Rzeźba okresu klasycznego
Rzeźbę klasycyzmu tworzono również pod wpływem odkryć archeologicznych w Italii i fascynacji rzeźbą antyku. Poszukiwano harmonii proporcji i ideału piękna, dążąc do efektu wirtuozerii technicznej w ulubionych gatunkach marmuru. Realizowano tematykę mitologiczną, alegoryczną i portretową, wykonywano monumentalne kompozycje figuralne, troszczono się o precyzyjny detal architektoniczny.
Najwybitniejszymi mistrzami dłuta byli: Włoch A. Canova (Paulina Borghese jako Wenus) oraz Duńczyk B. Thorvaldsen, pracujący w Rzymie twórca nurtu silnie antykizującego (pomnik księcia J. Poniatowskiego w Warszawie, pomnik Kopernika tamże, nagrobek W. Potockiego w katedrze na Wawelu). We Francji - J.A. Houdon, w Niemczech - J.G. Schadow (kwadryga na Bramie Brandenburskiej w Berlinie), w Anglii - J. Flaxman, w Polsce - A. Le Brun, G. Monaldi, J. Tatarkiewicz.
Malarstwo klasyczne
Malarstwo reprezentowało jasne koncepcje plastyczne i doskonały rysunek, któremu był podporządkowany kolor. Realizowano tematykę historyczną, mitologiczną oraz współczesną - aktualną politycznie, bujnie rozwijał się portret. Niektórym tematom zaczerpniętym z antyku nadawano współczesny wydźwięk propagandowy, w czym celował czołowy malarz tego okresu J.L. David (np. Przysięga Horacjuszy 1785), początkowo malujący dla mieszczaństwa francuskiego okresu Wielkiej Rewolucji, zaspokajając potrzeby patriotyczne i estetyczne społeczeństwa. Następnie stał się czołowym malarzem Napoleona I, tworząc akademickie kompozycje na potrzeby dworu cesarskiego oraz liczne portrety władcy.
Przywódcą artystycznym malarzy klasycyzmu (zwłaszcza w ich sporze z romantykami) był J.A.D. Ingres. Ponadto we Francji działali - J.B. Greuze, E. Vigée-Lebrun, F. Gerard, w Niemczech - A.R. Mengs, w Anglii - J. Reynolds, T. Gainsborough. W Polsce największe znaczenie miała twórczość M.Bacciarellego i jego "malarni", głównego dekoratora Zamku Królewskiego w Warszawie. B. Belotta zwanego Canaletto - autora widoków Warszawy, portrecistów takich jak: G.B. Lampi, J. Grassi, ponadto tworzyli w duchu klasycyzmu J.P. Norblin, F. Smuglewicz, A. Orłowski, A.S. Brodowski.
ROKOKO
Rzeźba
Rzeźbę rokokową realizowano głównie w stiuku i drewnie, często polichromowanym. Charakterystyczna była dla niej ruchliwość, elegancja i finezja form, zarówno w tematyce świeckiej, jak i religijnej (wolno stojące figury oraz ołtarze o formach ażurowych i układzie kulisowym). W rzeźbie francuskiej czołówkę artystyczną tworzyli: G. Coustou, J.B. Pigalle, É.M. Falconet, J.A. Houdon. W bawarskiej - I. Günther oraz J.A. i J.M. Faichtmayrowie.
W polskiej rzeźbie rokokowej szczytowe dokonania to przede wszystkim szkoła lwowska: F.K. i S. Fesingerowie, A. Osiński, J. Pinzel, M. Polejowski. Z artystów warszawskich na uwagę zasługują J.J. Plersch i J.Ch. Redler. Wielką popularnością cieszyła się wówczas drobna, porcelanowa plastyka figuralna (J.J. Kändler).
Malarstwo
W dobie rokoka malarstwo ścienne, dekoracyjne dominowało nad obrazami sztalugowymi. Typowa tematyka to sceny fêtes champêtres i fêtes galantes, pełne lekkości i elegancji, często z postaciami z commedia dell'arte i maskarad karnawałowych. Malarstwo portretowe utraciło barokową sztywność na rzecz intymnych wizerunków w delikatnym kolorycie, wykonanych w ulubionej technice rokoka - pastelu, która narzucała również niewielkie wymiary.
We Francji główni malarze rokoka to: J.A. Watteau, N. Lancret, F. Boucher, J.H. Fragonard, J.M. Nattier, M.Q. de La Tour. We Włoszech dominowała szkoła wenecka: G.B. Piazetta, G.B. Tiepolo, Canaletto, F. Guardi. W Polsce malarstwo rokokowe tworzyli: S. Czechowicz i T. Kuntze.
Dla okresu rokoka, który był przede wszystkim epoką wnętrz, duże znaczenie miało rzemiosło artystyczne, zwłaszcza meblarstwo (Ch. Cressent, J.F. Oeben), tkactwo (ośrodki w Beauvais, Aubusson), ceramika (manufaktury w Miśni, Sèvres, Capo di Monte).