23.02.2012
Zmiany gospodarcze - wzrost demograficzny, więcej ludzie zarabiają. Wzrost przestępczości o charakterze lekkim, złodzieje i oszuści. Wcześniej były zbrodnie przeciwko człowiekowi, ciała, teraz są przeciwko mieniu. Wcześniej przestępstwa były przypadkowe, nie planowane, a teraz są wyspecjalizowaniu przestępcy, planowane zbrodnie. Wcześniej następowały gwałtowne sprzeciwy części ludności, bunty, burzenie ładu społecznego. Zwalczanie tego typu zbrodni polegało na wytępianiu pojedynczych jednostek. Strach o to, że Ci ludzie będą mieli następców. W XIII wieku przestano mordować ludzie, których się obrabiało, głównym powodem tego było to, że można było potem wrócić i kolejny raz obrabować, a nie szukać kolejnej osoby do obrabowania. „Mokra” robota była w XVIII wieku mniej popularna, społeczeństwo uważało, że morderstwo na osobie obrabowanej jest zbrodnia przeciwko ludziom w danym fachu.
Zmian w systemie karania, ma to wielki wpływ na ludzi. Przestępstwa także się zmieniły, co wymusiło zmianę systemu karania, ponieważ zbrodnie były zbyt łagodnie na ówczesne kary.
Niedopasowanie prawa do następujących zmian.
Zła ekonomia władzy karania:
Nadwładza suwerenna - sąd mógł podważyć decyzję króla, mógł zmienić karę na cięższą lub ułaskawić. Słowa suwerena były ostatnie. Relacje z suwerenem zaważały na orzeczenie sądu.
Sędziowie byli nieobiektywni - wyrok zależał od humoru sędziego
Sprzedawane były urzędy - niekompetentni urzędnicy
Niespójna władza, zbyt dużo urzędów, kompetencje urzędników się na siebie nakładały. Umowność systemu, nie sprecyzowane co jest przestępstwem i jaka jest odpowiednia kara. Jeden urząd zarządzi taką karę, a drugi może ją zmienić.
Przyczyny:
System sądowniczy miał cel: utrzymywanie zasad, ładu społecznego, jak najmniej przestępstw. W punktu widzenia społeczeństwa utrzymanie urzędów było zbyt kosztowne, społeczeństwo denerwowało się przez to, negatywne skutki, bunty, sprzeciwy. Ludzie widzieli, że system nie mieści się w konkretnych ramach, starali się go zmienić, zreformować.
Illegalizm - powstawał przez nierówności klasowe; odbijał interesy poszczególnych klas społecznych; do danej zbrodni jest dopisana kara, ale poprzez moralność nie jest ona stosowana. Illegalizm wobec mienia oraz wobec prawa. Różna częstotliwość występowania
Wobec mienia:
Zwyczaje z przywłaszczaniem mienia przez wyższe klasy; klasy biedne, ludowe, chłopi mieszczanie; są silnie obudowane przepisami prawa, jakiekolwiek zawłaszczenia są bardzo sumiennie ścigane.
Wobec prawa:
Klasy wyższe, burżuazja; nadużycia związane z używaniem luk prawa lub omijanie prawa, machinacje prawne;
Prawo jest elementem gry grup społecznych.
Manipulacja prawem dla własnego dobra, wygody. Brak logiki kształtowania prawa.
