Ekonomia to nauka, która analizuje, w jaki sposób społeczeństwo gospodaruje posiadanymi zasobami. Jest nauką o wyborze co, jak i dla kogo wytwarzać. Podstawowe narzędzia analizy ekonomicznej to: dane liczbowe i modele, w tym model rynku. Rozróżniamy ekonomię pozytywną oraz ekonomię normatywną.
MIKROEKONOMIA jest gałęzią ekonomii, zajmującą się szczegółową analizą decyzji jednostek gospodarczych.
MAKROEKONOMIA jest z kolei nauką,która zajmuje się współzależnościami w gospodarce jako całości.Podstawowym zjawiskiem, które bada ekonomia, jest problem ekonomiczny.
ZASOBY czyli czynniki produkcji to praca, ziemia i kapitał. W nowoczesnym modelu jako osobny zasób wymienia się także przedsiębiorczość. CZYNNIKI PRODUKCJI:--Praca (siła robocza zaangażowana w proces produkcji); --Kapitał (wartość, bogactwo, które służy jej pomnażaniu. Może występować jako kapitał materialny, pieniężny, finansowy);--Ziemia (areał powierzchni i wszystko to co w naturze, co może być użyte do produkcji) ZIEMIA to inaczej zasoby naturalne. To nie tylko grunty, ale i woda, zasoby mineralne, roślinność.
KAPITAŁ jest zasobem przetworzonym. Obejmuje wszelkiego typu maszyny i narzędzia oraz inne środki, których kombinacja z ziemią i pracą pozwala na wytworzenie określonych dóbr ekonomicznych.
PRACA jest zasobem ludzkim, niezbędnym do wytworzenia dóbr. Im większa specjalizacja pracy i im wyższe wymagane umiejętności, tym wkład pracy w wytworzenie dobra jest większy.
PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ jest również zasobem ludzkim. Jest to umiejętność organizacji czynników produkcji, zapewniającej optymalne wytworzenie danego dobra.
Ekonomia mówi dalej, że ograniczone zasoby służą do wytwarzania dóbr ekonomicznych. PRZEDSIĘBIORSTWO - podmiot gospodarczy prowadzący na własny rachunek działalność produkcyjną lub usługową w celu osiągnięcia określonych korzyści
DOBRA EKONOMICZNE są również rzadkie-ich podaż jest ograniczona(podobnie jak ograniczona podaż zasobów).
Dobra te często są dzielone na
DOBRA PRODUKCYJNE (będące jednym z czynników wytwórczych, są wykorzystywane do wytwarzania innych dóbr, ale w przeciwieństwie do surowców są zwykle trwałe) oraz DOBRA KONSUMPCYJNE (służące do czerpania z nich korzyści bezpośrednio po nabyciu, czyli nie służące do wytworzenia innych dóbr).
Dobra ekonomiczne są dostarczane z pomocą mechanizmu rynkowego.
MECHANIZM RYNKOWY to wzajemne oddziaływanie na siebie podaży dóbr i zgłaszanego popytu na nie.Obok rzadkich dóbr ekonomicznych występują też dobra wolne.
DOBRO WOLNE to takie, którego podaż przewyższa popyt na nie nawet wówczas, jeśli jego cena jest równa 0. Dobra wolne to np. woda czy powietrze, powstają poza mechanizmem rynkowym.
Dobra można także podzielić ze względu na zakres użytkowania: wyróżniamy dobra prywatne i dobra publiczne.
DOBRA PRYWATNE to dobra, w stosunku do których obowiązuje zasada wyłączności (może je użytkować np. jeden producent czy konsument).
DOBRA PUBLICZNE są natomiast konsumowane wspólnie, nie ma też możliwości wyłączenia kogokolwiek z ich konsumpcji. Dobra te są zazwyczaj dostarczane przez państwo (np. obrona czy oświetlenie ulic).
