or. Nowe kryteria rozpoznawania RZS, ortop, Ortopedia

Celem pracy amerykańsko-europejskiej grupy roboczej było ustalenie, które z wczesnych objawów klinicznych i parametrów laboratoryjnych wskazują na to, że choroba ma charakter przewlekły i nadżerkowy. Dzięki odpowiedniemu sklasyfikowaniu pacjentów możliwe jest jak najszybsze rozpoczęcie odpowiedniej terapii modyfikującej przebieg RZS u faktycznie potrzebujących jej osób. Poprzednie kryteria diagnozowania RZS Europejska Liga Przeciwreumatyczna opublikowała w 1987 r.

Nowe kryteria rozpoznawania i klasyfikowania RZS podzielono na cztery grupy:

• Rodzaj i liczba obrzękniętych, bolących i tkliwych małych stawów (jest to czynnik o największym znaczeniu prognostycznym - im więcej zajętych stawów, tym większe ryzyko zapalenia przetrwałego).
• Nieprawidłowości serologiczne, tj. pozytywny wynik testów na obecność czynnika reumatoidalnego (RF) lub przeciwciał przeciwko cyklicznemu cytrulinowanemu peptydowi (anty-CCP).
• Markery ostrego stanu zapalnego, tj. wysoki poziom białka CRP lub podwyższona wartość OB.
• Czas trwania zapalenia stawów dłuższy niż 6 tygodni.

Zgodnie z nowymi wytycznymi, sztywność poranna stawów nie świadczy o tym, że choroba będzie miała charakter przewlekły.
W praktyce diagnostykę w kierunku RZS przeprowadza się u pacjenta z przynajmniej jednym stawem objętym procesem zapalnym, którego nie udaje się wyjaśnić inną chorobą (np. boreliozą, dną moczanową, układową chorobą tkanki łącznej). Pierwszym etapem postępowania diagnostycznego jest wykonanie konwencjonalnego RTG. Jeśli badanie to ujawnia nadżerki typowe dla RZS, to dalsza diagnostyka jest niepotrzebna, bezzwłocznie należy rozpocząć leczenie RZS. Przy braku nadżerek trzeba postępować według nowego schematu i kryteriów ACR/EULAR 2010.

W leczeniu RZS złotym standardem pozostaje metotreksat, który należy stosować przez co najmniej rok po rozpoznaniu choroby, a następnie ocenić jego skuteczność kliniczną.

Wytyczne ACR/EULAR 2010 zostały jednocześnie opublikowane w czasopismach „Arthritis and Rheumatism” (2010, 62: 2569-2581) oraz „Annals of Rheumatic Diseases” (2010, 69: 1580-1588).