Marketing polityczny
Pojecie marketingu politycznego
Pojęcie i funkcje propagandy politycznej,
Pojecie rynku politycznego
Pojecie produktu politycznego
Rodzaje rynków politycznych
Cechy wspólne rynku politycznego i ekonomicznego
Różnice w rynku politycznym i ekonomicznym
Pojęcie i rodzaje reklamy politycznej
Cele reklamy politycznej
Skuteczność reklamy politycznej
Bierne i czynne prawo wyborcze
Kampania wyborcza
Kampania premodernizacyjna
Kampania modernizacyjna
Kampania postmodernizacyjna
Większościowe systemy wyborcze
Proporcjonalne systemy wyborcze
Pojecie większości względnej, bezwzględnej i kwalifikowanej
Pozycjonowanie i różnicowanie
Pojecie preferencji wyborczych
Cechy charakteryzujące preferencje wyborcze
Frekwencja wyborcza
Deformacje wyników wyborczych
Manipulacje wyborcze
1.Pojecie marketingu politycznego
Marketing polityczny - odpowiednie zastosowanie kategorii mechanizmów i procedur marketingowych do polityki jako towaru wyprodukowanego przez siły polityczne ubiegające się o władzę w państwie.
To zbiór metod i technik umożliwiających efektywne prowadzenie działań
2.Pojęcie i funkcje propagandy politycznej,
3.Pojecie rynku politycznego
Rynek - to ogół stosunków wymiennych między sprzedającymi oferującymi dobra, usługi lub ideę i kupującymi te dobra, usługi, ideę. Kupujący nie tylko zgłaszają zainteresowanie określonymi produktami, ale także dysponują odpowiednimi środkami umożliwiającymi zakup. To jest rynek w sensie ekonomicznym, rynek polityczny wygląda podobnie.
4.Pojecie produktu politycznego
Produkt - produktem w polityce może być platforma programowa, ukształtowana w oparciu o marketingowe metody badawcze, w skład takowego produktu wchodzi nie tylko program, lecz także wizerunek kandydata czy ugrupowania wykreowany w trakcie politycznej kampanii. Wizerunek decyduje o postrzeganiu polityka lub ugrupowania przez politycznych nabywców
5.Rodzaje rynków politycznych
Parametry rynku :
Rozmiar rynku - rynek dzielimy na : mały - występuje wysoka lojalność wyborców, a przez to niski przepływ preferencji. Rynek duży - mamy niski wskaźnik lojalności i dużą możliwość zmiany preferencji wyborczych.
Charakter rynku - rynek otwarty - przepływowi preferencji towarzyszy zróżnicowanie ofert wyborczych, rynek zamknięty - jest wtedy kiedy takiego zróżnicowania
6.Cechy wspólne rynku politycznego i ekonomicznego
Cechy wspólne rynku handlowego i politycznego:
Specjaliści rynkowi, zajmujący się rynkiem używają tych samych narzędzi, pojęć i strategii marketingowych. Występuje podobieństwo w sferze badawczej : w podobny sposób określa się klienta, w podobny sposób prowadzi się segmentyzacje rynku, pozycjonowanie, planowanie i promocje.
Wyborca ( konsument rynku politycznego) może być traktowany tak samo jak konsument rynku ekonomicznego i charakteryzowany w oparciu o teorie wyjaśniające zachowanie klientów na rynku ekonomicznym!!!
Oba rynki i polityczny i ekonomiczny są wysoce konkurencyjne, oczywiście przy założeniach tych podstaw marketingu o których mówimy.
7.Różnice w rynku politycznym i ekonomicznym
Różnice między rynkiem ekonomicznym, a politycznym :
Różnica ogólnego podejścia - w marketingu komercyjnym celem jest maksymalizacja zysków, w polityce maksymalizacja pozycji we władzy.
Różnica w ocenie efektów - zwycięstwo polityczne jest wyraźniej określone. W ekonomii może występować większa różnorodność efektów.
W ekonomii wnioski z doświadczeń, z badań są wdrażane szybko(obligatoryjnie) natomiast w polityce ugrupowanie lub kandydat mogą zostać przy swoim programie, wizerunku, sposobie rządzenia, zachowaniu, nawet wtedy, gdy nie cieszy się społecznym poparciem.
8.Pojęcie i rodzaje reklamy politycznej
eklama polityczna - jest to wszelka płatna forma przedstawiania i popierania kandydatów, partii politycznych, ugrupowań, programów lub idei przez określonego nadawcę. Forma umieszczania np.: spoty, bilbordy, reklamy TV itp.
Rozróżniamy następujące rodzaje reklamy :
Audiowizualna - np.: TV, kino, video.