ZASADY RACJONALNEGO ZACHOWANIA mówią, że klient wybiera sam to, co dla niego najlepsze. Można tu też wyróżnić dwie zasady, różniące się punktem odniesienia (dostępne środki lub efekt końcowy). --zasada największego efektu (największej wydajności) - biorąc za punkt wyjścia posiadane środki, chcemy osiągnąć możliwie największy efekt. --zasada najniższych nakładów (oszczędności środków) - biorąc za punkt wyjścia efekt, jaki chcemy osiągnąć, staramy się zużyć do jego realizacji możliwie najmniejszą ilość środków. Dokonanie wyboru jednej możliwości oznacza zaniechanie innej, którą oceniliśmy jako mniej korzystną. Pojawia się tu jednak specyficzny koszt decyzji wyboru, zwany też kosztem alternatywnym.
KOSZT ALTERNATYWNY (też: koszt decyzji wyboru, koszt utraconych możliwości) to koszt, który ponosimy, wybierając daną możliwość; jest to wartość najbardziej cenionej przez nas możliwości, nie wybranej w związku z decyzją wyboru innej możliwości.Z zasady ograniczonych zasobów oraz powyższego twierdzenia o konieczności ponoszenia kosztów alternatywnych można wyprowadzić twierdzenie o krzywej możliwości produkcyjnych.
KRZYWA MOŻLIWOŚCI PRODUKCYJNYCH (zwana również krzywą transformacji) to graficzne przedstawienie wszystkich możliwych do wyprodukowania kombinacji dóbr, przy wykorzystaniu posiadanych aktualnie czynników wytwórczych. Innymi słowy, krzywa możliwości produkcyjnych wyznacza - przy różnych rozmiarach produkcji jednego dobra - maksymalną wielkość produkcji drugiego dobra. Rysując krzywą możliwości produkcyjnych tworzymy teoretyczny model, odkładając na osi Y ilość dobra A, na osi X ilość dobra B (lub grupy dóbr). Krzywa obrazuje możliwości wykorzystania posiadanych zasobów - każdy punkt leżący na niej jest w efektywnej gospodarce możliwy do osiągnięcia. Z kolei punkty leżące pod krzywą (pomiędzy krzywą a układem współrzędnych) oznaczają nieefektywne wykorzystanie zasobów. Przy danych zasobach, osiągnięcie punktów leżących nad krzywą jest z kolei niemożliwe - chyba, że nastąpi wzrost gospodarczy (powiększenie posiadanych zasobów).
ZASADA MALEJĄCYCH PRZYCHODÓW mówi, że od pewnego poziomu nakładów danego czynnika, będącego w modelu zmienną, jego produkcyjność krańcowa się zmniejsza (tzn. wzrost produkcji jest coraz mniejszy na kolejną jednostkę czynnika). Prawo to jest formułowane przy założeniu ceteris paribus, to jest stałych (niezmiennych) innych czynników produkcji. Konsument posiada ograniczone dochody, które są przeznaczane na zakup wybranych dóbr. Ponieważ dochody są ograniczone, należy wykreślić krzywą ograniczenia budżetowego.
KRZYWA OGRANICZENIA BUDŻETOWEGO (ścieżka cen) to graficzna ilustracja zbioru wszystkich kombinacji dóbr, jakie konsument może nabyć przy danym dochodzie. Punkty, leżące na krzywej ograniczenia budżetowego obrazują pełne, efektywne wykorzystanie zasobów. Punkty leżące powyżej są nieosiągalne (z uwagi na dany poziom dochodu), a leżące poniżej oznaczają niepełne wydatkowanie dochodu. Graficznie rzecz ujmując krzywa ograniczenia budżetowego jest odcinkiem prostym.Ograniczenie budżetowe przedstawia możliwości konsumenta, który dysponuje określonym dochodem, przy ustalonych cenach rynkowych dóbr. Położenie krzywej zmienia się więc wraz ze zmianą dochodów lub zmianą cen.Wzrost dochodu spowoduje przesunięcie krzywej ograniczenia budżetowego w prawo. Na położenie krzywej ograniczenia budżetowego mają również wpływ zmiany cen. I tak na przykład spadek ceny dobra B powoduje, że jesteśmy w stanie kupić go więcej. Z kolei wzrost ceny dobra B powoduje, że jesteśmy w stanie kupić go mniej.