Elementy planu reformatorskiego:
Sprawne systemy, które umożliwi chwytanie przestępców, organy ścigania. Umożliwią faktyczne osądzenie sprawców,
Nowa ekonomia sprawowania władzy karania, kara jako przykład aby go nie powtarzać,
Wątek polityczny, sugerowano konieczność odejścia od okrutnych kar, władza suwerenna miała prawo z człowiekiem zrobić wszystko, okrutnie się nad nim pastwić, to znaczy że zakres władzy był absolutny. Przejście pomiędzy człowiekiem nie skazany a skazanym było bardzo płynne. Poddanie systemu kar humanizacji, wskazano na to, że człowiek jest wartością. Postulowano nad ograniczeniem władzy nad życiem człowieka. Granica, że władza nie może zrobić z człowiekiem tego co chce. Reformatorzy sami siebie ograniczyli de facto. Reforma miała wykluczyć kary śmierci, kaźni, ale nie przez żal nad cierpieniem, ale o ograniczeniem władzy nad jednostką. Suweren może go zabić czy osądzić, ale nie może się nad nim pastwić, torturować.
Koszty polityczne wcześniejszych typów kar.
Efekt uczestniczenia w publicznym karaniu:
Przemoc rodzi przemoc,
Sposób rozwiązywania problemów,
Staje się to normalnością,
Pastwienie się nad kimś staje się narzędziem postępowania,
Reakcje współczucia osoby karanej a nie ofiary przestępstwa,
Ludzie czuli się zagrożeni, zbrodnia błaha, a kara okrutna,
Kaźnie miały skutek negatywny polityczny, władza uważana za zła, większa szansa na identyfikowanie się ze zbrodniarzem a nie z ofiarą.
Przestępca staje się zdrajcom społeczeństwa, poprzez swój występem, zbrodnia przeciw człowiekowi. Społeczeństwo chroni się przed negatywnym skutkiem, czyli rozpowszechnieniem się danego zjawiska. Odwołanie do sfery człowieczeństwa
Celem kary przestaje być chęć zadość uczynienia czy chęć zemsty, a staje się nim rozprawienie ze skutkami zbrodni, rozumianymi jako szereg zakłóceń porządku, który może dać początek. Drobne przestępstwa są mniej ważne niż groźniejsze, nikną one na tle społeczeństwa.
Karanie - pomysły reformatorów
01.03.2012
Kara miała za zadanie:
pouczać
przedstawienie, mające na celu zniechęcenie ludzi niewinnych do popełniania przestępstw.
Kara dolegliwa dla grupy odbiorców (potencjalnych zainteresowanych przestępstwem) oraz
Związek między karą a przestępstwem: symbolika zbudowana wokół kary, od razu można się domyśleć za jakie przestępstwo został skazany.
Optymalna specyfikacja - żebyśmy mieli jasną sklasyfikowaną hierarchię kar (od ważnych do mniej ważnych)
Reguła obiegowej prawdy - Np. Sąd wydaje wyrok i ludzie muszą uznać to za prawdę. Wyznania podejrzanego wydobyte na bazie tortur; materialne rzeczy, które udowodnią czyjąś winę, nie wystarczą same słowne zeznania. Posługiwanie się bardziej wiarygodnymi faktami (twarde dowody)
Reguła absolutnej pewności - kara nie ominie przestępcy, wiem co jest zbrodnią i adekwatną do niej karą.
Skutków ubocznych - musi wywierać duże wrażenie,
Reguła wystarczającej idealizacji - przerażał ludzi powinien ból zadawany przestępcy, oddziaływujące na wyobraźnię, idea, wyobrażenie
Minimalnej nadwyżki - kara ma minimalnie przewyższać zbrodnię,
Jak reformatorzy traktowali przestępców po odbyciu kary?
Zbrodniarz, który odpokutował, zrehabilitował, „zapominamy”, że odbył karę. Zapłacił on już za swoją zbrodnię, wychodzi i jest już „czysty”.
Civitas penallis - pomysły reformatorów miały na celu dokonanie zmian w świadomości społeczeństwa, że prawo nie było narzucone z zewnątrz, intencja była taka, żebyśmy to my się do tego dostosowali, ponieważ jest to właściwe.
Reformatoria: Mają za zadanie zmianę.
3 modele:
Amsterdamski: prace w zakładach, które były płatne.