Audytywna - radio
Wizualna - plakaty, ulotki, zdjęcia.
Sieciowa - Internet, telefonia.
9.Cele reklamy politycznej
Podstawowymi celami reklamy politycznej są :
Kreowanie wizerunku kandydata lub partii.
Upowszechnienie informacji o kandydującym polityku lub partii.
Przybliżenie odbiorcom głównych kwestii programowych.
Atakowanie konkurencji.
Odpieranie ataków.
10.Skuteczność reklamy politycznej
Skuteczność reklamy politycznej zależy od :
Poprawnego określenia adresatów reklamy ( do kogo kierujemy dany przekaz?)
Precyzyjnego zdefiniowania celów kampanii reklamowej. Zdefiniowania celów politycznych.
Właściwego wyboru nośników reklamy. Badanie rynku.
Odpowiedniej kategorii perswazji, dzielimy ją na :a) centralną - oparta na merytorycznej argumentacji b) peryferyjną - wykorzystującą programowe atrybuty kandydata
11.Bierne i czynne prawo wyborcze
12.Kampania wyborcza
Kampania wyborcza - kampanią wyborczą nazywamy wyodrębnioną fazę procesu wyborczego obejmującą okres od ogłoszenia decyzji o przeprowadzeniu wyborów do ściśle określonego momentu poprzedzającego głosowanie. (Antoszewski, Herbut).
Kampania wyborcza jest procesem w którym określony podmiot (kandydat, komitet, partia polityczna)uczestniczy w realizacji, dąży do maksymalizacji zdobyczy wyborczych, czyli przesunięcia jak największej liczby głosów wyborców na swoją stronę.
Są różne formy kampanii wyborczej, czasami mamy do czynienia z kampaniami, które dotyczą referendum.
13.Kampania premodernizacyjna
Kampania premodernizacyjna - ten typ kampanii miał miejsce w USA od końca XIX wieku do II wojny światowej. W Europie zachodniej trwał do początku lat 70. W okresie tym główna rywalizacja przebiegała między partiami politycznymi o strukturze masowej. Dominującymi środkami przekazu były prasa, radio, a w późniejszym okresie TV. Podstawowymi cechami elektoratu w tym okresie były jego powiązania ze strukturami partii, główne znaczenie w kampanii posiadały partie polityczne, mniejsze kandydaci. Główny wysiłek w organizacji kampanii wyborczej spoczywa na strukturach partyjnych (mówimy o działaniu machin partyjnych), w tym czasie praktycznie nie funkcjonowały instytucje doradztwa przy prowadzeniu kampanii wyborczych. W trakcie kampanii opierano się na spotkaniach bezpośrednich z wyborcami, organizowaniu wieców partyjnych i docieraniu do wyborców poprzez prasę. Głównym celem kampanii była mobilizacja bazy członkowskiej i lojalnego elektoratu
14.Kampania modernizacyjna
Kampania modernizacyjna - w USA zaczęła się w latach 50 i trwała do 80, w Europie Zachodniej od lat 70 do końca XX wieku. Główne znaczenie w kampanii, zaczynały mieć media telewizyjne ( TV, media związane z TV), zmienił się także sposób funkcjonowania partii politycznej. Dominujące stały się partie typu wyborczego, czyli takie, których działalność jest nie tyle nakierowana na pozyskanie jak największej liczby członków, lecz przeprowadzenie z sukcesem kampanii wyborczej. Charakterystyczną cechą elektoratu w tym czasie jest jego niestabilność (pojawia się pojęcie niestabilnego wyborcy, który jest wstanie zmieniać swoje preferencje w sposób radykalny). W relacjach między partiami politycznymi, a politykami następuje w tym okresie duża zmiana, znaczenie kandydata, lidera partii, lidera w okręgu wyborczym jest takie same jak ugrupowania. Na tym etapie rozwoju kampanii pojawia się dworactwo zewnętrzne. Partie polityczne zaczynają korzystać ze specjalistów do spraw wizerunku, komunikowania politycznego, marketingu politycznego, polityki. Podstawowymi formami komunikowania są media masowe , głównie TV. Głównym celem kampanii staje się oprócz utrzymania dotychczasowego wyborcy, przekonanie wyborców niezdecydowanych
15.Kampania postmodernizacyjna
Kampania postmodernizacyjna - ma miejsce dzisiaj we wszystkich nowoczesnych demokracjach. Nowe demokracje są na etapie kampanii modernizacyjnej. Nowy typ kampanii narodził się wraz z rewolucją naukowo- techniczną, dotyczącą rozwoju technik cyfrowych (informatyki, TV cyfrowej, TV kablowej, telefonii komórkowej, a przede wszystkim Internetu). Współcześnie dominujące znaczenie na scenie politycznej zaczyna przejmować model partii oparty na strukturze kadrowo - kartelowej. Pojawiają się także formacje polityczne, które nazywamy „partiami jednej sprawy”. Charakterystyka partii się zmienia. Partie stają się przedsiębiorstwami politycznymi. Cechą charakterystyczną elektoratu jest jego zniechęcenie, szeroko dyskutowany problem zniechęcenia przejawia się niższą frekwencją. Zmienia się jego struktura. We współczesnych czasach kandydat zaczyna odgrywać większą rolę niż partia polityczna, ponieważ kandydat jest liderem, uosabia pewna wizję.
