STOSUNKI MIĘDZYNARODOWE
Według katolickiej nauki społecznej, stosunki między państwami powinny opierać się na czterech zasadach prawdy, sprawiedliwości, wolności i miłości (Pacem in terris, 1963, 86-129).
Życie międzynarodowe powinno być najpierw oparte na prawdzie, będącej przeciwieństwem zakłamania i obłudy, czyli prawdzie w znaczeniu moralnym. Tylko bowiem prawda na tle zmieniających się warunków społeczno-politycznych może być źródłem rozwoju i solidarności. Rzetelna informacja przyczynia się do porozumienia, zaangażowania, dialogu i kooperacji dla dobra rodziny ludzkiej.
Następnie, powinno być ono oparte na sprawiedliwości, która zakłada wzajemne poszanowanie uprawnień państw, dotrzymywanie umów międzynarodowych oraz rozwijanie różnych form kooperacji dla dobra wspólnego poszczególnych państw i całej ludzkości. Encyklika podkreśla, że celem państwa jest dobro wspólne, ale tego dobra "z pewnością nie można oddzielić od dobra całej rodziny ludzkiej" (PT, 98). Dlatego istnieje konieczność powszechnej troski o sprawiedliwość w wymiarze światowym.
Życie to powinno być także oparte na wolności, rozumianej bądź jako suwerenność, bądź jako klimat społeczno-polityczny. W pierwszym przypadku chodzi o poszanowanie autonomii wszystkich państw, a zwłaszcza państw słabszych przez silniejsze, w szczególności chodzi o niesienie pomocy i tylko pomocy; w drugim natomiast o współpracę i współdziałanie wszystkich państw na korzyść "każdego i całego człowieka" w całym świecie. Wolność zatem jest gwarancją rozwoju, solidarności, a tym samym pokoju. Papież Leon XIII w encyklice Libertas (1888) nazwał ją "najważniejszym dobrem człowieka", a J. Messner "ukoronowaniem porządku społecznego".
Czwartą zasadą, na której powinny być oparte stosunki międzynarodowe jest miłość, utożsamiana czasem z solidarnością. Według Soboru Watykańskiego II "posuwa się ona poza granice tego, co może wyświadczyć sprawiedliwość" (KDK, 78). Miłość polega z jednej strony na unikaniu egoizmu pomiędzy państwami, a z drugiej na tworzeniu braterskich więzi, w tym także między ludźmi. Jan Paweł II podniósł miłość do rangi zasady życia społecznego, a ponadto stwierdził, że jest ona większa od sprawiedliwości społecznej (DM, 4). Tak rozumiana miłość znajduje się u podstaw pokoju światowego. Kształtuje ona bowiem jak najgłębiej stosunki międzyludzkie.