Filadelfijski: należy znać historię więźnia, jakie były jego dokonania podczas odbywania kary,
Angielski: izolacja, praca w odosobnieniu,
Wspólne: praca, izolacja od społeczeństwa, próba zmiany przez pracę oraz duchowność (umoralnianie, argumenty o charakterze religijnym, medytacje), możliwość wyjścia za dobre sprawowanie (karę można było skrócić, albo przedłużyć, zależne jest to od administracji), przestroga dla społeczeństwa, architektura (jak więzienia były zbudowane, mury, małe okna, kraty). Wszystkie zachowania określane były regułami, to jak wychodzi i wchodzić z celu, jak ma rozmawiać, jeść, itp. Więźniowie byli poddani wielkim rygorom i było to kwestionowane.
Miało to na celu wytresować, przyzwyczajenia i odruchy mają się zmienić i zostać w psychice już na zawsze. Więźniowie mają być „wyregulowani”. Reformatoria przede wszystkim oddziaływają na ciało, fizycznie, ale nie ból (tresura).
3 sposoby organizacji władzy karania:
1. kara jako ceremoniał władzy
2. kara jest procedurą mającą przywrócić jednostkom status podmiotów prawa.
3. kara jako technika przymusu, tresura ciała.
Kara ma charakter ukrywany, niejawnie, jest ona jednolita dla wszystkim, różni się jedynie długością. Zmienia się współcześnie ze wg na technologię : bransoleta (obroża), izolacją, itp.
08.03.2012
Problem ze stanem obiektywnych kryteriów, test umożliwiający rozróżnienie choroby od zdrowia.
Jak powinniśmy rozumieć życie społeczne, obserwować i wyjaśniać.
Kryterium odróżniania faktów:
szans przeżycia
euforii
subiektywnego domniemania
niewielkie kłopoty e zdrowiem prowadzą do stanu bardziej pożądanego, zmieniamy styl życia
krwawienie, uznawane za uszkodzenie ciała, coś anormalnego, ( u kobiety normalne), stany normalne a anormalne, zakłócenie normalności.
Nie mamy jednoznacznych kryteriów co jest zdrowiem a co nie. Brak jednoznacznych objawów sprawia kłopot w rozróżnieniu kryteriów.
Jak można poznawać społeczeństwo, jak powinno się je analizować z punktu widzenia nauki. Czym powinniśmy się zajmować diagnozując społeczeństwo?
Normalne są fakty powszechne, anormalne są indywidualne.
Typ przeciętny tworzymy na podstawie danego rodzaju społeczeństwa, społeczeństwa będą do siebie podobne, ale będą się różniły etapem rozwoju oraz rodzajami patologii.
Jak określamy przeciętność?
Odnosimy się też do innych społeczeństw, które są na takim samym poziomie rozwojowym. Powszechność danego zjawiska odnosimy do konkretnego zjawiska występującego w innych społeczeństwach należących do tego samego rodzaju i na tym samym etapie rozwojowym.
Cechy normalności:
Powszechność, właściwe, lepsze, naturalne (wynikające z natury rzeczy).
Wprowadzenie testu powszechności, afektywności, efektywności, ugruntowania pewnych rzeczy.
3 zasady związane z określaniem faktów normalnych, kiedy została ustalona powszechność danego zjawiska, w odniesieniu do danego rodzaju stanu przeciętnego, typu normalnego:
fakt jest normalny dla określonego rodzaju społecznego, w określonej fazie jego rozwoju, jeśli wytwarza się w przeciętnych społeczeństwach tego rodzaju w odpowiedniej fazie jego ewolucji,
rezultatem metody można sprawdzić przez wykazanie, że powszechność zjawiska, wiąże się z ogólnymi warunkami życia zbiorowego w rozważanym typie społeczeństwa,
sprawdzenie to jest niezbędne wówczas, gdy fakt dot. rodzaju społecznego, który nie dokonał jeszcze swej pełnej ewolucji.
