WSPÓŁCZESNE ŻYCIE KULTURALNE

[zagadnienia do pisemnego opracowania w przypadku indywidualnego zaliczania wykładu]

1. Jak można rozumieć pojęcie „współczesności”? Jak bywa ono ujmowane przez badaczy kultury współczesnej (na podstawie dowolnych źródeł, ale proszę przywołać przynajmniej jedną pracę definiującą lub problematyzującą pojęcie współczesności)?

Słownik definiuje współczesność jako

1. «to, co jest lub było komuś współczesne»

2. «sprawy, zdarzenia współczesne komuś, zwłaszcza: czasy obecne»

3. «występowanie jakichś faktów, zdarzeń w tym samym czasie»

2. Jak można zdefiniować „życie kulturalne”? Jakie aspekty powinny być uwzględnione w tej definicji? (na podstawie dowolnych źródeł)

Definicja życia kulturalnego na podstawie Łodzi - jest to miasto, którego najpełniejszy rozwój nastąpił dopiero na początku XX w. Pomimo to nie ustępuje ona popularnością owym znanym w całej Europie miastom. Wszystko to za przyczyną najmłodszej z muz w sztuce, która tutaj znalazła swoje miejsce. Już od dawna Łódź oprócz dymiących kominów fabrycznych kojarzy się również z łódzką "filmówką", która wykształciła wiele sław polskiego kina. PWSFTv i T to pierwsza i niewątpliwie najbardziej znana szkoła kształcąca reżyserów, operatorów i aktorów. Do pocztu jej absolwentów zaliczyć należy takie postacie jak: A.Wajda, R.Polański, A.Żuławski, K.Kieślowski, Z.Rybczyński czy W.Sobociński. Życie kulturalne Łodzi to również liczne muzea, w tym największe w Polsce Muzeum Sztuki XX w., kina i teatry. To również miasto licznych festiwali organizowanych z myślą o młodych twórcach.

3. Proszę wymienić jedną wydaną po 1945 roku książkę (z dowolnej dziedziny) podejmującą refleksję na temat ważnego zagadnienia kultury współczesnej oraz zwięźle zreferować przesłanie, tezy i znaczenie tej książki, krótko uzasadniając swój wybór.

"W drodze" to jedna z tych klasycznych książek, które w syntetyczny a jednocześnie wyczerpujący sposób opisują pewną epokę w historii. Kerouac w fascynujący sposób portretuje pokolenie (a raczej jego najbardziej wyrazisty i nonkorfomistyczny odłam) Bitników, czyli pre-hippisów. Ginsberg, Borroughs, Kerouac i wielu im podobnych w nieustającej pogoni za czymś bliżej nieokreślonym przemierzają Amerykę lat 50-tych. Amerykę, która już połknęła bakcyla konsumpcji i rozpoczęła niekończący się proces produkcji śmieci w sensie dosłownym i w przenośni. Gdzie w tym krajobrazie miejsce dla niepokornych?

Najsłynniejsza powieść Kerouaca, napisana w 1957 roku. Wyraża ducha buntu i rozczarowania powojennego pokolenia, generacji o utraconej młodości, ludzi znużonych, sponiewieranych, ale i natchnionych, odczuwających ciągły głód ruchu, miłości, alkoholu, narkotyków, jazzu. Bohaterowie to straceńcy przemierzający Amerykę wzdłuż i wszerz w gorączkowej pogoni za sensem egzystencji, w rozpaczliwej ucieczce przed stylem życia narzuconym przez zmaterializowaną klasę średnią.

Uważam, że jest to idealny przykład tego typu książki, gdyż idealnie opisuje zagadnienia kulturalne danej epoki.

4. Proszę wymienić jedną książkę powstałą ostatnimi czasy (najlepiej w ostatnim dziesięcioleciu, względnie po 1989 r.) w Polsce odnoszącą się do współczesnego życia kulturalnego (potraktowanego całościowo lub wycinkowo - w formie swoich reprezentatywnych przejawów), krótko uzasadniając swój wybór.

"New romantic" Michał Zygmunt

Jest to typowe political fiction. Polityczne (i fikcyjne, rzecz jasna) są dwa z trzech opowiadań, a to trzecie (którym zajmę się na końcu), też jakieś tam podłoże polityczne ma. Pierwsze opowiadanie, tytułowe, jest historią morderstw. Oczywiście fabuły nie zdradzę (ha, ha!), ale przyznam, że świat wykreowany przez Michała Zygmunta wciąga. Przełyka się go gładko, ma charakter, bo ja wiem, reportażu z Wysokich Obcasów, szczególnie w przypadku opisów postaci. Człowiek zapomina, że jest to political-fiction.

Nie można jednak przeoczyć chociażby skopiowanych niemal słowo w słowo opisów morderstwa Kaczyńskiego(=JFK) czy rewolty przy pubie Angel (= Christopher Street). Rzecz jasne nie mówię, że książka jest zbudowana z innych rzeczy. Wydaje mi się raczej, że Zygmunt wskazuje na to, że niektóre zjawiska są powtarzalne, wręcz łudząco podobne, co upraszcza do zwykłego historycznego ctrl+c, ctrl+v.

Druga część mówi o przyszłej Polsce. O ile w pierwszej bojówki socjalistyczno-anarchistyczno-gejowskie organizują zamachy, to tu jest Polska, gdzie wsadzanie gejów do obozów koncentracyjnych doprowadza do rewolucji, a następnie do takich wydarzeń, że nawet obecna Młodzież Wszechpolska nie ma takich koszmarów. Premier jako męczennik. Fragmenty materiałów szkolnych z 2034 roku. Wypis z przyszłej wikipedii. Ta część jest stworzona po części w formie bieżącego reportażu dziennikarskiego, po części w formie reportażu historycznego. Bohater jest właściwie obserwatorem, jako dziennikarz zagraniczny, tak więc czytelnik nie utożsamia się z nim bardzo, tym bardziej, że w trakcie pojawiają się inni.

Jest
to przerysowany, choć mimo wszystko moim zdaniem wierny obraz współczesnej kultury. Podporządkowana jest ona bowiem życiu politycznemu i jego problemom. Przykładem jest nagłe pojawienie się w kulturze ogromnej ilości homoseksualistów co zostało nieco surrealistycznie przedstawione w części II.

5. Proszę wymienić 2 dowolne organizacje podejmujące inicjatywy kulturalne i krótko scharakteryzować każdą z nich.

• Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych (CEiIK) - samorządowa instytucja kultury województwa warmińsko-mazurskiego.W obecnej formie CEiIK istnieje od 2002 r.. Siedziba centrum znajduje się w Olsztynie przy ulicy Parkowej 1. Podstawowym celem powołania i funkcjonowania CEiIK jest rozwój kultury wśród społeczności województwa. Zadaniami priorytetowymi są:

• integrowanie społeczności lokalnych i środowisk kulturotwórczych regionu,

• tworzenie i ochrona regionalnej indywidualności kulturalnej,

• diagnozowanie społecznej aktywności kulturalnej.

W 2005 r. w ramach realizowanego przez Fundację Edukacja dla Demokracji Programu Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności przemiany w Regionie - RITA został sfinansowany Projekt Kultura Pogranicza-Partnerstwo i Współpraca Domów Kultury. CEiIK gościło grupę 20 animatorów kultury z obwodu kaliningradzkiego. Głównymi celami wizyty było stworzenie transgranicznej sieci współpracy ośrodków kultury, prezentacja działań domów kultury na rzecz lokalnych społeczności, realizacja wspólnych projektów kulturalnych. Uwieńczeniem wizyty było seminarium nt.: "Zasady i formy działalności domów kultury w obwodzie kaliningradzkim - możliwości i perspektywy współpracy".

• Fundacja Kino Tańca została założona w 2003 roku w Warszawie przez Sonię Nieśpiałowską-Owczarek i Jacka Owczarka. Jej cele statutowe to m.in. animacja kultury, realizacja projektów integrujących środowiska twórcze, promocja polskiego kina tańca i sztuki współczesnej w kraju i zagranicą, wymiana kulturowa, produkcja spektakli tańca współczesnego. Fundacja zrealizowała cztery edycje Międzynarodowego Festiwalu Kino Tańca, które odbywały się w Łódzkim Domu Kultury, współpracując z Forum Fabricum, Urzędem Miasta Łodzi, Łódź Art Center i łódzką Szkołą Filmową. Festiwal Kino Tańca, pierwszy i jedyny taki festiwal w Polsce, prezentuje najnowsze filmy gatunku dance film and video z całego świata, oraz filmy dokumentalne i fabularne dotyczące tańca. Obok projekcji w programie znajdują się warsztaty operatorskie, taneczne oraz montażu, seminaria i wykłady poświęcone filmowi tańca, spektakle tańca współczesnego oraz konkurs polskich filmów tańca. Fundacja organizuje pokazy polskich i zagranicznych filmów tańca na festiwalach tańca, festiwalach filmowych, klubach filmowych i galeriach w całym kraju. Fundacja Kino Tańca jest członkiem nowojorskiego Dance Films Association oraz międzynarodowej sieci festiwali filmów tańca Media and Dance Network.

6. Jakie formy promowania działalności artystycznej są zadomowione we współczesnej kulturze? Proszę wymienić co najmniej dwa reprezentatywne.

