7. Kulturowe aspekty Przestrzeni
Przestrzeń - rozumienie terminu zależy od kultury, w stosunku do której go odnosimy, z racji na różne sposoby wykorzystania, dzielenia i nazywania przedmiotu.
Edward T. Hall dzieli przestrzeń na:
Tworzenie przestrzeni trwałej jest jednym z podstawowych sposobów organizowania działalności indywidualnej i grupowej. Obejmuje ono zarówno zmaterializowane i niewidoczne wzorce. Budowle są przykładem wzorców przestrzeni trwałej. Topografia wiosek, miasteczek i miast wynika z planu, który zmienia się w zależności od epoki i kultury. Na Zachodzie wnętrze domu jest zorganizowane przestrzennie. Aż do XVIII stulecia, jak wykazuje Philippe Aires, pomieszczenia W europejskich domach nie miały swych stałych funkcji. W wieku XVIII dom zmienił swoją formę. Zaczęto odróżniać Pokoje i wskazywać ich funkcje (np. ang. bedroom dinning room). Zaczęto planować je tak, by otwierały się na korytarz lub hall, podobnie jak domy na ulicę.
Zauważono związek między fasadą, jaką ludzie ukazują światu oraz własnym „ja”, które za nią skrywają. Wielu ludzi ma dwie, a nawet więcej różnych osobowości: jedną w pracy, a zupełnie inną w domu. Odseparowanie pracy od domu służy ustabilizowaniu idealnej wersji każdej z nich, wersji dostosowanej do obrazu zaprojektowanego przez architekturę i otoczenie.
Związek między przestrzenią trwałą a osobowością i kulturą jest tak widoczny jak w wypadku kuchni. Kolidowanie ze sobą w kuchni mikrowzorców wywołuje coś więcej niż tylko irytację u kobiet. Poczucie właściwej orientacji w przestrzeni sięga u człowieka dosyć głęboko. Umiejętność ta jest ostatecznie spleciona ze zdolnościami do przeżycia i ze zdrowiem psychicznym. Dezorientacja w przestrzeni to tyle co psychoza
Nasze miasta mają kratkowy wzorzec, wedle którego zbudowane. Ludzie przywykli do francuskiego systemu promienistej gwiazdy czy rzymskiej kratownicy mają kłopoty w takich miejscach jak Japonia, gdzie akcentują punkty przecięcia i linie (a nie nazwy). W Japonii nadaje się nazwy nie ulicom, a ich przecięciom. Ważnym szczegółem przestrzeni trwałej jest to, że stanowi coś w rodzaju formy odlewniczej modelującej większą część naszych zachowań
Przestrzeń na pół trwała Lekarz Humphry Osmond zauważył, że niektóre pomieszczenia, jak np. dworce kolejowe, skłaniają ludzi do trzymania się z daleka od siebie. Nazwał je przestrzeniami odspołecznymi. Inne znów, takie jak kramiki w staroświeckim drug-storze albo stoliki we francuskiej kafejce pod gołym niebem skłaniają ludzi do skupienia się razem. Te nazwał dospołecznymi. To, co w jednej kulturze jest przestrzenią trwałą, może być przestrzenią częściowo trwałą w innej kulturze np. w Japonii ściany są ruchome.
Przestrzeń nieformalna - obejmuje dystanse jakie utrzymujemy między sobą.
Znajdują się one na ogół poza zasięgiem świadomości. Wzorce przestrzeni nieformalnej mają swe wyraźne i głębokie granice, które choć nigdy nie sformułowane, tworzą istotną część kultury. Brak zrozumienia dla ich ważności może sprowadzić katastrofę