SCENARIUSZ SPOTKANIA (2) 
Z CYKLU "KOMUNIKACJA INTERPERSONALNA"

 

Literatura:

                  a). Klaus W. Vopel                "Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży"
                                                                Wydawnictwo JEDNOŚĆ, Kielce 1999

                  b). Małgorzata Jachimska    "Grupa bawi się i pracuje. Zbiór grupowych gier i ćwiczeń psychologicznych";
                                                                Oficyna Wydawnicza UNUS, Wrocław 1994

Cele: Poszerzanie środków wyrazu, umiejętność koncentracji na drugim człowieku, dostrzeganie różnic
         w postrzeganiu rzeczywistości przez ludzi, tolerancja, wyrozumiałość dla innych, asertywność.

 

L.p.	Cele	Zabawa	Przebieg zabawy	Kryteria oceny
1.	Rozpoczęcie zajęć. Prosty sposób nawiązania kontaktu  z innymi. Ruch, rozgrzewka.	Ruch we dwoje a). s. 19	A. Dzieci dobierają się parami, stają w jakimś miejscu sali. Podają sobie ręce i chodzą po sali, pozdrawiając inne napotkane pary jak "chińczycy", czyli ukłonem, bez słów. Czas: 1 min. B. Pożegnanie z partnerem, zmiana osób w parach. Dzieci stają do siebie plecami, i mocno łapią się za ręce z partnerem i ostrożnie przemieszczają się po sali. Czas 1 min. C. Pożegnanie z partnerem. Zmiana osób w parach. Dzieci stają obok siebie, łapią się za ręce, kucają  i skaczą jak żaby po sali, nie puszczając swoich rąk. Czas 1 min. D. Pożegnanie z partnerem, zmiana osób w parach. Mniejszy w parze zamyka oczy, a większy bierze go za rękę i prowadzi po sali jak niewidomego, dbając o jego bezpieczeństwo. Czas 1 min. E. Pożegnanie z partnerem, zmiana osób w parach. Dzieci szukają nowego partnera, następnie łapią się za ręce i biegają po sali tak, by nie potrącić nikogo z innej pary. Czas 1 min. ZAKOŃCZENIE: dzieci siadają w kole i rozmawiają  o tej zabawie, odpowiadając na pytania	Jak czuję się teraz ? Czy zawsze miałem za partnera tego, kogo chciałem mieć ? Czy sam również dokonywałem wyborów, czy raczej czekałem, aż mnie ktoś wybierze ? Z kim najprzyjemniej było mi wykonywać zadanie ? Które zadanie było dla mnie szczególnie trudne ? Jakie spostrzeżenia, uwagi, mam oprócz tego ?
2.	Stymulacja uwagi	Miejsce po mojej prawej stronie jest wolne a). s. 27	Dzieci siadają na krzesełkach w kręgu, krzesło z prawej strony prowadzącego pozostaje wolne, bo to on rozpoczyna zabawę, mówiąc: Mam tu miejsce  z prawej strony siebie i zapraszam [imię dziecka] ciebie. Wywołane dziecko podbiega do wolnego miejsca tak szybko, jak tylko umie, i zajmuje je. Jego krzesło się zwolniło, wiec osoba, która ma je po swojej prawej stronie, powtarza formułkę zaproszenia i kieruje ją do innego, wybranego przez siebie dziecka. UWAGA: Należy powiedzieć dzieciom, że muszą być czujne, czy miejsce obok nich się nie zwolni i czy nie zostaną wywołane do zajęcia wolnego miejsca.	Czy zostałem wywołany do zabawy, przez kogo ?  Czy ktoś nie brał udziału w grze ?  Czy ktoś był szczególnie często wywoływany ? Co dla mnie znaczy, jeśli byłem często lub rzadko wywoływany ? Co podobało mi się szczególnie w tej grze ?  Kiedy była ona dla mnie mało zabawna ? Czy są dzieci w grupie z takimi samymi imionami ? Co zdarzało się kiedy to imię zostało wywołane ?  Jak się teraz czuję ?