• Wydawanie publikacji i wydawnictw związanych z dorobkiem artystycznym

• kompleksowa organizacja i realizacja imprez masowych o charakterze artystycznym i rozrywkowym,

• tworzenie oraz upowszechnianie programów i projektów artystycznych i kulturalnych

• realizacja kampanii promocyjnych i reklamowych związanych z organizacją imprez artystycznych

• organizacja imprez targowych i wystawienniczych związanych z kulturą i sztuką oraz aktywny udział w nich

• współpraca z instytucjami, stowarzyszeniami i związkami twórczymi oraz twórcami indywidualnymi.

• prowadzenie impresariatu (Organizacja koncertów i imprez muzycznych.), ze szczególnym uwzględnieniem lokalnych środowisk twórczych

• współpraca i wymiana kulturalna krajowa i zagraniczna

7. Proszę podać przykład dowolnego ogólnopolskiego przedsięwzięcia kulturalnego funkcjonującego pod szyldem festiwalu.

Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych CAMERIMAGE - organizowany od 1993 do 1999 roku w Toruniu, od 2000 roku w Łodzi; największe na świecie spotkanie z operatorami filmowymi; obok projekcji filmowych także warsztaty i seminaria prowadzone przez wybitnych operatorów i reżyserów; w konkursie technik tworzenia filmów przyznawane są Złote, Srebrne i Brązowe Żaby, oprócz tego wręczana jest również nagroda za całokształt twórczości filmowej

8. Jakie festiwale odbywają się w Łodzi? Proszę wymienić kilka (co najmniej 5) i krótko scharakteryzować jeden z nich.

• Festiwal Dialogu Czterech kultur - organizowany od 2002 roku; idea Festiwalu nawiązuje do wielonarodowej i wielokulturowej tradycji Łodzi, współistnienia obok siebie Polaków, Niemców, Rosjan i Żydów; oferta festiwalu jest zróżnicowana, obok programu muzycznego (pop, folk, jazz, opera, wykonania symfoniczne) jest program teatralny, plastyczny i filmowy

• Ogólnopolski Studencki Przegląd Piosenki Turystycznej YAPA - organizowany od 1974 roku; w czasie Festiwalu oprócz koncertów odbywają się także konkursy, w których zostają nagrodzeni najlepsi wykonawcy oraz autorzy tekstów i muzyki

• Festiwal Dialogu Czterech Kultur - organizowany od 2002 roku; idea Festiwalu nawiązuje do wielonarodowej i wielokulturowej tradycji Łodzi, współistnienia obok siebie Polaków, Niemców, Rosjan i Żydów; oferta festiwalu jest zróżnicowana, obok programu muzycznego (pop, folk, jazz, opera, wykonania symfoniczne) jest program teatralny, plastyczny i filmowy

• Łódź BIENNALE - to międzynarodowa impreza łącząca w sobie wiele form wyrazu takich jak: malarstwo, rzeźbę, grafikę, performance czy poezję czytaną. W takcie festiwalu odbywają się również dyskusje na temat różnych aspektów sztuki i kultury, nauki, religii i polityki.

• Łódzkie Spotkania Baletowe - organizowane od 1968 roku; konfrontacja światowych osiągnięć sztuki baletowej

• Festiwal Carnawalia jego ideą jest wprowadzenie w Łodzi jak największej ilości elementów karnawału brazylijskiego

9. Jak jest definicja i geneza (z uwzględnieniem pochodzenia nazwy) „mecenatu artystycznego”? Proszę podać dowolny przykład tego rodzaju konkretnych działań mających miejsce w minionych epokach oraz obecnie, wydobywając podobieństwa i różnice między mecenatem dawnym i współczesnym?

Termin mecenat pochodzi z czasów starożytnego Rzymu. Nazwa ta nawiązuje do osoby Caiusa Maecenasa, związanego z dworem Oktawiana Augusta. Caius był postacią bardzo wrażliwą na sztukę i jej piękno, stąd też wspomagał finansowo artystów (m.in. Wergiliusza i Horacego). Współcześnie termin ten oznacza opiekę nad sztuką, literaturą, nauką i obejmuje nie tylko pojedyncze osoby, ale także duże korporacje i instytucje (zjawisko porównywalne ze sponsoringiem, tyle że w obrębie kultury wyższej). Przykładem może być mecenat firmy Plus

GSM w Muzeum Narodowym w Warszawie.
W Renesansie mecenat odrodził się we Włoszech i był związany głównie z Florencją i Rzymem, najprężniejszymi ośrodkami kulturowymi epoki. We Florencji najsłynniejszymi mecenasami była rodzina Medyceuszy, pod opieką której byli m.in. Filip Brunolleschi, Donatello, Botticelli czy Michał Anioł. W Rzymie, za pontyfikatu papieży Mikołaja V, Juliusza II i Leona X kwitła sztuka. Papieże nie szczędzili finansów na restaurację dzieł sztuki i tworzenie nowych dzieł. Stąd też w Rzymie tamtego okresu tworzyli Fra Angelico, Michał Anioł, Rafael.
W Polsce mecenat odegrał ogromną rolę dla rozwoju indywidualności renesansowych, zarówno w kręgu pisarzy i poetów, jak też wśród artystów plastyków i rzeźbiarzy. Dzięki mecenatowi wszystkie warstwy społeczne miały szanse na wykształcenie, głównie plebejusze. Większość uczonych, doktorów Akademii, poetów i pisarzy Renesansu polskiego nie pochodziła ze stanu szlacheckiego. Do największych osobistości mecenasów należeli:

• Grzegorz z Sanoka - arcybiskup lwowski, opiekun Kallimacha, który uciekł z Włoch podejrzany o spisek przeciw papieżowi;

• Piotr Tomicki - protektor Akademii Krakowskiej, pomagał Janowi Dantyszkowi;

• Jan Dantyszek - wziął pod opiekę poetę i hebraistę Ioannisa Campensisa;

• Jan Łaski - biskup, wykupił bibliotekę Erazma z Rotterdamu, którą po śmierci Erazma przywiózł do Polski Andrzej Frycz Modrzewski (również podopieczny Łaskiego);

• Stanisław z Bochni - wykształcił Łukasza Górnickiego, mieszczanina z Oświęcimia;

• Andrzej Krzycki (biskup, poeta) i Piotr Kmita (marszałek koronny) - opiekowali się Klemensem Janickim;

• Zygmunt Stary i Zygmunt August - królowie polscy, hojni mecenasi zwłaszcza Mikołaja Reja, Jana Kochanowskiego i wielu innych (tytuł sekretarza Jego Królewskiej Mości świadczył o podleganiu mecenatowi królewskiemu);

• Albrecht Hohenzollern - mistrz zakonu krzyżackiego w Królewcu, przeszedł na protestantyzm, patronował drukarniom reformacyjnym, reformacyjnemu uniwersytetowi w Królewcu; pomógł Janowi Kochanowskiemu wyjechać na studia do Włoch;

• Jan Zamoyski - kanclerz koronny, mówca, publicysta, rektor uniwersytetu w Padwie, doktor prawa świeckiego i kanonicznego; wspierał Jana Kochanowskiego, Szymona Szymonowica; założył Akademię w Zamościu, gromadzącą uczonych z całej Europy.

Mecenas sztuki to osoba lub instytucja, popierająca rozwój literatury i sztuki, która udziela wsparcia finansowego artystom, instytucjom kulturalnym lub naukowym bez żadnych zobowiązań ze strony obdarowywanej. Opiekun artystów.

Rola mecenasa jest trudniejsza niż rola sponsora. Objęcie mecenatem sztuki współczesnej jest dla mecenasa szczególnym wyzwaniem. Sztuka współczesna bowiem zazwyczaj nie jest powszechnie dostępna, a więc już chociażby z tego powodu, że mniej znana, nie jest łatwa w odbiorze. Nie tylko nie ułatwia to życia twórcom, ale również nie stanowi dostatecznej zachęty dla wielu potencjalnych mecenasów.

Często wskazuje się na mecenat jako pierwowzór działalności sponsoringowej. Wbrew pierwotnemu wzorowi, współcześnie rozumiany mecenat ma charakter bezinteresownego wspierania kultury, nauki, sportu.

Obecnie rodzi się nowoczesny, pozapaństwowy mecenat. Niezależny, prywatny mecenat firm, które są znakami sukcesu gospodarczego. W przeszłości było zupełnie odwrotnie. Państwo nie brało na siebie tej roli, natomiast mecenat dworów arystokratycznych i rodzin mieszczańskich w głównej mierze rozstrzygał o kształcie polskiej kultury.

W formule mecenatu zapisana jest pewna reguła skromności. Nie ma w niej nic złego. W końcu decyzje tych, którzy wspierają zjawiska artystyczne czy instytucje kultury zapadają z namysłem i w ciszy; bez świateł jupiterów czy obiektywów telewizyjnych kamer. To wydaje mi się zupełnie naturalne. Niemniej równie naturalna jest potrzeba podkreślenia roli tego mecenatu i uhonorowania mecenasów kultury. Zarówno firm jak i osób. I jedni i drudzy przyczyniają się do kreowania nowoczesności państwa.

10. Proszę podać kilka (co najmniej 2) kryteria, za pomocą których można obecnie adekwatnie charakteryzować i/lub różnicować pisma kulturalne?