KRZYWA OBOJĘTNOŚCI jest zbiorem takich kombinacji ilości dóbr, które konsument ceni sobie jednakowo wysoko. Krzywa obojętności ma zawsze kształt paraboli, wygiętej w kierunku układu współrzędnych. Każdy punkt na krzywej oznacza wybór, który jest przez konsumenta jednakowo preferowany. Wszystkie punkty, znajdujące się ponad krzywą są bardziej preferowane od każdego punktu, leżącego na krzywej. Wszystkie punkty, znajdujące się poniżej krzywej są mniej preferowane od każdego punktu, leżącego na krzywej.
Zadowolenie konsumenta może mieć różny poziom, dlatego też można wykreślić nieskończoną liczbę krzywych obojętności - powstaje wówczas mapa obojętności. RÓWNOWAGA KONSUMENTA jest najkorzystniejszą (optymalną) sytuacją, w jakiej może znaleźć się konsument, dokonujący wyboru danych dóbr. Mówiąc o sytuacji optymalnej mamy oczywiście na myśli korzyści konsumenta - jest to więc najwyższy z możliwych poziom zadowolenia.W modelu tym zakłada się racjonalne działanie konsumenta, to znaczy dążenie do jak najlepszego wykorzystania dochodów. Punkt równowagi R konsumenta jest graficznie wyznaczany jako punkt styczności krzywej ograniczenia budżetowego i najwyższej do osiągnięcia krzywej obojętności. Jeśli dochód rośnie, krzywa ograniczenia budżetowego przesuwa się w prawo, a punkt równowagi konsumenta znajduje się na coraz wyższej krzywej obojętności. Łącząc te punkty linią otrzymamy w końcu ścieżkę wzrostu dochodu. UŻYTECZNOŚĆ jest rozumiana jako zadowolenie, satysfakcja z nabycia danego dobra, jest mierzona w utylach.
UŻYTECZNOŚĆ CAŁKOWITA to całkowite zadowolenie, jakie osiąga jednostka z tytułu konsumpcji określonej ilości danego dobra.
UŻYTECZNOŚĆ KRAŃCOWA (MARGINALNA) to dodatkowe zadowolenie, jakie osiąga konsument ze zwiększenia konsumpcji dobra o kolejną, dodatkową jednostkę KRAŃCOWA STOPA SUBSTYTUCJI określa stosunek przyrostu konsumpcji jednego dobra do ubytku innego dobra w sytuacji, gdy konsument pozostaje na tej samej krzywej obojętności. Krańcowa stopa substytucji jest zawsze malejąca. I PRAWO GOSSENA: PRAWO MALEJĄCEJ UŻYTECZNOŚCI KRAŃCOWEJ. W miarę konsumpcji kolejnych, jednakowych jednostek danego dobra, spada użyteczność krańcowa. (uwaga! użyteczność krańcowa może nawet zacząć przyjmować wartości ujemne).
II PRAWO GOSSENA: użyteczność krańcowa dobra A/cena dobra A=użyteczność krańcowa dobra B/cena dobra B RYNEK jest mechanizmem, za pomocą którego producenci i konsumenci ustalają zarówno cenę, jak i ilość sprzedanych dóbr. Podz. rynku ze względu na zasięg terytorialny: rynki lokalne; rynki regionalne; krajowe; międzynarodowe; światowe Podz. rynku ze względu na przedmiot obrotu: dóbr i usług konsumpcyjnych; czynników wytwórczych Podz. rynku ze względu na wpływ państwa na funkcjonowanie rynku:rynek wolny; rynek sterowany Podz. rynku ze względu na zgodność z normami prawa:rynek legalny; półlegalny; rynek nielegalny (tzw. szara strefa) Rynkowe determinanty popytu: cena, dochód, poziom cen dóbr komplementarnych i substytucyjnych, oczekiwania co do zmian cen i dochodów w przyszłości, potrzeby,
Często mówi się o zjawisku MECHANIZMU RYNKOWEGO - to jest wzajemnego oddziaływania popytu i podaży.
