki. - Kupimy czapki. Potem moglibyśmy jeszcze raz się przejść pod tę olbrzymią choinkę i pooglądać, jak dzieciaki szaleją na deskach.

- Cudownie. Co sprawia, że hot dog z wózka w Nowym Jorku jest taki pyszny? Przysięgam, że nigdzie na świecie nie ma takich hot dogów jak tu.

- Cholernie dobry - przyznał z pełnymi ustami. - Trzeba tylko zapomnieć, co jest w środku.

Zana roześmiała się uszczęśliwiona.

- Zapomnijmy!

Skręcili za róg w tłumie innych przechodniów.

- Nie zdawałem sobie sprawy, jak jestem głodny. Powinienem był wziąć sobie dwa - odezwał się Bobby, usiłując jeść mimo ograniczonych możliwości ruchu.

Dotarli do krawężnika. Zrobił krok do przodu. Zana głośno wciągnęła powietrze. Bobby zacisnął kurczowo palce na jej ramieniu.

- Nic się nie stało. Oblałam się tylko kawą. Cholera.

- Oparzyłaś się?

- Nie, nie. - Potarła plamę na płaszczu. - Niezdara ze mnie. Ktoś mnie popchnął. Kurczę, mam nadzieję, że się spierze. O, i w dodatku przegapiliśmy zielone światło.

- Nie ma pośpiechu.

- Powiedz to wszystkim innym - mruknęła. - Gdyby ci ludzie tak się nie pchali, nie miałabym teraz na płaszczu plamy po kawie.

- Coś poradzi...

Runął nagle do przodu, prosto pod koła nadjeżdżającej taksówki.

Torba wypadła mu z ręki i poleciała do góry. Ostatnie, co usłyszał, zanim uderzył głową o krawężnik, to wrzask Zany i pisk hamulców.

Czekając na udostępnienie pokoju i przybycie ekipy, Eve sprawdziła wyciągi bankowe Trudy. Transakcje kartą. Wydała kilka dolarów w aptece, zauważyła. Z daty wynikało, że już po kupnie skarpetek i wizycie w banku. Przygotowywała się. Odwiedziła też sklep spożywczy. Co się stało z torbami?

Rozległ się sygnał komunikatora.

- Dallas.

- Jest problem. - Baxter, który zazwyczaj miał lekko kpiący sposób bycia, tym razem mówił ze śmiertelną powagą. - Śledzony mężczyzna został potrącony przez taksówkę na rogu Piątej i Czterdziestej Drugiej.

- Matko Boska! Jak mocno?

- Nie wiem. Ekipa medyczna jest na miejscu. Żona histeryzuje. Stali na chodniku, czekali na zielone. Ja odbierałem audio, Trueheart wideo. Był tłok. Widział tylko, jak facet wpada na jezdnię. To nie było lekkie potrącenie, Dallas, tyle wiem. Został niemal przejechany. Mam tu kierowcę taksówki.

- Niech ktoś go eskortuje na komendę i przesłucha. Wy pilnujcie Lombardów. Gdzie go zabierają?

- Na ostry dyżur do Centrum Medycznego Boyd. Kawałek stąd.

- Spotkamy się na miejscu. Niech jeden z was wsiądzie z nim do karetki. Macie pilnować obojga jak oka w głowie, dopóki nie przyjadę.

- Jasne. Chryste, Dallas. W jednej chwili facet zajada się hot dogiem, popija paskudną kawę, a w następnej wpada pod samochód. Lekarz podał żonie coś na uspokojenie.

- Dopilnuj, żeby jej nie zamroczyło, Baxter, chcę, żeby była przytomna, do cholery.

- Zajmę się tym. Kończę.

Eve popędziła do drzwi. Pociągnęła za klamkę w tym samym momencie, kiedy Peabody otwierała je z drugiej strony.

- Już jadą.

- Powiemy im co i jak, a potem musimy lecieć. Bobby'ego wiozą do szpitala. Został potrącony przez samochód.

- Potrącony przez... Co do diabła...

- Nie pytaj, bo nie jestem w stanie ci odpowiedzieć. Ogarniemy sytuację tutaj i jedziemy do szpitala.

Dallas włączyła syrenę i ruszyła przez zakorkowane miasto, próbując nie zwracać uwagi na uporczywe poczucie winy.

Czyżby wystawiła Bobby'ego na niebezpieczeństwo? Pilnowało go dwóch policjantów, był na podglądzie i na podsłuchu. Nie wystarczyło.

- To mógł być wypadek. - Peabody z trudem powstrzymała okrzyk przerażenia, kiedy minęły o włos furgonetkę i taksówkę, zostawiając na nich nieco lakieru. - Ludzie, zwłaszcza nietutejsi, codziennie padają ofiarą wypadków drogowych w Nowym Jorku. Podchodzą zbyt blisko jezdni, nie uważają. Gapią się na drapacze chmur, zamiast patrzeć pod nogi.

- Nie widzę żadnego powodu, dla którego komuś miałoby zależeć na jego śmierci. Żadnego. - Eve uderzyła pięścią w kierownicę. - Niby z jakiej racji miałoby to wpłynąć na decyzję Roarke'a o wypłaceniu dwóch milionów? Nawet nie zna Bobby'ego. Zabicie go nic nie daje.

- Mówiłaś, że według relacji Baxtera Bobby jadł i pił, stojąc blisko krawężnika. Ktoś go potrącił albo się poślizgnął. Pada deszcz ze śniegiem, jest ślisko. Dallas, wypadki się zdarzają. Czasem po prostu ktoś ma pecha.

- Nie tym razem. Nie wierzę w żaden przeklęty zbieg okoliczności. - Była wściekła. - Coś przegapiliśmy i tyle. Przez naszą nieuwagę świadek wylądował na ostrym dyżurze.

- Nie obwiniaj się.

- W pewnym sensie jestem za to odpowiedzialna. Zrób kopie nagrania. Jedną przekaż do laboratorium do oczyszczenia. Chcę usłyszeć wszyściutko, każdy odgłos. - Zatrzymała samochód przed wejściem do kliniki. - Zaparkuj - poleciła Delii, wyskakując. - Ja muszę lecieć.

Miejscami tego typu niepodzielnie władał ból. Ofiary czekały na pomoc. Chorzy siedzieli bezwładnie na krzesłach. Zdrowi czekali niecierpliwie, aż ktoś się zajmie ich bliskimi czy przyjaciółmi.

Zauważyła Truehearta. W bluzie i dżinsach wyglądał jeszcze młodziej. Siedział obok płaczącej Zany, trzymał ją za rękę i mówił coś cicho.

- Eve! Eve! - Zana podskoczyła i rzuciła się jej w ramiona. - Bobby. O Boże! To wszystko moja wina. Bobby jest ranny. Ciężko ranny. Nie wiem...

- Przestań. - Eve potrząsnęła nią i odsunęła się. - Jak poważne są obrażenia?

- Nie powiedzieli, nie chcą mi nic powiedzieć. On krwawił. Jego głowa! Głowa i noga. Stracił przytomność. - Zalewała się łzami. - Podsłuchałam coś o wstrząsie mózgu, złamaniu i może...

- No dobrze, jak do tego doszło?

- Po prostu nie wiem. - Opadła z powrotem na krzesło. - Staliśmy na światłach. Jedliśmy hot dogi i piliśmy kawę. Było zimno, ale tak się cieszyliśmy, że mogliśmy wyjść. Zaproponowałam, żebyśmy kupili sobie czapki. Po drugiej stronie ulicy widziałam sklep. Potem wylałam kawę, przegapiliśmy zielone i nie mogliśmy przejść. Czekaliśmy, a on po prostu upadł. Albo się poślizgnął. Naprawdę nie wiem. Próbowałam go przytrzymać za płaszcz. Dotknęłam go. Tak mi się wydaje.

Wpatrywała się w swoją rękę. Eve zauważyła bandaż.

- Co ci się stało?

- Wylałam kawę. Upuściłam kubek, próbując przytrzymać Bobby'ego. Oparzyłam się. Chyba poleciałam do przodu. Ktoś mnie złapał. A Bobby... - Zana skrzyżowała ręce na piersi i zaczęła się kołysać. - Wpadł pod taksówkę. Kierowca próbował zahamować, ale to wszystko wydarzyło się zbyt szybko i samochód uderzył w Bobby'ego, odrzuciło go, uderzył o beton. Tak mocno.

- Gdzie teraz jest? - Eve popatrzyła na Truehearta.

- Zabrali go do sali operacyjnej numer dwa. Baxter pilnuje drzwi.

- Zana, zostań tu. Trueheart, ty też.

Wyszła z poczekalni, ignorując wołanie usiłującej ją zatrzymać pielęgniarki. Skręciła w prawo i znalazła Baxtera. Stał przed podwójnymi przeszklonymi drzwiami.

- Niech to diabli, Dallas. Byliśmy parę metrów od niego. Z obu stron.

- Żona uważa, że się poślizgnął.

- Ta, może. Chcesz wiedzieć, jakie ma szanse? Lekarze zajmują się nim jeszcze. Złamana ręka, to pewne. Prawdopodobnie biodro. Nieźle go pogruchotało. Nie wiem jak bardzo, sanitariusze nie chcieli powiedzieć.

Eve potarła twarz dłonią.

- Uważasz, że ktoś mu pomógł wpaść pod tę taksówkę?

- Sam sobie zadaję to pytanie. Nie spuszczaliśmy ich z oka, staraliśmy się. Przed świętami miasto ogarnia szaleństwo. Morze ludzi zalewa chodniki, każdy albo się wściekle spieszy, albo gapi na budynki i kręci filmy. Kieszonkowcy zarabiają w tydzień tyle, ile zwykle przez pół roku. Gdybyś mi kazała przysiąc, że niczego nie przeoczyliśmy, nie mógłbym. Rzecz w tym...

- Co?

- Tuż przed zdarzeniem ona wylała na siebie kawę. Mówi, że ktoś ją potrącił. Coś mnie tknęło, próbowałem podejść bliżej... I wtedy nasz facet wylądował pod kołami.

- Żeż kurde.

ROZDZIAŁ 15

Eve odesłała Baxtera i sama przemierzała niespokojnie korytarz pod drzwiami sali operacyjnej. Wokoło unosiła się charakterystyczna szpitalna woń i dobiegały stłumione głosy zaaferowanego personelu medycznego.

Nie znosiła szpitali i gabinetów lekarskich. Jej zdaniem były to przybytki bólu i cierpienia. Śmierci i wszelkiego nieszczęścia.

Oczekiwania.

Czy to przez nią Bobby tu trafił? Przez jej starania, by sprawa ruszyła z miejsca? Czyżby uczyniła z niego ruchomy cel? Jej niecierpliwość wynikała z osobistego zaangażowania, uświadomiła sobie. Pragnęła zamknąć najgorszy rozdział swojej przeszłości, ponownie go pogrzebać. Dla własnego spokoju ducha, musiała przyznać, i dla samej świadomości, że potrafi. Z tego powodu podjęła ryzyko - świadome.

Za jej decyzję płacił Bobby Lombard.

Chyba że mieli do czynienia z niedorzecznym zbiegiem okoliczności, zwykłym wypadkiem. Śliskie, zatłoczone ulice, ludzie się spieszą, wpadają na siebie i potrącają się nawzajem. Codziennie dochodzi do wypadków. Co tam codziennie, w każdej chwili. Tak, mogło istnieć takie oto proste wytłumaczenie.

Ale ona nie wierzyła w przypadek. Gdyby komputer wyliczył prawdopodobieństwo na sto procent i tak by nie uwierzyła.

Zrobiła sobie z Bobby'ego przynętę, a teraz leżał tu połamany i zakrwawiony.

Nadal nie wykluczała go z grona podejrzanych. Ludzie zabijają rodziców. Po latach tłumienia złości i życia w ciągłym napięciu, coś w nich pęka. Jak kość, pomyślała Eve. I zabijają.

Ona też kiedyś zabiła. Wtedy, w tym strasznym pokoju w Dallas ojciec nie tylko złamał jej rękę. Sprawił, że w małej Eve pękła jakaś struna i nóż zatopił się w jego ciele. Wielokrotnie. Dallas pamiętała wszystko łącznie z zapachem krwi i jej ciepłą wilgocią na rękach, na twarzy...

Do tej pory czuła ból złamanej kości, mimo litościwej mgły zasnuwającej tamten czas. I to wycie - oboje wyli - kiedy go zabijała.

Ludzie często nazywali ten odgłos nieludzkim. Mylili się. Był czystą esencją pierwotnego człowieczeństwa.

Przycisnęła dłonie do oczu.

Boże, jakże strasznie nienawidziła szpitali. I tamtego wspomnienia: obudziła się w szpitalu z uczuciem ogromnej pustki, a tamta Eve - taka, jaka była przed morderstwem - zniknęła.

Czuła zapach własnego strachu. Pochylały się nad nią obce twarze. „Jak masz na imię?”, „Co ci się stało?”, „Gdzie mieszkasz?”, pytali nieznajomi.

Skąd miała wiedzieć? A gdyby nawet pamiętała, gdyby jej własny umysł nie ukrył tego przed nią, jak mogłaby im powiedzieć?

Leczenie było bolesne. Nastawianie kości, gojenie ran w środku powstałych na skutek wielokrotnych gwałtów. Nigdy nie odkryli największego z sekretów kryjących się za zasłoną jej pamięci.

Nie dowiedzieli się, że skrzywdzone dziecko zamordowało jak dzikie zwierzę. Wyjąc jak człowiek.

- Dallas.

Drgnęła, ale się nie odwróciła.

- Nic jeszcze nie wiem.

Peabody stanęła obok. Zajrzała przez szybę. Eve zastanawiała się nad sensem montowania przeszklonych drzwi do sal operacyjnych. Dlaczego chciano, żeby ludzie z zewnątrz widzieli, co robią lekarze?

Zadać ból, żeby wyleczyć. Sama wyobraźnia by wystarczyła. Patrzeć na całą tę krew i narzędzia tortur...

- Idź pogadać z Baxterem - poleciła. - Chcę mieć nazwiska świadków i ich zeznania. Trzeba sprawdzić licencję taksówkarza. Niech nagranie trafi jak najszybciej do laboratorium. Wyślij Baxtera i Truehearta. Ty zostań z Zaną. Może uda ci się coś jeszcze z niej wyciągnąć.

- A ochrona do postawienia pod drzwiami Bobby'ego, kiedy skończą?

- Też. - Myśl pozytywnie, powiedziała sobie Eve. Przeniosą go na salę, nie do kostnicy.

Została sama. Przyglądała się operacji. Zmuszała się do patrzenia. Zastanawiała się, jak wiele tamta dziewczynka, którą kiedyś była - leżąca w sali tak podobnej do tej za szybą - ma wspólnego z teraźniejszością.

Jedna z postaci w białych fartuchach wyszła na korytarz. Eve złapała ją za ramię.

- Co z nim?

- Trzyma się. Pan doktor powie pani więcej. Rodzina powinna czekać w poczekalni.

- Nie jestem z rodziny. - Eve pokazała odznakę. - Pacjent jest ważnym świadkiem w sprawie o morderstwo. Muszę wiedzieć, czy przeżyje.

- Są duże szanse. Miał szczęście. Cóż, jeśli potrącenie przez taksówkę na parę dni przed Bożym Narodzeniem można nazwać szczęściem. Złamane kości, stłuczenia, kilka otwartych ran. Krwotok wewnętrzny udało nam się zatamować. Jego stan jest stabilny. Teraz najbardziej groźny może się okazać uraz głowy. Musi pani porozmawiać z lekarzem prowadzącym.

- Jego żona jest w poczekalni. Trzeba ją poinformować.

- Bardzo proszę.

- Nie ruszę się stąd. Muszę pilnować świadka.

Na twarzy pielęgniarki pojawił się wyraz zniecierpliwienia. W końcu machnęła ręką.

- Dobrze, dobrze. Zajmę się tym.

Eve patrzyła. Za sobą słyszała zgiełk i chaos pogotowia, dźwięki pagerów, tupot stóp.

Ktoś zaczął krzyczeć pijackim głosem: „Wesołych świąt!”. Pacjent wieziony na wózku inwalidzkim śmiał się i śpiewał. Rozległ się zawodzący płacz, wniesiono szybko jakąś kobietę na noszach. Salowy szedł obok z wiadrem, z którego unosił się odór wymiocin.

Poczuła klepnięcie w ramię. Odwróciła się, by zaraz tego pożałować. Wciągnęła w nozdrza zapach bimbru i niemytych zębów. Delikwent miał na sobie brudny kostium Świętego Mikołaja, biała broda trzymała się już tylko na jednym uchu.

- Wesołych świąt! Chcesz prezent? Mam tu dla ciebie prezent!

Chwycił się za krocze. W chwili większej trzeźwości i nie mniejszego szaleństwa pomalował ulubioną część ciała w biało - czerwone paski.

Eve przyjrzała się uważnie arcydziełu sztuki malarskiej.

- Kurczę, to wygląda słodko, a ja nie mam nic dla ciebie. Poczekaj, nie, jednak mam.

Mina mu zrzedła, kiedy zobaczył odznakę.

- Oj, no daj spokój.

- Jestem teraz zajęta, więc nie oskarżę cię o czyny lubieżne w miejscu publicznym i publiczne obnażanie. Nawiasem mówiąc, muszę przyznać, że ładnie się pomalowałeś. Nie mam również czasu, by postawić cię przed sądem za najbardziej zepsuty oddech we wszechświecie. Jeśli zdecyduję się jednak znaleźć dla ciebie chwilkę, spędzisz Boże Narodzenie w pierdlu. Więc spadaj.

- Oj, daj spokój, no.

- I schowaj swój eksponat, zanim wystraszysz jakieś dziecko.

- Ach, tu jesteś, Mikołaju. - Pielęgniarka, z którą Eve rozmawiała wcześniej, spojrzała na nią i przewróciła oczami. Wzięła mężczyznę stanowczo pod rękę. - Chodźmy.

- Chcesz prezent? Mam tu dla ciebie prezent.

Drzwi za plecami Eve otworzyły się gwałtownie. Chwyciła lekarza za połę fartucha.

- Co z nim?

- Żona?

- Nie. Policjantka.

- W zderzeniu człowieka z samochodem bezapelacyjnie wygrywa samochód. Ale stan pacjenta jest stabilny. Złamana ręka, pęknięte biodro, poobijane nerki. Najgorszy jest uraz głowy. O ile nie pojawią się komplikacje, będzie żył. Miał dużo szczęścia.

- Chcę się z nim zobaczyć.

- Jest naszpikowany lekami. Ustabilizowaliśmy jego stan. Teraz robimy badania. Może za parę godzin, jeśli dobrze pójdzie, będzie mógł sensownie rozmawiać. - Na twarzy lekarza prócz zmęczenia pojawiła się ciekawość. - Czy ja panią znam? Policjantka, tak? Chyba panią leczyłem.

- Eve Dallas. Całkiem możliwe.

- Tak, porucznik Dallas. Przypominam sobie. Muszę porozmawiać z jego żoną.

- Dobrze. Postawię przy nim strażnika. Niech nikt z nim nie rozmawia aż do wyjaśnienia.

- O co chodzi?

- Świadek. Pracuję w wydziale zabójstw.

- Ach, tak. Właśnie! Sprawa Icove'ów. Cholerni szaleńcy. Pani świadek będzie miał okazję wszystko wyśpiewać. Przeżyje. Jestem prawdziwym cudotwórcą.

Eve przesunęła się, kiedy wywozili Bobby'ego, był blady jak ściana. Za jakiś czas leki przestaną działać i będzie go bolało jak jasna cholera. Za to oddychał samodzielnie.

- Zostanę przy nim aż do przyjścia funkcjonariusza.

- Jak pani chce. Tylko proszę nie przeszkadzać. Wesołych świąt i tak dalej - dodał lekarz i odszedł w stronę poczekalni.

Eve znów czekała na zewnątrz. Pod innymi drzwiami na innym piętrze. Bobby był prześwietlany i badany na różne sposoby. Nagle winda się otworzyła i wyskoczyła z niej Zana. Peabody deptała jej po piętach.

- Lekarz powiedział, że wszystko będzie dobrze. - Łzy żłobiły ścieżki w grubej warstwie fluidu na policzkach Zany. Chwyciła Eve za rękę, ścisnęła. - Wyzdrowieje. Muszą tylko zrobić wszystkie badania. Bałam się... Bałam się... - Zawahała się. - Nie wiem, co bym zrobiła. Po prostu nie wiem.

- Opowiedz mi, co się stało.

- Wszystko już opowiedziałam. Mówiłam, że...

- Powiedz mi jeszcze raz. Poczekaj chwilę. Podeszła do policjanta w mundurze, który właśnie wysiadał z windy.

- Bobby Lombard, świadek w sprawie o morderstwo. Ścisła obserwacja. Masz sprawdzić salę, w której go umieszczą i legitymować każdego, kto przyjdzie. Każdego. Jeśli obiekt choćby chrząknie, chcę o tym wiedzieć. Jasne?

- Tak jest.

Uspokojona Eve wróciła do Zany.

- Dobrze, usiądźmy gdzieś. Interesuje mnie każdy szczegół.

- Zgoda, ale... Ja nic z tego wszystkiego nie rozumiem.

- Przygryzła wargę i popatrzyła żałośnie na drzwi. Eve odciągnęła ją na bok. - Nie mogę zostać i poczekać, aż...

- Nie odchodzimy daleko. - Przywołała pielęgniarza, pokazując mu odznakę.

- Świetnie - powiedział. - Jestem aresztowany. To znaczy, że mogę usiąść na pięć minut.

- Muszę skorzystać z pokoju pielęgniarskiego.

- Coś sobie mgliście przypominam na temat pokoju pielęgniarskiego. Krzesła, stół, kawa. Prosto i w lewo. Cholera, potrzebujecie karty. Ochrona staje się coraz bardziej uciążliwa. Zaprowadzę was.

Wpuścił je do środka.

- W porządku - powiedział jeszcze, wsuwając głowę przez drzwi. - Poczułem zapach kawy. Nie jest źle. - Odszedł w głąb korytarza.

- Siadaj, Zana - odezwała się Eve.

- Muszę się ruszać. Nie mogę usiedzieć w miejscu.

- Rozumiem. Opowiedz mi wszystko.

- Już mówiłam. I tej drugiej policjantce też...

- Powtórz.

Powtórzyła. Eve wypytywała o szczegóły.

- Ktoś cię potrącił i wylałaś kawę.

- Na płaszcz. - Zana podniosła płaszcz, który wcześniej powiesiła na krześle. - Niedużo. Za pierwszym razem. Wylałam więcej, kiedy Bobby... Boże, wciąż mam tę scenę przed oczami.

- Czy to było potrącenie czy raczej popchnięcie?

- Nie jestem pewna. Chyba potrącenie. Tylu ludzi. Z jednej strony uznałam wszystko za bardzo emocjonujące. Spacer, tłumy na ulicach, wystawy sklepowe, hałas. Trzymaliśmy hot dogi i torby z zakupami. Powinniśmy byli wracać. Wiem, że Bobby miał ochotę, ale...

- Nie wróciliście. Czy Bobby coś powiedział? Zauważyłaś cokolwiek, nim upadł?

- Nie... Byłam zajęta swoim płaszczem. Patrzyłam na plamę i martwiłam się, czy zejdzie. Wydaje mi się, że wyciągnął rękę, jakby miał zamiar wziąć ode mnie kubek z kawą, żebym mogła się spokojnie wytrzeć. Nagle poleciał do przodu. Ja... ja próbowałam go przytrzymać - mówiła łamiącym się głosem. - Potem usłyszałam dźwięk klaksonu i pisk hamulców. To było straszne.

Ukryła twarz w dłoniach, ramiona jej drżały. Peabody przyniosła kubek z wodą, Zana napiła się i wzięła kilka głębokich urywanych oddechów.

- Ludzie zatrzymywali się, próbowali pomóc. To nieprawda, co mówią, że nowojorczycy są złośliwi i cyniczni. Przechodnie byli mili. Chcieli coś zrobić. Zjawili się policjanci. Ci, którzy z nami przyjechali. Bobby krwawił i nie chciał się obudzić. Przyjechało pogotowie. Myślisz, że niedługo pozwolą mi go zobaczyć?

- Dowiem się. - Peabody ruszyła do drzwi i zatrzymała się na moment. - Chcecie kawy?

- Nigdy już nie tknę kawy. - Zana wygrzebała z kieszeni chusteczkę i ukryła w niej twarz.

Eve zostawiła ją, wyszła na korytarz z Peabody.

- Mnie też nic więcej nie udało się z niej wyciągnąć - zaczęła Delia. - Nie przyszło jej nawet do głowy, że to mógł być celowy zamach na jego życie.

- Zobaczymy, co powie Bobby. Nagranie?

- Baxter osobiście zawiózł je do laboratorium. Ja zdjęłam kamerki z płaszczy.

- Słusznie.

- Mam tu listę świadków i kopie zeznań zebranych na miejscu zdarzenia. Taksówkarz jest w komendzie. Licencja w porządku. Pracuje od sześciu lat. Ma na koncie kilka drobnych stłuczek. Nic poważnego.

- Jedź tam. Dopilnuj wstępnego przesłuchania, weź dane, żebyśmy mogli go wezwać ponownie. Wypuść faceta. Spisz wszystko. Kopia dla mnie, kopia dla Whitneya. - Eve spojrzała na zegarek. - Cholera. Nic więcej nie można zrobić. Ja będę tu sterczeć, dopóki nie pozwolą mi przesłuchać Bobby'ego. Ty załatw sprawy na komendzie i zwijaj się do domu. Wesołych świąt!

- Jesteś pewna? Mogę zaczekać na twój powrót.

- Nie ma sensu. Gdyby coś się wydarzyło, dam ci znać. Skończ się pakować i leć do Szkocji. Wypij... jak to się nazywa?

- Grzaniec. Myślę, że tam piją grzańca. Dobra, dzięki. Aż do odlotu jestem do twojej dyspozycji, wystarczy że zadzwonisz. Wesołych świąt, Dallas.

Może będą wesołe, pomyślała Eve, zerkając na drzwi do pokoju pielęgniarskiego. Aczkolwiek nie dla wszystkich.

Po godzinie przebadany dokładnie Bobby został przeniesiony do izolatki. Zwrócił głowę w stronę Eve i próbował skoncentrować na niej szklisty wzrok. Miał czerwone obwódki wokół oczu.

- Zana? - spytał bełkotliwie. Wciąż był odurzony lekami.

- Dallas. Z Zaną wszystko w porządku. Za chwilę przyjdzie.

- Powiedzieli... - zwilżył wargi językiem - że potrącił mnie samochód.

- Zgadza się. Jak do tego doszło?

- Nie wiem. Wszystko mi się miesza. Dziwnie się czuję.

- To przez leki. Lekarz mówi, że nic ci nie będzie. Masz parę złamanych kości i mocno uderzyłeś się w głowę. Wstrząs mózgu. Stałeś na światłach. Miałeś zamiar przejść przez ulicę.

- Na światłach. - Zamknął sine powieki. - Stłoczeni niczym, jak to się mówi, sardynki. Strasznie głośno wokół. Zana wydała taki śmieszny dźwięk. Wystraszyłem się.

- Jaki dźwięk? Popatrzył na nią.

- Coś takiego... - Wciągnął ze świstem powietrze. - Mniej więcej. Ale tylko zachlapała się kawą. Kawa, hot dogi i pakunki. Zajęte ręce. Idziemy po czapki.

- Zostań ze mną, Bobby - powiedziała, widząc, że znów zamyka oczy. - Co się stało potem?

- Ja... ona się do mnie uśmiechnęła. Pamiętam ten uśmiech. Jakby mówiła: „Ups, patrz, co znowu narobiłam”. I nie wiem, nie wiem. Usłyszałem jej krzyk. Słyszałem wrzeszczących ludzi i ryk klaksonów. Uderzyłem w coś. Podobno było odwrotnie. W każdym razie poczułem uderzenie. Dalej nic nie pamiętam. Obudziłem się tutaj.

- Poślizgnąłeś się?

- Chyba tak. Mnóstwo łudzi.

- Widziałeś kogoś? Ktoś coś do ciebie powiedział?

- Nie pamiętam. Dziwnie się czuję. Jakbym nie był sobą.

Był bielszy od pościeli, w której leżał. Eve wyraźnie widziała każde zadrapanie i siniak na jego twarzy. Czuła się okropnie winna.

Mimo to nie dawała za wygraną.

- Zrobiliście zakupy. Kupiliście choinkę.

- Tak. Chcieliśmy trochę poprawić sobie humor. Co się stało z choinką? - Na chwilę jakby odpłynął, po czym znów z trudem skoncentrował spojrzenie na twarzy Eve. - Czy to wszystko dzieje się naprawdę? Gdzie Zana?

Rozmowa z nim w takim stanie nie ma sensu, pomyślała Eve. Marnowała swój czas i jego energię.

- Pójdę po nią.

Wyszła na korytarz. Zana stała za drzwiami, załamując ręce.

- Mogę wejść? Proszę. Nie będę go denerwować. Już się uspokoiłam. Chcę go tylko zobaczyć.

- Dobrze.

Zana wyprostowała ramiona i uśmiechnęła się sztucznie. Eve patrzyła, jak wchodzi, słyszała, jak mówi radośnie:

- Ty spryciarzu! Udało ci się wymigać od kupienia mi czapki.

Dallas zadzwoniła do laboratorium. Zdenerwowała ją wiadomość, że przed dwudziestym szóstym nie dostanie oczyszczonego nagrania. Najwyraźniej święta były najważniejsze.

Postanowiła zająć się sprawami, na które miała wpływ. Ustaliła warty. Policjanci mieli czuwać przez dwadzieścia cztery godziny na dobę przy Zanie w hotelu i przy Bobbym w szpitalu.

- Tak - warknęła. - W święta też.

Kiedy zadzwoniła do Roarke'a, była już mocno poirytowana.

- Wrócę późno.

- Ależ jesteś radosna. Co robisz w szpitalu?

- Mnie nic nie jest. Później ci wszystko wyjaśnię. Straszny bajzel się zrobił. Muszę trochę posprzątać, zanim skończę służbę.

- Ja również mam sporo do uporządkowania, nim będę mógł sobie zrobić wolne. Może umówimy się na kolację w mieście? Zdzwonimy się potem.

- Tak, dobrze. Może. - Zerknęła na wychodzącą Zanę. - Muszę kończyć. Na razie.

- Jest zmęczony - powiedziała Zana - ale żartował ze mną. Powiedział, że nie zje już nigdy więcej sojowego hot doga. Dziękuję, że zostałaś. Widok znajomej twarzy bardzo mi pomógł.

- Zawiozę cię z powrotem do hotelu.

- Może pozwolą mi zostać z Bobbym. Mogłabym spać na krześle przy jego łóżku.

- Będzie lepiej dla was obojga, jeśli wypoczniesz. Radiowóz przywiezie cię rano do szpitala.

- Mogę wziąć taksówkę.