Moim zdaniem, którego podstawa jest przekrój niektórych czasopism zamieszczony poniżej kryteria różnicujące czasopisma to :

• Tematyka ( film, literatura itp. )

• W jakim czasie są wydawane ( tygodniki, miesięczniki )

• Nakład ( czy jest to czasopismo offowe czy zakorzenione już w świadomości polaków i dobrze zarabiające )

• Czas wydawania ( czy są one wydawane regularnie, czy w momencie kiedy zebrane są pieniądze na nakład )

 

CZASOPISMA KULTURALNE

AKCENT
Literatura i sztuka

Wydawany w Lublinie kwartalnik jest pismem zajmującym się literaturą i sztuką. Nie tylko prezentuje samą twórczość (poezję i prozę), ale też wiele uwagi poświęca krytyce, zamieszczając recenzje, omówienia, krytyczne rozprawy. W licznych publikacjach przedstawiani są twórcy związani z Lublinem.
Prenumerata od 1995 do 2004 r.

CZAS KULTURY

Ukazujący się od 1985 r. poznański dwumiesięcznik jest pismem prezentującym nowe zjawiska literackie. Obok utworów uznanych już autorów drukowane są teksty twórców dopiero promowanych przez redakcję oraz przekłady. “Czas Kultury" angażuje się w dyskusje o polskiej literaturze, publikując diagnozy i polemiki pióra krytyków z różnych środowisk. Równolegle pismo przedstawia to, co dzieje się w sztukach pięknych. Swój związek z miastem pismo akcentuje w dziale “Poznański czas kultury".
Prenumerata od 1996 do 2001 r.

DIALOG

Miesięcznik poświęcony dramaturgii współczesnej. Czasopismo poświęcone jest współczesnej dramaturgii teatralnej, filmowej, radiowej, telewizyjnej. Większą część każdego numeru wypełniają dramaty i scenariusze autorów polskich i zagranicznych. Pismo informuje również o życiu teatralnym na świecie. Niektóre numery mają charakter monograficzny - przedstawiają dramaturgię poszczególnych krajów.
Prenumerata od 1965 do 2004 r.

DIDASKALIA
Gazeta teatralna

Wydawany przez Krakowskie Stowarzyszenie Teatralne dwumiesięcznik jest pomysłowo redagowany i świetny graficznie. W piśmie czytelnik znajdzie informacje o tym, co dzieje się na polskich (i nie tylko) scenach, o festiwalach, repertuarze, recenzje ze spektakli, rozmowy ze znanymi twórcami teatralnymi, reżyserami, aktorami. W każdym numerze przedstawiane są interesujące bloki tematyczne, pojawiają się również materiały dotyczące dziejów teatru.
Prenumerata od 1995 do połowy 2002 r.

FILM

Miesięcznik dla wszystkich. Tematyka pisma obejmuje film w kinie, telewizji i na wideo. Czytelnik znajdzie w nim omówienie najnowszych premier, recenzje, sylwetki gwiazd i dużo zdjęć.
Prenumerata od 1996 do połowy 2001 r.

GULIWER

Czasopismo o książce dla dziecka.
Dwumiesięcznik o literaturze dla dzieci i młodzieży niezbędny w pracy szkolnej biblioteki. Ułatwi wybór wartościowej literatury dla młodzieży oraz najmłodszych czytelników. Obok licznych recenzji książek i esejów nt. literatury dziecięcej przedstawia wywiady z pisarzami i bibliotekarzami, informuje także o stanie badań nad książką i czytelnictwem. Wydawane są też numery tematyczne.
Prenumerata od 1991 r.

KULTURA l SPOŁECZEŃSTWO

Czasopismo socjologiczne założone w 1957 r. przez Józefa Chałasińskiego. Drukuje teksty z wszystkich dziedzin socjologii, szczególnie socjologii kultury, a także z pogranicza socjologii i innych nauk.
Prenumerata od 1972 r.

LITERATURA NA ŚWIECIE

"Literatura na Świecie" zajmuje się literaturą obcą; na jej łamach pojawiają się tłumaczenia, szkice krytycznoliterackie, eseje i omówienia. Miesięcznik prezentuje zarówno klasykę literatury światowej, jak i twórców mniej znanych. Poszczególne numery pisma przedstawiają twórczość wybranego kraju czy pisarza, poety. Wydawane są numery przedstawiające twórczość nowych noblistów oraz tematyczne.
Prenumerata od 1972 r.

MÓWIĄ WIEKI

Magazyn historyczny. Pismo w całości poświęcone popularyzacji historii jest pomysłowo redagowane i pięknie wydawane. Czytelnik znajdzie w nim oprócz typowych studiów historiograficznych informacje o najnowszych odkryciach i rozwiązaniu zagadek historycznych, o kuchni historycznej, także recenzje książek, filmów, gier komputerowych, przegląd książkowych nowości historycznych. Dla uczniów szkól podstawowych i średnich prowadzony jest konkurs pn. Szkolna Liga Historyczna.
Prenumerata w latach 1958-1989 i od 1994 r.

NOWE KSIĄŻKI

Miesięcznik dla miłośników książki, bibliotekarzy, wydawców, księgarz. Prezentuje publicystykę, informacje o książkach i ruchu wydawniczym. Każdy numer zawiera kilkadziesiąt recenzji ostatnio wydanych pozycji z zakresu literatur), eseistyki, nauk humanistycznych, prac popularnonaukowych. Pismo przynosi także informacje o nowościach i zapowiedziach wydawniczych (wkładka “Kurier Nowych Książek"). Ponadto co miesiąc przedstawiany jest dorobek wybranego twórcy, myśliciela.
Prenumerata od 1958 r.

ODRA

Miesięcznik założony w 1961 r. we Wrocławiu. Na jego łamach drukowana jest publicystyka, reportaże, dyskusje polityczne, szkice historyczne. W każdym numerze prezentowana jest nowa twórczość wybitnych autorów polskich i zagranicznych. Często ogłaszają tu swe wiersze Wisława Szymborska i Tadeusz Różewicz. Stałe felietony mają Urszula Kozioł i Stanisław Lem, a o życiu muzycznym pisze Wojciech Dzieduszycki. Prenumerata od 1999 r.

PAMIĘTNIK LITERACKI

Czasopismo kwartalne poświęcone historii i krytyce literatury polskiej. Pismo zostało założone w 1902 r. przez Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza. Jest kwartalnikiem naukowym poświęconym historii i krytyce literatury polskiej. Publikacje zgrupowane są w działach: I Rozprawy i artykuły; II Materiały i notatki; III Recenzje i przeglądy. Stałym dodatkiem jest Przegląd Bibliograficzny nowo wydanych książek. Prenumerata od 1956 r.

PRZEKRÓJ

Czasopismo społeczne skierowane do szerokiego grona czytelników, których interesują sprawy Polski i świata.
Układ tytułów jest stały i przedstawia się następująco:
Powiększenie (omawia ważne sprawy z kraju i świata, które miały miejsce w danym tygodniu);
Najsztub pyta (wywiady Piotra Najsztuba ze znanymi ludźmi polityki, kultury);
Ludzie (portrety ludzi sukcesu);
Historia firm;
Nauka;
Sport;
Patrząc i czytając (opis ciekawych wydarzeń kulturalnych, omówienie książek wartych przeczytania);
Tydzień kulturalnie polecamy (dotyczy wydarzeń kulturalnych, które związane są z dziedzinami: filmu, muzyki, literatury, mass mediów).
Tygodnik zamieszcza również rubrykę "Odeszli ", w której zamieszcza notki- nekrologii o ludziach znanych, sławnych, zmarłych w ostatnim czasie.
Prenumerata od 1996 roku.

RUCH LITERACKI

Dwumiesięcznik założony w I926 r. przy współudziale Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Jest jednym z najważniejszych czasopism literackich w Polsce. Drukują w nim najwybitniejsi uczeni ze wszystkich ośrodków w Polsce i uniwersytetów zagranicznych. Na jego łamach ukazują się artykuły historycznoliterackie i z zakresu teorii literatury, recenzje nowości wydawniczych.
Prenumerata od 1961 r.

TEATR

Ukazujący się od 1946 r. miesięcznik zajmuje się bieżącymi wydarzeniami w świecie teatru. Każdy numer zawiera przegląd niemal wszystkich nowych przedstawień w polskich teatrach. Czytelnik znajdzie w piśmie obszerne recenzje ważniejszych spektakli teatralnych, noty o pozostałych, informacje o festiwalach i imprezach teatralnych, wywiady z twórcami teatralnymi, rozprawy i eseje, korespondencje zagraniczne. Prenumerata od 1971 do połowy 2001 r.

TEKSTY DRUGIE

Teoria literatury, krytyka, interpretacja. Założone w 1990 r. czasopismo jest kontynuacją dwumiesięcznika “Teksty" (1972-1981). Wydawane przez Instytut Badań Literackich PAN poświecone jest historii i teorii literatury oraz krytyce literackiej. Zamieszczane są w nim rozprawy o współczesnej poezji i prozie, interpretacje tekstów literackich, omówienia i recenzje prac naukowych, podręczników, rozmowy. Zwykle numer "Tekstów Drugich" poświęcony jest wybranemu problemowi. Wśród stałych współpracowników są: Edward Balcerzan, Stanisław Barańczak, Jan Błoński, Tomasz Burek, Michał Głowiński, Czesław Hernas, Janusz Sławiński. 
Prenumerata od 1998 r.

TOPOS

Dwumiesięcznik literacki. Wydawane w Sopocie czasopismo jest artystyczną wizytówką Trójmiasta, towarzyszy jego życiu kulturalnemu i zwraca uwagę na młodą literaturę. W prezentowanej na lamach pisma twórczości obecna jest tematyka regionalna i klimat Wybrzeża. “Topos" organizuje konkursy literackie, zamieszcza dyskusje na temat prozy i poezji, przedstawia młodych twórców. Ostatnie strony zajmują: dział recenzji książkowych, filmowych i teatralnych, trybuna młodych talentów oraz dział muzyczny.
Prenumerata od 1998 do 2004 r.

