Na jednym z wykładów mieliśmy okazję dowiedzieć się o kilku współczesnych rodzajach sacrofanum. Szczegółowo omówione zostały sacrofanum: reklamy, sztuki, architektury, teatru, filmu, muzyki rozrywkowej i komputera oraz Internetu. Jednak z racji ograniczonego miejsca ograniczę się do sacrofanum reklamy.
Wiele osób zastanawia się, dlaczego reklama jest tak ważna w życiu człowieka. Odpowiedź na to pytanie jest prosta- reklama sprawia, że media ciągle istnieją, natomiast media ciągle zyskują na znaczeniu w życiu człowieka. Reklamy operują skrótem myślowym, preferują dowcip myślowy i aluzje wizualne.
Reklama coraz więcej zabiera miejsca w przestrzeni publicznej- ogromne billboardy są już niemal normą w każdym mieście, każda telewizja prywatna zasila swój budżet między innymi pieniędzmi za sprzedaż czasu antenowego reklamodawcom. Neil Postman uważał, że taka obecność reklamy jest „formą gwałtu kulturowego”.
Twórca PR, Edward Bernays uważał, że „masami należy sterować i manipulować, aby osiągnąć określony cel.” Najlepszym sposobem jest na to jest ukazanie potrzeb jako obiektów pożądania. Metody te stosowały największe korporacje na świecie.
Najbardziej znanym twórcą reklamy amerykańskiej był George Lois. To właśnie Lois był twórcą słynnego już sloganu „I want my MTV”. Geniusz Loisa był ogromny- w jednej z reklam spopularyzował tak prostą czynność jaką jest kserowanie(nawet małpa jest w stanie kserować).
W jednym z podręczników dla reklamodawców możemy odnaleźć porównanie do kurczaków. „…o wiele bardziej odpowiada im rozkaz dziobania wszystkim znany i przez wszystkich akceptowany”.
W 2006 roku w kampanii społecznej UNICEFU mającej pokazać ogromne straty spowodowane przez wojnę wykorzystano bajkę „Smerfy”. Po tym w amerykańskiej prasie pojawiły się opinie, że „śmierć smerfów zrobiła większe wrażenie niż śmierć realnych ludzi”
Natomiast David Lubars w jednym z wywiadów miał powiedzieć, że „konsumenci są jak karaluchy: spryskujesz ich, spryskujesz, a oni natychmiast się uodparniają”. Okazało się jednak, że słowa Lubarsa były wyssane z kontekstu. Prawdziwe słowa Lubarsa brzmiały tak: „Jeżeli będziesz wciskał ludziom kit, uodpornią się na niego. Nikt nie lubi kitu i wszyscy unikają go jak mogą. Jeśli natomiast dasz ludziom coś, co lubią, nie będą cię unikać. Nawet insekty uodparniają się na truciznę”
Reklama działa na bardzo podobnej zasadzie do zasad panujących w religii. W reklamach możemy odnaleźć odwołania do nadziei i lęku, ale też do dokonania cudów. Goethals nazywa reklamy „rodzajem wizualnego, muzycznego katechizmu, który oddziałuje na sposób, w jaki osoby postrzegają siebie i świat.
Według Wiesława Szpilki katalogi reklamowe odwołują się do mitu raju i objawienia sacrum. Janusz Barański uważa natomiast, ż e reklama opisuje świat rzeczy nadnaturalnych, reklamowane przez nią produkty mają uzdrawiającą albo magiczną moc.
Obecnie w bardzo wielu reklamach wykorzystuje się treści religijne. Np. treści chrześcijańskie możemy odnaleźć w reklamach między innymi sprzętu elektronicznego, kawy, proszku do prania czy alkoholu. Elementy religijne stają się jednym z bardzo skutecznych elementów marketingu. Przykładem takiej reklamy może być reklama Iphone'a, w której Jezus pojawia się z „jabłkiem Apple” zamiast aureoli.
Martin Lindstrom w swojej książce „Buyology” pisze o neuromarketingu, który ma polegać na wykorzystywaniu informacji z zeskanowanych mózgów klientów do zmuszania ich do kupna produktów największych korporacji.
Producenci telefonów wychodzą na wprost oczekiwaniom klientów. Telefon Illkone nawołuje muzułmanów do modlitwy pięć razy dziennie i wskazuje drogę do Mekki.
Luis Eselava zaprojektował pen-drive USB Maria, który wygląda jak posąg Matki Boskiej a na aureoli znajdziemy słowa „O Mario, chroń moje dane”
Również producenci alkoholi uciekają się religii. Jedna z marek wódki nosi nazwę „Absolut. A w reklamie piwa „Żywiec” polski rysownik Henryk Sawka zawiera taki slogan „Przyznaję, aniołem nie jestem”.
A skoro alkohol jest dobry dla mężczyzn, to co jest dobre dla dzieci? Dla dzieci dobre jest mleko matki. Na jednym z plakatów jest przedstawiona Maryja karmiąca małego Jezusa piersią. Widnieje również napis „Skoro ono było dobre dla Jezusa, dlaczego nie miałoby pić je twoje dziecko”.
Firma Sony wykorzystała również motywy religijne w swoich reklamach. Na jednej z reklam występuje diabeł, który trzyma anielicę w objęciach i ją całuje.
Wspomniany wcześniej George Lois w 1963 zaprojektował okładkę Esquire, na której pojawił się czarnoskóry bokser Sonny Liston z czapką św. Mikołaja. Wywołało to wielkie wzburzenie. Natomiast w 1968 na okładce „Esquire” pojawił się Muhhamad Ali(wówczas czekał na wyrok w sprawie odmówienia służby wojskowej z względów religijnych na wojnie w Wietnamie.) Jego sytuację można przyrównać do św. Sebastiana. Również motywy męczeńskie na okładce „Esquire” pojawiły się w 1970 roku, na której pojawiło się zdjęcie ukrzyżowanej aktorki Raquel Welsh, która jest bardziej znana z dużego biustu aniżeli z talentu aktorskiego.
Dzieło performera Stevena Colberta poprzez palenie cygara parodiuje inkwizycję.
W tym miejscu chciałabym zakończyć swoją pracę.