ERVING GOFFMAN (1922 - 1982)
Badał strukturę doświadczenia jednostek w różnych momentach ich społecznego życia.
Interesował się tą kategorią zdarzeń, które powstają podczas współobecności i na skutek współobecności - spojrzenia, gesty, pozy, wypowiedzi świadomie lub nie~ wprowadzone do sytuacji. Zewnętrzne oznaki orientacji i zaangażowania, stany umysłu i ciała.
Zachowania ludzkie badane w warunkach naturalnych. Towarzystwo innych osób.
Stosunki między ludźmi stanowią odrębną kategorię faktów.
INTERAKCJA = podlega określonym społecznym regułom i odbywa się w określonych ramach społecznych.
RYTUAŁ = podtrzymuje nasze zaufanie do podstawowych stosunków społecznych. Dostarcza sposobności upewnienia się do prawomocności naszej pozycji w strukturze społecznej. Mechanizm, dzięki któremu, ci, którzy są usytuowani niżej, uznają wyższość, tych, którzy są nad nimi.
Stopień rytualizmu w społeczeństwie odzwierciedla prawomocność jego struktury społecznej, rytualny respekt dla jednostek jest oznaką dla wykonywanych przez nie ról.
Perspektywa dramaturgiczna - obecność innych ludzi nieuchronnie przekształca zachowanie się ludzkie w występ, mający wywrzeć odpowiednie wrażenie. Jednostka przy innych zachowuje się inaczej niż w samotności, nawet, gdy wykonuje tą samą czynność.
Rozbudowanie metaforyki teatralnej. - Rola nie jest zdeterminowana przez pozycję jednostki w społeczeństwie, lecz zależy od okoliczności, w jakich jest wykonywana.
Społeczeństwo jest pierwotne, przeżycia jednostek są wtórne.
W obrębie każdej kultury definicje są w znacznej mierze gotowe, a wybór takiej lub innej definicji zależy od usytuowania jednostek w strukturze społecznej.
Problem ładu społecznego.
Interakcjonizm symboliczny.
Schyłek funkcjonalizmu, jego nauczycielem był Herbert Blumer; badał szetlandzkie społeczności lokalne, szpitale psychiatryczne. Wykorzystywał „anegdoty” i „wycinki”.
Głównym tematem zainteresowań Goffmana był "porządek interakcyjny", czyli siatka jawnych i ukrytych reguł kierujących interakcjami ludzi w obrębie "spotkań", "zgromadzeń", "sytuacji" i "okazji społecznych". Porządek ten można zrekonstruować przy pomocy różnych modeli, np. modelu dramaturgicznego. W myśl tego modelu kontakt twarzą w twarz to rodzaj przedstawienia teatralnego, w czasie, którego obaj rozmówcy odgrywają swoje partie w celu wywarcia zamierzonego wrażenia na drugiej osobie. Publicznie prezentują oni tylko jedną jaźń - "fronton". Za nią kryje się druga - "kulisy", która na zimno ocenia skuteczność działań podjętych w czasie rozmowy.
Człowiek w teatrze życia codziennego (1959),
Instytucje zamknięte (1961),
Stygmat (1963),
Interakcja strategiczna (1969),