TWÓRCZOŚĆ

Najstarszy polski miesięcznik literacki; ukazuje się od 1945 r. Pismo to odegrało niemałą rolę w rozwoju polskiej literatury Przedstawia współczesną prozę i poezję, krytykę literacką. Na jego łamach spotykają się przedstawiciele starszego pokolenia i debiutanci, bogato prezentuje się twórczość przekładowa. Pismo zamieszcza również recenzje, omówienia oraz przeglądy zagranicznej prasy literackiej. Co roku w lutowym numerze miesięcznika drukowane są eseje, omówienia krytyczne i materiały archiwalne związane z dziełem Jarosława Iwaszkiewicza, wieloletniego redaktora "Twórczości".
Prenumerata od 1954 r.

TYGODNIK POWSZECHNY

Katolickie pismo społeczno-kulturalne. Ukazuje się od 1947 r. Jest to pismo opiniotwórcze, propagujące wzorzec otwartego katolicyzmu, niezależności duchowej i wartości demokratycznych. Tematyka: życie współczesnego Kościoła, polityka, kultura. Wieloletnim redaktorem był Jerzy Turowicz.
Prenumerata od 1982 roku do czerwca 2001 roku.

ZESZYTY LITERACKIE

Kwartalnik powstał w Paryżu, w 1983 r. Od 1990 r. ukazuje się w Warszawie. Jest pismem artystycznych indywidualności, żywiącym szacunek dla tradycji. Na jego łamach drukowana jest proza i poezja; często prezentowane są np. wiersze Czesława Miłosza, Adama Zagajewskiego, tłumaczenia Stanisława Barańczaka, przekłady wierszy i esejów Josifa Brodskiego, także teksty autorów tej miary, co Józef Czapski, Konstanty Jeleński, Seamus Heaney. Przedstawiane są także sylwetki pisarzy i innych wybitnych postaci, wspomnienia i korespondencje, portrety miast ( np. z. 39: Wenecja).
Prenumerata w latach 1983 - 1988, 1990, 1992 i od 1996 roku.

ZNAK

Zasłużony katolicki miesięcznik wydawany w Krakowie od 1946 r. Jest pismem skupiającym autorów różnych orientacji i przekonań. Odbywają się w nim dyskusje na temat sytuacji współczesnej kultury, Kościoła w Polsce i na świecie, filozofii, teologii, życia literackiego i artystycznego. Poszczególne numery poświęcone są tematowi wiodącemu, np. moralność a polityka, o wyobraźni religijnej, intelektualiści a komunizm, sztuka polska lat 90, szkoła po reformie.
Prenumerata od 1998 do 2004 roku

11. Proszę omówić koncepcję dowolnego pisma o profilu kulturalnym (np. literackim, artystycznym...) ukazującego się w pierwszej połowie XX wieku i wskazać co najmniej jedno współcześnie publikowane czasopismo cechującego się analogiczną formułą.

Wybrałam magazyn, który nie jest magazynem profilu czysto kulturalnym , uważam jednak że promuje on kulturę wśród dzieci i młodzieży, ma także ogromy wkład w życie kulturalne.

Bez niego bowiem wybitnych literatów, którzy wpajali dzieciom kulturę na najwyższym poziomie. Nie zmienił on zbytnio swojego profilu mimo tak długiego okresu ukazywania się. Oto krótka historia :

Magazyn dla dzieci „Świerszczyk” ukazuje się nieprzerwanie od 1945 roku. Nazwę pisma wymyśliła Ewa Szelburg-Zarembina, późniejsza inicjatorka budowy Pomnika-Szpitala Centrum Zdrowia Dziecka. Winietę „Świerszczyka” zaprojektował Eryk Lipiński. W trudnych latach powojennych tytuł ten miał się kojarzyć dzieciom z ciepłem domowego ogniska, a celem pisma było zastąpienie na jakiś czas nieistniejących wtedy podręczników. Nikt nie przypuszczał, że na „Świerszczyku” wychowa się kilka pokoleń Polaków…

Pierwszy numer „Świerszczyka” ukazał się 1 maja 1945 roku w łódzkiej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Redaktor naczelna, Wanda Grodzieńska, skupiła wokół pisma grono znakomitych twórców, a wśród nich: Jana Brzechwę, Hannę Januszewską, Lucynę Krzemieniecką, Ewę Szelburg-Zarembinę, Olgę Siemaszkową i Jana Marcina Szancera.

1 października 1945 roku w Warszawie, w odrodzonej po wojnie „Naszej Księgarni”, pojawiło się pismo „Iskierki”, z redaktorem naczelnym Stanisławem Aleksandrzakiem. Było skierowane do niemal tej samej grupy wiekowej, co „Świerszczyk”, i miało te same założenia - bawić i uczyć.

8 kwietnia 1951 roku nastąpiło połączenie obu pism. Odtąd przez ponad pięć lat „Nasza Księgarnia” wydawała „Świerszczyk-Iskierki”. Ostateczny powrót do nazwy „Świerszczyk” nastąpił 2 września 1956 roku. Zdecydowali o tym, w specjalnej ankiecie, czytelnicy pisma.

Przez kolejne dziesięciolecia „Świerszczyk” utrzymywał wysoki poziom literacki i graficzny. Udało mu się także nie angażować w politykę, choć oczywiście - jak cała ówczesna prasa - podlegał przeróżnym naciskom i cenzurze. Jednak, dzięki mądrości osób pracujących w redakcji, dzieci otrzymywały pismo wartościowe, ładne i ciekawe. Kolejni redaktorzy naczelni: Wanda Grodzieńska, Władysław Kozłowski, Bolesław Zagała, Anna Kowalska, wyjątkowo starannie dobierali teksty i ilustracje. Nic więc dziwnego, że walory „Świerszczyka” docenili nauczyciele szkół podstawowych w całej Polsce - na początku lat 70. jego nakład wzrósł do 900 tysięcy egzemplarzy!

W latach rosnącej popularności „Świerszczyka” z redakcją współpracowali najwybitniejsi twórcy dla dzieci. Literaci - Wiera Badalska, Helena Bechlerowa, Mieczysława Buczkówna, Wanda Chotomska, Wincenty Faber, Danuta Gellnerowa, Stanisław Grochowiak, Czesław Janczarski, Mira Jaworczakowa, Anna Kamieńska, Ludwik Jerzy Kern, Maria Kownacka, Tadeusz Kubiak, Joanna Kulmowa, Irena Landau, Barbara Lewandowska, Hanna Łochocka, Ewa Nowacka, Józef Ratajczak, Maria Terlikowska, Marta Tomaszewska, Danuta Wawiłow. Graficy - Julian Bohdanowicz, Tomasz Borowski, Bohdan Butenko, Jerzy Flisak, Elżbieta Gaudasińska, Maria Jastrzębska, Hanna Krajnik, Maria Mackiewicz, Wiesław Majchrzak, Krystyna Michałowska, Hanna Nowak, Wanda i Bogusław Orlińscy, Eugenia Różańska, Zbigniew Rychlicki, Ewa Salamon, Olga Siemaszkowa, Jan Marcin Szancer, Bożena Truchanowska, Sabina Uścińska, Zdzisław Witwicki, Halina Zakrzewska.

Zmiany, które nastąpiły w Polsce po roku 1989, nie ominęły także „Świerszczyka”. „Nasza Księgarnia” z państwowego przedsiębiorstwa przekształciła się w prywatną firmę, a literacki „Świerszczyk” - w pełen różnorodnych rubryk magazyn. Pismo, w którym do tej pory przeważały bajki i wiersze, rozszerzyło swą ofertę o wywiady, reportaże, quizy i konkursy z nagrodami. Pojawiły się oczywiście również reklamy. .

 

Kolejną metamorfozę przyniósł „Świerszczykowi” rok 2005, w którym pismo obchodziło jubileusz 60-lecia. „Świerszczyk” zmienił wydawcę i od 1 września tego roku ukazuje się w wydawnictwie „Nowa Era”. Twórcy pisma odważnie patrzą w przyszłość, co widać w sposobie komponowania poszczególnych rubryk i odmienionej szacie graficznej. A przyszłością „Świerszczyka” jest w dalszym ciągu służba dzieciom oraz pomoc rodzicom i nauczycielom, rozumiana jako wspieranie modelu kształcenia zintegrowanego. Na łamach dwutygodnika ukazują się wiersze, baśnie i opowiadania (także obiecujące debiuty literackie i ilustratorskie!), interesujące artykuły popularnonaukowe dostosowane do wieku odbiorcy, zabawy i gry rozwijające inteligencję i wyobraźnię.

Jak zawsze z redakcją współpracują wybitni twórcy. A wśród nich literaci: Alicja Biedronka, Dorota Gellner, Roksana Jędrzejewska-Wróbel, Melania Kapelusz, Grzegorz Kasdepke, Irena Landau, Maria Ewa Letki, Anna Onichimowska, Elżbieta Pałasz, Anna Sójka, Małgorzata Strzałkowska, Natalia Usenko, Rafał Witek; oraz ilustratorzy: Anita Andrzejewska, Marcin Bruchnalski, Iwona Cała, Ignacy Czwartos, Piotr Fąfrowicz, Joanna Jung, Piotr Olszówka, Paweł Pawlak, Andrzej Pilichowski-Ragno, Marcin Piwowarski, Ewa Poklewska-Koziełło, Grażyna Rigall, Piotr Rychel, Joanna Sedlaczek, Elżbieta Wasiuczyńska, Magdalena Wosik, Agnieszka Żelewska.