- Zachowajmy ostrożność. Lepiej nie ryzykować. Postawię strażnika pod twoimi drzwiami.

- Po co?

- Zwykła ostrożność.

Zana gwałtownie zacisnęła dłoń na ramieniu Eve.

- Podejrzewasz, że ktoś chciał skrzywdzić Bobby'ego? Że to nie był wypadek? - wykrzyknęła.

- Nic na to nie wskazuje. Po prostu wolę nie ryzykować. Jeśli czegoś potrzebujesz przed powrotem do hotelu, kupimy po drodze.

- Poślizgnął się. Zwyczajnie się poślizgnął. To wszystko - oświadczyła zdecydowanie Zana. - Jesteś po prostu ostrożna. Troszczysz się o nas.

- Właśnie.

- Mogłybyśmy sprawdzić, czy mają tu sklep z upominkami? Chciałabym kupić kwiaty dla Bobby'ego. Albo małą choinkę. Kupiliśmy już dziś jedną, ale chyba została stratowana.

- Jasne. Nie ma sprawy.

Eve odsunęła na bok zniecierpliwienie i zeszła z Zaną na dół do sklepu z upominkami. Czekała, snując się po korytarzu, kiedy Zana biadoliła, wybierając odpowiednie kwiaty i oglądała każdą igłę na każdej cholernej minichoince.

Następnie trzeba było wybrać kartkę, co oznaczało dalsze rozterki.

Wszystko razem trwało około trzydziestu minut. Zdaniem Eve można to było załatwić w trzydzieści sekund. Grunt, że na policzki Zany powróciły kolory, szczególnie po tym jak usłyszała od sprzedawcy, iż kwiaty i choinka zostaną dostarczone do sali chorego przed upływem godziny.

- Ucieszy się - powiedziała. Na zewnątrz wiał silny wiatr. Zapięła swój poplamiony płaszcz. - Chyba nie myślisz, że kwiaty są zbyt pretensjonalne? I że nie nadają się na prezent dla faceta? Trudno skomponować odpowiedni bukiet dla mężczyzny.

Skąd, do cholery, mogła wiedzieć?

- Spodobają mu się.

- Jej, ale zimno. I znów pada śnieg. - Zana przystanęła na chwilę, by spojrzeć w niebo. - Mamy szansę na białe święta. Byłoby cudownie. Tam, skąd pochodzimy, w Teksasie, bardzo rzadko pada śnieg, a jeśli już spadnie, topi się w mgnieniu oka. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam prawdziwy śnieg, nie wiedziałam co myśleć. A ty?

- To było dawno temu. - Za oknem jakiegoś obskurnego pokoju hotelowego. Chyba w Chicago. - Nie pamiętam już.

- Ja pamiętam. Pamiętam lepienie pierwszej śnieżki, jej, zimno. - Zana popatrzyła na swoje ręce. Schowała je do kieszeni. - Rano, jeśli napadało przez noc, wszystko wokół wygląda tak biało i czysto.

Czekała, aż Eve otworzy samochód.

- Znasz to uczucie radości na myśl, że może nie będzie trzeba iść do szkoły?

- Nie, raczej nie.

- Tak sobie trajkoczę, nie zwracaj na mnie uwagi. Często reaguję w ten sposób na stres. Pewnie już masz wszystko przygotowane na święta.

- Prawie. - Eve włączyła się do ruchu. Zrezygnowana pogodziła się z tym, że uczestniczy w pogawędce.

- Bobby chciał zamówić mszę za mamę przed końcem roku. - Zana nerwowo okręcała guzik przy płaszczu. - Nie wiem, czy teraz coś z tego wyjdzie, kiedy leży w szpitalu. Bobby uznał - uznaliśmy - że lepiej to zrobić wcześniej, żeby rozpocząć nowy rok bez całego tego żalu. Jak myślisz, kiedy nam się uda wrócić do domu?

Nie da się ich zatrzymać, pomyślała Eve. Można grać na zwłokę, ale nie ma żadnego powodu, by żądać od nich pozostania w Nowym Jorku, kiedy stan Bobby'ego poprawi się na tyle, że ranny będzie w stanie podróżować.

- Zobaczymy, co powiedzą lekarze.

- Chyba już nigdy tu nie wrócimy. - Zana wyjrzała przez szybę. - Zbyt wiele się wydarzyło. Za dużo złych wspomnień. Pewnie nigdy więcej się nie spotkamy. - Przez moment milczała. - Czy Bobby będzie musiał przyjechać, kiedy znajdziesz zabójcę mamy Tru?

- To zależy.

Eve sprawdziła, czy w pokoju nic nie uległo zmianie. Poprosiła o kopię nagrania z kamery w holu, zostawiła pod drzwiami swojego człowieka i salwowała się ucieczką.

Pojechała do komendy. Na swoim biurku znalazła dwa pięknie zapakowane prezenty. Rzut oka na wizytówki i znała ofiarodawców. Peabody i McNab. Jeden był dla niej, drugi dla Roarke'a.

Nie mogła wzbudzić w sobie świątecznego nastroju, odsunęła więc paczki na razie na bok i zabrała się do pracy. Napisała raport, przeczytała raport Peabody i złożyła na nim podpis.

Potem siedziała w ciszy przez pół godziny. Przeglądała notatki, spoglądała na tablicę, myślała.

Przed wyjściem zawiesiła w oknie podarunek od Miry.

Na pewno nie zaszkodzi, a może pomóc.

Zabrała prezenty i wyszła z biura. Wyjęła komunikator.

- Jestem wolna.

- Co byś zjadła? - chciał wiedzieć Roarke.

- Trudne pytanie. - Zauważyła Baxtera i zatrzymała go ruchem ręki. - Coś prostego.

- Tak też myślałem. Sophia - oznajmił i podał adres. - Za pół godziny.

- Dobra. Jeśli dotrzesz na miejsce pierwszy, zamów wielką butlę wina. Nalej mi od razu z pół litra.

- Zapowiada się ciekawy wieczór. Do zobaczenia, pani porucznik.

Schowała komunikator do kieszeni i popatrzyła na Baxtera.

- Pewnie mnie nie zaprosisz na trzeciego, co? Chętnie bym się podłączył do tej wielkiej butli wina.

- Nie mam zamiaru się dzielić.

- W takim razie, możemy porozmawiać przez chwilę na osobności?

- Dobrze. - Weszła z powrotem do swojej klitki i zapaliła światło. - Mogę ci ewentualnie zaproponować kawę, ale na więcej nie licz.

- Skorzystam. - Podszedł do autokucharza. Eve zauważyła, że wciąż jest ubrany po cywilnemu. Jasnoszary sweter, ciemnoszare spodnie. Nogawki były lekko poplamione krwią - krwią Bobby'ego, jak sądziła.

- Sam nie wiem, co o tym myśleć - powiedział. - Może coś mi umknęło. Może tracę rozum, do cholery. Myślę i myślę. Wszystko spisałem. Nadal nie wiem. - Odwrócił się do niej z kawą w ręku. - Pozwoliłem dzieciakowi opuścić stanowisko. Nie jego wina, pomysł był mój. Wysłałem go po hot dogi, na rany Chrystusa. Pomyślałem, że skoro oni też stoją w kolejce, znajdzie się w dobrym punkcie obserwacyjnym. I, pieprzyć to, Dallas, byłem głodny.

Potrafiła rozpoznać wyrzuty sumienia. Jakby patrzyła w lustro.

- Chcesz, żebym cię ochrzaniła? Nie ma sprawy.

- Może tak. - Spojrzał ponuro na brązowy płyn w kubku i wypił łyk. - Słyszałem ich przez cały czas. Nic. Tylko zwykłe gadanie. Nie mieliśmy zbyt dobrego obrazu, ale facet jest dość wysoki, i gdy się odwrócił do żony, widziałem tył jego głowy i profil. Ruszyłem do przodu, kiedy wylała kawę. Po chwili znów się odprężyłem. Oni byli na dwunastej, Trueheart na dziesiątej, ja na trzeciej. Nagle słyszę jej przeraźliwy wrzask w uchu.

Eve usiadła na krawędzi biurka.

- Żadnych sygnałów ostrzegawczych?

- Żadnych. Samoloty huczały nad głową. Jeden z tych cholernych ulicznych Mikołajów walił w gong. Ludzie napływali z zewsząd, był tłok. - Napił się jeszcze kawy. - Przepchnąłem się do przodu, jak tylko usłyszałem krzyk.

Nie zauważyłem, żeby ktoś dał nogę. Łajdak mógł zostać i teraz jest jednym ze świadków. Albo może wmieszał się w tłum i oddalił niepostrzeżenie. Dziś na Piątej była pieprzona parada. Niektórzy się potykali, upadali. Eve podniosła gwałtownie głowę.

- Przedtem czy potem?

- Przedtem, w trakcie, potem. Widziałem kobietę w czerwonym płaszczu, blondynkę. Poślizgnęła się. Stała tuż za Zaną. To musiało być to pierwsze potrącenie. Wtedy, kiedy oblała się kawą. Facet się odwrócił i spytał, o co chodzi. Był zaniepokojony. Odprężył się usłyszawszy, że chodzi o plamę z kawy na płaszczu. Ja też. A potem poleciał do przodu i rozpętało się piekło.

- Niewykluczone, że oboje niepotrzebnie bijemy się w piersi, bo Bobby po prostu stracił równowagę.

- Zbiegi okoliczności są podejrzane.

- Podejrzane. Tak, rzeczywiście. Będziemy studiować nagranie. Jest teraz bezpieczny, nikt się do niego nie zbliży. Ona też. Zajmiemy się tym, jak tylko w laboratorium przestaną śpiewać kolędy i wezmą się do roboty. Przestańmy się zadręczać, nim ustalimy fakty. Być może to faktycznie był wypadek, szansa jedna na milion, ale istnieje.

- Jeśli schrzaniłem sprawę, chcę wiedzieć. Dallas uśmiechnęła się lekko.

- Masz to jak w banku, Baxter. Na pewno ci powiem.

ROZDZIAŁ 16

Roarke przyglądał się Eve, gdy wchodziła. Wysoka i smukła, w efektownym skórzanym płaszczu. Moja policjantka, pomyślał z czułością. Zwrócił uwagę na zmęczenie i napięcie wciąż widoczne w jej oczach. Obrzuciła salę badawczym spojrzeniem.

Glina jest gliną dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Będzie mogła mu powiedzieć, ile osób siedzi przy stoliku w przeciwległym rogu, jak są ubrane i zapewne także, co jedzą. Nie patrząc.

Fascynujące.

Zostawiła płaszcz w szatni i odprawiła kelnera. Prawdopodobnie chciał ją zaprowadzić do stolika. Podeszła sama tym posuwistym krokiem, który szalenie mu się podobał.

- Moja pani porucznik - powiedział wstając. - Jesteś pani uosobieniem pewności siebie i autorytetu. Oszałamiająco seksowna kombinacja. - Pocałował ją leciutko i wskazał kieliszek. Napełnił go winem, gdy tylko zauważył, że weszła. - Co prawda nie pół litra, ale uznajmy, że to kielich bez dna. Samonapełniający się.

- Dziękuję. - Eve pociągnęła solidny łyk. - Kiepski dzień dziś miałam.

- Domyślam się. Zamówimy jedzenie i wszystko mi opowiesz. Zgoda?

Popatrzyła na kelnera, który zmaterializował się obok niej.

- Chcę spaghetti z klopsikami, w czerwonym sosie. Macie?

- Oczywiście, proszę pani. A na początek? Uniosła kieliszek.

- Już zaczęłam.

- Insalada mista - powiedział Roarke. - Dwa razy. A dla mnie jeszcze kurczak z parmezanem. - Zamoczył kawałek chleba w oliwie z ziołami i podał żonie. - Przegryź może czymś to wino, co?

Wepchnęła sobie chleb do ust.

- Podaj mi rysopis tego kelnera.

- Co? Po co?

- Dla zabawy. No, mów. - Chciał odwrócić na chwilę jej uwagę od przykrych spraw.

Wzruszyła ramionami, pociągnęła kolejny solidny łyk wina.

- Mężczyzna rasy kaukaskiej, około trzydziestu pięciu lat. Ubrany w czarne spodnie, białą koszulę, czarne półbuty. Metr siedemdziesiąt wzrostu, waga siedemdziesiąt kilo. Brązowe oczy i włosy. Gładka cera. Pełna dolna warga, długi haczykowaty nos. Krzywa lewa górna jedynka. Proste krzaczaste brwi. Akcent z Bronksu, ale z nim walczy. Nieduży kolczyk na sztyft, w prawym uchu - jakiś niebieski kamień. Cienka srebrna obrączka na palcu wskazującym lewej ręki. Gej. Prawdopodobnie w stałym związku.

- Gej?

- Tak, to ciebie pożerał wzrokiem, nie mnie. I?

- I. Tak jak mówiłem, niezła zabawa. Co dziś poszło nie tak?

- Spytaj lepiej, co się udało - odparła, a potem streściła mu wydarzenia mijającego dnia.

Nim skończyła opowiadać, podano sałatki. Eve zaatakowała swoją widelcem.

- I tak to jest. Nie mogę mieć pretensji do Baxtera ani Truehearta, ponieważ według mnie dobrze wykonali swoją pracę. To wszystko by się nie wydarzyło, gdyby nie mój pomysł.

- Wobec tego masz pretensje do siebie. Jaki w tym jest sens, Eve? Kto go mógł popchnąć? W jakim celu?

- Pieniądze. Trudy była nieźle ustawiona finansowo, on też nie należy do biednych. Zemsta. Mieszkał z nią, w domu, do którego przyjmowała inne dzieci. Łączyły go z nią więzy krwi.

- Przynosił ci jedzenie - przypomniał jej Roarke. - Pewnie innym też.

- Pewnie tak. Ale nie przeciwstawił się jej. Może ktoś ma mu to za złe.

- A ty?

- Nie. Krew nie woda. Instynkt samozachowawczy też robi swoje. Nie mam do Bobby'ego o nic żalu. Tylko że kiedy ja tam mieszkałam, był jeszcze dzieckiem. Ale nim Trudy przestała pracować jako zastępcza matka, osiągnął pełnoletność. Ktoś mógł uważać, że powinien zapłacić za stanie z boku.

- Milczenie uczyniło go współwinnym?

- Coś w tym rodzaju. Cholera, łatwiej by ich było sprzątnąć w domu, nie sądzisz? Owszem, obce miasto, tłum ludzi, ma to swoje zalety. Ale u siebie, w Teksasie, byliby bardziej dostępni. Łatwiej prześwietlić ich zwyczaje. Po raz kolejny zaczynam podejrzewać działanie pod wpływem emocji. Ktoś nie mógł się oprzeć okazji.

- Brałaś pod uwagę młodą ładną żonę Bobby'ego?

- Tak, wciąż ją biorę pod uwagę. Deklarowana przez nią pobłażliwość i wyrozumiałość w stosunku do teściowej wymagała z mojego punktu widzenia nadludzkiej tolerancji. A gdyby takowej zabrakło, pokusa morderstwa wydaje się nieunikniona. Pozbywa się mamy Tru i pieniądze przechodzą do kieszeni Bobby'ego. A potem wpada na pomysł zlikwidowania pośrednika. On ginie, ona dziedziczy. Czy byłaby na tyle głupia, żeby wierzyć, że jej nie sprawdzę?

- A co wynika ze sprawdzenia jej?

- Niewiele. Żadnych dowodów. Nic podejrzanego w aktach. Ale jak dla mnie jest zbyt słodziutka. Za duży z niej mięczak.

Roarke uśmiechnął się lekko.

- To dziewczyny też mogą być mięczakami?

- W moim świecie tak. Wszystkie te pastelowe róże i „mamcia Tru”. - Eve zapchała się pieczywem. - Wystarczy na nią spojrzeć, a już ryczy.

- No cóż. Teściowa nie żyje, ona sama została porwana, a teraz mąż w szpitalu. Łzy są chyba uzasadnione.

Eve bębniła palcami w stolik.

- Nie wydaje się typem morderczyni. Poza tym, nie sądzę, by ktokolwiek mógł poślubić Bobby'ego dla pieniędzy. Nie jest aż tak bogaty. Nie, nawet gdyby wiedziała o świństwach Trudy.

- W niektórych kręgach milion to sporo - przypomniał jej Roarke.

- Mówisz jak Peabody. Nie jestem zblazowana - mruknęła Eve. - Jednak wyjść za kogoś dla miliona wiedząc, że trzeba będzie sprzątnąć matkę męża i jego samego... To naciągane. Poza tym, skąd mogła wcześniej wiedzieć, że Trudy ma poodkładane ładne sumki tu i tam?

- Znała którąś z szantażowanych kobiet? - podsunął. Pochwaliła męża w myślach. Rozumował jak glina. Nie potraktowałby jednak tego jak komplement.

- Tak, pomyślałam o tym. Poszperałam trochę. Nic dotąd nie znalazłam. Przeczytałam zeznania świadków. Dwóch potwierdza jej wersję, że próbowała go złapać za ramię, zanim poleciał na ulicę.

- Jednak nie jesteś przekonana.

- Tak, to zastanawiające. Jest na miejscu, przy obu zdarzeniach. Związana z obiema ofiarami. Najwięcej zyska finansowo na ich śmierci.

- Więc przydzieliłaś jej anioła stróża. Zarówno dla ochrony, jak i po to, żeby ją mieć pod kontrolą.

- Przed dwudziestym szóstym nic więcej nie zdziałam. Laboratorium ma przerwę. Połowa moich ludzi wzięła urlop albo jest myślami gdzie indziej. Sprawa nie jest gardłowa, nie wchodzi w grę zagrożenie życia, więc nie mam co liczyć na to, że w laboratorium pójdą mi na rękę. Nie dostałam nawet raportu z przeszukania pokoju sąsiadującego z miejscem zbrodni. Boże Narodzenie działa mi na nerwy.

- Maruda.

- Słyszałam - odparła Eve, grożąc mu palcem. - Nie przyjęłam dziś prezentu gwiazdkowego.

Opowiedziała mu o pijanym Mikołaju.

- Poznajesz ciekawych ludzi dzięki swojej pracy.

- Tak, i jakże różnych. - Odłóż to na bok, nakazała sobie. Zapomnij o dzisiejszym dniu, pamiętaj, że masz życie osobiste. - A co u ciebie?

- W porządku. - Dolał im obojgu wina. - Jutro jeszcze troszkę popracuję, ale zamykam biuro o dwunastej. Jest kilka szczegółów, których chciałbym dopilnować w domu.

- Szczegółów? - Popatrzyła na Roarke'a, nawijając makaron na widelec. - Co jeszcze? Sprowadzasz renifery z Laponii?

- Ach, gdybym tylko pomyślał o tym wcześniej. Nie, takie tam drobiazgi. - Pogładził jej dłoń. - W zeszłym roku, jak wiesz, zakłócono nam Wigilię.

- Przypominam sobie. - Nigdy nie zapomni szaleńczej jazdy na ratunek Peabody i lęku, czy nie przybędą za późno. - W tym roku będzie w Szkocji. Sama musi się o siebie zatroszczyć.

- Dzwoniła dziś do mnie. Razem z McNabem. Chcieli podziękować. Zaskoczyła ją i wzruszyła - ich oboje - wiadomość, że pomysł był twój.

- Nie musiałeś tego mówić.

- Przecież to był twój pomysł.

- Ale twój samolot. - Eve speszyła się nieco.

- Interesujące, że dawanie prezentów jest dla ciebie równie niezręczne co ich przyjmowanie.

- Bo zawsze przesadzasz. - Zmarszczyła brwi i dźgnęła widelcem klopsik. - Tym razem też przesadziłeś z prezentami, co?

- Podpytujesz mnie?

- Nie. Może. Nie - zdecydowała. - Uwielbiasz mnie podpuszczać, mądralo.

- Co za nieuprzejmość. Uważaj, bo znajdziesz pod choinką tylko węgiel.

- No i co? Za kilka tysięcy lat będę miała diamenty. Więc... Na co Trudy miała zamiar przeznaczyć pieniądze?

Roarke oparł się wygodniej i uśmiechnął. Policjantka wróciła.

- Odłożyć? Na co odkładała pieniądze? Nie żyła ponad stan, nie chciała wzbudzać podejrzeń. Jednak lubiła sobie popatrzeć na swoje śliczne błyskotki. Ubezpieczyła je. Mam na to dokumenty. Ponad ćwierć miliona w biżuterii. No i operacje plastyczne. To wszystko drobnostki. Pieniądze nie spływały w wielkich kwotach. Ciułała. My byliśmy jej nadzieją na większą kwotę. Wielka okrągła sumka. Musiała mieć jakieś plany.

- Może miała zamiar kupić nieruchomość. Albo wyjechać w podróż czy też zainwestować w dzieła sztuki, biżuterię?

- Miała biżuterię i nie mogła jej zbyt często nosić poza domem. Ludzie zaczęliby snuć domysły. Ale gdyby chciała zmienić miejsce zamieszkania... Muszę sprawdzić, czy miała ważny paszport. Kiedy go wyrobiła albo przedłużyła. Syn jest już dorosły i żonaty. Nie przybiega na każde zawołanie. Pewnie ją to wkurzało.

- Nowy dom, nowe miasto. Takie, w którym będzie mogła żyć na poziomie, na jaki zasługuje. Zatrudnić służbę.

- Musi mieć kogoś, kim będzie pomiatać, jasne. To nie jest kwota, którą się tak po prostu wpłaca do banku. Tym bardziej że - mogę się założyć, o co chcesz - przychodziłaby po więcej. Nie mogła zostać w starym dobrym Teksasie, gdzie ludzie ją znali. Zamierzała stać się obłędnie bogata. Chciała się tym cieszyć.

- Czy to posunie naprzód śledztwo? Jeżeli nawet odkryjesz, że interesowała się zakupem nieruchomości albo miała zamiar wyjechać... Co ci to da poza dodatkową pracą?

- Dodatkowa praca jest niedoceniana. Może Trudy coś się wymsknęło. Powiedziała coś Bobby'emu, Zanie albo komu innemu. Może znajdziemy coś na potwierdzenie ulubionej hipotezy Peabody: młody namiętny kochanek, którego trzymała odrobinę zbyt krótko. Do zbrodni pchnęła go chciwość. Jest jeszcze zemsta. Jedna z byłych wychowanek śledzi jej poczynania lub jest dziewczyną na posyłki i dowiaduje się, że Lombard szykuje niezły numer. - Eve odsunęła talerz. - Mam zamiar pójść w tym kierunku. Zjadłeś już?

- Prawie. Nie chcesz deseru?

- Najadłam się.

- Mają tu włoskie lody. - Uśmiechnął się chytrze. - Czekoladowe.

- Łajdak. - Stoczyła wewnętrzną bitwę; Roarke wykorzystał jej największą słabość. - Może weźmiemy na wynos?

Eve uznała za interesujący sposób, w jaki pozornie nieistotne fakty okazywały się ważne. Małe kawałki układanki czekały, aż ktoś połączy je w całość.

- Jej paszport jest aktualny - oznajmiła, delektując się z rozkosznym czekoladowym smakiem. - Ten sam od dwunastu łat. Sporo podróżowała. Zabawne, że nikt o tym nie wspomniał. Hiszpania, Włochy, Francja. Lubiła Europę, ale była też w Rio, Belize i Bimini. Egzotyczne zakątki.

- Żadnych wycieczek poza planetę? - spytał Roarke.

- W tym paszporcie nie. Wolała trzymać się Ziemi. Podróże międzyplanetarne pochłaniają dużo czasu i pieniędzy. Jej wycieczki trwały - z nielicznymi wyjątkami - po kilka dni. Najdłuższa do Włoch, na dziesięć dni. Odwiedziła wtedy Florencję. Tydzień przed przybyciem do Nowego Jorku znowu tam poleciała. Na jeden dzień.

- Może miała słabość do Toskanii? - zgadywał Roarke.

- Krótkie wycieczki. Nikt nie musiał o nich wiedzieć. Nie powiedziała synowi. Muszę sprawdzić, czy podróżowała sama czy z kimś. - Przeglądała dane. - Miała powód, żeby polecieć do Italii tuż przed odwiedzinami u nas. Marzyła jej się willa, mogę się założyć.

- Sprawdzę, czy kontaktowała się z jakimś pośrednikiem obrotu nieruchomościami we Włoszech.

- Znała branżę, nie sądzisz? W końcu jej syn się tym zajmował. - Eve westchnęła. - To jedna możliwość. Zamierzała się przeprowadzić i po oskubaniu ciebie rozpocząć życie milionerki.

- Sprzeciwiam się takiemu określeniu. Nikomu nie pozwalam się oskubywać.

- Tak, ale ona tego nie rozumie. Ma zamiar zacząć korzystać z ciężko zarobionych pieniędzy. Obwieszać się codziennie tymi wszystkimi świecidełkami, za które płaciła składki ubezpieczeniowe. Czas na zbieranie plonów. Stąd operacje plastyczne. Jej stałe źródła dochodów są już na wyczerpaniu, lecz trafiła na żyłę złota, dzięki której będzie mogła przejść na emeryturę.

- Co powie rodzinie?

Myśl jak ona, przykazała sobie Eve. Nie miała z tym większych trudności.

- Syn wymienił ją na żonę. Niewdzięczny bękart. Nie musiała się z niczego tłumaczyć. Możliwe, że miała w zanadrzu jakąś bajeczkę: wygrana na loterii, niespodziewany spadek. Nie potrzebowała już Bobby'ego. Miała kogoś innego, kto wykonywał jej polecenia. Zabrała go ze sobą do Nowego Jorku na wszelki wypadek. - Wzruszyła ramionami. - I tak zamierzała pozbyć się pomocnika, po przeprowadzce znaleźć innego. Znasz w tamtej części Włoch kogoś, kto mógłby nam pomóc?

- Kilka osób, ale teraz jest tam pierwsza w nocy.

- No tak. - Eve spojrzała z niechęcią na zegarek. - Nie znoszę całego tego zamieszania z różnicami czasu. Wkurzające. Dobra, poczekam do rana.

- Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale jutro Wigilia. Wątpię, czy znajdziemy jakieś otwarte biuro, zwłaszcza w Europie, gdzie ludzie wierzą w sens świątecznych urlopów. Mógłbym pociągnąć za parę sznurków, ale tylko jeśli to bardzo pilne. Nie chcę zakłócać znajomym wypoczynku.

- Widzisz, widzisz. - Eve pomachała mu łyżeczką przed twarzą. - Święta działają mi na nerwy. To może poczekać, to akurat może poczekać - powtórzyła. - Ważniejsze czy podróżowała sama czy z kimś. Wystarczy jeden mały błąd. Może właśnie on sprawi, że śledztwo ruszy do przodu.

- W takim razie pomogę ci.

- Muszę mieć dostęp do list pasażerów wszystkich lotów, które odbyła.

- Wszystkich?

- Tak, wszystkich. Trzeba przejrzeć wszystkie, żeby sprawdzić, czy jakieś nazwiska się powtarzają. Ewentualnie, czy pojawi się jakieś fałszywe albo obecne w moich aktach sprawy. Tak, wiem, że biura linii lotniczych są pozamykane. Leniwe sukinsyny. Jestem również świadoma, że uzyskanie dostępu do danych pasażerów zazwyczaj wymaga autoryzacji.

Roarke uśmiechnął się niewinnie.

- Nic nie mówiłem.

- Tylko sprawdzam, to wszystko. Jeżeli coś wypłynie, wtedy postaram się dotrzeć do źródeł swoimi kanałami. Mam już dosyć chodzenia w kółko, do cholery.

- Nadal nic nie mówię.

- Ale myślisz.

- Myślę, że powinnaś się przesiąść. Potrzebne mi twoje krzesło.

- Po co?

- Muszę mieć dostęp do biurka i komputera. Oboje wiemy, że zdobędę te informacje prędzej niż ty. Może w tym czasie pozmywasz, kochanie?

Eve mruknęła coś niechętnie pod nosem, ale wstała.

- Masz szczęście, że udzieliło mi się nieco świątecznego nastroju. Tylko z tego powodu nie przyłożę ci za ten tekst ze zmywaniem.

- Ho, ho, ho. - Roarke usiadł na jej miejscu i podciągnął rękawy. - Chętnie napiłbym się kawy.

- Stąpasz po cienkim lodzie, kolego. Załamuje się pod twoimi eleganckimi bucikami.

- I ciasteczko bym zjadł. Pozbawiłaś mnie większości deseru.

- Wcale nie! - zawołała z kuchni. Cóż, rzeczywiście tak było, ale przecież nie w tym rzecz.

I tak zamierzała zrobić sobie kawę. Równie dobrze mogła zaparzyć dwie. Wyjęła z pudełka ciasteczko wielkości paznokcia i położyła na spodeczku obok kubka z kawą.

- Przynajmniej tyle mogę zrobić, skoro poświęcasz swój wolny czas, pomagając mi w pracy. - Stanęła za mężem i złożyła mu na czole małżeński pocałunek.

Po czym postawiła spodek na stole. Spojrzał na niego, a potem na Eve.

- To okrutne. Nawet jak na ciebie.

- Wiem. A jakie zabawne. Co masz?

- Wchodzę na jej konto, żeby sprawdzić, z jakich linii korzystała. Potem poszukam dat, które zgadzają się z tymi w jej paszporcie. Następnie wydrukuję ci listy pokładowe i posprawdzam nazwiska. Uważam, że zasłużyłem sobie na lepsze ciasteczko.

- Takie jak to. - Wyciągnęła zza pleców krążek posypany cukrem. O Summersecie można było powiedzieć wiele złego i robiła to przy każdej okazji, ale umiał piec. To trzeba facetowi przyznać.

- Teraz rozumiem. Chodź na kolanka.

- Ściągaj dane, koleś. Wiem, że takie pytanie uwłacza twej godności, ale czy nie będziesz miał kłopotów z powodu złamania zabezpieczeń?

- Puszczę to mimo uszu, ponieważ dostałem ciasteczko. Zostawiła go przy pracy, a sama usiadła do drugiego komputera.

Zastanawiała się, co robią inne małżeństwa po kolacji? Oglądają telewizję, odchodzą każde w swoją stronę do własnych zajęć? Rozmawiają ze znajomymi i rodziną przez telełącza. Zapraszają gości.

Oni też czasem robili niektóre z tych rzeczy. Roarke zaraził Eve miłością do starych filmów, szczególnie tych czarno - białych z pierwszej połowy dwudziestego wieku. Czasem spędzali nawet kilka godzin, oglądając je. Rozrywka, którą większość ludzi uznawała za normalną, jak jej się zdawało. O ile rzeczywiście normalne było oglądanie filmów w domowym kinie większym i bardziej luksusowym niż większość publicznych.

Zanim poznała Roarke'a, większość wieczorów spędzała samotnie, przeglądając swoje notatki i pracując nad sprawami. Od czasu do czasu Mavis udawało się ją gdzieś wyciągnąć. Nie wyobrażała sobie nawet, że kiedyś znajdzie kogoś, kto ją zrozumie. Mimo wielu dzielących ich różnic świetnie się z Roarkiem dopełniali.

