PROGRAM TERAPEUTYCZNY DOTYCZĄCY AGRESJI

Agresywne zachowanie niesie ze sobą negatywne skutki dla ofiary a sprawca opisywany jest jako osoba pragnącą zranić lub uszkodzić fizycznie lub psychicznie ofiarę.

Dlatego też stworzyłam program terapeutyczny w celu redukowania zachowań agresywnych.

Głównym celem zajęć jest wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa i zwiększenie własnej wartości dziecka. Podczas spotkań w grupie terapeutycznej uczestnicy mają możliwość dostrzeżenia, że z podobnymi problemami borykają się także inne dzieci.

Mogą podzielić się swoimi emocjami, odreagować negatywne napięcie. Program ten daje im szansę odniesienia sukcesów, kształtuje właściwy poziom motywacji do dalszych ćwiczeń.

Spotkania umożliwiają obserwację dziecka na tle grupy, ocenę jego stanu emocjonalnego i umiejętności społecznych. Wspólne zabawy kształtują umiejętność współżycia z rówieśnikami, obniżają poziom lęku przed porażką.

Charakterystyka grupy:

Program adresowany jest do małej grupy dzieci (5,6 osób). W zajęciach uczestniczą dzieci w wieku 8 lat, u których wystąpiły agresywne zachowania.

Podstawą przyjęcia do grupy jest opinia z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, stwierdzająca zaburzone zachowania.

Cele ogólne:

• wzmacnianie poczucia bezpieczeństwa wynikającego z przeświadczenia, że z podobnymi kłopotami borykają się również inne dzieci,

• usuwanie niekorzystnych objawów psychicznych: osłabienia poczucia własnej wartości,

• umożliwienie odreagowania napięcia emocjonalnego

• ćwiczenie pamięci, koncentracji uwagi

• budowanie zaufania wobec drugiego człowieka

• ujawnianie swoich uczuć członkom grupy

Procedury osiągania celów:

• różne formy ćwiczeń relaksacyjnych pozwalających na odprężenie psychoruchowe

• zabawy i gry kształtujące poczucie własnej wartości,

• ćwiczenia: wprowadzające nowe wzorce zachowań społecznych,

Przewidywane umiejętności:

Dziecko:

• chętniej nawiązuje kontakty z rówieśnikami

• szanuje prawa innych

• zgodnie współdziała w zespole

• przestrzega wspólnie ustalonych zasad

• rozumie na czym polegają jego trudności

Gry wprowadzające

1. „Krewni”

Cel: przełamanie lodów, zabawa, budowanie zaufania (zabawa wskazana na pierwsze spotkanie z grupą)

Przebieg:

1) uczestnicy krążą po Sali, osoba prowadząca mówi:

„Znajdź kogoś, kto ma podobne oczekiwania w stosunku do tego warsztatu, jak ty”

2) osoba prowadząca mówi : „usiądź z tą osobą i ustalcie, kto będzie osobą „A” a kto „B”

3) „A” mówi, „B” słucha. „A” mówi o rzeczach, które chce, aby osoba „B” wiedziała o nich. Po 5 minutach następuje zmiana (rozmowa trwa w sumie 10 minut).

4) „A” i „B” mają 5 minut na porozumienie się w sprawach, które są dla nich wspólne.

5) osoba prowadząca mówi: „teraz nich każdy znajdzie innego towarzysza i porozmawia z nim na tematy, które są wam wspólne. Powtarzajcie to tak długo, aż zbiorą się dwie grupy „krewnych”, których członkowie mają coś ze sobą wspólnego.

2. „Rzeczy, które robię źle”

Cel: samopoznanie, budowanie zaufania, integracja grupy.

Przebieg:

1. w kręgu każdy uczestnik mówi o tym, co robi słabo. Kończy zdanie: „Słabo robię……, lub „jestem słaby w…………..”

2. następna runda : „ludzie mówią, że jestem dobry w …………”

3. kolejna runda: „wiem, że jestem dobry w ……….”

4. osoba prowadząca proponuje, żeby uczestnicy wyolbrzymiali rzeczy, które robią dobrze. Uczestnicy krążą po pokoju i gdy spotkają się z kimś, przechwalają się, np.: „jestem mistrzem w ………….”

5. dyskusja o odczuciach uczestników w każdej z rund. Wskazane jest, aby każdą z rund zaczynała osoba prowadząca, by przełamać opór i ukazać nową sytuację.

Gra ogólnoużytkowa

„Jestem butem”

Cel: poznawanie się, samoświadomość, ujawnianie swoich uczuć

Przebieg: należy usiąść spokojnie, bez słów, rozejrzeć się po pokoju i wybrać

sobie jeden przedmiot, a następnie wyobrazić sobie, że się nim jest. Uczestnicy gry nazywają trzy cechy wybranego przedmiotu (np.; jestem butem, jestem ciepły, miękki i wygodny”). Podczas przechadzki po pokoju podają rękę innym i przedstawiają się w taki właśnie sposób. Potem siadają i zastanawiają się, czy cechy wybranego przedmiotu mogłyby charakteryzować ich samych. W miejsce nazwy przedmiotu wstawiają swoje imię i podczas kolejnej przechadzki po pokoju przedstawiają się ponownie: „mam na imię Zosia, jestem ciepła, miękka i wygodna”. Na zakończenie uczestnicy siadają w kole i rozmawiają o tym doświadczeniu. Kończą zdanie: „poczułem………, odkryłem……….., że……”

Warianty: można napisać lub opowiedzieć historyjkę z punktu widzenia

wybranego przedmiotu. W rozmowie z partnerem można określić jakie cechy wybiera się w odniesieniu do siebie, a jakie wybrałoby się dla niego.

Gra kończąca.

Cel: pożegnanie, zamknięcie grupy

Materiały: kłębek sznurka.

Przebieg: Wszyscy siadają w kręgu. Jedna osoba trzyma w ręku kłębek,

rozgląda się, mówi: „do widzenia” i ewentualnie krótkie podsumowanie. Rzuca kłębek do kogoś, ale trzyma w ręku koniec sznurka. Osoba, która złapała kłębek, powtarza czynność i rzuca do następnej itd………..

Na końcu zapada głęboka cisza i ktoś przecina wszystkie nitki w kręgu - to symbolizuje koniec grupy.