Socjologia
Charakterystyka biurokracji
Biurokracja to formalna struktura zarządzania. Odpowiada za planowanie, nadzór i koordynacje pracy części organizacji. Max Weber wyróżnił kilka cech składających się na biurokrację. Są to:
Specjalizacja i podział pracy- określone zakresy działania i odpowiedzialności
Hierarchia - organizacja określająca strukturę
Przepisy i regulacje - kierują zachowaniem członków organizacji
Bezosobowość - traktowanie ludzi w sposób przedmiotowy
Formalne, spisane dokumenty - wszystko jest spisywane i archiwizowane również komunikacja miedzy podmiotami.
Awans i kompetencje - stanowiska zajmowane według umiejętności
Personel administracyjny - pracownicy niezwiązani z celem organizacji, umożliwiają jedynie jej prawidłowe funkcjonowanie
Szpital jako instytucja zbiurokratyzowana
Szpital jest instytucja zbiurokratyzowaną i charakteryzuje się podanymi wyżej cechami. Jest to jednak pomocne ale i szkodliwe. Biurokracja ma za zadanie usprawniać działanie instytucji z możliwie jak najlepszym wykorzystaniem zasobów. Jednakże szpital nie jest typowa instytucją. Należy zwrócić uwagę na fakt że klienci - czyli pacjenci, są chorzy i cierpiący wymagają opieki nie jedynie medycznej ale też pomocy w kwestii psychologicznej, poczucia bezpieczeństwa itp.
Wady i zalety biurokracji
Wadami ogólnymi biurokracji są:
Nieskuteczność - brak wyników pracy
Zmiana celów- jednostki skupiają się na celach prywatnych (np. krótszy czas pracy)
Rozrost biurokracji - objęcie restrykcyjnym podejściem zbyt dużej części działalności
Sztywność - brak umiejętności dostosowania się do sytuacji wyjątkowych
Oligarchia - przerost ambicji osób znajdujących Się na szczycie w hierarchii
Zaletami są:
Wysoki stopień organizacji - teoretycznie wszystko działa jak mechanizm
Sprawdzalność - dokumentacja pozwala udowodnić pewne zjawiska czy ujawnić nieprawidłowości
Sprawiedliwe przydzielanie stanowisk - awanse wedle umiejętności
Szpital mocno zbiurokratyzowany narażony jest na wszystkie ogólne wady biurokracji oraz na złe odbieranie przez pacjentów np. w przypadku braku kontaktu spersonalizowanego i nakierowanego na psychiczne potrzeby chorego.