Teraz nie wyobrażała sobie, że mogłoby być inaczej.

Rozważania na temat małżeństwa doprowadziły ją do myśli o Bobbym i Zanie. Pobrali się niedawno i pewnie spędzają ze sobą mnóstwo czasu. Razem pracują, razem mieszkają, razem podróżują. Wspólnie wyruszyli na feralną wycieczkę do Nowego Jorku.

Zajrzała do paszportu Bobby'ego. Ostatnia podróż zagraniczna cztery lata temu. Australia. Wcześniej dwie wycieczki w odstępach około rocznych. Jedna do Portugalii, jedna do Londynu.

Wakacje, pomyślała. Coroczne wypady. Od wyjazdu do Australii nic, co wymagałoby stempla w paszporcie.

Nie znaczy to, że w ogóle nie wyjeżdżał. Mógł wybierać tańsze i krótsze podróże. Założył własną firmę.

Nie wydano paszportu na nazwisko Zany, ani po mężu, ani panieńskie. Cóż, wielu ludzi nigdy nie wyjeżdżało z kraju. Na przykład ona sama, zanim poznała Roarke'a, nie opuszczała Stanów.

Jednak ją to zastanowiło. Czyżby Bobby nie zabrał swojej młodej żony w podróż poślubną? Miesiąc miodowy, coś w tym rodzaju. By pokazać jej kawałek świata, może ten, który sam już widział i polubił.

Tak przynajmniej zachował się Roarke. Pozwól, że pokażę ci świat.

Oczywiście, mogli nie mieć na to czasu albo żałować pieniędzy. Odkładali je na później. Może postanowili zacząć od Nowego Jorku, skoro matka wpadła na pomysł wycieczki. Wystarczająco prawdopodobne.

A jednak było w tym coś zastanawiającego.

Jeszcze raz zajrzała do akt podopiecznych Trudy, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, powiązania. Jedna w więzieniu, jedna nie żyje, pomyślała.

Ale co jeśli...

- Oto twoje listy pasażerów.

Eve popatrzyła na niego rozkojarzona.

- Tak szybko?

- Pewnego dnia okażesz mi uwielbienie, na które zasługuję.

- Jesteś wystarczająco bogaty, żeby je sobie kupić od kogoś innego. A co ze sprawdzaniem nazwisk?

- Jeśli ci się spieszy, weź połowę. - Roarke zastukał w klawiaturę. - Proszę. Przesyłam ci. Dasz sobie radę?

- Potrafię wstukać komendę „wyszukaj” i „wyszukaj podobne” - mruknęła Eve i wklepała polecenia. Popatrzyła na męża. - Mam dwa pomysły. A raczej zwykłe domysły, wzięte z powietrza. Jedna z byłych podopiecznych siedzi w więzieniu. Głównie za napady. Nie ma rodziny, żadnych przyjaciół znanych policji. Nic nie wskazuje na to, by miała jakieś ciekawe powiązania. Może Trudy próbowała się do niej dobrać i dziewczyna postanowiła się zemścić. Zawarła umowę z kimś, kto był blisko albo miał możliwość się zbliżyć, wykończył ją, zemsta się dokonała, a przy okazji są widoki na grubszą forsę.

- Skąd ta osoba miałaby wiedzieć, że Trudy wybierała się do Nowego Jorku z zamiarem oskubania nas?

- To morderstwo pod wpływem chwili. Wciąż tak twierdzę. Mógł być na nie przygotowany i skorzystać z okazji. Wiem, że to naciągane. Po świętach porozmawiam jeszcze raz ze strażnikiem. Postaram się dotrzeć do policjanta, który ostatnio aresztował tę dziewczynę.

- A drugi strzał w ciemno?

- Kolejna z byłych podopiecznych pracowała jako tancerka w klubie, który wyleciał w powietrze kilka lat temu. W Miami. Może pamiętasz? Kilku świrów wparowało do środka, protestując przeciwko nierządowi czy coś takiego. Sytuacja wymknęła się spod kontroli i wysadzili się razem z budynkiem. Zginęło prawie dwieście osób.

- Nie pamiętam, przykro mi. Nim cię poznałem, nie przykładałem zbyt wielkiej wagi do tego typu informacji. - Roarke przerwał pracę i zamyślił się na moment. - Więc przeżyła?

- Znajduje się na liście ofiar. Z tym że to był nielegalny lokal, niezbyt rzetelnie prowadzony. A tamtego wieczoru po wybuchu zapanował całkowity chaos, oderwane fragmenty ciała fruwały w powietrzu, krew, terror, panika.

- Dzięki, wyjaśniłaś wystarczająco obrazowo w czym rzecz. - Roarke się zastanowił. - Więc dziewczynie udało się jakoś przeżyć, został popełniony błąd przy identyfikacji zwłok i kilka lat później popełniła morderstwo.

- To możliwe - upierała się Eve. - Są też inne teorie. Mógł to zrobić ktoś z otoczenia. Kochanek lub bliski przyjaciel tamtej dziewczyny. Znów zemsta. Porozmawiam z jej znajomymi z pracy, tymi, którzy przeżyli. Przynajmniej czegoś się o niej dowiem. - Wstała i zaczęła chodzić po pokoju. - Coś jeszcze błąka się mi po głowie. Czy Trudy przyłapała kiedyś swojego syna na wykradaniu jedzenia dla którejś z dziewczynek? Jeśli tak, jak zareagowała? Co zrobiła jemu, jej. A później, kiedy był starszy, czy próbował się kontaktować z którąś z wychowanek? A może jedna z nich próbowała zbliżyć się do Bobby'ego? Nigdy o niczym takim nie wspomniał. Najprostszy sposób dotarcia do Trudy byłby właśnie przez niego.

- Wracamy do Zany.

- Właśnie.

- Spróbuj tak: Co takiego ma w sobie Zana Lombard, że wciąż do niej wracasz?

- Już mówiłam. Często płacze.

- Eve.

- To irytujące. A jeśli już pominąć moje osobiste uprzedzenia, była na miejscu przy obu zdarzeniach. Tylko ona widziała domniemanego porywacza.

- Po co miałaby sobie wymyślać taką historyjkę? To ją stawia w świetle reflektorów. Nie powinna raczej pozostać w cieniu?

Eve podeszła do tablicy.

- Przestępcy zwykle komplikują swoją sytuację, robiąc bądź mówiąc więcej niż powinni. Nawet najsprytniejsi. Pysznie. Udało się i nikt się nie zorientował. Nikt nie powie: „Ojej, ależ jesteś sprytny. Pozwól, że postawię ci piwo”.

Roarke uniósł brwi.

- Myślisz, że to ona?

Eve przesunęła palcem od fotografii Trudy do Bobby'ego i Zany. Ładny trójkącik, pomyślała. Czyściutki.

- Myślałam, że to ona, od chwili, gdy otworzyłam tamte drzwi i znalazłam Trudy martwą.

Roarke obrócił się ku niej razem z krzesłem i popatrzył badawczo.

- Nie podzieliłaś się ze mną swoimi podejrzeniami.

- Nie wściekaj się.

- Nigdy się nie wściekam. - Zdecydował, że rzecz wymaga szklaneczki brandy. Wstał. - Od czasu do czasu nieco się irytuję. Na przykład teraz. Czemu nie powiedziałaś wcześniej?

- Ponieważ za każdym razem, kiedy próbowałam coś na nią znaleźć, okazywało się, że nic nie ma. Żadnych faktów, danych, dowodów, oczywistego motywu.

Podeszła do zdjęcia Zany. Duże niebieskie oczy, falujące jasne włosy. Naiwna mleczareczka, cokolwiek to znaczy.

- Według komputera prawdopodobieństwo, że to ona, jest bardzo niewielkie. Nawet mój własny rozum mówi mi, że nie ona zabiła. Tylko to przeklęte przeczucie...

- Zazwyczaj ufasz swoim przeczuciom.

- Tym razem jest inaczej. Mam osobisty stosunek do sprawy, co może nieco fałszować mój ogląd rzeczywistości.

- Podeszła z powrotem do komputera. - Moja główna podejrzana nie daje żadnych powodów, by ją podejrzewać. Jej zachowania, reakcje, zeznania... Wszystko jest mniej więcej wiarygodne, zważywszy na okoliczności. A ja na nią patrzę i myślę: Wiem, co zrobiłaś. - A Bobby?

- Mogą działać w zmowie. Któreś z nich wiedziało, co Trudy zamierza. Może oboje. Jedno nakłoniło drugie do współpracy. Seks, miłość, pieniądze - potężne argumenty.

- Odszukała w aktach zdjęcia obrażeń Bobby'ego i przymocowała je na tablicy. - Jedno co nie pasuje - to ten wypadek. Bobby wylądował w szpitalu, omal nie zginął. Dopilnowałam, aby nie zobaczyła się z nim przede mną i nie miała okazji go zmanipulować. Przekonałam się, iż nie podejrzewa, że własna żona go tak załatwiła. Na spacerze byli okablowani. Według Baxtera rozmawiali o zakupach i obiedzie. Ani słowa na temat Trudy, na temat jakichkolwiek planów, intryg. Nie wygląda, by miał z tym cokolwiek wspólnego, brak cech pracy zespołowej. Ale...

- Martwisz się, że twoje wspomnienia na jego temat wpływają na twoją ocenę sytuacji.

- Może. Muszę lepiej poskładać te puzzle.

Zadanie wykonane. Brak zbieżności z aktualnymi aktami sprawy...

- Niedobrze - westchnęła Eve. - Możemy spróbować kombinacji, poszukać pseudonimów, anagramów.

- Zajmę się tym.

Szybko dolała sobie kawy, gdy był odwrócony plecami. Wolała uniknąć wykładu na temat szkodliwości kofeiny.

- Są małżeństwem - żyjesz z kimś, sypiasz, pracujesz... Nie sądzisz, że powinien co najmniej nabrać podejrzeń? To znaczy, dzień po dniu, noc za nocą... Niemożliwe, żeby się z niczym nie zdradziła.

- Znasz powiedzenie: „Miłość jest ślepa”.

- Uważam, że jest nieprawdziwe. Owszem, namiętność nieco mąci zmysły, ale na krótko. Miłość je wyostrza. Widzisz więcej, ostrzej, ponieważ więcej czujesz.

Z uśmiechem dotknął jej włosów i twarzy.

- To najbardziej romantyczna uwaga, jaka wyszła z twoich ust.

- To nie romantyzm, to...

- Ciii. - Zamknął jej usta pocałunkiem. - Pozwól mi się nacieszyć tą chwilą. Masz trochę racji, ale miłość potrafi również sprawić, że widzisz rzeczy takimi, jakimi chcesz je zobaczyć. Nie wzięłaś też pod uwagę, że może być w nim zakochana. Wyzwoliła go spod niezdrowego, a nawet niebezpiecznego wpływu matki.

- I kto tu jest romantyczny? Jeśli Zana jest morderczynią, kilka godzin temu wepchnęła męża pod koła taksówki. Nie ma mowy - jeżeli zabiła Trudy - o wypadku czy zbiegu okoliczności.

- Tu mnie masz.

- Nie, nic nie mam. Oprócz świadka czy też podejrzanego w szpitalu. I drugiego w hotelu, pod obserwacją. Brak mi dowodu obciążającego kogokolwiek. Muszę szperać, to wszystko. Układać swoją łamigłówkę i nie ustawać w poszukiwaniach.

Eve przypomniała sobie o nagraniu, pomyślała o umiejętnościach Roarke'a oraz imponującym wyposażeniu jego pracowni komputerowej. Mogłaby go poprosić, żeby wyczyścił dla niej zapis audio. Zyskałaby na czasie.

Uznała jednak, że to nie byłoby w porządku. Zwłaszcza o takiej porze.

- Chyba na dziś już skończymy. Wyniki ostatniego skanu sprawdzimy rano.

- W porządku. Może popływamy przed pójściem spać? Rozładujemy napięcie.

- Tak, dobry pomysł. - Ruszyła za nim do windy, raptem zmrużyła oczy. - Czy to wyrafinowana intryga mająca na celu pozbawienie mnie odzieży i zmoczenie?

- Miłość z całą pewnością pani nie oślepiła, pani porucznik. Przejrzała mnie pani na wylot.

ROZDZIAŁ 17

W wigilię zamiast śniegu znów spadł obrzydliwy zamarzający deszcz. Stukał radośnie o szyby. Eve pomyślała z obrzydzeniem, że pokryje ulice i chodniki warstwą lodu, co da ludziom kolejną wymówkę, żeby nie pracować.

Jej też nie chciało się iść do komendy. Mogłaby wciągnąć na siebie jakiś dres i popracować w domu, by uniknąć jazdy po oblodzonym asfalcie. Zostałaby w cieple i komforcie. Wyłącznie upór i przekora sprawiły, że przygotowała się jednak do wyjścia, wbrew sobie.

Nie miała nic przeciwko takiej motywacji.

- Masz tu wszystko, czego potrzebujesz - przypomniał jej Roarke.

- Cicho bądź. - Przypięła broń. - Po pierwsze, nie ma tu Feeneya. Nie ma Miry. A zamierzam wydusić od niej portrety psychologiczne Bobby'ego i Zany. Nie ma też ludzi, którzy mieli pecha dostać dziś dyżur w laboratorium. Chcę jeszcze pojechać do hotelu, do szpitala, drążyć dalej.

- Być może nie słyszałaś. - Roarke wyprostował nogi. Delektował się właśnie drugim kubkiem kawy. - Istnieje wspaniały wynalazek zwany wideołącze. Niektóre z tych urządzeń, na przykład nasze, umożliwiają przeprowadzanie telekonferencji.

- To nie to samo. - Eve założyła kurtkę. - Ty zostajesz dziś w domu?

- A jeżeli powiem, że tak?

- To skłamiesz. Wybierasz się do biura tak samo jak ja, żeby osobiście pozamykać sprawy. Zwolnisz wcześniej pracowników, ty dobroto.

- Zostanę, jeśli ty zostaniesz.

- Wobec tego idziemy oboje. - Podeszła i pocałowała go. - Do zobaczenia za kilka godzin.

- Cóż, uważaj na siebie, dobrze? Ulice na pewno są oblodzone i niebezpieczne.

- Nie bardziej niebezpieczne niż narkoman ze stalowym prętem, a dawałam sobie z takimi radę.

- Tak też sądziłem, dlatego sprowadziłem terenówkę. Dla siebie też. Nie masz żadnych argumentów - dodał, kiedy Eve zmarszczyła gniewnie czoło.

- Dobrze, niech ci będzie. - Zerknęła na zegarek. - Skoro już się tak o wszystko zamartwiasz, może byś przy okazji zadzwonił do swojego pilota i sprawdził, czy Peabody doleciała szczęśliwie.

- Już to zrobiłem. Są w powietrzu, ominęli złą pogodę. Weź rękawiczki! - zawołał za nią.

- Maruda - mruknęła pod nosem.

Co wcale nie znaczy, że nie doceniała jego troski. Roarke pomyślał również o podpince z miękkiego futerka do jej skórzanego płaszcza. Jak on to robił?

Cokolwiek wypluwały dziś niebiosa, kłuło jak wstrętne małe igiełki lodowate niczym atmosfera planety Mars. Gdy Eve wdrapała się za kierownicę potężnego pojazdu, okazało się że ktoś już włączył ogrzewanie. Temu człowiekowi nic nie umykało. Niemal upiorne.

Chociaż było jej ciepło i bezpiecznie w pojeździe o wyglądzie i mocy czołgu pancernego, wściekała się przez całą drogę do centrum. Tak jak wcześniej przeklinała ludzi, którzy pod byle pretekstem przedłużali sobie urlopy i wymyślała im od śmierdzących leni, tak teraz klęła, na czym świat stoi, że po cholerę nie zostali w domach. I po kiego czorta wsiadali do samochodów, które po prostu nie były przystosowane do oblodzonych nawierzchni.

Dwa razy trafiła na stłuczkę, poczuła się w obowiązku, żeby wysiąść i sprawdzić, czy nie ma rannych, zanim wezwała drogówkę.

Wyobraziła sobie, że taranuje swoim czołgiem wszystkie pojazdy, które tarasują jej drogę, doprowadzając do szału. Moja terenóweczka spokojnie dałaby im radę, pomyślała.

Dotarłszy do komendy, przekonała się, że połowa stanowisk jest pusta.

W wydziale zabójstw powitał ją jeden policjant.

- Cześć, Slader. To miejsce wygląda na opuszczone, co?

- Tak jest, pani porucznik. Mnie trafiła się sprawa na dwie godziny przed końcem służby. Mam gościa w areszcie. Brat przyjechał do niego na święta, a skończył ze złamanym karkiem u podnóża schodów. Facet ma eleganckie mieszkanko na Park. Ofiara, jego brat, to nieudacznik bez zawodu i adresu.

- Został zepchnięty?

- O, tak. - Slader uśmiechnął się lekko i ze znużeniem. - Facet twierdzi, że brat był naćpany - sprawdzimy to - już znaleźliśmy ślady substancji o nazwie juice. Podejrzany utrzymuje, że leżał w łóżku, gdy usłyszał hałas. Znalazł brata na dole. Gość najwyraźniej uznał, iż nie zwrócimy uwagi na siniaki na twarzy denata albo przypiszemy je upadkowi. Jednak rozcięta warga i skaleczenia na jego dłoni wiele nam mówią.

Eve podrapała się w kark. Ludzie, pomyślała, bywają czasem wręcz niewiarygodnie głupi.

- Podsunęliście mu samoobronę albo wypadek?

- Tak, ale uparcie trzyma się swojej wersji. Jest dyrektorem w firmie reklamowej. Na pewno nie chce, żeby sprawa przedostała się do mediów. Jeszcze trochę go pomęczymy. Facet już dwa razy się załamał i rozpłakał, ale nie ustąpił. To oznacza dla nas godziny nadliczbowe.

- Nie poddawaj się, zakończ sprawę. Coś wymyślę w sprawie tych nadgodzin. Nie ma połowy policjantów. Nie mogę tego przekazać komu innemu. Poprosił o adwokata?

- Jeszcze nie.

- Wezwij mnie, jeśli utkniesz w martwym punkcie. W innym wypadku sam wszystko załatw.

Przejrzała zaległe papiery oraz to, co zdążyło się nazbierać przez noc. Te papierzyska rozmnażały się jak wściekłe. Zostawiła płaszcz w swojej klitce i przeszła do działu informatycznego.

Było upiornie cicho, jak nigdy. Żadnych podniesionych głosów, muzyki, stukotu klawiatury. Przy kilku szumiących komputerach siedziała ledwie garstka detektywów.

- Przestępczość mogłaby się wymknąć spod kontroli, podczas gdy policjanci siedzą w domach, wieszając cholerne bombki na choinkach.

Feeney podniósł wzrok znad komputera.

- Jest dość spokojnie.

- Przed burzą zawsze panuje cisza - odparła ponuro Dallas.

- Widzę, że radość cię rozpiera. No to posłuchaj...

- Nie namierzyłeś jeszcze tego konta.

- Nie namierzyłem, bo nie istnieje. Nie o takim numerze.

- Może pokręciła kolejność cyfr. Gdybyś sprawdził wszystkie możliwe kombinacje...

- Masz zamiar tak stać i pouczać mnie, jak powinienem wykonywać swoje obowiązki?

Eve westchnęła i usiadła. - Nie.

- Problem w tym, że numer jest za długi. Co najmniej o jedną cyfrę. Odejmując po jednej lub więcej po kolei i sprawdzając inne w dowolnej kolejności... To masa roboty i od cholery różnych kombinacji.

- O cholera - tylko tyle mogła powiedzieć.

- Nie da rady namierzyć tego rachunku. Mogę zbadać po kolei różne warianty, ale to potrwa, jeśli chcesz znać wszystkie. Zabawa przypomina wyciąganie królików z kapelusza.

- Próbuj. Chcę znać wszystkie możliwości. Poczekam. Feenley popatrzył na nią wzrokiem zbitego psa.

- Przyprawiasz mnie o gigantyczny ból głowy. Problem polega na tym, Dallas, że dostałaś numer od dziewczyny znajdującej się pod wpływem ogromnego napięcia emocjonalnego. Nie wiadomo, czy dobrze zapamiętała wszystkie cyfry.

- Czemu nie kazał jej nagrać ich albo zapisać? Miałby wtedy pewność, że nic nie zapomni. Gra toczy się o dwa miliony, a on ufa pamięci przerażonej kobiety.

- Ludzie często zachowują się w zupełnie irracjonalny sposób.

Było to dla niej stwierdzenie równie prawdziwe co Słowo Boże, jednak w tym momencie nic nie wnosiło.

- Jest wystarczająco sprytny, żeby zabić, pozacierać ślady i uciec niezauważony. Jest rzekomo wystarczająco sprytny, by znaleźć się w odpowiednim miejscu i wepchnąć kobietę do zamkniętego lokalu, tak że nikt nic nie zauważył. Znowu nie zostawia po sobie śladu. A najważniejszą sprawę zawala? Sprawę, która, jak każe nam wierzyć, jest motywem morderstwa? Kupujesz to, Feeney?

- Cóż, skoro tak to przedstawiasz, zaoszczędzę pieniądze. - Wydął dolną wargę. - Myślisz, że sobie wszystko wymyśliła?

- Myślę, że to ewentualność, którą należy wziąć pod uwagę. Pasuje do teorii, ku której zaczynam się ostatnio skłaniać.

- Chcesz mi o niej opowiedzieć? Mam czas i kawę. Feeney nauczył Eve niemal wszystkiego, co umiała. Odbywali niezliczone rozmowy na temat różnych dochodzeń.

Pomagał się jej wgryźć w śledztwo, wyłapać szczegóły. Przy niezdrowym jedzeniu i kiepskiej kawie.

Nauczył ją myśleć, patrzeć, a przede wszystkim czuć.

- Nie mam nic przeciwko temu, ale nie widzę powodu, dla którego miałabym się truć lurą nazywaną przez ciebie kawą. Myślę, że powinieneś skorzystać z prezentu gwiazdkowego, jaki ci przyniosłam.

Rzuciła na biurko ozdobną torebkę z upominkiem. Oczy Feeneya rozbłysły niczym świąteczny poranek.

- To kawa? Prawdziwa?

- Po co miałabym ci dawać podróbkę, skoro sama mam zamiar ją pić?

- O cholera! Dzięki. Zamknij drzwi, co? Nie chcę, żeby ktoś zwąchał. Jezu, muszę sobie założyć kłódkę na autokucharza, inaczej chłopaki będą mi się tu tłoczyć jak sępy.

Gdy drzwi zostały już bezpiecznie zamknięte, załadował i zaprogramował urządzenie.

- Wiesz, żona przestawia mnie w domu na bezkofeinową. Równie dobrze mógłbym pić wodę z kranu. Ale to... - Zaciągnął się głęboko. - To jest towar z najwyższej półki. - Uśmiechnął się. - Mam parę pączków. Podpisałem je jako zupę z soczewicy, żeby chłopaki się nie dobrały.

- Sprytnie. - Pomyślała o swoich własnych przeprawach ze złodziejem słodyczy, który odnajdywał kolejne biurowe kryjówki. Może wypróbuje metodę Feeneya.

- A więc co takiego masz na tę kobietę?

Eve opowiedziała mu o swoich podejrzeniach, popijając kawę i przegryzając pączka.

- Bardziej prawdopodobne, że zrobił to syn. Rodzinna awantura. Rodzina zabija najczęściej. Może potem wciągnął w to żonę. „Hej, kochanie, wiesz co? Właśnie zamordowałem mamuśkę. Musisz powiedzieć policji, że byłem z tobą i spałem jak niemowlę”.

- Mogło tak być.

- Dwie kobiety. Kolejny punkt zapalny. Relacja teściowa - synowa rzadko bywa dobra. „Rzygać mi się chce od twojego ciągłego wtrącania się, stara wiedźmo”. Potem rzuca się w ramiona męża. „O mój Boże, zdarzył się straszliwy wypadek. Musisz mi pomóc”.

- Nie wyjaśnia to jednak sprawy z pieniędzmi, uprowadzenia i wypadku Bobby'ego.

- Mogłoby. Przypuśćmy, że jedno z nich się wyłamuje, przegrywa z wyrzutami sumienia albo chce zatrzymać dla siebie całą kasę. Porwanie ma nas naprowadzić na fałszywy trop. Jej sprawka. Chciała efektownie zakończyć. Może nie mylisz się, podejrzewając, że wszystko ma korzenie w przeszłości, Dallas. Złe rzeczy, które przydarzają się w dzieciństwie, tkwią w człowieku przez całe życie.

Eve się nie odezwała. Feeney wbił wzrok w swój kubek z kawą. Żadne z nich nie chciało teraz poruszać tematu jej dzieciństwa.

- Musisz coś na nią znaleźć - albo na niego. Coś, co ich wystraszy. Masz tu cebulę - oświadczył.

- Co mam?

- Cebulę. Musisz zacząć zrywać kolejne warstwy.

Cebula, pomyślała Eve. Niech sam sobie obiera warzywa.

Feeney podsunął jej jednak pewien nowy pomysł.

Poszła do gabinetu Miry. Sekretarka siedziała za biurkiem, zajmując się papierkową robotą przy akompaniamencie kolęd.

- Jaki ma dziś plan dnia?

- Bardzo luźny. Zamykamy gabinet w południe i otwieramy dopiero dwudziestego szóstego. Teraz ma pacjenta. - Sekretarka spojrzała na zegarek. - Prawie kończą. Za piętnaście minut kolejna sesja, a potem będzie wolna.

- Chciałabym z nią chwilę pogadać między pacjentami. Mogę poczekać.

- Dobrze. Mam tylko nadzieję, że nie planujesz dłuższej rozmowy. Umówiła się z mężem.

- Nie mam zamiaru jej zatrzymywać - zaczęła Eve. Z gabinetu wyszedł policjant, więc Eve cofnęła się o krok, by go przepuścić.

- Chwileczkę. - Sekretarka uniosła dłoń i sama podeszła do drzwi. - Pani doktor, przyszła porucznik Dallas. Czy poświęci jej pani minutkę?

- Oczywiście. - Mira uniosła się z krzesła. - Nie spodziewałam się ciebie po raz kolejny jeszcze przed świętami.

- Chodzi o przysługę. Potrzebuję portretu psychologicznego podejrzanej.

- W sprawie tej Lombard.

- Tak. Wzięłam pod lupę synową.

- Tak? - Mira usiadła z powrotem i oparła się wygodnie, słuchając uważnie relacji Eve.

- Chciałabym, żebyś pojechała ze mną do hotelu albo do szpitala. Jeszcze nie wiem, gdzie będzie za godzinę. Najpierw spróbuję ją złapać w hotelu. Wiem, że masz plany. Odwiozę cię potem do domu.

- Myślę, że mogłabym...

- Dobrze. Świetnie. - Eve ruszyła spiesznie do wyjścia, zanim Mira zmieni zdanie. - Wrócę po ciebie za godzinę. Zorganizuję wszystko.

Zadzwoniła do pokoju hotelowego Zany.

- Za godzinę będę w twojej okolicy - powiedziała.

- Och, miałam nadzieję, że będę mogła odwiedzić Bobby'ego. Właśnie dzwoniłam do szpitala, jeszcze śpi, ale...

- Zawiozę cię. - Eve umilkła na moment. - Jaki jest jego stan?

- Stabilny. Mówią, że stabilny. Ale chcą go zatrzymać na obserwacji jeszcze przez co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Muszę się przygotować, zanim go wypiszą. Zorganizować wózek inwalidzki, leki i...

- Może zaczniesz to robić na miejscu? Jeśli jutro go wypuszczą, będziesz gotowa. Radiowóz zawiezie cię do szpitala i przywiezie z powrotem razem z Bobbym.

- Cóż, dobrze, chyba. Skoro i tak śpi.

- Świetnie. Wpadnę za godzinę.

Usiadła przy biurku, by przygotować aktualny raport dla komendanta. Gdy pracowała nad tekstem, do pokoju Eve zajrzał Slader.

- Mam go, pani porucznik.

- Brata? Przyznał się?

- Brat narkoman wraca do domu, facet na niego czeka. Odkrył, że brakuje kilku rzeczy w mieszkaniu. Drogiego zegarka, sprzętu elektronicznego. Zamierza wyrzucić go z domu. Braciszek wraca późno naćpany jak nieboskie stworzenie.

- Testy toksykologiczne?

- Potwierdzają. Miał w sobie tyle gówna, że starczyłoby na podróż w obie strony na Pluton. Wygląda na to, że sprzedał podwędzone bratu gadżety i kupił sobie towar. Facet mówi mu, żeby spadał, wywiązuje się szarpanina. Nasz podejrzany twierdzi, że to brat zadał pierwszy cios. Może tak, może nie. - Slader wzruszył ramionami. - Obie wersje są równie prawdopodobne. Ofiara leci na główkę i łamie sobie kark. Facet wpada w panikę i usiłuje nam wmówić, że przez cały czas leżał w łóżku, a tamten się potknął. Możemy mu postawić zarzut zabójstwa drugiego stopnia, ale prokurator nie jest zadowolony. Facet zgadza się współpracować, jeśli dostanie trzeci stopień. Pewnie się dogadamy.

- Może być i tak. Upewnij się, że to denat upłynnił skradzione przedmioty. Sprawdź to, zanim ostatecznie zamkniesz sprawę.

- Mój partner właśnie się tym zajmuje. Idiota z naszego oskarżonego. Mógł sobie zaoszczędzić mnóstwo czasu i zachodu, gdyby się tylko przyznał do bójki. Ludzie po prostu lubią kłamać policji.

Święta prawda, pomyślała Eve.

Mira przyglądała się w skupieniu terenówce.

- Jeździsz tym po mieście?

- Nie. Roarke. Oblodzone ulice. - Eve wzruszyła ramionami, wdrapując się za kierownicę. - To coś nadaje się do przemierzenia Antarktydy, więc może być spokojny, że jestem bezpieczna, jeżdżąc po Nowym Jorku.

- Cóż, mnie się podoba. - Przyjaciółka usadowiła się na siedzeniu pasażera. - Wyobrażam sobie, że mając tak niewielki wpływ na twoje bezpieczeństwo w większości sytuacji, Roarke nie rezygnuje, gdy może coś zrobić.

- Tak, jestem w stanie to zrozumieć.

- Dennis marudził, żebym dziś została w domu. - Mira poprawiła szalik. - W rezultacie musiałam sobie zamówić kierowcę. To go zadowoliło. Miło mieć kogoś, kto się o ciebie martwi.

- Myślisz? - Eve zerknęła na nią, ruszając. - Może - zgodziła się w końcu. - Może rzeczywiście. Jednak ciężko żyć ze świadomością, że jest się dla kogoś wiecznym zmartwieniem.

- Kiedyś mnie to irytowało.

- Naprawdę?

- „Charlie”, mówił, „czemu tak ryzykujesz? Masz kontakt z ludźmi, którzy błądzą w ciemnościach. Nie widzisz, że oni mają taki sam wpływ na ciebie, jak ty na nich?” - Uśmiechnęła się lekko. - Przerabialiśmy to wiele razy w różnych wariantach, kiedy zaczęłam pracować w policji.

