Życie psychiczne- proces psychiczny, stan psych.

Psychologia społeczna- przedmiotem badania jest badanie oddziaływania, czyli wpływu społecznego innych ludzi. Psychologia społeczna zajmuje się zachowaniem człowieka w warunkach społecznych. Istotą psychologii społecznej jest to jak się zachowujesz. Ludzie wzajemnie na siebie oddziaływają, proces wzajemnych oddziaływań na siebie nazywamy interakcjami.

Interakcja- można przedstawić jako równoczesna aktywność 2 lub większej ilości osób.

Zachowanie-wszelka aktywność, jaką człowiek może ujawnić kierowany przez psychikę. Jest dostępne do zaobserwowania przez inne osoby Np. sposób rozwiązywania problemów itd. Zachowanie ujawnia naszą psychikę nie jest identyczne u wszystkich, ponieważ się różnimy, jesteśmy indywidualni nie do powtórzenia. Nie ma identyczności.

Człowiek jest istotą społeczną odczuwającą potrzeby Np. szukamy akceptacji, ponieważ mamy potrzebę miłości. Miłość- jest to akceptacja,,akceptuję cię takim, jakim jesteś''. Miłość jest uczuciem.

Potrzeby: potrzeba pożywienia, picia, oddychania, odpowiedniej temperatury i ciśnienia, potrzeba snu, macierzyństwa, ojcostwa, prokreacji, ubioru, średnich warunków mieszkaniowych. Potrzeba bezpieczeństwa, stabilizacji społecznej. Potrzeba przynależności i miłości, prestiżu i uznania, pragnienie potęgi, wolności, respektu i uznania ze strony innych. Potrzeba samorealizacji, samospełnienia się,( część tych potrzeb jest biologiczna większość nabywamy). Im wyższa potrzeba w hierarchii tym jest silniejsza, potrzeby wyższe rozwijają się w warunkach życia społecznego i mogą być dłużej niezaspokojone. Zaspokojenie potrzeb sprawia człowiekowi większą satysfakcję i wywołuje uczucia pozytywne. Im wyższa potrzeba w hierarchii tym więcej możliwości zaspokojenia.

1. Czym się kierujemy w wyróżnianiu innych osób?

Znajomość może mieć charakter bezpośredni/pośredni im bliżej kogoś znamy tym jest dla nas ważniejszy.

2. Jak z pewnymi osobami jesteśmy związani emocjonalnie? (Rodzice, krewni, przyjaciele)

Są to osoby znaczące w naszym życiu, mają największy wpływ na nasze zachowanie, chcemy je naśladować. Są dla nas autorytetem, wzorem. Jesteśmy wrażliwi przede wszystkim na osoby znaczące-utożsamiamy się z nimi.

Moda standard-akceptacja grupy, prestiż, uznanie. Tym modniej się ubieramy, bo mamy kompleksy niższości.

Zachowanie człowieka jest wytworem jego struktur mózgowych. Żeby inni nas dostrzegli zaakceptowali. Nasze zachowanie podlega oddziaływaniu społecznemu, czyli grupy społecznej.

Grupa społeczna:- zbiorowość ludzi to znaczy pewna ilość osób Np. 2-3 os.(małżeństwo, rodzina)

Rodzina jest podstawową grupą społeczną. Zbiorowisko nie jest grupą społeczną.

Zbiorowości dzielimy na dwie grupy tłum i grupa społeczna:

Tłum - w tłumie jesteśmy anonimowi mniej podlegamy własnej kontroli, anonimowość powoduje bezkarność. Tłum jest niebezpieczny. Gdy mamy poczucie bezkarności nie przestrzegamy zasad, każdy, kto znajduje się w tłumie jest egoistą. Tłum jest niebezpieczny, bo jest nieprzewidywalny nie ma przywódcy, zachowuje się emocjonalnie. W tłumie uczestnicy osiągają cel jako jednostki. Podstawową cechą tłumu jest anonimowość.

Anonimowość, -czyli być nierozpoznawalnym. Zachowuje się inaczej jak wie, że jest anonimowy ma stosunek a społeczny, anty społeczny, nie liczymy się z innymi ludźmi. Wiemy, że nas nie rozpoznają mamy mniejszą kontrolę społeczną. Wzrasta poczucie bezkarności, mniej przejmujemy się dezaprobatą społeczną. Przestajemy się liczyć z innymi. Jeżeli jesteśmy rozpoznawalni bardziej się kontrolujemy, boimy się, że spotkamy się z dezaprobatą, że ktoś nas rozpozna. Zachowanie tłumu: bardzo trudno jest przewidzieć zachowanie tłumu jest nieobliczalny. Nieprzewidywalne czynniki wpływają na zachowanie tłumu i dlatego jest niebezpieczny. Tłumem można próbować manipulować. Zachowanie tłumu jest bezwzględne. Tłum jest bardzo dużą siłą destrukcyjną. Społeczeństwo unika tłumu, boi się go. Zlikwidować tłum można przez rozbicie, rozczłonkowanie.