POPYT (funkcja popytu) to zależność pomiędzy ilością dobra, którą chcą i mogą kupić konsumenci, a ceną tego dobra.
Analogicznie, PODAŻ (funkcja podaży) to zależność pomiędzy ceną dobra a jego ilością, jaką producenci chcą sprzedać przy danej cenie. PUNKT RÓWNOWAGI - to taki stan, w którym podaż danego dobra równa się popytowi. W tej unikalnej sytuacji mamy do czynienia z równowagą rynkową, a cena określana jest mianem ceny równowagi.
PODSTAWOWE PRAWO POPYTU mówi, że gry cena dobra rośnie, spada ilość danego dobra, jaką są skłonni kupić konsumenci, przy założeniu ceteris paribus (przy pozostałych wielkościach stałych). Prawo to dotyczy zdecydowanej większości dóbr, które są dlatego nazwane DOBRAMI NORMALNYMI (nie dotyczy natomiast pozostałych dóbr: niższego rzędu i dóbr luksusowych). Popyt jest przedstawiany za pomocą KRZYWEJ POPYTU - pokazuje ona, ile dobra są skłonni nabyć konsumenci przy danej cenie. Wielkość popytu na dane dobro zmienia się w czasie. Jeśli jest to jedynie skutek zmiany ceny, wówczas mówimy o: -- kurczeniu się popytu (efekt wzrostu ceny) -- rozszerzaniu się popytu (efekt spadku ceny). Większość dóbr podlega powyższemu prawu: wielkość popytu na nie maleje wraz ze wzrostem ceny - dobra takie określamy jako DOBRA ZWYCZAJNE
EFEKT GIFFENA dotyczy niektórych dóbr niższego rzędu. W przypadku tych dóbr (zwanych też DOBRAMI GIFFENA) wzrost ceny powoduje wzrost popytu na nie - konsument nie może sobie już pozwolić na zakup żadnego innego dobra, stąd kupuje wyłącznie dobro Giffena.
EFEKT VEBLENA (EFEKT SNOBA) - dotyczy produktów luksusowych. Wzrost ceny tych dóbr powoduje wzrost popytu - są chętniej nabywane przez określoną grupę osób, chcącą się w ten sposób wyróżnić spośród innych.
WZROST POPYTU: spadek ceny dobra komplementarnego, wzrost ceny dobra substytucyjnego, wzrost dochodów, zmiana gustów na korzyść danego dobra, wzrost liczby nabywców.
SPADEK POPYTU:wzrost ceny dobra komplementarnego, spadek ceny substytutu, spadek dochodów, zamiana gustów na niekorzyść dobra, spadek liczby nabywców
ELASTYCZNOŚĆ POPYTU określa stopień wrażliwości popytu na zmianę lub wahania trzech zmiennych: ceny danego dobra, ceny innych dóbr oraz dochodu. Współczynniki elastyczności popytu podajemy w wartościach bezwzględnych |EP|, przy ich interpretacji musimy więc dodatkowo pamiętać o znakach.
Ogólna formuła elastyczności popytu: EP=%zamiana popytu/%zamiana czynnika wpływającego na popyt.