- Kłóciliście się? Wy?

- Jesteśmy małżeństwem, oczywiście, że się kłóciliśmy. I kłócimy. Dennis może wygląda na spolegliwego, ale w rzeczywistości jest okropnym uparciuchem. Strasznie mi się to podoba. - Odgarnęła włosy z czoła i spojrzała na Eve. - Sądzę, że kilka naszych awantur dorównywało intensywnością tym, które miewacie z Roarkiem. Wzięli nas z całym inwentarzem, prawda? Podobnie jak my ich. Uczymy się tolerować swoje wady, pracujemy nad naszymi związkami, chadzamy na kompromisy. Ty na przykład prowadzisz wielki pojazd w brzydką pogodę. A przy okazji, bardzo seksowna zabaweczka.

Eve musiała się uśmiechnąć.

- Prawda? Więc kiedy zaczęliście się kłócić?

- Boże, przy okazji kupna pierwszej kanapy do pierwszego mieszkania. Można by pomyśleć, że to nasz najważniejszy wspólny zakup. Jemu podobała się inna niż mnie. Przez miesiąc nie mieliśmy na czym siedzieć, bo żadne nie chciało ustąpić. Następnie wybraliśmy wspólnie trzeci wariant, otworzyliśmy butelkę wina i kochaliśmy się entuzjastycznie na nowym meblu.

- Chodzi o stres, prawda? To głównie stres, próba zrozumienia drugiej osoby. Pary, które są ze sobą krótko, robią do siebie maślane oczy, jasne, i większość czasu spędzają, bzykając się jak króliki, ale skaczą sobie do oczu z błahych powodów. Dodaj do tego długotrwały niepokój, lęk przed odrzuceniem i napięcie rośnie.

- W skrócie. Byłabym zaskoczona, gdyby młodzi państwo Lombard nie kłócili się ostatnio. Często, najczęściej, ludzie zostawiają dla siebie takie prywatne wojny.

- Ale są sygnały, szczególnie dla wprawnego obserwatora. A ta dwójka wydaje się idealna jak z obrazka. Ona jest jak żona ze Stepford. Coś mi tu zgrzyta. - Eve pokręciła głową. - Wiem, że sama nie jestem ideałem żony, ale w niej jest coś podejrzanego. Wychodzi po kawę i bułeczki następnego ranka po tym, jak jej teściowa została zamordowana? Daj spokój.

- To się zdarza. Ludzie wykonują uspokajające codzienne czynności po traumatycznych przeżyciach.

- Mogła poprosić obsługę hotelową. Nie mieszkali w luksusowym hotelu, ale mieli możliwość zamawiania jedzenia do pokoju.

- Adwokat diabła - odparła Mira, podnosząc rękę. - Nie przywykła do tego, żeby ktoś ją obsługiwał. Zazwyczaj sama robi zakupy i przygotowuje posiłki. Zgadzam się, że takie postępowanie byłoby rozsądniejsze i prostsze w danych okolicznościach, trudno jednak uznać za podejrzane, że o tym nie pomyślała.

- Bardziej chodzi o ogólne wrażenie na jej temat. Wszystko robi tak po prostu. Jakby miała jakąś listę. „Dobra, teraz się rozpłakać. Teraz będę dzielna, zagryzę wargi, zwrócę niewinne, naiwne i pełne wsparcia spojrzenie na męża. Pamiętać o włosach i makijażu”. Nutka próżności, która nie pasuje do reszty.

- Nie lubisz jej.

- Wiesz, że nie. - Eve zatrzymała się na skrzyżowaniu i postukała palcami w kierownicę. Uświadomiła sobie, że zapomniała rękawiczek. Zostały w komendzie. - A przecież z pozoru nie daje żadnych powodów, żeby jej nie lubić. Intuicja jednak podpowiada mi, że coś z nią nie tak. Jest w niej coś, co odstaje od reszty osobowości, to wszystko. Może się mylę. Dlatego zależy mi na twojej opinii.

- Żadnej presji - mruknęła Mira.

- Powiem jej, że przyjechałam z psychologiem - oznajmiła Eve, parkując. - Na wypadek gdyby chciała porozmawiać. Miała tyle ciężkich przeżyć jedno po drugim.

- Uwierzy w szczerość twoich intencji? Eve uśmiechnęła się podstępnie.

- Nie ona jedna potrafi udawać. Ostrożnie wysiadaj, na pewno jest ślisko.

- To miło - rzuciła lekko Mira - kiedy ktoś się o mnie martwi.

Nieco zażenowana Eve przepuściła kilka samochodów i wysiadła. Skinęła głową dziewczynie z ochrony i przedstawiła Mirę.

- Coś się działo na górze? - spytała. - Nie.

- Zamawiała jedzenie do pokoju? - Dziewczyna uniosła brwi. Eve ciągnęła swobodnie: - Chciałam się upewnić, że o siebie dba. Interesuje mnie też wysokość rachunku, jeśli moi ludzie korzystali z jakichś hotelowych usług.

- Dowiem się.

- Dzięki. - Dogoniła Mirę przy windzie. - Chciałam sprawdzić, jak bardzo o siebie dba - odpowiedziała na nie - zadane pytanie konsultanki. - Ciekawe, co jadła.

Pozdrowiła wartownika.

- Potrzebny mi transport dla świadka do szpitala i z powrotem, ale nie wcześniej niż pół godziny po moim wyjściu.

- Tak jest.

Eve zapukała do drzwi i odczekała chwilę. Zana otworzyła drzwi z drżącym uśmiechem na ustach.

- Tak się cieszę, że przyszłaś. Właśnie rozmawiałam z pielęgniarką Bobby'ego. Obudził się, więc... Och - przerwała na widok Miry. - Przepraszam. Dzień dobry.

- Zana, poznaj moją przyjaciółkę, doktor Mirę.

- Aha, miło panią poznać. Proszę, proszę. Mogę... umm... napijecie się kawy?

- Na razie dziękuję, zaraz sama się tym zajmę. Doktor Mira pracuje u nas jako psycholog. Pomyślałam, że po tylu przejściach możesz potrzebować rozmowy z profesjonalistką. Może również Bobby. Mira jest najlepsza - dodała z uśmiechem, kładąc rękę na ramieniu lekarki, aby sytuacja wydała się mniej oficjalna, a bardziej towarzyska. - Pomogła mi uporać się z wieloma moimi... problemami.

- Nie wiem, co powiedzieć. Bardzo dziękuję za troskę o mnie... o nas.

- Wiele ostatnio przeszłaś, Ofiary przemocy nie zawsze od razu zdają sobie sprawę z ogromu stresu, pod którego wpływem się znalazły. Rozmowa ze mną... Cóż, mimo że znamy się z Bobbym, to wciąż rozmowa z policjantką. Jeżeli jednak sądzisz, że posunęłam się za daleko...

- Nie, Boże. Strasznie miło z twojej strony. Nie spałam prawie całą noc, chodziłam po pokoju. Nie miałam z kim porozmawiać. Nigdy wcześniej nie rozmawiałam z psychologiem. Nie wiem, od czego zacząć.

- Może usiądziemy? - zaproponowała Mira. - Stan twojego męża się poprawił?

- Tak. Mówią, że wypiszą go za dzień lub dwa. I wiele innych rzeczy, ale nie rozumiem połowy z tego medycznego żargonu.

- Z tym też mogę ci pomóc.

- Słuchajcie, idę do kuchni, nie będę przeszkadzać. Zrobię kawę.

- Nie będzie mi przeszkadzało, jeśli zostaniesz - powiedziała Zana. - Wiesz o wszystkim.

- Tak czy inaczej pójdę po kawę. Zostawiam was na chwilę.

Eve przeszła do wąskiej wnęki kuchennej. Postanowiła nacisnąć kilka niewłaściwych guzików przy nieznanym autokucharza Kto zwróci na to uwagę?

Słyszała nabrzmiały powstrzymywanymi łzami głos Zany. Dobra jesteś, pomyślała, ale ja jestem lepsza.

Szybko sprawdziła polecenia z ostatnich dwudziestu czterech godzin.

Ser, maliny, popcorn z dodatkowym masłem. Ktoś tu oglądał filmy wczoraj wieczorem, pomyślała Eve. Solidne śniadanie dziś rano: omlet z szynką, tosty, kawa i sok pomarańczowy.

Zaprogramowała kucharza na trzy filiżanki kawy i otworzyła małą lodówkę. Butelka czerwonego wina. Zostało tylko trochę na dnie. Napoje. Mrożony deser czekoladowy zjedzony do połowy.

Wstrząsy i tragedie raczej nie pozbawiły żony Bobby'ego apetytu.

Zaniosła kawę do pokoju. Zana ocierała właśnie twarz chusteczką.

- Jedno po drugim - mówiła Mirze. - Nie mogę odzyskać równowagi. Przyjechaliśmy tu, żeby się dobrze bawić. Bobby chciał mi zafundować wspaniałą wycieczkę, bo do tej pory nie byłam w Nowym Jorku. To miała być część mojego prezentu gwiazdkowego, a jego mama tak bardzo chciała tu przyjechać. Porozmawiać z Eve po tylu łatach. A potem wszystko zmieniło się w koszmar.

Darła chusteczkę higieniczną na drobniutkie kawałeczki, które opadały na kolana niczym płatki śniegu.

- Biedny Bobby, tak bardzo starał się być dzielny, a teraz jest ranny. Chciałabym mu jakoś pomóc.

- Jestem pewna, że mu pomagasz. Samą swoją obecnością. Nie powinnaś jednak zapominać o sobie. Musisz pozwolić sobie na żałobę po kobiecie, z którą byłaś tak silnie związana. Ten proces trzeba przejść, Zano. Ważny jest też odpoczynek, właściwe odżywianie.

- Jakże bym mogła nawet myśleć o sobie w takich chwilach?

- Rozumiem. Takie zachowanie jest bardzo ludzkie, w chwili kryzysu zapominamy o własnych potrzebach. Zwłaszcza my, kobiety - dodała Mira i poklepała Zanę po dłoni. - Bobby będzie cię potrzebował, emocjonalnie i fizycznie w ciągu nadchodzących dni i tygodni. Strata - dziękuję, Eve - strata któregoś z rodziców, czy jakiegokolwiek członka rodziny jest bardzo trudna do zaakceptowania. A jeśli jeszcze następuje z przyczyn nienaturalnych, nagłych i związanych z przemocą, stres i żal są jeszcze większe. Przeżyliście oboje szok, właściwie nawet kilka. Mam nadzieję, że po powrocie do Teksasu zwrócicie się do kogoś o pomoc. Chętnie dam wam listę specjalistów z waszego regionu.

- Dziękuję. Nie wiedziałabym, gdzie szukać. Nigdy wcześniej nie rozmawiałam z psychologiem.

- Nawet po śmierci matki? - spytała Eve.

- Nie. Nie pomyślałam nawet o tym. Nie przywykłam do takich rzeczy. Ja... nie wiem... po prostu żyłam dalej. Ale rozumiem, że to inna sytuacja. Chcę zrobić to, co najlepsze dla Bobby'ego.

- I zrobisz.

- Jeśli mogę wam na chwilę przerwać... Zano, mamy kłopot z numerem, który nam podałaś. Tym, który kazał ci zapamiętać porywacz.

- Nie rozumiem.

- Nie możemy znaleźć żadnego rachunku z takimi cyframi. A właściwie, jest ich zbyt wiele. Myślisz, że mogłaś się pomylić, na przykład dodać jedną cyfrę?

- Och, nie wiem. - Uniosła rękę do twarzy. - Byłam taka pewna. Powtarzałam je w kółko, tak jak kazał. Powtarzałam je nawet po tym... po tym, jak już wyszedł. Ale byłam przecież przerażona. Co teraz zrobimy? Co mogę zrobić?

- Moglibyśmy spróbować hipnozy. - Eve napiła się kawy i napotkała nad kubkiem wzrok Miry. - To jeden z powodów, dla których przyprowadziłam dziś doktor Mirę: żebyś miała okazję ją poznać; gdybyśmy zdecydowali się na hipnozę, będziesz się czuła bezpieczniej. Doktor Mira często nam pomaga w takich przypadkach.

- Tak, to mogłoby pomóc. - Psychoterapeutka przechwyciła piłeczkę. - Pod wpływem hipnozy wróciłabyś do momentu porwania, oczywiście postarałabym się zapewnić ci przy tym jak największy komfort psychiczny i poczucie bezpieczeństwa.

- Och, nie wiem. Po prostu nie wiem. Hipnoza. - Zana zaczęła się nerwowo bawić potrójnym złotym łańcuszkiem, który miała na szyi. - Nie wiem. Przeraża mnie nieco ten pomysł. Musiałabym się zastanowić. Teraz trudno mi się skupić na czymkolwiek. Myślę tylko o Bobbym.

- W ten sposób pomogłabyś nam odkryć, kto zamordował jego matkę. - Eve przyparła ją nieco do muru. - Odkrycie winowajcy, świadomość, że został ujęty i zapłaci za swoją zbrodnię, to pomaga w powrocie do równowagi. Prawda, doktor Miro?

- Tak, to prawda. Przyślę ci broszury na temat hipnozy, żebyś mogła lepiej zrozumieć, na czym ona polega.

- No dobrze, chyba tak. Boże, nie wiem. Sama myśl, że mam przejść przez to jeszcze raz, chociaż tylko w głowie, przeraża mnie. Nie jestem taka silna jak ty - powiedziała do Eve. - Jestem przeciętna.

- Przeciętni ludzie codziennie dokonują wielkich czynów. - Mira uśmiechnęła się i wstała. - Prześlę ci informacje o hipnozie, Zano, i z przyjemnością znów się z tobą spotkam, jeśli uznasz, że potrafię ci pomóc.

- Dziękuję bardzo serdecznie. Dziękuję wam obu. - Zana podniosła się i wyciągnęła do Eve obie ręce. - To wiele znaczy - świadomość, że tak bardzo się dla nas starasz.

- Będziemy w kontakcie. Zorganizuję ci transport do szpitala. Ktoś cię zawiadomi, kiedy podjedzie samochód. Postaram się sama odwiedzić Bobby'ego, ale gdybym się nie wyrobiła, pozdrów go ode mnie.

- Pozdrowię.

Eve odezwała się dopiero w windzie.

- Jaka jest twoja opinia?

- Nie wiem, czy ci w czymkolwiek pomoże. Jej zachowanie, odpowiedzi i reakcje mieszczą się w granicach normy. Muszę jednak powiedzieć, że - może to z powodu twoich wcześniejszych sugestii - wydały mi się nieco zbyt poprawne. Tylko że to jeszcze o niczym nie świadczy.

- Wystraszyła się hipnozy.

- Ty też - przypomniała Mira. - Ludzie często tak reagują.

- Zahipnotyzowanie mnie nie pomogłoby w odkryciu mordercy. Gdyby się zgodziła, przegrałabym zakład. Założyłam się ze sobą o milion dolców. Jadła wczoraj popcorn.

- Żeby sobie poprawić nastrój.

- Znalazłam też prawie pustą butelkę wina.

- Zdziwiłabym się, gdyby nie wypiła kilku drinków.

- Masz rację - zdenerwowała się Eve - nie pomagasz. Zrobiła sobie dziś pożywne, tłuste śniadanko. Założę się, że wczoraj zamówiła też pyszną kolację.

- Nie każdy traci apetyt pod wpływem silnych przeżyć. Niektórym ludziom jedzenie służy jako sposób pocieszenia, wręcz zajadają stres. To działa w dwie strony, Eve. Obie wiemy, że wszystko, co masz, to przeczucia. Żadnych dowodów. Nawet poszlakowych.

- Cholera. Następnym razem dwa razy się zastanowię, zanim zaproponuję ci przejażdżkę.

Eve zaczepiła dziewczynę z ochrony natychmiast po wyjściu z windy.

- Masz te zamówienia?

- Tak. Nic dla funkcjonariuszy. Nasz gość zamawiał pieczonego kurczaka z młodymi ziemniakami i marchewką oraz sałatkę z krabów i ciasto cytrynowe. Do tego butelka merlota i woda gazowana.

- Niezły apetyt - zauważyła Eve.

- Tak. Zdaje się, że się boi, by nie opaść z sił. Eve usłyszała cynizm i doceniła go.

- Chciałabym dostać listę rozmów z łącza w tym pokoju.

- Tak sądziłam. Wychodzące. Jedna ze szpitalem wczoraj wieczorem, dwie dziś rano. Żadnych przychodzących.

- Dobra. Dzięki.

Eve oddaliła się wolno w stronę wyjścia.

- Niech mnie diabli, jeśli ktokolwiek z czystym sumieniem popija sobie wino i zajada ciasto, kiedy bliska osoba leży ranna w szpitalu. Ty byś mogła?

- Nie. I ty też nie. Jednak to nie przestępstwo. Nie mogę ci też powiedzieć, że nie mieści się to w zespole reakcji uznawanych za normalne.

- Dlaczego nie skontaktowała się z kumplem i partnerem Bobby'ego, żeby mu powiedzieć o wypadku?

- Mogła rozmawiać z osobistego komunikatora.

- Tak, sprawdzimy. Ale założę się, że tego nie zrobiła. Nie chciała, żeby tu przyjechał albo domagał się szczegółów, alarmował ją pytaniami. Wolała siedzieć sobie sama ze swoim przeklętym ciastem.

Mira roześmiała się w głos. Dostrzegła karcące spojrzenie Eve i usiłowała zamaskować śmiech kaszlem.

- Przepraszam. Wiem, że nie ma się z czego śmiać. Po prostu wyobraziłam sobie tę scenkę. Chcesz profil, zrobię ci profil. - Wsiadła do samochodu, zapięła pasy. - Obiekt jest młodą niedoświadczoną kobietą, która wydaje się przyzwyczajona do słuchania poleceń i nie ma nic przeciwko temu. Ważniejsze decyzje pozostawia mężowi, sama natomiast wykonuje prace domowe. Na tym terenie czuje się bezpiecznie. Lubi znajdować się w centrum uwagi, ale jednocześnie jest nieco lękliwa i nieśmiała. To osoba uporządkowana, schludna oraz, jak sądzę, ugodowa i skłonna do podporządkowywania się.

- Może to jedna z jej wielu osobowości.

- Tak, jeżeli masz rację, Eve, to mamy do czynienia z bardzo sprytną i wyrachowaną kobietą. Taką, która nie waha się na określony czas zrezygnować ze swojej prawdziwej osobowości w celu osiągnięcia korzyści. Jest żoną tego mężczyzny od kilku miesięcy, a to oznacza codzienne intymne relacje. Znała go wcześniej, pracowała u niego, była przez niego adorowana. Utrzymanie pozy sprzecznej z jej prawdziwą naturą byłoby wręcz imponującym wyczynem.

- Jestem przygotowana na to, że będę pod wrażeniem. Chociaż nie wykluczam innych możliwości, innych podejrzanych - odparła Eve. - Ona jest po prostu jedną z nich.

I utrzymuje się na prowadzeniu, dopowiedziała w myślach.

ROZDZIAŁ 18

Bobby zamkniętymi oczami siedział w łóżku. Z głośników zestawu multimedialnego dobiegały podniesione głosy. Ktoś kłócił się zawzięcie. Eve uznała, że słuchał jakiejś książki.

Podeszła do zestawu. Jeżeli nie spał, to chciała z nim porozmawiać.

- Zatrzymać odtwarzanie - powiedziała. Zapadła cisza. Bobby poruszył się i otworzył oczy.

- Zana? A, Eve. Musiałem się zdrzemnąć. Kiepska ta książka - dodał próbując się uśmiechnąć. - Pielęgniarka wspomniała, że niedługo ma przyjść Zana.

- Widziałam się z nią niedawno. Wyznaczyłam paru funkcjonariuszy, żeby ją przywieźli i odwieźli z powrotem. Paskudna pogoda.

- Tak. - Spojrzał przez okno z nieobecnym wyrazem twarzy.

- Jak się czujesz?

- Nie wiem. Jak niezdara, głupek. Wkurza mnie, że się tu znalazłem. Rozczulam się nad sobą.

- Masz pełne prawo.

- To samo sobie powtarzam. Kwiaty i choinka są bardzo ładne.

Wskazał miniaturowy sztuczny świerk ozdobiony małymi bombkami w kształcie Mikołajów. Dla Eve wyglądało to jak wielokrotna egzekucja. Wesoły staruszek powieszony za szyję.

- Podobno pomagałaś Zanie wybierać.

- Niezupełnie. Tylko z nią poszłam do sklepu.

- Ona myśli o takich rzeczach. O drobiazgach. To dla niej okropne święta.

- Dla ciebie też. Oboje macie przechlapane, Bobby, a ja jeszcze muszę dołożyć coś od siebie i spytać, czy cokolwiek sobie przypomniałeś. Może coś ci przyszło do głowy, na temat tego, co się przydarzyło twojej matce i tobie.

- Nic. Przykro mi. A miałem mnóstwo czasu na myślenie, leżąc tu jak idiota, który nawet nie potrafi przejść przez ulicę. - Westchnął. - Mnóstwo czasu na myślenie o tym, co powiedziałaś o mojej matce. O tym, co zrobiła. Co chciała zrobić. Naprawdę zażądała pieniędzy?

Eve podeszła bliżej, żeby lepiej widzieć jego twarz.

- Ile zniesiesz?

Bobby zamknął na chwilę oczy. Otworzył je po chwili i miała nadzieję, że to, co się w nich pojawiło, to siła.

- Powiedz mi wszystko. Mam czas.

- Twoja matka posiadała kilka rachunków bankowych, na które wpłacała pieniądze wyłudzone od byłych wychowanek.

- Boże. O, mój Boże. Musiała zajść jakaś pomyłka, nieporozumienie.

- Mam oświadczenia dwóch kobiet, które twierdzą, że twoja matka się z nimi kontaktowała. Informowała, iż jest w posiadaniu utajnionych akt z czasów ich dzieciństwa i groziła rozpowszechnieniem dokumentów, jeśli nie dostałaby sum, jakich żądała.

Patrzyła, jak reagował na kolejne ciosy. Wpatrywał się w nią, nie z niedowierzaniem czy w oszołomieniu, lecz ze skupieniem człowieka, który walczy z bólem.

- Oświadczenia - powtórzył. - Dwóch z nich.

- Będzie więcej, Bobby, nim to się skończy. Poinformowała również mojego męża, że ma kopie moich akt i zamierza sprzedać je zainteresowanym mediom, jeśli jej nie zapłacimy. Od lat szantażowała swoje dawne podopieczne.

- Były tylko dziećmi - powiedział cicho. - Wszyscy byliśmy tylko dziećmi.

- Niewykluczone, iż posłużyła się jedną z tych dorosłych już podopiecznych, aby asystowała jej w próbie szantażowania mnie, poprzez Roarke'a, i została przez tę kobietę zabita.

- Nigdy bym nie dopuścił, żeby jej czegokolwiek brakowało. Kiedykolwiek czegoś chciała, robiłem wszystko, aby to dostała. Po co to robiła? Wiem, co sobie myślisz - dodał i popatrzył w okno. - Rozumiem. Myślisz, że skoro wykorzystywała cię i źle traktowała, kiedy byłaś mała, czemu miałaby nie robić tego teraz.

- A nie mam racji, Bobby? Coś nie tak z moją pamięcią?

Wydał z siebie urywane westchnienie.

- Nie. Uważała, czasem mi to mówiła, że wy - dziewczynki, którymi się zajmowała - miałyście szczęście trafić do porządnego domu. Kogoś obchodził na tyle wasz los, że podjął się nauczenia was manier, dyscypliny i szacunku. To właśnie mówiła, kiedy was zamykała. Konsekwencje niewłaściwego zachowania. Na ulicy miałybyście dużo gorzej.

- Łykałeś to, Bobby?

- Nie wiem. Chyba w jakiejś części tak. Mnie nigdy nie krzywdziła. - Spojrzał jej w oczy. - Mnie nie traktowała w ten sposób. Dlatego że byłem posłuszny, jak twierdziła. Ale to nieprawda, nie zawsze byłem posłuszny. A kiedy mnie na czymś przyłapywała, zazwyczaj tylko się śmiała i mówiła: „Chłopak to chłopak”. Ale dziewczynki... Nie wiem, czemu to robiła. Miała problem, może jeszcze z własnego dzieciństwa. Nienawidziła swojej matki. Mawiała, że mamy szczęście, iż pozbyliśmy się tej starej wiedźmy. Może - nie wiem - może matka ją w ten sposób traktowała. To cykl, prawda? Błędne koło przemocy.

- Tak, bardzo często. - Jeżeli to ma go pocieszyć, pomyślała. - A ty, Bobby? Dołączyłeś do tego cyklu, załatwiłeś swoją matkę? Na pewno bywała trudna. Młoda żona, nowa firma i zaborcza kobieta, decydująca o twoim życiu. Bogata, zaborcza, wymagająca kobieta.

Oczy Bobby'ego na chwilę wezbrały łzami. Zamrugał.

- Nie mam ci za złe tego, co mówisz, co myślisz. Poddam się testom na wykrywaczu kłamstw, możesz to wpisać do akt. Dobrowolnie, tak szybko, jak jesteś w stanie to zorganizować. Chcę, żebyś odnalazła tego, kto ją zabił. - Odetchnął głęboko. - Kochałem swoją matkę, Eve. Nie wiem, czy potrafisz to zrozumieć, ale kochałem ją, pomimo tego, co robiła i kim była. Gdybym wiedział o wszystkim, postarałbym się jakoś zapobiec niektórym rzeczom. Znalazłbym sposób, by ją nakłonić do oddania pieniędzy i zaprzestania szantażu. Trzeba zwrócić te pieniądze. Musisz mi pomóc oddać je tym, którym je zabrała. Pewnie nie da się niczego w ten sposób naprawić, ale nie wiem, co innego mógłbym zrobić.

- Tak, pomogę ci w tym. W jaki sposób nakłoniłbyś ją, żeby przestała, Bobby?

- Nie wiem. Posłuchałaby mnie. Gdyby wiedziała, że jestem naprawdę wściekły, posłuchałaby. - Znów lekko westchnął. - Albo udawałaby, że słucha. Nic już nie wiem. Nie mam pojęcia, jak powiedzieć o tym wszystkim Zanie. Nie wiem, jak jej powiedzieć, że to prawda. Tyle już przeszła.

- Była blisko związana z twoją matką.

- Rozumiały się. Zana dogada się z każdym. Naprawdę się starała. Trzeba było się bardzo starać, aby zadowolić moją matkę. - Spróbował się uśmiechnąć.

- Wiesz, kiedy kobiety są ze sobą zaprzyjaźnione, mówią sobie nawzajem więcej niż mężczyznom. Może twoja matka opowiedziała Zanie, co robi?

- Niemożliwe. - Spróbował zrobić gwałtowny gest dla wzmocnienia efektu swoich słów i przeklął w głos złamaną rękę. - Zana... jest bardzo skrupulatna. Nie znam nikogo równie uczciwego. Nie spierałaby się z moją matką na temat słuszności jej postępowania, ale byłaby przerażona i powiedziałaby mi o wszystkim. Nie mamy przed sobą tajemnic.

Ludzie często tak mówili. Jak jednak mogli być pewni drugiej strony? Skąd wiedzieli, że są świadomi wszystkiego co dotyczy partnera?

- Czy Zana jest słowna?

Jego twarz wyrażała absolutne uwielbienie.

- Prędzej dałaby sobie uciąć palec, niż złamałaby słowo.

- Wobec tego znalazłaby się w trudnej sytuacji, gdyby obiecała milczeć.

Bobby otworzył usta i zamknął je z powrotem. Rozważał tę nową dla siebie ewentualność.

- Nie wiem, jak by z tego wybrnęła. Wiem, że na pewno powiedziałaby coś po śmierci mamy. Nie trzymałaby niczego w tajemnicy po jej śmierci. Ciekawe, gdzie teraz jest. - Zacisnął palce na kołdrze. - Powinna już tu być.

- Sprawdzę za chwilę, czy jest już w drodze. Wiesz, kiedy cię wypiszą?

- Dopiero jutro, ale próbuję ich przekonać, żeby mnie wypuścili wcześniej. Chciałbym uratować część świąt. To nasze pierwsze wspólne Boże Narodzenie, pewnie już ci mówiłem. Mam szczęście, że przynajmniej udało mi się kupić Zanie prezent. Cholera, naprawdę - jak ty to mówiłaś? - ach tak, mamy przechlapane.

Eve wyjęła z kieszeni płaszcza małą paczuszkę.

- Pomyślałam, że mogą ci smakować. Ciasteczka. Nie byłam pewna, czy tu sprzedają świąteczne ciasteczka.

- Dzięki. - Zajrzał do środka i prawie się uśmiechnął. - Szczerze mówiąc, jedzenie jest tutaj do niczego.

Kiedyś on jej przynosił jedzenie, teraz miała okazję się zrewanżować. Chciała myśleć, że są kwita.

Skontaktowała się z funkcjonariuszami i uspokoiła Bobby'ego, że jego żona wkrótce się zjawi.

Rozmyślała o ich rozmowie podczas długiej nieprzyjemnej jazdy na przedmieścia.

Zabrzęczał jej kieszonkowy komunikator i szamotała się przez moment, usiłując zgrać go z nieznanym systemem w terenówce, żeby mieć wolne ręce do prowadzenia pojazdu.

- Dallas, i lepiej, żeby to było coś ważnego, bo tkwię w przeklętym korku.

- A ja nie! - Głos Peabody zabrzmiał radośnie i szczebiotliwie, co bardzo kontrastowało z lodowatym deszczem. Jej twarz na ekranie deski rozdzielczej promieniała niczym jakaś cholerna świeca. - Jestem w Szkocji i pada śnieg. Wielkie śliczne płatki śniegu.

- Hura.

- Ej, nie bądź taka. Chciałam ci tylko powiedzieć, że dotarliśmy na miejsce i jest wspaniale. McNabowie mają niesamowity dom, naprawdę ogromny, są tu góry i rzeka. A tato McNab mówi z takim śmiesznym akcentem. Polubili mnie, Dallas. Dosłownie się na mnie rzucili przy powitaniu.

- Powtarzam: Hura.

- Nie wiem, czemu się tak denerwowałam. Świetnie się bawię. Lot był cudowny, a ta sceneria, krajobrazy! Jak w filmie, i...

- Peabody, cieszę się, że miło spędzasz czas. Naprawdę. Ale ja tu próbuję dotrzeć jakoś do domu, żeby też mieć okazję troszkę poświętować.

- Przepraszam, przepraszam. Czekaj, jeszcze jedno, znalazłaś prezenty, które ci zostawiłam na biurku?

- Tak, dzięki.

Twarz Peabody przybrała kilka różnych wyrazów pod rząd, ostatni z nich był nadąsany.

- Nie ma za co.

- Jeszcze ich nie otworzyliśmy.

