Metody pracy socjalnej
Metoda indywidualnych przypadków
Jest to pomoc jednostce w przezwyciężaniu jej trudności funkcjonowania w życiu społecznym.
Mianem metody indywidualnych przypadków określa się studium przypadku ( case study), czyli jego społeczną diagnozę oraz prowadzenie (pracę z przypadkiem- case work)
Podstawowe zasady pracy z jednostką:
Zasada indywidualizacji
Jednostki ani rodziny nie można traktować według jakiejkolwiek reguły lub teorii, ale należy dokładnie przyjrzeć się jej sytuacji życiowej i precyzyjnie zbadać wszystkie okoliczności, które stały się powodem szukania pomocy społecznej.
Nie można pomagać szybko,
bez namysłu, częściowo, ale należy przeprowadzić rozpoznanie warunków życiowych jednostki, jej stosunku do otoczenia
Caseworker musi posiadać wiedzę, doświadczenie oraz odpowiednie dyspozycje osobowościowe.
Współczesny casework, podobnie jak wzory wypracowane w pierwszym okresie jego stosowania, opiera się na długotrwałych kontaktach z jednostką i rodziną.
Trzy główne kategorie sytuacji wymagające indywidualnej pracy z przypadkiem:
Wyczerpanie indywidualnych zasobów w postaci sił własnych i możliwości rozwiązania problemu przez jednostkę.
Niewystarczające ( ograniczone) możliwości intelektualne lub fizyczne osoby, która nie potrafi sama skorzystać z oferty socjalnej, nawet jeśli jest ona dostępna.
Długotrwały stres prowadzący do niemożności rozwiązania nawet czasami prostych problemów.
Do podstawowych zasad praktycznego stosowania metody należą:
Zasada respektowania podopiecznego jako osoby,
z wszystkimi jego problemami i trudnościami, zrozumienie dla jego nieporadności, szacunek dla jego osobistych decyzji i wyborów.
Komunikacja służąca nawiązywaniu interakcji, jasność i precyzja stosowanych terminów.
Indywidualizacja zawierająca poszukiwanie przez pracownika socjalnego odpowiedzi na pytanie: Co specyficznego jest w sytuacji danego człowieka i jak można mu pomóc?
Zasada uczestnictwa podopiecznego w procesie działań korygujących i naprawczych.
Zasada zaufania i poszanowania prywatności.
Zasada samoświadomości pracownika socjalnego, pozostająca w bliskim związku z zasadą akceptacji. Dotyczy służenia pomocą potrzebującym bez kierowania się osobistymi preferencjami czy uprzedzeniami.
Metoda grupowa - zasady
Praca socjalna oparta o tę metodę organizuje wspólne działania i wzajemną pomoc w zakresie rozwoju uczestników grup celem usprawnienia ich funkcjonowania psychospołecznego.
Koncentruje się na pomaganiu uczestnikom grupy w staniu się systemem wzajemnej pomocy. Głównym źródłem pomocy dla każdego członka grupy są inni, indywidualnie i zbiorowo. Zasadniczą sprawą jest przyswojenie członkom tej idei i uruchomienie w grupie wzajemnej pomocy.
Dążenie do maksymalizacji czynników korzystnych i minimalizacji czynników niekorzystnych dla realizacji celów jednostkowych. Uczenie wspólnego rozwiązywania problemów, wyrażania stosunku emocjonalnego do i wobec innych, kształtowania wzorów stosunku interpersonalnych, wpływania na innych.
Dążenie do wzmocnienia zdolności uczestników do funkcjonowania samodzielnego i autonomicznego jednostki i jako grupy.
Uczenie uczestników grupy wykorzystywania doświadczenia grupowego do funkcjonowania w różnych sytuacjach grupowych w realnym życiu.
„…Praca grupowa stwarza kontekst, w którym jednostki pomagają sobie nawzajem, jest to metoda pomagania grupom i jednostkom; może dawać jednostkom i grupom możność wpływu i zmian w zakresie osobowych, grupowych, organizacyjnych i społecznych problemów” ( A. Brown, 1984).
Przykładowe typologie grup:
Grupy rekreacyjne
Grupy socjalizacyjne
Grupy terapeutyczne
Grupy spotkaniowe, trening wrażliwości
Grupy edukacyjne
Grupy samopomocy
Grupy problemowe i decyzyjne
Metoda środowiskowa
(organizowania środowiska)
Metoda środowiskowa polega na organizowaniu w społeczności lokalnej współpracy pomiędzy instytucjami publicznymi, organizacjami pozarządowymi i mieszkańcami celem poprawy określonych warunków życia.
