Kultura języka to termin, choć wieloznaczny, jednak wyraźnie związany z wartościującym rozumieniem kultury. Oznacza on umiejętności poprawnego (czyli zgodnego z normą językowa) posługiwania się językiem, zarówno w mowie jak i w piśmie. Wszelkie odstępstwa od normy traktowane są jako błędy językowe bądź jako innowacje językowe. Przez ten termin rozumie się zwykle stopień znajomości środków językowych i sprawności operowania nimi przez ludzi posługujących się danym językiem.
Język - ukształtowany społecznie zespół symboli, używanych w procesie komunikowania się zgodnie z obiektywnymi regułami budowania wypowiedzi językowych. Można zatem stwierdzić, że na język składają się dwa elementy:
zbiór znaków
reguł łączenia znaków
Język to sposób przedstawiania przedmiotów, czynności czy abstrakcyjnych pojęć za pomocą umownego systemu dźwięków bądź znaków. Mówiąc o języku mamy najczęściej na myśli ludzką mowę, tj. system artykułowanych dźwięków, układających się zgodnie z konwencją. Nie należy jednak mylić tych dwóch pojęć, gdyż mowa oznacza używanie języka w procesie porozumiewania się.
Spośród języków używanych przez ludzi można wymienić języki naturalne (np. polski, francuski, islandzki itp.) i sztuczne (np. esperanto, interlingua). Zwierzęta porozumiewają się instynktownie (bez udziału samoświadomej woli np. Pies okazując agresywną postawę warczeniem lub uległość podwinięciem ogona), w sposób analogiczny do ludzkiego języka.
Język mówiony jest utrwalany jako język pisany za pomocą pisma.
Oprócz tego można mówić o języku gestów (język migowy), ciała (np. balet) czy muzyki (notacja muzyczna).
Matematyka, w szczególności informatyka, używają szeregu sztucznych języków tzw. języków formalnych, m.in. języków programowania.
Badaniami nad językami zajmują się lingwistyka i filologia.
Język - system znaków dźwiękowych służących do porozumiewania się przez członków danego narodu, społeczeństwa.
Język - sposób porozumiewania się ludzi pewnego środowiska lub zawodu oraz zapisu i przekazywania informacji w jakiejś dziedzinie wiedzy.
Język - sposób formułowania wypowiedzi w mowie lub piśmie, charakterystyczny dla danego człowieka, autora, dzieła, epoki.
Język - utrwalony społecznie zespół znaków dotyczących jakichś działań człowieka lub wyrażających jego emocje oraz każdy układ elementów rzeczywistości, któremu człowiek nadał jakąś treść.
Desygnat - każdy konkretny obiekt pasujący do nazwy, lub ściślej - każda rzecz oznaczana przez dany wyraz, pojęcie lub znak. Na przykład desygnatem słowa "pies" jest każde zwierzę będące psem.
Desygnatem nazwy N języka J, przy określonym jej znaczeniu, jest każdy przedmiot P, o którym, zgodnie z prawdą, nazwę N można orzec.
Zbiór wszystkich desygnatów danej nazwy stanowi jej denotację. Desygnat jest pojęciem stosowanym w logice i językoznawstwie.
Desygnat - przedmiot, osoba lub zjawisko, do których odnosi się dana nazwa.
Słowo to elementarna część mowy. Jego pisanym odpowiednikiem jest wyraz. Za pomocą słów nazywamy i rozróżniamy przedmioty materialne lub ich klasy, a także treści psychiczne, czynności, stany, cechy i relacje między elementami rzeczywistości.
Słowo - znak językowy mający jakieś znaczenie.
Słowo - wypowiedź ustna lub pisemna.
Norma językowa to pojęcie z zakresu językoznawstwa normatywnego. Norma opisuje elementy systemu językowego uznawane za wzorcowe i poprawne, motywując to względami historycznymi, tradycją i kulturą językową, estetyką i uzusem. Powstanie normy językowej wymaga jej skodyfikowania i pojawia się w związku z powstaniem literatury piśmienniczej w danym języku. Norma językowa kodyfikuje przede wszystkim formę pisaną danego języka.
Kodyfikacja normatywna obejmuje gramatykę (normatywną), ortografię (zasady pisowni), ortofonię (zasad wymowy) oraz słowniki poprawnościowe. Tylko na gruncie normy możliwe jest mówienie o błędzie językowym.
Historycznie najwcześniejsze formy kodyfikacji polegały właśnie na przytaczaniu przykładów form niepoprawnych. Również pierwsze gramatyki oraz gramatyki szkolne miały często charakter normatywny.
Norma - ustalona, ogólnie przyjęta zasada.
Język literacki oznacza język używany przez wykształcone grupy społeczeństwa, instytucje publiczne i państwowe oraz szkoły (szczególnie ponadpodstawowe) i uczelnie.
Język literacki dzieli się na język mówiony i pisany. Wywodzi się najczęściej z dominującego dialektu danego języka.
Język literacki - pisana, staranna odmiana języka ogólnego.