Funkcjonujemy w grupach społecznych czasem zdarza nam się przypadkowo bywać w tłumie (zbiorowości). Inaczej zachowujemy się w grupie społecznej inaczej w tłumie.

Grupy społeczne-grupa ludzi, której członkowie współdziałają ze sobą w celu zaspokojenia własnych potrzeb i osiągnięcia celu. Grupa społeczna musi posiadać cel przynajmniej 1 cel. W grupie zachodzą interakcje społeczne, muszą funkcjonować normy, jest wewnątrz uporządkowana-, czyli posiada wew. strukturę. Grupy społeczne są powszechne były zawsze jako atrybut gatunku. Grupa społ charakteryzuje się w miarę trwałą strukturą społ, każdy jej członek zajmuje określoną pozycję status społ. i między nim a innymi członkami występują więzi społ.

Wyróżnić można 2 kategorie grup: grupy formalne i nieformalne.

Grupy formalne-zbiorowość zorganizowana powołana do życia w sposób planowy, zorganizowany, legalny, zgodny z prawem. Są prawomocna znajdują umocnienie w prawie.

Grupy nieformalne- najczęściej kilka, kilkanaście osób, które nie mają uprawnień. Samorzutne formowanie się osób na podobieństwo grupy formalnej. Różnią się celem, do którego zmierzają, różnią się sposobem dochodzenia do celu. Grupy nieformalne nie są powoływane żadnym dokumentem prawnym są wyłącznie wynikiem decyzji gdzie pewna ilość osób chce się złączyć. Chcą swój system wartości realizować w inny sposób. Większość grup nieformalnych uważana jest przez grupy formalne za zjawisko negatywne Np. związki homoseksualne, konkubinat, grupa przestępcza.

Wszystkie społeczności swój fundament mają w grupach formalnych. Istnienie grup nieformalnych stanowi zagrożenie dla obowiązku społecznego.

Interakcja społeczna- 2 cechy na siebie wzajemnie oddziaływają tak, że A działa na B przez to B działa na A. Jedno reaguje na drugie. Cechą charakterystyczną grup społecznych jest to, że między członkami zachodzą interakcje społeczne. Interakcję społeczną poznajemy po tym, że między jedną a drugą osobą zachodzi wymiana,,ja staram się dla ciebie zrobić coś przyjemnego i ty dla mnie'' koszt i zysk żeby trwała interakcja musi się to zbilansować, ponieważ jeśli koszty przewyższają zyski interakcja jest zrywana. Interakcja to przeważnie kilka osób. Grupa społeczna musi być karmiona emocjami poprzez wzajemne usługi, uczynki. Interakcja społeczna wprowadza pewien procent emocji do grupy, atmosfery im więcej atmosfery tym lepiej się dogadujemy, działamy razem. Spaja emocjonalnie członków grupy. Jest to korzystne zjawisko, ponieważ tworzy atmosferę, aurę. Na przykład integrowanie grupy, wspólne wyjazdy, koncerty, ogniska. Im więcej interakcji w grupie to grupa jest silniejsza trwalsza i dzięki temu łatwiej przechodzimy przez sytuacje kryzysowe. Grupa, w której nie ma interakcji społecznej nie może istnieć, rozpada się, nie ma w niej żadnego zespołu spójności. Muszą być interakcje społeczne w grupach społecznych.

Struktura grupy: każdy kto jest w grupie jest zlokalizowany a lokalizacja polega na tym, że każdy ma przypisane miejsce, miejsca są posegregowane hierarchicznie. Strukturę grupy społecznej porównać można do drabiny stojącej, każdy szczebel jest wyżej. Wchodząc do grupy zajmujemy określone miejsce np. rząd ma strukturę piramidalną.

2 wyznaczniki decydujące o miejscu nowej wchodzącej osoby do grupy:

• Miejsce musi być wolne, ale nie każde wolne miejsce możemy zająć np. żeby się ożenić musimy mieć odpowiedni wiek, wolny stan. Żeby zająć miejsce w grupie trzeba spełniać:

• Warunki przypisane do tego miejsca, wymagania są różne w zależności jaka grupa.

