Konrad Adenauer- pierwszy Kanclerz Republiki Federalnej Niemiec, który stał na czele nowopowstałego państwa w latach 1949-63. Konrad Adenauer urodził się w Kolonii, w wielodzietnej rodzinie urzędniczej, 5 stycznia 1876 roku. Absolwent prawa i ekonomii uniwersytetów w Monachium, Bonn i Fryburgu. Od 1917 r. piastował urząd nadburmistrza Kolonii. Ze stanowiska ustąpił wraz z dojściem do władzy Hitlera. Podobnie jak wielu polityków jego pokolenia, Adenauer już na podstawie doświadczeń I Wojny Światowej doszedł do wniosku, że osiągnięcie długotrwałego pokoju możliwe jest jedynie w zjednoczonej Europie. Swoją pierwszą tezę o potrzebie integracji europejskiej Konrad Adenauer wygłosił już w 1919 roku. Postulował wtedy utworzenie wspólnego organu, który przejąłby kontrolę nad potencjałem przemysłowo-wojskowym wszystkich państw niemieckich. Po II wojnie światowej Kanclerz Adenauer był już w pełni przekonany, że gwarancją pokoju w Europie może być jedynie pojednanie francusko-niemieckie. Entuzjastycznie przyjął Plan Schumana i pomysł utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. To on sygnował ze strony Niemiec Traktaty Paryskie tworzące Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Konrad Adenauer był bowiem przekonany, że integracja europejska pozwoli Niemcom przezwyciężyć problemy w dostaniu się do wolnego świata. Podstawą polityki zagranicznej Adenauera było pojednanie z Francją. Wraz z prezydentem Francji Charlesem de Gaullem doprowadził do przełomu w historii stosunków pomiędzy Francją a Niemcami: w 1963 r. państwa te, niegdyś odwieczni wrogowie, podpisały traktat o przyjaźni, który stał się jednym z kamieni milowych na drodze integracji europejskiej. Adenauerowi bez cienia wątpliwości należy się miejsce w galerii ojców Europy. Rozumiał bowiem, że tylko integracja oraz uregulowanie wszystkich problemów niemiecko-francuskich, jest gwarancją pokoju i źródłem sukcesów powojennego ładu ekonomicznego i politycznego.
Alcide de Gasperi- Urodził się w regionie Trentino-Alto Adige (Południowy Tyrol), który do 1918 r. należał do Austrii. Podobnie jak inni ówcześni wybitni mężowie stanu, działał aktywnie na rzecz jedności europejskiej. Doświadczenia wyniesione z epoki faszyzmu i wojny - w latach 1927- 1928 przebywał w wiezieniu, po czym znalazł azyl w Watykanie - wyrobiły w nim przekonanie, że jedynie unia państw europejskich jest w stanie zapobiec powtórzeniu tych straszliwych wydarzeń. W 1949 de Gasperi brał aktywny udział w opracowywaniu zasad funkcjonowania Rady Europy i uznawany jest za jednego z jej założycieli. W tym samym roku dzięki aktywnemu uczestnictwu Republiki Włoskiej powołane zostaje NATO, zaś w 1951 roku Europejska Wspólnota Węgla i Stali - pierwsza gospodarcza organizacja europejska. Podobnie jak Adenauer Alcide de Gasperi wprowadził swój kraj najpierw do NATO, a potem doprowadził do sygnowania przez Włochy Traktatów Paryskich. Zainteresowany polityką zagraniczną wiele lat swojej działalności poświęcił dopracowaniu projektu zjednoczenia europejskiego. Przewodnią myślą jego działań było dążenie do wspólnoty obronnej, jako elementu zapewniającego pokój i powstrzymującego wojny domowe. Jego rządy na Półwyspie z szacunkiem nazywane są dziś Epoką Gasperiego. Nazwisko jego wypowiada się jednym tchem z nazwiskami Konrada Adenauera i Roberta Schumana, jako twórcy wspólnej Europy.