3.	Nawiązanie kontaktu przez sztucznie niebezpieczną sytuację. Koncentracja nad zadaniem. Ćwiczenie szybkości reakcji i percepcji	Jabłko królewny Śnieżki a). s. 40	POMOCE: piłka, której jest przypisane znaczenie  zatrutego jabłka z bajki. Dzieci siedzą na krzesełkach ustawionych w ciasnym kole, bez przerw, i podają sobie  piłeczkę z rąk do rąk, bez rzucania jej. Jedno dziecko stoi tyłem do grupy  i w wybranym przez siebie momencie mówi STOP. Wtedy dziecko, które nie zdążyło pozbyć się piłeczki, odpada z gry. Siada z boku, poza grupą  i czeka na koniec gry. Krąg krzesełek za każdym razem się ściśle pomniejsza. Dziecko podające piłeczkę, ma prawo podawać ją jeszcze do momentu, aż nie przebrzmi słowo STOP, natomiast dziecko przyjmujące piłeczkę,  nie musi jej przyjąć w chwili,  gdy słowo STOP jest wypowiadane.  Jeśli to zrobi, to ono, a nie podający, wypada z gry.	Co sprawiło mi najwięcej radości ? Czy cos może mnie zdenerwowało albo mi przeszkadzało ? Kiedy wypadłem z gry ?  Co czułem kiedy odpadłem ?  Kto został  zwycięzcą ? Jak on się teraz czuje ?  Czym dla mnie jest przegrana w grze ?
4.	Poczucie bezpieczeństwa i intymności. Poznawanie wzajemne z innej strony, stworzenie istotnego dla późniejszego działania kontaktu. Uczenie się poszerzania środków wyrazu i nastawianie się przez krótki czas na odbiór drugiego człowieka	Zmarznięte ręce a). s. 48	POMOCE: balsam do ciała. Dzieci dobierają się parami. Można polecić, by wybierały dziecko, które chcą lepiej poznać. Pary siadają w jakimś miejscu Sali, tak by się widzieć, i nie przeszkadzać innym parom. POLECENIE: Wyobraźcie sobie, że jedno z was, może na początek mniejsze, było w drodze podczas mroźnego, zimowego wieczoru i ma przemarznięte ręce. Jest jednak lekarstwo, które mu pomoże, jeśli zostanie dokładnie i troskliwie wmasowane w skórę rąk. [Prowadzący rozdaje balsam do ciała]. Nie rozmawiajcie, proszę podczas wcierania balsamu, a skoncentrujcie się tylko i wyłącznie na rękach. Wcierajcie lekarstwo ostrożnie i troskliwie. Róbcie to przez około 2 minuty. ZMIANA RÓL. Następnie dzieci dostają czas na rozmowę z partnerem o tym, co odczuwały podczas eksperymentu: Czy czuliście się bezpiecznie w rękach swego partnera ? Czy masował on wasze ręce troskliwie, czy był niecierpliwy?  Jak odczuwaliście to sami ?  Jakie są teraz wasze ręce ? Co było ciekawsze, być masowanym, czy masować ?	Co podobało mi się w tym eksperymencie? Co sprawiło mi trudność ? Czy dowiedziałem się czegoś nowego  o sobie ? Czy odkryłem coś nowego u swego partnera ?  Czy sam go sobie wybrałem, czy on mnie wybrał ? Czy troszczył się już ktoś kiedyś  w podobny sposób  o moje ręce, kto to był i kiedy to było ? Jakie są teraz moje ręce ? Jak się czuję po eksperymencie ?
5.	Zwrócenie uwagi na selektywne postrzeganie barier w procesie percepcji  i postaw życiowych	Kolorowe okulary a). s. 89	POMOCE: 4 oprawki okularów bez szkieł. Prowadzący wyjaśnia, że przyniósł specjalne okulary, które pomogą zrozumieć, dlaczego czasami całkiem różnie odbieramy te same rzeczy i sprawy. Przypomina powiedzenie "widzieć coś przez różowe okulary", prosi o wyjaśnienie znaczenia tego zdania. Następnie pokazuje kolejno przygotowane okulary  i objaśnia: OKULARY NIEDOWIERZANIA-w tych okularach jestem nieufny i nikomu