„Świerszczyk” to pismo o wyjątkowych walorach edukacyjnych i estetycznych, w którym bogactwo treści idealnie współgra z niepowtarzalną szatą graficzną. Jest jedynym tytułem na rynku prasy dziecięcej prenumerowanym przez znakomitą większość szkół podstawowych w Polsce. I ponownie przeżywa renesans popularności.

12. Proszę zgromadzić bibliografię na temat czasopism kulturalnych - artykuły, książki, hasła w słownikach, strony internetowe itp. podejmujące ogólną charakterystykę zagadnień prasoznawczych lub omawiające konkretne pisma czy zjawiska związane z funkcjonowaniem czasopism (co najmniej 5 pozycji).

• Strona internetowa - www.culture.pl/pl/culture/czasopisma - Na tej stronie znajdują się odsyłacze do omówień kilkudziesięciu najważniejszych czasopism kulturalnych wydawanych w Polsce.

• Dwumiesięcznik „Didaskalia. Gazeta teatralna” - Pismo stosuje różnorodne formy omawiania spektakli: od krótkiej, zwięzłej, rzeczowej recenzji „w punktach”, przez obszerne szkice, wypowiedzi widzów, po rozmowy o przedstawieniu, które są także próbą analizy spektaklu.

• www.pan-slawista.pl - Oficjalna strona miesięcznika literackiego Pan Slawista. Czasopismo poświęcone jest literaturze czeskiej, polskiej, rosyjskiej oraz innym literaturom i kulturom słowiańskim w szerokim ich rozumieniu.

• „Polska bibliografia prasoznawcza 1996-2001” Władysław Marek Kolasa, Jerzy Jarowiecki ; Polska Akademia Nauk. Oddz. w Krakowie. Komisja Prasoznawcza. - Kraków 2005

• Ciekawa pozycja - „Bibliografia czasopism polskich wydanych poza granicami Kraju od września 1939 roku”; autor - Jan Kowalik; Lublin 1998

13. Jaką rolę spełniają periodyki kulturalne?

Kulturalne periodyki spełniają dziś w swoim kręgu oddziaływania nieocenioną funkcję strażnika pieczęci wartości estetycznych, promotora tej literatury i sztuki, która jest paradoksalnie zbyt wybitna, by się obecnie wybić z zewnątrz bez dopingu.

Jednocześnie możemy zauważyć rażący brak swoistego rodzaju trybu wymiany myśli artystycznej i promocji twórców. Wszystkie pisma kulturalne w Polsce są dziś niskonakładowe, ale ilość drukowanych egzemplarzy nie zawsze jest proporcjonalna do roli i znaczenia, jakie one odgrywają w społeczeństwie. W przypadku wielu innych pism, np. kolorowych tygodników, często jest wręcz przeciwnie.

14. Proszę wymienić po jednym przykładzie następujących nagród:

1. dowolna nagroda literacka o zasięgu międzynarodowym

Literacka Nagroda Nobla - uważana jest za najbardziej prestiżową międzynarodową nagrodą literacką na świecie. Ustanowiona razem z czterema innymi nagrodami przez Alfreda Nobla w testamencie z 1895, jest przyznawana od 1901.

2. dowolna nagroda literacka o zasięgu ogólnopolskim

Nagroda literacka Nike - prestiżowe polskie wyróżnienie dla najlepszej polskiej książki roku. Przyznawana jest corocznie od roku 1997 przez Fundację tej nagrody. Zadaniem jest promocja literatury polskiej, szczególnie powieści. Konkurs dotyczy wyłącznie autorów żyjących. Nagrody nie można podzielić ani nie przyznać. Wykluczone z konkursu są opracowania oraz prace zbiorowe.

3. dowolna nagroda filmowa o zasięgu międzynarodowym

Nagroda Akademii Filmowej - powszechnie znana jako Oscar - doroczna nagroda przyznawana przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej w dziedzinie filmu.

4. dowolna nagroda filmowa o zasięgu ogólnopolskim

Złota Kaczka - najstarsza polska nagroda filmowa przyznawana przez miesięcznik Film i jego czytelników.

5. dowolna nagroda muzyczna o zasięgu międzynarodowym

World Music Awards - nagrody muzyczne przyznawane od 1989 roku artystom muzycznym z całego świata, za największą liczbę sprzedanych płyt. Nagrody przyznawane są przez International Federation of the Phonographic Industry (IFPI)

6. dowolna nagroda muzyczna o zasięgu ogólnopolskim

Bursztynowy Słowik - nagroda główna festiwalu muzycznego Sopot Festival w Sopocie.

7. dowolna nagroda dla przedstawiciela sztuk plastycznych przyznawana w Polsce

Nagroda imienia Norwida - ustanowiona została przez samorząd województwa mazowieckiego. Nagroda ma na celu promocję kultury oraz artystów i twórców, którzy szczególnie przyczynili się do rozsławienia dorobku kulturalnego Mazowsza. Wręczana jest w różnych kategoriach m.in. sztuk plastycznych

8. dowolna nagroda dla przedstawiciela sztuk plastycznych przyznawana na świecie

Nagroda Turnera - nagroda w dziedzinie sztuk plastycznych przyznawana przez Tate Britain (dawna Tate Gallery) od 1894 roku. Laureatami mogą zostać artyści, którzy nie przekroczyli 50 roku życia i na stałe mieszkają w Wielkiej Brytanii

9. dowolna nagroda przyznawana w Polsce przez redakcję czasopisma o profilu kulturalnym

Paszport Polityki jest nagrodą ustanowioną w 1993 r. przez tygodnik Polityka przyznawaną twórcom w sześciu kategoriach: literatura, film, teatr, muzyka poważna, plastyka (sztuki wizualne) i estrada oraz od roku 2002 nagrodę specjalną kreator kultury za osiągnięcia w krzewieniu kultury.

10. dowolna nagroda w kategorii nieuwzględnionej na tej liście

Orange Fair Play - nagroda w postaci pamiątkowej statuetki i czeku gotówkowego dla najaktywniejszych klubów kibica w danej rundzie sezonu rozgrywkowego. Konkurs ma na celu promowanie w mediach dobrych wzorców kibicowania.

13. Proszę scharakteryzować dowolną nagrodę o charakterze artystycznym (np. literacką, filmową, muzyczną...), uwzględniając jej cel, zasięg, zasady jej przyznawania, kryteriach oceny, tegorocznych lub przykładowych laureatach, a także inne informacje i ciekawostki z nią związana

Nagroda Grand Press - doroczna nagroda przyznawana od 1997 r. przez wydawany w Poznaniu ogólnopolski miesięcznik dziennikarski Press dla najlepszych polskich dziennikarzy prasy, radia i telewizji. Obecnie uznawana jest za jedną z najbardziej prestiżowych branżowych nagród w świecie polskich mediów, zaś tytuł Dziennikarza Roku, którego wybór jest częścią konkursu Grand Press, stanowi najważniejsze wyróżnienie indywidualne przyznawane przez polskich dziennikarzy swoim kolegom.

Kandydaci do nagrody są zgłaszani przez kolegia redakcyjne wszystkich gazet i czasopism oraz stacji radiowych i telewizyjnych w Polsce. Redakcje wybierają też Dziennikarza Roku - nagrodę otrzymuje osoba, którą nominowała największa ich liczba. Jest to również jedyna kategoria, w której dziennikarze otrzymują nagrodę za całokształt pracy w ciągu danego roku.

W pozostałych kategoriach wyróżniane są konkretne materiały (audycje, artykuły itp.). Nominacje przyznaje jury preselekcyjne, dokonując wyboru spośród zgłoszeń redakcji, zaś ostateczną decyzje podejmuje jury Grand Press, kierujące się następującymi kryteriami:

• wybitne walory warsztatowe

• znaczenie materiału dla opinii publicznej

• ciekawy, indywidualny charakter materiału

• zachowanie standardów etycznych dziennikarstwa

Kategorie, w których przyznawane są nagrody Grand Press:

• news

• dziennikarstwo śledcze

• publicystyka (analiza, komentarz, opinia)

• reportaż

• dziennikarstwo specjalistyczne (ekonomiczne, sportowe, komputerowe itd.)

Najbardziej interesująca dla mnie osobiście kategorią jest kategoria „Dziennikarz roku”, z racji głównie tego, że wydaje mi się być najbardziej prestiżowa, ponieważ dotyczy całokształtu pracy dziennikarskiej. Z resztą od początku istnienia nagrody mamy w tej kategorii do czynienia z wielkimi nazwiskami:

• 1997 - Jacek Żakowski

• 1998 - Monika Olejnik

• 1999 - Tomasz Lis

• 2000 - Kamil Durczok

• 2001 - Waldemar Milewicz

• 2002 - Janina Paradowska

• 2003 - Anna Marszałek

• 2004 - Marcin Pawłowski

• 2005 - Justyna Pochanke

• 2006 - Tomasz Sekielski oraz Andrzej Morozowski

• 2007 - ex aequo Marcin Kącki oraz Tomasz Lis

13. Jaką rolę spełniają nagrody w życiu kulturalnym?

Przyznawanie nagród i ogłaszanie konkursów stało się niezwykle ważnym - kto wie czy nie najważniejszym - czynnikiem stwarzającym koniunkturę na książkę, a publikowanie rankingów i list czytelniczych jednym z głównych kryteriów wyborów czytelników. Rola nagród i rankingów polega na tym, że hierarchizują one pisarzy , ale też zachęcają do pisania, tworzą coraz bardziej przejrzyste zasady współzawodnictwa, precyzyjnie definiują sukces pisarski. Prowadzą też do zróżnicowania literatury. Nagroda literacka jest dziś wytworem czysto medialnym, a więc sponsorowanym i promowanym, albo po prostu wspieranym przez radio, prasę i telewizję. Nagradzana książka powinna więc być produktem medialnym zdolnym do szybkiego zaistnienia.