POPYT ELASTYCZNY. Jeśli E>1 mówimy, że popyt jest elastyczny, przy czym elastyczność dążąca do nieskończoności oznacza popyt doskonale elastyczny, pozostałe przypadki - popyt względnie elastyczny
ELASTYCZNOŚĆ JEDNOSTKOWA. Jeśli E=1 mamy do czynienia z elastycznością jednostkową (zwaną również neutralną elastycznością popytu
POPYT NIEELASTYCZNY. Elastyczność mniejsza od jedności E<1 oznacza, że popyt jest nieelastyczny. Przy czym elastyczność równa 0 oznacza popyt doskonale nieelastyczny (sztywny), natomiast elastyczność zawierająca się w przedziale <0,1> określana jest jako popyt stosunkowo (względnie) nieelastyczny.W większości przypadków elastyczność cenowa popytu jest różna na różnych odcinkach wykresu
ELASTYCZNOŚĆ CENOWA POPYTU (PED, price elasticity demand) określa stopień zmiany (wrażliwość) popytu na dobro na skutek zmiany jego ceny. Elastyczność tę wylicza się ze wzoru: PED=%zamiana popytu/%zamiane ceny MIESZANA ELASTYCZNOŚĆ POPYTU (cross elasticity of demand, CED) jest miarą zmian popytu w zależności od zmiany ceny innego produktu. Elastyczność tę wyliczamy ze wzoru: CDE=%zamiana popytu/%zamiane ceny innego dobra. Mieszana elastyczność popytu wskazuje na siłę rynkową dobra. Jeśli jest niska, wówczas dane dobro ma wysoką siłę monopolową.
Wysoka wartość mieszanej elastyczności popytu wskazuje na dobra, będące substytutami, z kolei wartość ujemna wskazuje na dobra komplementarne. DOCHODOWA ELASTYCZNOŚĆ POPYTU (income elasticity of demand, IED) jest miarą zmian popytu w zależności od dochodu. Elastyczność tę wyliczamy ze wzoru: IED=%zamiana popytu/%zamiana dochodu DOBRA NORMALNE - każde dobro, którego ilość nabywana rośnie wraz ze wzrostem dochodu i maleje wraz ze spadkiem dochodu (elastyczność dochodowa IED>0). DOBRO PODSTAWOWE - każde dobro, którego ilość nabywana rośnie wolniej niż dochód i maleje wolniej niż dochód; IED <0,1> (reaguje z mniejszą siłą na zmianę dochodu)
DOBRO LUKSUSOWE - każde dobro, którego ilość nabywana rośnie w większym stopniu niż dochód i maleje w większym stopniu niż dochód; IED > 1 (reaguje z większą siłą na zmianę dochodu)
DOBRA PODRZĘDNE - dobro, którego ilość nabywana maleje wraz ze wzrostem dochodu i rośnie wraz ze spadkiem dochodu, IED < 0 (reakcja odwrotna).
Podaż (ang. supply) to ilość dobra, jaką sprzedawcy są gotowi zaoferować przy danym poziomie ceny.
PRAWO PODAŻY - to związek pomiędzy poziomem ceny a wielkością podaży określonego dobra. Jeśli cena rośnie podaż również rośnie i na odwrót
KRZYWA PODAŻY pokazuje, jakie ilości danego dobra producenci są skłonni zaoferować do sprzedaży przy różnych cenach w danym okresie. Krzywa podaży posiada nachylenie rosnące - przy cenach wyższych sprzedawcy są skłonni oferować na sprzedaż większe ilości dóbr niż przy cenach niższych.
