Iniekcje podskórne
Iniekcje podskórne wykonuje się w ramię, brzuch, udo oraz okolicę łopatki. Maksymalnie można podać 2 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 45° we wcześniej utworzony wzgórek skórny.
Najczęściej podawanymi lekami w iniekcji podskórnej są:
heparyna drobnocząsteczkowa (np. Fraxiparine, Clexane)
Dość często zleca się pacjentom samodzielne wykonywanie iniekcji podskórnych po krótkim przeszkoleniu.
Iniekcje sródskórne
Iniekcje śródskórne wykonuje się w grzbietową część przedramienia. Maksymalnie można podać 0,1 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 5-10°
Iniekcje domięśniowe
Iniekcje domięśniowe wykonuje się w duże mięśnie, dobrze ukrwione, słabo unerwione, najczęściej są to mięsień pośladkowy wielki, mięsień czworogłowy uda, mięsień trójgłowy ramienia. Maksymalnie można podać 5 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 90° po poprzednim naciągnięciu skóry. Przed podaniem leku należy wykonać próbę aspirowania, aby upewnić się, że koniec igły nie jest położony w świetle naczynia.
Iniekcje domięśniowe są najczęściej wykonywanymi. Stosuje się je podczas podawania wielu leków.
Iniekcje dożylne
Iniekcje dożylne wykonuje się w większe żyły, najczęściej w okolicach zgięcia łokciowego, nadgarstka, grzbietowej części dłoni, czasami nakłuwa się żyły na grzbietowej części stopy. Nie ma maksymalnej ilości roztworu jaką możemy podać w iniekcji dożylnej. Igłę wprowadza się w światło żyły i wolno wprowadza się roztwór.
Najczęściej do iniekcji dożylnej stosuje się wenflon, który zapewnia stały kontakt z żyłą i ułatwia podawanie leku.
Zagrożenia podczas wykonywania iniekcji
Złamanie igły
Wprowadzenie leku do tkanki tłuszczowej lub podskórnej przy wykonywaniu iniekcji domięśniowych (zapobiega się poprzez stosowanie dłuższych igieł)
Uszkodzenie nerwu kulszowego podczas iniekcji domięśniowej w mięsień pośladkowy większy
zylna-wszystko , domiesniowa -wodniste i zawiesiny, pod skornie wodniste(chyba)
podsórnie 2ml
śródskórnej 0,1ml
domięśniowo 5ml
Kaniula dożylna (zwykle nazywana Wenflonem) - plastikowy port umieszczany tymczasowo w świetle żyły, zakończony fragmentem plastikowej rurki uwalniającej antykoagulant, długości około 1 cm, wprowadzany do jej światła przy pomocy stalowej igły. Dzięki kaniuli pacjent może otrzymywać dożylnie lekarstwa, bez konieczności każdorazowego wykonywania nowego wkłucia. Pojedynczy wenflon może pozostawać w żyle do tygodnia czasu. Często jednak wymaga wcześniejszego usunięcia ze względu na ryzyko powstania infekcji, stanu zapalnego żyły oraz zaczopowania światła wenflonu przez skrzep. Popularna nazwa wenflon pochodzi od produktu firmy Becton Dickinson o nazwie Venflon.
1.1 Niebieski
1.2 Różowy
1.3 Zielony
1.4 Żółty
1.5 Szary
1.6 Brązowy
Próba tuberkulinowa jest to rodzaj badania diagnostycznego wykonywanego dla sprawdzenia stanu przeciwgruźliczej odpowiedzi immunologicznej organizmu.
Ujemna próba tuberkulinowa może świadczyć o braku odporności przeciwgruźliczej i konieczność zaszczepienia tej osoby. Rzadziej jest to stan anergii.
Dodatnia próba tuberkulinowa świadczy o prawidłowej odpowiedzi na zastosowane szczepienie, więc doszczepianie nie jest konieczne. Czasem odporność przeciwgruźliczą zyskuje się przez kontakt i samoistne zwalczenie infekcji przez organizm.
Nadmiernie dodatnia próba tuberkulinowa może świadczyć o aktywnym procesie gruźliczym toczącym się w organizmie, lecz wymaga to potwierdzenia lub wykluczenia innymi badaniami.
Jest to proste i cenne badanie, szczególnie w akcjach masowych szczepień i u dzieci i młodzieży.
Wykonuje się go przede wszystkim w celu sprawdzenia stanu odporności przeciw gruźlicy i stwierdzenia czy konieczne jest podanie dawki przypominającej szczepionki BCG, poza tym u dzieci które nie były szczepione, a w wywiadzie rodzinnym występuje kontakt z chorym na gruźlicę.
brazowa 0,45
Zolta 0,5
Zielona 0,8
Niebieska 0,6
Szara 1,1
Rozowa 1,2