Do każdego miejsca jest przypisana kartka, jak mamy się zachowywać, co możemy, a czego nam nie wolno.

Oczekiwania grupy to pojęcie Roli Społecznej. Musimy zachowywać się w taki sposób jaki oczekuje rola np. być żoną musimy zachowywać się jak żona. Wynika to np. z systemu prawnego. Żeby być akceptowanym przez grupę, musimy spełniać oczekiwania scenopisu przyczepionego do tej roli, regulaminu. Żeby funkcjonować w grupie musimy dobrze wykonywać swoją rolę społeczną.

Struktura grup społecznych charakteryzuje się tym, że możemy zmieniać miejsca w grupie coś na zasadzie awansu. Czyli zajmujemy wyższe miejsca. Poruszanie się grupy w górę nazywamy karierą zawodową.

Cecha charakterystyczną w hierarchii struktury grupy społecznej jest WŁADZA.

WŁADZA-im wyższe zawieramy miejsce tym większe obowiązki. Władzę ma ten kto ma wpływ na czyjeś zachowanie. Mieć władzę to znaczy mieć możliwość sterowania innymi ludźmi. Na przykład jak ktoś jest autorytetem to posiada władzę bo chcemy być tacy jak on. Władzę posiada ten kto ma instrumenty takie jak kara i nagroda- po to żeby wpłynąć na zachowanie podwładnych.

Kierownik -planuje działania grupy, integruje ją, dba o atmosferę grupy. Stwarza warunki, że grupa będzie działać skuteczniej. Im operatywniejszy kierownik tym lepsza grupa. Zadania kierownicze i władza są ze sobą sprzężone. Władzę wiążemy z funkcjami kierowniczymi. Stanowisko kierownicze niesie ze sobą możliwość kierowania innymi. Im więcej władzy tym jesteśmy lepsi od innych, tym bardziej jesteśmy dowartościowani. Władza daje nam poczucie mocy, siły, tym bardziej chcemy górować nad innymi i dowartościować się. Im jesteśmy słabsi wewnętrznie tym bardziej chcemy pokazać, że tak nie jest. Władza robi iluzję poczucia siły. Władza nie daje możliwości wyleczenia się z kompleksów, robi tylko takie wrażenie. Kierownik, który jest zły będzie uważał, że inni to nic, on jest ktoś bo jest kierownikiem, że należy ich zniszczyć, dyscyplinować. On przestaje być kierownikiem staje się tyranem, despotą bo uważa, że my czyhamy na jego miejsce.

Grupa społeczna najlepiej działa jak ma kierownika -kierownik jak ma władzę czyli trzeba umiejętnie dobierać osoby na to stanowisko.

4 charakterystyczne cechy grup społecznych:

1. cel

2. normy obowiązujące

3. strategie działania

4. występowanie interakcji - schemat hierarchiczny

SYSTEM WARTOŚCI- większość zachowań wynika z systemy wartości.

Wartość - wszystko to co jest dla nas cenne. Coś co ma pozytywne cechy np. prawdomówność, patriotyzm, dotrzymywanie słowa, odpowiedzialność , skuteczność w działaniu.

Moralność - dyscyplina wiedzy zajmuje się dobrem i złem ( analizujemy, pojmujemy, definiujemy). Dla zwierząt nie ma dobra i zła tylko prawo instynktu i przedłużenie gatunku. Człowiek ma świadomość i możliwość myślenia i uświadomił sobie coś takiego jak dobro i zło. Jak coś poznajemy to w pierwszym rzędzie wartościujemy czy jest dobre czy złe np. poznając kogoś określamy czy jest wartościowy czy nie.

Człowiek z natury jest dobry oznacza to, że jak uczynimy coś dobrego to czujemy się dobrze. Uczyniliśmy dobro, mamy satysfakcję , dobry uczynek sprzyja optymizmowi. Jeżeli uczynimy coś złego zaczyna nas gryźć sumienie, nie powoduje to optymizmu, czujemy się źle. Staramy się postępować tak, żeby to było w zgodzie z tym co uważamy za dobro.

Sumienie- to jest to co uznajemy za dobre. Sumienie gryzie wtedy kiedy uczynimy coś co jest sprzeczne z nami. Jak uciszyć sumienie?

Złymi sposobami uspokojenia sumienia są np. alkohol, narkotyki, seks, zakupy, praca oczywiście jeżeli to wszystko jest podejmowane, żeby zagłuszyć sumienie.

