Rok czterech cesarzy
Despotyzm Nerona wywoływał coraz większe niezadowolenie. Ponadto dochodziło do licznych niepokojów w granicach imperium. W marcu 68 roku n.e. w Galii zbuntował się przeciwko cesarzowi Windeks, zarządca prowincji Gallia Lugdunensis, który sprzeciwił się ostrej polityce fiskalnej i wypowiedział mu posłuszeństwo. Do podobnego zachowania nawoływał innych namiestników, co też doprowadziło tego samego miesiąca do kolejnego buntu. Bunt został jednak zdławiony przez wierne cesarzowi legiony reńskie, a Windeks zamordowany w maju.
Senat zaniepokojony despotyczną władzą Nerona postanowił obwołać cesarzem Galbę w czerwcu 68 roku n.e., zarządcę prowincji Hispania Citerior oraz uznać Nerona za wroga publicznego. Od tego momentu każdy obywatel rzymski miał jako główny obowiązek zabić byłego cesarza. Opuszczony nawet przez gwardię pretoriańską oraz zdradzony przez najbliższych współpracowników, Neron popełnił samobójstwo 9 czerwca 68 roku n.e., będąc ostatnim cesarzem z dynastii julijsko-klaudyjskiej.
Po obaleniu Nerona, cesarzem został przywódca antynerońskiej rebelii, Galba. Mający poparcie senatu i wiernych mu oddziałów Galba ruszył na Rzym. Pozbył się niewygodnych dowódców legionów stacjonujących w innych zachodnich prowincjach Imperium, m.in. Lucjusza Klodiusza Macera, głównodowodzącego wojsk afrykańskich, który przyjął postawę wyczekującą, a nawet po cichu zgłaszał pretensje do tronu.
Jednak jego radość z posiadania pełni władzy nie była długa. 1 stycznia 69 roku n.e. legiony nad Renem odmówiły złożenia przysięgi Galbie, a 15 stycznia Galba padł ofiarą spisku przygotowanego przez swojego dotychczasowego sojusznika Othona, prefekta pretorianów, który z poparciem pretorianów został nowym cesarzem. Galba został zamordowany na Forum Romanum, a Othon przy pomocy "przekupionych" pretorian zmusił senat, by ten obwołał go cesarzem.
Jednak wcześniej dwa tygodnie przed zamachem Othona, 2 stycznia legiony w Germanii obwołały cesarzem Witeliusza, który teraz ruszył ze swoimi wojskami przeciwko nowemu cesarzowi. W połowie kwietnia rozbił wojska Othona pod Bedriacum (obecnie Calvatone) niedaleko Cremony. Pokonany Othon popełnił samobójstwo 25 kwietnia, a Witeliusz w połowie lipca, po powolnym i grabieżczym pochodzie, wkroczył uroczyście do Rzymu jako cesarz. Tam też dokonano wielu egzekucji na centurionach Othona.
Te haniebne wydarzenia zachęciły prefekta Egiptu Tyberiusza Juliusza Aleksandra i namiestnika Syrii Gajusza Licyniusza Mucjanusa do wysunięcia kandydatury dowódcy wojsk tłumiących powstanie w Judei - Wespazjana. To właśnie prefekt Egiptu ogłosił Wespazjana cesarzem rozpoczynając kolejną wojnę domową. Przysięgę Wespazjanowi złożyli także władcy okolicznych państewek.
Dowodzone przez Mucjanusa legiony syryjskie ruszyły na Bałkany, gdzie dołączyły do nich legiony naddunajskie pod wodzą Antoniusza Primusa (dowódca VI legionu z Pannonii) i Corneliusa Fuscusa(prokonsul z Illyricum). Zwolennicy Wespazjana postanowili podbić Italię wykorzystując legiony naddunajskie w sile około 30.000 żołnierzy. 24 października 69 roku n.e. doszło pod Cremoną do bitwy, którą wojska Witeliusza przegrały, a miasto zostało zajęte i zniszczone.
Wkrótce po zwycięstwie także namiestnicy zachodnich prowincji złożyli przysięgę Wespazjanowi.
Jedynymi, którzy zachowali lojalność wobec Witeliusza byli pretorianie, którzy zaatakowali przebywającego w Rzymie starszego brata Wespazjana - Sabinusa Flawiusza. Schronił się on na Kapitolu, gdzie był oblegany. Po zdobyciu wzgórza pretorianie zamordowali Sabinusa, nie udało im się jednak znaleźć młodszego syna Wespazjana - Domicjana. Gdy legiony naddunajskie doszły do Rzymu, miasto zostało zdobyte, a 21 grudnia 69 roku n.e. po serii tortur Witeliusz został wrzucony do Tybru i zginął.
Po śmierci Witeliusza senat uznał Wespazjana. Ten jednak do Rzymu dotarł z Egiptu dopiero latem 70 roku n.e. Do tego czasu rządy w Rzymie sprawował jego syn Domicjan.
Chronologia wydarzeń:
68 n.e.
Kwiecień - Galba, zarządca prowincji Hispania Tarraconensis i Windeks, zarządca prowincji Gallia Lugdunensis buntują się przeciwko Neronowi.
Maj - Legiony nad Renem pokonują i zabijają Windeksa w Galii.
Czerwiec - Neron zostaje uznany wrogiem publicznym (hostis) przez senat (8 czerwca) i popełnia samobójstwo (9 czerwca); tego samego dnia, Galba zostaje obwołany cesarzem.
Listopad - Witeliusz nominowany na zarządcę prowincji Germania Inferior.
69 n.e.
1 stycznia - Legiony nad Renem nie zgadzają się poddać władzy Galby.
2 stycznia - Witeliusz zostaje obwołany cesarzem nad Renem przez legiony.
15 stycznia - Galba zostaje zabity przez pretorian; tego samego dnia Othon zostaje obwołany cesarzem przez senat.
14 kwietnia - Witeliusz pokonuje Othona
16 kwietnia - Othon popełnia samobójstwo; Witeliusz zostaje obwołany cesarzem.
1 czerwca - Wespazjan, dowódca naczelny wojsk rzymskich w Judei, zostaje obwołany cesarzem przez legiony z Egiptu pod rozkazami Tyberiusza Juliusza Aleksandera.
Sierpień - Legiony nad Dunajem wyrażają poparcie Wespazjanowi (w Syrii) i z jego inicjatywy przeprowadzają inwazję w Italii we wrześniu.
Październik - Wojska dunajskie pokonują Witeliusza a Wespazjan okupuje Egipt.
20 grudnia - Witeliusz zostaje zabity w Pałacu Cesarskim
21 grudnia - Wespazjan zostaje uznany cesarzem przez senat
2