Jean Monnet- Urodził się 9 listopada 1888 roku w Cognac we Francji. Monnet zapoczątkował szeroko rozumiane planowanie gospodarcze w Zachodniej Europie po drugiej wojnie światowej. Odpowiadał za zakończony sukcesem plan odbudowy gospodarki francuskiej. Już w czasie wojny Monnet doszedł do wniosku, że jednym z problemów powojennej Europy będzie sprawa dostępu do węgla. Po zakończeniu wojny cała Europa borykała się z tym problemem. Należało się liczyć również z faktem, iż prędzej lub później strona niemiecka dążyć będzie do odzyskania pełnej samodzielności - również gospodarczej. W 1950 roku Monnet wysunął inicjatywę utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Projekt zakładał podporządkowanie francuskiej i niemieckiej produkcji węgla i stali wspólnemu organowi administracyjnemu, z możliwością przyłączenia się do tej inicjatywy sąsiednich krajów europejskich. Na podstawie projektu Monneta francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman 9 maja 1950 roku przedstawił na posiedzeniu rządu plan utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Monnet przedstawił Europie “oś zjednoczenia europejskiego”. W swoim opracowaniu, jako cel Traktatu Paryskiego, określił dwa elementy: 1) rozwój gospodarczy państw zniszczonych w II wojnie światowej; 2) uniemożliwienie wykorzystania przemysłu ciężkiego do wyścigu zbrojeń. Dziś nawet najwięksi eurosceptycy przyznają, że dzieło Jean Monneta było bardzo wizjonerskie i trafne. W uznaniu dla zasług otrzymał on w 1975 roku od szefowie rządów i państw Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej tytuł Honorowego Obywatela Europy.
Robert Schuman- urodził się w Luksemburgu w 1886 roku. Był jednym z pierwszych, którzy zrozumieli, że II wojna światowa dramatycznie zredukowała znaczenie państw i narodów Starego świata. Zdawał sobie sprawę ze słabości zrujnowanej i podzielonej Europy wobec olbrzymiej potęgi politycznej, gospodarczej i wojskowej Stanów Zjednoczonych. Czuł również niebezpieczeństwo, które zagrażało Europie Zachodniej ze strony Moskwy, wciąż ożywionej mesjanizmem bolszewickim i rozszerzającej swoje wpływy w Europie i Azji. Miał świadomość tego, że aby nie podzielić losu Europy Środkowej i Bałkańskiej, Europa Zachodnia powinna się zjednoczyć. Jednak najważniejsze motywy integracji Europy widział gdzie indziej. Wojny światowe, podobnie jak wojny poprzednie, rysowały się Schumanowi jako konflikty bratobójcze, w obrębie rodziny narodów należących do tego samego kręgu cywilizacyjnego. Był przekonany, iż w drugiej połowie XX stulecia, żaden naród europejski nie może liczyć na rozwiązanie jakiegokolwiek ze swoich problemów kosztem innego narodu europejskiego, że zasadnicze problemy krajów europejskich są wspólne, a ich rozwiązanie może być znalezione tylko w postępie i rozwoju Europy jako całości. Wierzył, że wspólne dobro Europy jest równoznaczne z dobrem poszczególnych państw i narodów. Europa nie była dla niego pojęciem geograficznym, ale raczej wspólnotą duchową i cywilizacyjną, wspólnotą woli i losu. We współpracy z Jeanem Monnetem opracował znany na całym świecie Plan Schumana, ogłoszony 9 maja 1950 r., którą to datę uznaje się za datę symboliczną dla narodzin Unii Europejskiej. Zaproponował w nim wspólną kontrolę nad wydobyciem węgla i produkcją stali: najważniejszych materiałów dla przemysłu zbrojeniowego. Opracowaniu tego planu przyświecała idea, zgodnie z którą prowadzenie wojny nie jest możliwe bez sprawowania kontroli nad wydobyciem węgla i produkcją stali. Schuman poinformował o planie kanclerza Adenauera, który od razu dostrzegł w nim możliwość zapewnienia pokoju w Europie i zgodził się na jego przyjęcie. Wkrótce potem odpowiednio zareagowały także rządy Włoch, Belgii, Luksemburga i Holandii. Sześć państw podpisało w kwietniu 1951 r. w Paryżu Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. W ten sposób narodziła się wspólna Europa, jako inicjatywa na rzecz pokoju.
Paul Henri Spaak- urodził się 25 stycznia 1899 roku. Po wyzwoleniu Belgii Spaak pełnił w rządzie funkcje ministra, a następnie premiera. Już podczas II Wojny Światowej opracował plany zjednoczenia krajów Beneluksu, a bezpośrednio po jej zakończeniu, prowadził kampanię na rzecz zjednoczenia Europy, wspierając idee utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali oraz europejskiej polityki obrony. Dla Spaaka najskuteczniejszym sposobem zapewnienia pokoju i stabilizacji było zjednoczenie państw za pomocą wiążących zobowiązań traktatowych. Pełniąc funkcję pierwszego przewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (1946) oraz Sekretarza Generalnego NATO (1957-61), Spaak działał na rzecz realizacji tych celów. Spaak odgrywał wiodącą rolę przy redagowaniu treści traktatu rzymskiego. Na tzw. Konferencji w Mesynie w 1955 r. sześć rządów uczestniczących w niej państw mianowało go przewodniczącym komitetu przygotowującego tekst traktatu.