Logiczny dowód, którym autor chce nas przekonać do danej analizy, praktyczne konsekwencje.
ZBRODNIA - polega na akcie godzącym w pewne uczucia zbiorowe o szczególnej sile i wyrazistości. Poznaje ją się po tym, że występuje zjawisko potępienia, poznajemy ją po reakcji; nie wynika z norm prawa, ale z tego jak ludzie reagują. (konsekwencja - kara)
Bardzo różne zjawiska, dla jednych są nie zbrodnicze, a w innych będzie uważany za zbrodniczy.
Zbrodnia jest normalna, ponieważ:
społeczeństwo bez zbrodni jest niemożliwe, zbrodnia występuje w każdym społeczeństwie, jest to zjawisko powszechne, więc z socjologicznego punktu widzenia normalne (jest powszechna, występuje we wszystkich społeczeństwach)
wypływa z pewnych zasad ustrojowych żywego organizmu
zbrodnia jest użyteczna, gdyż warunki, z jakimi jest zespolona, są także nieodzowne dla normalnej ewolucji moralności i prawa (jest użyteczna)
Zbrodnia jest patologiczna jeżeli osiąga lub przekracza pewien poziom, który można zapewne ustalić dla każdego typu społeczeństwa (w każdym społeczeństwie są inne kryteria).
15.03.20112
Florian Znaniecki - „Ludzie zboczeńcy”
Normalnie ludzi są kwalifikowanie wg norm w danych kręgach kulturalnych: zabawy, pracy i dobrze wychowanych.
Normalność: działania zgodne, przystosowanie się do któregoś z wspomnianych typów i modeli.
Skuteczne przystosowanie polega na tym, że postępuje zgodnie z normami, uporządkowanie zachowanie się do kogoś i kogoś do nas. Interakcje pomiędzy jednostką a środowiskiem oraz odwrotnie. Relacje kształtowane, narzucane przez środowisko. Kwestia nie polegająca tylko na umownych normach, ale mechanizm działa też na relacjach jednostka - środowisko i są one uporządkowane, wskazanie mechanizmu dzięki którym tak się dzieje, typ osobowości jest kształtowane iż relacje danego środowiska a jednostki są normatywnie uporządkowane.
Normalność cywilizacyjna jest dopuszczalna jako wysoki lub niski poziom kulturalny, szeroki i wąski.
Wysoki poziom - to ludzie którzy mają wykształcenie, normalność może występować na innych poziomach, nawet jeżeli ludzie są w tym samym typie osobowości.
Normalność jest możliwa tylko poprzez dobre wychowanie, pracę lub zabawę. One wtedy dominowały, dominacja ma znaczenie w procesie kształtowania. Cechą tego procesu stawania się normalnym jest przyjmowanie wzorców, proces ten jest złożony, długotrwały, jednostka jest poddawany oddziaływaniom ze strony środowiska, wielu różnych stron, dziedzinom.
Życie normalne może być realizowane w ramach poszczególnych typów osobowości, nie ma czystej osobowości, każdy jest nosicielem cech z trzech różnych typów, ale jeden typ szczególnie dominuje.
Nienormalność: nienormalni dążą oni do normalności, wychowani w złych normach, jednostki są ukształtowane wg 1 z typów osobowości i zdarza się, że Ci już wykształceni muszą wypełniać role do których nie zostali przysposobieni, niezgodne z ich typem osobowości.
Podnormalność: odchylenie w dół, wykonuje swoje obowiązki gorzej niż osoba normalna. Osoba wykształcona w danej roli społecznej, wg Znanieckiego osoba pracy, która gra rolę z kręgu zabawy.
Nadnormalność: jednostka dobrze wychowana, w nowej pracy wprowadza nowe czynniki do pracy, reformator. Nie jest on lepszy bo wie więcej w swojej dziedzinie, ale wzbogaca nowy krąg kultury o swoje normy, umiejętności, wzorcami.