Najważniejszą, tzn. najbardziej wpływową nagrodą literacką w Polsce jest wspomniana już Nike. Przyznawana jest ona od 1997 roku, zawsze w październiku, za najlepszą książkę roku poprzedniego. W konkursie mogą startować książki wszystkich gatunków literackich. Jury nominuje dwadzieścia pozycji, spośród których w trzech etapach wyłania zwycięzcę. W skład kapituły wchodzą obecnie m.in. Maria Janion, Stanisław Bereś, Stefan Chwin, Jerzy Jarzębski, Kazimierz Kutz i Joanna Szczepkowska.

Innymi ważniejszymi krajowymi nagrodami ustanowionymi po 1989 roku są m.in.: Paszport "Polityki" , "Promocja najnowszej literatury polskiej" , Konkurs Literacki dla Polaków na Wschodzie , Nagroda "Czasu Kultury", Nagroda Czesława Miłosza, Nagroda Fundacji "bruLionu", Łódzka Nagroda Literacka im. Jerzego Kosińskiego przyznawana za pośrednictwem łódzkiego miesięcznika "Tygiel Kultury", Nagroda Wydawnictwa Zysk i S-ka oraz Klubu "Świata Książki" i Nagroda miesięcznika "Znak" . Poza tym swoje nagrody przyznają tygodnik "Newsweek" czy miesięczniki "Odra" i "Nowe Książki"; instytucje - np. Biblioteka Narodowa czy też promujący literaturę piękną i popularnonaukową Poznański Przegląd Nowości Wydawniczych przyznający swoje honorowe nagrody nietypowo, bo co kwartał w Bibliotece Raczyńskich. W liczbie, którą trudno precyzyjnie określić, odbywają się różnorodne konkursy i plebiscyty. Podejmowane są również inicjatywy międzynarodowe, jak np. ufundowana przez partnerskie miasta Getyngę i Toruń polsko-niemiecka Nagroda im. Samuela Bogumiła Lindego przyznawana każdorazowo dwóm autorom - polskiemu i niemieckiemu - za zasługi dla polskiej i niemieckiej literatury.

14. Proszę wskazać na motywy przyznawania „antynagród”, czyli „wyróżnień” za niechlubne przedsięwzięcia. Proszę podać konkretny przykład tego rodzaju „nagrody”.

Złota Malina (ang. Golden Raspberry Awards, skr. Razzies) jest to ceremonia wręczania nagród za najgorsze aktorstwo, reżyserię, scenariusz, piosenki filmowe oraz filmy wyprodukowane w roku poprzedzającym ceremonię rozdania Złotych Malin. Uzupełnia przyznawane co roku nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej (zwane także jako Oscary). Została wymyślona przez krytyka filmowego Johna Wilsona w 1980 roku. Pierwsza ceremonia odbyła się 31 marca 1981 roku. Aktualnie nagrody te przyznaje GRAF (Golden Raspberry Award Foundation). Statuetka Złotej Maliny jest wykonywana z tworzywa sztucznego przemalowanego na kolor złoty. Ma formę sztucznego owocu maliny umiejscowionego na rolce filmu Super 8. Podstawa tej statuetki jest wykonana z okrągłego metalowego pudełka po mrożonej herbacie. Wartość tej nagrody wynosi w przybliżeniu 4,89 dolarów.

Motywy przyznawania antynagród :

• Żeby zmotywować ludzi do szukania interesujących rzeczy.

• Żeby pokazać ludziom co jest złe a co dobre w nawale nowych filmów, muzyki itp.

• Żeby zmusić artystów do wkładania większego wysiłku w swoją pracę.

15. Jaka jest etymologia i definicja pojęcia muzeum?

Muzeum - instytucja powołana do gromadzenia, badania oraz opieki nad obiektami posiadającymi pewną wartość historyczną bądź artystyczną. W większych muzeach niewielka część z tych obiektów jest udostępniania publiczności w postaci wystaw stałych lub czasowych, natomiast reszta jest przechowywana w specjalnie do tego przystosowanych magazynach.

Nazwa pochodzi z łacińskiego musaeum, które z kolei utworzono z greckiego mouseion - miejsce lub świątynia przeznaczona muzom, greckim bóstwom poszczególnych gałęzi sztuki. Muzeum to także rodzaj starożytnych ośrodków naukowych, z których najsławniejszym był założony przez Ptolemeusza I Sotera około roku 280 p.n.e. w Aleksandrii. Członkowie tego instytutu, wspierani przez władcę, prowadzili badania naukowe, gromadzili księgi, a także obrazy. W skład tego muzeum wchodziła między innymi Biblioteka Aleksandryjska.

16. Kiedy powstały pierwsze muzea? Proszę podać podstawowe fakty z historii światowego muzealnictwa.

Pierwsze muzea gromadzące dzieła sztuki otwarto w połowie XVIII w. Miały one zbierać skarby kultury i zarazem spełniać funkcję dydaktyczną. W epoce odrodzenia odkryto bowiem wychowawczą rolę sztuki. Wg ówczesnych koncepcji, dzieła sztuki, malarstwa, rzeźby czy architektury pozwalają lepiej zrozumieć dzieje poszczególnych narodów oraz historię rozwoju ludzkiego ducha. Wędrówka po muzeum stawała się, więc pewnego rodzaju podróżą w czasie, dzięki której mogliśmy poznać losy naszych przodków.

W tym samym czasie, kiedy powstały pierwsze muzea pojawiła się idea konserwacji zabytków kultury. Uznane za szczególnie cenne miały być chronione i odnawiane. Od początku istniały dwie szkoły konserwatorskie. Jedni uważali, że trzeba przywrócić zabytkom ich pierwotny kształt, inni zaś sądzili, że w dzieła sztuki nie należy ingerować, jedynie można dbać o ich trwałość.

Ogromne zniszczenia, do których doprowadziła II wojna światowa postawiły konserwatorów zabytków przed dylematem: czy całe bezcenne zespoły architektoniczne pozostawić w ruinie, czy też przeprowadzić ich rekonstrukcję. W przypadku obiektów wyjątkowo cennych dla kultury narodowej podjęto decyzję o ich maksymalnie wiernym odtworzeniu. Dzięki temu, że konserwatorzy wykorzystywali tysiące ocalonych detali możemy dziś podziwiać warszawskie Stare Miasto lub Zamek Królewski.

We współczesnym świecie ochrona zabytków przestała być tylko wewnętrzną sprawą każdego narodu. Uznano, że istnieją dzieła sztuki, które stanowią dobro całej ludzkości. Przy ONZ działa specjalna filia, która zajmuje się sprawami oświaty, nauki i kultury. Należy do niej około 190 państw. W 1972 powstała specjalna lista najcenniejszych zabytków kultury oraz dzieł natury, które powinny być chronione w sposób szczególny, przy współpracy międzynarodowej.

17. Jak kształtowała się historia muzealnictwa na rodzimym gruncie? Kiedy i gdzie pojawiły się pierwsze placówki nastawione na muzealizację polskich dóbr kultury?

Pierwsze muzeum w Polsce zastało założone w 1801 w Puławach z inicjatywy księżnej Izabeli Czartoryskiej, i gromadziło pamiątki narodowe. Po upadku powstania listopadowego zbiory Czartoryskich zostały ewakuowane do Paryża, gdzie znalazły schronienie w Hôtelu Lambert i powróciły do kraju dopiero w 1876 do Muzeum Czartoryskich w Krakowie.

W 1805 prywatne zbiory sztuki i starożytności gromadzone w pałacu w Wilanowie udostępnił społeczeństwu Stanisław Kostka Potocki, dając w ten sposób początek najstarszemu istniejącemu polskiemu muzeum.

W 1855 Eustachy Tyszkiewicz utworzył Muzeum Starożytności w Wilnie, a Włodzimierz Dzieduszycki w latach 1855-1880 Muzeum Przyrodnicze we Lwowie.

Tradycja gromadzenia zbiorów są dużo starsze i sięgają końca XVI wieku, kiedy tworzono tzw. gabinety osobliwości. Jeden z nich tzw. Musaeum otwarto w 1594 w Toruniu przy bibliotece Gimnazjum Akademickiego w Toruniu.

18. Proszę przedstawić pokrótce historię i scharakteryzować profil działalności jednego dowolnie wybranego łódzkiego muzeum.

Wśród licznych placówek muzealnych, które znajdują się w Łodzi, jest m.in. Narodowe Muzeum Sztuki - z unikatową w skali Europy, gromadzoną od lat 30. XX w., kolekcją sztuki nowoczesnej, Centralne Muzeum Włókiennictwa - posiadające (w zabytkowym gmachu Białej Fabryki Ludwika Geyera) największą w Polsce kolekcję tkaniny artystycznej, Muzeum Historii Miasta Łodzi (w pałacu Izraela Poznańskiego - jednego ze współtwórców XIX-wiecznej potęgi przemysłowej miasta), czy Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne - z zabytkami regionu łódzkiego oraz wspaniałą kolekcją numizmatyczną - z monetami, wśród których wiele prezentowanych ocalało tylko w kilku lub kilkunastu egzemplarzach na świecie.