Dobrymi sposobami jest np. próba zadośćuczynienia, próba zmniejszenia tego uczynku.

Przepraszam -słowo oznacza skruchę, żal, uznanie, że zrobiliśmy źle. Żałuję że to zrobiłem.

Zło można stopniować, skutki zła mogą być zróżnicowane np. ukraść 2 zł., zdrada, morderstwo. Im większe nasilenie zła tym większe poczucie winy. Im więcej robimy zła tym większa niechęć do siebie. Jeżeli uda nam się uniknąć zła to nas to wzmacnia.

Jeżeli jesteśmy wszyscy ludźmi dobrymi, to dlaczego tak wiele ludzi postępuje źle?- dlatego, że nie ma dobra absolutnego czyli takiego, które dla wszystkich i wszędzie jest rozumiane jako dobre. Nie ma absolutnego dobra- nie znaczy to, że co dobre dla mnie to i dla ciebie. Nie ma absolutnego zła. Każda religia jest propozycją rozumienia czym jest dobro a czym zło. Posługujemy się pewnymi koncepcjami np. polityczna, religijna, ideologiczna czym jest dobro i zło. Zapoznajemy się z nimi i decydujemy co jest dobre a co złe. Podstawą moralną chrześcijaństwa jest miłość bliźniego.

Problem czynienia zła polega na nie posługiwaniu się tą samą koncepcją dobra i zła. Nasza wiedza na temat dobra i zła bierze się z wychowania moralnego- wychowania rodziców. Źródła na temat dobra i zła są często przypadkowe np. sąsiedzi, szkoła itd. Tzn. nie poukładane. To rodzice powinni nam wpajać czym jest dobro i zło. Im większa rozbieżność rozumienia dobra i zła tym więcej konfliktów między nami, co prowadzi do rozpadu grupy, małżeństwa, przyjaźni. Istnieją pewne ogólne opracowania dostępne dla wszystkich, które opisują co jest dobre a co złe są to: normy prawne, kodeksy, przypisy mówiące jak czynić dobro. Służą ochronie dobra, jak przestrzegać prawa. Każdy paragraf mówi o tym jak postępować żeby chronić wartości tych, które zostały uznane za wartościowe np. życie człowieka jest wartością jest dobre i prawo chroni życie.

Aborcja - przerwanie ciągłości biologicznej życia.

Normy prawne - chronią wartości społecznie akceptowalne, czyli musimy się zachowywać zgodnie z normami prawnymi. Musi być motywacja do przestrzegania norm prawnych, każdy człowiek ma zbiór wartości ustawiony hierarchicznie jest to system wartości. Postępujemy tak, aby nie narazić żadnej wartości. Rodzina jest najważniejszym elementem w kształtowaniu wartości, tam powstają fundamenty. System wartości jest zmienny co innego ceniliśmy jak byliśmy dziećmi a co innego teraz. Istnieje możliwość dużych zmian w systemie wartości ,, z każdego złego można zrobić dobrego''. ,,to nie ty jesteś zły, ty tylko źle robisz'' wystarczy zmienić jego system wartości. Zachowanie nasze wśród innych jest zgodne z naszymi zasadami moralnymi czyli systemem wartości.

PSYCHOLOGIA ROZWOJOWA- w odniesieniu do człowieka dział psychologii ogólnej, przedmiotem materialnym jest człowiek, przedmiotem formalnym jest wszystko to co wiąże się z rozwojem psychicznym- rozwój psychiczny jest scholastyczny. Człowiek jest jednością psychosomatyczną, jest całością to co fizyczne i psychiczne. Widać to w zachowaniu jednostki ludzkiej to co dzieje się w schomatyce od razu przenosi się na psychikę i odwrotnie.( np. przed egzaminem jest stres stan psychiczny, zaburzenia pamięci itd.(schematyczne) są spocone ręce, sucho w ustach).

Rozwój psychiczny {

Rozwój fizyczny { rozwój psychofizyczny, nie ma podziału na fizyczny i psychiczny.