Ważną cechą nienormalnych jest to, że zboczeńcy stoją w opozycji do normalności, odstępują od 3 zasadniczych typów. Normalność jest realizowana na określonej licznie ścieżek, jeżeli byłoby ich więcej to nie byłoby możliwości utrwalenia procesu przekazu.
Zboczeńcy podnormalni: zawsze są postrzegani negatywnie, buntują się dla siebie, problem z zaakceptowanie faktu, że muszą przestrzegać określonych norm, bunt. Odrzucają konieczność podporządkowania się ustalonego porządku. Źródłem jest przymuszanie, przemoc, restrykcje, karanie spowodowało to, że jako dziecko buntuje się przeciwko danych normom. Wie o tym, że może się zbuntować i nawet chce tego. Wewnętrzna gratyfikacja, zewnętrzna korzyść z buntowania się, może to być np. brak kary, profity.
Zboczeńcy normalni:
Zboczeńcy nadnormalni: odrzuca normy ogólnie przyjęte, ale jest postrzegalny pozytywnie, nie ma problemu z własnym przystosowanie, ale ma problem z tym czy dany porządek jest dobry, chce zmienić cały porządek. Jego zachowanie ma źródło w bezpośrednim lub pośredni kontakt, np. rodzina lub autorytet. Może znaleźć wzorca, jednostka wtedy jest ukształtowany na zboczeńca nadnormalnego. Może także się taki stać poprzez styczność z inną kulturą. Jednostka nie jest w pełni ukształtowany przez środowisko, jednostka wchodzi w część funkcjonowania środowiska innego, obcego. Jednostka mając dylemat, które środowisko jest lepsze, dobre dla niego, może on przez to stworzyć własny porządek. Problem z nimi polega na tym, że zboczeniec ten dąży do zmiany istniejącego porządku, Znaniecki pisze o tym, że takich ludzi jest bardzo wiele, zaledwie niewielu z nich jest prawdziwym nadnormalnym. Cechuje ich to, że: nie tylko mówi o tym, ale także działa w praktyce, wprowadza pewne idee w stosunku do siebie, nie robią tego dla świata, aby go ulepszyć. Zmiany wszystkie zaczyna wprowadzać od siebie. Działa poprzez własne zaangażowanie, dzięki temu może znaleźć zwolenników.
Brak 22.03.2012!!!!
29.03.2012
Konsekwencje życia w kulturze amerykańskiej dla struktury społecznej:
szansa na odniesienie sukcesu
konieczność ciągłej wiary na odniesienie sukcesu, równe szanse na osiągnięcie go
silna indywidualizacja porażki
Elementy mitu amerykańskiego sukcesu:
prawdziwa porażka - rezygnacja z dążenia do celu, niepowodzenie jest tylko przejściową porażką.
Przekonanie, że każdy może go osiągnąć
Typy przystosowania jednostek:
Konformizm (przyjęcie ogólnie uznawanych celów i środków)
Innowacja (przejęcie celów ale uznając własne środki)
Rytualizm (ścisłe przestrzeganie norm, biurokracja)
Wycofanie (odrzucenie celów i środków ogólnie przyjętych)
Bunt (wprowadzenie własnych celów i środków)
Anomia:
Względny zanik norm w społeczeństwie. Wg Merona przyczyna znajduje się w elementach struktury społecznej i kulturowej. Odrzucenie przestrzeganych norm, które są uznawane (środki nie są dostępne dla wszystkich, rozbieżność pomiędzy potrzebami a dostępnością ogólnie przyjętych środków do celów).
Dwie możliwości empiryczne anomii:
subiektywne wskaźniki anomii (obszary):
przekonanie o obojętności przywódców
opinia, że nie da się dużo zmienić w chaotycznym społeczeństwie
ze względu na niemożność zrealizowania celów bez sensu
niemożność liczenia na wsparcia najbliższych
obiektywne wskaźniki anomii:
wysoki poziom przestępczości - ludności kolorowej
niewielki odsetek właścicieli domów
05.04.2012
Jaźń:
Samoświadomość; jest to proces, który pozwala nam pomóc podjąć jakąś decyzję. Określa pragnienia, cele.
