ROZEDMA PŁUC

przewlekła choroba płuc, która charakteryzuje się nieprawidłowym powiększeniem przestrzeni powietrznych położonych obwodowo od oskrzelików końcowych i destrukcją ścianek tych struktur. Skutkiem tego jest nadmierne upowietrznienie płuc, przy zmniejszeniu ilości pęcherzyków płucnych. Proces dotyczy całych płuc, pogarsza się ich sprężystość, zawierają zwiększoną ilość powietrza, a przebieg wymiany gazowej jest upośledzony. W zrazikach płucnych powstają duże przestrzenie powietrzne, a niekiedy cały zrazik ulega zniszczeniu. Miejscami mogą się tworzyć znaczniejsze przestrzenie powietrzne, miejscami zlewające się ze sobą i tworzące pęcherze rozedmowe, które mogą grozić odmą opłucnową. Rozedma jest to nieodwracalne uszkodzenie struktury płuc, które powoduje zaburzenie ich funkcji. Rozedma płuc zaliczana jest do obturacyjnych schorzeń układu oddechowego wraz z pokrewnymi schorzeniami: przewlekłym zapaleniem oskrzeli i astmą oskrzelową. Przy nakładaniu się tych schorzeń ze względów praktycznych często mówi się o przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc.

PRZYCZYNY:

Przyczyna powstania rozedmy płuc nie jest w pełni poznana

Czynniki środowiskowe:

• palenie tytoniu

• zanieczyszczone środowisko

Czynniki alergiczne:

• mechaniczne

• chemiczne

OBJAWY:

• kaszel

• odkrztuszanie

• szybkie męczenie

• duszność

• klatka piersiowa beczkowata i wdechowa

• maleje ruchomość klatki piersiowej

• nadmierne napięcie klatki piersiowej

• spadek siły przepony i mięśni brzucha

• pojawia się mechanizm wentylowy wydechowy (na skutek wzrostu ciśnienia wypukla się tylna ściana tchawicy do jej światła utrudniają wydech), lub tzw „pułapka dla powietrza”

• zmiany nie obejmują całych płuc co powoduje „przeciek czynnościowy” czyli mieszanie się krwi utlenowanej z krwią niedostatecznie natlenioną oraz „przeciek anatomiczny”

• kwasica

• sinica w długim przebiegu choroby

• niewydolność oddechowa przewlekła przy długiej chorobie

LECZENIE:

• farmakologia

• Kinezyterapia oddechowa: należy jak najwcześniej ją rozpocząć, powinna być indywidualnie dobrana do pacjenta.

REHABILITACJA:

Cele kinezyterapii:

• zmniejszenie nadmiernego napięcia mięśni klatki piersiowej

• nauka krótkiego wdechu i długiego, spokojnego wydechu. Wykonujemy to ćwiczenie ze zwężonymi ustami

• ułatwienie odkrztuszania

• zwiększenie ruchomości dolnych partii żeber

• wzmocnienie przepony i mięśni brzucha

KINEZYTERAPIA:

Ćwiczenia oddechowe:

• ćwiczenia wydechu z opaską nieelastyczną w dolnych partiach żeber w pozycji siedzącej lub stojącej

• ćwiczenia rozluźniające klatkę piersiową wykonywane w formie luźnych skłonów, skrętów, skrętoskłonów kręgosłupa. Ćwiczeń tych nie można wykonać u osób u których stwierdzono niewydolność oddechową

• ćw. w formie gwizdu lub dmuchania zapobiegające uruchomieniu mechanizmu wentylowego

• nauka wydłużonego wydechu - dmuchanie na płomień świecy - 15 cm od ust - chory siedzi i dmucha przez przymknięte usta, ale nie gasi świecy, potem stopniowo oddalamy świece, nawet do 100 cm przechodząc do pozycji stojącej. Ćw to trwa 3 minuty

• ćw wydechu do słoika z wodą przez rurkę - pacjenta ma możliwość obserwacji siły wydechu

• ZAKAZ JEST DMUCHANIA DO BALONIKA, PONIEWAŻ PANUJE TAM WYSOKIE CIŚNIENIE

• przed odkrztuszaniem wykonujemy oklepywanie klatki piersiowej

• ćw przepony na leżeniu na plecach z kośćmi kończyn dolnych ugiętymi, ramiona wzdłuż tułowia, można oporować np. woreczkami, głowa ma być na niewielkiej poduszce. Najlepszy efekt mają przy współudziale terapeuty, który układa ręce na brzuchu i klatce piersiowej pacjenta. Ćwiczenia te początkowo trwają 10 min, natsępnie jest wydłużany do 20 - 30 min

U OSÓB Z CIĘŻKĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ ODDECHOWĄ NIE STOSUJEMY KINEZYTERAPII ODDECHOWEJ