Muzeum kinematografii. Siedzibą muzeum jest pochodzący z połowy XIX w. pałacyk Karola Scheiblera, jednego z największych łódzkich przemysłowców pochodzenia niemieckiego, z racji fortuny i skali produkcji zwanego "królem bawełny". Pałac obecną neorenesansową bryłę uzyskał po przebudowie w latach 1886-88. Usytuowany jest w zabytkowym parku "Źródliska", obok olbrzymiego kompleksu dawnej fabryki i należącego do niej osiedla robotniczego "Księży Młyn". W okresie powojennym pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli. Mimo to w jego wnętrzach zachowały się w dobrym stanie lub są konserwowane sztukaterie, kominki i piece, dekoracje malarskie, boazerie i meble, tkaniny obiciowe, tapety, mozaika, podłogi i witraże. Stanowią one żywe świadectwo nie tylko historii Łodzi przemysłowej z okresu jej narodzin i rozwoju, ale także historii polskiego kina, bowiem zagrały w kilkudziesięciu polskich filmach, między którymi znajduje się i arcydzieło Andrzeja Wajdy "Ziemia obiecana".

Muzeum Kinematografii rozpoczęło działalność w roku 1976 jako Dział Kultury Filmowej i Teatralnej w Muzeum Historii Miasta Łodzi, a w roku 1984 zostało wyodrębnione jako jego oddział. W 1986 roku Muzeum Kinematografii otrzymało na swoją siedzibę - dawny pałac K. Scheiblera przy pl. Zwycięstwa 1 opodal PWSFTviT - popularnej "Filmówki" i podjęło samodzielną działalność jako jednostka kultury podległa samorządowi terytorialnemu. Utworzenie Muzeum Kinematografii właśnie w Łodzi wiązało się z jej rolą jako centrum produkcji filmów od początków rozwoju kinematografii oraz działalnością jedynej w Polsce i uznanej w świecie szkoły filmowej.

Celem muzeum jest: gromadzenie, przechowywanie, konserwowanie, opracowywanie i udostępnianie dóbr kultury w zakresie sztuki i techniki filmu, a w szczególności: archiwalnej aparatury filmowej z uwzględnieniem wszystkich wynalazków, które bezpośrednio poprzedziły kino, dokumentów życia filmowego, materialnych obiektów związanych z tworzeniem i funkcjonowaniem sztuki filmu fabularnego, dokumentalnego, oświatowego, animowanego, awangardowego, video i telewizji, programów filmowych, plakatów, scenografii, fotosów i pamiątek związanych z ludźmi kina. Chociaż ograniczona powierzchnia nie pozwala na udostępnienie większości zgromadzonych zbiorów Muzeum Kinematografii ma w swym dorobku szereg wielkich wystaw scenograficznych przybliżających publiczności proces powstawania dzieł filmowych między innymi: "Ogniem i mieczem" i "Stara baśń - kiedy słońce było bogiem" Jerzego Hoffmana, "Pan Tadeusz" i "Zemsta " Andrzeja Wajdy czy "Quo Vadis " Jerzego Kawalerowicza.

W latach 1987-1998 muzeum każdego roku przyznawało własną (mającą swoją legendę i renomę) nagrodę "Artur". Jej laureatami są m.in. producent filmowy Artur Brauner, reżyserzy Andrzej Wajda i Wojciech Jerzy Has czy operator Sławomir Idziak. Jest ono także organizatorem ogólnopolskich imprez: Festiwalu Muzyki Filmowej oraz Festiwalu Mediów "Człowiek w Zagrożeniu", którego treścią są współczesne polskie filmy dokumentalne o tematyce społecznej.

Dla upamiętnienia mistrzów kina światowego polskiego pochodzenia muzeum zorganizowało ostatnio dwie wielkie wystawy mono- graficzne. Pierwsza z nich "Krzysztof Kieślowski. Ślady i pamięć", przygotowana w dziesiątą rocznicę śmierci reżysera, została pokazana od 2006 roku w ponad dwudziestu krajach na czterech kontynentach i nadal wzbudza wielkie zainteresowanie. Wystawę opracowano w czterech wersjach językowych.
Kolejna wystawa poświęcona Poli Negri, legendzie kina światowego, rozpoczęła wędrówkę po Europie wszędzie wzbudzając ogromne zainteresowanie. W 2006 roku w przebudowanej dawnej pałacowej wozowni rozpoczęło działalność studyjne kino "Kinematograf".

19. Jaka rolę spełniają muzea w kulturze?

• Są łącznikiem między przeszłością a teraźniejszością;

• Charakteryzuje je przydatność edukacyjna;

• nie tylko przekazuje konkretną wiedzę, ale sprzyja również rozbudzaniu emocjonalnego stosunku do oglądanych przedmiotów;

• dostarczają obfitego materiału do przemyśleń i refleksji;

• mają znaczenie w procesie popularyzacji kultury polskiej wśród polaków i turystów zagranicznych;

• kształtowanie wrażliwości na piękno kultury oraz na kształtowaniu wrażliwości związanej z jej odbiorem;

20. Jakie projekty nowych muzeów lub inicjatyw muzealnych są obecnie dyskutowane w Polsce? Proszę wymienić co najmniej 2 takie pomysły na nowe muzea.

• W 2010 roku ma powstać nowe muzeum śląskie w byłej kopalni Katowice

• Rozpoczęcie przetargu na budowę Muzeum sztuki nowoczesnej w Warszawie

21. Jakie przeobrażenia w muzealnictwie można obecnie obserwować? Proszę omówić trzy wyraźne tendencje na konkretnych przykładach.

• Odchodzenie od linearnego zwierzania muzeów, przykładem jest Muzeum dziennikarstwa

• Pełna interaktywność muzeów np. Muzeum Powstania Warszawskiego

• Możliwość dotykania eksponatów także muzeum Powstania warszawskiego

1. Jakie funkcje spełnia prowokacja w sztuce? Proszę podać dwie, odwołując się do konkretnych przykładów prowokacyjnych działań artystycznych.

Nie wszystkie afery mają taki sam charakter. Zdarzają się skandaliści mimowolni, zdziwieni gwałtownymi reakcjami na ich dzieła. Bywają też skandale wywołane przez przypadek, przez kontekst polityczny, niespodziewane wydarzenia. Czasami artystom "puszczają nerwy" i reagują na jakąś sytuację zbyt gwałtownie, przekraczając obyczajowe normy. Jednak chyba najliczniejsza jest grupa twórców celowo posługujących się szokiem czy obrazą jako techniką autoreklamy. Niektórzy w produkowaniu skandali wspomagani są przez menedżerów i specjalistów od marketingu - i wówczas mamy do czynienia z przemyślaną kampanią reklamową skonstruowaną na podstawie bulwersującej informacji, a częściej spreparowanej plotki.

Dorota Nieznalska zawiesiła męskie genitalia na Krzyżu i zatytułowała tę pracę "Pasja". Szum, jaki powstał wokół jej instalacji sprawił, że zaczęto dowcipkować na temat nazwiska artystki, zmieniając je na "Znalska". Uważam, że artysta powinien oprócz opanowane warsztatu cechować się jeszcze moralnością, rozróżnieniem między tym, co jest dobre, a co złe. A to dlatego, że chcąc nie chcąc, pełni pewną rolę w społeczeństwie, rolę 'przekaźnika' między światem ducha, idei, natchnieniem, czyli tym, co rzemiosło czyni sztuką, a społeczeństwem. Artysta kształtuje w pewien sposób swoich odbiorców, poprzez zapoznawanie ich ze swoim dziełem, zabraniem czasu publiczności. Sukces osiągnięty jedynie dzięki zaszokowaniu jest krótkotrwały, ponieważ mija tak szybko, jak minie szok, a ludzie szybko się oswajają, przyzwyczajają.

Artystów powinny tak samo, jak i innych ludzi, ograniczać dobre zwyczaje, moralność i prawo. Bo niby z jakiej racji nie. Ale z drugiej strony należy znaleźć granicę, do której mogą się posunąć (tak jak i inni), która zapewne będzie leżeć dalej. To trudna kwestia i do rozstrzygnięcia pewnie tylko indywidualnie, osobno dla każdego przypadku.

Uważam, że prowokacja w sztuce jest dobra, jeżeli czemuś służy, pobudza coś w duszy człowieka, zmusza do zadawania sobie pewnych pytań, drążenia, poszukiwania, otwierania się na świat. Natomiast prowokacja stworzona jedynie w celu rozreklamowania własnej osoby, czy też sprawdzenia reakcji publiczności, jest nic nie warta. Nie twierdzę, że w życiu i relacjach takie zachowania są złe, ale z punktu widzenia sztuki są to nic nie warte. Zostaną zapomniane szybciej, niż zostały stworzone.

Można również wspomnieć o Sarze Kane, głośnej ostatnimi czasy. Porównywanie jej do Szekspira jest oczywiście mocno przesadzone, ale nie sposób zaprzeczyć głębszych (często wielopłaszczyznowych) treści w jej dramatach, pełnych brutalności, i w ogóle wywołujących nudności u co wrażliwszych osób. Te treści to relacje między ludźmi, poszukiwanie wzajemnego języka z drugim człowiekiem, potrzeba miłości. Chociaż wydaje mi się, że to wszystko można zrealizować w teatrze niekoniecznie używając tak drastycznych środków.