16.Większościowe systemy wyborcze
większościowy - polega na tym, że mandaty otrzymuje tylko ta partia, ten kandydat, który uzyskał określoną prawem większość głosów w danym okręgu. W systemie tym okręgi wyborcze są najczęściej jednomandatowe - każda partia wystawia w okręgu tylko jednego kandydata i wyborca oddaje swój głos na tę lub inną partię, głosując na jej kandydata. Taki system eliminuje lub zmniejsza reprezentację partii małych, zapewnia jednak zazwyczaj stabilność rządów poprzez formowanie się w wyniku wyborów silnej większości parlamentarnej. Większościowy system wyborczy występuje m.in. w wyborach parlamentarnych w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii. W wyborach do Senatu w Polsce obowiązuje system większościowy, lecz okręgi wyborcze są dwumandatowe lub trzymandatowe - partie wystawiają dwóch lub trzech kandydatów w jednym okręgu.
System większościowy występuje w dwóch postaciach:
a) system wyborczy większości bezwzględnej, warunkiem wyboru jest otrzymanie przez kandydata więcej niż połowy wszystkich ważnych głosów w okręgu wyborczym, w Polsce obowiązuje w I turze wyborów prezydenckich,
b) system wyborczy większości względnej, mandat otrzymuje ten kandydat, który uzyskał większą liczbę głosów niż inni (w tym systemie przeprowadzane są wybory do Senatu RP),
17.Proporcjonalne systemy wyborcze
system wyborczy proporcjonalny - stosowany w okręgach wielomandatowych, polega na tym, że podział mandatów między partie jest dokonywany odpowiednio (proporcjonalnie) do liczby głosów zebranych przez każdą z nich. Zasada proporcjonalności prawa wyborczego może być stosowana tylko wtedy, gdy tworzy się okręgi wielomandatowe i gdy istnieją zwalczające się partie polityczne, przystępujące do wyborów z własnymi programami i z osobnymi listami kandydatów.
Podział mandatów ustalany jest według różnorodnych metod matematycznych (np. d'Hondta, Sainte-Lague).
Zastosowanie systemu wyborczego proporcjonalnego wiąże się często z istnieniem list krajowych oraz tzw. progów wyborczych (jeśli partia nie przekroczy określonego prawem minimum głosów - np. w Turcji 10%, w Szwecji 4%, w Polsce 5% dla partii oraz 8% dla koalicji partyjnych - nie bierze udziału w proporcjonalnym podziale mandatów).
Zaletą systemu proporcjonalnego jest to, iż skład polityczny parlamentu odbija mniej więcej wiernie układ sił politycznych w społeczeństwie. Słabość tego systemu ujawnia się dopiero wtedy, gdy przychodzi do podejmowania przez parlament decyzji. System ten sprzyja bowiem rozbiciu parlamentu. Wymaga tworzenia koalicji rządowych. Tak budowane rządy są bardzo często mało stabilne.
W niektórych państwach starano się połączyć elementy obu systemów tworząc w efekcie tzw. system mieszany. Przykładem zastosowania takiego systemu są Niemcy, które chcąc zabezpieczyć się przed niestabilnością polityczną cechującą przedwojenną Republikę Weimarską, ustanowiły mieszaną ordynację wyborczą faworyzującą większe partie. Połowa posłów wybierana jest według zasad reprezentacji proporcjonalnej, pozostali zwykłą większością głosów w jednomandatowych okręgach. Co więcej, w podziale mandatów uczestniczą tylko te partie, które uzyskały poparcie przynajmniej 5% wyborców z wyborów proporcjonalnych lub 3 mandaty z wyborów
18.Pojecie większości względnej, bezwzględnej i kwalifikowanej
Większość bezwzględna - gdy podczas głosowania liczba głosów za wnioskiem jest większa od sumy głosów przeciw i wstrzymujących się (aby wniosek został przyjęty, liczba osób popierających go musi stanowić więcej niż 50% wszystkich głosów, w obecności co najmniej połowy posłów). Większość bezwzględna jest wymagana np. w Sejmie do odrzucenia poprawki Senatu, ogłoszenia referendum ogólnokrajowego, czy uchwalenia tajności obrad.