Psychika jest wytworem obrazu mózgu, jeżeli mózg zdrowy to i psychika zdrowa, jeżeli uszkodzony to i psychika uszkodzona. Psychologia rozwoju człowieka zajmuje się zachowaniami człowieka pod pewnym kontem. Bada zachowania, które wynikają z zakodowanego procesu z życia człowieka od poczęcia. Koncentruje swoje zainteresowania od przyjścia człowieka na świat. Proces rozwoju rozpoczyna się w momencie poczęcia. Psychologia rozwoju nie interesuje się rozwojem zjawisk zachodzących w procesie rozwoju tylko procesami psychicznymi. Życie biologiczne potrzebuje czasu do ukształtowania. Rozwój ma charakter procesu liniowego wymaga czasu, tempo zmiany jest względnie stałe dlatego w korelacji rozwoju występuje:

Poczęcie

Rozpoczęcie stanu pewnej wydajności np. 25l

Nie ma u człowieka stereotypowego procesu rozwoju, rozwijamy się w różnym tempie np. nie wszyscy zaczęliśmy chodzić w wieku 1 roku.

Zmiany z punktu widzenia zachowania człowieka są zależne od: czasu: przebiegu, który jest indywidualny w przypadku każdego. Istnieje ciąg zależności przyczynowo- skutkowych. Nie każda zmiana zachowania świadczy o rozwoju.

Zmiany rozwojowe- to nie zaburzenie nie jest to zagrożeniem dla organizmu. Pojawiają się nowe właściwości organizm na nich zyskuje, czyli pojawiają się nowe aspekty. Im rozwój jest wyższy tym sposób radzenia sobie jest większy czyli zyskujemy lepszą jakość.

Zmiany nierozwojowe -patologiczne, chorobowe stanowią zagrożenie dla jednostki, przeważnie zajmuje się nimi medycyna. Zmiany rozwojowe są domeną psychologii rozwojowej.

Proces psychiczny- ujawnianie się w różnym tempie, zakresie rozwojowych zmian w zakresie funkcjonowania psychicznego. Nie każdy człowiek w zmianach zachowania przejawia zmiany rozwojowe np. nerwica.

Psychologia kliniczna zajmuje się zmianami nierozwojowymi.

Prawidłowości zmian rozwojowych: od czego zależy rozwój, że jedni rozwijają się szybciej drudzy wolniej? Od czego zależy rozwój psychiczny?, czy rozwój psych. Człowieka trwa tylko przez pewien czas i się zatrzymuje?, czy rozwijamy się całe życie?,

W zakresie czasu trwania rozwoju nie można powiedzieć, że rozwój się kończy. Zmiany rozwojowe u człowieka pojawiają się przez całe życie. Tempo zmian rozwojowych jest różne, im człowiek starszy tym tempo zmian rozwojowych maleje. Największa dynamika jest w okresie życia prenatalnego - czyli zarodka, następny okres to jest od urodzenia do osiągnięcia pewnej dojrzałości. W wieku 25 lat zaczyna się stabilizować przestajemy np. rosnąć. Stan umownej stabilizacji czyli 25 r. życia oscynuje wokół stabilizacji do okresu starzenia się. Cechą podstaw biologicznych jest uwarunkowanie tego życia w postaci komórek, narządów wykazują mniejszą zdolność regeneracji. Starzenie się zaczyna się procesem, który można nazwać procesem regresji. Wydajność organizmu w pewnym wieku obniża się. Specyfika zmian rozwojowych jest uzależniona od wieku. Rozwój człowieka trwa całe życie.

Psychologia rozwoju- zajmuje się badaniem życia jednej jednostki, konkretną jednostką czyli- ontogeneza.

Psychologia rozwojowa - filogeneza rozwój gatunku. Uzasadnieniem jest bogaty gatunek ludzki.

Psychologia rozwojowa współpracuje z psych. Społeczną , ogólną,. Miarą efektywności funkcjonowania w grupie społecznej jest brak konfliktów. Najważniejszą cechą w dojrzewaniu jest przełamanie egoizmu. Egoista to osoba która nie myśli o innych. Psychologia rozwojowa współpracuje z psych. Kliniczną - zmiany patologiczne ma charakter praktyczny głównie w diagnozowaniu np. rozwoju dziecka. Psych. Rozwojowa współpracuje z psych. Wychowawczą działanie o charakterze planowym, którego celem jest psychika człowieka, ukształtowanie. Kształtowanie ludzkiej sylwetki. Znając prawa rozwojowe możemy lepiej funkcjonować.

ROZWÓJ CZŁOWIEKA:

ROZWÓJ- dążenie człowieka do optymalnej sprawności. Rozwój ma charakter celowościowy czyli zmierza do jakiegoś celu. Celem jest osiągnięcie czegoś. Rozwój jest uporządkowany np. DNA -zapis zawiera jak ma się rozwijać człowiek -czyli zgodnie z zapisem.

