→23 języki urzędowe UE;
ZASADY STRUKTURALNE
→ są to normy prawne, które nie wymagają podejmowania bezwzględnych decyzji, lecz zawierają nakazy optymalizacji. Zasady te mogą być sformułowane bezpośrednio w traktatach lub są wyprowadzane z innych źródeł prawa. ETS jako organ dokonujący wykładni prawa wspólnotowego może się opierać dla wprowadzania tych zasad na pr.pierwotnym lub wtórnym. Podobnie jak przy ogólnych zasad prawnych, zasady strukturalne tworzą część prawa pierwotnego i dlatego wywołują skutek normatywny, tzn. wiążą wszystkie organy wspólnoty i stanowią pomoc przy dokonywaniu wykładni i są jednocześnie kryterium orientacyjnym przy stosowaniu prawa/
→ zasada subsydiarności:
Definicja - etymologicznie wywodzi się od łacińskiego terminu SUBSYDIUM, co oznacza pomoc lub wsparcie stąd nazywana jest zasadą pomocniczości. Jest ideą filozoficzną i polityczną, która po raz pierwszy pojawiła się w starożytności. Jej współczesny kształt został nadany przez dwie papieskie encykliki:
RERUM NOVARUM;
QUADRAGESIMO ANNO;
Współcześnie odnosi się do roli władzy politycznej. Zgodnie z tą koncepcją władza polityczna jest wyłaniana po to, aby pomagać członkom społeczeństwa w realizacji ich własnych celów.
Popularność tej idei wzrosła po II Wojnie Światowej w wyniku integracji europejskiej w ramach RE i Wspólnot Europejskich. W tym okresie wytworzone zostały dwa zasadnicze podejścia do problemu subsydiarności w zależności od tego jaki charakter ma przepływ władzy tzn. ze szczebla wyższego na niższy oraz odwrotnie. Ten pierwszy aspekt znalazł swoje odbicie w procesach decentralizacji władzy i przekazywania jej na poziom regionalny i lokalny. Natomiast delegowanie uprawnień da góry stało się główną przesłanką tworzenia federacji w ramach UE.
Za prawne podstawy, które doprowadziły ostatecznie do ukształtowania się zasady subsydiarności uznać możemy dorobek prawny RE w dziedzinach praw człowieka, demokratyzacji, kultury oraz samorządności terytorialnej. Podpisana w 1950 r. Europejska Konwencja Praw Człowieka utorowała drogę do wspólnotowej idei maksymalnego przybliżania władzy do obywatela. Podobną role odegrała tutaj Europejska Karta Samorządu Lokalnego. Włączyła ona do PMP ideę autonomii lokalnej i stała się istotną wskazówką dla UE przy formułowaniu i realizacji zasady subsydiarności na skalę wspólnotową.
Opierając się na tych przesłankach prawnych wspólnoty adaptowały w pierwszej kolejności zasadę subsydiarności do dziedziny prawa obejmującego swym zakresem ochronę środowiska. Przepisy tego dotyczące znalazły się wówczas w jednolitym Akcie Europejskim . Dopiero jednak nadanie tej zasadzie rangi normy europejskiej otworzyło nowy etap budowy struktur politycznych i społ. przyczyniło się do nowego spojrzenia na problem samorządności i rolę regionów w funkcjonowaniu UE i jej krajów. Formalny zapis dotyczący zasady subsydiarności pojawił się poprzez Traktat z Maastrich i Traktat z Amsterdamu. Szczególne znaczenie mają tutaj dwa artykuły. Zamyka się w nich cała istota unijnej zasady subsydiarności:
Art. a) „Niniejszym traktatem wyznacza się nowy etap w procesie tworzenia ściślejszego związku między narodami Europy, w którym decyzje są podejmowane w sposób możliwie najbardziej otwarty i na szczeblu jak najbliższym obywatelowi.”
Artykuł ten dotyczy więc zasady maksymalnego zbliżania środka decyzyjnego do obywatela.
Art. 3.b) „W zakresie, którym nie podlega wyłącznej kompetencji wspólnoty i wspólnota podejmuj działania zgodnie z zasadą subsydiarności tylko wówczas i tylko w takim zakresie w jakim cele proponowanych działalności nie mogą być skutecznie zrealizowane i w odpowiedni sposób przez państwa członkowskie. Natomiast z uwagi na skutki tych działań mogą być lepiej zrealizowane przez Wspólnotę.”