Jednostka wg Mead'a odbiera bodźce zewnętrzne i interpretuje je wg siebie, indywidualnie.
Interpretacja symboliczna - definicja zawiera sugestie interpretacji, warstwa informacyjna oraz symboliczna. Ma porządkujący charakter: wchodząc w reakcje są one już uporządkowane: bodziec - reakcja.
Przedmiot: twór ludzki, które zostały przez człowieka w dany sposób zinterpretowany.
Działania połączone: „czynność społeczna”, działania połączone to dopasowane do siebie linie zachować poszczególnych uczestników. Każde działanie jest konstruowane w czasie i ma pewną drogę rozwojową, czyli historię. Owa droga rozwojowa jest ogólnie uporządkowana, utrwalona i powtarzalna dzięki wspólnym definicjom.
12.04.2012
Z. Walcz „powstanie i rozwój teorii naznaczania społecznego”
Dewiacja: socjalizacja bezpośrednią przyczyną. W trakcie wychowania przekazywane są dewiacje. Pośrednia - zachowania wzięte z obserwacji z otoczeniem.
Społeczeństwo zintegrowane: anomia w braku dostępu do legalnych środków do osiągnięcia celów ogólnie przyjętych przez dane społeczeństwo.
Kontrola społeczna: formy niezdolności, złamanie się władzy: 2obszary kontroli:
samokontrola
zewnętrzne
- formalne (prawo, policja, itp.)
- nieformalne (grupy społeczne)
Osłabienie, neutralizacja kontroli społecznej
Reakcja społeczna: naznaczenie, podtrzymywanie etykietki
Mead: system karny utrwala przestępczość, grupa społeczna atakuje dewianta, dewiant broni się, zwiększa swoją agresję.
Etykietowanie: nie tylko jedno zachowanie jest brane za dewiacyjne ale cała jednostka. Brak akceptacji wśród społeczeństwa powoduje szukanie przez dewianta akceptacji wśród In nych dewiantów. Brak akceptacji etykietki przez dewianta powoduje doszukiwanie się przez społeczeństwo ukrytych motywów zachowań w momencie kiedy dewiant zachowuje się wg ogólnie przyjętych norm w danym społeczeństwie.
Dewiacja pierwotna: dewiacja, jednostka ma świadomość, ale nie utożsamia się z nią. Jednorazowa dewiacja.
Dewiacja wtórna: społeczeństwo naciska na dewianta, co powoduje przystosowanie się dewianta do etykietki. Społeczeństwo oczekuje, że jeżeli ktoś raz się dewiacyjnie zachował, to po przyczepieniu mu etykietki, będzie tak postępował stale.
Instytucje formalne przemiany: narzucana etykietka, „osobowość”, np. w więzieniu, etykietka przestępcy, utrwala ona obraz dewiacyjny.
19.04.2012
Dewiacja zależy tylko od osoby określonej lub nie jako dewiacyjnej. Mechanizmy, które powodują reakcję wśród społeczeństwa: poznanie reguł i zasad panujących w danym społeczeństwie. Dewiantem można zostać niezależnie od tego jak się zachowujemy.
Inicjatywa moralna: reakcja ludzi, w momencie kiedy zobaczą problem; zaczynają z nim walczyć.
Dewiant czasem zostaje nim na skutek „dobrego” działania/ efektów instytucji.
2 elementy:
sukces: min. Szanse na jego osiągnięcie
powodzenie: efekt inicjatywy moralnej
uwiecznienie problemu: uwidacznianie mało widocznych problemów (np. choroby psychiczne), kiedyś ten problem nie był tak nagminnie karany, „uwidaczniany”. Coś co było znikłe, urosło do rangi ogromnego problemu w skali całego społeczeństwa, co powoduje negatywne reakcji wśród społeczeństwa, obniżenie stosunków w strefie towarzyskiej oraz zawodowej.
