62. Ingardenowska koncepcja konkretyzacji i bliskie jej ujęcia problematyki odbioru.2
konkretyzacja przedmiotów przedstawionych - wypełnianie przez indywidualnego czytelnika schematycznej struktury dzieła ( lekturowego scenariusza) podczas aktu lektury; odróżnienie schematycznego dzieła sztuki jako przedmiotu artyst. od dzieła jako przedmiotu estet. danego w konkretyzacji jest fundamentem fenomenologicznej teorii lit. Ingardena i Isera
pewne cechy dzieła (miejsca niedookreślenia, wyglądy uschematyzowane) są prezentowane schematycznie i domagają się aktualizacji (dookreślenia) przez odbiorcę w procesie konkretyzacji
jakości estetycznie doniosłe - zwieńczenie procesu konkretyzacji
W. ISER
- fenomenologiczna teoria sztuki powinna się zajmować nie tylko samym tekstem, lecz w równym stopniu aktom jego przyswajania - apelatywna struktura tekstu - określenie Isera na oznaczenie struktury dzieła lit. wymuszającej interakcję między tekstem a czytelnikiem, polegającą na realizacji wpisanego w dzieło scenariusza lektury
- czytelnik implikowany - termin zakładający zarówno wstępną strukturalizację możliwego znaczenia przez tekst, jak i aktualizację tej możliwości przez czytelnika w akcie lektury
Estetyka recepcji Isera:
1. Tekst, choć posiada autonomiczny fundament materialny, żyje tylko wtedy, gdy jest czytany (konkretyzowany)
2. Tekst ma swoje oparcie nie w świecie rzeczywistym, w którym powstał i istnieje, ale w procesie czytania, który nadaje mu znaczenie
3. Tekst charakteryzuje się miejscami niedookreślenia, aktualizowanymi przez czytelnika w trakcie lektury (apelatywna struktura tekstu)
4. Tekst steruje procesem lektury (czytanie to „tworzenie kierowane”)
5. Stopień nieokreśloności tekstów lit. zwiększa się historycznie (począwszy od XVIII w.)
Różnice w stosunku do Ingardena:
- większy nacisk na twórczą rolę lektury, która nie sprowadza się jedynie do wypełniania miejsc niedookreślenia, lecz może tworzyć przedmiot nieprzewidziany w scenariuszu dzieła
- czytanie to proces nieustannego odkrywania