nie wierzę, zawsze znajdę powód, by sobie pomyśleć "On coś knuje". Prowadzący prosi któreś dziecko, by powiedziało o nim coś miłego. Komentuje słowa dziecka, eksponując niedowierzanie, zaprzecza-niby w myślach-tym dobrym słowom. Prowadzący pyta następnie, które z dzieci chciałyby wypróbować okulary niedowierzania i powiedzieć, co i jak przez nie widzi, postrzega, co myśli. Podobnie z OKULARAMI "JESTEM LUBIANY", "NIE JESTEM W OGÓLE LUBIANY", OKULARY PRZEKORY"	Jak się teraz czuję, co najbardziej mi się podobało ? Czy choć raz byłem smutny lub zły ? Jaki rodzaj okularów najczęściej noszę ? Jaki rodzaj okularów używałbym chętniej i częściej niż inne ? Jaki rodzaj okularów przeszkadza mi najbardziej u innych ludzi ?  Jakie niebezpieczeństwa wynikają dla mnie z noszenia ciągle tych samych okularów ? Jakie okulary lubi nosić mój najlepszy przyjaciel ?
6.	Uświadomienie dzieciom, jakie istotne życzenia kierują do swoich kolegów  i czego od nich oczekują. Realizowanie ważnego aspektu tożsamości dzieci, a mianowicie wypowiadanie swoich postaw życzeniowych w stosunku do innych  i reagowanie na życzenia innych na tak lub nie	Trzy życzenia a). s. 138	POMOCE: Dla każdego dziecka kartka papieru  i ołówek. Prowadzący prosi o zastanowienie się,  CO W TEJ GRUPIE MOGŁOBY BYĆ INACZEJ,  żeby każdy z grupy, oraz przede wszystkim ten, kto odpowiada, czuł się szczęśliwszy. Podaje przykład. Poleca, by dzieci napisały swoje 3 życzenia na kartce (mogą uwzględniać także prowadzącego).  Po napisaniu życzeń, dzieci wypowiadają je głośno zwracając się bezpośrednio do osób, do których kierują swoje życzenia. Proszą każdą z tych osób  o zareagowanie na życzenie, żeby móc się dowiedzieć, czy chce ona je spełnić, czy też nie. Nauczenie się odmowy wypełnienia pewnych próśb, jest także bardzo ważne. WAŻNE JEST ZARÓWNO WYRAŻANIE SWOICH ŻYCZEŃ, JAK I UWZGLĘDNIANIE RYZYKA, ŻE MOGĄ ONE NIE ZOSTAĆ SPEŁNIONE. Jeśli nie mamy odwagi wyrażenia życzeń, nie mamy szansy ich spełnienia.	Jak się czułem w czasie gry ?  Co było łatwe dla mnie a co trudne ? Czego nowego dowiedziałem się o sobie i innych ? Czy wyraziłem rzeczywiście ważne dla mnie życzenia ? Czy jestem zadowolony z odpowiedzi innych ? Czy łatwo zniosłem odmowę ? Czy ją zaakceptowałem ? Czy odmawiałem także spełnienia życzeń innych ? Co jest moim wielkim niewypowiedzianym życzeniem, komu mógłbym powiedzieć to życzenie ?
7.	Budowanie zaufania, zabawa, aktywność fizyczna	Toczący się ludzie b). s. 95	Wszyscy kładą się na podłodze jeden obok drugiego (twarzą do podłogi), bardzo blisko siebie. Pierwsza osoba wtacza się na osobę leżącą obok niej i toczy się po plecach wszystkich leżących aż do końca. Zajmuje miejsce za ostatnią osobą. Gdy jest w połowie drogi, następna osoba robi to samo. Zabawa trwa tak długo, aż wszyscy przetoczą  się po wszystkich.	Brak
8.	Stworzenie miłego nastroju, wyciszenie grupy	Piosenka "Nie jesteś sam"	Wspólny śpiew znanej wszystkim piosenki.	Brak
9.	Pożegnanie, zamknięcie grupy	Zamknięty krąg	Wszyscy podają sobie ręce siedząc w kole.  Dziękują sobie za udział w spotkaniu. Na koniec prowadzący uderzając w złączone dłonie dzieci, "przecina" połączenie, dziękuje wszystkim. Ogłasza koniec zajęć.	Brak

http://www.sosw.uznam.net.pl/zabawy_psychologiczne.htm

---