Drugą sprawą jest wtórność i stosowanie utartych schematów, pomysłów, brak własnej inwencji. Przy czym uważam, że wtórność objawia się zarówno w czysto mechanicznym powielaniu istniejących już rzeczy, jak i brak zaangażowania własnego. Dopiero motywacja własna artysty, czyli całkowite zaangażowanie i „włożenie całego serca” w pracę może dać dziełu niepowtarzalny charakter, indywidualną sygnaturę.

22. Jak przejawia się obecnie street art? Proszę podać jeden konkretny przykład artystycznego zagospodarowywania przestrzeni ulicznej.

Termin street-art zawiera w sobie tradycyjne graffiti, lecz często jest użyty do odznaczenia aktywności artystycznej w przestrzeni miejskiej od wandalizmu. Sztuka uliczna to zjawisko bardzo ciekawe, choć trudne do zdefiniowania. Sztuka ulicy to każdy rodzaj sztuki prezentowany w publicznym miejscu, najczęściej dotyczy form tymczasowych. Dlatego też wymienia się 3 główne nurty: grafitti, vlepki i szablon.

W Polsce interesującym projektem streetart'owym jest M-city. Są to wykonywane za pomocą szablonu w przestrzeni miejskiej muralia - billboardy, plakaty i wlepki razem przylegające do siebie niczym puzzle. Projekt jest przede wszystkim zabawą z formą i przestrzenią miasta. Dzięki niemu wiele elementów miejskiej rzeczywistości zostało przeniesionych na język plastyczny. Wycięte w technice szablonu i wielokrotnie powielone fabryki, domy, ulice, pojazdy i ludzie mogą zostać umieszczone w przestrzeni wkomponowując się w otoczenie najczęściej miejskiego pejzażu. Daje to możliwość dowolnego kształtowania miasta, które jest powieleniem rozwiązań istniejących w rzeczywistości, komentarzem do otoczenia bądź własną jego interpretacją. Równocześnie bardzo wyraźna jest czysto plastyczna czarnobiała estetyka.

Wszystkie elementy miejskiej rzeczywistości, a jest ich ponad 100, zostały wykonane przy pomocy szablonu. Pierwszym etapem jego przygotowania jest szkic danego obiektu ołówkiem na kartce formatu A-4. Następnie rysunek taki jest „zrobiony” komputerowo, dzięki czemu osiągnięta jest forma przestrzenna. Wszystkie budowle mają swoją lewą - jaśniejszą stronę, i ciemniejszą - prawą, nadaje to im efekt plastyczności i głębi. Projekt jest następnie powiększany 4-krotnie i zabezpieczany 2-stronnie bezbarwną folią samoprzylepną, która nadaje elastyczność i zabezpiecza przed wilgocią. Ostatnim etapem pracy jest wycięcie szablonu.

Szablonowe miasta powstają głównie w przestrzeni miejskiej w postaci murali, billboardów, plakatów i wlepek. Powstawanie miasta od strony technicznej, przy zachowaniu pewnych zasad, nie sprawia dużych trudności. Mniejsze projekty są wykonywane przez jedną osobę. Przy większych realizacjach spotyka się grupka znajomych lub też często przypadkowych osób. Projekt przed malowaniem jest bardzo ogólny i ogranicza się jedynie do ogólnego zarysu miasta. Osoby biorące udział w akcji samodzielnie dobierają elementy, których chcą użyć, przez co układ poszczególnych elementów powstaje na wyczucie w trakcie pracy i posiada cechy charakterystyczne dla każdego uczestnika. Dotychczas projekt został zrealizowany lub pokazany w kilkudziesięciu miejscach, głównie na terenie Gdańska, Sopotu, Gdyni, Warszawy, Bydgoszczy, Torunia, Poznania i Sosnowca. Elementy miasta powstały głównie pod wpływem trójmiasta i osób w nim zamieszkujących, choć nie brakuje też elementów z innych regionów

23. Na czym polegają założenia programowe feministek w sztuce i dyskursie artystycznym? Proszę rzecz zilustrować co najmniej jednym przykładem.

Mówienie o współczesnej sztuce kobiet niesie ze sobą niebezpieczeństwo separowania twórczości, której jedynym wyróżnikiem jest płeć twórcy. Jednak wybór ten jest uzasadniony. Społeczne mechanizmy traktowania kobiet mają wpływ na pewne podobieństwa w ich postrzeganiu świata. Obecne w ich twórczości zainteresowanie ciałem może wiązać się z tym, że stosunek kobiety do własnego ciała, które w sferze społecznej podlega ciągłemu wartościowaniu, wpływa na kształtowanie się jej tożsamości. Czym innym jednak jest mówienie o sztuce feministycznej.

Sztukę feministyczną rozumieć można jako aktywność artystyczną zaangażowaną w problematykę kobiet, dążącą do przełamania systemów dyskryminacji i opresji. Choć twórczość feministyczna w Polsce nie cieszy się ani uznaniem publiczności, ani krytyków (którzy problem wyśmiewają), nie jest popularna wśród samych artystek (które dystansują się od feminizmu), to jednak można wskazać na wyraźnie feministyczne motywy w ich sztuce.

Wątki feministyczne w sztuce polskiej pojawiły się już w latach 70. Jako pierwsze podjęły je w swej twórczości: Natalia LL, Maria Pinińska-Bereś i Ewa Partum. W swej sztuce krytykowały obraz kobiety jako obiektu konsumpcji, funkcjonujący w tzw. tradycji „starych mistrzów i Playboya". Tradycja ta opiera się na przedstawianiu kobiecego ciała zgodnie z obowiązującym kanonem piękna. Ciało ukazane jest w taki sposób, aby widz-mężczyzna mógł czerpać przyjemność z jego oglądania. Dzięki temu męski widz może swobodnie rozkoszować się biernym kobiecym ciałem, nad którym sprawuje kontrolę.

Maria Pinińska-Bereś została uznana przez jednego z krytyków za artystkę wyprzedzającą zachodni nurt feministyczny. Andrzej Kostołowski pisał, że wątki feministyczne pojawiły się w jej pracach już na przełomie lat 60. i 70., zanim pojawiły się one na Zachodzie Chodzi tu przede wszystkim o obecną w sztuce Pinińskiej krytyczną analizę ról przypisanych kobiecie.

Jest też polska artystka, w której twórczości na pierwszy plan wysunął się temat erotyzmu. Alicja Żebrowska jest autorką kontrowersyjnej pracy wideo. Film wideo przedstawia scenę, w której do pochwy wpychane jest błoto, a następnie ręce w gumowych rękawiczkach wyciągają z niej laleczkę Barbie. We wrześniu artystka otworzyła wystawę fotografii zatytułowaną "Onone", gdzie na wielkiego formatu zdjęciach można zobaczyć ludzi "zaopatrzonych" w penisy i piersi o trzech sutkach. Jedna z fotografii przedstawia "Onona" leżącego na trawie, połączonego za pomocą plastikowych rur ze szklanymi kulami, zawierającymi zielony płyn. Dopiero na taśmie wideo towarzyszącej wystawie pokazano jak fluid ten doprowadza go do ekstazy

W odniesieniu do współczesnej prozy kobiecej można użyć określenia "sztuka menstruacyjna". Ponadto warto też wspomnieć o „Poradniku dla niegrzecznych kobiet” Ireny Obermannovej.

Zapoznając się z zagadnieniami związanymi z feminizmem w dyskursie artystycznym odkryłam stronę internetową www.obieg.pl na której znajduje się masa recenzji, tekstów, wydarzeń rozmów i zdjęć związanych z tematem.

24. Proszę przygotować omówienie dowolnego wydarzenia kulturalnego, które miało miejsce w ostatnim czasie (np. zrecenzować odbywającą się aktualnie wystawę, nowość wydawniczą, płytę, spektakl teatralny, film...; zdać sprawozdanie z jednorazowej akcji artystycznej; skomentować inny korespondujący z problematyką zajęć fakt bądź zjawisko o estetyczny wydźwięku). Proszę uzasadnić swój wybór w kontekście problematyki poruszanej na wykładach (sugerując się ich ramowym programem).

W dniach 19 - 22 lutego odbywał się w łodzi festiwal Carnawalia.

Festiwal Carnawalia został zorganizowany na ulicy Piotrkowskiej w tym samym czasie jeden z festiwali telewizji Polsat. Przykładem kompletnego braku organizacji był brak uczestników projektu pod tytułem Makijaż Karnawałowy. W pierwotnym założeniu po znalezieniu chętnych w jednym z łódzkich studiów makijażu miało być wykonany makijaż karnawałowy , który w późniejszym czasie po przejściu defilady po ul. Piotrkowskiej będzie zaprezentowany na scenie.

• Brak chętnych

• Jeden z organizatorów zabrał połowę dziewczyn do TV łódź

• Brak pokazu na scenie

Festiwal rozpoczynała defilada od placu wolności do pasażu Schillera. Po drodze spotkała ona jednak przeszkodę w postaci ogromnej sceny Polsatu. Powiększyło to jedynie efekt śmieszności całego festiwalu, gdyż po dojściu defilady na pasaż Schillera przed oczami uczestników ukazała się scenka ok. 10 razy mniejsza.

Największa atrakcja festiwalu miał być pokaz samby w wykonaniu profesjonalistów ściągniętych z Warszawy. Nie dość, że spóźnili się oni ok 30 min. to uznali że nie wyjdą na scenę gdyż jest za zimno.

Wnioski pozostawię bez komentarza.

6

---