w małyn skrócie


LICHENOINDYKACJA - wykorzystanie porostów jako bioindykatorów.
Mała odporność porostów na zanieczyszczenia wynika z:
*braku tkanki okrywającej, następuje wtedy bezpośrednia infiltracja kwaśnych deszczy, suchej depozycji,
*małej zdolności przystosowawczej,
*niskiej tolerancji na zanieczyszczenia,
*małej ilości chlorofilu, nawet jego niewielki rozkład pod wpływem toksyn jest bardzo szkodliwy.
Porosty mogą w różny sposób reagować na zanieczyszczenia. Np. poprzez zmianę barwy i degradację plech porostowych. Wykorzystując porosty w ocenie zanieczyszczenia środowiska, wyróżnia się metody:
*florystyczną,
*anatomiczno - morfologiczną,
*fizjologiczna,
*analityczno - chemiczną.

Metoda florystyczna opiera się na różnej odporności porostów na zanieczyszczenia powietrza. Polega ona na obserwacji flory porostów i wyróżnieniu gatunków charakteryzujących się różną odpornością.
Na podstawie tych obserwacji można wyznaczyć siedem stref o różnym stopniu zanieczyszczenia powietrza według skali Hawkswortha i Rosa (dotyczy tylko porostów epifitycznych, nadrzewnych):

to jest ta tabelka, którą bedziesz miał z linka wyżej

Metoda anatomiczno - florystyczna, czyli transplantacyjna. Polega na przenoszeniu żywych plech (transplantacji) z obszarów o niewielkim zanieczyszczeniu powietrza na tereny silnie zanieczyszczone. Zaletą metody transplantacji jest określenie akumulacji zanieczyszczeń w określonym czasie oraz wskazanie źródła zanieczyszczenia. Powszechnie do oceny zanieczyszczenia powietrza dwutlenkiem siarki i metalami ciężkimi wykorzystywany jest porost Hypogymnia physodes.
Metoda fizjologiczna polega na porównaniu zmian zachodzących w procesach fizjologicznych w plechach porostów występujących na zanieczyszczonym obszarze z plechami porostów pochodzących z terenów czystych.
Metoda analityczno - chemiczna polega na ocenie zanieczyszczonego środowiska na podstawie szkodliwych substancji występujących w plechach porostów. Służy do oznaczenia skażenia otoczenia metalami ciężkimi.

---