6.Wielowymiarowa geneza zaburzeń przystosowania społecznego-
profilaktyka i terapia.
Każde społeczeństwo wytwarza swój własny system norm, symboli, obyczajów. Na wiele sposobów można nazwać tych, którzy stają się nieprzystosowani do obecnego świata. Pojęcie niedostosowania społecznego jest pojęciem wieloznacznym gdyż interesują się nim nie tylko pedagodzy ale również psycholodzy, psychiatrzy, socjolodzy i prawnicy.
Według L.Pytki nieprzystosowanie społeczne jest wadliwym przystosowaniem jednostki do społeczeństwa i jego kultury.
Nieprzystosowanie społeczne można zdefiniować jako m.in. „odmiana rozwoju społecznego dziecka powodująca złe skutki dla samego dziecka", „brak podatności dzieci i młodzieży na normalne metody wychowawcze", „rodzaj zaburzeń w zachowaniu, spowodowany negatywnymi warunkami środowiskowymi bądź zaburzeniami równowagi procesów ośrodkowego układu nerwowego".
Wspólnym elementem definicji nieprzystosowania społecznego jest przekonanie, iż zjawiskami wskazującymi na nieprzystosowanie społ. młodzieży są te jej zachowania, które pozostają w sprzeczności z uznawanymi normami, wartościami i oczekiwaniami. Młody człowiek negatywnie odnosi się do roli przypisanej mu przez otoczenie. Dlatego wychowanie dziecka jest procesem trudnym i wymagającym odpowiedniego przygotowania.
PROFILAKTYKA I TERAPIA
Aby zapobiec zaburzeniom zachowań należy poznać i zrozumieć przyczyny występowania objawów charakteryzujących zaburzenie zachowania. Należy poznać środowisko rodzinne dziecka, atmosferę jego domu. Każde dziecko musi być oceniane indywidualnie. Nie zawsze samo zlikwidowanie niekorzystnych sytuacji w życiu dziecka jest wystarczające. Wówczas dziecko wymaga odpowiedniej terapii pedagogicznej i psychoterapii, którą może przeprowadzić psycholog .
Szanse na skuteczność kroków terapeutycznych są pomyślne, gdy dziecko i rodzice zdolni są do pozytywnej przemiany. Ważne jest uczestnictwo w terapii całej rodziny. Wpływ na rodziców można osiągnąć różnymi metodami np. udzielenie porad w celu ułatwienia im zrozumienia szczególnych problemów dziecka w celu skorygowania błędów wychowawczych.
W terapii indywidualnej i grupowej dzieci możliwe jest oddziaływanie na nich poprzez różnorodne metody i formy m.in. terapie z wykorzystaniem rysunku, muzyki, sportu, treningu asertywności, a także metody ruchu rozwijającego.
Nieodzownym warunkiem sukcesu wychowawczego jest zrozumienie, że dziecko z zaburzeniami zachowania nie jest dzieckiem złym, lecz dzieckiem które ma trudności w kierowaniu swoim postępowaniem.