Jakie czynniki poprzedzają rozwój? Od czego zależy?

Wpłynąć na rozwój człowieka można: rozwój w odniesieniu do konkretnej jednostki może przebiegać różnie:

- czynnik biologiczny-uznaje się coś co nazywamy dziedziczeniem czyli przekazywaniem pewnych cech i informacji, które powodują, że rozwój jednostek powoduje podobieństwa że otrzymaliśmy podobne DNA np.to co otrzymaliśmy od rodziców w naszej linii genetycznej dziedziczymy my.

Dziedziczenie- przekaz genetyczny zapisany na poziomie DNA (biologia decyduje o rozwoju człowieka). Najstarszy pogląd głosi, że ze względu na cechy wrodzone różnimy się . biologizm prowadzi do różnicowania oceny ludzi. Uzdolnienia mają charakter wrodzony (otrzymujemy je od przodków), potencjał coś co zostało uśpione, jeszcze nie wydobyte, możemy z tego korzystać lub nie. Uzdolnienia trzeba ćwiczyć.

Uzdolnienie charakteryzuje się tym, że osoba lepiej to wykonuje, potrzebuje mniej czasu, czerpie przyjemność z tego co robi. Behawioryści mówią, że dzięki zdolnościom szybciej się uczymy. Czynnik biologiczny rozumiemy jako otrzymanie pewnego potencjału, rozwinięcie się ich zależy od:

-oddziaływania środowiskowego w którym żyjemy. Cechy środowiska oddziaływają na rozwój człowieka, stanowią przyczynę dla której rozwijamy się tak a nie inaczej. Kształtowanie natury człowieka jest efektem uczenia się, środowisko jest procesem kształtującym rozwój człowieka. Cechy środowiska wyznaczają kierunek rozwoju każdego z nas.

- aktywność własna-musimy chcieć korzystać z tych przekazywanych genów czyli musimy mieć motywację- powód dla którego się chce. Im bardziej nam zależy na osiągnięciu celu tym więcej osiągamy. Motywacja czyli aktywność własna jest najważniejszym czynnikiem. Wykazujemy aktywność.

Jedynym czynnikiem oddziaływującym na nasz rozwój to środowisko. Wotson twórca behawioryzmu chwalił się tym, że mówił dajcie mi dziecko a wychowam je na kogo chcecie. Rozwój dziecka zależy nie tylko od rodziców ale od tego z czym dziecko się spotyka. Mechanizmem rozwojowym u człowieka jest mechanizm uczenia się , uczymy się tego co środowisko nam oferuje. Przebywając od urodzenia w jakimś środowisku uczymy się od niego.(np. środowisko patologiczne). Środowisko kształtuje nasz rozwój. Koncepcja środowiskowa znalazła więcej faktów niż biologiczna. Udział w rozwoju ma większy wpływ czynnik społeczny środowiskowy niż biologiczny natomiast jest jeden wyjątek w patologii. W patologii większy wpływ ma czynnik biologistyczny. Bardzo ważne jest w jakim środowisku dojrzewamy. Jest jeszcze jeden czynnik aktywność własna ma również wpływ na nasz rozwój. Pojawia się po 10 r. życia musimy mieć chęci korzystania z tego środowiska.

Czynnik motywacyjny- chęć korzystania z tego co daje nam środowisko. Zdolności trzeba rozwijać, aby je rozwijać trzeba chcieć. Brak motywacji do respektowania pewnych zachowań powoduje wejście w konflikt z prawem, dlatego nawet osoba z dobrego środowiska może zachowywać się źle i trafić do więzienia.

Aktywność własna - jest to podjęcie działań w dobrym kierunku np. jak wychowamy się w środowisku patologicznym i uświadomimy sobie że jest to złe, możemy zmienić środowisko na lepsze wykazać aktywność , chęć. Ustrój demograficzny, polityczny daje nam wybór środowiska. Nie można nikogo obarczać za to, że stajemy się nieudacznikami życiowymi to zależy od naszej aktywności.

ZMIANY ROZWOJOWE ZE WZGLĘDU NA EMOCJE:

ROZWÓJ EMOCJONALNY:

Emocje-są cechą psychiczną wrodzoną, każdy rodzi się ze zdolnością przeżywania emocji. Główną cechą emocji jest zdolność do przeżywania. W kategoriach przyjemny nie przyjemny ma charakter liniowy, jednym jest przyjemność 2 nieprzyjemność ( przeżywanie przyjemności i nieprzyjemności w różnym stopniu nasilenia). Emocje nam towarzyszą stale w różnym stopniu nasilenia. Duże znaczenie mają doznania zmysłowe percepcje zmysłowe. Emocje przeżywają również zwierzęta.