Zaprzeczenie: kształtuje się, elementy wpływające na mechanizm naznaczania: cechy negocjacyjne, pozycja społeczna, czy jest jawna czy ukryta dewiacja.
Stereotypy: utarte i uproszczone przekazy, często nieprawdziwe.
Instytucja totalna: m.in. szpitale psychiatryczne, więzienia, klasztory, koszary. Bariery fizyczne uniemożliwiające kontakt ze światem zewnętrznym, wszystkie sfery człowieka są realizowane w jednym miejscu.
Zachowania błędnie oceniane: zgodne z regułami, ale uznawane za dewiacyjne
Zachowania konformistyczne: zgodnie z regułami i nie postrzegana jako dewiacyjna
Dewiacja czysta: jednostka łamie reguły i jej zachowanie jest postrzegane jako dewiacyjne.
Dewiacja ukryta (potencjalna): jednostka łamie reguły, ale jej zachowanie nie zostaje wykryte i określone przez społeczeństwo jako dewiacyjne.
26.04.2012
„Piętno”
Normalny dewiant: wewnątrz grupy (zwarta grupa, lekki dystans, pijaczek, głupek, w większych miastach - ksiądz; nie podlega tym samym regułom, co większość, rola społeczna, po niej oczekuje się innego zachowania), społeczny (osoby, które dobrowolnie odmawiają przyjęcia swojej roli społecznej, introwertycy, członkowie grup społecznych, autorytety, ekscentryk indywidualny - np. artysta; nie musi być negatywne łamanie zasad albo społeczeństwo odmawia im udziału w społeczeństwie.)
Normalne reakcje na konsekwencje zachowania
Normalsi: nie ma obiektywnych cech do bycia normalnym, jesteśmy bądź będziemy kiedyś napiętnowani przez normalsa innego. Stan przejściowy, płynny, raz neutralni, raz napiętnujemy a raz jesteśmy tłem do normalności (ustalamy wartości, normy zachowania, itp.) płynność od napiętnowania do posiadania piętna.
„Jak zostać użytkownikiem marihuany”
Mechanizmy, które powodują, że człowiek staje się użytkownikiem marihuany:
palenie, czysto techniczna umiejętność palenia marihuany,
przyjemne, negatywne i neutralne odczucia palenia,
Ci co mają neutralne odczucia szukają odpowiedzi u innych jak to dobrze robić, jak należy interpretować bodźce,
„szkolenia” palenia marihuany, sprzyja przebywanie w towarzystwie, muczy się zachowań innych,
Chęć dopasowania się do grupy, poczucie przynależności.
10.05.2012
„Piętno”
Normalny dewiant: stosują normalne strategie; będzie zachowywać się normalnie.
Tożsamość pozorna: na podstawie stereotypów buduje/przypisuje komuś tożsamość; skutki pozytywne i negatywne
Zdyskredytowalność: nie widać od razu piętna, reakcja jaka wzbudza dana cecha jest podstawą do piętnowania.
Zdyskredytowani: noszący piętno
Zorientowani: osoby nie noszące bezpośrednio piętna, ale przynależne do grupy osób napiętnowanych, rodzina, przyjaciele, zaznajomione z danymi napiętnowanymi, same też zostają przez resztę społeczeństwa napiętnowani jako inni.
Kariera moralna:
Oczywistość piętna: im większa jest widoczność, słyszalność czy zapach tym silniej będziemy piętnowali.
„napiętnowani to normalni ludzie, to my normalsi postrzegamy ich przez piętno, a nie jako człowieka”
Dobre przystosowanie według normalsów:
„nosiciel piętna nie dopuszcza do sytuacji aby normalsi zaakceptowali jego piętna”