Późne dzieciństwo


Joanna Płaszewska.

RiPS

Późne dzieciństwo.

Późne dzieciństwo jest nazywane także młodszym wiekiem szkolnym, to okres od 7. do 10-12 r. ż.

W okresie późnego dzieciństwa można wyróżnić następujące rodzaje zmian:

W okresie późnego dzieciństwa szkoła staje się dla dziecka środowiskiem, w którym nabywa ono nowych umiejętności. Aby sprostać oczekiwaniom szkolnym, dziecko musi osiągnąć odpowiedni poziom dojrzałości szkolnej.

Od dojrzałości szkolnej dziecka zależeć będzie jakość szkolnego startu, a więc czy rozpoczęcie nauki będzie dla niego tylko przejściową sytuacja trudną czy też stanie się zdarzeniem kryzysowym, wywierającym głębszy wpływ na jego rozwój.

Podstawowym środowiskiem, w którym dziecko przebywa jest szkoła z jej przestrzenią dla kontaktów interpersonalnych i grupowych. Akceptowane są dzieci osiągające dobre wyniki w nauce oraz takie, które są wyróżniane przez dorosłych. Izolacji zaś podlegają te, które nie radzą sobie z różnymi zadaniami. Ono wówczas kształtuje w sobie poczucie mniejszej wartości. Brak sukcesów, oraz otrzymywanie negatywnych ocen społecznych powoduje zwątpienie w swoje możliwości i niechęć przed podejmowaniem kolejnych wysiłków z obawy przed niepowodzeniem. „Bycie mało atrakcyjnym lub źle ocenianym, doznawanie porażek w jakiejś dziedzinie czy choćby tylko nie wyróżnianie się niczym szczególnym mogą obniżać szanse społecznego istnienia dziecka. Mogą wpływać tym samym ujemnie na jego samopoczucie oraz powodować pesymistyczne spostrzeganie siebie teraz i w przyszłości. Przeżycia takie podtrzymują niechęć do podejmowania wysiłków z obawy przed niepowodzeniem oraz utrwalają wyuczoną bezradność i strategię prowadzące do niepowodzeń. Doznawanie niepowodzeń społecznych u dzieci prowadzi do przekonania, że się jest niegodnym akceptacji. Obawa przed odrzuceniem jest źródłem zachowania odbieranego przez innych jako postawa dystansu, w odpowiedzi, na które, inni zachowują się tak samo. W efekcie dziecko doznaje uczucia osamotnienia i uważa, że jest nie lubiane przez innych. W związku z tym nasila ono zachowania, które czynią je niepopularnym. Jeżeli stan ten się przedłuża, powtarzające się sekwencje społecznych porażek mogą prowadzić do rozwinięcia się u dziecka społecznej bierności, nieśmiałości, niskiej samooceny, poczucia niższości”.

Zjawiskiem niepokojącym, na które już od wielu lat zwraca się uwagę są trudności w uczeniu się szkolnym. Kiedy się nasilają prowadzą do zaburzeń w zachowaniu, niekiedy tak znacznych, że ich konsekwencją staje się społeczne nieprzystosowanie.

W ujęciu M. Przetacznikowej można wyróżnić dwa typy niedostosowanych społecznie: typ bierny, zahamowany i typ demonstracyjny. Objawy charakterystyczne dla pierwszej grupy dzieci to: wycofanie się, brak zaufania do ludzi, do nowych rzeczy i nowych sytuacji, obojętność w kontaktach społecznych. Natomiast dzieci o postawie demonstracyjnej ujawniają otwarcie swoją agresję, wrogość. Zachowują się w sposób prowokacyjny, natarczywie, napastliwie. Dzieci niedostosowane społecznie cechują głębokie zaburzenia emocjonalne. Z trudem nawiązują kontakty uczuciowe z ludźmi. Dzieci niedostosowane społecznie sprawiają szczególnie poważne trudności wychowawcze w rodzinie, w szkole.

Z zaburzeniami w rozwoju społecznym i emocjonalnym ściśle wiąże się problem agresji.. Ich zachowanie cechuje brak zdyscyplinowania powodujący naruszenie regulaminu szkolnego. Przedmiotem agresji bywają rówieśnicy jak i osoby dorosłe. Bywa też skierowana na inne istoty żywe lub przedmioty, przybierając postać znęcania się nad zwierzętami, łamania roślin, niszczenia przedmiotów należących do społeczności.

Często spotykana jest u dzieci w młodszym wieku szkolnym nadpobudliwość psychoruchowa. Dzieci z takimi zaburzeniami równowagi procesów nerwowych maja trudności w uczeniu się. Wiąże się to z ich wzmożoną ruchliwością z natychmiastowym reagowaniem na wszystko, złą koncentracją uwagi, przelotnością żywych na ogół zainteresowań, osłabieniem procesów analizy i syntezy, nieumiejętnością zajmowania się czymkolwiek w ciągu dłuższego czasu, brakiem systematyczności, osłabioną zdolnością planowania i realizacji długoterminowych zamierzeń, brakiem systematyczności. Dzieciom tym szczególnie w pierwszych latach nauki, trudno dostosować się do porządku panującego w szkole. Nie są one zdolne do spokojnego siedzenia w ławce, toteż w momentach nieuzasadnionych, wychodzą z ławki, kręcą się. Na lekcjach z reguły nie uważają, szybko przestają się interesować przebiegiem lekcji i zaczynają zajmować się czym innym. Przy braku nieprawidłowego uwzględnienia ich specyficznych właściwości konflikty staja się nieuniknione, a jako kojarzone ze szkołą budzą czasem u owych dzieci ogólną niechęć do tej instytucji i do uczenia się.

U dziecka w tym wieku rodzic ma jeszcze duży autorytet, to właśnie on powinien pokazać dziecku jak ważna jest nauka, ile nowych ciekawych rzeczy można się w szkole dowiedzieć. Nie zmuszać dziecko do przesiadywania nad książkami ale pokazać mu naukę obrazowo na prostych przykładach.

Z nadpobudliwością można się udać do poradni psychologiczno - pedagogicznej, ale w tym wieku spotyka się ją u dużej ilości dzieci i u większości przechodzi z czasem. Dziecko w tym wieku jest po prostu nie przyzwyczajone do siedzenia kilka godzin w jednym miejscu.

R. Stefańska-Klar .Późne dzieciństwo. Młodszy wiek szkolny. W: B. Harwas Napierała. Psychologia rozwoju człowieka. PWN. Warszawa 2001, s.150-151.

M. Przetacznik, Z. Włodarski. Psychologia wychowawcza. PWN. Warszawa 1983. s. 600-603.

Tamże. S. 285-286.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Okres późne dzieciństwo, młodszy wiek szkolny zagadnienia
II PÓŹNE DZIECIŃSTWO
Późne dzieciństwo
PÓŹNE DZIECIŃSTWO
pozne dziecinstwo
Okres wczesnoszkolny Pozne dziecinstwo
IV Póżne dzieciństwo Młodszy wiek szkolny
Pozne Dziecinstwo
Późne dzieciństwo (młodszy szkolny) K Prusak, J Stachoń
Późne dzieciństwo
Pozne dziecinstwo (1)
późne dzieciństwo
pozne dziecinstwo
notatek pl pozne dziecinstwo opracowanie
PODSTAWOWE ZABIEGI RESUSCYTACYJNE (BLS) U DZIECI
Stany zagrozenia zycia w gastroenterologii dzieciecej

więcej podobnych podstron