Znaczenie emocji w naszym życiu.

Emocje wpawaj na to jak się zachowujemy, emocje w zależności od nasilenia mogą zakłócać inne procesy (pod wpływem emocji np. zapominamy itd.) człowiek zdenerwowany mniej przyjmuje wiedzę . emocje wpływają na nasze zachowanie. Emocje najniższe to nastrój - najniższy poziom nasilenia. Emocje mają duży związek z hormonami i ze stanem hormonalnym co przekłada się na nasz nastrój np. u mężczyzn jest skłonność do agresji. Jeżeli mamy dobry nastrój to wykazujemy większą motywację. Dobry nastrój ma wpływ na nasz stan zdrowia, lepszy sen, przemiana materii.

Wpływ nastroju na zachowanie:

Zasada przyjemności:- każdy człowiek tam gdzie ma wybór będzie wybierał takie działanie któremu towarzyszy zasada przyjemności. Zasada przyjemności jest zasadą powszechną. Zasada przyjemności jest najważniejszym czynnikiem regulującym nasze zachowanie.

Nastroje najniższe mogą trwać ok. 3 godz.,1miesiąca itd. Względnie długo. Niewiadomo z czego powstają i dlaczego zanikają.

Emocje bardzo silne czyli AFEKTY-charakteryzują się tym, że mają bardzo duże nasilenie. Mogą spowodować zachowanie którego nigdy byśmy nie zrobili, ale będąc w afekcie je robimy. Afekt powoduje, że nasza zdolność myślenia się obniża. Człowiek nie jest zdolny ocenić sytuację, zachowujemy się jak roboty. Afekt ma charakter działania destrukcyjnego. Trwa krótko jest to wybuch, moment, ale skutki są czasem nieodwracalne. Pozytywne jest to, że człowiek po krótkim czasie wraca do normalności, rozsądku. Afekt pobudza do działań motorycznych, jesteśmy aktywni fizycznie jest to przejaw agresji- siejemy zniszczenie zadajemy ból.

Przemoc- stosowanie różnych środków po to, żeby ktoś zachował się tak jak ja chcę -jest to środek manipulacji. W afekcie jest agresja a nie przemoc. Afekt pojawia się najczęściej wtedy kiedy pojawia się zagrożenie utraty żeczy najważniejszej. Dla każdego tą wartością jest coś innego. Afektu nie można zaplanować. Można go wykorzystać do celów zmniejszenia odpowiedzialności karnej. Bez problemu można ocenić symulację stanu afektu. Afekt dotyczy bardzo mało osób. Emocje są wrodzone, ale podlegają prawom rozwojowym. Emocje wrodzone to jest przeżywanie, ale widzenie tylko siebie są egoistyczne. Nie patrzą na innych są egocentryczne i infantylne, skłaniają człowieka do realizacji własnych celów. W relacjach między ludzmi często rodzą konflikty.

Kierunek rozwoju emocjonalnego idzie w stronę uczuć. Zaczyna się pojawiać zdolność i chęć respektowania innych. Człowiek dojrzały emocjonalnie jest gotów zrezygnować z czegoś na kożyść kogoś innego- jest to przejaw uczuć, miłość. W sferze emocjonalnej miłość oznacza na uszczęśliwianiu innej osoby, oddanie siebie.

Sensem uczucia -jest uszczęśliwianie do tego trzeba dojść w rozwoju emocjonalnym. Badania pokazują, że większość osób jest niedojrzała emocjonalnie. Dojrzewanie emocjonalne jest procesem dojrzewającym u każdego indywidualnie. Częściej osobami zdolnymi do uczuć są te osoby, które w dzieciństwie były obdarzone uczuciami. Osoby, które nie są zdolne do okazywania uczuć to przeważnie te które nie były kochane w dzieciństwie. Dojrzewanie emocjonalne przeważnie ukazuje się w kontaktach z ludzmi, gorszą sytuację w dojrzewaniu ma np. jedynak, jedynacy są przeważnie egoistami.

ROZWÓJ PSYCHICZNY CZŁOWIEKA/ ROZWÓJ MORALNY:

Wychowanie moralne-powstaje system wiedzy, świadomość co jest dobre a co złe to wszystko ma za zadanie zrobić rodzic ma nam przekazać i przekonać nas o tym. Np. bandyci zostali poinformowani zostało im przekazane co to jest dobro i zło ale nie zostali o tym przekonani.