- A! Dobrze. - Uśmiechnęła się zmieszana. - Wolicie zaczekać do jutra. Tak się tylko zastanawiałam. Więc, cóż... Jak tam sprawa?

- Dowiesz się po powrocie. Idź coś zjeść.

- Niewykluczone, że tak zrobię. Wypiłam już sporo whisky i szumi mi w głowie. Ale się nie przejmuję! Są święta. W tamtym roku byłyśmy na siebie obrażone, a teraz nie jesteśmy. Kocham cię, Dallas, i Roarke'a oraz każdy kościsty centymetr McNaba. A także jego kuzynkę Sheilę. Wesołych świąt, partnerko.

- Tak, na pewno. - Eve szybko zakończyła rozmowę w obawie, że Peabody rozkręci się na nowo. Uśmiechała się, mijając bramę rezydencji.

Dom był cały oświetlony, jak w nocy, nad ziemią unosiła się lodowata mgiełka, która lekko połyskiwała w świetle. Migotały choinki, paliły się świeczki, a zimne ciężkie krople uderzały o maskę samochodu.

Zatrzymała się na środku podjazdu. Żeby popatrzeć, pomyśleć i zapamiętać. Wewnątrz czekały na nią ciepło i prawdziwy ogień w kominkach. Wydarzenia jej życia w jakiś sposób doprowadziły ją tutaj. Wszystko, co straszne i bolesne, krwawe, wszystko, co nawiedzało ją w snach, przywiodło ją do tego miejsca. Wierzyła, że właśnie tak było.

Przetrwała i dlatego znalazła się wreszcie w domu. Na końcu drogi czekał on. Przywiedziony własnym przeznaczeniem.

Miała dom, w którym paliły się świece i płonęło drewno w kominkach. Pomyślała, że warto znaleźć chwilę, by to docenić i uświadomić sobie, że ten dom już zawsze tu będzie, cokolwiek by się wydarzyło.

Czemu nie miałaby się tym cieszyć przez następne dwadzieścia cztery godziny?

Wbiegła do środka, strząsając krople z włosów. Chociaż raz Summerset nie czyhał w korytarzu, ale nie zdążyła zdjąć płaszcza, a z bawialni wyszedł Roarke.

- I oto jesteś.

- Później niż zamierzałam, przepraszam.

- Sam wróciłem kilka minut temu. Popijamy sobie drinki przy kominku z Summersetem. Chodź, usiądź z nami.

- Och, no cóż. - Summerset. Muszą być dla siebie uprzejmi. To niepisane świąteczne prawo. - Najpierw muszę coś załatwić. - Ukrywała za plecami małą paczuszkę. - Daj mi kilka minut.

- Tajemnice. - Podszedł, żeby ją pocałować. I podejrzeć przez ramię. Eve odsunęła się i dźgnęła go ostrzegawczo palcem w brzuch.

- Przestań. Zaraz wracam.

Patrzył, jak wchodziła na górę, po czym wrócił do bawialni. Usiadł przy kominku obok Summerseta i podniósł do ust szklankę z kawą po irlandzku.

- Przemyca prezent, który kupiła w ostatniej chwili.

- Aha. Na pewno nie pomyślała o wstawieniu samochodu do garażu w tę pogodę. Ja to zrobię.

- Oczywiście. Rozumiem, że uwielbiacie skakać sobie do gardeł, ale proponuję rozejm do drugiego dnia świąt.

Summerset wzruszył ramionami.

- Wyglądasz na zadowolonego.

- Bo jestem.

- Nie tak dawno temu pracowałeś do ostatniej chwili przed Bożym Narodzeniem, a potem wyjeżdżałeś z jakąś kobietą. Święta w Saint Moritz, na Fidżi. Gdziekolwiek, byle nie tu.

- Nie, nie tu. - Roarke wziął sobie jedno z ciastek, które kamerdyner ułożył na lśniącym czerwonym talerzu. - Ponieważ w tym domu, teraz to wiem, musiałbym poczuć i widzieć, jak bardzo jestem samotny. Sam. Mimo tych wszystkich kobiet, interesów, ludzi, przyjęć, co tylko chcesz. Byłem samotny, gdyż nie miałem nikogo, kto by mnie tu trzymał. - Popijał kawę i patrzył w płomienie.

Zawdzięczam ci życie. To prawda - dodał, kiedy Summerset wydał odgłos protestu. - Zapracowałem sobie - na swój sposób - na to miejsce. Poprosiłem cię, żebyś go dla mnie strzegł. Nigdy mnie nie zawiodłeś. Jednak potrzebowałem jej. Ona jedna mogła sprawić, żeby ten budynek stał się domem.

- Nie jest kobietą, którą ja bym dla ciebie wybrał.

- O, tak - roześmiał się Roarke. - Wiem o tym doskonale.

- Aczkolwiek przyznaję, że jest dla ciebie odpowiednia. To ta jedyna. - Uśmiechnął się przebiegle. - Mimo swoich licznych wad. A może właśnie dzięki nim.

- Wyobrażam sobie, że ona ma podobne zdanie na twój temat.

Roarke obejrzał się, słysząc kroki Eve. Odpięła broń i zmieniła buty na pantofle. Dołożyła paczuszkę do sterty pod choinką.

Zwrócił uwagę na wyraz twarzy żony, gdy zobaczyła górę ułożoną wcześniej przez niego. Był to wyraz konsternacji, zdziwienia oraz rezygnacji, który bardzo go rozbawił.

- Czemu to robisz? - spytała, wskazawszy dłonią na prezenty.

- To choroba.

- Zgadza się.

- Pijemy kawę po irlandzku.

- Jeżeli to oznacza, że jest w niej whisky, ja dziękuję. Nie rozumiem, jak można psuć w ten sposób dobrą kawę.

- Kolejna choroba. Naleję ci wina.

- Sama sobie naleję. Dzwoniła Peabody. Złapała mnie w drodze do domu. Mało tego, że dotarła bezpiecznie do Szkocji - to jeszcze jest półprzytomna z radości i szczęścia. Kocha cię, przy okazji, a także mnie i kościsty tyłek McNaba - a nawet jego kuzynkę Sheilę. - Eve uśmiechnęła się półgębkiem do Summerseta. - O tobie nie wspomniała, ale z pewnością wyłącznie przez roztargnienie.

Usiadła i rozprostowała nogi.

- Trafiliśmy z tym prezentem. Załatwiłeś dziś wszystko co chciałeś?

- Tak - odparł Roarke. - A ty?

- Nie, ale chrzanić to. Próbowałam dodzwonić się do laboratorium i nasłuchałam się piosenek bożonarodzeniowych. Jedna się do mnie przyczepiła. Czemu te melodie tak zostają w głowie?

Kot porzucił kolana Summerseta i z głośnym miauknięciem wbił pazurki w jej uda.

- Teraz będzie urabiał ciebie - ostrzegł Roarke. - Z Summersetem nic nie wskórał w kwestii ciasteczek.

- Zapomnij, grubasie. - Uniosła Galahada, by spojrzeć mu ostrzegawczo w oczy. - Mam dla ciebie co innego. - Odstawiła kota na fotel i poszła poszperać pod choinką. Wróciła i wyjęła z torebki małe rogi renifera i mysz - zabawkę.

- To zwierzę ma w sobie stanowczo zbyt wiele godności, aby paradować w czymś takim albo uganiać się za jakąś głupią myszą - zaprotestował Summerset.

Eve parsknęła nieprzyjaźnie.

- Kocimiętka. - Przytrzymała mysz za ogon przy nosie Galahada. - Tak, właśnie - powiedziała, kiedy kot wspiął się na tylne łapy i chwycił zabawkę przednimi. - Koci narkotyk.

- I ty, oficer policji, bawisz się w dilera - odezwał się oskarżycielsko Roarke.

- Mam swoje źródła. - Korzystając z tego, że kot w upojeniu zajmował się swoją nową zabawką, założyła mu rogi. - No dobra, strasznie głupio wyglądasz, więc tylko dziś je chwilę ponosisz. My, ludzie, musimy mieć jakieś rozrywki.

- Czy on to próbuje zjeść - zastanawiał się Roarke - czy się z tym kochać?

- Wolę nie wnikać tak głęboko w jego sprawy. Przynajmniej przestał się interesować ciastkami.

Usiadła, kładąc nogi na kolanach męża. Roarke pogładził dłonią jej łydkę. Summerset potrafił zrozumieć aluzję.

- Przygotowałem prostą kolację. Pomyślałem, że będziecie woleli zjeść tutaj. Ja wybieram się do miasta z przyjaciółmi.

„To ty masz przyjaciół?”, omal nie wymsknęło się Eve, ale Roarke ścisnął ją ostrzegawczo za kostkę.

- Wszystko jest w kuchni.

- Miłego wieczoru.

- Dziękuję. Wy też dobrze się bawcie. Kolejny ucisk kostki, Eve aż się skrzywiła z bólu.

- Umm, tak. Wesołych.

Kiedy zostali sami, dała Roarke'owi kuksańca w ramię.

- Uspokój się, co? Chciałam tylko coś powiedzieć.

- Już ja wiem, co ty chciałaś powiedzieć. Ogłaszamy tu rozejm aż do drugiego dnia świąt.

- Świetnie, jeśli on wytrzyma, to ja też. I tak zamierzałam zalać się w trupa.

- Pozwól, że ci pomogę. - Dolał jej wina.

- Sobie nie nalewasz?

- Wypiję kieliszek, ale jedno z nas musi zachować trzeźwość umysłu. Kot jest naćpany - zauważył, zerknąwszy na podłogę, gdzie Galahad ocierał się lubieżnie o mysz.

- Cóż, pomyślałam, że skoro jest wykastrowany i nie będzie już nigdy uprawiał seksu, trzeba mu zafundować jakieś inne atrakcje na święta. Sama też liczę na jakieś atrakcje.

Roarke uniósł brew.

- W tym również mogę ci pomóc.

Położył się obok na kanapie i przywarł ustami do ust Eve.

- Nie jestem jeszcze pijana - mruknęła.

- Bo jeszcze nie skończyliśmy.

- Zamknij drzwi, jeśli mamy się wygłupiać. Duch Summerseta nawiedza te korytarze, nawet gdy powłoka cielesna przenosi się chwilowo w inne rejony.

- Po prostu całuję żonę. - Roarke ułożył się wygodniej.

Leżeli razem, pieszcząc się wzajemnie, patrząc w ogień i sącząc wino.

- Jak miło - westchnęła. Wdychała jego zapach i powoli się odprężała. - Nie wyjdę stąd, cholera, nie zejdę z tej kanapy przez całe święta.

- Będziemy musieli na zmianę organizować jakiś prowiant i dorzucać do kominka.

- Zgoda. Ty pierwszy.

Zaśmiał się i musnął ustami jej włosy.

- Smakowicie pachniesz. Wyperfumowałaś się.

- Potrafię o siebie zadbać.

- Godne pochwały.

- Dzwoniłeś do rodziny w Irlandii?

- Tak. Dom wariatów. Pieką jak szaleni, niańczą dzieci i są szczęśliwi. Życzą ci wesołych świąt.

- Nie żałujesz, że nie poleciałeś do nich?

- Jestem dokładnie w miejscu, w którym chcę być. - Przybliżył usta do jej warg. - Dokładnie. A tobie potrzeba więcej wina.

- Już mi szumi w głowie.

- Prawdopodobnie dlatego, że nie jadłaś obiadu.

- A, tak. Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. Potem, jak już się całkiem upiję i skończymy się kochać, zjem konia z kopytami.

Roarke poszedł zamknąć drzwi. Eve uśmiechnęła się zaczepnie ze swojego miejsca na kanapie.

- Podejdź tu i mnie rozpakuj. Rozbawiony i pobudzony usiadł u jej stóp.

- Może zacznę stąd? - zaproponował i zsunął jej buty. Przycisnął kciuki do stóp Eve. Zamruczała jak kotka.

- Świetnie. - Zamknęła oczy i upiła łyk wina. - Później się zamienimy.

- Ktoś tu jest w świątecznym nastroju - zauważył Roarke, całując ją tuż powyżej kostki.

- Nie da się go uniknąć, atakuje człowieka z wszystkich stron. Możesz się bronić, ale w końcu cię dopadnie. - Poczuła rozkoszne dreszcze na udach. Otworzyła jedno oko, kiedy zaczął rozpinać jej spodnie. - Szybka robota.

- Wolałabyś wolniej?

- Do diabła, nie. - Uśmiechnęła się do męża i złapała go za koszulę, oblewając oboje winem. - O - o.

- No i zobacz, co narobiłaś. Musimy się teraz rozebrać. Ręce do góry - polecił i ściągnął jej sweter przez głowę. - Proszę. - Podał jej z powrotem kieliszek. - Pilnuj teraz.

- Mam dość.

- Ale ja nie.

Rozebrał ją, a potem siebie. Wziął kieliszek z rąk Eve i wylał wino na jej piersi.

- O - o - powiedziała znów i zaśmiała się.

Zlizywał wino z jej ciała, uderzało mu do głowy. Eve zwijała się z rozkoszy. Prężyła się cała pod jego dłońmi.

Następnie oplotła go mocno rękoma i nogami. I przewróciła na plecy. Usiadła na nim ze śmiechem.

- Auć.

- Łatwo ci powiedzieć.

Teraz on przewrócił ją na plecy, by się zrewanżować.

Beztroska i namiętność połączone z lekkim upojeniem, cóż za kombinacja! Eve śmiała się, z trudem łapiąc powietrze. Czując go w sobie, splotła ręce na jego szyi.

- Wesołych świąt - wydyszała. - Boże - zaśmiała się urywanym śmiechem i porwała go ze sobą na szczyt.

- Wesołych świąt - odrzekł Roarke.

Eve leżała na plecach z błogim uśmiechem, wpatrując się w choinkę.

- Jezu, to się nazywa świętować.

Nalegał, żeby otworzyła pierwszy prezent. Będzie się mogła przebrać w coś wygodniejszego, powiedział. Rzeczywiście, kaszmirowy szlafrok w kolorze leśnej zieleni świetnie pasował do chwili.

Zjedli przy kominku, popijając szampanem „prostego” homara. Roarke spytał o sprawę, ale Eve pokręciła głową. Nie chciała teraz rozmawiać o pracy. Miała prawo - mieli prawo - do jednego wieczoru bez myślenia o krwi i śmierci. Tego wieczoru oboje byli szczęśliwymi dziećmi siedzącymi po turecku pod choinką i rozrywającymi kolorowy papier.

- „Wszechświat według Roarke'a”? - Przeczytał podpis na płycie.

- Feeney mi przy tym pomógł. No dobra, właściwie głównie sam to zrobił, ale ja jestem autorką pomysłu. Można odtwarzać na holo albo komputerze.

Sięgnęła po jeszcze jedno ciastko. Zaraz zrobi jej się niedobrze, tyle pochłonęła słodyczy, ale w końcu od czego są święta?

- To gra. Zaczynasz od zera. Posługując się wyłącznie sprytem i inteligencją, zdobywasz pieniądze, broń, ziemię. Budujesz, walczysz. Możesz angażować w to innych ludzi - są tutaj awatary nas wszystkich. Możesz walczyć ze sławnymi postaciami historycznymi i tak dalej. Oszukiwać, kraść, handlować i zabijać. Po drodze czyha jednak wiele pułapek i możesz skończyć bez grosza przy duszy, bez honoru, zamknięty w klatce i torturowany przez wrogów. Albo też zostajesz władcą wszechświata. Świetna grafika.

- Ty też tam jesteś?

- Tak.

- To jak mogę przegrać!

- To trudna gra. Feeney walczył przez dwa tygodnie i nie mógł wyjść poza poziom dwunasty. Do tej pory jest wkurzony. W każdym razie pomyślałam sobie, że skoro w prawdziwym życiu już nie możesz kraść, to przynajmniej poczujesz ten dreszczyk emocji w rzeczywistości wirtualnej.

- Największy dar to kobieta, która mnie rozumie. - Pocałował ją; smakowała winem i ciastkami z cukrem. - Dzięki. Twoja kolej.

- Otworzyłam już z milion. - Święta prawda. Przygotował dla niej całą gamę podarunków: od błyskotek po prezenty - żarty, prezenty praktyczne, prezenty zmysłowe...

- Dobrze ci idzie. Już prawie koniec. Teraz ten. Rozwiązała wstążkę i zawiesiła mu ją na szyi. W pudełku znalazła szkło powiększające ze srebrną rączką.

- Jest stare - powiedział. - Pomyślałem sobie, że każdy detektyw musi mieć szkło powiększające.

- Jest super. - Spojrzała przez nie najpierw na swoją dłoń, po czym z uśmiechem przystawiła szkło do twarzy Roarke'a i przyjrzała mu się. - Rany, jesteś jeszcze ładniejszy. - Potem obejrzała sobie pochrapującego kota. - A ty nie. Dzięki.

Postukał się palcem w usta. Eve westchnęła z udawaną rezygnacją, nim go pocałowała.

- Masz, otwórz ten, pasuje. - Podsunęła mu pudełko, nie przestając bawić się prezentem. - Gdybym miała coś takiego, kiedy byłam dzieckiem, doprowadzałabym ludzi do szału.

- Od tego są zabawki. - Podniósł wzrok i zobaczył, że znów jest pod lupą. Rzucił w Eve wstążką. - Masz, pooglądaj to sobie.

Otworzył pudełko i delikatnie wyjął zegarek na łańcuszku.

- Eve, jest przepiękny.

- Też stary. Wiem, jak bardzo lubisz starocie. Będziesz sobie mógł położyć na półce z innymi. Był już wygrawerowany napis - dodała, kiedy otworzył kopertę. - Ale uznałam...

- „Czas się zatrzymał” - przeczytał cicho i popatrzył na nią tymi oszałamiająco błękitnymi oczami.

- Tak uważam. - Wzięła go za rękę. - Rzeczywiście się zatrzymał.

Przytulił ją, przycisnął usta do jej szyi, do policzka.

- To skarb. Podobnie jak ty.

- Tak mi dobrze - wymruczała. Nie chodziło o rzeczy, wiedziała, że on też to rozumie. Ważne było dzielenie się nimi. Bycie razem. - Kocham cię. Chyba zaczynam rozumieć, o co chodzi w tych świętach.

Roarke roześmiał się i znów ją pocałował.

- Jeszcze jeden - przypomniał, odsuwając się.

Po wielkości pudełka domyśliła się, że w środku znajdzie biżuterię. Facet uwielbiał przystrajać ją świecidełkami. Otworzywszy wieko, pomyślała, że zawartość szkatułki nie tylko świeci, ale oślepia jak słońce.

Jej oczom ukazały się diamentowe kolczyki w kształcie kropli - trzy idealnie okrągłe kamienie ułożone od największego do najmniejszego i połączone z kilkunastoma diamentami, które układały się na kształt płatków prześlicznego kwiatu.

- No no - powiedziała. Roarke uśmiechnął się tylko, a ją w tym momencie olśniło. - Diamenty Dużego Jacka z Czterdziestej Siódmej. Te, które odzyskaliśmy.

- Po tym, jak leżały w ukryciu przez prawie pół wieku.

- Zostały zarekwirowane.

- Nie ukradłem ich. - Roarke roześmiał się i podniósł do góry płytę ze swoją grą. - Zapomniałaś? Teraz kradnę tylko w rzeczywistości wirtualnej. Nabyłem je całkowicie legalnie, po wielu negocjacjach. Zasługują na światło. Zasługują na ciebie. Gdyby nie ty, nadal tkwiłyby ukryte w dziecięcej zabawce. Gdyby nie ty, pani porucznik, Chad Dix nie świętowałby teraz Bożego Narodzenia.

- Kazałeś je dla mnie oprawić. - To ją najbardziej wzruszyło. Sięgnęła po szkło powiększające. - Sprawdźmy - powiedziała udając, że bada klejnoty. - Dobra robota.

- Potraktuj je jak medale.

- Fajniejsze niż te, które dostajemy w policji. - Włożyła kolczyki, wiedząc że sprawi mężowi przyjemność. I rzeczywiście sprawiła.

- Pięknie ci w nich.

- Takie błyskotki każdemu dodałyby uroku. - Przytuliła się do męża. - Świadomość, skąd pochodzą, to, że kazałeś je dla mnie oprawić, wiele dla mnie znaczy. Ja...

Odskoczyła gwałtownie i otworzyła szeroko oczy.

- Kupiłeś je wszystkie, prawda? Roarke przechylił na bok głowę.

- Ktoś tu jest zachłanny.

- Tak. Ty. Kupiłeś wszystkie! Jestem tego pewna. Pogładził palcem jej podbródek.

- Potrzebujemy więcej szampana. Jesteś zdecydowanie zbyt trzeźwa.

Chciała coś powiedzieć, ale zmieniła zdanie. Miał prawo wydawać własne pieniądze, na co chciał. Nie mylił się. Diamenty Dużego Jacka zasługiwały na lepsze miejsce niż sejf w komendzie.

- Tam jest jeszcze jeden prezent - zauważył, wstając. - Ten, który dziś przyniosłaś.

- Ach, tak. - Miała nadzieję, że zapomni. - No cóż, to taki drobiazg. Nic wielkiego.

- Jestem pazerny, zapomniałaś? Dawaj.

- Dobrze, pewnie. - Sięgnęła po paczkę i położyła mu ją na kolanach. - Przyniosę szampana.

Roarke przytrzymał ją za rękę, nim zdążyła wstać.

- Poczekaj chwilę, niech najpierw zobaczę, co dostałem. - Rozsunął warstwy bibuły i powiedział jedynie: - O.

Poczuła się zażenowana.

- Wspomniałeś, że chciałbyś dostać jakieś zdjęcie z czasów, zanim się poznaliśmy.

- O - powtórzył. Zaczerwieniła się. - No, popatrz. - Przeniósł oczy ze zdjęcia na żonę. Wzrok miał tak przepełniony uwielbieniem, zaskoczeniem i miłością, że aż jej zabrakło tchu.

- Wygrzebałam ze starych szpargałów i oprawiłam.

- Kiedy zostało zrobione?

- Zaraz po przyjęciu na akademię. Moja koleżanka miała bzika na punkcie fotografii. Ciągle robiła jakieś zdjęcia. Próbowałam się uczyć, a ona...

- Twoje włosy.

Poruszyła się niespokojnie. Zdjęcie przedstawiało ją siedzącą za biurkiem w otoczeniu sterty płyt. Miała na sobie szarą koszulę od munduru. Długie, związane w kucyk włosy.

- Tak, miałam wtedy długie włosy. Wydawało mi się, że jest z nimi mniej kłopotu. Mogłam je po prostu związać i już. Aż kiedyś podczas ćwiczeń mój przeciwnik chwycił mnie za kucyk i położył na łopatki. Od razu je ścięłam.

- I twoje oczy. Spojrzenie policjantki. Już wtedy. Byłaś jeszcze dzieckiem, a już wiedziałaś.

- Wiedziałam, że jeśli nie zabierze ode mnie tego aparatu i nie pozwoli się uczyć w spokoju, to zarobi w zęby.

Roarke roześmiał się, nie spuszczając zachwyconego wzroku z fotografii.

- Co się z nią stało?

- Zrezygnowała po miesiącu. Była w porządku, ale nie nadawała się na...

- Policjantkę - dokończył. - Dziękuję. Właśnie o to mi chodziło.

Eve położyła mu głowę na ramieniu. Oślepiały ją lampki na choince. Pomyślała: Komu potrzebny szampan?

ROZDZIAŁ 19

Znalazła się w jaskrawo oświetlonej sali przedzielonej szklaną ścianą. Miała na sobie swój kaszmirowy szlafrok i diamentowe kolczyki. W rogu stała wielka choinka, wysoka aż do sufitu. Zamiast bombek wisiały na niej trupy. Setki zbroczonych krwią ciał.

Wokół drzewka zgromadziły się wszystkie kobiety, wyłącznie kobiety.

- Niezbyt świąteczne te ozdoby - Maxie szturchnęła Eve łokciem. - Musi wystarczyć, no nie? Ile jest twoich?

Nie potrzebowała szkła powiększającego, które miała w kieszeni, żeby zidentyfikować twarze zmarłych.

- Wszystkie.

- Troszkę jesteś pazerna, nie sądzisz? - Maxie skinęła głową w kierunku zwłok leżących na środku sali. - Ona jeszcze nie została powieszona.

- Nie możemy jej powiesić. Najpierw trzeba z nią skończyć.

- Dla mnie wygląda na skończoną. Ale proszę. - Podała Eve białą skarpetkę wypełnioną monetami. - Zabaw się.

- To nie jest odpowiedź.

- Może nie zadałaś właściwego pytania.

Znalazła się razem z innymi dziećmi w szklanej klatce. Dziewczynka, która była nią, siedziała na podłodze. Podniosła na nią zmęczony wzrok.

- Nie dostałam żadnych prezentów. Nie zależy mi.

- Możesz dostać taki. - Eve ukucnęła i podała jej odznakę. - Przyda ci się.

- Ona ma wszystkie prezenty.

Eve zerknęła przez szybę. Wokół ciała piętrzyły się teraz kolorowe pudełka.

- Nic jej po nich.

- To jedna z nas, wiesz.

Eve obejrzała się. Rozejrzała się po pokoju pełnym małych dziewczynek, po czym popatrzyła w swoje oczy sprzed lat.

- Tak, wiem.

- Co zrobisz?

- Aresztuję winnego. Tak się dzieje, kiedy ktoś popełni morderstwo. Musi ponieść karę.

Dziewczynka uniosła do góry wysmarowane krwią rączki.

- Czy ja też będę aresztowana?

- Nie. - Poczuła ból w piersiach. Mimo że jedynie śniła i wiedziała o tym, poczuła go naprawdę. - Nie - powtórzyła. - W twoim przypadku jest inaczej.

- Ale nie mogę się wydostać.

- Pewnego dnia ci się uda. - Znów popatrzyła przez szkło i zmarszczyła czoło. - Przed chwilą leżało tam więcej prezentów.

- Ludzie kradną. - Mała przypięła sobie do koszuli zakrwawioną odznakę. - Cholerni ludzie nie są dobrzy.

Eve obudziła się gwałtownie. Pomyślała, że to dziwne - śnić o rozmowie z samą sobą.

A ta choinka... Przypomniała sobie upiorne drzewko obwieszone zwłokami. Dla poprawy nastroju popatrzyła na to jaśniejące pod oknem. Przesunęła dłonią po prześcieradle. Było zimne.

Nie zdziwiło jej, że Roarke wstał wcześniej. Na długo przed nią, skoro prześcieradło zdążyło ostygnąć. Zaskoczyło ją natomiast, że jest już prawie jedenasta.

Zaczęła się zsuwać z łóżka po swojej stronie. Dostrzegła migające światełko na szafce nocnej. Odtworzyła wiadomość.

- „Dzień dobry, Eve, najdroższa moja. Jestem w pokoju gier. Chodź, pobaw się ze mną”.

Uśmiechnęła się.

- Dzieciuch - mruknęła.

Wzięła prysznic, ubrała się, zabrała kubek z kawą i zeszła na dół. Dowodząc tym samym, jak pomyślała, że również jest dzieciuchem.

Wciągnęła gwałtownie powietrze, ujrzawszy na wielkim ściennym monitorze siebie zaangażowaną w krwawą walkę. Nie miała pojęcia, czemu walczy mieczem, a nie miotaczem ognia.

Toczyła bitwę ramię w ramię z mężem, tak jak się zdarzało w prawdziwym życiu. Była też Peabody. Ranna, ale ciągle w grze. Co, u licha, miała na sobie?

Co ważniejsze, co miała na sobie wirtualna Eve? Ubranie wyglądało jak skórzany kostium z filmu sadomaso.

Pięknie, uznała, kiedy ścięła głowę przeciwnikowi. Chwilę później Roarke rozprawił się ze swoim i komputer oznajmił przejście na poziom ósmy.

- Dobra jestem - pochwaliła się, podchodząc do niego.

- To prawda. Ja też.

Wskazała brodą na ekran z przerwaną grą.

- O co chodzi z tymi kostiumami?

- Feeney dodał opcję wyboru garderoby. Świetnie się bawiłem, przez godzinę dobierając stroje i podbijając część Europy oraz Ameryki Północnej. Jak spałaś?

- Dobrze. Znów miałam dziwaczny sen. Pewnie przez szampana i ten suflet czekoladowy, który pochłonęłam o drugiej nad ranem.

- Może wyciągniesz się obok mnie? To gra dla kilku zawodników. Mogłabyś spróbować zająć moje terytoria.

- Może później. - Pogłaskała go z roztargnieniem po głowie. - Nie mogę przestać myśleć o tym śnie. Czasami sny są znaczące, wiesz? Coś się za tym kryje. Nie zadałam właściwego pytania - mruknęła. - Jakie jest właściwe pytanie?

Pojął, że zabawa na razie skończona.

- Może zjemy późne śniadanko? Pogadamy.

- Nie, graj sobie. Wystarczy mi kawa.

- Sam wstałem dopiero o dziewiątej.

- Ktoś w ogóle sprawdzał, czy świat wciąż jest na swoim miejscu?

- W tym czasie - kontynuował oschle - odbyłem poranny trening i zjadłem suflet. Potem, nim zszedłem tu, by nacieszyć się jednym z prezentów, pracowałem w swoim gabinecie około godziny.

Popatrzyła na niego uważnie znad kubka.

- Pracowałeś. - Tak.

- W świąteczny poranek?

- Winny.

Eve opuściła kubek, ukazując szeroki uśmiech.

- Jesteśmy oboje nienormalni, prawda?

- Wolę raczej myśleć, że jesteśmy bardzo zdrowymi normalnymi ludźmi, którzy wiedzą, czego chcą. - Wstał; wyglądał jak zwinny kot w czarnych dżinsach i swetrze. - W tej chwili na przykład mam ochotę na lekki posiłek w towarzystwie żony, która opowie mi swój ostatni dziwaczny sen. W oranżerii, gdzie będziemy mogli górować nad miastem.

- Pamiętasz, co mówiłam wczoraj?

- Pijana czy trzeźwa?

- I pijana, i trzeźwa. Mówiłam, że cię kocham. Nadal tak twierdzę.

Jedli owoce na dachu domu, spoglądając co chwila na niebo, które postanowiło okazać łaskę Nowemu Jorkowi i przybrało barwę jasnego błękitu.

Nie kłóciła się, kiedy Roarke wpadł na pomysł, że skoro są święta, koniecznie trzeba zaprawić sok pomarańczowy szampanem.

- Dałaś jej - to znaczy sobie - odznakę.

- Nie wiem właściwie dlaczego. Mira pewnie by wiedziała. Potrafiłaby też nazwać ten mechanizm psychologiczny. Chyba to było coś, czego najbardziej pragnęłam. Albo miałam o tym marzyć w przyszłości.

- Ozdoby choinkowe są łatwe do zinterpretowania.

- Tak, nawet ja potrafię. Są martwi, a więc należą do mnie. Tylko że Trudy tam nie było.

