Hermeneutyka

Hermeneutyka [gr. hermeneutikḗ (téchnē) `(umiejętność) objaśniania, unikania nieporozumień'], dyscyplina zajmująca się krytycznym badaniem, objaśnianiem i wewnętrzną interpretacją źródeł pisanych w celu ustalenia ich prawidłowego tekstu i właściwego sensu; w XX w. przyjęła postać odrębnego nurtu filozofii hermeneutycznej, który określa hermeneutykę jako: 1) metodę interpretacji wytworów ludzkiego ducha (W. Dilthey); 2) refleksję filozoficzną dotyczącą mitów, symboli religijnych, dzieł sztuki itp. (P. Ricoeur), które nie są zbiorem fantazji, a przesłaniem, do którego należy dotrzeć; 3) analizę rozumienia egzystencji jako sposobu bycia człowieka w świecie (M. Heidegger, H.-G. Gadamer).

Źródło: www.pwn.pl

Hermeneutyka jest sztuką wykładni, poddającą interpretacji ślady ludzkiej egzystencji ukryte w piśmie, jest teorią interpretacji pomników piśmiennictwa.

Dilthey wskazywał na dawną tradycję hermeneutyki - uprawiali ją sofiści, Arystoteles, św. Augustyn, Schleiermacher. Jej zadaniem jest włączenie dzieła w kontekst kulturowy, wyjście poza autobiografizm autora, a także poza jego własną wykładnię.

Ostatecznym celem postępowania hermeneutycznego jest lepiej zrozumieć autora niż on sam siebie zrozumiał. (W. Dilthey, Pisma estetyczne, przeł. K. Krzemieniowa, Warszawa 1982, s. 310)

Hermeneutyka wyjaśnia także znaczenie marzeń sennych. Carl Gustaw Jung nie łączy, jak jego nauczyciel, Freud, marzeń sennych z indywidualnymi przeżyciami śniącego, ale z tkwiącymi w nas archetypami, czyli zbiorowym wyposażeniem człowieka w istotne dla niego sposoby zachowań, ujawniające się automatycznie, w trudnych momentach naszego życia.

---