Efektem wychowania moralnego jest ukształtowanie się listy co stoi w naszej świadomości po stronie dobra i zła.

Powstaje system wartości.

System wartości- indywidualne poświadczenie o tym co to jest dobro a co zło. Lista prawie u wszystkich ma charakter rankingu to co jest dobre jest od pozycji nr. 1 do entej. Na 1 miejscu u każdego z nas jest to co dla nas jest najważniejsze, co dla nas jakąś wartość przedstawia np. nr. 1 to życie czyli robimy wszystko żeby je chronić. Nr. 1 jest wartością której będziemy bronić wszystkimi sposobami(nr. 2 to taka od której ważniejsza jest tylko nr. 1). Zachowanie każdego człowieka jest chronieniem swoich wartości. Musimy wiedzieć jaki jest nasz ranking ponieważ postępujemy zgodnie ze swoim systemem wartości, utożsamiamy się z nim.

System wartości - jest efektem rozwoju człowieka, to co się składa na indywidualny system wartości jest zestawem moralnym(dowiadujemy się od rodziców, nauczycieli, krewnych). Rozwój moralny trwa do procesu dojrzałości psychicznej kończy się ok. 25 r. życia. Niektórzy wcześniej dojrzewają psychicznie niektórzy później. Jednym z wyznaczników dojrzałości psychicznej jest rozwój moralny w ukształtowaniu systemu wartości.

System wartości - osiągnięcie stabilnego poziomu, nie oznacza ze nie może ulec zmianie. Zmiane systemu wartości może spowodować jakieś ważne wydarzenie życiowe najczęściej negatywne np. dramat. System wartości na początku przejawia cechy rozwojowe potem jest mniej więcej trwały mogą nastąpić zmiany pod wpływem jakiegoś wydarzenia. Dlaczego mówimy, że cierpienie uszlachetnia- ponieważ dzięki cierpieniu zmienia się system wartości. System wartości bardzo często wyznacza sens życia. Pomagać ratować, uszczęśliwiać to wszystko jest system wartości( do policji) dążenie do tych żeczy, które są najważniejsze dla naszego systemu wartości.

Rozwój moralny- jest najważniejszy w dojrzewaniu rozwoju psychicznego. Rozwój moralny charakteryzuje się niepowtarzalnością, indywidualnością. Rozwój psych. Charakteryzuje się indywidualnością, każdy rozwija się inaczej. W efekcie rozwoju moralnego otrzymujemy, że u każdego jest indywidualny system wartości.system wartości powstaje w wyniku rozwoju moralnego. Nie ma identyczności. Nasze postępowanie jest skutkiem naszego systemu wartości, wszyscy mamy różne i dlatego w takich samych sytuacjach zachowujemy się różnie.

Moralność ma odnośnik w stosunku do innej osoby jak jesteśmy na bezludnej wyspie to nie możemy kraść, ale możemy robić dobrze. Moralnośc jest wtedy kiedy obcujemy z innymi jak jesteśmy w relacjach z innymi ludzmi. Jeżeli się różnimy systemami wartości to może nastąpić konflikt bo ja uważam ze jest źle a ty że dobrze. Różnica w systemie wartości jest źródłem konfliktów w grupie społecznej. Czyli dla mnie jest czymś innym dobro a dla ciebie innym. Ważne jest żeby w grupie była jak najmniejsza różnica systemów wartości i tu pojawia się problem, ponieważ każdy wychowuje się w innej rodzinie i wynosi z domu inne wartości.

Każdy ma indywidualny system wartości jest to źródłem konfliktu. Próbą rozwiązania konfliktu jest społecznie akceptowany system wartości - czyli np. kodeksy: karny, cywilny, konstytucja czyli co w każdym państwie jest uważane za dobro i za zło. Ten kto przestrzega obowiązujących zasad postępuje dobrze. Dlatego w życiu grupowym powinniśmy kierować się dobrem i złem, który znajduje się w społecznie akceptowanym systemie wartości- czyli zgodnie z prawem. Osiągamy stan unifikacji maralnej- ważne jest to co zostało uznane za dobre i złe w odrębie społeczności. W tych dwóch systemach są różnice dlatego wprowadza się prawo np. jeżeli niektóre prawo nie jest zgodne z naszym systemem wartości i tak musimy go przestrzegać.

Rozwój moralny prowadzi do tego ze człowiek kieruje się wartościami w wyborze własnym.

---