Wielkość podaży danego dobra zmienia się przede wszystkim na skutek zmiany ceny. Możliwe są tu dwa przypadki: kurczenie się podaży (efekt spadku ceny), rozszerzanie się podaży (efekt wzrostu ceny)
W obu przypadkach mamy do czynienia z przesunięciem wzdłuż krzywej (nie zmienia się funkcja, tylko jej wartości). Zjawisko to jest analogiczne do kurczenia się i rozszerzania popytu - z tym, że następuje w przeciwnym kierunku (wzrost ceny powoduje rozszerzenie podaży, ale kurczenie popytu). WZROST PODAŻY:ograniczenie kosztów produkcji, korzystne zmiany cen innych towarów, postęp technologiczny, korzystne warunki atmosferyczne, korzystne zmiany w polityce państwa
SPADEK PODAŻY:wzrost kosztów produkcji, niekorzystne zmiany cen innych towarów, niekorzystne warunki atmosferyczne, niekorzystne zmiany w polityce państwa ELASTYCZNOŚĆ PODAŻY to miara zdolności producentów do dostosowywania wielkości podaży do zmiany ceny. Inaczej mówiąc, elastyczność podaży jest miarą wrażliwości podaży na zmianę ceny.Elastyczność podaży jest wyliczana z wzoru: Epod=%zamiana podaży/%zamiana ceny.
UTARG (zwany też przychodem) to ilość pieniędzy, uzyskana przez przedsiębiorstwo ze sprzedaży dóbr i usług w danym okresie (por. Begg. S. 175).Utarg całkowity wyliczamy ze wzoru: TR=P*Q gdzie TR - utarg całkowity, P - cena jednostkowa, Q - wolumen sprzedaży (liczba sprzedanych jednostek).
UTARG KRAŃCOWY(przychód krańcowy, marginal revenue) to wzrost utargu całkowitego, wywołany zwiększeniem produkcji o jednostkę. Jest wyrażany wzorem: MR=deltaTR/deltaQ gdzie MR to utarg krańcowy, TR - utarg całkowity, Q - liczba jednostek. W warunkach konkurencji firma - chcąc sprzedać więcej - musi obniżyć cenę. Z tego też powodu utarg krańcowy spada w miarę wzrostu produkcji. Z kolei kształt krzywej utargu krańcowego zależy od kształtu krzywej popytu na produkty przedsiębiorstwa.
ZYSK NORMALNY. Kiedy przedsiębiorstwo osiąga zysk ekonomiczny równy 0, wówczas mówimy, że osiąga ono zysk normalny. Oznacza to, że zysk księgowy przedsiębiorstwa pokrywa dokładnie koszt alternatywny (kapitału, czasu pracy właściciela itp.). Innymi słowy - zysk normalny to najlepszy zysk, jaki może być osiągnięty w alternatywnych działaniach. Zysk dodatkowy (ekonomiczny, nadzwyczajny) powstaje natomiast ponad zyskiem normalnym.
KOSZT (alternatywny)- to wartość najbardziej cennej nie wykorzystanej alternatywy. Mierzony jest on wartością tej produkcji, której nie realizujemy lub z której rezygnujemy w tym celu, aby zwiększyć produkcję innych dóbr lub innych wartości
KOSZT PRZECIĘTNY to inaczej koszty jednostkowe - powstają w wyniku podzielenia odpowiednich kosztów przez wielkość produkcji (liczbę jednostek). Wyróżniamy: przeciętny koszt całkowity, przeciętny koszt stały i przeciętny koszt zmienny). Przykładowo, przeciętny koszt całkowity obliczamy, dzieląc koszt przeciętny przez liczbę wyprodukowanych jednostek: ATC=TC/Q
KOSZT KRAŃCOWY(marginalny, MC) to koszt wyprodukowania kolejnej (dodatkowej) jednostki. Jest to więc wzrost kosztów całkowitych, wywołany wzrostem produkcji o jednostkę MC=deltaTC/delta Q Koszty własne - obejmują różnego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa i wytwarzaniem produkcji. Dzielą się na: wydatki materialne, osobowe, finansowe Koszty stałe - koszty których wielkość w zasadzie nie zmienia się przy zmianie rozmiarów produkcji. Obejmuje te wszystkie wydatki, które związane są z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Koszty zmienne - obejmują koszty zużytych surowców, materiałów, koszty ruchu maszyn i urządzeń oraz koszty robocizny bezpośredniej. Koszty całkowite - składają się więc z kosztów stałych i zmiennych. Jeżeli koszty całkowite podzielimy przez ilość produkcji otrzymamy koszt jednostkowy.