- Ponieważ z nią nie skończyłaś. Nie możesz jej odwiesić razem z pozostałymi - nie powiem: odłożyć na bok, bo ty nigdy nie odkładasz ich na bok. Nie zostawisz jej, dopóki nie zamkniesz sprawy.

- Wciąż pojawia się ta prawniczka. Ona nie ma nic wspólnego ze sprawą. Wiem o tym, a jednak to z nią rozmawiałam. W obu snach.

- Bo ją najlepiej rozumiesz. Powiedziała ci wprost, co myśli na temat Trudy, nie owijała w bawełnę. Walczyła z nią i wygrała.

Roarke podał jej malinę.

- Postawiła jej się, tak samo jak ty byś to zrobiła.

- Jedna z nas. Wiedziałam to, wiedziało dziecko.

- Już wtedy byłaś gliną.

- Mała wiedziała też, że większość łudzi nie jest dobra - powiedziała zdawkowo Eve, biorąc sobie jeszcze jedną malinę. Wyprostowała się nagle. - Czekaj, czekaj. Prezenty. Niech pomyślę.

Odsunęła krzesło i przemierzała teraz oranżerię pełną roślin w doniczkach, z grającą fontanną pośrodku.

- Prezenty, chciwość, Boże Narodzenie, zakupy. Robiła zakupy. Wiem, że była na zakupach, jeszcze zanim skontaktowała się ze mną. Sprawdziłam jej wyciągi bankowe. Była na dużych zakupach.

- I?

- Torby w jej pokoju, torby z zakupami. Mam je w magazynie, ale nie porównałam zawartości z rachunkami. Nie sprawdziłam każdej rzeczy po kolei. Nie kupiła nic bardzo kosztownego, żadnych diamentów. Ciuchy, perfumy, buty. Nie zamordowano jej dla nowych butów, więc się tym zbytnio nie interesowałam. Przejrzałam tylko pobieżnie. Niektóre sprawunki kazała przesłać prosto do Teksasu. To sprawdziłam. Ale nie z listą w ręku.

- Po co miałabyś to robić?

- Chciwość, zazdrość, pazerność. Babki co chwila piszczą: „Ooch, śliczna sukienka, buty, kolczyki”. Cokolwiek. - Roarke roześmiał się, a Eve machnęła dłonią w powietrzu. - Byli we trójkę na zakupach zaraz po przyjeździe. Zana wiedziała, co kupiła Trudy. Niektóre rzeczy zostały od razu posłane do domu. Czemu miałoby nas interesować, czy jakiś przeklęty ciuch dotarł do Teksasu? To stwarza pewną możliwość, prawda?

Zawróciła gwałtownie.

- Jest próżna. Dba o wygląd w każdej sytuacji. Trudy z pewnością kupiła sobie jakieś ładne rzeczy, a noszą prawie ten sam rozmiar. Kto się dowie, że morderczyni przywłaszczyła sobie kilka fatałaszków, które jej się spodobały? Bobby nie zauważy. Mężczyźni nie zwracają uwagi na takie rzeczy. Z wyjątkiem tu obecnych.

- I wpadłaś na to z powodu snu o zwłokach otoczonych prezentami?

- Wpadłam na to, bo jestem zdesperowana. Chwytam się wszystkiego. Nie wiem, może moja podświadomość coś mi podpowiada, dojrzałam wskazówkę, z której świadomie nie zdaję sobie sprawy. Takie zachowanie pasuje do mojej opinii na jej temat. Zana jest oportunistką. Jeśli coś wzięła, jeśli uda mi się udowodnić, że zabrała coś z pokoju... Będą to jedynie poszlaki i każdy początkujący obrońca zdoła je zakwestionować, ale na początek może wystarczyć. Wystraszę ją.

Usiadła.

- Jedna z nas - ciągnęła Eve. - A my nigdy nie miałyśmy ładnych rzeczy. Używane, zniszczone. Okruchy ze stołu, na którym ktoś pożerał ogromny kawał ciasta.

- Skarbie!

- Nie boli mnie to. - Pogładziła go po ramieniu. - Nigdy naprawdę nie bolało. Założę się, że z nią było i jest inaczej. Okazja. - Zamknęła oczy. - Tu, w Nowym Jorku - wielkim strasznym mieście, gdzie każdemu może stać się krzywda. Ofiara okazuje się szantażystką, co jedynie upraszcza sprawę. Wystawia się na srebrnej tacy. Narzędzie zbrodni jest na miejscu, łatwe do pozbycia się go po zabójstwie. Trzeba wyjść oknem, ale to żaden kłopot. Pokój obok stoi pusty. Musiała się gdzieś umyć. Nie zrobiła tego w pokoju Trudy ani w swoim. To musiało być tam, w pustym pokoju.

Wstała.

- Cholera, cholera. Ukryła broń, zakrwawione ciuchy, ręczniki. Los jej sprzyjał. Zmyła krew, wróciła do własnego pokoju i śpiącego męża. Nic nie zauważył. I któż to znajduje się od razu na miejscu następnego ranka? Puka do drzwi pokoju martwej kobiety?

- Potem wkraczasz ty.

- Tak, nie spodziewała się tego, ale nie traci zimnej krwi. Jest szybka i sprytna. A także cierpliwa. Niepostrzeżenie zabiera rzeczy z pustego pokoju i wychodzi. Mogła je wyrzucić gdziekolwiek, do każdego śmietnika po drodze z hotelu do baru, gdzie zaaranżowała porwanie, zostawiając tam torebkę, żeby było bardziej wiarygodnie. Teraz przepadło. Jasny szlag! Nie szukaliśmy tak daleko, nie broni i zakrwawionych ubrań.

- Mów dalej - zachęcił Roarke, gdy Eve urwała. - Jestem zafascynowany.

- To tylko spekulacje, domysły. Jednak brzmią prawdziwie. - Po raz pierwszy od odkrycia zwłok miała takie wrażenie. - Zmyliła policję. Szukają nieistniejącego porywacza i rachunku. Zyskuje na czasie. Teraz ona staje się ofiarą. Ma płyty, akta dziewczyn, obdukcję Trudy.

Tak, zgadza się, pomyślała Eve. Zabrała to, czego potrzebowała, to, co jej się podobało, zatarła wszystkie ślady.

- Zatrzymała płyty? Trudno się rozstać z taką żyłą złota. Mogła je później sama wykorzystać do szantażu.

- Nie zrobiła tego teraz, a miała świetną okazję - zwrócił jej uwagę Roarke. - Anonimowa dostawa kopii akt, instrukcje z numerem konta, przypisalibyśmy to wszystko nieznanemu porywaczowi Zany.

- Zbyt ryzykowne. Szczęście może się odwrócić. Potrzebuje czasu, musi to sobie przemyśleć. Warto zadzierać z policjantką i facetem o twoich wpływach? Może lepiej nie. Jeśli jest sprytna, a jest, sprawdza, czy mamy alibi na czas pobicia. Mamy. Mogliśmy naturalnie kogoś wynająć, ale to wcale nie musi chwycić i ona się zastanawia. Zapłacimy czy się uprzemy. Może nawet zaczniemy ją ścigać z zamiarem zemsty. - Umilkła na chwilę. - Rozsądniej byłoby poczekać. Nie zrobiłbyś tak? Ja bym tak zrobiła.

- Ja zniszczyłbym kamerę i płyty. Wszystko, co łączyłoby moją osobę z tym pokojem. Gdyby ktoś na to trafił, wylądowałbym za kratkami. - Roarke nalał im obojgu kawy. - Nie warto. Tym bardziej, jeśli miałbym dostęp do oszczędności Trudy.

- Tak. Oczywiście dostanie wszystko po śmierci Bobby'ego. W razie wypadku policja zacznie znów szukać niewidzialnego porywacza. Pozoruje wypadek. „Boże, Boże, to wszystko moja wina, ja wyciągnęłam go na zakupy. Wylałam kawę. Buuuu”.

Roarke musiał się roześmiać.

- Naprawdę jej nie lubisz.

- Od pierwszego spojrzenia. Czuję nieprzyjemne mrowienie na plecach, kiedy ją widzę. - Eve się wzdrygnęła. - Bobby ląduje w szpitalu i wszyscy - łącznie z nim - skupiają się na Zanie. Znajduje się w centrum uwagi, na co w swoim mniemaniu zasługuje. Zbyt długo pozostawała w cieniu tej starej jędzy.

Popatrzyła na niego. Włożył dziś dżinsy i sweter, zauważyła. Dzień wolny, swobodny strój. Cóż, do czorta.

- Słuchaj, poproszę cię o coś. Z całą świadomością, że popełniam świństwo. Nagranie sprzed wypadku. Będę mieć szczęście, jeśli w laboratorium usiądą do niego jutro. Chciałabym je usłyszeć oczyszczone, poszczególne głosy, tony, dźwięki.

- Laboratorium komputerowe.

- Odwdzięczę się.

- Jak? Odpowiedz szczegółowo.

- Zagram z tobą. Wersja hologramowa.

- Dobry początek.

- W skórzanym kostiumie.

- Naprawdę? - Przeciągnął zmysłowo samogłoski. - Zwycięzca bierze wszystko?

- Czyli ja.

- Ustawiłem czas akcji na średniowiecze. Będziesz do mnie musiała mówić sir Roarke.

- Och, odczep się. Zachichotał.

- Może zbyt wiele wymagam. Zobaczymy, jak to będzie. - Wstał. - Gdzie płyta?

- Zaraz przyniosę. Ja zacznę od zakupów. Dzięki. Naprawdę.

Podał jej kawę.

- Jak inaczej mielibyśmy spędzić świąteczne popołudnie?

Cieszyła się z powrotu do pracy. Sam na sam z kubkiem gorącej kawy i strumieniem danych. Trzeba przesłuchać sprzedawców. Co oznacza straszliwą konieczność odwiedzenia przybytków komercji następnego dnia po Bożym Narodzeniu. Pielgrzymują tam wtedy całe tłumy, ludzie wymieniają prezenty, polują na przeceny i wykłócają się o zniżki.

Trudy nieźle zaszalała. Sześć par butów w jednym sklepie. Jezus, o co chodzi z tymi butami? Posłała wszystkie do domu poza dwiema parami. Cóż, już ich nie włoży.

Eve sprawdziła na liście. Sześć par.

I trzy torebki z tego samego sklepu. Dwie posłane do domu, jedną klientka zabrała ze sobą. Eve uśmiechnęła się po przeczytaniu listy.

- Tak, z pewnością ciężko się było oprzeć torebce za sześćset dolarów. Sześć kawałków. - Potrząsnęła głową. - Tylko po to, żeby targać ze sobą rzeczy, których racjonalnie myślący człowiek nie ma potrzeby targać. Zobaczmy, co jeszcze sobie wzięłaś.

Zanim się zabrała za resztę, zadzwonił Roarke.

- Mam coś dla pani, pani porucznik.

- Co? Już? Minęło zaledwie pół godziny.

- Już o tym rozmawialiśmy: jestem dobry.

- Idę, stanowczo przepłaciłam ci za tę przysługę.

- Nie ma zapłaty, nie ma zabawy - odparł i rozłączył się.

Znalazła go w laboratorium. Nastawił kilka odtwarzaczy.

- W ten sposób - wyjaśnił - możesz wysłuchać dowolnych kombinacji dźwięków. Mam też urządzenie do porównywania głosów.

- Może się przyda. Najpierw po prostu odtwórzmy, jak leci. Nie miałam czasu porządnie tego przesłuchać.

Zrobiła to teraz. Słyszała nakładające się na siebie głosy: własny, Baxtera, Truehearta. Zany i Bobby'ego, zastanawiających się, gdzie pójść. Szumy, kiedy się ubierali.

- Tak się cieszę, że wychodzimy. To nam obojgu dobrze zrobi - to Zana.

- Niezbyt to dla ciebie udana wycieczka - Bobby.

- Och, kochanie, daj spokój, o mnie się nie martw.

Mam tylko nadzieję, że uda ci się choć na parę godzin przestać myśleć o tych okropieństwach. Pamiętaj, że mamy siebie. Tylko to się liczy.

Wyszli. Zana trajkotała coś o choinkach.

Eve usłyszała odgłosy miasta, kiedy wyszli na zewnątrz. Dźwięki klaksonów, szum wiatru, ryk maxibusa. Wszystko to było tłem dla pogawędki o pogodzie, budynkach, korkach, sklepach. Przerywanej od czasu do czasu głosami Baxtera i Truehearta.

- Rany, widzisz tę cizię? Bóg jest facetem i stoi po mojej stronie.

- Bóg może być kobietą, oczywiście, z premedytacją podsuwa ci pod nos coś, czego nie możesz mieć. - Trueheart.

- Nieźle, dzieciaku - mruknęła Eve. - Boże, można umrzeć z nudów, słuchając tych głupot. „Och, spójrz na to, kochanie. Ojej”. Bla, bla, bla.

- Przewinąć do przodu? - zaproponował Roarke.

- Nie. Wytrzymamy.

Wytrwała mimo obrzydzenia, przetrzymała niekończące się wybieranie i kupowanie choinki oraz dodatkowych ozdób. Chichot, kiedy Bobby zmusił Zan, by się odwróciła, kiedy wybierał dla niej kolczyki. Potem szczebiotanie, jak to nie otworzy pudełka aż do Gwiazdki.

- Zaraz zwymiotuję.

Następnie dyskusja o obiedzie. Powinni zrobić to czy tamto.

- Jezus, cokolwiek! Turyści - narzekała. - Dobijają mnie.

Więcej śmiechów i radości przy kupowaniu hot dogów. Tyle uciechy z kawałka podrabianego mięsa, pomyślała Eve z niesmakiem, po czym gwałtownie wyprostowała się na krześle.

- Poczekaj, zatrzymaj. Cofnij kawałek. Do tego, co powiedziała przed chwilą.

- Skoro nalegasz, ale wysłuchiwanie ody pochwalnej na temat karty dań ulicznego wózka to odrobinę zbyt wiele nawet jak dla mnie.

- Nie, posłuchaj, posłuchaj, co ona mówi. Jak to mówi.

- Co sprawia, że hot dog kupiony z wózka w Nowym Jorku jest taki pyszny? Przysięgam, że nigdzie na świecie nie ma takich hot dogów jak tu.

- Zatrzymaj. Skąd ona to wie? - pytała Eve. - Nie użyła słów „Założę się, że nigdzie” ani „Nigdy wcześniej nie jadłam równie dobrego...”, czy czegoś w tym stylu. Ona stwierdza: „Nigdzie nie ma”. Jest w tym wiedza i nostalgia. Nie brzmi jak stwierdzenie ani ton dziewczyny, która właśnie po raz pierwszy próbuje hot doga z wózka na Manhattanie - a twierdziła, że tak właśnie jest, dlatego zdecydowali się w końcu na hot dogi. „Ojej, nigdy wcześniej nie jadłam, fajnie by było spróbować”. Ta suka kłamie.

- Nie będę się spierał. Ale równie dobrze mogła się przejęzyczyć.

- Mogła, ale nie wierzę w to. Odtwarzaj.

Słuchała rozmowy o czapkach i szalikach. Trzeba przejść przez ulicę. Wylana kawa. Niepokój, nutka strachu w jego głosie, potem ulga.

Teraz wrzask, krzyki, klaksony, hamulce. Szloch.

- Boże, Boże, niech ktoś zadzwoni po pogotowie!

- Proszę pani, niech go pani nie rusza, proszę nie próbować go przesuwać.

Nadbiega Baxter, pokazuje odznakę i przejmuje dowodzenie.

- Dobrze, teraz chcę tylko ich dwojga. Bez hałasów w tle, od momentu kupienia hot dogów do pojawienia się Baxtera.

Roarke nastawił odtwarzanie.

Ta sama niezobowiązująca, zdawkowa rozmowa. Jest wobec niej ustępliwy i pobłażliwy, zauważyła Eve. Potem gwałtowne wciągnięcie powietrza i jego natychmiastowa reakcja. Irytacja w jej głosie. I krzyki.

- On - poleciła Eve. - Od momentu rozlania kawy. Patrzyła na zapis graficzny - oddechy, głośność, ton.

- Tu, tu, słyszałeś?

- Wciągnął powietrze. Zrozumiałe, jeśli leciał na jezdnię.

- Sekundę wcześniej. Moment. Może się potknął, jasne, ale ktoś mógł go równie dobrze pchnąć. Teraz jej. Ta sama sekwencja.

Pochyliła się naprzód i zobaczyła to, usłyszała.

- Głęboki wdech. Szybki. Przez sekundę, zanim on zrobi to samo. Po czym następuje chwila wahania, nim wykrzyknie jego imię i zaczyna wrzeszczeć.

Spojrzenie Eve było surowe i nieugięte.

- Wepchnęła go na ulicę. Założę się o co chcesz. Sposobność. Znów impuls. Odsłuchajmy hałasy w tle, głosy, oddzielnie - w tej samej sekwencji. Może coś jeszcze się pojawi.

Praca była żmudna, ale wysłuchali każdego wariantu, nim wreszcie Eve dała spokój nagraniu.

- Wszystko zaczyna się układać - oznajmiła zimno. - Staje się dla mnie jasne. Nie mogę jej oskarżyć, prokurator by mnie wyśmiał. Ale swoje wiem. Pozostaje kwestia dowodów.

- On ją kocha. - Co?

- Kocha ją - powtórzył Roarke. - Słychać to w jego głosie. To będzie dla niego cios, Eve. Kolejny cios po śmierci matki. Jeżeli masz rację, a muszę wierzyć, że tak, Bobby się załamie.

- Przykro mi. Wszystko lepsze niż życie z morderczynią.

Nie mogła i nie chciała myśleć teraz o jego bólu. Jeszcze nie.

- Nie sprawdziłam jeszcze zbyt wiele z listy zakupów, a już trafiłam na brakującą torebkę. Jutro zdobędę jej dokładny opis. Wszystkich brakujących rzeczy. Znajdziemy je u młodej pani Lombard. Przesłucham ją na komendzie. Przyszpilę Zan podczas przesłuchania. Nie mam dowodów, a jedynie niejasne poszlaki. Wobec tego stoczymy pojedynek w pokoju przesłuchań. Zamierzam go wygrać. Przyglądał się twarzy Eve, gdy jego żona mówiła.

- Kiedyś mi powiedziałaś, że potrafię być przerażający. Pani też, pani porucznik.

Uśmiechnęła się drapieżnie.

- Masz cholerną rację.

ROZDZIAŁ 20

Od rana robiła zamieszanie w laboratorium. Narzekała. Pospieszała. Rozważała posłużenie się łapówką, na wszelki wypadek wzięła ze sobą bilety na mecz Knicksów, miejsca w loży. Jednak zastraszenie okazało się skuteczniejsze.

Eve przypadła do komputera w ułamku sekundy, gdy tylko usłyszała sygnał.

- Wyświetl dane na monitorze. Skopiuj na twardy dysk.

Przetwarzanie...

Po przeczytaniu wyników wyszukiwania uderzyła pięścią w dłoń.

- Mam cię, suko.

- Dobre wieści? - Roarke oparł się o framugę drzwi. - Powinnaś wiedzieć, że nieszczęsny technik laboratoryjny będzie potrzebował pomocy psychologicznej. Być może czekają go lata terapii.

- Potwierdziło się. - Z trudem powstrzymała się przed odtańczeniem tańca zwycięstwa. - Krew na dywanie w sypialni, na płytkach w łazience i pod prysznicem w pokoju, który stał pusty w czasie popełnienia zbrodni i potem. Jeszcze nie zbadali próbek, ale na pewno należą do Trudy.

- Gratuluję.

- Przyskrzynienie jej to kwestia czasu. Mam coś lepszego niż krew, o wiele lepszego - ani Zana, ani pokojówka nie posprzątały dokładnie. Na framudze okna został odcisk. Jej. I drugi, na drzwiach.

- Skrupulatność popłaca, czy raczej w tym przypadku nie popłaca jej brak.

- Tak, masz rację. Nie wybiegała myślami tak daleko naprzód. Nie sądziła, że sprawdzimy sąsiedni pokój. Po co, skoro zostawiła taki piękny krwawy szlak na schodach ewakuacyjnych?

- A teraz?

- A teraz ominie mnie wątpliwa przyjemność odwiedzania sprzedawców sklepowych w sezonie wyprzedaży. - Tym razem Eve pozwoliła sobie na krótki taniec zwycięstwa. - Odciski wystarczą. Dostanę nakaz. Wezwę ją na przesłuchanie. Najpierw sprawdzę parę rzeczy, żeby się upewnić co do swojej wersji wydarzeń.

- Czeka cię pracowity dzień.

- Jestem gotowa do pracy. Zacznę działać stąd, tu jest cicho. Peabody i tak wróci dopiero za kilka godzin.

- Zostawiam cię, żebyś miała spokój. I tak muszę lecieć. - Podszedł i pocałował ją. - Miło było mieć cię tylko dla siebie przez te parę dni.

- Tak, dla mnie to też była prawdziwa przyjemność.

- Pamiętaj o tym, ponieważ zamierzam cię porwać na kilkudniową wycieczkę. Słońce, piasek i morze.

- Nie brzmi jak coś strasznego.

- Wobec tego zarezerwuj sobie czas drugiego lutego. Zorganizujemy coś.

- Dobrze.

Zatrzymał się na chwilę przy drzwiach.

- Eve? Spytasz ją, dlaczego? Czy to ma jakieś znaczenie?

- Spytam. To zawsze ma znaczenie.

Została sama. Zabrała się do studiowania po raz kolejny zdjęć i życiorysów byłych podopiecznych Trudy. Szukała jakiegokolwiek powiązania między nimi. Szkoła, praca, kurator, nauczyciel. Nic z tych rzeczy, łączyła je wyłącznie osoba opiekunki.

- Jedna nie żyje - powiedziała cicho sama do siebie. - Z całą resztą rozmawiałam.

Wobec tego przyjrzała się bliżej martwej dziewczynie.

Marnie Ralston, matka zmarła, ojciec nieznany. Tak samo jak u Zany, pomyślała, matka zmarła, ojciec nieznany. Przy podrabianiu dokumentów dobrze jest się trzymać jak najbliżej prawdy.

Wyświetliła dane Marnie na monitorze komputera.

Rozległa kartoteka kryminalna. Drobne włamania, kradzieże sklepowe, akty wandalizmu, bójki, posiadanie narkotyków. Kradzież samochodu w wieku lat piętnastu.

Biegły psychiatra opisał ją jako krnąbrną pacjentkę, patologiczną oszustkę z tendencjami socjopatycznymi. Wysoki iloraz inteligencji.

Przeczytała notatki lekarza.

Pacjentka jest niezwykle błyskotliwa i sprytna. Lubi czuć się mądrzejsza od innych. Ma bardzo zorganizowany sposób myślenia i jest w stanie przyjąć taki sposób postępowania, jaki najbardziej pasuje do osiągnięcia celu, który sobie wyznaczyła.

- Moja dziewczyna - mruknęła Eve.

Potrafi sprawiać wrażenie uległej i skłonnej do współpracy. Jednak okazuje się to wyłącznie złudzeniem stwarzanym przez nią świadomie i celowo. Choć odróżnia dobro od zła, przy wyborze postępowania kieruje się wyłącznie osiągnięciem jak największych korzyści, na przykład uwagi, przywilejów. Potrzeba oszukiwania otoczenia ma dwojakie podłoże. Po pierwsze - zysk. Po drugie - potwierdzenie własnej wyższości, co sięga korzeniami do jej dzieciństwa, kiedy padała ofiarą zaniedbań i przemocy.

- Tak, może. A może po prostu lubi kłamać. - Ludzie lubią kłamać policjantom, przypomniała sobie Eve. Dla niektórych to niemal odruch bezwarunkowy.

Przestudiowała kartę chorób.

Złamana ręka, złamany nos, liczne kontuzje i urazy. Podbite oczy, wstrząsy mózgu. Wszystko to, zgodnie z raportami - medycznymi i policyjnymi - zawdzięczała matce. Rodzicielka trafiła do więzienia. Dzieciak do Trudy.

Obrażenia powstały przed oceną psychiatryczną. Przed wkroczeniem na ścieżkę występku. Marnie Ralston spędziła u Trudy rok, trafiła do niej w wieku lat dwunastu i została do ukończenia trzynastego roku życia.

Uciekła i udawało jej się wymykać władzom przez całe dwa lata. Tak, tak, spryciula. Ta młoda dziewczyna musiała mieć sporo sprytu, pomysłowości i szczęścia, aby tak długo przetrwać na ulicy.

Wreszcie ją złapali. Mimo oceny psychiatrycznej trafiła do innej rodziny zastępczej. Uciekła po kilku tygodniach i ukrywała się do osiemnastego roku życia.

Trzymała się z dala od kłopotów i policyjnych radarów, zauważyła Eve. Często zmieniała pracę. Rozbierała się, tańczyła w klubach i barach.

A potem, jeśli wierzyć temu, co widnieje w aktach, bum.

- Jakoś mi się nie wydaje.

Eve umieściła ostatnie dostępne zdjęcie Marnie Ralston na ekranie obok zdjęcia Zany. Marnie miała krótkie proste brązowe włosy. W jej twarzy było coś nieugiętego. Ślady dawnych krzywd, wyzwanie rzucane światu, gorycz.

Pomyślała o wezwaniu Yancy'ego lub innego policyjnego grafika, ale jeszcze chwilę wolała pobawić się sama.

- Komputer, powiększyć oczy na obu zdjęciach.

Prawie taki sam kolor - drobne różnice można złożyć na karb oświetlenia. Inny kształt. Marnie miała opadające zewnętrzne kąciki, oczy Zany były wielkie i okrągłe.

Powiększyła brwi - u Zany bardziej łukowate. Nos - węższy, lekko zadarty.

Zmiany na lepsze, pomyślała. Zmiany, za które próżna kobieta byłaby skłonna zapłacić, wierząc, że dzięki nim stanie się atrakcyjniejsza. Zwłaszcza gdy ma również inne powody, by pragnąć zmiany wyglądu.

Sprawdziła usta i na jej własnych pojawił się uśmiech.

- Zdaje się, że lubisz swoje usta. Komputer, porównaj zdjęcia. Czy jest zgodność?

Przetwarzanie... Zgodność potwierdzona.

- Zmieniłaś włosy, oczy, nos, kształt twarzy, ale zostawiłaś usta. Przytyłaś parę kilo - mówiła Eve, porównując wagę i wzrost. - Zmieniłaś nieco figurę, wzrostu jednak zmienić się nie da.

Spisała dane, zrobiła listę poszlak i dowodów. Napisała swoją wersję wydarzeń. Zamierzała osobiście odwiedzić prokuratora i sędziego, aby postarać się o nakazy.

Schodziła właśnie na dół, gdy usłyszał komunikator.

- Dallas. Streszczaj się.

- Cześć, wróciłam. Jestem. Ciebie nie ma. Mieliśmy...

- Skontaktuj się z biurem prokuratora - przerwała Peabody radosne powitanie. - Spróbuj namierzyć Cher Reo. To ich aktualna złota dziewczyna.

- Co...

- Potrzebuję natychmiastowej konsultacji, niech mi polecą sędziego, który będzie najbardziej skłonny podpisać dla mnie parę nakazów.

- Dla kogo? Po co?

- Dla Zany. Przeszukanie jej pokoju, rzeczy. Podejrzenie morderstwa i usiłowania morderstwa. Na początek.

- Zana? Ale...

- Rób, co mówię, Peabody. - Eve chwyciła płaszcz z poręczy na dole schodów i zaczęła go w biegu nakładać, mijając Summerseta. - Wyjaśnię wszystko w prokuraturze. Zapoznaj się z raportami, które ci posłałam. Muszę pogadać z komendantem. Już jadę.

- Jezus, za każdym razem, kiedy biorę wolny dzień, wszystko staje na głowie.

- Ruszaj się. Jeszcze dziś rano chcę ją widzieć w pokoju przesłuchań.

Rozłączyła się. Jej samochód, podobnie jak wcześniej płaszcz, już czekał. W tym momencie czuła się na tyle odurzona adrenaliną, by docenić denerwujący profesjonalizm Summerseta.

Była pobudzona, być może bardziej niż powinna, później to przeanalizuje. Teraz złapała trop. Miała przewagę, Zana niczego się nie spodziewa, to ważne przy takiej przeciwniczce. Marnie, poprawiła się w myślach. Pora zacząć nazywać ją jej własnym imieniem.

Zamknie sprawę i wszystko się skończy. Będzie mogła zapomnieć o przeszłości. Pogrzebie straszne miesiące spędzone w domu Trudy Lombard w zakamarkach pamięci, gdzie ich miejsce.

A potem, rozmyślała włączając się do ruchu, wyjedzie na kilka dni z Roarkiem. Na ich wyspę, gdzie będą latać nago i do utraty przytomności kochać się na piasku. Złapią trochę słońca, posurfują sobie, naładują baterie na długą mroźną zimę.

Znów odezwał się komunikator.

- Dallas. Czego?

- Hej, cześć! Miałaś magiczne święta?

- Mavis. - Eve musiała się szybko przestawić na inne tory myślenia. - Tak, tak. Słuchaj, jestem w drodze do pracy. Mogę oddzwonić za chwilę?

- Tak, nie ma sprawy. Chciałam tylko przypomnieć tobie i Roarke'owi o kursie. To już za parę tygodni.

- Tak, pamiętam. - Rzeczywiście trudno jej było zapomnieć o czymś, co przejmowało ich oboje takim przerażeniem.

- Leonardo i ja pójdziemy z wami, jeżeli chcecie. Później może zjemy razem kolację.

- Ee. Jasne. Jasne. Czemu tak wcześnie wstałaś?

- Dzidziuś mnie obudził. Poza tym, muszę się przyzwyczajać. Patrz, patrz, co zrobił dla mnie własnoręcznie mój ukochany!

Pokazała jakiś niezidentyfikowany mały przedmiot w kolorze krwistej czerwieni obwieszony mnóstwem srebrnych serduszek i wisiorków. Coś jakby kombinezon dla miniaturowego płetwonurka, uznała Eve.

- Tak. No no!

- Bo dziecko urodzi się przed Walentynkami. To już niedługo. Podoba ci się Berry?

- Kto?

- Imię. Dobre i dla chłopca, i dla dziewczynki. Jest słodkie.

- Koledzy w szkole będą mu dokuczać.

- No tak. Ojej. No cóż, pomyślimy. To na razie. Eve skontaktowała się z biurem Whitneya.

- Komendancie - zaczęła, po tym jak już udało jej się nakłonić sekretarkę, by ją połączyła. - Mamy przełom w sprawie Lombardów.

Eve wybrała windę, mimo że nie znosiła tłoku. Teraz zależało jej głównie na czasie. Chyba miała to wypisane na twarzy, ponieważ na jej widok Peabody od razu poderwała się zza biurka ze słowami:

- Reo już jedzie. Przekazałam jej aktualne dane, więc wie mniej więcej, o co chodzi. Nie będziesz jej musiała tłumaczyć wszystkiego. O, masz na sobie sweter, który ci zrobiłam.