Większość bezwzględna jest najczęściej stosowanym kryterium podejmowania decyzji także w innych ciałach zbiorowych (spółkach, spółdzielniach, zgromadzeniach, komisjach, stowarzyszeniach, radach itp.), w których funkcjonuje zasada zbiorowego podejmowania decyzji, np. w systemach demokratycznych.
Przedstawiana niekiedy definicja większości bezwzględnej jako "co najmniej 50% plus jeden głos" jest błędna w przypadku nieparzystej liczby głosujących (większość bezwzględna 201 głosujących
Większość względna - w procedurach wyborczych ustalenie, że dla skuteczności wyboru wystarcza, aby liczba głosów oddanych na rzecz kandydata przewyższała liczbę głosów oddanych na rzecz któregokolwiek innego z kandydatów, nie musi ona jednak przekraczać połowy ogólnej liczby głosujących (np. wybory brytyjskiej Izby Gmin albo polskiego Senatu).
Większość kwalifikowana - większość wymagana podczas głosowania w pewnych określonych przypadkach. Wyrażona jest ona procentem (np. 60%, 70%) lub ułamkiem (np. 2/3, 3/5).
Większość kwalifikowana w Sejmie RP wynosi w zależności od okoliczności: 3/5 posłów obecnych na sali, 3/5 konstytucyjnego składu Sejmu, 2/3 jest wymagana np. przy zmienianiu konstytucji oraz 2/3 konstytucyjnego składu Sejmu do samorozwiązania sejmu.
19.Pozycjonowanie i różnicowanie
20.Pojecie preferencji wyborczych
Preferencje wyborcze - priorytetowe kwestie ujawnione w trakcie i przed kampanią przez wyborców , nabywców towaru politycznego. Jest to podporządkowanie działalności politycznej danej partii lub ugrupowania na rzecz zorganizowania i funkcjonowania rynku politycznego, dokonanie na niej dystrybucji, promocji i reklamy politycznego towaru oraz przygotowania transakcji finalnej. Produkcja politycznego towaru oznacza proces przygotowania programu wyborczego opartego na założeniach, określonej ideologii i doktryny, która inspiruje daną siłę polityczną. Produkcja to także proces typowania kandydatów na określone stanowiska i funkcje w aparacie państwa, a w niektórych przypadkach także sporządzenie list kandydatów
21.Cechy charakteryzujące preferencje wyborcze
Do cech charakteryzujących strukturę preferencji wyborczej możemy zaliczyć:
Kompetencje - preferencje społeczne w sferze wartości politycznych są z reguły niekompletne, przeciętny wyborca wykazuje brak kompetencji w wielu sprawach poruszanych przez kandydatów lub partie w trakcie kampanii.
Stabilność poglądów - w czasie kampanii wyborczej wyborca może (jest) zostać poddany silnej perswazji. Co może doprowadzić do niestabilności preferencji. Odporność wykazują najczęściej wyborcy o silnym poziomie identyfikacji z dana partią polityczną lub poglądem.
Instrumentalizm - decyzja o głosowaniu na danego kandydata, może być podyktowana potrzebą psychologicznej gratyfikacji lub ekspresji.
Wzajemna zależność - w procesie decyzji wyborczej pojawia się niekiedy zależność między preferencjami różnych osób np.: wpływ żony na męża, ojca na dziecko.
Hierarchia wartości - odgrywa decydującą rolę wtedy, kiedy występuje ograniczony dostęp do informacji, ale ma znaczenie.
Wzajemna korelacja pomiędzy programami politycznymi - dla wyborców czasami nie jest istotna wewnętrzna spójność programów, wypowiedzi kandydatów i poziom ich szczegółowości, lecz istotna jest ich atrakcyjna forma
22.Frekwencja wyborcza
Frekwencja wyborcza - jest to określona w procentach liczba osób uprawnionych do głosowania , które uczestniczyły w wyborach lub referendum. Udział w wyborach jest często traktowany, jako stopień zaangażowania w demokracje. Wysoka frekwencja wpływa pozytywnie na legitymizacje danego , wybranego organu
Czynnikami wpływającymi na wysokość frekwencji są m.in.
Rozwiązania prawne (np. przymus wyborczy)
Poziom zaufania do instytucji (jest on wysoki, frekwencja jest wysoka)
Poziom zaufania do partii politycznych
Nastroje społeczne
Charakter kampanii wyborczej
23.Deformacje wyników wyborczych
Manipulacje wyborcze