OLIGOPOL W przypadku oligopolu mamy do czynienia z kilkoma przedsiębiorstwami, które zdominowały rynek. Każdy producent musi zgadywać, jak na daną decyzję zareagują konkurenci (choć możliwe są też zmowy - w przypadku porozumień formalnych mówimy tu o kartelach). Jeśli jednak zmowy nie ma, przedsiębiorstwa muszą czynić pewne założenia. Są przekonane, że:-- obniżenie ceny spowoduje taką samą reakcję dostosowawczą ze strony konkurentów; -- podniesienie ceny nie spowoduje reakcji, a jedynie spadek popytu na dobra producenta, w konsekwencji nawet możliwość wyrugowania z rynku.
Gosp. naturalna to typ gosp. w której producent wytwarza produkty w celu bezpośredniego zaspokojenia swoich potrzeb. Producent jest jednocześnie konsumentem, nie ma rynku ani wymiany.
Gosp. towarowa to typ gosp. w której producenci wytwarzają produkty z przeznaczeniem na wymianę, czyli na sprzedaż.
Wartość użytkowa towaru to jego zdolność do zaspokajania potrzeb człowieka, wynika ona z naturalnych właściwości rzeczy.
Rzadkość - jest to fakt, że nie możemy mieć wszystkiego co chcemy przez cały czas. Nie ma wszystkiego w takiej ilości, żeby można było wszystko mieć.
Spółki jawne i komandytowe - w znaczeniu prawnym są spółkami osobowymi, w których wspólnicy uczestniczą osobiście i ponoszą pełną i solidarną odpowiedzialność za ryzyko gospodarcze całym swoim majątkiem.
Spółki ciche, z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne nazywane są spółkami kapitałowymi.
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest pośrednim typem własności między spółką jawną i akcyjną. Właściciele kapitału nie są anonimowi, ich udziały są imienne, nie mogą być odsprzedane osobą z zewnątrz bez zgody pozostałych wspólników, odpowiedzialność wspólników za zobowiązania spółki tylko do wysokości udziałów.
Spółki ciche występuje w niej ograniczona odpowiedzialność za długi firmy do wysokości udziałów, nie mogą sprzedawać swoich akcji szerokiej publiczności, udziały mogą byc odsprzedane tylko za zgodą innych udziałowców.
Spółki akcyjne - występuje w niej ograniczona odpowiedzialność za długi firmy do wysokości udziałów, mogą sprzedawać akcje szerokiej publiczności, w każdym momencie bez zgody innych udziałowców, są zwykle dużymi firmami.
Spółka akcyjna - (korporacja) to forma organizacji przemysłowej będącej własnością wielu pojedynczych posiadaczy akcji. Ma ona osobowość prawną, może we własnym imieniu i na własny rachunek sprzedawać, kupować, produkować, produkować dobra i świadczyć usługi oraz zawierać kontakty.
Organy korporacji - walne zgromadzenie akcjonariuszy, zarząd, rada nadzorcza i komisja rewizyjna jako organy nadzoru. Źródła zwiększenia kapitału korporacji: --Wewnętrzne (amortyzacja, zyski pozostałe po wypłacie dywidendy); --Zewnętrzne (kredyt bankowy, pożyczki hipoteczne, fuzje, emisja akcji i obligacji)
Cena minimalna - określona urzędowo cena, poniżej której nie wolno sprzedawać określonego dobra. Leży zawsze powyżej punktu równowagi rynkowej.
Cena maksymalna - to cena poniżej punktu równowagi rynkowej, ustalana jest przez państwo.
Cena równowagi - cena, w kierunku której będzie zmierzał rynek konkurencyjny i na poziomie której będzie pozostawał po jej osiągnięciu, przy założeniu, że nic w otoczeniu nie ulegnie zmianie.