Eve spojrzała z konsternacją. Zbyt była dziś rano pochłonięta innymi sprawami, żeby zwracać uwagę na garderobę. Dopiero teraz zauważyła, iż faktycznie ma na sobie sweter od Peabody.

- Eee... jest ciepły, ale lekki. Podoba mi się. Jest... Sama go zrobiłaś?

- Tak. Oba. Roarke'a też. I śliczną marynarkę dla McNaba. Robiłam ją u Mavis, w tajemnicy przed nim. Od dawna nie szydełkowałam.

Dotknęła rękawa Eve.

- McNab kupił włóczkę, razem wybieraliśmy kolory. Wygląda dobrze.

Eve znów popatrzyła zdumiona na miękki ciepły sweter w różnych odcieniach wrzosu.

- Jest wspaniały.

Nikt nigdy nie zrobił dla niej swetra ani nic innego, prawdę mówiąc. Leonardo się nie liczył, uznała. To jego zawód.

- Naprawdę wspaniały - dodała. - Dzięki.

- Chcieliśmy dać wam coś jedynego w swoim rodzaju. Bo wy jesteście niepowtarzalni. I osobistego. Cieszę się, że ci się podoba.

- Podoba mi się. - Podobał jej się teraz, kiedy wiedziała, że Peabody sama go zrobiła. Przedtem był to po prostu sweter.

- Baxter, Trueheart. Za mną! - Zaprowadziła ich do swojego pokoiku. Ledwie się w nim mieścili we czwórkę, nie chciała jednak tracić czasu na zamawianie sali konferencyjnej.

- Staram się o nakaz. Zana Lombard.

- Gospodyni domowa z Teksasu? - wtrącił Baxter.

- Gospodyni domowa z Teksasu, która dawno temu trafiła pod skrzydła Trudy Lombard. Myślę, że potrafię to udowodnić. Zmieniła wygląd i tożsamość w celu - przynajmniej częściowo - uwiedzenia syna ofiary i dokonania zemsty na jego matce. Sprowadzę tu podejrzaną, gdy dostanę nakaz. Rzekomo po to, aby jeszcze raz przejrzeć jej zeznania, przedstawić jej postępy w śledztwie, bla, bla. Przeszukacie w tym czasie jej pokój. Oto czego szukamy. Wyjęła płytę.

- Szczegółowy opis torebki, perfum, swetra i innych drobiazgów kupionych przez ofiarę. Podejrzewam, że Zana, która w rzeczywistości nazywa się Marnie Ralston, przywłaszczyła sobie je po zamordowaniu Trudy Lombard. Znajdźcie te rzeczy, zawiadom mnie, gdy ci się uda.

- Peabody.

- Ruszamy.

- Skontaktuj się z oficerami policji, którzy prowadzili śledztwo w sprawie wybuchu w klubie Zed. Miami, w 2055 roku. Dane masz w teczce. Dowiedz się, w jaki sposób zidentyfikowali ciało. Przyślij do mnie Cher Reo, kiedy tu dotrze.

- Wypchnęła go na jezdnię - powiedział Baxter. - Dlatego nie widzieliśmy, aby ktoś ich śledził, nie dostrzegliśmy napastnika. Sama to zrobiła.

- Tak - potwierdziła Eve. Na jego twarzy pojawiły się jednocześnie złość i ulga. - Jeżeli możemy mówić o czyjejkolwiek winie, biorę ją na siebie. Nie przewidziałam takiej ewentualności. Znajdź te rzeczy, cokolwiek, co świadczy o tym, iż Zana widziała się z Trudy w noc morderstwa.

Wypchnęła ich z gabinetu, zamknęła drzwi. Potem usiadła za biurkiem, przygładziła włosy i zadzwoniła do Zany.

- Cześć. Przepraszam. Obudziłam cię.

- Nie szkodzi. Nie sypiam zbyt dobrze. Ojej, już po dziewiątej. - Przetarła oczy jak dziecko. - Wydaje mi się, że Bobby'ego wypiszą dziś po południu. Żywię taką nadzieję, chociaż możliwe, że wyjdzie dopiero jutro. Mają do mnie zadzwonić ze szpitala wcześniej, żebym mogła tu wszystko przygotować.

- To dobra wiadomość.

- Najlepsza. Bardzo miło spędziliśmy święta. - Powiedziała to tonem dzielnej małżonki, która stara się wydobyć, co najlepsze, z każdej złej sytuacji, zauważyła Eve. - Mam nadzieję, że ty również.

- Tak, bardzo miło. Posłuchaj, niechętnie cię fatyguję, ale muszę z tobą wyjaśnić kilka rzeczy. Papierkowa rutynowa robota, trochę nam się wszystko opóźniło z powodu świąt. Byłoby wspaniale, gdybyś mogła przyjechać. Tonę w papierach. Poślę po ciebie samochód.

- O... cóż... Ale Bobby mnie potrzebuje.

- Nawet jeżeli wypiszą go dziś, masz jeszcze trochę czasu. Stąd jest bliżej do szpitala, a jeśli będziesz czegoś potrzebowała, funkcjonariusze zawiozą cię do sklepu. Pojadą też z tobą po Bobby'ego.

- Naprawdę? Przydałaby mi się pomoc.

- Sama z tobą pojadę, kiedy tylko się z tym uporamy.

- Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła przez kilka ostatnich dni. - Wielkie, błękitne oczy wypełniły się łzami, jak należało oczekiwać. - Trochę potrwa, nim się ubiorę i wyszykuję.

- Nie ma pośpiechu. Sama mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia. Moi ludzie przywiozą cię, kiedy będziesz gotowa. Co ty na to?

- Dobrze.

Eve westchnęła, słysząc pukanie do drzwi. - Muszę kończyć. Mamy tu dziś od rana urwanie głowy.

- Wyobrażam sobie. Przyjadę najszybciej, jak się da.

- Tak, przyjedziesz - mruknęła Eve po przerwaniu połączenia. - Wejdź, Reo. - Skinęła głową zastępczyni prokuratora, zgrabnej blondynce. - Wspaniale spędziłam święta, ty też. Bla, bla, bla, przejdźmy do rzeczy.

- Ładny sweter, bla, bla, bla. Nie masz żadnych dowodów. Nie możemy wnieść oskarżenia.

- Zdobędę. Potrzebuję tylko nakazów.

- Może dam radę przepchnąć nakaz przeszukania. Zaginione rzeczy z pokoju ofiary, odciski synowej ofiary, krew i odciski w pokoju przylegającym do miejsca zbrodni. Porównanie zdjęć to dobra robota, ale wciąż nie wychodzi poza obszar spekulacji. Identyfikacja na podstawie ust nie jest wystarczająca.

- Będzie lepiej. Pracuję nad tym. Załatw mi nakaz rewizji i zatrzymania. Ściągnę podejrzaną na przesłuchanie. Wiem, jak ją podejść.

- Potrzebujesz przyznania się do winy. Eve uśmiechnęła się zimno.

- Dostanę je.

- Chcę to zobaczyć. Dam ci nakaz rewizji. Sprowadź ją. Dallas skontaktowała się z Baxterem i Trueheartem.

- Już wyjechała? Wejdźcie i znajdźcie mi to, czego potrzebuję. Przywieźcie do komendy. Puśćcie sygnał na komunikator, gdy dotrzecie na miejsce. Poślę Peabody po rzeczy, kiedy będę gotowa.

- Sprawiała wrażenie takiej normalnej - oświadczył Trueheart. - I miłej.

- Na pewno za taką się uważa. Ale to już sprawa dla Miry. - Ją również chciała zaprosić.

Zadzwoniła do gabinetu konsultantki. Musiała najpierw wytłumaczyć się sekretarce.

- Chcę, żebyś przyszła na galerię. Pokój przesłuchań A.

- Teraz?

- Za dwadzieścia minut. Będę przesłuchiwać Zanę Lombard. Naprawdę nazywa się Marnie Ralston. Zmieniła wygląd i przyjęła fałszywą tożsamość, żeby się wkręcić do domu Lombardów. Wysyłam ci raport. Mam zgodę prokuratora. Potrzebuję cię.

- Zrobię, co się da. Muszę poprzesuwać spotkania. Eve uznała, że więcej nie wskóra. Zadzwoniła jeszcze do kilku osób, a potem usiadła wygodnie, aby oczyścić umysł.

- Dallas? - Weszła Peabody. - Przyjechała.

- Dobrze. Przedstawienie czas zacząć.

Wyszła na korytarz, naprzeciw Zanie, która szła pośrodku eskortujących ją funkcjonariuszy.

Wystroiła się, zauważyła Eve. O ile się nie myliła - a zaczynała mieć coraz lepsze oko do ubrań - Zana włożyła dziś błękitny kaszmirowy sweter wyszywany na mankietach w kwiatowe wzory. Pasował do opisu jednego z zakupów Trudy.

Ma tupet, pomyślała Eve. Bezczelne posunięcie.

- Dziękuję, że zechciałaś przyjechać. Okres świąteczny nie sprzyja pracy.

- Cieszę się, iż przynajmniej tak mogę pomóc po tym wszystkim, co ty zrobiłaś dla mnie i Bobby'ego. Rozmawiałam z nim przed wyjściem, powiedziałam, że obiecałaś przyjechać ze mną po niego do szpitala.

- Coś zorganizujemy. Słuchaj, pójdziemy może do jakiegoś wygodniejszego pomieszczenia niż moja klitka. Napijesz się czegoś? Mogę zaproponować bardzo kiepską kawę lub napój z automatu.

Zana rozejrzała się po tętniącym życiem korytarzu niczym turystka.

- Och, chętnie napiję się czegoś gazowanego. Obojętnie, jaki smak, byle nie cytrynowy.

- Peabody? Zajmiesz się tym? Idziemy z Zaną do sali A.

- Jasne, nie ma sprawy.

Eve przełożyła teczkę z dokumentacją do drugiej ręki.

- Nie znoszę papierkowej roboty - odezwała się tonem towarzyskiej pogawędki. - Moim zdaniem to strata czasu, ale musimy dopiąć wszystko na ostatni guzik, żebyście mogli wrócić do domu, ty i Bobby.

- Zaczynamy się niecierpliwić. Bobby ma zaległości w pracy, chciałby już wyjechać. Poza tym, wielkie metropolie raczej nie są w naszym stylu.

Eve otworzyła drzwi. Zana weszła i zawahała się tuż za progiem.

- Och, to pokój przesłuchań. Widziałam takie w telewizji.

- Tak. Tu będzie najwygodniej. Masz coś przeciwko?

- Och, nie. Chyba nie. Właściwie to dosyć emocjonujące. Pierwszy raz jestem na policji.

- Z Bobbym porozmawiamy w hotelu, skoro jest ranny. A twoje zeznania przejrzymy teraz, żeby mieć to już z głowy. W ten sposób prędzej wyjedziecie. Siadaj.

- Z wieloma przestępcami rozmawiałaś w tym pokoju? - Tak.

- Nie wiem, jak ty to robisz. Czy zawsze chciałaś zostać policjantką?

- Odkąd pamiętam. - Eve usiadła naprzeciwko, po drugiej stronie stołu i oparła się swobodnie na krześle. - Myślę, że po części zawdzięczam to Trudy.

- Nie rozumiem.

- Chodzi o brak kontroli, który przy niej odczuwałam. Byłam bezbronna. Trudny okres w moim życiu.

Zana spuściła wzrok.

- Bobby wspominał, że nie była dla ciebie zbyt miła. A teraz, proszę bardzo, ciężko pracujesz, żeby się dowiedzieć, kto ją zabił. To...

- Ironia losu? Przyszło mi to do głowy. - Eve zerknęła na Peabody, która weszła z napojami.

- Przyniosłam ci wiśniowy - odezwała się do Zany. - A dla ciebie pepsi, Dallas.

- Uwielbiam wiśniowy, dziękuję. - Zana przyjęła napój i słomkę. - Co teraz?

- Aby formalności stało się zadość - muszę tego bardzo pilnować, zwłaszcza że znałam ofiarę - przeczytam ci twoje prawa.

- Ojej.

- Dla twojego i mojego bezpieczeństwa - wyjaśniła Eve. - Jeśli sprawa nie zostanie rozwiązana... - Pokręciła głową. - Ciężko o tym myśleć, ale jeśli tak się stanie, lepiej żeby wszystko było jak najbardziej oficjalnie przeprowadzone i zgodne z procedurami.

- No dobrze.

- Włączę nagrywanie. - Eve podała godzinę, datę, nazwiska osób obecnych w pokoju, numer sprawy, po czym wyrecytowała formułkę. - Zrozumiałaś swoje prawa i obowiązki?

- Tak. Jejku. Jestem trochę zdenerwowana.

- Odpręż się, to nie zajmie dużo czasu. Jesteś żoną Bobby'ego Lombarda, syna ofiary, Trudy Lombard. Zgadza się?

- Tak. Od prawie siedmiu miesięcy.

- Dobrze znałaś zamordowaną.

- O, tak. Wcześniej pracowałam w firmie Bobby'ego i jego wspólnika. Poznałam mamcię Tru. Tak ją nazywałam. Umm, cóż, zaczęłam ją tak nazywać po ślubie z Bobbym.

- Czy wasze relacje były przyjazne?

- Tak. Dobrze mi idzie? - dodała szeptem.

- Świetnie. Według zeznań osób, które ją znały, ofiara miała trudny charakter.

- Cóż... bywała wymagająca, tak bym to określiła. Jednak ja nie miałam nic przeciwko temu. Straciłam matkę. Mamcia Tru i Bobby są moją jedyną rodziną. - Zapatrzyła się w ścianę i zamrugała powiekami. - Teraz zostaliśmy z Bobbym tylko we dwójkę.

- Zeznałaś, że przeprowadziłaś się do Copper Cove w Teksasie niedługo po śmierci matki. Szukałaś pracy.

- Po ukończeniu zarządzania. Pragnęłam zacząć wszystko od nowa. - Zana uśmiechnęła się. - I znalazłam Bobby'ego.

- Nigdy przedtem nie spotkałaś ofiary ani jej syna?

- Nie. Myślę, że to było przeznaczenie. Wiesz, kiedy się kogoś spotyka i od razu wiadomo, że spędzi się z nim resztę życia.

Eve pomyślała o Roarke'u. O tym, jak ich spojrzenia spotkały się na tamtym pogrzebie.

- Tak, wiem.

- Tak właśnie było z nami, ze mną i Bobbym. D. K., to znaczy, Densil K. Easton, wspólnik Bobby'ego, twierdził, że za każdym razem, kiedy ze sobą rozmawiamy, z naszych ust wylatują małe serduszka.

- Urocze. Kto wpadł na pomysł przyjazdu do Nowego Jorku?

- Umm, cóż, mamcia Tru. Chciała z tobą porozmawiać. Zobaczyła cię w telewizji, jak mówiłaś o tej sprawie z klonowaniem, i rozpoznała.

- Kto wybrał hotel, w którym mieszkaliście, kiedy zginęła?

- Ona. Okropne, jak się o tym pomyśli. Sama wybrała miejsce swojej śmierci.

- Też ironia losu. W czasie morderstwa ty i Bobby znajdowaliście się u siebie po drugiej stronie korytarza trzy pokoje od ofiary.

- Umm, ojej. Pamiętam, że mieszkaliśmy naprzeciwko. Nie wiem, ile drzwi dokładnie nas dzieliło, ale pewnie się zgadza.

- W czasie morderstwa przebywaliście w swoim pokoju.

- Tak. Wcześniej wychodziliśmy na kolację, ale mamcia Tru nie chciała z nami iść. Wypiliśmy butelkę wina. A po powrocie... - Zarumieniła się wdzięcznie. - W każdym razie przez całą noc nie wychodziliśmy z pokoju. Rano postanowiłam do niej pójść, bo nie odbierała komunikatora. Myślałam, że jest chora albo gniewa się na nas. Potem ty się zjawiłaś i... i znalazłaś ją.

Znów spuściła wzrok i wycisnęła kilka łez, zauważyła Eve.

- To było straszne, straszne. Leżała tam, we krwi... Weszłaś do środka. Nie wiem, jak ty możesz to robić. Praca policjantki musi być trudna.

- Bywa. - Eve otworzyła akta, udała, że sprawdza fakty.

- Mam tu dane dotyczące czasu. Przeczytam ci je, oficjalnie, zobaczymy, czy się zgadza. Zana słuchała, zagryzając wargi.

- Jest w porządku - oznajmiła.

- Dobrze, dobrze. Zobaczmy, co nam jeszcze zostało. Ładny sweter, przy okazji.

Uśmiechnęła się skromnie.

- Dziękuję. Spodobał mi się kolor.

- Pasuje do twoich oczu. Trudy miała zielone. Jej nie byłoby w nim nawet w połowie tak dobrze.

Zana zamrugała.

- Chyba nie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Feeney. Punktualnie co do minuty, zwróciła uwagę Eve. Miał w ręku komunikator zapakowany w torbę na dowody, trzymał go tak, by nie pokazywać dokładnie.

- Dallas? Pozwolisz na minutkę?

- Jasne. Peabody, zastąp mnie. Omówcie jeszcze raz zdarzenia z poniedziałku po morderstwie z dokładnym uwzględnieniem czasu. - Eve podeszła do Feeneya, podczas gdy jej partnerka przejęła pałeczkę.

- Jak długo mam tu stać z rozdziawioną gębą? - szepnął.

- Zerknij na podejrzaną. - Eve zrobiła to samo. Obejrzała się przez ramię. Wzięła Feeneya pod ramię i wyprowadziła z sali. - Damy jej minutkę, żeby sobie co nieco przemyślała. Na pewno zapakowałeś taki sam jak ten zarejestrowany na ofiarę?

- Tak, marka, model, kolor.

- Dobrze. Miała dość czasu, żeby się przyjrzeć. Dzięki.

- Mogłem przysłać któregoś z chłopaków.

- Ty wyglądasz groźniej i bardziej oficjalnie. - Eve wsunęła ręce do kieszeni, niech się Zana jeszcze trochę spoci. - Jak było wczoraj na tej wystawnej kolacji?

- Poprosiłem jednego z wnuków o przewrócenie sosjerki. Dobry dzieciak, jesteśmy ze sobą bardzo związani. - Uśmiechnął się szeroko. - No i zapłaciłem mu dwie dychy, warto było. Żona wkurzyła się na chłopaka, a ja pozbyłem się garnituru. Pełne zwycięstwo, Dallas. Dzięki za pomysł.

- Cieszę się, że mogłam pomóc. - Zabrzęczał jej komunikator. - Dallas.

- Baxter. Nie znaleźliśmy swetra, ale...

- Ma go na sobie.

- Nie mów! Bezczelna mała szujka. Mamy torebkę, perfumy i inne drobiazgi. Teraz słuchaj, spodoba ci się: nakaz obejmował elektronikę i narzędzia telekomunikacyjne, Trueheart przejrzał operacje wykonywane z jej komunikatora. Sprawdzała loty na Bali. Zarezerwowała sobie przelot w przyszłym miesiącu, dla jednej osoby, na nazwisko Marnie Zane. Pojedynczy. W jedną stronę. Z Nowego Jorku, nie z Teksasu.

- Ciekawe, prawda? Wysyłam Peabody po torebkę i resztę. Dobra robota, Baxter.

- Musieliśmy się jakoś z dzieciakiem zrehabilitować za tę wpadkę z taksówką.

- Masz ją w garści, Dallas - stwierdził Feeney, kiedy się rozłączyła.

- Tak, ale chcę mieć ją w celi.

Wróciła na salę przesłuchań z poważną miną.

- Detektyw Peabody, proszę odebrać kilka rzeczy od detektywa Baxtera.

- Tak jest. Skończyłyśmy omawiać poniedziałkowe zdarzenia.

- Dobrze. - Eve usiadła, a Delia wyszła. - Zano, czy kontaktowałaś się z ofiarą za pomocą komunikatora w dzień jej śmierci?

- Z mamcią Tru? W tamtą sobotę? Zadzwoniła do naszego pokoju i powiedziała, że nigdzie nie wychodzi.

Eve położyła aparat na stole, po chwili położyła na nim akta.

- A później, tamtego wieczoru? Rozmawiałaś z nią?

- Och, nie bardzo pamiętam. - Zana włożyła kciuk do ust, przygryzła paznokieć. - Wszystko jest jakieś takie zamazane.

- Mogę odświeżyć ci pamięć. Zarejestrowano drugie połączenie z jej komunikatora na twój. Rozmawiałaś z nią jeszcze raz, Zano. Nic o tym nie wspomniałaś we wcześniejszych zeznaniach.

- Może tak. - Spojrzała ze znużeniem na akta. - Trudno spamiętać wszystkie nasze rozmowy, zwłaszcza że tyle się działo. - Uśmiechnęła się naiwnie. - Czy to ważne?

- Tak, trochę ważne.

- Ojej, przepraszam. Tak się denerwowałam. Trudno pamiętać o wszystkim.

- Nie wydaje mi się, by było trudno zapamiętać wizytę w jej pokoju w noc morderstwa. Widok musiał być dość szokujący, miała zmasakrowaną twarz.

- Nie widziałam jej. Ja...

- Widziałaś. - Eve odsunęła folder z aktami, tak by nic ich nie dzieliło. - Poszłaś do niej tego wieczoru. Bobby już spał. Stąd sweter, który dziś włożyłaś. Trudy kupiła go w czwartek, zanim została zabita.

- Dała mi go. - Polały się łzy. Eve mogła przysiąc, że sekundę wcześniej dostrzegła w błękitnych oczętach błysk rozbawienia. - Kupiła go dla mnie. Jako wcześniejszy prezent gwiazdkowy.

- Bzdura. Obie o tym wiemy. Nic ci nie dała. Ani swetra... - Spojrzała na Peabody, która wniosła kolejną torbę z dowodami. - Ani tej torebki, perfum, szminki i tuszu do rzęs. Pewnie uznałaś, że po śmierci już jej się na nic nie przydadzą. Czemu ty nie miałabyś się nimi nacieszyć? Czemu nie miałabyś dostać wszystkiego?

Eve pochyliła się do przodu.

- Była zimną suką, wiem to równie dobrze jak ty. Po prostu skorzystałaś z okazji. Jesteś w tym dobra, zawsze byłaś. Prawda, Marnie?

ROZDZIAŁ 21

Na sekundę w jej oczach pojawiło się zaskoczenie, lecz nie tylko, pomyślała Eve. Dostrzegła w nich również błysk wesołości, zanim na powrót zrobiły się okrągłe i niewinne jak oczy dziecka.

- Nie rozumiem, co do mnie mówisz. Wychodzę. - Usta, które tak bardzo jej się podobały - za bardzo, by zmienić ich kształt - zadrżały. - Chcę do Bobby'ego.

- A chciałaś kiedykolwiek? - zastanowiła się Eve. - Czy też był ci po prostu potrzebny? Dojdziemy do tego. Możesz się przestać zgrywać, Marnie. Obu nam to wyjdzie na dobre. Niewątpliwie znudziło cię udawanie kogoś tak mdłego jak Zana.

Marnie załkała żałośnie.

- Jesteś złośliwa.

- Tak, to się zdarza, kiedy ktoś próbuje mnie oszukać. Nieźle się przy tym bawiłaś. Nie posprzątałaś jednak dokładnie w pokoju przylegającym do pokoju Trudy. Zostawiłaś nieco krwi. Mało tego, zostawiłaś tam odciski.

Eve wstała, okrążyła stół i pochyliła się nad Marnie. Poczuła subtelny kwiatowy zapach. Ciekawe, czy Marnie użyła dziś rano perfum swojej ofiary. Jak się czuła, rozpylając wokół siebie zapach wybrany przez Trudy?

Prawdopodobnie całkiem nieźle, uznała Eve. Może nawet przy tym chichotała.

- Nieźle ci wyszła ta zmiana tożsamości - mówiła cicho. - Ale nie idealnie. Jest jeszcze komunikator Trudy. Drobiazgi, Marnie, wpada się zawsze przez szczegóły. Nie mogłaś się oprzeć. Musiałaś sobie przywłaszczyć kilka jej rzeczy. Zawsze miałaś lepkie paluszki.

Sięgnęła przez blat do notebooka i otworzyła plik z aktami, ukazując podzielony ekran ze zdjęciami Marnie i Zany oraz kartoteką Marnie Ralston.

- Bystra dziewczyna. Takie sprawiałaś na mnie wrażenie od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłam pod drzwiami Trudy. Spryciara pod maską gospodyni domowej.

- Nic nie zauważyłaś - powiedziała cicho Marnie.

- Nie? Cóż, tak czy inaczej popełniłaś błąd, zatrzymując sobie perfumy, Marnie, i ten ładny sweter. Oraz śliczną torebkę.

- Ona mi dała te rzeczy. Mamcia Tru...

- Guzik prawda. Głupio kłamiesz. Sprytniej byłoby rozpłakać się na zawołanie i przyznać, że je zabrałaś. Po prostu nie potrafiłaś się powstrzymać. Tak ci wstyd. Obie wiemy, że ta kobieta nigdy nic nikomu nie dała.

- Kochała mnie. - Marnie ukryła twarz w dłoniach i zapłakała. - Kochała mnie naprawdę.

- Kolejna bzdura - stwierdziła wesoło Eve. - Znowu głupio kłamiesz. Problem w tym, że rozmawiasz z osobą, która ją znała i pamięta. Nie spodziewałaś się mnie tamtego ranka. Nie zdążyłaś jeszcze posprzątać. Nie sądziłaś też, że to ja poprowadzę śledztwo.

Poklepała Marnie po ramieniu, oparła się biodrem o blat stołu.

- Cóż za przypadek. - Zerknęła na Peabody. - No naprawdę.

- Nikt by się nie domyślił - przyznała jej partnerka. - Poza tym to świetna torebka. Szkoda by było, gdyby się miała marnować. Wie pani, co myślę, pani porucznik? Sądzę, że posunęła się nieco za daleko z tym sfingowanym uprowadzeniem. O wiele rozsądniej byłoby pozostać w cieniu w takiej sytuacji. Nie mogła się powstrzymać przed zwróceniem na siebie uwagi.

- Chyba masz rację. Uwielbiasz błyszczeć, prawda, Marnie? Przez tyle łat pozostawałaś w cieniu. Areszty, izby dziecka, Trudy. Nauczyłaś się dbać o własne interesy. Ciągle było ci mało. Jesteś sprytna. Potrafisz wykorzystać okazję. Zwłaszcza kiedy sama pcha ci się w ręce.

- Wymyślasz niestworzone historie, bo nic ci się nie udało ustalić.

- Ależ udało. Muszę przyznać, Marnie, że cię podziwiam. Nieźle zaplanowane, świetnie odegrane. Naprawdę masz talent. Ona jeszcze ci wszystko ułatwiła. Przyjechała tu i zaczęła mnie szantażować. Potem użyła swojej starej metody. Sama zadała sobie obrażenia, żeby oskarżyć kogo innego. Gdyby nie to, musiałabyś jeszcze długo odgrywać uroczą żonkę i słodką synową, nim udałoby się zakończyć sprawę. Daj spokój, Marnie. - Eve pochyliła się ku niej. - Przecież chcesz mi powiedzieć. Kto cię zrozumie lepiej niż osoba, która przeszła podobne piekło? Ciebie też zmuszała co wieczór do kąpieli w lodowatej wodzie? Do szorowania podłóg szczoteczką do zębów? Ile razy zamykała cię w ciemnym pokoju? Albo mówiła, że jesteś nikim?

- Czemu cię obchodzi jej los? - spytała cicho Marnie.

- Kto mówi, że tak jest?

- Nie masz żadnych dowodów. Te rzeczy? - Wskazała na torbę. - Mama Tru mi je dała. Kochała mnie.

- Nigdy nikogo na świecie nie kochała poza sobą. Niewykluczone, że ława przysięgłych jednak to kupi. Jak sądzisz, Peabody?

Delia wydęła usta, udając, że się zastanawia.

- Jest szansa, zwłaszcza jeśli włączy wodospad. Ale biorąc pod uwagę pozostałe okoliczności, prawdopodobieństwo gwałtownie spada. Wie pani, porucznik Dallas, pozostaje kwestia premedytacji, a to nie przelewki. Poza tym, zmieniona tożsamość - niby nic takiego, ale jeżeli dodamy - Peabody wzruszyła ramionami - że została zmieniona z zamiarem popełnienia morderstwa. Człowieku, kiedy ława przysięgłych usłyszy, że poślubiła syna ofiary, aby zyskać sposobność zabicia byłej matki zastępczej... Mamy zabójstwo z zimną krwią. Dodajmy jeszcze czynnik finansowy, zabójstwo dla korzyści materialnych. Czeka cię dożywocie w placówce o ciężkim rygorze poza planetą. - Popatrzyła na Marnie. - Może potrafisz nas przekonać, że samo morderstwo nie było zamierzone. Powinnaś nam powiedzieć, że działałaś w samoobronie. Póki jeszcze masz naszą sympatię.

- A może powinnam znaleźć sobie adwokata.

- Jak chcesz. - Eve odsunęła stół. - Mnie nie zależy, przygwoździłam cię już. Znajdź sobie adwokata, Marnie, masz do tego prawo. Mój podziw i sympatia gwałtownie spadną, ale cóż. Znasz kogoś? - spytała swobodnie. - Czy wolisz obrońcę z urzędu?

- Poczekaj. Czekaj. - Marnie podniosła do ust papierowy kubeczek z napojem. Upiła łyk. W miejsce naiwności pojawiło się wyrachowanie. - A jeśli ci powiem, że miała zamiar puścić z torbami ciebie i twojego faceta? Oskubać was doszczętnie? Powstrzymałam ją. To musi być dla ciebie coś warte.

- Naturalnie. Porozmawiajmy o tym. - Eve usiadła z powrotem. - Najpierw opowiedz mi całą historię od początku.

- Czemu nie? Miałaś rację. Na mdłości mi się zbiera od udawania Zany. Masz tu moją kartotekę?

- Tak.

- Nie mówi wszystkiego. Wiesz, jak to jest. W dzieciństwie dostałam niezły wycisk.

- Widziałam twoją kartę medyczną. Nie miałaś łatwo.

- Nauczyłam się oddawać ciosy. Troszczyłam się o siebie, bo nikt inny nie miał takiego zamiaru. – Odsunęła z obrzydzeniem resztki napoju. - Mogę prosić o kawę? Czarną.

- Pewnie, przyniosę. - Peabody wymknęła się za drzwi.

- System jest okrutny - ciągnęła Marnie. - Nie rozumiem, jak możesz dla niego pracować po tym, co cię z jego powodu spotkało.

Eve nawet nie mrugnęła.

- Lubię czuć władzę.

- Tak, tak, jestem w stanie zrozumieć. Masz odznakę i szałowy pistolecik. I bezkarnie możesz skopać komuś tyłek. Nieco inny sposób, żeby sobie odbić tamte czasy, jak sądzę. Sprawdził się w twoim przypadku.

- Porozmawiajmy o tobie.