Kamiński wyróżnia wąskie i szerokie rozumienie pojęcia metody środowiskowej.
Wąskie rozumienie tej metody ma miejsce wówczas, gdy:
1. Na użytek głównie pomocy socjalnej uruchamiana jest jakaś akcja cykliczna lub stała. 2. Przedmiotem zainteresowania lub działania jest jedna grupa społeczna - na przykład ludzie starzy lub wybrane zjawisko - czas wolny młodzieży.
3. Działania i przedsięwzięcia środowiskowe prowadzone są przez jedną grupę osób lub jedną instytucję.
Szeroki sens metody środowiskowej oznacza całościowe rozumienie środowiska lokalnego, pełną rejestrację jego problemów, kompleksowy i komplementarny system działań, podejmowanie pracy z intencją stałego działania i trwałego usuwania zagrożeń i niepożądanych zjawisk.
W szerokim rozumieniu metody środowiskowej chodzi o dominację pozytywnego sensu działalności społecznej ( rozwój ku celom pożądanym) nad negatywnym sensem aktywności społecznej (ratownictwo i usuwanie zagrożeń).
Są dwa podstawowe warunki udanego zastosowania metody organizowania środowiska:
1.Istnienie „sił społecznych”. Tym mianem określa się potocznie ochotniczych, najczęściej nieprofesjonalnych organizatorów- wychowawców. Ich oparciem, a także „inkubatorem” powinny być samorządy lokalne.
2.Zaangażowanie w dzieło społeczności lokalnej przedstawicieli wszystkich jej grup ( rozbudzanie sił społecznych).
Zasadniczym celem organizowania środowiska jest wspomaganie rozwoju człowieka. Wtórne cele organizacji środowiska - to cele opiekuńcze oraz wyrównywanie braków - czyli kompensacja.
Istotnym celem jest tworzenie wspólnoty, rozumiane jako przełamywanie poczucia izolacji i osamotnienia, budowanie więzi emocjonalnych i poczucia bezpieczeństwa wśród jednostek i grup społecznych.
W latach siedemdziesiątych XX wieku pojawiły się tendencje do integrowania powyższych metod . Opracowany w tym nurcie generalistyczny model interwencji oparty jest na założeniu, że praca socjalna, w zależności od faktycznych potrzeb, może wymagać rozwiązywania ludzkich problemów na poziomach: jednostkowym, grupowym czy społecznym ( Kirst-Ashman, Hull, Jr., 1994).
Zwolennicy orientacji generalistycznej kładą nacisk na korzystanie z procedury rozwiązywania problemów jako meta-metody pracy socjalnej ( Boehm, Staples, 2002).
Procedura rozwiązywania problemów
W pracy socjalnej problemy powstające w relacjach międzyludzkich są rozumiane jako trudności w osiąganiu celów, z którymi ludzie nie są sobie w stanie poradzić przy wykorzystaniu własnych zasobów.
Do najczęstszych typów problemów klientów zalicza się:
- konflikty interpersonalne;
- niezadowalające relacje międzyludzkie;
- trudności w funkcjonowaniu w rolach społecznych;
- trudności w radzeniu sobie z poważnymi zmianami w życiu;
- problemy emocjonalne;
- niedostateczne środki służące zaspokajaniu podstawowych potrzeb;
- problemy w podejmowaniu decyzji;
- konflikty kulturowe, ( dyskryminacja, konieczność adaptacji do nowych, nieznanych warunków kulturowych) odczuwane przez członków mniejszości społecznych ( Kirst-Ashman, Hull, Jr. 1994).
Procedura rozwiązywania problemów składa się z następujących etapów:
odczucie trudności,
zdefiniowanie problemu,
poszukiwanie pomysłów możliwych rozwiązań,
ocena i wybór rozwiązania,
zastosowanie rozwiązania.
Rola pracownika socjalnego w rozwiązywaniu problemów jego klientów ( jednostek, grup czy społeczności) polega na ich aktywizowaniu, aż do usamodzielnienia się. To założenie przyjęto jako wyraz szacunku dla podmiotowości klientów i jako środek jej wzmacniania.
Teksty źródłowe:
Pedagogika społeczna, podręcznik akademicki, E. Marynowicz-Hetka, tom 1, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2006
Pedagogika społeczna, pod redakcją T. Pilcha i I. Lepalczyk, Wydawnictwo „Żak”, Warszawa 1995
4