- Mój ulubiony temat. Uwolnili mnie wreszcie od matki sadystki i co zrobili? Umieścili u Trudy. Najpierw pomyślałam: super, dam sobie radę. Ładny dom, ładne rzeczy, filantropka i jej synalek. Tylko że ona okazała się gorsza niż moja matka. Wiesz.

- Wiem.

- Była silna. Ja w tamtych czasach byłam drobna, a ona silna. Zimne kąpiele każdego wieczoru, każdego przeklętego wieczoru - z religijną systematycznością. Potem zawsze zamykała mnie na noc w pokoju. To akurat mi nie przeszkadzało. Cisza, spokój, czas, żeby pomyśleć.

Wróciła Peabody z kawą, którą postawiła na stole.

- Wiesz, że kiedyś dosypała mi czegoś do jedzenia, żebym się pochorowała? Za to, że gwizdnęłam jej kolczyki. - Marnie spróbowała kawy i skrzywiła się z pogardą. - Dawno już nie byłam na policji. Wciąż nie umiecie zaparzyć porządnej kawy.

- Mężnie znosimy wszelkie niedogodności w służbie społeczeństwu - odparła oschle Delia, czym rozśmieszyła Marnie.

- Dobre. Wróćmy do mnie. Za drugim razem, kiedy mnie przyłapała, ścięła mi włosy. Miałam ładne włosy. Krótsze niż teraz, ale ładne. Odgarnęła je do tyłu.

- Ogoliła mi głowę do samej skóry, jak jakiejś kryminalistce. Potem powiedziała opiekunce społecznej, że zrobiłam to sobie sama. Nikt nie zareagował. Wtedy poprzysięgłam zemstę. Kiedyś znajdę sposób, postanowiłam. Obcięła mi włosy!

Eve pozwoliła sobie na współczucie.

- Uciekłaś.

- Tak. Miałam ochotę puścić z dymem chatę z nią w środku, ale to nie byłoby rozsądne. Szukaliby mnie o wiele bardziej zawzięcie, gdybym tak postąpiła.

Współczucie przygasło.

- Podpalenie i morderstwo. Owszem, szukaliby cię do skutku.

- Byłam młoda. Miałam mnóstwo czasu na zaplanowanie zemsty. I tak mnie ścigali. Wy policjanci nigdy nie pomyślicie, żeby zostawić kogoś w spokoju?

Marnie potrząsnęła głową z dezaprobatą i napiła się kawy.

- Miałaś trzynaście lat w chwili ucieczki. Dla ciebie to połowa życia. Długo chowałaś urazę - zauważyła Eve.

- Co to za uraza, jeśli się jej długo nie chowa? - odparła gorzko. - Mówiła, że jestem kurwą. Taka się urodziłam i taka umrę. Że jestem brzydka, do niczego. Że jestem nikim. Codziennie mi to powtarzała. Chciała nowych mebli do salonu, zdemolowała stare i zgłosiła, że to ja. Wypisali jej czek, a mnie wzięli na obserwację. Przeżyłam u niej piekło przez ten rok.

- Długo czekałaś na swoją zemstę.

- Byłam zajęta innymi sprawami, ale miałam oko na Trudy, na wypadek gdyby nadarzyła się okazja. I nadarzyła się.

- W noc zamachu w Miami.

- Czasami los nam sprzyja, prawda? Byłam chora tamtej nocy, zastępowała mnie koleżanka. Nikt nawet nie zwrócił uwagi, lokal nie należał do eleganckich. Dałam jej swoje dokumenty i przepustkę, żeby mogła się dostać do szafki z kostiumami. Usłyszałam o wybuchu w telewizji. Prawie nikt nie przeżył, zwłoki były w kawałkach. Miałam szczęście. Gdybym poszła wtedy do pracy, też by ze mnie niewiele zostało. Byłam wstrząśnięta. Naprawdę dało mi to do myślenia.

- Postanowiłaś zmienić tożsamość.

- Cóż, byłam winna różnym ludziom pieniądze. Nikt nie oczekuje spłaty długów przez nieboszczkę. Zabrałam dokumenty nieżyjącej koleżanki, wszystkie pieniądze, jakie miała, i ulotniłam się. Uzbierała ładną sumkę.

- Jak się nazywała?

- Kto? Ach, cholera, jak ona się nazywała. Rosie, tak, Rosie O'Hara. Czemu pytasz?

- Ktoś bliski może jej szukać.

- Wątpliwe. Była uliczną dziwką i narkomanką. - Marnie beztrosko skreśliła dziewczynę, która umarła zamiast niej. - Nie mogłam zbyt długo posługiwać się jej dokumentami. Musiałam się ich pozbyć i zacząć od nowa. Wtedy wpadłam na pomysł z Zaną. Nie tak trudno zdobyć lewe papiery, kiedy się wie, do kogo pójść, komu zapłacić. Zrobiłam sobie twarz. Uznałam to za świetną inwestycję. Zwłaszcza kiedy przyjrzałam się lepiej Bobby'emu.

- Przystojny, samotny, ambitny.

- Właśnie. I wciąż przy mamusi. Wyjaśnijmy jedną rzecz, nie miałam zamiaru zabijać Trudy. Powiedzmy to sobie bardzo jasno - zastrzegła. - Żadne tam morderstwo z premedytacją. Chciałam tylko zabrać jej synalka i zamienić życie w piekło, tak jak ona mnie. Przy okazji umościć sobie miłe gniazdko, zdobyć trochę kasy.

- Wyrafinowane oszustwo - podsunęła Eve.

- Zgadza się. Z Bobbym poszło gładko. Miły facet. Nudny, ale całkiem w porządku. Niezły w łóżku. A Trudy? - Marnie z uśmiechem od ucha do ucha rozparła się na krześle. - To była prawdziwa przyjemność. Wydawało jej się, że ma nową niewolnicę, potulną małą Zanę. „Ach, mamciu Tru, z przyjemnością cię w tym wyręczę. Masz brudną robotę do wykonania, wal do mnie jak w dym”. Czekała mnie niespodzianka. Trzymała zachomikowane pieniądze. Całkiem spore, czemu nie miałabym trochę dostać? Jako jej mała pomocnica miałam wstęp do domu. Trzymała tam różne kosztowne rzeczy. Zastanowiło mnie to. Wykonałam małą pracę śledczą. Szantaż. Mogłam go obrócić przeciwko niej. Potrzebowałam tylko trochę czasu, żeby coś wymyślić. - Marnie podparła pięścią podbródek. - Szukałam sposobu na przejęcie części pieniędzy i wydanie Trudy w ręce policji. Chciałam, żebyście ją zamknęli, tak jak ona kiedyś mnie zamykała.

Cieszyła się, pomyślała Eve. Wszystko to robiła z prawdziwą satysfakcją.

- Nagle zobaczyła w telewizji ciebie i napaliła się na wyjazd do Nowego Jorku. Miałam zamiar opakować ją w błyszczący papier i dostarczyć ci prosto do komendy. Potem wycofałabym się z rozszerzonymi niewinnie źrenicami, przerażona, że matka mojego męża okazała się szantażystką. W duchu pękałabym ze śmiechu.

- Niezły plan - pochwaliła Eve. - Pojawiła się jednak kolejna okazja.

- Gdybyś dała jej się podejść, wszystko potoczyłoby się inaczej. Pomyśl o tym. Sądziłam, że jej zapłacisz albo przynajmniej dasz sobie kilka dni na przemyślenie. Przyszła - bym wtedy do ciebie zapłakana i opowiedziała, co wiem na temat mamuśki ukochanego męża. - Marnie odsunęła kawę. - Obie byśmy na tym zyskały. Każdy dzieciak, którego maltretowała, coś by z tego miał. Ale ty ją nieźle wkurzyłaś. A Roarke? Wystrzelił babę w kosmos. Postanowiła się zemścić, zmusić was do słonej zapłaty. Nie myślała o niczym innym. Jeśli ktoś z nią zadzierał, musiał za to zapłacić z nawiązką. Widziałaś, co sobie zrobiła.

- Tak. Tak, widziałam.

- Nie pierwszy raz, dobrze mówiłaś. Ta kobieta miała poważne problemy ze sobą, jeśli chcesz znać moje zdanie. Nieźle się uszkodziła, zanim po mnie zadzwoniła. Nie po Bobby'ego - on by jej nie pozwolił zrobić tego, co zamierzała. Ale ja? Słodka, uległa synowa? Wiedziała, że może na mnie polegać, że potrafi mnie zastraszyć. Nie musiałam nawet udawać zaskoczenia, gdy weszłam do jej pokoju. To był porażający widok. Wiesz, co mi powiedziała? Chcesz wiedzieć?

- Umieram z ciekawości - zapewniła Eve.

- Powiedziała, że to ty ją pobiłaś. Eve udała zaskoczoną.

- Naprawdę?

- O tak, od razu zaczęła się żalić. „Patrz, co mi zrobiła. Tak mi odpłaca za dom, za serce. Jest przecież policjantką!”. Od razu weszłam w swoją rolę. „Ojej, o Boże. Musimy zawieźć cię do szpitala, powiedzieć Bobby'emu, zadzwonić na policję!”. A ona na to: nie, nie, nie. Zrobiła to policjantka, żona wpływowego miliardera. Obawiała się o swoje życie, rozumiesz? Zmusiła mnie, żebym jej pomogła udokumentować obrażenia. Twierdziła, że to dla bezpieczeństwa. Zrozumiałam, co planuje. Wszystko tam było, powiedziane do kamery, między wierszami. Jeżeli nie zachowacie się odpowiednio, kopie trafią do mediów, burmistrza, szefa policji. Wszyscy się dowiedzą. Mam zrobić kopię i zanieść ją do komendy, dla ciebie. Ona zatrzyma oryginał. Ani słowa Bobby'emu. Kazała mi przysiąc.

Marnie ze śmiechem przyłożyła dłoń do serca.

- Zrobiłam jej zupę, dodałam do niej środek uspokajający. Napoiłam winem. Odpłynęła. Mogłam ją wtedy zabić. Pomyśl o tym.

- Myślę.

- Przeszukałam pokój, znalazłam wypełnioną bilonem skarpetę, którą się poturbowała. A także kopię twoich akt. Ciekawe rzeczy. Zabrałam wszystko. Zadzwoniła potem, ale powiedziałam, że nie mogę rozmawiać. Byłam z Bobbym. Oddzwonię, kiedy wrócimy do pokoju i on zaśnie. Nie była zadowolona, tyle ci powiem. Cóż, masz komunikator, słyszałaś.

- Przyparła cię do muru - podsunęła Eve. - Trudy nie lubiła czekać.

- Nie. A ja na to: „Och, w takim razie porozmawiam z Bobbym. Nigdzie nie pójdziemy, przyjdziemy się tobą zaopiekować”. Wiedziałam, że odmówi, wzięła jeszcze jedną tabletkę, a ja wyszłam z Bobbym do miasta. To była długa noc. Ale - Boże mój! - jakże wspaniała. Zatrzepotałam rzęsami i poprosiłam Bobby'ego, żebyśmy się napili szampana, a on się zgodził w ten swój drobnomieszczański sposób. Byłam strasznie rozemocjonowana, wiesz?

Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy i westchnęła, uśmiechając się do wspomnień.

- Przeleciałam go dokładnie po powrocie do pokoju, dałam coś ekstra na sen i poszłam porozmawiać z Trudy.

- Zabrałaś ze sobą narzędzie zbrodni?

- Jasne. Nie żeby go użyć - dodała pospiesznie. - Zanotuj to sobie dokładnie. Postanowiłam jej tylko pomachać przed nosem skarpetą, zanim wypadnę z roli. „Coś ty zrobiła? Okłamałaś mnie! Powiem Bobby'emu. Policji!”.

Marnie zaśmiała się, opierając ręce na brzuchu.

- Boże! Szkoda, że nie widziałaś jej miny. Kompletne zaskoczenie. Spoliczkowała mnie. Powiedziała, że histeryzuję. Zażądała, żebym robiła, co mi każe, i nie puszczała pary z gęby. Jeśli nie chciałam stracić ciepłego gniazdka, miałam wykonywać jej polecenia. W przeciwnym razie już ona dopilnuje, żebym wylądowała tyłkiem na bruku.

Jej twarz stała się ponura i pełna nienawiści.

- Powiedziała, że jestem nikim. Tak jak mówiła, kiedy byłam mała. „Jesteś nikim, nie zapominaj kto tu rządzi”. Odwróciła się do mnie plecami. Wciąż trzymałam ten woreczek. Nie pomyślałam, co robię, nawet nie pomyślałam. To się po prostu stało. Mocno ją walnęłam. Upadła na kolana, wtedy uderzyłam drugi raz. Najwspanialsze uczucie w moim życiu. Kto okazał się nikim? - Uniosła kubek. - Mogę prosić jeszcze? Jest obrzydliwa, ale pobudza.

- Pewnie. - Eve dała znak Peabody. Sama wstała, żeby sobie nalać wody z dzbanka.

- Nie planowałam tego - ciągnęła Marnie. - Nie da się wszystkiego zaplanować. Ktoś siedzi za weneckim lustrem?

Eve spojrzała na własne odbicie.

- Czy to ważne?

- Lubię wiedzieć, że mam widzów. Nie zamordowałam jej. Po prostu na moment straciłam głowę. Spoliczkowała mnie.

- Otwartą dłonią - mruknęła Eve, przywołując wspomnienie. - Szczypie, ale nie zostawia śladów. Była w tym dobra.

- Lubiła ból. Zadawać go i czuć. - Marnie obróciła się na krześle. Odszukała wzrok Eve w lustrze i posłała jej porozumiewawcze spojrzenie.

Eve skuliła się na krześle. Rozumiała, co to znaczy mieć broń w ręku i po prostu jej użyć. Na oślep, z wściekłości.

- Była sadomasochistką, tyle że aseksualną - mówiła dalej Marnie. - Tak uważam. Chora wariatka. Nie zamierzałam jej zabijać. Nawet nie miałam tej satysfakcji, żeby jej powiedzieć, kim jestem. Zobaczyć jej minę. Cholerna szkoda. Marzyłam o takiej chwili.

- Straszne rozczarowanie.

Weszła Peabody ze świeżą kawą. Eve odwróciła się. Zachowała obojętny wyraz twarzy.

- Potem musiałaś szybko zatrzeć ślady.

- Rozważałam ucieczkę, jednak zachowałam rozsądek. Chyba niepotrzebnie zabrałam sweter i kilka drobiazgów. - Marnie się uśmiechnęła. - Nie potrafiłam się oprzeć pokusie. Lepiej było poczekać i później je sobie wziąć. Działałam pod wpływem impulsu.

- Wiedziałaś, że pokój obok stał pusty.

- Tak. Sprzątaczka o tym wspomniała. Spytała, czy nie wolimy mieszkać po sąsiedzku. Nie, dziękuję. Ktoś zostawił otwarte okno w pokoju obok, inaczej musiałabym się doprowadzić do porządku na miejscu, zejść schodami przeciwpożarowymi i wrócić od frontu. Kiepski hotel, kiepska ochrona. Nie sądziłam, że sprawdzicie sąsiedni pokój. Otwarte okno, ślady krwi na zewnątrz. Pomyślałam o wszystkim.

- Całkiem nieźle - zgodziła się Eve. - Ale trochę przegięłaś. Mogłaś pozwolić, żeby znalazł ją Bobby.

- Tak było fajniej. Trzeba coś mieć z życia. Omal nie zemdlałam na widok twój i Roarke'a. Ostatni ludzie, jakich się spodziewałam, przyszli odwiedzić starą wiedźmę. Improwizowałam.

- Na pewno trochę spanikowałaś. Przecież zostawiłaś komunikator, narzędzie zbrodni i zakrwawione ręczniki w sąsiednim pokoju, podczas gdy my przeczesywaliśmy miejsce zbrodni.

- Trochę tak. Ale pocieszałam się, że nawet gdybyście je znaleźli, nie mielibyście powodów, by sprawdzać akurat mnie. Występ następnego dnia był małym zabezpieczeniem. Zabrałam rzeczy, wyszłam i powyrzucałam je do kilku różnych śmietników. Pochodziłam chwilę, znalazłam odpowiednie miejsce. Mieszkałam kiedyś w Nowym Jorku. Znałam ten bar.

- Wiedziałam.

- Daj spokój - parsknęła Marnie.

- Zrobiłaś nieostrożną uwagę na temat hot dogów. Mieliście tamtego dnia przyczepiony sprzęt inwigilacyjny. Takie moje małe zabezpieczenie.

Marnie na chwilę straciła grunt pod nogami. Potem jej twarz przybrała wyraz irytacji. Wzruszyła ramionami.

- Bobby się potknął.

- Dobrze ci szło, Marnie. Zdobywasz punkty za współpracę. Nie zaczynaj teraz kręcić. Trudy nie żyje, zostawiła po sobie niemałą gotówkę. Dzielił cię od niej wyłącznie Bobby. Nudny Bobby.

- Wydaje ci się, że chodziło mi o pieniądze? One stanowiły ledwie dodatek. Chciałam zemsty. Trudy zasłużyła na śmierć, wiesz o tym cholernie dobrze. Bobby nie grzeszy inteligencją, ale jest w porządku. Jeżeli nawet lekko go popchnęłam, zrobiłam to pod wpływem impulsu. Ręka niewidzialnego porywacza ponownie atakuje. Próbowałam go przytrzymać. Mam świadka. - Zrobiła nadąsaną minę. - Daj już spokój, co? Masz w kostnicy martwą szantażystkę. W dodatku to ona uderzyła mnie pierwsza. Zniszczyłam płyty z nagraniem, które kazała mi zrobić. Wszystkie. Zniszczyłam kopie twoich akt - w ramach przysługi. Gdyby zależało mi na pieniądzach, zachowałabym te rzeczy, żeby cię szantażować. Nie zrobiłam tego, ponieważ uważałam, że jedziemy na tym samym wózku. Ona nas na nim posadziła. Mogłam poczekać i załatwić Bobby'ego w Teksasie. Miałam czas.

- Tylko że nie wracasz do Teksasu. Bali, hm? Uśmiechnęła się z aprobatą.

- Zastanawiałam się nad tym. Wiele osób będzie mi wdzięcznych za to, co zrobiłam. Ty sama powinnaś mi podziękować. Dręczyła nas, Dallas. Zerowała na nas i pogrywała z nami bezlitośnie. Wiesz o tym. Wiesz, że sama się prosiła. Wywodzimy się z tego samego miejsca, ty i ja. Postąpiłabyś tak samo.

Eve pomyślała o chwili, kiedy ich oczy spotkały się w lustrze. O tym, co zobaczyła w jej wzroku. Co zobaczyła w swoim.

- Tak ci się wydaje.

- Tak jest. Nie pójdę siedzieć za morderstwo. Nie, gdy wyjdzie na jaw, kim była Lombard, co miała na sumieniu. Napaść, może. Posiedzę parę lat za napaść i nieumyślne spowodowanie śmierci oraz fałszywe papiery. Ale morderstwo? Nie przejdzie.

- No to uważaj. - Eve wstała. - Marnie Ralston, aresztuję cię za zamordowanie Trudy Lombard oraz usiłowanie zabójstwa Bobby'ego Lombarda. Dorzućmy jeszcze posługiwanie się fałszywymi dokumentami oraz fałszywe zeznania. Posiedzisz dłużej niż parę lat, gwarantuję.

- Bredzisz - upierała się Marnie. - Wyłącz nagrywanie i wyproś partnerkę. Zostańmy na chwilę same, żebyś mi mogła powiedzieć, co naprawdę czujesz.

- Mogę ci to powiedzieć z włączonym nagrywaniem czy bez.

- Cieszysz się z jej śmierci.

- Mylisz się. - Eve się rozluźniła. Marnie nie miała racji. Ani przez chwilę. - Gdyby to zależało ode mnie, Trudy trafiłaby do więzienia, podobnie jak ty. Zamknęłabym ją za to, co zrobiła mnie, tobie, każdemu dziecku, które skrzywdziła i każdej kobiecie, którą szantażowała. To jest sprawiedliwość.

- Gówno, nie sprawiedliwość.

- Taka praca - stwierdziła Dallas. - Ty jednak nie pozostawiłaś decyzji mnie. Po prostu roztrzaskałaś jej czaszkę.

- Nie miałam zamiaru...

- Może i nie - przerwała jej Eve. - Nie poprzestałaś na tym. Okradłaś ją, kiedy leżała w kałuży krwi. Wykorzystałaś niewinnego faceta, żeby zyskać okazję do zemsty. Wstałaś z łóżka, na którym się kochaliście, i zabiłaś matkę swojego męża. Przyglądałaś się jego rozpaczy. Posłałaś go do szpitala dla żartu, dla małego zabezpieczenia. Zrobiłaś mu to samo, co ona próbowała zrobić nam. Sprawiłaś, że stał się nikim. Za samo to bym cię zamknęła.

Zacisnęła dłonie na krawędzi blatu, przybliżyła twarz do twarzy Marnie.

- Nie jestem taka jak ty. Jesteś żałosna. Odbierasz i rujnujesz ludziom życie za coś, co dawno minęło.

Tym razem w oczach Marnie błysły szczere łzy. Złości.

- Nigdy nie minie.

- Cóż, będziesz miała mnóstwo czasu na przemyślenia. Od dwudziestu pięciu lat do dożywocia. W niczym cię nie przypominam - powtórzyła Eve. - Jestem policjantką. Mam przyjemność osobiście doprowadzić cię do aresztu.

- Hipokrytka z ciebie. Kłamczucha i hipokrytka.

- Masz prawo do własnej opinii. Aczkolwiek ja wyśpię się dziś we własnym łóżku. Nie będę miała koszmarów.

Chwyciła ją za rękę i zmusiła do wstania. Zapięła kajdanki na jej nadgarstkach.

- Peabody, skończ tutaj, dobrze?

- Wyjdę za pół roku - mówiła Marnie eskortowana przez Eve na korytarz.

- Możesz sobie pomarzyć.

- Bobby opłaci moich adwokatów. Ona na to zasługiwała. Przyznaj! Zasłużyła sobie. Nienawidziłaś jej równie mocno jak ja.

- Wkurzasz mnie tylko - odparła Eve za znużeniem. - Pozbawiłaś mnie szansy stawienia jej czoła. Mogłam spełnić swój obowiązek i dopilnować, żeby została ukarana za wszystko, czego się dopuściła. Zgodnie z prawem.

- Żądam adwokata. Testów psychologicznych.

- Nie ma sprawy. - Eve wepchnęła ją do windy i zaprowadziła do aresztu.

Wróciła do swojego gabinetu. Po chwili weszła Mira. Zamknęła za sobą drzwi.

- Dobra robota z tym przesłuchaniem.

- Poszczęściło mi się. Jej ego przeszło na moją stronę.

- Wyczułaś to. Ona ciebie nie wyczuła.

- Wiele się nie pomyliła. Zabiłam kiedyś i wiem, że mam w sobie agresję, która sprawia, że jestem do tego zdolna. Byłam. Morderstwo z premedytacją ma jednak całkiem inną twarz. Nie widzę jej w lustrze. Rzecz w tym - dodała - że ona w swoim też jej nie zobaczy.

- Ty widzisz prawdę. Ona się oszukuje. Wiem, że nie było ci łatwo. Od początku tej sprawy. Jak się czujesz?

- Muszę jechać do szpitala i powiedzieć temu biednemu idiocie, co zrobiła jego żonka i dlaczego. To mu złamie serce, zostawi bliznę. Miewałam lepsze chwile.

- Chcesz, żebym z tobą pojechała?

- Będzie potrzebował wsparcia po usłyszeniu tego, co mam mu do przekazania. Zostawię decyzję jemu. Ale myślę, że powinnam mu wszystko wyjaśnić w cztery oczy. Jestem mu to winna. Zadzwonię do jego wspólnika, chyba się przyjaźnią. Niech ruszy tyłek i przyjeżdża.

- Moim zdaniem Bobby ma szczęście, że się o niego troszczysz.

- Przyjaciele są siatką bezpieczeństwa, gdy upadasz. Nawet kiedy ci się wydaje, że nie potrzebujesz żadnej siatki. Dziękuję, że o mnie pomyślałaś. Dam sobie radę.

- W takim razie pozwolę ci dokończyć, co zaczęłaś.

Godzinę później Eve siedziała przy łóżku Bobby'ego. Płakał. Wyglądał bezbronnie i żałośnie.

- To musi być jakaś pomyłka. Popełniłaś błąd.

- Nie ma żadnej pomyłki. Nie popełniłam błędu. Przepraszam, nie wiedziałam, jak łagodniej ci to powiedzieć. Musiałam mówić wprost. Posłużyła się tobą. Zaplanowała wszystko. Myślała o tym, odkąd skończyła trzynaście lat. Twierdzi, że nie zamierzała zabić twojej matki. Nie wykluczam, że działała pod wpływem chwili. Od początku na to wyglądało. Ale wyłączając samo morderstwo, Bobby - wiem, że to cios w samo serce - knuła intrygę, wykorzystywała cię i udawała. Nie jest kobietą, za jaką uchodziła. Ta kobieta nigdy nie istniała.

- Ona... ona nie byłaby zdolna...

- Zana Kline Lombard nie byłaby zdolna. Marnie Ralston jest. Przyznała się, Bobby. Podała szczegóły.

- Przecież jesteśmy małżeństwem. Przez wszystkie te miesiące mieszkaliśmy razem. Znam ją.

- Tylko o tyle, o ile chciała, żebyś ją poznał. To profesjonalistka, oszustka z kartoteką długą jak moje ramię. Spójrz na mnie, Bobby. Wychowała cię kobieta z tendencjami psychopatycznymi, byłeś skazany na żonę o podobnych skłonnościach.

- Kim jestem? - Zacisnął dłoń w pięść, uderzył w pościel. - Jak to, do cholery, świadczy o mnie?

- Jesteś ofiarą. Ale nie musisz nią być. Będzie próbowała cię urobić. Rozpłacze się i zacznie błagać o wybaczenie, powie na przykład, że planowała to wszystko, zanim cię naprawdę poznała, a potem naprawdę się zakochała. Będzie mówić, że nigdy nie udawała miłości do ciebie. Działała dla twojego dobra. Znajdzie właściwe słowa. Nie bądź znowu parasolem.

- Kocham ją.

- Kochasz iluzję. Zana nie jest niczym więcej. - Eve zaczynała tracić cierpliwość, czuła już złość. Wstała. - Postąpisz, jak uznasz za stosowne. Nie mogę cię powstrzymać przed popełnieniem błędu. Twierdzę jedynie, że zasługujesz na lepszy los. Przemycanie jedzenia w tajemnicy przed taką matką musiało wymagać nie lada odwagi. Próbowałeś ułatwić mi życie. Teraz też będziesz potrzebował odwagi, żeby stawić czoło rzeczywistości. Jeżeli mogę ci w tym pomóc, zrobię to.

- Moja matka nie żyje. Żona siedzi w więzieniu pod zarzutem jej zamordowania, a być może również usiłowania zabicia mnie. Na miłość boską, jak możesz mi pomóc?

- Chyba rzeczywiście nie potrafię.

- Muszę porozmawiać z Zaną. Chcę się z nią zobaczyć. Eve skinęła głową.

- Dobrze. Możesz ją odwiedzić, kiedy cię wypiszą.

- Istnieje jakieś wytłumaczenie. Zobaczysz.

Ty nie zobaczysz, uznała Eve. Być może nie potrafisz.

- Powodzenia, Bobby.

Wróciła do domu z poczuciem klęski, mimo że udało jej się rozwiązać sprawę. Złościło ją to. Oskarżona przekabaci męża. Być może również sąd.

Zamknęła sprawę, ale nie potrafiła jej zakończyć. Czasem, pomyślała, takie sprawy nigdy się nie kończą.

Popatrzyła na Summerseta.

- Zostawmy ten rozejm jeszcze na kilka godzin. Jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą użerać.

Poszła prosto do sypialni. Był tam, nagi od pasa w górę. Wyciągał koszulkę z komody.

- Pani porucznik. Nawet nie pytam, jak minął dzień, widzę po minie. Wymknęła się?

- Nie, przyszpiliłam ją. Przyznała się, jeśli to coś warte. Oskarżą ją o morderstwo drugiego stopnia i umyślne narażenie życia Bobby'ego. Pójdzie siedzieć na długo.

Roarke włożył koszulkę i podszedł do żony.

- O co chodzi?

- Właśnie wracam ze szpitala. Powiedziałam Bobby'emu.

- Chciałaś to zrobić osobiście - mruknął. Dotknął jej włosów. - Strasznie było?

- Gorzej być nie mogło. Nie uwierzył. A raczej nie chciał uwierzyć. W głębi duszy zna prawdę, tylko nie chce jej zobaczyć i zaakceptować. Ma zamiar odwiedzić żonę w więzieniu, chce z nią porozmawiać. Ona to przewidziała.

Była pewna, że zapłaci za jej obrońców. Wygląda na to, że się nie rozczaruje. Roarke objął Eve.

- Miłość. Nie da się z nią dyskutować.

- Bobby jest ofiarą. - Eve oparła czoło o jego ramię. - A ja nie mogę mu pomóc.

- Bobby jest dorosłym facetem, sam podejmuje decyzje. Nie jest bezbronny, Eve. - Uniósł jej głowę. - Wykonałaś swoją pracę.

- Wykonałam swoją pracę. Czemu narzekam? Nie wszystko skończyło się tak, jak chciałam, o to mi chodzi. Miło, że jesteś. Dobrze, że cię mam. - Odwróciła się, podeszła do choinki. - Co jeszcze? Powiedziała, że jesteśmy do siebie podobne. Wiem, że to nieprawda, jednak jakaś cząstka mnie ją rozumie. Rozumie, jakie to uczucie trzymać w dłoni narzędzie zbrodni i uderzać nim na oślep.

- Eve, gdybyś nie miała w sobie tej wiedzy, tej cechy i nie rozumiała, czemu niektórzy się jej poddają, a inni nie, nie byłabyś taką cholernie dobrą policjantką.

Poczuła, jak kamień dosłownie spada jej z serca. Odwróciła się, by spojrzeć na Roarke'a.

- Tak. Tak. Masz rację. Wiedziałam, że kiedyś się na coś przydasz.

Podeszła do niego i pociągnęła za rękaw koszulki.

- A to na co, Asie?

- Miałem zamiar poćwiczyć, ale żona wróciła do domu wcześniej, niż się spodziewałem.

- Też by mi się przydał trening. Muszę rozładować nieco złość. - Odeszła, żeby odpiąć broń, przechyliła głowę. - A gdybyś ty się dowiedział, że udawałam? Poderwałam cię dla kasy? Co byś zrobił?

Uśmiechnął się drapieżnie.

- No cóż, najdroższa Eve, skopałbym twój żałosny tyłek, po czym zainwestował lwią część tej kasy, by uczynić z reszty twego żałosnego życia piekło na ziemi.

Poczuła się jeszcze trochę lepiej. Posłała mu szeroki uśmiech.

- Tak, tak myślałam. Szczęściara ze mnie.

Rzuciła broń i odznakę na krzesło, po czym chwyciła męża za rękę i na chwilę zapomniała o pracy.